Dźjotisza – Astrologia Wedyjska

Starożytna Astrologia Wedyjska Dawnych Indii

Astrologia praktykowana aktualnie w Indiach i Nepalu jest nazywana astrologią indyjską lub hinduską, a dawniej była nazywana astrologią wedyjską lub Dźjotiszą (Jyotisha). Weda (Veda), prastara nauka indyjska, zajmuje się nie tylko sprawami duchowymi ale również medycyną, polityką, techniką, kulturą i astrologią, a właściwie Trójwiedzą, Wiedzą Potrójną: astrologią, numerologią i chirologią. Nauki i techniki wedyjskie mają tradycję historyczną ponad 5-6 tysięcy lat i wywodzą się z obszaru Indyjskich Himalajów, Pamiru i Hindukuszu. Weda nazywana jest nauką światła, a z wiedzy wedyjskiej wiemy, że astronomiczna doba liczona jest zawsze od miejscowego wschodu Słońca (Rawi, Surja). Nauka o Pięciu Żywiołach, Tattwach, też należy do astrologii wedyjskiej podobnie jak nauka o planetarnych godzinach dnia i nocy, tak zwanych Horach, z których każda przewodzi energii jednej z siedmiu widzialnych planet. W dawnej wedyjskiej astrologii bardzo ważne jest ustalenie żywiołu oraz planety dominującej w czasie urodzenia czy ważnego wydarzenia, a także znajomość fazy Księżyca (Ćandra/mas) z dokładnością do jednej doby. 

Ryc. Wedyjski horoskop – Ascendent I Dom – jest u Góry

Znajomość fazy Księżyca (Ćandra, Ćandramas) czy dokładniej dnia księżycowego, tak zwanego Tithi to także specyfika pradawnej wedyjskiej astrologii. Tithi to w skrócie kształt fazy Księżyca z dokładnością do jednej doby podczas przybywania Księżyca od momentu Nowiu (Anawasja) i podczas ubywania Księżyca po Pełni (Purnima). Sam dzień Nowiu czy Pełni jest zawsze 15 Tithi odpowiedniej połówki drogi księżycowej (jasna Śuklapaksza i ciemna Krysznapaksza). Dobowy przyrost (Śukla) czy ubywanie (Kryszna) sierpa księżycowego w kolejnych dniach wyznacza liczbę fazową Księżyca, czyli Tithi – to tyle w przybliżeniu dla zapoznania z tą wedyjską ideą dokładnych faz synodycznego Księżyca, który do tej samej fazy powraca po około 29,5 doby średnio. 

Dźjoti (ang. Jyoti) znaczy światło lub gwiazdaDźjotisza (w Hindi: Jyotish) jest to starożytna nauka ucząca jak czytać charakter ludzki oraz przeznaczenie człowieka z układu planet i gwiazd na nieboskłonie. Cała astrologia czy raczej i astronomia wedyjska należy do tak zwanej Wedangi – członów czy składników Wedy. Dzięki niej możemy poznać siebie, swą przyszłość i przeszłość, dowiedzieć się jak pasują do siebie dwie osoby i na jakich polach mogą wystąpić między nimi konflikty. Dźjotisza może odpowiedzieć (praśnam) na każde pytanie biorąc pod uwagę dokładną datę jego powstania oraz podpowiada czas rozpoczęcia ważnych wydarzeń, by ich rezultat okazał się pomyślny. Od wieków wielcy królowie i politycy korzystali z astrologii w podejmowaniu decyzji dotyczących życia własnego i współpracowników. W starożytności głównie królom i książętom służyli astrologowie lub astromagowie posiadając także wieże do obserwacji astronomicznych i pomiarów. Najważniejszym rodzajem horoskopu od zawsze jest horoskop wyliczany na jak najdokładniej odnotowany moment narodzin, kiedy dziecko oddzieli się od matki, opuści łono matczyne stając się samodzielnym bytem poza organizmem matki. W praktyce mamy wyjście czy wydobycie dziecka z łona matki, a także istotny pierwszy oddech dziecka, kiedy zaczyna oddychać poza organizmem matki. Horoskop natalnyurodzeniowy, to zapis obrazu nieba w chwili pierwszego oddechu, kiedy Dusza (Jaźń, Atman) ostatecznie łączy się z ciałem w inkarnacji. 

Za ojca współczesnej popularnej astrologii indyjskiej czy hinduskiej i nepalskiej uważa się często starego mędrca Paraśara Muni. Paraśara żył 1500 lat przed erą chrześcijańską i był jednym z pierwszych astrologów wykonujących horoskopy urodzeniowe ludziom wszystkich kast. Specjalizował się w astrologii medycznej. Kopie jego manuskryptów znajdują się w Indiach. Paraśara jest również autorem pięknych ezoterycznych hymnów poświęconych Ryg Wedzie, które były mantrami na cześć bóstw planet. Innym ważnym astrologiem, żyjącym w tamtych czasach był Ranawira, który specjalizował się w astrologii porównawczej, kobiecej oraz psychologicznych aspektach astrologii. Jeśli chodzi o obraz Znaków Zodiaku (Raśi) na tle Ekliptyki (Apa-mandala, Rawi-margah) i pasa Zodiaku (Bhaćakram) wzdłuż Ekliptyki, umiejscowienie Punktu Barana, to Paraśara Muni na pewno nie stosował zodiaku ptolemejskiego ani stałego zodiaku aktualnie używanego jako stały zodiak hinduski (z Punktem Barana wyliczonym na około III lub IV lub V wiek e.ch., dokładnie na 285 rok w systemie Lahiri lub 499 rok wedle Surjasiddhanty). Paraśara Muni po prostu żył ponad 1700 lat wcześniej niż powstał system ptolemejskiej astrologii (II wiek e.ch.), który w pewien sposób wpłynął jako rodzaj mody na astrologię perską i indyjską, w tym na hinduską opartą na wyliczaniu Ajanamśa (ayanāṃśadla tak zwanego stałego zodiaku gwiazdowego. Zarówno Lahiri Ajanamśa jak i Surjasiddhanata po prostu podają położenie Punktu Barana dla swojego okresu życia i pracy. I stąd mamy cztery stopnie różnicy pomiędzy różnymi szkołami wyliczania rzekomo stałego zodiaku z tamtych czasów rozwoju czy może jednak zapaści astrologii wedyjskiej do postaci hindusko-ptolemejskiej. Wedyjski wieszcz Paraśara Muni po prostu numerował Znaki Zodiaku (Raśi), podobnie jak numeruje się astrologiczne Domy (Bhawa), a także nazywał je od nazwy planety, która jest władcą Znaku Zodiaku. Trzeci stary, wedyjski i perski sposób nazewnictwa był podobnie jak w Chaldei czy Babilonii przypisaniem imion Dwunastu Bóstw Solarnych (postaci Surja, Słońca) poszczególnym odcinkom Ekliptyki zwanym Znakami Zodiaku. 

Astrologia wedyjska kładzie nacisk na psychologiczne poznawanie charakteru człowieka, ale ma także charakter bardzo prognostyczny, predykcyjny, gdyż wskazuje dobre okresy w życiu, ostrzega przed wieloma niebezpieczeństwami. Potrafi przewidywać bieg życia, wypadki i katastrofy, czas zaawarcia małżeństwa, liczbę dzieci, a nawet rodzaj i czas śmierci. Potrzeba jednak solidnej nauki i praktyki oraz dłuższej i głębszej wprawy, bez powierzchownych analiz horoskopu w „trzy minuty”. W celach wieszczych, predykcyjnych, prognostycznych, konieczna jest znajomość dokładnej daty urodzenia z dokładnością do jednej Małej Tattwy czyli do około 5 minut (Tattwa czyli Gatika trwająca 24 minuty podzielona na pięć równych części to dokładnie 4 minuty i 48 sekund, co daje period małej Tattwy) czyli dokładnego oznaczenia Ascendentu (Lagna). Ryszi (Rishi), naukowy wieszcz astrologiczny, wieszcz astronumerologiczny czy wręcz astromagiczny, posługujący się Wiedzą Troistą, musi sam znać niebo z obserwacji, aby rozumieć dokładnie zapis sformalizowany w postaci kwadratu czy koła zwanego horoskopem lub kosmogramem. Bez oglądu nieba, poznania jasności obiektów (planet, graha), bez poznania jak ułożone są względem siebie gwiazdy i gwiazdozbiory oraz asteryzmy (stacje gwiazdowe), na pewno niekt nie zostanie astrowieszczem ani nawet dobrym prognostykiem astrologicznym. Istotna część astrologicznego wieszczenia, astropredykcji, to kontemplacja obrazu nieba w danym miejscu i czasie. 

Dźjotisza kładzie główny nacisk na energię Księżyca (Ćandra), planetę (obiekt, graha) osobistego szczęścia, satysfakcji i związków z otoczeniem, planetę ego, emocji i namiętności. Zachodnia astrologia bazuje na Słońcu, astrologicznie, planecie (obiekcie, graha) związanej z naszą jaźnią, duszą. W Europie czy Ameryce, osoba zapytana o Znak Zodiaku (Raśi) poda znak położenie Słońca, w Indiach i Nepalu zwykle znak położenia Księżyca (Raśi Księżyca lub Nakszatrę Księżyca). Analiza horoskopu jeśli chodzi o graha (obiekty, planety) rozpoczyna się od planety najszybszej (Księżyc, Ćandra/mas), a kończy na najwolniejszej (Saturn, Śani) w ruchu po nieboskłonie wzdłuż Ekliptyki z dodatkiem niewidzialnych tak zwanych Aprakaśaka czyli planet cienistych Rahu (Głowa Smoka) i Ketu (Ogon Smoka) zwanych węzłami księżycowymi. Współcześnie w Indii i Nepalu bardzo duży jest wpływ zachodniej astrologii ptolemejskiej z zodiakiem ruchomym (Sajana), a  hinduska astrologia oparta o stały zodiak z okolic III do V wieku (Nirajana) jest raczej mało czy może coraz mniej spotykana w praktyce. Nirajana to opieranie się na znakach-gwiazdozbiorach z czasów Ptolemeusza, bez uwzględnienia faktu precesji, który uwzględnia naukowa Sajana znająca już w dawnej Grecji cykl precesyjny trwający 26 tysięcy lat, kiedy to wiosenny Punkt Barana (Meśa) przemierza całe koło Ekliptyki, przechodzi przez wszystkie gwiazdy wzdłuż Ekliptyki i przez wszystkie gwiazdozbiory ekliptyczne. 

Astrologia indyjska współczesna, zwana częściej astrologią hinduską, różni się od astrologii zachodniej m. in. tym, że używa zodiaku stałego gwiazdowego (syderycznego, nirajana), to znaczy ustala położenie znaków zodiaku w oparciu o pozycję zajmowaną przez poszczególne gwiazdozbiory ptolemejskie na czas gdzie Punkt Barana (Meśa)  był w roku 285 lub 499 e.ch.. W czasach Ptolemeusza (II w e.ch.) położenie znaków zodiaku, odpowiadało mniej więcej rozmieszczeniu poszczególnych gwiazdozbiorów z których zaczerpnięto dzisiejsze nazwy. Na skutek powolnego pochylania się osi Ziemi, licząc pozycję zodiaku od Słońca względem Ziemi, występuje jego przesunięcie o około 1/70 stopnia rocznie (o jeden stopień przez około 72 lata). Aktualnie względny, ruchomy, zachodni zodiak tropikalny jest przesunięty względem stałego o około 18 do 24 stopnie zaleznie od rodzaju Ajanamśa. Stwarza to możliwość, różnego rozmieszczenia planet w zodiaku syderycznym i zachodnim, co z uwagi samą istotę systemu Znaków Raśi poniekąd mija się z celem, gdyż zawsze lepiej jest obliczyć położenie Punktu Barana (Meśa), początku Zodiaku na aktualny czas wydarzenia. 

Ponad 5-7 tysięcy lat temu,  zatem 3 do 5 tysięcy lat p.e.ch., starożytni oświeceni mędrcy Indii znani jako Ryszi omawiali już tradycyjną astrologię wedyjską. Jest to część wiedzy świętych pism Wedy, która zawiera także nauki takie jak ajurwedawastu (architektura) i joga. Indyjska astrologia jest ścieżką samopoznania prowadzącą do zrównoważenia naszych materialnych i duchowych potrzeb. Bardzo mocno nawiązuje do pojęć karmana i reinkarnacji. Dźjotisza jest zdecydowanie duchowo-religijną nauką, która wprowadza wiele skomplikowanych pojęć dotyczących aspektów rozwoju duszy, jaźni (atmana). Stara astrologia wedyjska, bardzo naukowa uwzględniała zjawisko precesji i zawsze początek zodiaku liczono od Punktu Barana (punkt wiosny), wedle aktualizowanych pomiarów, a w pismach Wedy i komentarzy do nich znajdowały się informacje o wydarzeniach wspominanych jako przykładowo czas w którym Punkt Barana (początek Meśa Raśi) był na gwieździe Aldebaran lub w Plejadach. Jak łatwo wyliczyć, Punkt Barana przechodził przez gwiazdę Aldebaran (Rohini) w roku –3044 p.e.ch. (B.C.), a samo jego przejście to około 7 do 10 lat. Przez Plejady (Kryttika, Bahulika) Punkt Barana przechodził w latach –2375 do –2266 p.e.ch. (B.C.), a trwało to dobrych 100 lat, zatem mamy wielkie wedyjskie stulecie, w czasie gdy Punkt Wiosny utrzymywał się na Plejadach. Pamiętajmy, że w tamtych czasach, Znaki Zodiaku były numerowane lub nazywane imionami Dwunastu Bóstw Solarnych (Aditjów), a także nazywane imionami swoich władców planetarnych (głównych planet władających znakami). 

Wpływy ptolemejskie na naukę Indii spowodowały stosowanie dziś dość powszechnie gwiazdozbiorów stałych, z czasów paptolemejskich, chociaż wiadomo, że 5-7 tysięcy lat temu Punkt Barana (początek zodiaku) wypadał gdzieś w gwiazdozbiorze Bliźniąt, z uwagi na precesję, a nazwy gwiazdozbiorów solarnych w ich dzisiejszym kształcie nie istniały bo wprowadził je dopiero Ptolemeusz Klaudiusz (żył około 100-168 e.ch.) i po jego śmierci dotarły dopiero do Indii jako rodzaj nowinki z Zachodu. Przypisywanie współczesnej astrologii indyjskiej wedyjskości i naukowości jest sporą przesadą z uwagi na wiele elementów ptolemejskich i zatrzymanie się na stanie nieboskłonu z jego czasów bez uwzględniania zjawiska precesji i odniesienia do owego wedyjskiego widoku niebios z czasów Pana Kryszny czy Króla Ramy, gdyby się na wedyjskości rzeczywiście oprzeć i analizować Znaki Zodiaku jako Dwanaście Bóstw Nieba w pasie Ekliptyki i Zodiaku (Bhaćakry). Współcześnie tylko czasem wspomina się, że każdy kawałek z dwunastu równych po 30 stopni części Ekliptyki jest przypisany do jednego z Dwunastu Aditjów, włącznie z astrologicznymi mantrami na przezwyciężanie negatywnych wpływów z tego Znaku. Dla niektórych analiz używa się także podziału pasa Zodiaku i Ekliptyki na Osiem Stref przypisanych także do specyficznej wedyjskiej grupy Ośmiu Aditjów (Aszta-Aditja) , co przypomina prastare wedyjskie ośmioszprychowe Koło Dharmy.  

Współcześnie astrologia hinduska – powedyjska posługuje się w istocie podwójnie innym zodiakiem niż ten, którego używają astrologowie zachodni. Na zachodzie astrologia bazuje na zodiaku słonecznym, opartym na związkach Ziemi i Słońca oraz cyklach przyrody takich jak wiosna czy jesień. Hindusi używają zodiaku syderycznego i to opartego na znakach księżycowych, na związku Księżyca i Ziemi. Znaki wedyjskie księżycowe zwane także stacjami gwiazdowymi nazywają się Nakszatrami i jest ich 27 (zwą się także żonami Księżyca, córkami Dakszana). Słowo Nakszatra jest wieloznaczne, a między innymi oznacza również gwiazdozbiór lub konstelację. Podobnie jak w astrologii zachodniej, każdy znak, czyli każda NAKSZATRA daje urodzonemu w jej władaniu człowiekowi charakterystyczne cechy osobowości, pewne zróżnicowane jakości psychologiczne, dążenia duchowe etc. Dodatkowo ptolemejski punkt początku gwiazdozbioru Barana (Meśa) jest fatalnie przesunięty, bo przestano uwzględniać precesję i przesuwanie ekliptyki względem równika niebieskiego. Może to dawać duże rozbieżności i powoduje, że system staje się coraz mniej naukowy a coraz bardziej rozmija się z wedyjskim oryginałem! Tradycja wedyjska używa 27 stacji gwiazdowych, z których każda podzielona jest na cztery równe części, co daje razem 108 odcinków zwanych Pada/h. Przedmiotem analizy jest każda z tych 108 części, nie tylko każda stacja gwiazdowa zwana Nakszatrą. Nakszatry są na stałe przypisane do Gwiazd Stałych czyli są 27 grupami gwiazd stałych na niebie, podobnie jak stacje gwiazdowe astrologii perskiej i arabskiej, których jest 28 (stacje sogdyjskie lub arabskie) czyli w tym wypadku po siedem grup gwiazdowych (asteryzmów, konstelacji lunarnych) dla każdej z czterech pór roku. W czasach bardziej wedyjskich, pradawnych, pierwszą stacją gwiazdową wzdłuż Ekliptyki (Apamandali, Rawimargi) były Krittika czyli Plejady. Jeśli każdego wieczoru obserwować Księżyc (Ćandra/mas), to zobaczymy, że co dobę przesuwa się do kolejnej grupy Gwiazd Stałych, co dobę przechodzi przez koniunkcję z kolejną jasną gwiazdą i grupką mniejszych gwiazd stałych. Astrolog musi się z tym zjawiskiem zapoznać naocznie poprzez prowadzenie obserwacji na nieboskłonie. 

Mitologicznie, 27 NAKSZATR i ich nazwy odpowiadają żonom staroindyjskiego Boga Księżyca – Ćandradewa. Piękna legenda opowiada, jak Ćandra Bóg–Anioł Księżyca poślubił 27 uroczych córek mędrca Dakszana, a po pewnym czasie szczególnie mocno pokochał najładniejszą z nich Rohini czyli Aldebarana i zaczął poświęcać jej więcej czasu niż pozostałym żonom. Zazdrosne siostry zwróciły się z płaczem do swojego ojca, aby ten przeklął ich męża. Ryszi rzucił na Ćandrę klątwę, zgodnie z którą miał on przez 15 dni umierać, aby w ostatnim dniu całkiem zniknąć. Ćandra zachorował i zaczął gasnąc w oczach. Zapłakana kochająca Rohini w ostatniej niemal chwili, przekonała siostry, aby poprosiły ojca o odwrócenie klątwy. Niestety było już za późno i Dakszan mógł jedynie zmienić klątwę. Ćandra przez 15 dni w miesiącu miał gasnąć (Amawasja, Nów), a przez kolejne 15 dni rosnąć aż do pełnego blasku (Purnima, Pełnia). W ten sposób dawni Ariowie, a później Hindusi alegoryzowali czy mitologizowali sobie cykle faz Księżyca, a przy okazji łatwo zapamiętać bieg kolejnych Tithi. Nakszatra (stacja gwiezdna), Tithi (dzień fazy księżycowej) oraz Hora Dnia (Planeta Dnia) to taki podstawowy kanon dla wszelkich analiz i predykcji w astrologii wedyjskiej jaki się obserwuje i praktycznie używa. Jeśli chcemy wskazać korzystny dzień na zawarcie związku małżeńskiego, rozpoczęcie budowy domu, kupno domu lub samochodu, przyjęcie spadku, założenie firmy biznesowej, objęcie urzędu burmistrza etc., zawsze opieramy się na analizowaniu Świętej Trójcy astrologii wedyjskiej: Nakszatra, Tithi, Hora. 

Aby stać się znawcą astrologii indyjskiej trzeba poznać ze szczegółami Wedy i hinduską mitologię, filozofię i kosmologię oraz tajniki astronomii. NAKSZATRY są bardzo ciekawe i wykazują wiele podobieństwa do tego, co wiadomo z perskiej i arabskiej oraz zachodniej astrologii lunarnej. Można powiedzieć, że astrologia hinduska tak czy owak jest lunarna z uwagi na 27 gwiazdozbiorów czy stacji księżycowych (asterii), które bardzo łatwo nałożyć na znaki solarne stałe hinduskiej astrologii, gdyż mają wspólny początek – Meśadhi, Punkt Barana. Wychodzi po 2 i ¼ Nakszatry na jeden znak solarny (Rasi). Najstarsze teksty astrologii indyjskiej i nepalskiej oraz wedyjskiej jak pochodząca z około 2347 roku p.e.ch. Wedanga Dźjotisza (Vedanga Jyotisha) opisują Nakszatry jako stałe konstelacje znajdujące się wzdłuż Ekliptyki i Pasa Zodiaku, składające się zwykle z kilku Gwiazd Stałych. Na rok 2333 p.e.ch. mamy przejście precesyjne ruchomego Punktu Barana przez Plejady, akurat na gwieździe Alcyone czyli na Bogini Amba – jak najjaśniejsza gwiazda Plejad nazywana jest w astrologii wedyjskiej. Wielkie społęczne cykle astrologiczne planet (graha) są zasadniczo ciągle liczone w latach od przejścia planety przez Plejady czyli od koniunkcji z Plejadami jako jednym z najważniejszych punktów orientacyjnych starej dobrej astrologii.  Astrologia wedyjska ciągle opiera się na 27 Nakszatrach jako astriach, stacjach gwiazd stałych, a koniunkcje czyli przejścia Świateł (Słońce, Księżyc) oraz Planet (Graha) przez gwiazdy stałe danej Nakszatry są najważniejszymi wydarzeniami rozważanymi przez astrologów indyjskich, zarówno tych danych, wedyjskich, jak i tych współczesnych, hinduskich. 

Weda, według tradycji hinduskiej, oznacza podstawową wiedzę i prawdę. Zgodnie z jej zapisami na początku Brahman – Bóg (StwórcaArchanioł), żyjący w błogim Świecie Duchowym, stworzył, z własnego światła, małe dusze (Dźiwa), czyli nas. Żyliśmy jak promyki jego światła, niezróżnicowani, nieaktywni, nieświadomi. Z czasem dusza – Dźiwa (Jiva) została ożywiona i zróżnicowana a my, pod wpływem otaczającej nas niczym nasze własne ciało i wszechświat, potęgi Boga, rozpoczęliśmy życie w materialnym świecie. Celem materialnego życia jest uczestnictwo w dramacie i ciągła nauka. Wszystko dzieje się pod kontrolą i ku przyjemności Boga, BrahmanaŚiwa. Wszechświat został stworzony przez Pana Brahma, zgodnie z wytycznymi i autorytetem wyższych form Boga Śiwa. Część przekazanej wiedzy stanowiła Astrologia, a ściślej Trójwiedza. Brahma, Bóg Stwórca uzyskaną wiedzę przekazał synom, którzy z kolei przekazali ją swoim uczniom, jak Vyasadeva i Paraśara. Ci z kolei zapisali ją w księgach wedyjskich. Do dzisiejszego dnia astrologia na Dalekim Wschodzie przepojona jest odniesieniami religijnymi i misteryjnymi, mistyką i ezoteryką. Cztery filary religii to: Prawdziwość (Satya), Litościwość (Kszama), Czystość (Śuddhi) ciała, zdrowia, w jedzeniu, myśleniu, mówieniu i Surowość (Tapas) obyczajów. 

Astrologię wedyjską (Dźjotisza) charakteryzuje bardzo duża ilość technik interpretacji horoskopu urodzeniowego. Przykładowo podstawowych szesnaście metod Daśas dostarcza narzędzi do dość precyzyjnego przewidywania nadchodzących trendów, zmian i wydarzeń w życiu człowieka. Astrolodzy wedyjscy głębiej dostrzegają to co spotka w życiu właściciela horoskopu. W tradycji astrologii wedyjskiej gwiazdy stałe i ich konstelacje odgrywają większą rolę niż we współczesnej astrologii zachodniej, któ©a analizuje gwiazdy stałe tylko w wydaniu profesjonalnym (amatorzy zajmują się tylko planetami). Rozmieszczenie 27 podstawowych gwiazd stałych (asterii) w horoskopie jest dość głęboko analizowane podczas jego interpretacji. Bada się ostatecznie od 70 do nawet 120 gwiazd stałych u podstaw tworzenia horoskopu urodzeniowego czy wydarzeniowego! 

Horoskop w astrologii wedyjskiej ihinduskiej tradycyjnie ma kształt kwadratu i jest wyliczany dla siedmiu świętych planet od Księżcyca do Saturna i dwóch niewidzialnych cienistych planet księżycowych: Rahu i Ketu. Istotne są wyliczenia tak zwanej HORA – godzin planetarnych, których bieg rozpoczyna się o wschodzie Słońca, a najważniejsza jest pierwsza Hora Dnia (AyaHora) wskazująca jaka planeta rządzi danym dniem (od wschodu Słońca do wschodu Słońca następnego dnia)! Tabela pokazuje bieg Horas w kolejności w jakiej przemierzają planety od wschodu słońca w sobotę, ale też w inne dni, bo kolejność pozostaje stała acz w dół od każdej rozpoczynającej planety i dalej od Saturna znowu w dół.

  • Saturn – Śani – rozpoczyna dzień w sobotę – Mantra: Om Śanaye Namah!
  • Jowisz – Guru – rozpoczyna dzień w czwartek – Mantra: Om Gurawe Namah!
  • Mars – Mangala – rozpoczyna dzień we wtorek – Mantra: Om Mangalaya Namah!
  • Słońce – Surya – rozpoczyna dzień w niedzielę – Mantra: Om Suryaya Namah!
  • Wenus – Śukra – rozpoczyna dzień w piątek – Mantra: Om Śukraya Namah!
  • Merkury – Budha – rozpoczyna dzień w środę – Mantra: Om Budhaya Namah!
  • Księżyc – Ćandra – rozpoczyna dzień w poniedziałek – Mantra: Om Ćandraya Namah!

Dla prawidłowego ustalenia godziny planetarnej – Hory – potrzeba pamiętać, że zarówno dzień jak i noc dzieli się na 12 równych odcinków czasu. Oznacza to, że latem hora dzienna jest długa a hora nocna krótka, zaś zimą odwrotnie, bo 1/12 dnia to zimą ledwie 40 minut, zaś 1/12 nocy to i ponad 1,5 godziny zegarowej wypadnie. Jeśli takie wyjaśnienie nie jest oczywiste, to znaczy że rozumiemy dlaczego sporo czasu wymaga na opanowanie astrologii wedyjskiej! Bieg planet przykładowo w środę za dnia jest następujący: Budha – Ćandra – Śani – Guru – Mangala – Surya – Śukra – Budha – Ćandra – Śani – Guru – Mangala! Noc rozpoczyna kolejna planeta: Surya i mamy kontynuację przez kolejnych 12 równych części nocy, a czwartek od wschodu słońca rozpoczyna znów planeta Guru, czyli Jowisz. Stara zachodnia, odgrecka i odarabska astrologia także wyliczały dokładnie godziny planetarne dnia i nocy. 

Astrologia wedyjska podobnie jak współczesna indyjska nie bierze pod uwagę planet zewnętrznych, chociaż Uran (Urnah) prawdopodobnie był znany pradawnym mędrcom i zgodnie z zasadami astrologii może być brany jako słabo świecący obiekt piątej klasy jasności w analizie horoskopów. Uzasadnia się, że planety poza Saturnem nie wpływają w ogóle na losy jednostek, a jedynie co najwyżej na całą planetę lub cywilizację i to w niewielkim stopniu, gdyż ich wizualna moc świecenia jest zbyt słaba. Wyjaśnia się także, iż wpływy obiektów niewidzialnych układają się w dwie siły znane jako Rahu i Ketu – odpowiednio Głowa Smoka i Ogon Smoka Niebieskiego. Współcześnie analiza Rahu i Ketu ogranicza się jednak zwykle do ich postaci węzłów księżycowych i zachodniej astrologii w tym względzie. Prawdopodobnie, pomimo badania znaków ptolemejskich to jednak pomijanie planet zewnętrznych poza Saturnem (Uran, Neptun, Pluton) daje bardziej sensowne wyniki w analizie horoskopów urodzeniowych, jako że wiedza intuicyjna o planetach niedawno odkrytych nie miała nawet jak być sprawdzona doświadczalnie w przeciągu setek czy tysięcy lat obserwacji. Pluton od odkrycia w 1930 roku nawet jednego obiegu wokół Słońca nie wykonał – to i nie można nawet jednego obiegu podsumować, a do tego jest tak bardzo słabym obiektem, słabo świecącym, że jego wpływy niesione na falach światła (dźjoti) w swej istocie nie istnieją. Działanie archetypowe planet dobrze widzialnych do Saturna ma za sobą długą tradycję i można powiedzieć że poprzez obserwacje jest dobrze udokumentowane, nawet jak dalej nie do końca wiadomo w paradygmatach współczesnej nauki jak się ten wpływ rzeczywiście odbywa. Fizykalny wpływ Księżyca oraz Słońca na życie przyrody i ludzi na Ziemi bywa jednak przedmiotem wykładu na studiach astronomicznych. 

Typowa kolejność opracowywania planet (graha, obiektów) odpowiada panowaniu planet nad kolejnymi dniami tygodnia w ich ustalonym wedyjskim porządku: sobota – Saturn, niedziela – Słońce, poniedziałek – Księżyc, wtorek – Mars, środa – Merkury, czwartek – Jowisz, piątek – Wenus. Do tego planety cieniste (Aprakaśa Graha) czyli Rahu i Ketu. Każda planeta rządząca całą dobą wedyjską jest planetą panującą od wschodu Słońca w danym dniu, a człowiek urodzony w nocy przykładowo z czwartku na piątek jest zawsze pod władzą Jowisza, rządzącego czwartkiem od wschodu Słońca włącznie z następującą po dniu nocą, aż do piątkowego wschodu Słońca, kiedy nad kolejną dobą obejmuje władzę Wenus! Tak planety rządzą i całą dobą i jeszcze konkretnymi horami w ciągu każdej doby, a człowiek urodzony w wedyjską środę jest mocniej pod wpływem Merkurego (Dzień Merkurego), szczególnie jeśli jesze urodzi się w godzinie rządzonej przez planetę Merkury. Za początek doby przyjmuje się ściśle moment kiedy tarcza słońca zaczyna się wyłaniać, a nie kiedy się już cała wyłoni albo kiedy wychodzi jej środek ponad horyzont, co jest bardzo istotne dla ustalenia zjawisk i często dyskutowane w środowisku astro-specjalistów. 

Bieg żywiołów – Tattwas – także liczony zawsze z rozpoczęciem wedyjskiej doby od wschodu słońca to przez kolejne 24 minuty po kolei: eter (akaśa) – wiatr (waju) – ogień (tedźas, agni) – woda (apah) – ziemia (prithiwi). Pięć żywiołów po 24 minuty to daje dokładnie cykl trwający 2 godziny zegarowe, który przypomina chiński dobowy zegar zwierzęcy. Cykl się znów powtarza, a każde kolejne dwie godziny są w ajurwedzie związane z innymi systemami czy narządami wewnętrznymi organizmu. System wedyjski wymaga dokładnej znajomości czasu miejscowego, ale w starożytności pomiary czasu były na bardzo wysokim astronomicznym poziomie. Dokładnie w czasie wschodzenia i w czasie zachodzenia Słońca czy Księżyca wykonuje się rozmaite rytuały, stąd obserwacja tych momentów jest bardzo ważna i istotna. Dość powiedzieć, że tradycyjna doba wedyjska podzielona jest na 30 godzin po 48 minut każda zwanych Muhurtami lub na 60 Tattwas właśnie (bo 2×24 minuty daje 48 minut). Opanowanie miar czasu i sposobów ich wyliczania to podstawa bez której nie ma sensu brać się za jakieś interpretacje horoskopów, bo najpierw trzeba się nauczyć myśleć po wedyjsku! Dobrze jest zacząć od ustalenia planety dnia (doby), planety godziny (hory), a także żywiołu czyli Tattwy czasu urodzenia. Dodatkowe informacje jak chociażby urodzenie się w czasie Rahu Kala (władztwo Rahu, Głowy Smoka) pozwala lepiej zrozumieć skąd się bierze pech czy trudności przy jakimkolwiek przedsięwzięciu. Niezależnie od siedmiu planet (graha) widzialnych, na rytm dobowy nakłada się godzina lub dwie godziny trwająca Rahu Kala, każdego dnia (ahas) i każdej nocy (ratri). 

Astrologia wedyjska bazuje na prawie karmana (odpłaty, przyczyny i skutku), które mówi, że sposób życia w poprzednich wcieleniach ma istotny wpływ na życie doczesne. Dźjotisza przywiązuje również znaczną wagę do rozwoju duchowego człowieka. Ciało człowieka składa się z materii i umysłu. Materia przejawia się w formie energii żywiołów: ziemi, wody, ognia, powietrza i eteru (akaśa). Człowiek w każdej chwili zmienia swoje ciało, manifestując się jako młodzieniec lub starzec. Ukryty w ciele duch jest ponad ciałem i w chwili śmierci człowieka przenosi się do innego ciała. Nie jest to powód do rozpaczy ponieważ nowe życie może być lepsze. Astrolog wedyjski powinien rozumieć tę filozofię ponieważ jest ona obecna w horoskopie urodzeniowym. Ściślej, zapis horoskopu urodzeniowego to obraz karmana przyniesionego z poprzednich wcieleń i perspektywy jego przetwarzania w postaci skłonności i tendencji. Można poszukać jakie przeszkody się mogą pojawić i jakie perspektywy najlepiej rozwijać, co trzeba pokonywać i przezwyciężać aby się rozwijać. Celem życia człowieka jest pozbycie się karmana (wyczyszczenie zbiornika sanskar, ziaren karmicznych), tak dobrego jak i złego. W ten sposób uwalniamy się od przymusu ponownych narodzin i śmierci, i powracamy do niebiańskiego świata duchowego, przepełnionego szczęściem i miłością (do Dewaćanu). W celu łatwiejszego przejścia do tego stanu Weda proponuje Mahamantry, takie jak Gayatri – główna wedyjska Mahamantra rozpuszczająca karmana z pomocą Światła Słońca Sawitri). Jogin to osoba z karmanem “ani dobrym ani złym”, ale taki stan trzeba sobie wypracować, czasem przez kilka wcieleń! Wedle tradycji wedyjskiej ścieżka (margah) przebudzenia i oświecenia trwa zwykle od siedmiu do szesnastu wcieleń. 

We współczesnych Indiach astrolodzy nadają imiona nowonarodzonym dzieciom zgodnie z pozycją Księżyca (Ćandra/mas) w horoskopie, a także w oparciu o Księżyc aranżują małżeństwa, przypisują talizmany, kamienie, herby, święte mantry, by zrównoważyć negatywne oddziaływanie planet i gwiazd stałych oraz ich aspektów. Do wykonywania tych odpowiedzialnych funkcji wymagana jest kilkunastoletnia nauka astrologii w specjalnych szkołach. 

Starożytna Atharwaweda (Weda Ryszi Atharwana) wymienia w przypisach do Hymnu 19.7 łącznie 28 stacji gwiazdowych znanych jako Nakszatra, w tym jedną jako część na pograniczu dwóch innych. Mamy jednak 27 równych odcinków Nakszatr po 13 stopni i 20 minut łuku każda, podzielonych na czetry równe części zwane Pada po 3 stopnie i 20 minut każda (razem jest 108 Pada do interpretacji). Dla miesięcznego obiegu Księżyca wzdłuż Pasa Zodiakalnego i Ekliptyki najwazniejszą Nakszatrą jest Rohini czyli gwiazda Aldebaran oraz gromada otwarta gwiazd znana jako Hiady na tle której Aldebaran się znajduje. Rohini w sanskrycie to żeńskie imię najukochańszej i zarazem głównej małżonki Księżyca. Zatem stacja gwiazdowa Rohini jest najbardziej wrażliwa na wpływy księżycowe i magię księżycową. 

Astrologia wedyjska wylicza specjalną liczbę urodzenia zależną od Tattwy czy ściślej Ghatiki urodzenia oraz wydarzenia. Wedyjska godzina to 48 minut i zwie się Muhurtą, a doba ma 30 Muhurt. Ghatik albo cykli tattwicznych (żywiołów) jest zatem w ciągu doby 60, bo Ghatika albo Tattwa to cykl 24 minut pracy żywiołu. Biorąc czas od wschodu Słońca (Surya, Rawi) czyli od wedyjskiego początku dnia i całej doby, aż do czasu narodzin lub wydarzenia, zliczamy liczbę minut i dzielimy przez 24 otrzymując Liczbę Ghatiki czyli numer osobisty w wypadku urodzenia, liczbę z przedziału od 1 do 60 zwaną Surjodajati Dźananakala Ghatikaha.  Liczbę Ghatiki, wibrację tatwiczną czy liczbę urodzeniową wylicza się w czasie lokalnym dla miejsca urodzenia, a nie w czasie strefowym (urzędowym). Trzeba się nauczyć wyliczać godzinę wschodu Słońca w czasie lokalnym z dużą dokładnością. Astrologia wedyjska ma opracowania omawiające każdą z sześćdziesięciu Liczb Tatwicznych, każdą z Ghatik dobowych. 

Ayanamśah i Stały Zodiak Gwiazdozbiorowy

Hinduski system astrologii (jyotish) bierze pod uwagę gwiezdną pozycję zodiaku, gwiazd i planet w taki sposób aby początek systemu dwunastu znaków Raśi wypadał w tym samym miejscu co początek systemu Nakszatr. Różnica w wartości położenia gwiazd i planet w tych dwóch odniesieniach do zodiaku ruchomego następuje z powodu precesji (zmiany położenia osi Ziemi w ruchu obrotowym) i zwana jest Ajanamśą. Precesja polega na tym, że ekliptyka i równik nie zachowują w przestrzeni położenia niezmiennego i dlatego punkty przecięcia ekliptyki i równika poruszają się zmieniając w ten sposób położenie początkowego miejsca w Zodiaku. Zmiana punktu równonocy w czasie wynosi: 50.25 sekund na rok, co daje przesuwanie zodiaku o 1 stopień na około 72 lata. W szkołach astrologii hinduskiej istnieje kilka różnych interpretacji wartości ajanamśi, które różnią się o około 4 stopnie długości ekliptycznej. Najczęściej stosowana jest przez tradycyjnych astrologów hinduskich ajanamśa Lahiri, która jest usankcjonowana przez indyjski rząd w połowie XX wieku dla jednolitego ustalania kalendarza świąt religijnych w hinduizmie. 

Jedną z największych kontrowersji w społeczności astrologów dźjotiszy jest pytanie, która wartość Ajanamśi jest poprawna. Wielu dobrze znanych i znających się na rzeczy astrologów używa różnych wartości Ajanamśi i bierze pod uwagę wszystkie czynniki. Często śmiesznym wydaje się spieranie się o tę wartość w przypadkach kiedy nie jest znana dokładna godzina urodzenia co rzutuje bardziej na rozkład domów niż ayanamśa. W hinduskiej astrologii, wartość ajanamśa jest odejmowana od tropikalnych długości geograficznych planet, otrzymujemy w ten sposób gwiezdne długości geograficzne. Stąd długości geograficzne planet w astrologii zachodniej (tropikalnej) i hinduskiej różnią się. Oczywiście natalny diagram w tych dwóch systemach nie będzie taki sam. Osoba uważająca się za rasową Pannę wedle Sajany może okazać się Lwem co do znaku zodiaku wedle Nirajany. 

Tropicaliści (w tym astrolodzy zachodni) utrzymują, że wiosenny Punkt Barana (Meśadhi) znajdzie się niebawem w 6 stopniu Ryb, natomiast syderealiści (hinduscy i nepalscy astrolodzy) utrzymują, że punkt początkowy, powinien znajdować się w 0 stopniu gwiazdy Beta Arietis (Aświni), i twierdzą także, że Gwiezdny Zodiak nie zmienia się, a zmienia się jedynie stopień precesji. Nie jest to jednak dokładnie pradawny system wedyjski, który używał zarówno gwiazdozbiorów jak i ruchomych znaków oraz domów do opisów zjawisk astrologicznych na nieboskłonie. Większość tradycyjnych hinduskich astrologów jyotish używa Lahiri ajanamśi, która została oficjalnie usankcjonowana przez Komitet Reform Kalendarzy (indyjski rząd) dopiero w 1954 roku. Lahiri jest imieniem jednego z głównych sygnatariuszy – Nirmala Ćandra Lahiri.

Astrologia znana na zachodzie została przetłumaczona z sanskrytu na język perski (klinowy) i aramejski, co miało miejsce jakieś 3000 lat temu, potem na grecki, a dużo później na arabski. Pliniusz Starszy, rzymski pisarz i historyk nakazał tłumaczenie tej wschodniej nauki astrologii na języki zachodnie czyli na łacinę i późniejsze odłacińskie języki europejskie. Do czasów Ptolemeusza w Europie znano astrologię głównie wydaniu greckim. Okazało się, że różni tłumacze mieli różne koncepcje co do znaczenia tłumaczonych oryginalnych tekstów sanskryckich oraz później perskich. Przykładowo jest takie oznajmienie w Brihat Paraśara Hora Śastra (źródłowym dokumencie astrologii wedyjskiej z około 1500 p.e.ch.), że początkiem Zodiaku jest pierwszy stopień Wiosny, Punkt Wiosny. Jest to punkt przesilenia wiosennego (zrównania dnia i nocy). Jak współcześnie z pomocą naukowych astronomicznych programów komputerowych łatwo sprawdzić, Punkt Równonocy Wiosennej był w koniunkcji do gwiazdy Aldebaran (Rohini) w gwiazdozbiorze Byka. U początku Kali Jugi w 3102 roku pech na okoliczność Wniebowstąpienia Śri Kryszny, Punkt Równonocy Wiosennej znajdował się w pobliżu gwiazdy Aldebaran (Rohini). W czasach, gdy nauczał Ryszi Paraśara, około 1500 p.e.ch., Punkt Równonocy Wiosennej znajdował się przy gwieździe Bharani przez którą przechodził w latach 1481-1477 czyli średnio około roku 1479.

System Lahiri ajanamśa przyjmuje ustawienie 0 stopnia Znaku Wagi (Tula Raśi) czyli 180 stopień ekliptyki na gwieździe Spica (Ćitra), co miało miejsce około przełomu roku 285/286. Wedle Suryasiddhanta początek Zodiaku w tak zwanym Meśadhi, Punkcie Barana czy Wiosny, wypada na 29 stopniu 50 minutach znaku Ryb czyli przy gwieździe Rewati, co miało miejsce w latach 563/564 e.ch. Rewati, Zeta Ryby (Piscies), to ledwie widoczna gołym okiem mała gwiazda o jasności wizualnej 5.21 magnitudo, zatem należy do ledwie V klasy jasności. Rewati na zerowym stopniu ekliptyki, jako Punkt Barana występuje około 576 roku e.ch. Część połóżeń gwiazd i zjawiska opisane w Surjasiddanta odnoszą się do wcześniejszego położenia w rzucie na ekliptykę z około 499 roku e.ch. Punkt Równonocy Wiosennej w roku 2333 pech znajdował się na gwieździe Alcyone, najjasniejszej w Gromadzie Kulistej Plejad (Krittika, Bahulika). Wedanga Dźjotiśa podaje, że w 2347 roku p.e.ch., Punkt Barana czyli Punkt Wiosny przechodzi przez Plejady, a także wylicza podobnie jak Atharwaweda, wszystkie Nakszatry w kolejności od Krittika czyli Plejad (przez które Punkt Wiosny przechodził przez około 100 lat).

Nirmala Ćandra Lahiri przyjmuje Punkt Równonocy jaki znajdował się w 285 roku, w czym poprawia coraz bardziej rozbieżne położenia gwiazd stałych na stopniach zodiaku wyliczone czyli uaktualnione przez Ptolemeusza w II wieku e.ch. Surjasiddhanta poprawia wartości Lahiri Ajanamśa wedle danych na 499 rok, a potem wedle stanu na 563 rok i na 576 rok, a oczywiście lepiej znanych poprawek i reformacji ajanamśi jest kilkadziesiąt. Oznacza to, że tradycja wedyjska używała jednak ruchomego systemu znaków zodiaku tak jak używany jest w Persji, Grecji, Arabii i na zachodzie w sajanie (sayana), a Ajanamśa zasadniczo była poprawką do przeliczania aktualnych współrzędnych ekliptycznych w stosunku do tych z dawnych lat. Stara wedyjska tradycja używała Nakszatr oraz Znaków Ruchomych od nazw Bóstw Nieba, a nie od greckich zwierząt, co pojawiło się w czasach wpływu kultury aramejskiej lub dopiero nawet helleńskiej. Gwiazdozbiory i Gwiazdy Stałe są tak czy owak podstawą do tworzenia i interpretacji horoskopów. Co ciekawe, najlepsze przypasowanie astrologicznych dwunastu znaków zodiaku do zwierząt znajdujących się wzdłuż ekliptyki jako greckie gwiazdozbiory, wypada w ostatnim 20-leciu I wieku p.e.ch., najbardziej na rok 14 p.e.ch., z czego widać późnohelleńskie wpływy astrologiczne, które miały miejsce swobodnie z Indii i Himalajów poprzez dawną klinową i aramejską Persję aż do Grecji. 

Ajanamśa wedle różnych astrologicznych autorów różni się od około 19 stopni do około 24 stopni, mamy zatem w praktyce ponad 4 do 5 stopni różnicy w wyliczaniu poprawek przeliczających ruchomy zodiak na tak zwany stały zodiak, którego punkt początku zwano Punktem Wiosny lub Punktem Baranim, Punktem Równonocy, ale historycznie podawane sa różne jego położenia z na tyle dużym rozrzutem, że w zasadzie nie ma wątpliwości, że zawsze musiało chodzić o punkt zmieniający położenie na ekliptyce w miarę upływu stuleci. Same techniki namierzenia Punktu Równonocy, znalezienia na niebie poprzez pomiary i wyliczenia, sugeruje, że chodzi o miejsce, które nie jest stałe i nigdy takim nie było. Zgodność powstania starych traktatów z okolicy XV-XIV stulecia p.e.ch., pokazuje, w postaci listy Nakszatr rozpoczynających się od Plejad (Krittika) będących Punktem Wiosny, że niewątpliwie odnośnie Raśi, stara wedyjska astrologia na pewno używała ruchomego Punktu Wiosny i ruchomego zodiaku, a nie teorii stałych znaków Raśi, których teoria rozwija się w Indii mniej więcej od czasów Ptolemeusza, niewątpliwie pod wpływem jego nauk widać źle zrozumianych w niektórych trudniejszych miejscach. System Lahiri po prostu aktualizuje położenie Punktu Wiosny i położenia gwiazd na ekliptyce w stosunku do wyliczeń Ptolemeusza, a Surjasiddhanta poprawia system Lahiri – bo Punkt Równonocy Wiosennej uległ wyraźnemu przesunięciu do V/VI wieku e.ch. Co ciekawe, część wspominanych gwiazd, astrologiczna Surjasiddhanta podaje we współrzędnych z czasów systemu Lahiri i z czasów Ptolemeusza co powoduje zamieszanie w analizowaniu nieba i pomiarach astronomicznych oraz skazuje na liczne błędy wynikłe z niewyliczonych i niepomierzonych konsekwentnie nowych efemeryd. 

Niektóre ogólne zasady analizowania horoskopów 

Astrolog profesjonalny, szczególnie astrolog wedyjski, badanie horoskopu natalnego rozpoczyna od naniesienia pozycji zidentyfikowanych jako ważne i wpływowe Gwiazdy Stałe oraz ważnych grup gwiezdnych zwanych StacjamiAsteryzmami lub Nakszatrami (w astrologii indyjskiej). Nie ma horoskopu bez analizowania i kontemplowania położenia Gwiazd Stałych w Domach, na osiach głównych (w wierzchołkach kardynalnych) horoskopu i w odniesieniu do położenia planet oraz Świateł (Słońca i Księżyca). Plejady, Warkocz Bereniki, Kłos, Kruk, Algol, Aldebaran, Antares, Regulus, Fomalhaut, Syriusz, Kanopus, Arkturus, obszar Tronu Arymana (Asurów), Wielka Mgławica Andromedy – całe mnóstwo mamy Gwiazd Stałych do zbadania, w tym także widocznych mgławic czy gromad gwiazdowych jak Plejady, Hiady czy Wielka Mgławica Andromedy. 

Najważniejszymi obiektami wpływającymi na kształt horoskopu natalnego są obiekty pierwszej klasy jasności, a zatem najjaśniejsze Gwiazdy Stałe i najjaśniejsze planety w horoskopie, o ile są położone w znaczących miejscach, jak chociażby na wierzchołkach Domów czy w Anaretach Znaków horoskopu. Im słabszy obiekt w znaczeniu klasy jasności, tym mniejsze i mniej istotne jest jego oddziaływanie, stąd astrolog zawsze musi mieć świadomość jasności wizualnej (magnitudo) zwanej od zawsze Mocą Świecenia (Wpływu). Obiekty gwiezdne, planetoidy i planety aktualnie poza piątą klasą jasności (w górach przy dobrej widoczności liczonej lokalnie nawet 6,5 magnitudo) nie są uwzględnianie, gdyż nie dają istotnych wpływów. Nie ma zatem sensu interpretowanie Plutona, Ceres, Pallas, Chirona ani Neptuna. Uran bywa na pograniczu widoczności w piątej klasie jasności, posiada zatem pewne niewielkie znaczenie. Podobnie Westa, jako jedyna z planetoid, raz na około 3,6 lat wzrasta do piątej klasy jasności, ale tylko na krótko, na dwa – trzy miesiące. Merkury trzy razy w roku wypada poza piątą klasę jasności na okres do kilkunastu dni – i nie wywiera wtedy żadnego wpływu w horoskopie.

Nauka prognozowania w astrologii rozpoczyna się od wykonania horoskopu natalnego oraz medytowania z cyklami wpływowych obiektów horoskopu, takich jak trwający ponad dwa lata cykl marsowy, cykl 12 lat związany z Jowiszem, trwający 18 lat i 11 dni cykl saros (księżycowo-słoneczny cykl zaćmieniowy) oraz wynikające z niego numerologiczne cykle lat dziewięciu, cykl 19 lat znany w Grecji już za czasów Metona, cykl jowiszowo-saturniczny trwający lat około 20 i jego przejścia w znakach, cykl saturnowy trwający naprzemiennie lat 29 oraz 30. Oczywiście, dokładnie cykle związane z Rahu oraz Ketu czy także okresy utraty widoczności Merkurego, który nawet trzy razy w roku wypada z uwzględnianych pięciu tradycyjnych klas jasności gwiazd i planet oznaczanych jako magnitudo (jasność wizualna).

Częścią horoskopu człowieka jest także nazwa miejscowości w jakiej się urodził, imię oraz nazwisko, a nawet długotrwale używany pseudonim czy zdrobnienie, które profesjonalny astrolog uwzględnia w horoskopie w postaci portretu numerologicznego. Ludzie urodzeni w tym samym dniu, a nawet w tym samym roku (roczniku) posiadają pewne wspólne cechy, podobnie jak masy ludzi urodzonych chociażby w czasie koniunkcji czy innego z długich aspektów Jowisza i Saturna, które trwają przez wiele miesięcy, ale ci sami ludzie różnią się od siebie chociażby nazwiskiem rodowym, imieniem czy płcią. Astrolog nie robi predykcji kosmogramowi tylko żyjącym istotom ludzkim, ludzkiej Duszy jaka wciela się w ciało w chwili urodzin, w czasie przyjęcia pierwszego oddechu, nawet jak w tym rozpoczęciu oddychania pomaga inkubator. Żeńskie stopnie znaków będą mocniej oddziaływać na dziewczynki, a męskie stopnie znaków na chłopców (podobnie żeńskie i męskie połówki dekanatów znaku), zatem horoskop urodzeniowy bliźniaków, dziewczynki i chłopca mogą się znacząco różnić, pomimo posiadania wszystkich obiektów, planet (graha) i gwiazd w tych samych miejscach kosmogramu.

Podstawowy obraz charakteru czy osobowości oraz losów człowieka daje ujęcie Trzech ZnakówZnak AscendentuZnak Księżyca oraz najpopularniejszy Znak Słońca. Jeśli nie znamy dokładnej godziny czasu narodzin, to nie znamy Ascendentu, ale i tak, podstawowy opis człowieka ujmują 144 kombinacje Świateł w Znakach Zodiaku: Znaków Księżyca i Znaków Słońca (12 x 12 = 144) czyli przykładowo Słońce w Lwie wskazuje na ekstrawersję, a jednocześnie Księżyc w Koziorożcu to (zupełnie odwrotnie) oznaka ludzi psychicznie schowanych. Razem ze Znakiem Ascendentu mamy 1728 potrójnych kombinacji (12x12x12=1728) podstawowego opisu ludzkich charakterów i losów. Tak zwany czysty Znak Barana byłby wtedy tylko, gdy Ascendent, Słońce i Księżyc są jednocześnie w Znaku Barana podczas narodzin człowieka, a to zdarza się rzadko (raz na miesiąc, gdy Księżyc jest blisko Nowiu przez około dwie godziny przechodzenia znaku przez Ascendent). 

Istnieją ważne triady predykcyjne wynikające z samej zasady Wiedzy Trójkątnej. Jedną z triad predykcyjnych jest Znak Ascendentu, Znak Księżyca i Znak Słońca – dokładnie w tej kolejności jeśli chodzi o ważność i rangę w scenariuszu interpretacyjnym. Inną ważną dla celów predykcyjnych i wydarzeniowych triadą jest Nakszatra (Stacja Księżycowa, Stacja Gwiezdna Księżyca), Tithi (Faza Księżyca, Dzień Księżyca, Wiek Księżyca w liczbach od 0/Nów do 15/Pełnia), oraz Dzień Tygodnia (Planeta Dnia). Jeszcze inna triada predykcyjna to Żywioł Urodzenia (Tattwa, Gatika), Hora Urodzenia (Godzina Planetarna) i oczywiście Data Urodzenia (Liczba Dnia). Typowa planetarna triada predykcyjna to także Planeta Wywyższona, Planeta w Upadku, Planeta na Wygnaniu. Astrologię poznaje się triadami.

Astrologia posiada sporo dogmatów których trzeba się zwyczajnie nauczyć, tak samo jak aksjomatów w szkolnej geometrii. Znaków Zodiaku (Raśi) wzdłuż Ekliptyki zawsze jest Dwanaście, bo podzielono Ekliptykę na Dwanaście równych łuków po 30 stopni każdy licząc od Punktu Barana (Meśadhi) – punktu równonocy wiosennej. Domy (Bhawa) są analogami Znaków Zodiaku liczonymi od Ascendentu (Linia Horyzontu na Wschodzie Nieba) w kierunku ruchu prostego Słońca i planet wzdłuż Ekliptyki. Pierwszy Dom odpowiada w swych właściwościach Znakowi Barana, drugi Dom znakowi Byka, Trzeci Dom znakowi Bliźniąt itd. Domy jak i Znaki Zodiaku są ponumerowane liczbami od Jeden do Dwanaście, a ich cechy i funkcje odpowiadają wibracjom podstawowych liczb Tuzina (Dwunastki). W celach prognostycznych najlepiej używać Domów Prostych.  

Ascendent jak i Descendent horoskopu natalnego czyli urodzeniowego to położenie linii horyzontu w czasie bardzo ważnego wydarzenia w życiu człowieka jakim jest wstąpienie Duszy do ciała ludzkiego czyli w czasie narodzin i szczególnie pierwszego oddechu. Nie ma znaczenia czy poród jest wymuszony, przyspieszony czy opóźniony, przedwczesny czy całkowicie siłami naturalnymi spowodowany – kiedy dziecko opuszcza łono matki i zaczyna oddychać poprzez nozdrza i/lub usta, bierze pierwszy oddech poza wodami płodowymi organizmu matki – mamy czas narodzin i wejścia Duszy w ciało – a obraz nieba tego momentu daje horoskop natalny (urodzeniowy). Należy zatem dbać o dokładne zapisanie momentu narodzin, a najlepiej pierwszego oddechu, z jak największą dokładnością (do jednej tattwy czy gatiki zwanej żywiołem i hory zwanej godziną planetarną), najlepiej około 3 do 5 minut.

Astrolog w procesie opanowywania Świętej Wiedzy Królowej Nauk musi nauczyć się wyraziście rozróżniać typy ludzi urodzonych pod wpływem wyraziście dominujących w horoskopie urodzeniowym planet: SaturnaJowiszaMarsaSłońcaWenusMerkuregoKsiężyca oraz typy Rahu (Głowa Smoka) i Ketu (Ogon Smoka). Astrolog musi pamiętać o prastarych związkach Saturna z logiką, nauką i śmiercią, związkach Wenus z pięknem i estetyką oraz brzydotą czy o związkach Merkurego (Hermesa) z ezoteryką i okultyzmem. Astrolog musi pamiętać o osiach horoskopu znanych jako Ascendent – Descendent (linia horyzontu), Medium Coeli (środek nieba) – Imum Coeli (dół nieba) czyli osi górowania i dołowania oraz o osi Rahu – Ketu.  

ŻYWIOŁY 12 ZNAKÓW SŁONECZNYCH

Zgodnie z tradycją ezoteryczną cztery podstawowe żywioły (tattwy, elementy, zasady) w przyrodzie: Ziemia, Powietrze, Woda i Ogień, ożywiają nasze ciało i duszę. W horoskopie urodzeniowym są one reprezentowane przez 12 bazowych modeli energetycznych zwanych solarnymi znakami zodiaku. Do poszczególnych żywiołów przynależą następujące znaki zodiaku: 

  • Agni – Ogień: Baran, Lew, Strzelec
  • Prithiwi – Ziemia: Byk, Panna, Koziorożec
  • Waju – Powietrze: Bliźnięta, Waga, Wodnik
  • Apas – Woda: Rak, Skorpion, Ryby

Znaki Ognia i Powietrza reprezentują aktywną, apollińską energię męską. Znaki Wody i Ziemi reprezentują dionizyjską, bierną energię płci pięknej. Kolejne cztery żywioły w znakach solarnych dają tak zwany czwór-miesiąc, jedną trzecią roku, a w każdej takiej trzeciej części roku zaleca się kilkudniowe praktyki duchowe intensywnego typu. Zawsze w religiach objawionych wypadają jakieś trzy większe święta w roku, co jest odbiciem tego astrologicznego, kosmicznego prawa czwór-żywiołu. 

Astrologia wedyjska rozważa trzy cykle przemiany żywiołów w Znakach i odpowiednio w Domach rozpoczynające się od elementu Ziemi (Prthiwi). 

Cykl 1. Koziorożec (Ziemia), Wodnik (Wiatr), Ryba (Woda), Baran (Ogień). 

Cykl 2. Byk (Ziemia), Bliźnięta (Wiatr), Rak (Woda), Lew (Ogień). 

Cykl 3. Panna (Ziemia), Waga (Wiatr), Skorpion (Woda), Strzelec (Ogień). 

Cykle przemiany opierają się na harmonizowaniu przeciwieństw Ziemia – Wiatr oraz Woda-Ogień. 

JAKOŚCI i PODZIAŁ ZNAKÓW SŁONECZNYCH (RAŚI)

Znaki Zodiaku dzielimy na kilka klas zależnie od właściwości w tym numerologiczne jak nieparzyste i parzyste czy pierwsze (od liczb pierwszych) i analizujemy jako obiekty numerologiczne (cyfry i liczby). Wszystkie cechy Dwunastu Znaków Zodiaku, Raśi, przyjmują także Domy (Bhawa) horoskopu, a wedyjska astrologia kładzie wielki nacisk na analizowanie Domów (Bhawas), używa Domów Prostych. 

Znaki Nieparzyste (męskie) to:

Baran (1), Bliźnięta (3), Lew (5), Waga (7), Strzelec (9), Wodnik (11). 

Znaki Parzyste (żeńskie) to:

Byk (2), Rak (4), Panna (6), Skorpion (8) , Koziorożec (10), Ryby (12). 

Znaki wschodzące Głową do góry (Śirodaya Raśi):

Bliźnięta (3), Lew (5), Panna (6), Waga (7), Skorpion (8), Wodnik (11). 

Znaki wschodzące tylną częścią ciała (Prustodaya Raśi):

Baran (1), Byk (2), Rak (4), Strzelec (8), Koziorożec (10).  

Znaki wierzchołkowe, kątowe, kwadrantyny (Kendra Raśi): 

Baran (1), Rak (4), Waga (7), Koziorożec (10). 

Znaki Trygonalne, Trójkątowe (aspekt 120 stopni): 

Baran (1),  Lew (5), Strzelec (9). 

Znaki sukcesu i pomyślności, krzyż sukcesu (Panaaparas): 

Byk (2), Lew (5), Skorpion (8), Wodnik (11). 

Znaki kadencji, rytmu, miary, spadku (Apoklimas): 

Bliźnięta (3), Panna (6), Strzelec (9), Ryby (12). 

Znaki Upaćaja (Oopacaya): 

Bliźnięta (3), Panna (6), Koziorożec (10), Wodnik (11). 

Znaki o długim wschodzeniu, długo ascensyjne na półkuli N

Rak (3), Lew (5), Panna (6), Waga (7), Skorpion (8), Strzelec (9). 

Znaki o krótkim wschodzeniu, krótko ascensyjne na półkuli S

Baran (1), Byk (2), Bliźnięta (3), Koziorożec (10), Wodnik (11), Ryby (12). 

Na południowej półkuli ascensyjność staje się odwrotna niż na północnej półkuli. 

Znaki dzielimy również na Kardynalne, Stałe i Zmienne: 

  • Znaki Kardynalne (Główne): Baran, Rak, Waga i Koziorożec symbolizują działanie skierowane na cel. 
  • Znaki Stałe (Nieruchome): Byk, Lew, Skorpion i Wodnik stabilizują rzeczywistość.
  • Znaki Zmienne (Wspólne, Łączące): Bliźnięta, Panna, Strzelec i Ryby posiadają umiejętności adaptacyjne i nastawione są na częste zmiany. 

RAŚI – FAZY ROZWOJU

Poszczególne znaki zodiaku, począwszy od równonocy wiosennej czyli Znaku Barana (Meśa Raśi), symbolizują kolejne etapy rozwoju człowieka. Ich znaczenie przedstawia się w formie archetypowych symboli, czyli opisując typowe sytuacje z życia ludzi, odpowiadające poszczególnym znakom. Symbolika archetypów zazwyczaj przedstawia treści zawarte w nieświadomości zbiorowej ludzi. Archetypowy charakter solarnych znaków zodiaku uzasadnia ich podobieństwo znaczeniowe do domów w horoskopie. Z punktu wiedzy wedyjskiej, jogi i tantry, należy zwrócić uwagę na analogię znaków słonecznych – Raśi – do płatków lotosu Anahata w sercu oraz lotosu Gurućakry na szczycie głowy. Oba lotosy mają 12 płatków i 12 bidźa mantramów, czy 12 promieni energii, co bardzo dobrze oddaje analogię do 12 słonecznych znaków zodiaku. 

ASPEKTY POMIĘDZY ZNAKAMI

Planety ogniskują energię znaku, w którym przebywają, „aspekty planet ” odzwierciedlają również relacje energetyczne pomiędzy samymi znakami zodiaku (raśi) i w podobny sposób pomiędzy domami (bhawa). 

  • Koniunkcja – 0° – energie się jednoczą i scalają stając jednym silnym strumieniem. 
  • Opozycja – 180° – energie się neutralizują, zwalczają, przepychają, są przeciwko sobie. 
  • Kwadratura – 90°. Pogodzenie energii tych znaków jest możliwe, ale ich integracja wymaga wysiłku i czasu. 
  • Trygon – 120°. Energie znaków tego samego żywiołu w pełni z sobą harmonizują. 
  • Sekstyl – 60°. Fazy Wody i Ziemi oraz Powietrza i Ognia są komplementarne.

Energie znaków reprezentujących te same jakości wynoszą: 90° i 180° i są nieharmonijne.

NAKSZATRAS – ZNAKI KSIĘŻYCOWE

SYSTEM WEDYJSKI (Gwiazdozbiorowy, Współczesny Indyjski) 

Podano przybliżony czas przebywania Słońca w okolicy danej Nakszatry czyli czas koniunkcji, przejścia Słońca (Rawi, Surya) przez daną stację gwiazdozbiorową czy asterię (asteryzm). W nawiasie kwadratowym podano starą wedyjską nazwę Nakszatry. Istnieje dodatkowa, niejako 28 Nakszatra, jednak jest ona wydzieloną częścią pomiędzy 21, a 22 Nakszatrą i zwie się Abhidźit – jest to gwiazda Wega i gwiazdozbiór Lutnia. W większości jest to końcówka Nakszatry 21, a w małej części Nakszatry 22. 

  1. Aświni [Aświns] – 13-27 kwietnia
  2. Bharani [Jamadewa] – 27.IV – 11.V
  3. Krittika [Agni]  (Plejady) – 11-25.V
  4. Rohini [Pradźapati] (Aldebaran) – 25.V-8.VI
  5. Mrgaśira [Soma]  – 8-21.VI
  6. Ardra [Rudra]  (Betelgeuze) – 21.VI – 5.VII
  7. Punarwasu [Aditi] (KastorPolluks) – 5-19.VII
  8. Puśja, Sidhja [Brhaspati] – 19.VII – 2.VIII
  9. Aśleśa {Sarpas, Nagas] – 2-16.VIII
  10. Magha [Pitrs] (Regulus) – 16-30.VIII
  11. Purwa Falguni [Arjaman] – 30.VIII – 13.IX
  12. Uttara Falguni [Bhaga] (Denebola) – 13-26.IX
  13. Hasta [Sawitri] – 26.IX – 10.X
  14. Ćaitra, Ćitra [Twasztar, Wiśwakarman] (Spica)  – 10-23.X
  15. Swati [Waju] (Arcturus) – 23.X – 6.XI
  16. Waiśakha [Indra, Inragni] – 6-19.XI
  17. Anuradha [Mitra] – 19.XI – 2.XII
  18. Dźjesztha [Indra] – 2-15.XII
  19. Mula [Nirrti] (Shaula, Tron Arymana) – 15-28.XII
  20. Purwa Aśadha [Apah] – 28.XII – 11.I
  21. Uttara Aśadha [Wiśwedewah] – 11-24.I
  22. Śrawana [Wisznu] – 24.I – 6.II
  23. Dhaniszta [Wasus, Aszta Wasus] – 6-19.II
  24. Śatabhiszek [Waruna] (Sadachbia) – 19.II-4.III
  25. Purwa Bhadra [Adźaikapada, Ekapada] – 4-17.III
  26. Uttara Bhadra [Ahir Budhjana] – 17-31.III
  27. Rewati [Puszan]– 31.III-13.IV 

RASI – Zodiak Solarny (Sajana i Nirajana ma takie same nazwy znaków ale inne daty i współrzędne)

  1. Baran – Meśa
  2. Byk – Wrśabha 
  3. Bliźnięta – Mithuna
  4. Rak – Karka/tha
  5. Lew – Simha (Sinha)
  6. Panna, Dziewica – Kanja (Kanyaa)
  7. Waga – Tula
  8. Skorpion (Niedźwiadek) – Wrśćika
  9. Strzelec, Łucznik – Dhanus
  10. Koziorożec – Makara
  11. Wodnik – Kumbha
  12. Ryby, Ryba – Mina (Meena)

TATTWAS – ŻYWIOŁY

  1. AKAŚA – Eter, Duch, Przestrzeń, Kosmos
  2. WAYU – Wiatr, Powietrze
  3. AGNI – Ogień
  4. APA – Woda
  5. PRTHIWI – Ziemia

ASTROLOG Z NEPALU W POLSCE

LAKSZMAN DAS KANDEL – ASTROLOG WEDYJSKI

Astrologia wedyjska to najstarsza, najrzetelniejsza i najdokładniejsza wiedza, która istnieje ponad 5000 lat.

LAKSZMAN DAS KANDEL urodził się w okolicach miasta Bharatpur w rejonie Parku Narodowego Chitwan, w południowej części Nepalu. W wieku 12 lat wysłany został przez ojca (znanego w całym Nepalu astrologa i uzdrowiciela) do Ajodhji na północy Indii, gdzie początkowo studiował sanskryt, a następnie astrologię. W wieku 20 lat zamieszkał w miejscowości Citrakuta w aśramie prawie stuletniego mędrca, czcigodnego Śri Panjabi Bhagavana. Przez 7 lat studiował i praktykował w Citrakucie astrologię, pod nadzorem jednego z największych astrologów Indii. Wkrótce przejął sławę swego mistrza – dokładne przepowiednie zaczęły przyciągać do niego wielu ludzi, którzy wywodzili się ze wszystkich warstw społecznych (m.in. radziła się u niego Sonia Gandhi, której w 1998 r. przepowiedział zwycięstwo w wyborach). W roku 2000 przeniósł się do Delhi, gdzie przez następne dwa lata sporządzał horoskopy dla mężów stanu, biznesmenów, lekarzy… Od ponad trzech lat jest mężem Polki, którą poznał podczas jej studiów w Indiach. Obecnie zatrzymał się z rodziną w Warszawie.

  1. Sporządza i interpretuje oroskopy indyjskie
  2. Sporządza bardzo dokładne horoskopy porównawcze
  3. Sprawdza predyspozycje do zawodu
  4. Doradza w sprawach wyjazdów zagranicznych
  5. Interpretuje linie papilarne
  6. Doradza na podstawie horoskopu w sprawach życiowych, rodzinnych i zawodowych
  7. Stosuje środki zaradcze, aby zmienić negatywne wpływy planet, a także środki mające pomóc w osiągnięciu zamierzonego celu
  8. Wedyjskie i tantryczne pudże
  9. Kamienie astrologiczne
  10. Wtajemniczenie w mantry do planet
  11. Odprawia rytuały wedyjskie na specjalne okazje (Agnihotrę, Pathę i Tarpanę)
  12. Udziela ślubów wedyjskich
  13. Sprawdza układ energetyczny działek, budynkow i mieszkań według Wastu-Siastry – wedyjskiego Feng-Shui
  14. Pomoże Ci uzyskać odpowiedź na wszystkie pytania dotyczące ważnych dla Ciebie spraw

Zapisy i szczegółowe informacje:

Amma Kandel
tel. kom. 506 780 256,
e-mail: lakshman_jyotish@interia.pl 

LINKI: 

Tithi – Fazy Księżyca oraz Aha Horas – Dni Planetarne: 

http://www.himavanti.org/pl/c/astrologia-i-gematria/podstawy-wedyjskiej-astrologii-tithi-dni-planet-nakszatra 

Krótkie wprowadzenie do indyjskiej astrologii: 

http://www.himavanti.org/pl/c/astrologia-i-gematria/wprowadzenie-do-indyjskiej-astrologii 

Nakszatra – Znaki Księżycowe: 

http://www.himavanti.org/pl/c/astrologia-i-gematria/nakshatra-znaki-ksiezycowe 

Charakterystyka planet oraz Rahu i Ketu według ezoterycznej astrologii indyjskiej: 

http://www.himavanti.org/pl/c/astrologia-i-gematria/charakterystyka-planet-oraz-rahu-i-ketu-wedlug-ezoterycznej-astrologii-wedyjskiej 

Astrologia wedyjska o znaczeniu planet: 

http://www.himavanti.org/pl/c/astrologia-i-gematria/astrologia-wedyjska-znaczenie-planet

Komentarze

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *