Dusza Księgi – Esencja Świętych Imion (70)

1. Sukcesja Świętej Księgi pochodzi z trzech najważniejszych Imion, z których Allāh jest najistotniejszym. Drugim imieniem jest Dżibril (Gabriel), Duch Święty chrześcijaństwa, judaizmu i islamu. Mohammad to trzecie imię, imię Syna Bożego posłanego z Orędziem Prawdy do ludzkości. Literki Alif, Lām oraz Mīm symbolizują te trzy najważniejsze imiona i osoby duchowe zarazem. Utarło się stawiać Syna Bożego, Proroka na drugim miejscu, po Allāh (Bogu), jednak Syn Boży jest w całości zależny od osoby Ducha Świętego jaką jest w swej istocie sam archanioł Gabriel. Taką wiedzę przekazali starożytni perscy i arabscy mędrcy nazywani Sufi. Idea tej triady jest jednak znacznie głębsza, gdyż odbija zjawisko niebiańskiej transmisji, przekazu duchowego, który zawsze przychodzi z jedynego najwyższego źródła jakim jest Bóg – Stwórca, Allāh, a w językach Indii Brahman. Stwórca posyła do ludzkości proroka co ustalony czas, a raz na sto lat przysłany jest wieszcz do każdego narodu czy języka. Synowie Boży jak zwie się Proroków, wierni i posłuszni Stwórcy zstępują na ziemię i jednym z takich posłańców był Mohammad dla odbudowania sufickiej szkoły duchowej, a także dla założenia na nowo starożytnej religii Abrahama. Anioł Dżibril (Dżibrail) opiekuje się jako Duch Święty każdym takim autentycznym posłańcem niebios.

2. Inwokacja Boga – Stwórcy z pomocą frazy Yā Allāh może być uznana za pierwszą praktykę suficką, szczególnie dla dużych grup wiernych Boga. Jest to jakby pierwsza, a właściwie koronna, setna wasifa (imię) jakim obdarza się Stwórcę. W sensie psychologicznym pierwsza litera (Alif) symbolizuje zarówno Stwórcę (Allāh) jak i Jaźń, Jam Jest, Jestem w swoim najgłębszym boskim znaczeniu. Aczkolwiek stwierdzenie Ana Allāh (Jestem Bogiem, Jam Bóg) prawdziwe jest jedynie w ustach Stwórcy, a brzmi jak kłamstwo w ustach zwykłych ludzi, nawet tych co mają wielkie moce. Kontemplacja dźwięku Alif (A) jest tożsama z kontemplacją Allāh i można je używać zamiennie, z tym że dźwięk litery działa bardziej na planie psychiki niż ducha. Gabriel jest podobnie inwokowany dźwiękiem Lam (L) i można powiedzieć, że jak ‘L’ jest sercem Allāh, tak Gabriel jest sercem Objawienia. Dźwięk ‘L’ przywołuje całą mądrość nieba i ziemi oraz przynosi fantastyczny duchowy magnetyzm. Jest to dźwięk emanowania duchem świętym, duchem prawdy.

3. Dźwięk Lām symbolizuje też imię al-Lātif, co oznacza, że Stwórca jest niezwykle subtelną i delikatną istotą, a my szukając natchnienia u Gabriela musimy się sami wysubtelnić, aby z energią ducha niebios synchronizować. Allāh al-Lātif to zawołanie ‘Boże Najsubtelniejszy!’ i w tym co najwznioślejsze musimy poszukiwać swego Stwórcy, Elohima (Allāh). Dźwięk Mīm (M) przywołuje obecność Mohammada czy Morji, ale też odnosi się do niebiańskiej chwały al-Madżīd, bo Madżīd właśnie oznacza istotę chwalebną, godną szacunku, czci i wysławiania. Kombinacja wasif, wołanie Yā Lātif Yā Madżīd to podstawowe określenie Allāh, z którego zrodzony został zarówno Gabriel jak i Mohammad i inni prorocy w ogromnej ich liczbie. Szanujemy i czcimy tych posłańców, Rāma, Krisznę, Abrahama, Mojżesza, Jezusa i Morja. Archetyp al-Lātif sugeruje energię żeńskiej delikatności, gdyż rdzeń ‘Lat’ kojarzony jest ze staroarabską boginią Lat, choć tutaj odnosi się od Stwórcy-Kreacji jako Jego istotna właściwość. Dźwięk M (Mīm) służy także do kontemplowania imienia Mojżesz (Mūsa), który to prorok, Syn Boży jest jednym z protoplastów duchowych sufickiej linii przekazu duchowego.

4. Allāh Yā Lātif Madżīd to niewątpliwie wezwanie niebios, wezwanie pomocy Boga z prawdziwie subtelnego świata, pomocy poprzez subtelnego Archanioła i pomagające mu aniołki oraz pomocy chwalebnego Proroka, jak mówi się w Indii Awatara – Posłańca Bożego. Lātif pozwala nam odkryć subtelne mechanizmy, subtelne prawa i zasady kierujące istnieniem świata. Kiedy poznamy te prawa i będziemy się do nich stosować, staniemy się delikatnie silni, podobni boskim aniołom. Mówimy otwarcie o tych kwestiach, aby wszyscy uczący się lub innych sufizmu znali podstawy stosowania Świętych Imion Boga oraz rozumieli subtelne, istotne znaczenia, a to jest właśnie Lātif z dźwięku Lām. Samo wibrowanie ‘L’ jest bardzo pomocną, magnetyczną praktyką, która przynosi pomoc od archanioła Objawienia Bożego, którym jest Gabriel. Siedzenie z nogami skrzyżowanymi po turecku oraz inwokowanie imienia Yā Lātif i koncentracja na imieniu (istocie) Archanioła Gabriela może być dobrą praktyką rozwijaną w sufickich klasach. Podobnie z imieniem Yā Madżīd i imieniem Proroka takiego jak Noe, Abraham, Ismael, Mojżesz, Jezus, Mohammad, Morja czy też Rama, Kryszna, Śankara lub Ćaitanja. Szanujemy i wielbimy wszystkich proroków będąc na drodze sufi.

5. Kolejny archetyp dodany do wspomnianej triady imion, to wasifa as-Sādiq oznaczająca prawdomówność, szczerość i prawdziwość. Litera Sād jest oczywistym symbolem (skrótem) tego ważnego archetypu. Każdy Sufi jest z założenia Sādiq (Szczery). Subtelność (Lātif) to pierwszy stopień ku boskości (uduchowieniu), Madżīd (Chwalebność) jako zdolność do wielbienia i wysławiania to drugi stopień, zaś Sādiq (Szczerość) w postaci prawdy serca, prawdy duszy, zgodności z sumieniem to krok trzeci. Praktykowanie troszkę każdej z tej triady wasif (imion Boga) przez trzy kolejne lata może być pouczającym doświadczeniem w Zakonie Sufickim. Allāh Yā Sādiq będzie ostatnim koronnym doświadczeniem i duchowym celem do jakiego zmierzamy wskazując te trzy archetypy duchowe. Prawdomówność Boga to także zdolność do wyjaśniania wszystkich rzeczy. Boska prawdomówność as-Sādiq to inaczej atrybut będący duchową zdolnością, charyzmatem, a my mówimy, że Bóg jest wszytskowyjaśniającym. Każda z 99 wasif (imion Bożych) przynosi co najmniej jeden znak zwany charyzmatem.

6. Dhikr oznacza recytowanie, powtarzanie i przypominanie zarazem. Powtarzając 101 razy wasifę wykonujemy Dhikr mający na celu przypomnieć duszy jedną z jej boskich właściwości, cnotę duszy, która jest charyzmatem. My omawiamy tutaj wasify wskazane przez archanioła Gabriela jako użyteczne dla całej ludzkości, więc nasi szejkowie powinni ich używać prowadząc swoje klasy sufickiego nauczania, używać szczególnie w gronie inicjowanych Tariqas – pielgrzymów Drogi Pokoju i Błogosławieństwa, jak inaczej zwiemy Sufi. Bismillāh ar-Rahmān ar-Rahīm to zaiste dhikr otwierający Świętą Księgę objawioną przez Gabriela (Dżibraila) i dlatego studiując Pismo Święte, Koran czy także nauki sufickich mistrzów, rozpoczynamy frazą tego dhikru. Kiedy rozmyślamy nad trzema imionami Allāh, możemy w myśli koncentrować Lātif na wdechu, Madżīd w zatrzymaniu, a Sādiq na wydechu. Wchłaniamy nabierając wymaganej przez Boga subtelności, Chwalebne w postaci ognistej Chwały zstępuje na nas z góry, zaś to czym emanujemy jest szczera prawda. Tak możemy zrobić 7, 9 lub 11 oddechów umacniających triadę boskich imion o niezwykłej mocy i wadze. Słowo Boże w postaci imion Lātif oraz Madżīd to dwa podstawowe terminy opisujące imię Allāh. Bóg jest ucieleśnieniem wszelkiej subtelności i wdzięczności. Sādiq jest koroną dla imienia Allāh, gdyż Bóg jest zawsze prawdomówny i szczery. Sādiq oznacza kogoś, kto zawsze jest prawdziwy i nigdy nie zrobi niczego wbrew swojej własnej duszy. Allāh Yā Lātif Madżīd Sādiq, to prawdziwie uświęcające stopniowo zawołanie. Oczyszczenie ku subtelności, uwielbienie i adoracje Boga oraz Prawdziwość i Szczerość, czyli Oczyszczenie dla PRAWDY.

7. Fraza Allāh Yā Lātif Madżīd wiedzie prosto do urzeczywistnienia świadomości Boga, która wyraża się frazą Anā-Allāh-A’lamū, co tłumaczy się jako “Jam Bóg Znawca Światów!” Fraza ta sugeruje boski stan wszechwiedzy o procesach i mechanizmach istnienia i funkcjonowania światów, świata ziemskiego oraz świata niebiańskiego, a także świata dusz zmarłych. Można powiedzieć, że inwokowanie boskiej subtelności i chwalebności prowadzi do otrzymania pewnej wiedzy, która jest znajomością stworzonych światów. Bardzo wielki to, drogocenny i ponadnaturalny charyzmat. Człowiek może oczywiście konfirmować, utwierdzać swoją boską naturę i boskie pochodzenie swej duszy, jednak nie powinien nigdy próbować zastępować samego Boga – Stwórcę, gdyż nawet samo przyrównanie się do Stwórcy Wszechświata wypadłoby żałośnie. Czyż człowiek potrafi stwarzać gwiazdy, planety i galaktyki, żeby twierdził, że jest samym Bogiem? Człowiek w porównaniu z Bogiem wypada jak kropla wody w porównaniu z oceanem i dlatego mówimy jedynie o boskiej naturze jako pierwiastku wspólnym, obdarzonym przez Stwórcę w akcie powstawania człowieka.

8. W kombinacji z al-Lātif występuje też imię zasadnicze ar-Rahmān oznaczające miłosierdzie i łaskawość. Literka Rā (R) symbolizuje całą potęgę wasify ar-Rahmān, która bywa uznawana jako pierwsze imię Boga po słowie Allāh. Tym bardziej potężna jest kombinacja Yā Lātif Rahmān! Jakże delikatnie miłościwym i subtelnie miłosiernym jest Bóg – Stwórca wszystkich rzeczy i stworzeń. Dźwięk sylaby Rā (R) daje właściwość słonecznego ciepła i możemy wskazać, iż ar-Rahmān bardzo rozgrzewa serce inicjowanego. Ciepło Rahmān kojarzone jest także z widzeniem czy raczej doglądaniem wszystkiego. Miłość Boga do stworzeń sprawia, że Bóg baczy na każde swe stworzenie i każdego stworzenia dogląda będąc wszechwidzącym. Kombinacje Allāh Yā Lātif oraz Yā Madżīd Yā Rahmān naprawdę służą pogłębieniu naszego związku z Kreacją tym bardziej, że Chwała Boża doskonale przejawia się w Jego pełnym miłości Miłosierdziu. Wdychanie Lātif, a wydychanie Rahmān oraz druga para wdychanie Madżīd i wydychanie Rahmān to doskonałe praktyki dla inicjowanych w Tariqat (Drogę Sufich). Kulminacją doświadczenia może być wdychanie Lātif, zatrzymanie w chwale ogniowej Madżīd, a wydech jako emanacja Rahmān – emanacja wszystkiego najmiłościwszego niczym promieniowanie słońca świecącego jednakowo dla wszystkich stworzeń.

9. Tajemne słowa, które rozważaliśmy, posiadają wielką moc i pomagają w podstawowym oczyszczeniu ludzkiej istoty. Stacja oczyszczenia jest bowiem podstawową platformą startową dla duszy, która chce się wznieść ku niebiosom. Polecamy wiec początkującym rozpoczynać od inwokacji Yā Allāh, Yā Lātif, Yā Madżīd, Yā Sādiq oraz Yā Rahmān, gdzie częstokroć ostatni archetyp jest najpierwszym imieniem Boga jakie zgłębiamy. Osoba nie wysubtelniona, nieskora do wielbienia Boga, nieszczera czy bezlitosna nie nadaje się do rozpoczęcia duchowej podróży. Sādiq powiada, że Droga nie jest dla kłamców ani dla ludzi fałszywych. Archetyp Lātif pokazuje, że Droga nie jest dla grubiańskich i gruboskórnych osobników, ani dla wulgarnych, ani dla negujących żeński aspekt boskości. Madżīd mówi, że jeśli ktoś nie chce być piewcą wspaniałości Stwórcy, to nie nadaje się do Drogi. Ludzie bezlitośni, niemiłosierni, którzy nie miłują Drogi, Nauczyciela, Boga i Bliźnich towarzyszy Drogi – wszyscy oni nie nadają się do Drogi (Tariqat). Wasifami zajmujemy się oczywiście, gdy już ugruntujemy się w Modlitwie w praktyce Salāt (Namāz). Poleca się dla Dhikru (Recytacji) szczególnie okres poranka oraz okres wieczoru lub nocy.

10. Duchowi pomocnicy, czyli koordynatorzy zwani Nasir powinni dbać o jak najpiękniejsze i jak najgłębsze rozwinięcie pracy z wasifami, o których mówimy, w swoich grupach Zakonu Sufi (Din-i-Illai). Wasifa (czytaj “łasifa”) to oczywiście to samo co ‘mantra’ w języku jogi, specjalne słowo namagnetyzowane Duchem Świętym, czyli błogosławione energią duchową przez Archanioła Gabriela dla wspomagania ludzkiego wzrostu duchowego. Słowa mocy to słowa specjalnie objawione do praktyki i nie można ich zastąpić żadnymi tłumaczeniami na inne języki. Każdy Nasir naszego Zakonu Sufi będzie w stanie głęboko i dokładnie wyjaśnić sens i konieczność pracy z wasifą (mantrą) na drodze duchowego rozwoju. Koncentracja na imieniu Boga, na wasifie między innymi powstrzymuje ataki karmy w postaci złego losu i chroni przed wieloma możliwymi nieszczęściami. Dlatego radzimy codzienną praktykę wasif naszym tarikom i salikom (pielgrzymom Drogi), tak rano jak i wieczorem po 101 powtórzeń, zgodnie z obiegiem różańca (wardia).

11. Islam jest prostą reformą religijną wyrosłą na pograniczu chrześcijaństwa oraz judaizmu, reformą polegającą na odtworzeniu praktyki duchowej i zasad życia duchowego jakich przestrzegał Noe oraz Abraham i jego syn pierworodny zrodzony z Hagar znany jako prorok Izmael. Islam zawiera w sobie znaczenie przynoszenia i zaprowadzania Pokoju. Dlatego sufi starają się utrzymywać Pokój ze wszystkimi, a to jest oznaką prawdziwego Islamu, Islamu duchowego. Prorok Jezus zapowiedział przyjście Pocieszyciela, Ducha Prawdy jako swojego duchowego następcę. I tym innym Pocieszycielem, Duchem Prawdy (Rūh al-Haqq) jest właśnie Mohammad abd Allāh, założyciel religii Islamu i odnowiciel sufizmu. Proroctwo Jezusa było wyjątkowo znamienite, gdyż naprzód na około 700 lat. W podobny sposób prorok (Rasul) Izajasz zapowiedział przyjście Jezusa. Proroctwa pokazują nam głębię widzenia jaka dostępna jest prorokom. Nie powinniśmy być nieufni wobec Islamu, gdyż nauka Krany, Księgi objawionej przez Gabriela jest podstawą dla Sufickiej Szkoły Duchowej, podstawą, którą zwiemy Szaria’t (Prawem Bożym), sprawiedliwością i prawością w oczach Boga. Wiemy, że wielu praktykujących sufizm boi się wyznawać swój związek z Islamem. Pamiętając jednak, że Islam to esencja, to co najlepsze z chrześcijaństwa i judaizmu, nie będziemy musieli być nieufni. Słowo muzułmanin (Muslim) oznacza dokładnie tyle co “wierzący”, a będąc w Zakonie Sufi i kontynuując linię Chistiyyah (Czisti) i Akbariję chcąc nie chcąc jesteśmy ludźmi szczerej, niezakłamanej wiary, czyli Muslim!

12. Gabriel (Dżibrail) jest Duchem Proroctwa i żadne proroctwo wygłoszone przez człowieka, przez posłańca nie dotarło z pominięciem anioła proroczego, a wręcz przeciwnie, to Gabriel udziela daru proroczej wiedzy, a także wykładni symboli w księgach tajemnej wiedzy takich jak chociażby Apokalipsa. Dlatego kultywujemy spacery w świadomości archanioła Gabriela i podobnie w świadomości proroków takich jak Mohammad, Jezus, Mojżesz, Ismael, Abraham, Noe czy Morja. Wasifa Yā Madżīd (Chwała) bardzo pomaga w doświadczeniu istot, które płomienna Chwała Boża otacza. Chwała ma postać ognia niebiańskiego i jest płomieniem żarliwego uwielbienia, adoracji. Wielkie Anioły takie jak Gabriel – Objawiciel, czy też prorocy jak Noah (Noe) otoczone są płomieniem niebiańskiej Chwały o barwach tęczowych, znajdują się w tęczowym obłoku, a adorujące i usługujące im anioły tę Chwałę wzmagają. Kontemplujemy więc Madżīd, aż ujrzymy Gabriela, Mohammada lub Morję w pełni tęczowej Chwały. Wtedy osiągniemy przymierze tęczowe, którego strażnikiem jest prorok Noah, protoplasta rasy semickiej. Madżīd przywołuje naszą zdolność do żarliwości i wysławiania Boga, jednak ostatecznie prowadzi nas do stanu chwalebnego, kiedy sami otrzymujemy ogniowo-tęczową otoczkę Chwały Bożej.

13. Koraniczna święta sylaba Kāf (K) symbolizuje niezmiernie pożyteczny i dobroczynny archetyp inwokowany słowem Kāfin, które oznacza wszechwystarczalność, samowystarczalność i wszechspełnienie, Bóg może dokonać, spełnić wszystko cokolwiek tylko zechce. Allāh Yā Kāfin to inwokacja prosząca o nasze samospełnienie, a także o uzdrowienie, gdyż zdrowie jest dostarczeniem wszystkiego co tylko nam potrzeba. Trochę tej praktyki orientuje całą grupę na pierwszy duchowy cel jeśli chodzi o realizację, czyli ku spełnieniu życia, spełnieniu się celu życia duszy na ziemi. Jest to bardzo lecznicze dla ciała, umysłu i duszy. Każdą wasifę (mantrę) praktykujemy tak długo, aż będą pojawiać się dzięki naszej praktyce recytacji i kontemplacji cudowne rezultaty w postaci rozmaitych charyzmatycznych znaków, darów. Osiąganie łaski, daru charyzmatycznego jest celem każdej inwokacji. Imię Allāh Yā Kāfin powinni kultywować ci spośród wierzących, którzy w szczególności zajmują się sztuką uzdrawiania lub medycyną. Bóg jest tym, który wszystkiego dostarcza i który jest wystarczającym w sensie udzielania darów, dóbr czy właściwości.

14. Sylaba Hā przypomina nam o podstawowej frazie przywoływania duchowego przewodnictwa i przypomina, że ostatecznym i jedynym Guru (Przewodnikiem) jest sam Allāh. Mówimy oczywiście o wasifie Allāh Yā Hādī, gdzie Hādī oznacza przewodnika prowadzącego poprzez transformację na duchowej Drodze. Hādī to prawdziwy przewodnik, Guru obeznany z całokształtem duchowego procesu przemiany. Jest to doskonała fraza dla wszystkich Nasir, którzy prowadzą duchowe odosobnienia. Przewodnik (Szaikh) musi stać się Hādī, aby prowadzić dusze prawdziwie, zgodnie z wolą Bożą. Hādī dobrze jak praktykuje osoba o naturalnych skłonnościach i zdolnościach przywódczych, gdyż wtedy w naturalny sposób stanie się przywódcą duchowym. Nie ma limitu tej praktyki dla Khalifów i Szaikhów, a także dla Nasir, którzy zdolność prowadzenia dusz po ścieżce duchowej muszą ciągle pogłębiać i udoskonalać. Oczywiście grupa trochę praktykująca będzie zawsze właściwie prowadzona i odpowiednio duchowo kierowana. Stąd zalecamy, aby często w grupie murid (uczniów) praktykować wibrację Hādī, która prowadzi ze światła ziemi do światła niebios. Bóg jest Hādī, gdyż prowadzi dusze kierując ich właściwą ewolucją. Z pomocą Hādī początkujący odnajdą Drogę.

15. Sylaba ‘Ain przypomina nam między innymi o imieniu al-’Alīm oznaczającym duchową mądrość, a raczej pierwotną wszechwiedzę. Bóg jest wszechwiedzący albo wszystkoznający, najmądrzejszy – oto przesłanie naszej frazy Allāh Yā ‘Alīm. Oczywiście pamiętajmy, że Allāh to tyle samo co starotestamentowe Elohim, oba te słowa, synonimy oznaczają Boga Stwórcę – Kreację, a wszelka pierwotna mądrość płynąca z ducha jest w istocie mądrością bożą. Kontemplując ‘Alīm otwieramy swoje serce i duszę, a także umysł dla intuicyjnej duchowej wszechwiedzy. Musimy pamiętać, że każda ilość otrzymanej wiedzy jest darem, który jest kroplą wody w porównaniu do wszechwiedzy samego Elohim, Allāh. Samo wibrowanie dźwięku A w odniesieniu do idei wszechwiedzy jest już pomocne dla odnalezienia takiego archetypu (sfery wnętrza), z którego mądrość wypływa jak ze źródła. Możemy sobie powiedzieć, że Yā ‘Alīm jest odsłanianiem źródła boskiej wiedzy, o której jogini mówią Pradźńa – Intuicyjna Wiedza Duszy, Poznanie. Para wasif Yā Hādī – Yā ‘Alīm bardzo się wzajemnie wspiera, gdyż przewodnik duchowy, przewodnik odosobnień musi wykazać się intuicyjnym rozumieniem, intuicyjną samowiedzą duszy, która to mądrość jest oczywiście charyzmatycznym darem niebios dla człowieka. Wdychanie Hādī, a wydychanie ‘Alīm to przyjmowanie boskiego przewodnictwa, a dawanie właściwej wiedzy i zrozumienia tym, którzy są na zewnątrz kręgów sufi. Dawanie mądrości jest najwyższym przywilejem ludzi o duchowym usposobieniu.

16. Najczęstsze powiązania ostatnich świętych imion Boga to Allāh Yā ‘Alīm Kāfin, połączenie mądrości intuicyjnej z samowystarczalnością. Mędrzec bowiem dzięki swej mądrości otrzymuje wszystko czego mu potrzeba dla prowadzenia jego duchowej misji na ziemi. Jeśli najpierw dbamy o dokładną wiedzę duchowo-religijną jaka odsłania się w naszej duszy, to inne niezbędne rzeczy będą nam przydane. Staramy się zawsze najpierw o Królestwo Boże, o Sanghę (Bractwo), a wtedy ziemskie rzeczy będą nam dostarczone. Mądrość intuicyjna wiedzie do stanu wypełnienia, do samozaopatrzenia i samorealizacji. Drugim takim cudownym połączeniem jest fraza Allāh Yā Sādiq Hādī, która mówi o tym, że każde przewodnictwo duchowe (Guruttwa) zasadza się na naturalnej szczerości i prawdomówności. Wchłaniając z wdechem więcej z potęgi czy promienia prawdziwości (szczerości) możemy bardziej emanować (z wydechem) właściwością Hādī. Podobnie jak przyjmując w siebie dar intuicyjnej mądrości emanujemy w następstwie zdolnością dawania tego co w danej chwili potrzebne. Wasify Kāfin, Hādī, ‘Alīm oraz Sādiq jeśli wziąć ich pierwsze litery (K,H,A,S) tworzą słowo Khas oznaczające wewnętrzny krąg duchowy. Dlatego uważamy te cztery wasify za esencjonalnie ważne.

17. Łącznie mamy już wspomnianych kilka esencjonalnych, podstawowych wasif (imion), które tworzą jakąś podstawową platformę dla duchowej praktyki: Lātif, Madżīd, Sādiq, Rahmān, Kāfin, Hādī, ‘Alīm. Jest to wspaniała siódemka, a z Allāh oraz Yāh, nawet dziewiątka bardzo podstawowych wasif do pracy w każdym Zakonie Sufi wywodzącym się od Hazrat Khwadża Moinuddin założyciela linii Czisti, w tym oczywiście w naszym Zakonie Akbarija. Należy pamiętać, że słówko (Yāh) to także esencjonalna wasifa będąca skróconym imieniem Boga (Elohim) używanym w starożytnych pismach hebrajskich. Pełna wersja tego imienia brzmi Yahuwah (YHWH) i jest to tak zwany tetragram. Zwracanie się do Boga (Allāh) jego imieniem i to w zdrobnieniu świadczy o wielkiej intymności i bliskości związku człowieka ze swoim Stwórcą, z Brahmanem, jak Boga zwie się w kulturze indyjskiej. Każda z wasif może być oczywiście w wykonaniu Nasir (helera) lub Szaikha (przewodnika) potężnym tematem kontemplacji, wykładu i inwokacji w grupie praktykujących sufizm w szkole duchowej takiej jak Din-i-Illai.

18. Sylaba Tā wskazuje na kolejną esencjonalną wasifę, a mianowicie na imię Tāhir, które oznacza Pana Czystości. Jeśli mowa w treningu sufickim o oczyszczaniu, to Tāhir jest właśnie samą Czystością. Tāhir to dusza wolna od ziemskich skaz i ciemności, dusza uwolniona spod władzy grzechu. Tāhir to osoba o czystym sumieniu, czystej mowie i czystych czynach. Bóg jest naszym doskonałym Tāhir i dlatego błagając o charyzmat boskiej czystości inwokujemy frazę Allāh Yā Tāhir. Idea czystości towarzyszy nam od podstaw duchowej drogi, a proces oczyszczania wiedzie do świadomości subtelnych, anielskich poziomów myślenia i odczuwania. Wasifa Tāhir doskonale łączy się z wasifą Hādī, gdyż w czystym stanie wnętrza możliwe jest doskonałe przewodnictwo, którego zdolność jest wprost proporcjonalna do stopnia oczyszczenia właśnie. Allāh Yā Tāhir Hādī to prośba do naszego ukochanego Stwórcy, Ojca Niebiańskiego o najczystsze, doskonałe przewodnictwo, prośba o Czystość w oczach Bożych i prowadzenie jakiego tylko Allāh udzielić może. Tāhir to archetyp świętych pozostających tak wewnątrz jak i zewnątrz w stanie niepokalanym, w stanie nieskazitelności. Tāhir pielęgnuje nieskazitelność boskiej jaźni, czystość duszy. Pierwsze sylaby tych dwóch wasif Tā Hā symbolizują ludzką istotę, która pozostając nieskazitelną jest właściwie prowadzona przez samego Boga. Możemy wdychać Tāhir, a wydychać Hādī i w ten sposób poszerzać moc naszego przewodnictwa pośród owiec z Bożego Stadła, a czasem tylko wdychać Tā, a wydychać Hā w podobnej synchronizacji oddechowej.

19. Osiągnięcie czystej świadomości, osiągniecie stanu Tāhir jest jak wejście na szczyt wysokiej góry. Dlatego ta wasifa oraz sylaba Tā są często symbolizowane obrazem góry, a proces praktyki jest drogą na górę. Oczyszczenie, kiedy osiąga wyższy stopień przynosi zdolność słyszenia subtelnych dźwięków lub anielskich chórów, a o tym mówi imię Sami’, tłumaczone jako wszechsłyszenie lub jasnosłyszenie. Sylaba Sīn (S) jest rdzeniem, sercem tego archetypu i czasem praktyką zastępczą Sami’ oznacza zdolność słyszenia wszystkiego o wszystkim. Stwórca słyszy głos i myśl każdego człowieka, każdego stworzenia. Jednakże przed tron Boży docierają jedynie żarliwe modlitwy, które są kadzidłem w świątyni Boga w niebiosach. Archetyp Madżīd uzupełnia tę triadę całą chwałą boskiego majestatu. Wdychamy Tāhir nabierając czystości jakiej pragnie Bóg, zatrzymujemy oddech nasłuchując i kontemplując Sami’, a potem emanujemy z wydechem całą bożą godność i majestat. Sami’ to słyszenie takie jakie miał Mojżesz będąc na synajskiej górze Horeb w świątyni Atona (Adona), najwyższego Boga. Musimy podobnie prorokowi Mojżeszowi nasłuchiwać przykazań, zadań i zleceń jakie przychodzą do nas od Boga.

20. Doskonałą pełnię człowieczeństwa, dar człowieczeństwa symbolizuje wasifa Allāh Yā Sīn, co oznacza, że Bóg jest Doskonałym Człowiekiem, a my ludzie niedoskonali musimy to boskie, doskonałe człowieczeństwo urzeczywistnić i przejawić. Sīn to doskonałość człowieczeństwa, obraz Boga ukryty w ludzkim sercu, gdyż jesteśmy stworzeni na podobieństwo Boże. Sīn oznacza nie tylko doskonałość ludzkiej istoty, ale też jest symbolem duchowego, teokratycznego, doskonałego przywódcy. Sylaba Sīn odnosi się też czasem do archetypu Sayyid oznaczającego przywódcę ludu Bożego, księcia państwa teokratycznego czy raczej timokratycznego. Sayyid to książę pośród udoskonalonych do wymiaru Sīn ludzi. Sīn to obraz naszej doskonałości zapisany w Bożym postanowieniu w akcie stwarzania i zarazem podstawowy, długofalowy (przewodni) cel ludzkiej egzystencji. Dzięki Sīn ciągle się udoskonalamy, aż będziemy tak doskonali duchowo jak to zapisane w naszym ewolucyjnym przeznaczeniu, w tak zwanej wyższej jaźni. Oczywiście Sami’ jest oznaką doskonałości, darem pojawiającym się, gdy przybliżamy się do naszej duchowej stacji człowieczeństwa. Przywódca duchowy winien odbierać, słyszeć boskie myśli i idee, słyszeć anielskie chóry, wtedy faktycznie staje się Szaikhiem (Sayyid), księciem ludu Bożego zwanego sufimi.

21. Jednym z duchowych celów współczesnej światowej cywilizacji zwaną piątą rasą w ezoteryce jest osiągnięcie przez człowieka pełnego wymiaru człowieczeństwa i dlatego Sufi wskazują ten szczytny cel ogółowi ludzi. Cała ludzkość w głębszym wymiarze jest jedną duszą, którą semici zwali ADAM, co znaczy Człowiek, a hindusi PURUSZĄ, co też oznacza pełnego, doskonałego człowieka. Upadek Adama jest upadkiem całej ludzkości, bo jest upadkiem człowieczeństwa grupowej duszy całej ludzkości. Dobrze jest kontemplować duszę Adam(a) jako duszę ludzkiego rodzaju i pamiętać, że praktyka duchowa jednej duszy rozwija, pobudza i ożywia rozwój duchowy całej ludzkości. Średni stan świadomości całej ludzkości jest dość ciemny i demoniczny, a to z powodu upadku Człowieka Adama – Puruszy. Praktykując oczyszczenie i udoskonalenie pracujemy dla swojego wzrostu, ale też podnosimy ludzkość o mały stopień wzwyż. Grzech Adama był grzechem całego rodzaju ludzkiego, a Człowiek w zamierzeniu Boga został stworzony jako człowiek duchowy, boski, jako odzwierciedlenie osobowości Boga. Wzbudzając boskie właściwości próbujemy odbudować to czym w zamierzeniu Boga zostaliśmy stworzeni. Praktyka wasif, dhikru jest wolą Bożą dla rodzaju ludzkiego.

22. Wasify Hādī i Madżīd ukazują nam, iż celem duchowego przewodnictwa jest doprowadzenie duszy do stanu chwalebnego. Przewodnik prowadzi do niebiańskiej, tęczowej chwały, która jawi się być zwycięskim wieńcem, koroną życia. Kontemplowanie Hādī na wdechu, a Madżīd na wydechu staje się praktyką – łodzią ku niebiańskiemu stanowi chwalebnemu w jakim przebywają anioły. Symbole literowe Hā-Mīm (HM) sugerują także zbliżony archetyp opisany wasifą Yā Hamīd, co oznacza stan Arhata, stan osoby godnej szacunku, czci i chwały. Oczywiście cała cześć skierowana jest do Allāh, stąd też nasze zawołanie Allāh Yā Hamīd, jednak człowiek stający się ucieleśnieniem właściwości Hamīd jest człowiekiem godnym najwyższego szacunku pośród ludzi. Mojżesz, Jezus, Mohammad, Rama czy Kryszna, wszyscy byli ucieleśnieniem Hamīd. Możemy łączyć w parę wasify Allāh Yā Hamīd Madżīd, aby efekt, moc tych podobnych właściwości boskich kumulowała się i pozwalała naszej duszy rozkwitnąć niczym piękny ogród.

23. Symbol Hā-Mīm (HM) oznacza także inną parę wasif, a mianowicie archetyp Hāfiz i Munazzil, które razem określają Strażnika Objawienia. Allāh Yā Hāfiz oznacza, że Bóg jest strażnikiem każdej duszy, a w szczególności także Strażnikiem Księgi. Allāh Yā Munazzil oznacza, że Bóg jest dawcą Objawienia, czyli Objawicielem. Człowiek urzeczywistniający w jakimś stopniu te boskie właściwości staje się Strażnikiem Wiedzy Objawionej, a także interpretatorem proroctw i języków duszy (glosalii). Inwokowanie frazy Allāh Yā Hāfiz Munazzil osadza nas głęboko w mądrości jaka objawiona jest duszy przez Stwórcę i wiedzie nas ku bezpośredniemu doświadczeniu Marefat (Gnosis). Wspomina się także, iż archetyp Hāfiz oraz Munazzil są imionami bezpośrednio związanymi z Arsz (Arsh), czyli z Tronem Bożym. Osoby pragnące w sposób natchniony wykładać naukę świętych Pism takich jak żydowska Tora, chrześcijańska Ewangelia, muzułmański Koran czy hinduską Bhagawad Gitę powinny dużo praktykować z tymi dwiema wasifami, aż staną się Strażnikami Księgi.

24. Para świętych imion Hayy-Qayyūm także bywa opisywana jako odpowiednik sylab Hā i Mīm, które tutaj odnoszą się do pierwszej i ostatniej sylaby tej pary wasif, czyli tam gdzie są akcenty we frazie. Inwokując Allāh Yā Qayyūm przywołujemy moc do życia i istnienia, albowiem Hayy oznacza życie i ożywianie, a Qayyūm oznacza istnienie, egzystencję. Razem jest to zdolność do przetrwania w egzystencji, a także moc charyzmatyczna budząca duszę ze snu do istnienia w jej właściwym niebiańskim wymiarze. Sama wasifa Yā Hayy może dobrze przysłużyć się dla naszego zdrowia, gdyż wzmaga żywotność. Podobnie sama wasifa Qayyūm pomaga przetrwać wszelkie udręki, ucisk i prześladowanie, gdyż jest mocą istnienia i pobudza nas do trwania, pobudza do istnienia. Wdychanie Hayy, a wydychanie Qayyūm umocni nas w drodze życia i pomoże znieść wszelkie przeciwności. Qayyūm oznacza także najwyższą świadomość i ludzie bardziej świadomi, a także bardziej odpowiedzialni niosą w sobie właściwość Qayyūm, która jest zdolnością istnienia samemu z siebie, przybliża więc do wieczności.

25. Tak jak Allāh symbolizuje litera Alif (A), a w mniejszym formacie to A (Alif) oznacza Jaźń, Jam, czyli Anā, tak literka ‘Ain (‘A) czyli A trochę podobne do emfazy, A akcentowanego określa aż cztery podstawowe archetypy, z których dwa recytowane są wielokrotnie w czasie codziennej Modlitwy Salāt (Namāz). Al-’Aliyy (‘Alī) oznacza tego, który jest wysoki lub najwyższy albo wywyższony. Al-’Alīm oznacza opisaną już pierwotną mądrość, wszechwiedzę. Al-’Azīm oznacza wielkość, wspaniałość i radość, osobę wielką i radosną. Al-’Azīz wskazuje na istotę potężną, mocarną, bliską i przyjacielską. Kultywowanie fraz takich jak Allāh Yā ‘Azīm oraz Allāh Yā ‘Aliyy to rozwijanie archetypów, z którymi zapoznajemy się w codziennej modlitwie Salāt, którą trzeba praktykować chociaż rano i wieczorem, ale najlepiej pięć razy dziennie. Każdy z tych czterech archetypów rozpoczynający się literką ‘Ain (‘A) bardzo mocno otwiera serce oraz synchronizuje ośrodek serca z ośrodkiem głowy, trzeciego oka. ‘Azīz to osoba o potężnej mocy wynikłej z bliskiego obcowania z Bogiem, osoba przez którą przejawia się wiele charyzmatów. Allāh Yā ‘Azīz to wołanie o wszelkie dary duchowej łaski, dzięki którym stajemy się istotą potężną duchowo.

26. Literki – znaki w triadzie ‘Ain-Sīn-Qāf (ASQ) symbolizują trójcę imion Bożych, z których pierwsza fraza jest jedną z czterech archetypów ‘Ain, a dwie pozostałe to Sami’ oraz Qadīr (Qader). O ile Sami’ jako zdolność wszechsłyszenia była już rozważna głębiej, o tyle Qadīr oznacza moc umożliwiającą wskrzeszenie istoty zmarłej do życia. Qadīr to moc czy potęga Boża, ale jest to moc władzy nad życiem i śmiercią. Apostoł Piotr wskrzeszając umarłego, a uśmiercając Ananiasza i Safirę zamanifestował potęgę Qadīr. Inowkując więc Allāh Yā Qadīr wzywamy dar władzy nad życiem i śmiercią, a Bóg, określany tym przymiotem jest Panem Zmartwychwstania. Praktykując z Qadīr przywołamy trochę władzy i autorytetu, zaś głęboka praktyka udzieli władzy nad śmiercią i życiem oraz autorytetu w dziedzinie wiedzy o tym kogo zachować przy życiu, a kogo uśmiercić. Sędziowie i Królowie powinni dbać o realizację tego archetypu, a zatem jest to praktyka Khalifa – przywódcy społeczności wierzących w Boga. Jeśli mówimy, że Bóg jest Qadīr to mamy na myśli jeszcze większą potęgę niż w archetypie ‘Azīz, acz oba te imiona są w pewnym sensie sobie pokrewne. Oczywiście jeśli będziemy kultywować triadę wasif, to przykładowo pierwszą z nich Aliyy będziemy wdychać (i wzrastać w Bogu), drugą Sami’ będziemy koncentrować w zatrzymaniu, zaś ostatnią Qadīr będziemy wydychać emanując ostatecznym rodzajem władzy i autorytetu, aż staniemy się Panami Życia i Śmierci, co jest bardzo wysokim celem duchowym.

27. Kontemplacja Allāh Yā Qadīr to wołanie o zmartwychwstanie naszej duszy, wołanie o moc zmartwychwstania. Wołanie Allāh Yā Sami’ to wołanie o cudowny charyzmat jasnosłyszenia. Allāh Yā Azīz to wołanie o potężną pozycję wynikła z tego, że stajemy się dla Boga kimś bliskim, przyjacielem. Jest to więc wołanie o potężną protekcję i ochronę, w której Bóg wysłuchuje naszych modlitw, a oprócz tego że wysłuchuje to jeszcze je spełnia! Łącznie zebraliśmy piękny wianuszek świętych imion Boga, które rekomendujemy do częstego praktykowania w Kręgach nauki Zakonu Sufi. Mamy 21 świętych imion Boga, a włącznie z sylabą Yā (Yāh ) będącą istotnym 101 imieniem Boga Stwórcy, łącznie 22 imiona. Jest to tarot (magiczna Tora) uczący i napominający dusze ku właściwej drodze Bożej. Wszystkie te wasify gorąco polecamy zgłębiać pod okiem przewodników duchowych Akbariji oraz pod okiem koordynatorów (Nasir), którzy wspomniane praktyki mogą znacznie pogłębić, rozwinąć i wysubtelnić. Mantra to dusza duchowej praktyki. Wasifa jest więc duszą duchowej praktyki, którą rozwijamy w ciele zbudowanym z intensywnego kultywowania codziennych Modlitw (Salāt). Wszystkim szczerze zainteresowanym autentyczną duchową praktyką sufickiej drogi duchowej życzymy wiele błogosławieństw i wiele cudownych owoców ducha.

REKOMENDOWANA LISTA PODSTAWOWYCH WASIF:

Szczerze zainteresowanych nauką i praktyką sufich zaprasza Suficka Szkołą Duchowa “Akbarija”:

1. Bractwo Subudh – filia kultywująca praktykę duchowego oddania i służenia wspólnocie.
2. Zakon sufi (Din-i-Illai) – filia kultywująca indyjską drogę suficką linii Czisti przekazaną przez Pir Akbar Morja Khan.
3. Ibadad Khana – filia kultywująca Powszechne Nabożeństwo jedności religii.

Zredagowane na podstawie sufickich nauk duchowych i ezoterycznych Szajchów Szarfuddin Maneri, Szamsa z Tabrizu, Mistrza Syryjczyka, Sufi Dhun Nun, Pir Ahmada Ofiela Chishti i innych klasyków.

Aćarjaćarja Swami LalitaMohan G.K.