Dharani – Bogini Uzdrawiania

DHARANI – Żeńska Moc Uzdrawiania. Postać żeńska o 6–ciu rękach i 6–ciu twarzach. Wizualizowana w trzecim oku czyli w ćakramie Adźna. Dharani to praktyka Kundalini Uzdrawiania.

Dharani (język tamilski தாரணி, transliteracja dhāranī – dosłownie podtrzymująca, brzemienna [w magiczną moc], zawsze w rodzaju żeńskim) – w buddyzmie i hinduizmie rodzaj duchowego wersetu lub długiej mantry. Jest to pewnego rodzaju dłuższe wyrażenie, które powtarza się, najczęściej śpiewa przy stałych okazjach (ceremoniach itp.), w czasie kłopotów itd. w celu podtrzymania swej gorliwości, wiary, rozwiązania problemu, uspokojenia itd. Pełniły więc dla większości rolę mantrycznego talizmanu chroniącego od chorób, nieszczęść, demonów itp.

Właściwe zastosowanie miały dharani wśród ludzi medytujących, ascetów i joginów, dla których były to podpory medytacji sprzyjające lepszej koncentracji, a więc pełniły rolę narzędzia koncentracji. Dharani mają charakter mowy tajemnej czy inicjacyjnej i dla profanów są w ogóle niezrozumiałe, gdyż ich język nie należy do języków racjonalnych, służących porozumieniu, komunikacji. Swój sens odkrywają one dopiero wtedy, kiedy zostają przyswojone, przetrawione, obudzone przez rozwój duchowy praktykującego. Na początku dharani i w środku znajduje się zwykle mantra, kończy – mahatmja (skt. mahatmya) czyli cel dharani, tzn. to, co czyni ją skuteczną.

Dharani Devi

Indyjska Medycyna Naturalna

Skarby Ayurvedy

Większość historyków medycyny uważa, że Ayurveda to najstarszy na świecie system medycyny naturalnej. Powstał, a właściwie istniał on w Indiach ponad 5 tysięcy lat temu. Ayus oznacza „życie” lub „okres życia”, Veda oznacza „wiedzę” lub „naukę”, zatem Ayurveda to „nauka o życiu”. Jej celem jest uświadomienie, w jaki sposób możemy wpływać na nasze zdrowie, kształtować je i przedłużać. Według Ayurvedy umysł wywiera najgłębszy wpływ na ciało, zatem uwolnienie się od chorób zależy od zmiany świadomości, zrównoważenia jej i przekazania tej równowagi ciału.

Ayurveda ma charakter holistyczny. Rozpatruje człowieka jako całość – sumę jego sfery fizycznej, umysłowej i uczuciowej. Choroba definiowana jest jako brak równowagi pomiędzy siłami, które rządzą naszym ciałem. Dlatego też leczenie określonej choroby obejmuje przywrócenie harmonii całemu ciału, które w ten sposób wzmocnione dokonuje procesu uzdrawiania. Z drugiej jednak strony Ayurveda traktuje każdego człowieka indywidualnie. Znane przysłowie mówi, iż to, co dla jednego jest lekarstwem, dla innego może być trucizną. Dlatego też Ayurveda oferuje bogactwo sposobów poznania swego ciała w celu postawienia właściwej diagnozy i dobrania takiej terapii, która przyniesie nam wyłącznie same korzyści.

Gdyby Ayurveda była religią, Natura (Rudrani, Virat) byłaby jej boginią. Od zarania dziejów żaden lekarz nie wyleczył żadnego pacjenta. W przyszłości również nie będzie w stanie tego dokonać, gdyż jedynie Natura potrafi leczyć. Lekarze nie są po to, by na naszych oczach dokonywać cudów. Nie powinniśmy wymagać od nich rzeczy niemożliwych. Prawdziwy lekarz jest nauczycielem, który pomaga pacjentowi samemu radzić sobie ze swoimi problemami. Cuda pozostawia Naturze, ofiarowując jedynie swoje umiejętności i wiedzę jako medium, za pośrednictwem którego działa Natura. Z tego też powodu, bardziej niż medycznym systemem, Ayurveda jest raczej sposobem życia – umiejętnością współpracowania z Naturą i życiem w harmonii z jej prawami. Jak powiedział Carl Jung: „Kiedy idziesz boso, jak możesz nie pamiętać o istnieniu ziemi?” Szczególnym przesłaniem Ayurvedy jest zachęcenie nas do „wędrówki boso przez życie”, czyli postrzeganie rzeczy takimi jakie one są i wzięcia odpowiedzialności za nasze własne zdrowie.

Dharani Pieśń Światła Ajurwedy:

Namo Bhagavate Bhaishajya Guru Vaidurya;
Prabha Raja’ya Tathagata’ya Arhate; Samyak Sambudgaya Tadyatha |
Om Bhaishajye, Bhaishajye, Bhaishajya Samudgate Sva’ha’! ||

Gula – u Sumerów

Gula, bogini uzdrawiania i patronka medycyny w mitologii sumeryjskiej. Była córka Anu, małżonką Ninurty (w niektórych przekazach też boga wegetacji Abu) i matką Damu i Ninazu (bóstw opiekujących się medycyną). Uważana była za znawczynię chorób i sposobów ich leczenia. Gula przedstawiana była najczęściej jako kobieta siedząca na tronie ubrana w długa szate i wysoka czapkę, z dłońmi podniesionymi na wysokość twarzy w geście modlitewnym. Często u jej stóp leżał pies.

Eir – w Skandynawii

Eir – Bogini uzdrawiania i najlepsza z lekarek w mitologii skandynawskiej. Nauczyła swej sztuki kobiety, które były jedynymi lekarzami w dawnej Skandynawii.

Brighid – u Celtów

Brighid to Celtycka bogini uzdrawiania, rzemiosła, nauki i poezji.

Żywia – Słowiańska Bogini Zdrowia

Żywia to imię starej słowiańskiej bogini uzdrawiania. Wybieramy czasem takie imię, ponieważ czujemy się Polką czy polakiem, a więc mamy rodzime słowiańskie pochodzenie. Mamy w ten sposób dobry kontakt z polską starą, ludową sztuką uzdrawiania, która leczy poprzez nakładanie rąk na głowę. Słowianie Polscy wybierali nazwę Żywia dla odróżnienia się od innych szkół wykorzystujących uzdrawiającą energię. Nie dlatego, że uważali je za złe, ale dlatego, że nie chcieli osądzać co jest złe, a co dobre, a praktykować to, co znali.

Najczęściej stosuje się uzdrawianie Energią Żywia w hipnozie lub silnej sugestopedii. Podczas hipnozy kładzie się delikatnie swoje ręce na czubku głowy pacjenta, tak jak to było stosowane w tradycyjnym polskim lecznictwie ludowym. Klient najczęściej odczuwa ciepło płynące z rąk uzdrowiciela czy uzdrowicielki oraz pewne wibracje na skórze głowy opanowujące także resztę ciała. Większość ludzi ma także wrażenie jakby ich wnętrze było wypełnione światłem, które może mieć różne kolory. Wszystkie wymienione wyżej doznania są bardzo przyjemne i rozluźniające. Uniwersalna energia jest potężna, ale i bardzo delikatna. Każdy przyjmuje jej tylko tyle ile potrzebuje, nigdy za dużo. Dzieje się tak jak ze szklanką, kiedy napełniamy ją wodą. Kiedy szklanka jest pełna, woda po prostu zacznie się wylewać.

Taka procedura uzdrawiania energią Żywia trwa zazwyczaj kilka/naście minut. Potrzebujący pacjent wie zwykle, kiedy otrzymał już wystarczającą ilość energii i wtedy daje znak delikatnym skinieniem głowy. Poźniej czasami kładzie się ręce na spodniej stronie stóp klienta i w ten sposób energia sama się równoważy w ciele. Ten etap, trwający kolejną minutę lub dwie, charakteryzuje intensywne ciepło i wibracje. Czasami, dostosowując się do potrzeb pacjentów dopuszcza się nieznaczne odstąpienie od rutyny. Można, na przykład, przez chwilę potrzymać swoje ręce na innej części ciała klienta, jednak zazwyczaj energia rozkłada się równomiernie samoistnie i jest absorbowana w tych miejscach, w których jest potrzebna.

W zabiegu terapeutycznym podczas hipnozy klient jest w stanie osiągnąć maksymalne skupienie potrzebne do przyjęcia energii i sugestii leczniczej. Poza tym, w tym stanie klient skoncentruje się najlepiej na tej partii ciała, która tej energii potrzebuje. Podświadomość lepiej i szybciej pokieruje ciałem do wykorzystania energii. Można łatwiej zdejmować też klątwy i uroki, odprawiać egzorcyzmy, neutralizować magiczne złe wpływy. Pacjenci/klienci nie będący w stanie hipnozy także odczuwają ciepło, słabe wibracje i wypełnienie wewnętrznym światłem, ale mogą zaabsorbować mniej energii, ponieważ nie są w stanie tak skupić uwagi jak podczas hipnozy. Proces uzdrawiania trwa dłużej więc wymaga większej liczby sesji, co sprawia, że jest także droższy, szczególnie jak jest dalszy dojazd.

Fizjologia Tantryczna

Nadi

To kanały psychiczne. Są to kanały ciała subtelnego, którymi przepływa energia (prana) psychiczna. Dokładna liczba tych kanałów nie jest znana, najczęściej można spotkać liczbę 72, ale podaje się również, że jest ich 72 000 a nawet 300 000. Po imieniu wymienia się jedynie kilkanaście, tak więc mamy: pingal a–nadi, który biegnie do prawego nozdrza, ida do lewej dziurki od nosa, suszumn a – kanał środkowy prowadzi do czakry sahasrar y, gandhar i zmierza do lewego oka, hastidziwa do prawego oka, pusa do lewego ucha, jaśaswini do prawego ucha, alambusa biegnie do ust, kuhuś do narządów płciowych a śamkini do odbytu. Buddyjska tantra ma swoje nazwy i tak suszumna nazywa się awadhut i, ida to lalana, pingala zaś nosi nazwę rasana. Celem praktyki tantrycznej jest skierowanie prany, czyli energii psychicznej z dwóch bocznych nadi, tj. z lalany i rasany do kanału środkowego awadhuti, wtedy, jak mówią przekazy tantryczne osiąga się cel, którym może być mahamudra, „wielki znak”, czyli stan czystej świadomości. Na zakończenie trzeba dodać, że nadi istnieją wyłącznie w wyobraźni i świadomości jogina.

Czakry – Inaczej czakramy

Są to szczególne miejsca, w których skupia się energia psychiczna w ciele człowieka. Na ogół wymienia się siedem głównych czakr, chociaż spotyka się i inne liczby. Położone są one wzdłuż kręgosłupa, od splotu krzyżowego do czaszki (sutura frontalis). Najniższą czakrą jest muladhara znajdująca się u podstawy kręgosłupa (plexus crucis), między odbytem i narządami płciowymi. Ma ona szczególne znaczenie, gdyż właśnie tutaj śpi energia wężowa – kundalini . W okolicach splotu sterczowego znajduje się czakra swadhisztana związana z zmysłem smaku i oddechem. Trzecią czakrą, licząc od dołu jest, manipura (plexus solaris), siedlisko zmysłu wzroku i oddechu samana, następnie położona jest czakra anahata, związana ze zmysłem dotyku i z falusem. Wisiudhi czakra znajduje się w pobliżu splotu krtaniowego i ma związek z dźwiękiem i oddechem udaną . Szósta czakra to adźna leżąca pomiędzy brwiami (splot jamisty) i będąca siedliskiem umysłu. Ostatnia czakra to sahasrara położona najwyżej, zwana też brahmarandrą – cel energii wężowej. Oczywiście każda z tych czakr ma swoje symbole, niezwykle bogate i urozmaicone. Np. muladhara ma kształt czerwonego lotosu, w którego środku znajduje się żółty kwadrat, a w nim trójkąt z wierzchołkiem skierowanym ku dołowi będący symbolem jak już wiadomo joni, to tu właśnie śpi zwinięta w osiem zwojów energia wężowa, zamykając w ten sposób swymi ustami otwór lingi .

Buddyjska tantra uznaje tylko cztery czakry, mianowicie w okolicy pępka, w której zamieszkuje nirmanakaja – ciało pozorne, w pobliżu splotu słonecznego znajduje się sambhogakaja, w splocie krtaniowym mieści się dharmakaja i wreszcie pod czaszką znajduje się uszniszakamala, do której zmierza boska energia kundalini .

Kundalini

Energia psychiczna, niekiedy zwana kosmiczną, zazwyczaj spoczywająca u podstawy kręgosłupa i będąca obiektem tantrycznych manipulacji, celem uzyskania nadnaturalnych zdolności. Do obudzenia kundalini posiadającej kształt węża służą ćwiczenia jogiczne, takie jak asany, czyli postawy oraz pranajama, ćwiczenia oddechu, zwane też kumbhaka – oddechem wazy. Gdy na skutek usiłowań jogina prana zostanie skierowana z id y i pingal i do suszumny, wówczas kundalini się budzi i powoli zaczyna się wspinać do wyższych czakr, by w końcu osiągnąć sahasrarę . Ta przebudzona energia powoduje, że jogin wpada w samadhi lub może posiąść inne moce jak uczucie wewnętrznego gorąca. Jednym ze sposobów osiągnięcia tego jest stosowanie kheczarimudry, która polega na zamknięciu językiem otworu prowadzącego do mózgu. Towarzyszy temu często praktyka seksualna polegająca na wstrzymaniu ejakulacji.

Prana

„Pięć wiatrów ciała”, czyli oddechów, do których należą prana – oddech, apana – usuwająca wszystkie wydzieliny ciała, samana – równomiernie rozprowadzająca sok pokarmowy (rasa), wjana – rozdzielająca ów sok, udana sprawiająca, że sok ten płynie do góry. W rzeczywistości istnieje tylko jeden oddech prana, a wszystkie pozostałe są jego przejawami.

Rasajana

Dosłownie „spożywanie esencji”, rodzaj alchemii tantryczne j, praktykowanej razem z hathajogą, w celu osiągnięcia kontroli nad ciałem i zdobycia mocy nadprzyrodzonych oraz uzyskania niższych celów, np. potencji seksualnej, zdrowia, bogactwa itp. Rasajana uczy w jaki sposób używać ziół i minerałów w celach leczniczych. Nathsiddh owie (alchemicy) zyskali sławę dzięki procesowi alchemicznego oczyszczania, które odmładza ciało i zapewnia długowieczność.

M. Eliade podaje, że w upaniszadzie „Rasa ” znajduje się wzmianka o mędrcu Nagardżunie, który umiał wyrabiać złoto z kamieni o kształcie pippali, tłum. B. Baranowski : „Mędrzec Nagardżuna miał wizję takiego postępowania magicznego: w południowym królestwie Kerali, gdzie jest wiele lasów, niedaleko morza, we wsi noszącej nazwę Priti wydobywa się kamienie w kształcie pippali, w których są żyły złota. Bierze się je i rozciera na drobny proszek. Ten proszek traktuje się krwią końską; za pomocą krwi ludzkiej rozpuszcza się go siedmiokrotnie; tłucze się go od nowa w wodzie bazyliszka z pięcioma produktami krowy; później poddaje się przepisowemu wysuszeniu, aby otrzymać pewnego rodzaju klej, który przepuszcza się przez sito; do otrzymanego płynu dodaje się setną część miedzi; każda część miedzi tak potraktowanej zostaje podwojona; całość zostaje stopiona razem i zmieszana z jedną porcją złota; miesza się z miodem, mlekiem etc.: otrzymuje się teraz znakomite złoto, tak samo błyszczące jak złoto rzeczne.”

Wśród tantr śaktyzmu ważną jest Kularnava Tantra (Ocean Tantryzmu), która podaje szczegóły kultu „lewej ręki”, dotyczące rytuałów miłosnych. Inne tantry to: Kulacudamani Tantra (Klejnot korony tantryzmu), upiększający rytuały i Saradatilaka Tantra (Znak piękna bogini Sarady) na temat boskiej magii.

Hinduizm, a tantryzm i śaktyzm

Tantrę hinduską dzieli się na siwaicką, wisznuicką i siaktyjską. wśród tantrycznych tekstów można wyróżnić siwaickie agamy (tradycje wyznawców Śiwy), wisznuickie samhity (zbiory wisznuitów) i tantry śaktyjskie (teksty wyznawców bogini Siakti).

Tantra Śiwaicka

Przyjmuje się, że tantryzm hinduski powstał na terenie Bengalu, Biharu i Assamu. Oparty jest on na, t.zw. agamach, czyli dowodach.lub tekstach tradycyjnych. Do zwolenników ich zaliczają się zarówno Siwaici opierający się na siddhantach, czyli pólnocnych doktrynach śiwaizmu jak również lingajaci, czyli wirasiwaici z południa. Siddhanta śiwaicka zawiera 28 agamów i 150 podagamów. Trudno określić datę ich powstania, ale można przyjąć, że nie powstały przed VIII wiekiem. Zakładają one, że Śiwa jest świadomą zasadą świata, natomiast materia jest nieświadomą. Mocą Śiwy jest siakti, personifikscja bogini, stanowiącej, zarówno o więzach, jak i o wolności.

Tantra Wisznuicka

Teksty jej noszą nazwę Samhity Wisznuickie i tworzą dwie grupy: Samhity Vaikhanasa i Samhity Pańczaratra (System pięciu nocy). Samhity Vaikhanasa powstały prawdopobnie z pierwotnych podręcznych tekstów świątynnych, używanych przez bhagawatów, czyli pobożnych wyznawców Kriszny. Pańczaratra samhity, których jest oficjalnie 108 (w rzeczywistości jest ich więcej) opiera się na dwóch systemach filozoficznych, mianowicie na samkhji i jodze.

Tantra Śaktyjska

Śaktyzm jest mieszaniną śiwaizmu i ludowego kultu bogini matki. Siwaici wyobrażają sobie, że nie sam Śiwa, lecz jego Śakti (Siakti) jest seksualną siłą twórczą i że bez niej jest on tylko ciałem. W jodze wielką wagę przywiązuje się do mantry, za pomocą której można zaklinać rzeczywistość.

Komentarze

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *