HUNA i KAHUNA – Magia i magiczny kapłan dawnej hawajskiej religii bogów z Plejad

HUNA i KAHUNA to dwa słowa Hawajskie, które są bardzo dobrze kojarzone przez wszystkie osoby zajmujące się ezoteryka, magią, szamanizmem, mistyką mocy, psychometrią czy szukaniem kontaktu z Wyższą Jaźnią… Huna w języku dawnych Hawajczyków to dosłownie tajemny, tajemnica, sekret, ukryty czyli po polsku Okultyzm, Ezoteryka, Hermetyzm, Wiedza Tajemna. Kahuna zatem to znawca Wiedzy Tajemnej, Okultysta, Ezoteryk, Mag, Szaman. 

Kahuna to kapłan tradycyjnej szamańskiej religii Hawajów, a uzdrawianie i magia Huny zasadza się na intensywnych modlitwach do starożytnych bóstw, bogów i bogiń, które wedle legend swym rodowodem sięgają Plejad z których pochodzą pradawne ludy całej Oceanii, a nie tylko Hawajów. Poważna praktyka Huny odbywa się w małych grupkach liczących jednego kapłana Kahunę i siedem uczniów, siedem od liczby widocznych gwiazd w Plejadach. Poważniejsze rytuały praktykowane przez Kahunów wymagają regularnie 21 kapłanów o dobrze rozwiniętej magicznej mocy w danym zadaniu! Całe pochodzące od Maxa Freedoma Longa (1890-1971) i innych badaczy hawajskich tradycji teorie, że Huna nie ma związku z religią i magią są kłamstwem, które powstało wskutek tego, że praktykowanie natywnych religii pogańskich takich jak hawajska magia czyli Huna było do 1972 roku w USA karane śmiercią! Ostatecznie surowe kary więzienia za praktykowanie magicznych religii natywnych w tym indiańskich i hawajskich zniesiono w USA dopiero w 1978 roku. Badacze obawiając się chrześcijańskiej egzekucji za praktykowanie czarów i magii, zwyczajnie konspirowali się pod fałszywymi ideami, ale czas już najwyższy odtajnić, że Kahuna to kapłan, a Huna, to tradycja religijna o magicznym czy szamańskim dla ludzi posmaku. Dziś nam kara śmierci już nie grozi, chociaż baptyści i prawicowi katolicy ciągle takich kar dla magów i pogan się domagają, i to nie tylko w USA. 

Ryc. 1. Boginie Plejad w Hunie

Huna to bardzo popularny i modny temat pod tą nazwą rozpowszechniony przez amerykańskiego badacza Maxa Freedoma Longa (1890-1971). Huna, jak wszystko, co odnosi się do zdrowia i uzdrawiania zdobyła ogromną popularność, jednak zgromadziły się nad Huną ciemne chmury rozmaitych mitów i wymysłów, które z Huną nie mają nic wspólnego, za to wiele z psychotroniką i New Age oraz ukrywaniem tego, co się faktycznie praktykuje, jak ostrożnie robił to Max Freedom Long ryzykując życie w ciemniacko-chrześcijańskim USA. Niektórzy z badaczy kultury Hawajów i współpracowników intensywnie kryli Maxa Freedoma Longa do tego stopnia, że pytani o Hunę twierdzili publicznie, że nie ma czegoś takiego na Hawajach, lecz jest to wymysł samego Maxa Longa. Postawa ta ochroniła Maxa Freedoma Longa przed nagonkami i nawet karą śmierci za praktykwoanie czarów i magii na terytorium zacofanego i zepsutego moralnie USA. Warto jednak zobaczyć świeżym okiem techniki uzdrawiania i masażu w kontekście duchowej i religijnej kultury z której pochodzą. Magiczna Huna, moc Mana, hawajskie masaże Lomi-Lomi Nui, maoryskie Ma-Uri i inne ciekawe nauki tajemne oraz praktyki szamańskie Kahunów dobre są dla ratowania zdrowia i upadającego ducha współczesnej cywilizacji zachodniej. Wyznawcy sekretnych religii Oceanii nieustannie stają wobec „tajemnicy” na Hawajach zwanej popularnie Huną, która jest zakrytą, ezoteryczną wiedzą i dzięki której odnosi się w życiu sukces. Odsłonięcie „tajemnicy” osobom niepożądanym, obcym, oznacza pozbawienie jej skuteczności działania. „Tajemnica” strzeżona jest w obrębie własnej grupy plemiennej. 

Mana, pojęcie pochodzenia melanezyjskiego, oznacza bezosobową, niematerialną siłę, rodzaj fluidu, który może przeniknąć żywe lub martwe ciało. Może też przemieszczać się z przedmiotu w przedmiot, z jednego istnienia w inne. Każdy, kto posiadł siłę many, musi się troszczyć, by jej nierozważnie nie utracić. Mana zapewnia człowiekowi autorytet i władzę, siłę fizyczną i mądrość, sprawność rąk i umysłu. Upowszechniony pogląd o sile many, powodującej wyjątkowość jednostek, służył utrzymaniu systemu zależności społecznej. By nie dopuścić do przyswojenia przez poddanych many od naczelników plemion, wprowadzono szereg tabu, których naruszenie uważano za zbrodnię, można ją było odkupić nawet śmiercią. Tabu to odpowiednik świętokradztwa i bluźnierstwa w religiach chrześcijańskich. Mana ma trzy stopnie natężenia, zwykły umożliwiający zwyczajne zdrowe życie, nadzywczajny zwany Mana-mana objawiający się cudownymi możliwościami jak jasnowidzenie czy wróżenie, proroczymi snami przywoływaniem deszczu oraz boski, czyli Mana-loa, odpowiedni dla objawień i magicznych cudów najwyższej rangi. 

Kahuna – to wedle słowników hawajskich kapłan, mag, szaman, czarodziej lub expert w danej dziedzinie, dosłownie „ten, który strzeże tajemnicy”, okultysta, ezoteryk, ten, który musi dokładnie opanować słowa pieśni, w których zawarte są informacje dotyczące różnych dziedzin życia. W starej Hawajskiej tradycji, Kahuna był wszechstronnym kapłanem rodzimej, magicznej religii i szamańskiej duchowości. Istnieją Kahuni specjaliści od polowań, budowania łodzi, uzdrawiania, wywoływania deszczu, przepowiedni i różnych innych obrzędów oraz uroczystości. Kahuna Lapu’au znaczy po hawajsku „specjalista od uzdrawiania”, co najbardziej interesuje ludzi na Zachodzie. Istotą hawajskiej filozofii jest „lokahi„, czyli jedność oraz „pono” – harmonia ze wszystkimi, wszystkim, co istnieje, z całym kosmosem. Wszystkie istoty oraz materia nieożywiona zrodziła się według ich wierzeń ze związku ojca w niebie Wakea oraz ziemskiej matki Papa. Wszystko zatem, od człowieka po najmniejszy kamień, ma swoją duszę, świadomość i zdolność komunikacji. Istnieje ponad 40 rodzajów Kahunów, w tym ze 20 to specjaliści związani z leczeniem i uzdrawianiem, jak Kahuna la’au lapa’au czyli expert od leczenia ziołami czy Kahuna haha – ekspert w dziedzinie rozpoznawani i diagnozowania chorób oraz stanów śmiertelnych. 

Huna z Hawajów i Polinezji ma wiele wspólnego z plemionami o nazwie Huna (Hūṇa) pochodzącymi z pogranicza Chin i Indii. W spolszczeniu Hunowie to jeden ze starożytnych ludów Wielkiego Stepu. Huna to był to koczowniczy lud wywodzący się ze wschodnich terenów Azji Środkowej. W IV wieku pojawili się we Wschodniej Europie, gdzie w V wieku utworzyli krótkotrwałe imperium i przyczynili się do upadku Rzymu. Hunowie charakteryzowali się doskonałym opanowaniem jazdy konnej, podobnie zresztą jak inni mieszkańcy stepów. Nie pozostawili po sobie źródeł pisanych. Zgodnie z hipotezą wysuniętą po raz pierwszy przez Josepha de Guignesa w roku 1758 Hunowie są potomkami Xiongnu, od IV wieku p.e.ch., koczujących na północ od Chin. Wiemy że w roku 36 p.e.ch., a potem znowu w roku 91 e.ch., po klęskach poniesionych w walce z wojskami dynastii Han część Xiongnu udała się na zachód. Druga z tych grup w roku 153 miała znajdować się na północ od pasma Tienszan, o jej dalszych losach nic nie wiemy. W sogdyjskim dokumencie z roku 313 znajdujemy informację, że „Xwn” splądrowali Luoyang, natomiast ze źródeł chińskich wiemy, że byli to Xiongnu. Z kolei Dharmaraksza w swoich przekładach z sanskrytu oddawał „Hūṇa” jako „Xiongnu”. Dla specjalistów od chińskiej fonologii bliskość starożytnej wymowy chińskich znaków, które dzisiaj transkrybujemy jako „Xiongnu” do sogdyjskiego „Xwn”, czy sanskryckiego „Hūṇa„, nie ulega wątpliwości. 

Plemiona o nazwie Huna opisywane są w Mahabharacie jako praktykujące magię o potężnej mocy i umiejscawiali ich jako mieszkańców himalajskiej krainy na pograniczu Chin i Indii, na wschód od indyjskiej prowincji Dżammu i Kaszmiru. Mędrzec Vasishta miał wedle Mahabharaty związki z plemionami Huna w Himalajach. Hunowie po wielkiej wojnie Mahabharaty na Polu Kurukszetra wyemigrowali w wielu kierunkach, w tym w kierunku Indonezji i Filipin oraz Polinezji, a także w kierunku Afryki, Sahary i dzisiejszych plemion Berberów. Hunowie zamieszkali w Indii, współczesnie w liczbie zaledwie 3-5 milionów osób są z reguły formalnie wyznawcami Surya, Bóstwa Słońca oraz Boga Śiwa Mahadeva jako Istoty Najwyższej. Kahuni z Hawajów używali magii do widzenia na odległość, uzdrawiania, chodzenia po ogniu i lawie, wskrzeszania zmarłych, przewidywania i zmieniania przyszłości, jeżeli była zła, czytania w myślach, kontrolowania pogody i zwierząt, itp. Podobnymi praktykami zajmowali się i zajmują magiczni kapłani plemion Hunów czyli Huna z Indii. Hūṇa to zarówno kilkumilionowe plemię magów w Indii jak i określenie wiedzy tajemnej. W sanskrycie „Hu” to sylaba oznaczająca boskiego Ducha, „Una” to pokarm, zatem Hūṇa to „ci, którzy spożywają boski pokarm”. Himalajskie legendy wiele mówią o starożytnym Królestwie Bogów w Himalajach, bogów, którzy w dawncyh czasach przybyli na ziemię aby uratować ludzkość przed demonicznym zniewoleniem. Hunowie indyjscy uważają się za potomków Królestwa Bogów z Himalajów, co nie jest bez znaczenia dla studiów nad Huną i jej pochodzeniem na Ziemi! 

Tradycja hawajska HUNA liczy sobie kilka tysięcy lat. Jedyny w swoim rodzaju masaż Lomi Lomi Nui, bardzo podobny do masaży ajurwedyjskich, jest wytworem cywilizacji i kultury, które kwitły na długo przed pojawieniem się cywilizacji europejskiej. HUNA według Hawajczyków pochodzi od mieszkańców gromady gwiazd – Plejad, skąd przybyli ich Przodkowie – Menehune czy Menahune określani także jako leśni ludzie Nawao, czasem uważani za osobne plemię. Wiedzę Huny wedle hawajskich legend przyniesiono z Plejad na kontynent Mu, zwany Drugą Ojczyzną, drugim domem, po hawajsku Lua-Nu’u. Został on zatopiony na południowym Pacyfiku w czasie wojennej katastrofy. Plejadanie przybyli na Ziemię i inną planetę w układzie słonecznym na długo przed powstaniem demonicznej cywilizacji Atlantydy. Plejady to pierwsza Ojczyzna, pierwotny dom Menehune, czy Menahune, bo to właściwie „Siedziba Matki”. Ciekawe, że dawna Bogini Hunów z Indii miała na imię MENA, co oznacza Matkę lub Samicę. Mena była dawną Boginią, Królową Himalajów, Wielką Boginią z Plejad. Huna to w swej istocie dar boskich ludzi z Plejad, po hawajsku Na-huihui-o-makali’i dla ewolucyjnego wzrostu ludzkich istot na Ziemi. 

Ryc. 2. Medytacja z Plejadami w Hunie

Polinezyjczycy twierdzą, że cała wiedza Huny przybyła na wyspy Pacyfiku wraz z Duchowymi Istotami z Plejad – zwanymi Menehune (Menahune), co znaczy ‘Ludzie o tajemnej mocy’ albo Nawao czyli 'Leśni ludzie’, Leśny Lud Meny, ponieważ kryli się zamieszkując w dziewiczych, pierwotnych lasach, pośród dzikiej przyrody. Plejadanie to boska rasa istot ludzkich, bardzo zaawansowana duchowo, zdolna do stosowania magicznych mocy, a także zaawansowanych technologii, jak loty kosmiczne. Według wierzeń polinezyjskich Przybysze z MATARIKI jak brzmi u Maorysów polinezyjska nazwa Plejad osiedlili się wśród rdzennych ludzkich mieszkańców Polinezji, a następnie przekazali im zasady harmonijnej koegzystencji z kosmosem, z naturą, z drugim człowiekiem, ze zbiorowością i z własnym Przeznaczeniem. Wiedza ta jest ukryta wręcz w DNA rdzennych mieszkańców Polinezji i przekazywana następnym pokoleniom przez szamańska arystokrację rodową. 

Polinezyjczycy posiadają niezliczoną ilość mitów, legend i opowieści odnośnie pochodzenia ich duchowej wiedzy ezoterycznej jaką jest Huna. Stare opowieści historyczne, które przekazywane są na Wyspach Polinezyjskich w różnych odmianach, mówią, iż przed wieloma tysącami lat grupa mieszkańców z gwiednej gromady Plejad, z Matariki wylądowała na kontynencie, który Hawajczycy w słownych przekazach nazywali Lua-Nu’u czyli Mu, wielką wyspą czy kontynentem na terenie dzisiejszej Oceanii. Mu było wielką wyspą na Pacyfiku. Stąd Menehune rozpowszechniali swoją galaktyczną czy raczej plejadańską wiedzę Huny (Okultyzm, Magię) i odpowiednie praktyczne techniki w obrębie całej polinezyjskiej kultury i później w Indiach (plemię Hunów), Chinach, Egipcie i innych rejonach. Mu w języku hawajskim oznacza „milczących”, gdyż używający telepatii mieszkańcy Mu tworzyli magiczne imperium ludu, który potrafił komunikować się bez użycia mowy. 

Naukowcy odkryli obecnie, że wiele pojęć i przekonań należących do sedna wiedzy Huny egzystuje również w ezoterycznej tradycji innych kultur na całym świecie. Może naprawdę duchowe tradycje na naszej planecie przeniknięte są pozaziemskimi naukami. Huna jak się najczęściej podaje absolutnie nie pochodzi z Wysp Hawajskich, lecz została tam przeniesiona przez plemiona berberyjskie, zamieszkujące przed wiekami na Saharze, która wówczas była zieloną i żyzną krainą. Istnieje wszakże pogląd pochodzący od kahunów hawajskich mówiący, że Huna jest dziedzictwem z czasów Mu oraz Atlantydy, przekazanym przez wtajemniczonych MAN’A-HUNA (ludzi tajemnej mocy), którzy przybyli z Plejad. Wychodzi na to, że ślady Huny w Egipcie czy na Saharze wśród Berberów to dziedzictwo wyuczone od pielgrzymów z kontynentu Mu czyli mitycznej polinezyjskiej Pacyfidy. 

Na Hawajach, podobnie w Chinach, na Filipinach, w Tybecie czy Afryce, znajduje się wiele śladów po tajemniczych karzełkach stanowiących oddzielną rasę ludzi. Według miejscowych legend żyli tam mali, muskularni, obrośnięci ciemnym włosiem ludzie, zwani Menehune. Mieli ciemnoczerwone twarze, a porozumiewali się głośnymi okrzykami, przypominającymi szczekanie psów. Tak jak bardziej znani Adambulu lubili się bawić, urządzali gry i turnieje. Znakomicie biegali – w ciągu jednego dnia potrafili sześciokrotnie okrążyć wyspę Kauai, co dawało dystans 150 km. Mieszkali w chatach zbudowanych z liści bananowca, żywili się roślinnością. Innych ras ludzi unikali, ale jeśli zachodziła potrzeba, pomagali im przy budowie łodzi, zapór i świątyń, przy wszelkich poważniejszych pracach architektonicznych i inżynieryjnych. Umieli bowiem doskonale obrabiać kamień, budować i tworzyć. 

Lud Menahune, Lud Meny, postawił po sobie wiele budowli. Trzystumetrowy rów, służący do odprowadzania wody ściekającej ze skał, wyłożyli ogromnymi oszlifowanymi głazami. Zaś jeden z akweduktów otaczał mur długości 260 m, wysokości 6 m i grubości 2,5 m. Kamienie potrzebne do ich wzniesienia trzeba było sprowadzać z daleka. Menehune zasadniczo pracowali tylko nocą, bo rzekomo bali się dzikich zwierząt, a faktycznie promienie słońca porażały ich skórę. Szczególnie przerażały ich sowy, co rzekomo wykorzystał naczelnik Kauai, by pozbyć się ich z wyspy. Polecił nałapać dużą liczbę tych ptaków i wypuścił je na terytorium, gdzie mieszkali mali ludzie z kontynentu Mu. Dopiął swego, gdyż najpierw zniknęli oni z Kauai, a potem także z innych wysp Hawajskich. Powiada się, że Menehune obawiali się gadzich istot, które sów używały do tropienia plejadańskich przesiedleńców i dlatego unikali sów oraz wystawiania się na widok w ciągu dnia. Współcześni Hawajczycy opowiadają, że ich dziadkowie spotykali jeszcze lilipucich ludzi w tropikalnych lasach.

Czeski etnograf, Miroslav Stingl twierdzi, że Menahune zasiedlili niektóre wyspy Oceanu Spokojnego przed Polinezyjczykami. Na przykład Tahiti, które dzieli od Hawajów niemal 4 tysiące kilometrów przestrzeni morskiej. Według zachowanych ksiąg naliczono tam pół miliona plejadańskich liliputów. Ciekawym znaleziskiem są groby tysięcy liliputów na Filipinach. Na Hawajach ulubionym pokarmem Menahune były owoce mai’a czyli banany. Skłonność do odżywiania się tymi owocami, a także witarianizm czyli odżywianie samymi owocami może być znakiem, że inkarnowana dusza w ciele ludzkim ma pochodzenie z Plejad albo z kontynetu Mu, czyli po hawajsku Lua-Nu’u. Na Hawajach, jeszcze w 1820 roku 65 mieszkających w górach osób formalnie określało swoją narodowość i pochodzenie jako Menahune. 

MANA to w języku Kahunów z Polinezji wewnętrzna lub boska moc (chińskie Qi, Chi, sanskrycka Prana, japońskie Ki), świadomie kierowana energia życia – tzn. taka, którą wykorzysta się w jakimś celu śródłosłów pojęcia „mana” zawiera w sobie dwa rdzenne słówka. 

* MANA – moc, siła, podzielenie lub rozgałęzienie, inteligencja, także symbol niższej siły życiowej używanej przez Unihipili;

* MA – oplatać, tak jak winorośl lub bluszcz oplatający drzewo;

* NA – małe kulki z materii, siła życiowa.

Nie są to jedyne słowa, dotyczące siły życiowej u kahunów, stróżów plejadańskiej tajemnicy. Jej określeniami jest także WAI – woda, jak i KA – sznur, łodyga winorośli. Energia średniego stopnia jest nazywana MANA-MANA, a najbardziej boska mana to Mana-Loa, energia bóstwa. Najbardziej rozpowszechnionym symbolem many w Hawajach była błyskawica. Mana jest porównywana z chińską Chi (qi), japońską Ki i hinduską Praną, a porównanie ich wskazuje, że są to pojęcia identyczne. Mana jest bowiem siłą życiową, energią w fizycznym lub bioenergetycznym sensie, ale także duchowo-charyzmatyczną mocą, siłą ducha, mocą magiczną, tak jak prana czy chi. Mana-hune to ludzie mocy, istoty o magicznych zdolnościach, odpowiednik indyjskich siddhów. 

W czasach kiedy Plejadanie przybyli na Ziemię, planeta nasza krążyła nieco bliżej Słońca, tak, że rok trwał równo 360 dni. Wiedza o takiej długości ziemskiego roku przechowywana jest przez wiele starych kultur i ziemskich cywilizacji, chociażby w Egipcie czy w Indii. Plejadanie przybyli na ziemię z misją ustanowienia pokoju w trwającej kosmicznej wojnie z demonicznymi cywilizacjami gadów (wężów i smoków, reptilian) zamieszkujących planety w konstelacji Oriona. Plejadańska misja spotkała na ziemi niedobitki demonicznej rasy orionidów, reptilianów (istot gadzich), związanych z systemem demonicznej gwiazdy Algol. W swej istocie gadzia cywilizacja to inteligentne dinozaury nie mające indywidualnych dusz lecz stadną świadomość mrowiska na podobieństwo owadów. Gadzie istoty miały skolonizować ziemię, a ludzi używać jedynie na pokarm i części zamienne. Plejadanie uczestniczyli w boskiej misji ratowania ówczesnej ludzkości. Toczyli terytorialne walki z inteligentnymi dinozaurami zaprojektowanymi do szerzenia śmierci i zniszczenia. Niektórzy z ludzi kolaborowali z demonicznymi gadami orionowymi. 

Plejadanie byli rasą niskiego wzrostu, około zwykle 3-4 stóp lub mniejsi, idealną w warunkach długich kosmicznych podróży, jednak w warunkach ziemskiej grawitacji jeszcze bardziej skarleli w kolejnych pokoleniach dając początek legendom o cywilizacji magicznych liliputów rozrzuconej w różnych częściach ziemskiego globu. Posługiwali się zarówno mową jak i telepatią, jednak ludzi musieli uczyć słowami, acz wybierali jednostki posiadające naturalne zdolności celem przekazywania wiedzy poprzez kanał telepatycznej komunikacji. Mieli za zadanie podnieść ludzkie plemiona i rasy na wyższy poziom moralny, technologiczny i magiczny. Wielu ludzi przybywało na kontynent Mu do nowej Ojczyzny Plejadan aby pobierać wszelkie możliwe nauki i rozwijać wewnętrzną moc ducha. Plejadanie zakładali szkoły ezoteryczne (hermetyczne, okultystyczne, magiczne) w różnych częściach ziemskiego globu, gdzie uczono tak duchowej filozofii oraz rozwoju magicznej mocy jak i architektury czy astronomii i matematyki. 

Ryc. 3. Totemy Siedmiu Bogiń Plejad w Hunie

Plejadanie poprzez związki małżeńskie krzyżowali się z ziemskimi plemionami i rasami, a ich potomstwo było obdarzone wysoką inteligencją oraz paranormalnymi zdolnościami, które często były dalej dziedziczone. Tak powstały znamienite arystokratyczne rody magiczno-duchowe. Uzdrawianie filipińskie czy japońskie Usui Reiki to także tradycje należące do bardzo bezpośrednich wpływów potomków cywilizacji z Oceanii, czyli z tak zwanego na Zachodzie kontynentu Mu. Każda istota ludzka posiada jako potencjalne zalążki zdolności parapsychiczne, magiczne moce, charyzmaty, tylko musi je rozwijać świadomie i używać w sposób zdyscyplinowany, dbać aby ich zalążki nie ulegały zatraceniu. Ludzie którzy nie pracują nad rozwojem mocy wewnętrznej zdaniem Kahunów (Magów, Okultystów) marnują swoje duchowe dziedzictwo, marnują sens swego istnienia. 

Przez wieki trwała współpraca edukacyjna Plejadan z ludźmi autochtonicznymi dla planety Ziemia, jednak wielka kosmiczna wojna z orionidami trwała, a kontratak istot gadzich zniszczył kompletnie planetę Faeton pomiędzy Jowiszem a Marsem na której mieszkała większość przybyszów z Plejad. Zniszczone zostały także statki do komunikacji z pierwszą Ojczyzną w Plejadach i większość siedlisk Plejadan na Ziemi oraz pewna część ludzkości. Sporą ilość ludzi gady porwały na swoje planety wokół gwiazd Oriona w charakterze niewolników oraz jako pokarm. Gady zniszczyły też cywilizacje ludzi którzy z nimi współpracowali, takie jak demoniczna Atlantyda. Wiele starych lądów utonęło w oceanach, gdyż poziom wód podniósł się o kilkaset metrów. Dziś można znaleźć wiele podmorskich ruin miast, które pokazują dawne cywilizacje tamtej epoki. 

Plejadanie którzy przetrwali atak demonicznych gadzich istot rozprzestrzenili się po świecie zakładając centra pod rozwój przyszłych ludzkich cywilizacji na Ziemi. Strażnicy starożytnej wiedzy plejadańskiej czy raczej tego, co z niej pozostało istnieją współcześnie jako szamani Maorysów na Nowej Zelandii, tak samo jak Kahuni na Hawajach czy Magowie wspomnianego Ludu Huna w Indiach. Menahune potrafili budować rurociągi i kanały nawadniające, wielkie posągi, piramidy i inne okazałe budowle. Menahune byli ekspertami w nawadnianiu pół i budowie stawów rybnych, potrafili budować wielkie statki do oceanicznych podróży, znali się na  żegludze i nawigacji, mieli wielką wiedzę astronomiczną. Przekazywali wiedzę jaką przywieźli z niebiańskich światów w gromadzie Plejad, wiedzę i umiejętności jakie sami jako jednostki kosmicznej cywilizacji posiadali i w warunkach przebywania w bazie na ziemi mogli zastosować. 

Wedle legend, opowiadań i mitologii samych Kahunów oraz szamanów (Saman) innych części Polinezji, wszelka tak zwana Tajemna Wiedza z tego obszaru to z całą pewnością dziedzictwo pozostawione ludzkości przez magiczną rasę ludzi-bogów przybyłych w bardzo dawnych czasach z gromady Plejad na Ziemię z potężną misją ratunkową mającą za zadanie ochronić ludzkość przed gadzią kolonizacją i unicestwieniem. Można też wyciągnąć nietrywialny wniosek, że aby być Kahuną na wzór pierwotnych kahunów plejadańskich żyjących na kontynencie Mu, czyli dzisiejszej Oceanii, warto przetworzyć swój organizm odżywiając się tak jak oni dziko rosnącymi bananami oraz innymi leśnymi owocami oraz mieszkając pośród lasów, wśród dzikiej przyrody, tak jak wszyscy Nawao. Warto także zająć się praktykami z Ke-ahi-aloa czyli paleniem Świętego Ognia, co jest podobne do zwyczajów zaratusztrian i śaktyjskich kultów indysjkich Bogiń (Dewi), a także do tradycji wedyjskich Ofiar Ogniowych (Agnihotra). Można dodać, że szamańskie szczepy były znane ze swej świetnej kondycji w uprawianiu długodystansowych biegów, zapasów, pływania i wspinaczek. Typowy Kahuna bardzo dobrze gra na flecie, bębnach i innych instrumentach, śpiewa i tańczy pieśni wielbiące plejadańskich Aumakua, czyli Wyższe Jaźnie, Bogów i Boginie (Loa) oraz wzniosłych przodków pełnych magicznej mocy. 

Menahune dbali o czystość rasy, a właściwie o to, aby u potomstwa mogły się rozwijać duchowe moce czyli to, co w tantrycznej jodze zwie się siddhi. Jeśli wchodzili w małżeństwa mieszane to tylko w wypadku poważnych szans na to, że potomstwo półludzkie półniebiańskie będzie mieć dobrze rozwinięte zdolności parapsychiczne i magiczne, czyli z osobami o takich predyspozycjach. Menahune byli przekonani doświadczalnie, że nieodpowiednie związki powodują zanik mocy magicznej i duchowej u potomstwa czyli pokoleniową degradację magicznej rasy plejadańskiej w wyniku krzyżowania się z autochtonicznymi ludźmi. Budowanie heiau, świątyń i śpiewanie wzniosłych pieśni skierowanych ku nāʻaumākua (l.mn. od aumakua, bóstwo) czyli generalnie ku bogom lub boginiom to umiejętności plejadańskie, których próżno dzisiaj szukać jak i wielu pozostałych u osób twierdzących, że praktykują Hunę. 

O Laka ke akua pule ikaika

Ua ku ka maile a Laka a imua

Ua lu ka hua oka maile…

Modlitwa do bogini Laka wielką moc posiada

Zbrojni bogini Laka stoją w pierwszej linii

Bogini inspiruje swoich uczniów gdy przesłanie rozpościera się jak zapach…

Mana z Plejad spływa, szczególnie mocniej, gdy Plejady są ponad linią horyzontu, a skupianie i medytowanie ze światłem i energią życia oraz słodką mocą duchową płynącą z Plejad, z Matariki (w sanskrycie Bahulika lub Kryttika), siedziby bogów, Loa (w sanskrycie Dewa), to jakoś tak akurat drobna wskazówka jak zacząć praktycznie zajmować się ćwiczeniem Huny. Kto staje się naczyniem Mana Loa (sanskr. Daiva Prana) płynącej z Matariki doświadcza pokoju, przyjaźni, miłości i cudownej mocy. Można powiedzieć, że dzień pracy Kahuna rozpoczyna się wraz ze wschodem Plejad, a kończy z ich zachodem, co zainteresowani znajdą w astronomicznych almanachach. Mata Ariki oznacza „Oczy Boga”, zatem Plejady to Oczy Boga czy Niebiańskie Oko Boga. Na Hawajach Plejady, Makali’i wyznaczają dwa okresy w roku, zależnie od tego czy są za dnia pod czy nad horyznontem, a także najważniejsze święta całej kultury jak festiwal Makahiki, tygodniowe świętowanie z okazji wschodu Plejad podczas zachodu słońca rozpoczynane w końcu października lub na początku listopada. Wykonuje się taniec Hula ku czci plejadańskiej bogini Laka (wedyjska Lakini), a same święto Makahiki poświęcone jest bogu Lono. 

HUNA I KAHUNA

Termin „Huna” oznacza tajemnicę, sekret, okultyzm, co w pełni charakteryzuje całą tajemną wiedzę Kahunów. Z kolei Kahuna to kapłan/ kapłanka, nauczyciel duchowy, stróż tajemnicy, okultysta. Jest to pojęcie złożone z dwóch słów: „kahu” – oznaczające uhonorowany lub wysoki sługa, ponoszący odpowiedzialność za osoby lub dobra oraz „na” – określające łagodność i wolność od porywczych emocji. Kahuna to także wedle innego nieco tłumaczenia: „ka„, pełniące funkcje przedimka, który oznacza – „należący do”, określa również strażnika tajemnicy, przechowującego tajemną wiedzę oraz „Huna„, która jest ukrytą oraz ochranianą tajemną wiedzą i mądrością, nauką okultną. Można zatem stwierdzić, że Kahuna to człowiek należący do wiedzy tajemnej, ezoteryki, okultysta. Huna jest wiedzą i praktyką z zakresu psychologii, filozofii, religii a także doświadczeń życiowych. To wiedza o psychice człowieka i siłach ludzkiego ducha. Jest dostępna dla wszystkich, którzy chcą z niej skorzystać. W tym kontekście nie jest ona tajemna, nie jest też jedynie magią. 

Huna nie pochodzi rdzennie z Wysp Hawajskich. Dotarła tam za pośrednictwem plemion, które dawno temu zasiedlały Saharę, a potem wywędrowały przez Indie na Polinezję. W Indii żyje plemię o nazwie Huna liczące około 5 mln ludzi. Istnieje także pogląd mówiący o tym, iż Huna jest dziedzictwem z czasów kontynentu Mu, w językach Polinezji zwanym HIVA przekazanym przez wtajemniczonych MAN A’HUNA aż z Plejad. Nie ma jednak żadnych dowodów oprócz wyraźnych legend, które potwierdziłyby taką tezę. Pewnym jest, że około 12 tysięcy lat p.e.ch podniósł się poziom wód w oceanach, gdyż ustąpiło ostatnie wielkie zlodowacenie. Wiele gatunków zwierząt wyginęło, a legendy na Filipinach, w Japonii, Australii jak i po całej Oceanii wyrażnie o tym wspominają. Osadnictwo na wyspach kwitnie a napływ ludności z Azji Południo-Wschodniej trwa już od około 9 tysiąclecia p.e.ch., na wyspie Bali są prastare wedyjskie świątynie i kult jakiego już w Indii nie ma, chociaż kiedyś był. Najstarsze znane dotąd ślady osadnictwa na Oceanii sięgają 50 tysięcy lat p.e.ch. 

Pewne jest natomiast to, że sama hawajska Huna liczy conajmniej 5-6 tysięcy lat i mogła być znana nawet w dawnym Egipcie nie tylko na Hawajach. Istnieje popierana przez nielicznych badaczy tematu teoria, że nauki tajemne takie jak Huna przybyły do Egiptu i na Saharę po zatopieniu legendarnego kontynenntu Oceanidów (Mu, Hiva), by potem spowrotem powrócić na wyspy Oceanii, kiedy te uległy ponownemu zaludnieniu i odrodzeniu. Zdaniem H. Krotoschina, istota praktyki Huny, sprowadza się do dwóch, podstawowych idei: 

1. Człowiek jest duchową istotą w potrójnej postaci. Naszym zadaniem jest zharmonizowanie i połączenie trzech poziomów świadomości w jedną całość;

2. Myśli stają się realnymi bytami, jeśli tego chcemy. Jest przy tym jednak jeden poważny problem. Zachodni głosiciele Huny, Ma-Uri czy Lomi-Lomi nie biorą pod uwagę całego szamańskiego systemu religijnego, a jedynie jego wybrane techniki uzdrowicielskie, co wydaje się być poważnym błędem. 

KAHUNA I MANA

Kahuna (Tohunga, Kohunga) był postacią znaną wszystkim Polinezyjczykom. Mógł być także sędzią, lekarzem lub głową kościoła. W każdym razie był ekspertem w swojej dziedzinie. Kahuni musieli być inteligentni i pobierali długą naukę podobnie jak celtyccy druidzi. Byli potęgą za plecami wodza w wiosce, plemieniu czy lokalnym królestwie. Niektórzy ulegli jednak pokusie zawiści i władzy. Posiedli znajomość trucizn, hipnozy oraz głębszych sekretów natury. Tajemnica Huny polega na tym, że całe życie „Ha” jest współgraniem między aktywna „Hu” i pasywna „Na” energia. Myśli „Una” tak wpływają na energię, że przeżycia i doświadczenia „Hua” zmieniają się. Czynnikiem sprawczym jest więc mana – energia. Mana – wewnętrzna lub boska moc, kierowana energia – tzn. taka, którą wykorzysta się w jakimś celu źródłosłów pojęcia „mana” zawiera w sobie dwa rdzenne słówka. I tak:

* MANA – moc, siła, podzielenie lub rozgałęzienie, inteligencja, także symbol niższej siły życiowej używanej przez Unihipili;

* MA – oplatać, tak jak winorośl lub bluszcz oplatający drzewo;

* NA – małe kulki z materii, cząstki, substancja życiowa.

Nie są to jedyne słowa, dotyczące siły życiowej. Jej określeniami jest także WAI – woda, jak i KA – sznur, łodyga winorośli. Energia średniego stopnia jest nazywana MANA-MANA.

Najbardziej rozpowszechnionym symbolem many w Hawajach była błyskawica. Mana jest tożsama z chińską Chi, japońską Ki i hinduską Praną, chociaż nie wszystkim się to podobna. Jest ona bowiem siłą życiową, fluidem Mesmera, energią w fizycznym lub bioenergetycznym sensie, dzięki której powstaje zdolność leczenia, życia, sławy i charyzmy. 

Mana to pochodząca z religii polinezyjskiej koncepcja energii w świecie materialnym, kult mana to manaizm. Tłumaczy się zazwyczaj jako prestiż czy szacunek, autorytet, godność. Głębsze znaczenie to moc, siła pochodząca zarówno z wnętrza, jak i np. z urodzenia (status); energia/ energia życiowa, którą mogą posiadać ludzie, zwierzęta i rośliny ale także przedmioty i miejsca. MANA może zapewniać władzę, siłę oraz mądrość; można ją utracić ale też pomnażać. Istnieją wyższe stopnie natężenia many, jak mana-mana (magiczna moc) i mana-loa (boska moc). Mana może przemieszczać się z przedmiotu w przedmiot, z jednego istnienia w inne, ma właściwość przenikania całej rzeczywistości. Przedmioty i ludzi napełnionych maną otacza się szacunkiem i czcią. Jest ona także rozumiana jako jeden z rodzajów duszy człowieka, nie związanej bezpośrednio i na stałe z ciałem. Ilość mana w danym obiekcie jest zmienna: może jej przybywać lub ubywać, dlatego człowiek może zabiegać o jej pomnożenie w sobie lub ją utracić przez nierozważne postępowanie. 

Uważano również, że manę można obiektowi odebrać poprzez stosowanie odpowiednich praktyk magicznych. Oczywiście – istniały również sposoby zabezpieczania się przed takimi zabiegami, np. poprzez nadanie obiektowi wtórnej, pozornej nazwy itp. Duża ilość mana posiadanej przez ludzi (zwłaszcza naczelników plemion, kapłanów) świadczy o ich ponadprzeciętności i domaga się otaczania ich należnym szacunkiem. Mana zapewnia człowiekowi autorytet i władzę, siłę fizyczną i mądrość, bogactwo, sprawność rąk i umysłu. W celu ochrony przed utratą mana lub jej szkodliwym działaniem stosuje się określone środki magiczne, ujęte w regułach tabu, których naruszenie uważa się za zbrodnię. Mana jest znana również i poza Oceanią. Indonezyjczycy uważają, że siedliskiem many jest głowa. W innych wierzeniach jej siedliskiem jest krew. Carl Gustav Jung wprowadził pojęcie osobowości manicznej na określenie typu osobowości charyzmatycznej, łatwo wywierającej wpływ na innych. 

Kluczowym pojęciem w hawajskiej Hunie jest Mana. Jest to energia życiowa, dzieki której, możemy kreować świat, działać na różnych planach rzeczywistości. Do organizacji świata wewnętrznego, niższe Ja potrzebuje energii. Kahuni (Kohunga) zwali tą energię „Mana” (wiele gier fantasty przejęło słowo „mana” – w grach grze, każda postać maga, ma określoną ilość many do rzucania czarów). W jodze istnieje pojęcie „prana” (również podobieństwo) i oznacza to siłę życiową. Mana jest faktycznie energią witalną, bioenergią. Mana jest potrzebna do życia i zdrowia. Ciało człowieka jest wypełnione energią. Każdy żywy organizm potrzebuje energii i bierze udział w niekończącym się cyklu wymiany energetycznej. W naszym wypadku mana potrzebna jest także do kreacji rzeczywistości. Kiedy człowiek jest skupiony potrafi kierować większą ilością energii. Im więcej energii, tym myśli są mocniejsze i skuteczniej wpływają na podświadomość. Energia jest potrzebna średniemu, świadomemu Ja. Jeśli człowiek ma dużo energii, jest naładowany maną, wtedy średnie ja jest „silniejsze”. Dzięki temu wywiera większy wpływ na niższe Ja, czyli podswiadomość. Polecenia są wyraziste i mają moc. Warto pamiętać, że dla podświadomości jest ważne to, co jest mocne, impresywne. Energia życia jest potrzebna również niższemu Ja, podświadomości. Ono to właśnie za pomocą energii organizuje świat wewnętrzny. Każda myśl ma pewien potencjał energii. Im ten potencjał jest większy, tym myśl skuteczniej wpływa na świat, na to co się dzieje wokół. Mana była przez Kahunów (kohungów) utożsamiana z wodą. Ta właśnie woda służyła do „podlewania” pola umysłu. Jeśli dostarczymy jakiemuś wyobrażeniu dużo energii, wtedy ma ono większą moc i bardziej wpływa na świat materialny. Nie da się ukryć, że mana jest jednym z podstawowych rzeczy używanych w praktyce polinezyjskiej huny czy to z Hawajów czy z Nowej Zelandii. 

MAKALI’I – MATARIKI (Mata-Ariki) 

Matariki to Maoryska nazwa Plejad, gwiazd konstelacji Byka, które leżą około 391- 456 czyli średnio około 420-430 lat świetlnych od Ziemi, wschodzących nad północno-wschodnim horyzontem Nowej Zelandii w okolicach końca maja i poczatku czerwca. Kult Plejad na Hawajach zwanych Makali’i to kult siedmiu gwiazd, które są wyraźnie widoczne gołym okiem w bezksiężycową noc, chociaż w rzeczywistości jest ich dużo więcej, w tym 10 lepiej widocznych. W wielu kulturach siedem Plejad to symbolicznie siedem matek które dały życie ludzkości i stworzeniom. Według jednych legend MATARIKI to jedna/jeden z potomstwa bóstw Ranginui i Papatuanuku, a według innych to mężczyzna i młodszy brat Tangotango. Najczęściej jednak nazwę tę przypisuje się grupie gwiazd i bierze się z tłumaczenie słów MATA (oczy) i ARIKI (bóg). Jeśli ktoś rozpoczyna naukę jako kandydat na Kahuna, zapoznaje się dokładnie z kalendarzem duchowych świąt wedle położenia Plejad na niebie w stosunku do Słońca, a także całej astronomii i astrologii opartej na Plejadach i wpływie Plejad. Ludzie, którzy nie znają tego kalendarza, podobnie jak osoby nie znające oczyszczenia poprzez dłuższe okresy odżywiania się owocami, w tym głównie dzikimi bananami na wzór Kahunów nie mają o Hunie pojęcia, a co najwyżej naczytali się kilku książek tandetnych pisarzy z nurtu New Age. Banan to drzewo owocowe na Ziemię sprowadzone z Plejad, a w wielu tradycjach Bliskiego Wschodu kojarzone z Drzewem Rajskim. Poleca się osobom zajmującym się Magią Plejad, Huną, aby robiły sobie okresowo Tydzień na samych bananach, a także trzy tygodnie na samych bananach jako jedynym spożywanym pokarmie. Istnieje też bardzo dużo leków i diet opartych na różnie przyrządzanych bananach. 

Maoryski kalendarzowy rok rozpoczyna się od pierwszej pełni po tym, jak Plejady staną się widoczne nad horyzontem, w okolicach wschodu słońca – w tym sensie MATARIKI to określenie maoryskiego Nowego Roku. Każdego roku przypada na inny dzień – w 2006 był to 27 czerwca a w 2007 – 16 czerwca. W roku 2012 święto zdało się wypadać dopiero 3 lipca. MATARIKI miały zawsze wielkie znaczenie w morskiej nawigacji, a na lądzie był to czas składania hołdu Matce-Zemi, Papatuanuku poprzez przygotowywanie ziemi pod wiosenne uprawy. W dniu MATARIKI Maorysi dzielą się prezentami, najczęściej jedzeniem, głównie słodyczami, a także wspólnie bawią się, tańczą i śpiewają, snują opowieści o WHAKAPAPA, a także uczą historii swoich HAPU i IWI. W innych częściach Pacyfiku również obchodzi się MATARIKI: na Hawajach MATARIKI mają nazwę Makali’i, co znaczy oczęta, małe oczka i w dawnych czasach jawnie obchodzono je hucznie przez cały tydzień, przez który nie obowiązywało żadne reguły TAPU. Obecnie tradycja ta powraca wychodząc z podziemia po okresie brutalnych represji i prześladowań dokonywanych przez chrześcijańskich okupantów. Na Samoa MATARIKI nazywane jest Mata-ali’i lub Mata-ariki i pojawienie się ich zapowiada trwające cały miesiąc zabawy, tańce i śpiewy. Na Wyspach Cooka święto MATARIKI obchodzone jest w grudniu po wieczornym wschodzie Plejad. 

********************************** 

SIEDEM WIELKICH KULTUR POLINEZJI 

Oto siedem wielkich kultur Polinezji znajdujących się w obszarze Trójkąta wyznaczonego przez Rapa Nui (Wyspę Wielkanocną), Maori – Aotearoa (Nową Zelandię) oraz Hawai’i czyli Hawaje. 

– Māori (Aotearoa / New Zealand) czyli Maorysi i Nowa Zelandia; 

– Rapa Nui (Wyspa Wielkanocna); 

– Marquesas (Markizy);  

– Sāmoa (Samoa); 

– Tahiti (Tahiti); 

– Tonga (Wyspy Tonga); 

– Cook Islands (Wyspy Cooka); 

Siedem duchowych kultur Polinezji symbolizuje zwykle siedem gwiazd Plejad w ich własnych mitach i legendach. Warto pamiętać, że pewne ślady kultury polinezyjskiej można znaleźć zarówno w Ameryce Południowej jak i w Południowej Indii, szczególnie jeśli porównać artefakty z Rapa Nui czyli Wyspy Wielkanocnej. 

HAWAJE I HUNA 

Hawaje zostały dla europejczyków odkryte w 1778 roku przez Jamesa Cooka. Lepiej powiedzieć, że James Cook to pierwszy znany europejczyk, który przybył na Hawaje. Od tego czasu, w skutek morderczego chrześcijańskiego misjonarstwa liczba rdzennych mieszkańców archipelagu zmalała od początkowych 300-350 tysięcy do niecałego procenta spośród 1,3 mln obecnej ludności. Około 350 Hawajczyków zamieszkuje wyspę Niihau, do której dostępu nie ma nikt z zewnątrz, co jest to możliwe dlatego, że stanowi ona prywatną własność. Niewielu mieszkańców archipelagu używa na co dzień języka hawajskiego, a dominującym językiem jest amerykańska odmiana angielskiego zwana językiem kreolsko-hawajskim. Hawaje są archipelagiem wysp wulkanicznych na Oceanie Spokojnym, najbardziej na północ wysuniętą częścią Polinezji. Jest to jednocześnie, obok Wyspy Wielkanocnej, jedno z najbardziej odizolowanych miejsc na świecie. Znajdują się 3200 km od wybrzeży Ameryki Północnej, najbliższego lądu stałego, i około 800 km od sąsiedniego archipelagu, Wysp Bożego Narodzenia. 

Pomimo setek, a nawet tysięcy kilometrów dzielących poszczególne archipelagi, Polinezja stanowi w zasadzie jedność kulturową i religijną. Według najbardziej rozpowszechnionych teorii Polinezja (a w ostatniej kolejności Hawaje) została zasiedlona przez przybyszów z Azji Południowo-Wschodniej lub być może przez plemiona Hunów z okolic Himalajów i Pamiru. Sami Hawajczycy twierdzą, że przybyli z bliżej nieokreślonej, mitycznej Ziemi Rodzinnej (Hawaiki), którą niektórzy badacze interpretują jako zatopiony kontynent Mu (Hiva). Istnieją też poszlaki natury językowej, o których wspomina Max Freedom Long, łączące Hawajczyków z Berberami z gór Atlasu, co mogłoby świadczyć o tym, że jedni i drudzy są potomkami tej samej antycznej globalnej cywilizacji. W związku z tym warto także podkreślić przedziwne podobieństwo nazw żywiołów w tradycji indyjskiej i hawajskiej, gdzie na przykład ogień to po hindusku agni, a po hawajsku ahi. Z kolei hinduskie vayu (waju) oznacza powietrze, a hawajskie wai wodę, ale jedno i drugie jest w swoim języku synonimem energii. Na koniec wspomnę, że w hawajskiej legendzie o potopie odpowiednikiem Noego jest Nu’u (Nuu). 

ŚWIĘTE TAŃCE HULA 

Taniec hula, piękne naszyjniki z kwiatów i granie na ukulele to tyle, co przeciętny człowiek wie o kulturze wysp hawajskich. Kiedy się tam pojedzie warto wiedzieć, co oznacza dany zwyczaj i skąd się wywodzi, jakei niesie duchowe czy religijne przesłanie. W związku z tym, że pierwsi Hawajczycy nie znali pisma alfabetycznego, ich opowieści i cała wiedza przekazywana była z pokolenia na pokolenie za pomocą pieśni i stąd właśnie tak wiele pieśni znają Hawajczycy, a tradycyjny taniec hula jest niczym innym jak rytualnym tańcem świątynnym, także istotnym elementem rytualnej magii nazywanej Huną. Hula często tańczyły osoby młode, które nie założyły jeszcze własnych rodzin, aby zgromadzić manę, energię, na jakąś intencję czy okazję. Taniec ten tańczono, by wprowadzić się w duchowy nastrój i czerpać mądrość od bogów, od loa (roa). Od dziewiętnastego wieku istnieje pewna rozrywkowa forma tego tańca, którego nauczyć się można podczas pobytu na wyspach, jednak nie należy zapominać do czego święty taniec służy. Istnieje jedenaście znanych odmian tańca hula, a jego choreografia uzależniona jest od instrumentu akompaniującemu tancerzowi oraz od bóstwa (loa), któremu jest poświęcony. Tancerzom i śpiewakom towarzyszą muzycy grający na tradycyjnych instrumentach takich jak bębny, grzechotki, piszczałki i mała czterostrunowa gitara, czyli ukulele. Kompozycje są dość proste, ponieważ głównym przesłaniem piosenek jest ich treść, a do tańca wystarczy tylko odpowiedni rytm. Obecne pieśni przez to, że dostępne są różnorodne instrumenty są bardziej melodyjne, tworzy się je głównie z myślą o turystach. 

Rdzenni mieszkańcy Hawajów jak się na Zachodzie przyjmuje pochodzą z Tahiti i Markizów, w XIX i XX wieku napłynęło tu też wielu mieszkańców Azji i Ameryki Północnej, w tym Japończyków, którzy widzą pewne zbieżności ze swoimi tradycjami, jak chociażby z kulturą Ajnów. Taka mieszanka spowodowała wytworzenie się licznych międzykulturowych obrzędów, a zresztą pewna Japonka, Hawaio Takata rozpowszechniła pewne elementy japońskiej medycyny tradycyjnej i uzdrawiania Usui Reiki właśnie z Hawajów. Polinezyjczycy byli ludami politeistycznymi, a kiedy pojawili się na Hawajach pierwsi najeźdźcy, kolonizatorzy i misjonarze, zaczęli mieszkańców zmuszać do przyjmowania chrześcijaństwa. Pomimo jednak, że od tego czasu minęło prawie 300 lat, to obrzędy rodzimej wiary znanej lepiej pod nazwą Huna bardzo wpływają na duchowość oraz na chrześcijaństwo Hawajczyków. Widać to szczególnie w rękodziełach przedstawiających mityczne bóstwa (loa) oraz złe duchy. Hawajczycy ciągle wierzą, że liczne wulkany na ich wyspach zamieszkują nadprzyrodzone siły, i aby pozostawały one w uśpieniu należy składać ich duchom hołd i ofiary. Wyróżniają też bóstwa (loa) mieszkające na ziemi jak i w niebie, w tym w Plejadach. Oddawano im cześć także za pomocą radosnego szamańsko-religijnego tańca. 

Kiedy na wyspie witani i żegnani są goście dekoruje się ich naszyjnikami z kwiatów, podobnie jak w Indii czy Indonezji. Do każdej z siedmiu głównych zamieszkałych wysp przypisany jest określony kolor i gatunek kwiatu, także jedna z gwiazd w gromadzie otwartej Plejad. Kolejną rzeczą, która fascynuje w hawajskiej kulturze jest ich tradycyjna sztuka walki, czyli Lua (Kapu Kuialua). Ten rodzaj walki to z wyglądu pomieszanie takich stylów jak judo, aikido, karate, jujitsu czy stare indyjskie kalaripayat. Kiedyś styl walki zarezerwowany był tylko dla członków rodziny królewskiej, jednak przeniknął w końcu w niższe sfery ludu zorganizowanego kastowo. Wojownicy przed walką nacierają się olejkiem, tak by przeciwnik nie mógł ich skutecznie złapać i przytrzymać, a do tego widowisko zyskuje na atrakcyjności. Hawajczycy namiętnie uprawiali tradycyjne sporty jak pływanie, zapasy, boks, rzut oszczepem w siebie nawzajem, biegi. Kandydaci na Kahunów musieli być doskonale wysportowani, gdyż dobra znajomość sztuk walki i ekstremalnych sportów takich jak nurkowanie czy surfowanei na wysokich falach jest od dawnych czasów jednym z podstawowych wymogów dla kandydatów na uczniów Kahunów. Kandydaci na uczniów u Kahunów musieli między innymi, oprócz ekstremalnego surfowania na grzbietach wysokich fal, wielokrotnie obiegać wyspy na których mieszkali, a dystans około 150 km nieustannego biegu należał do wymogów początkowych. Przypomina to rodzaj treningu jaki przechodzą uczniowie jogi w Himalajach zwanego na zachodzie biegiem transowym. 

Długa izolacja od reszty świata pozwoliła też Hawajczykom na stworzenie unikalnej rodzimej medycyny i sposobów leczenia z różnych chorób. Godnym polecenia jest skorzystanie z tradycyjnego masażu zwanego Lomilomi. Wykonuje się go przy pomocy nie tylko dłoni, ale i całych rąk i nóg. Stosuje się podczas niego też okłady z ciepłych kamieni wulkanicznych. Istnieją odmiany tego masażu przeznaczone dla niemowląt i ludzi dorosłych, a jego pierwotnym zadaniem było wzmacnianie organizmów wojowników i leczenie ich po walkach, bowiem Hawajczycy znają uzdrawiający dotyk drugiej osoby, a masowany i masażysta w trakcie zabiegu stają się jednością. Kuchnia hawajska to głównie owoce, owoce i ryby, pojawia się też mięso, głównie baranina i wołowina. W tym klimacie ważne jest odpowiednie nawadnianie organizmu, przez co Hawajczycy wyspecjalizowali się w robieniu koktajli i soków z owoców, których tam nie brakuje. 

Na Hawajach szamański taniec Hula miał tradycyjnie i nadal ma wysoką pozycję w tamtejszej kulturze. Taniec Hula jest częścią zarówno popularnej szamańskiej kultury jak i duchowych ceremonii i rytuałów. Hula, którego patronką jest Bogini Laka, był tradycyjnie formą duchowej praktyki i dyscypliny. Tancerze przed tańcem składali w ofierze rośliny na ołtarzu Bogini Laka. Według Kumu Kaimikaua, Maile symbolizowała pępowinę, która łączyła boginie z tancerzem lub ziemią. Chodziło o stworzenie połączenia w trakcie modlitwy. Drzewo Lehua jest męskie, a kwiat jest żeński. Położenie ich na ołtarzu w trakcie tańca symbolizuje taniec i zjednoczenie aspektów męskiego i żeńskiego. Trawa Pili umieszczona na ołtarzu symbolizuje zatrzymywanie i nie zapominanie o wiedzy nauczanej przez Kahunów poprzez tańce Hula. Ostatnią rośliną jaką się umieszcza na ołtarzu jest drzewo sandałowe – Iliahi. Jego zapach ma inspirować tancerzy by tańczyli tak dobrze, by mogli zainspirować i oczarować widzów. Kiedy wszystkie rośliny zostaną właściwie ułożone na ołtarzu i wezwane są duchy roślin, tancerze mogą doświadczyć inspiracji bogini Laka i tańczyć nad wyraz dobrze. Bogini Laka symbolizuje inspirację, która nadchodzi poprzez poddanie się wyższej mocy bóstwa, mana-loa. Wierzono, że inspiracja bogini Laka może przekształcić mierny taniec w niezwykły i porywający. Niektóre formy tańca Hula, niesłusznie uważane za zaginione, uczone są jedynie w sekrecie, gdyż służą dokonywaniu wyższych wtajemniczeń w sekretne aspekty Mocy przekazywanej przez Kahunów, rodzimowierczych kapłanów i szamanów z Hawajów. Jednym z wymogów dla kandydatów do zapoznania sekretów Huny jest udział w kilkudniowych świętach w czasie których przez kilkadzisiąt godzin nieustannie tańczy się magiczne czy może raczej kultowe wersje tańców Hula. 

Tradycyjny taniec hula to taniec świątynny. Oryginalnie wykonywany był przez młodych mężczyzn oraz dziewczyny przed osiągnieciem stanu dojrzałości do założenia rodziny. Współcześnie rozróżnia się dwa główne rodzaje hula – Hula Kahiko – czyli formy tradycyjne oraz Hula Auana – formy współczesne, nie konieczne oparte na kanonie, a tańczone bardziej dla turystów i zarobku. Jednak w dawnych czasach istniało wiele form i rodzajów hula. Różniły się one między soba rangą i znaczeniem. 

Hula Ala’a-papa – najwyższe rangą hula; 

Hula pa-ipu or kuolo – wykonywane na kolanach, przy akompaniamencie ipu; 

Hula Ki’i – wykonywane przy pomocy marionetek; 

Hula pahu – wykonywane przy akompaniamencie bębna pahu; 

Hula Uli-Uli – taniec przy akompaniamencie Uli-Uli, ręcznych grzechotek; 

Hula Puili – rodzaj kija bambusowego wydającego specjalny, szczęszczący dźwięk; 

Hula Ka-laau – rodzaj tańca przy akompaniamencie kijków; 

Hula Ili-Ili – taniec przy akompaniamencie otoczaków trzymanych w dłoniach; 

Hula Ka-Eke-Eke – taniec przy akompaniamencie instrumentu z bambusa; 

Hula Niau-Kani – jeden z klasycznych form hula; 

Hula Ohe – przy akompaniamencie Ohe Hano Ihu – fletu nosowego. 

Za czasów króla Kalakaua w 1883 roku, po raz pierwszy hula zostało pokazane publicznie i od tego czasu rozwijęła się nieznana wcześniej forma tańca rozrywkowego – Auana hula. Do dzisiejszych czasów zachowało się wiele ceremonii towarzyszących hula. Szkoła Hula to po hawajsku Hula Halau. Od najmłodszych lat ćwiczy się w nich nie tylko umiejętność pamiętania kroków, ale przede filozofii towarzyszącej hula. Hula było opowieścia, formą rozmowy Kahuny z Mocami Natury. Rozmowy te dotyczyły ważnych dla społeczności , Ohany, spraw. Zwykli śmiertelnicy nie oglądali takiej uroczystości – była to głęboka, często wielogodzinna, metafizyczna podróż w inne obszary rzeczywistości, w którą podążli wspólnie – Kahuna i szamańscy tancerze hula z Hawajów. 

Ze względu na fakt że język pisany istniał jedynie w formie petrogifów czyli obrazkowych znaków na polach lawy, większość wiedzy z prawie wszystkich dziedzin życia była zawarta w pieśniach. Z nich możemy dowiedzieć się wiele o hawajskich bóstwach, formach i sposobach uzdrawiania, pieśni opowiadają historię wielkich wodzów przeszłości, są skarbnicą informacji o florze i faunie dawnych Hawajów, zawieraja mapy nieba, wskazówki nawigacyjne itd. Wiedza dotycząca medycyny, tradycji, historii, genealogii przekazywana była ustnie – głównie w formie pieśni i tańca. Osobą odpowiedzialną za zachowanie wiedzy dla przyszłych pokoleń było zwykle pierwsze dziecko w rodzinie. Oddawane dziadkom na wychowanie, uczestniczyło od małego w rytuałach i obrzędach, powoli przyswajając szeroką wiedzę zawartą w pieśniach. Śpiewane lub recytowane rytmicznie pieśni tradycyjnie towarzyszyły rytuałom świątynnym i są bezwzględną podstawą Huny. Były to zwykle proste melodie, którym akompaniowały bębny, grzechotki. 

HUNA – MITOLOGIA HAWAJSKA

Mitologia hawajska to zespół wierzeń, mitów, legend i praktyk kultowych rdzennych Hawajczyków w aspekcie psychologicznym i magicznym opracowany przez badaczy jako Huna. Uważana jest za odmianę bardziej ogólnej mitologii polinezyjskiej lecz o unikalnym dla niej charakterze, rozwijaną na kilkanaście stuleci przed rokiem około 1800, kiedy to król Kamehameha I zjednoczył hawajskie plemiona w Królestwo Hawajów. Mitologia hawajska związana jest ściśle z religią hawajską nazywaną Huną, systemem wierzeń reprezentujących piękno i tajemnicę świętych hawajskich tradycji. Religia hawajska została oficjalnie zniesiona w XIX wieku, ale jest podtrzymywana przez niektórych tradycyjnych praktyków do dnia dzisiejszego. Badaniem religii hawajskiej w aspekcie jej magicznego szamanizmu zajmował się w XX wieku między innymi amerykański badacz Max Freedom Long (1891-1971). 

MANA w religii polinezyjskiej 

Mana to pochodząca z religii polinezyjskiej koncepcja energii w świecie materialnym, kult mana to manaizm. Mana może przemieszczać się z przedmiotu w przedmiot, z jednego istnienia w inne, ma właściwość przenikania całej rzeczywistości. Przedmioty i ludzi napełnionych maną otacza się szacunkiem i czcią. Jest ona także rozumiana jako jeden z rodzajów duszy człowieka, niezwiązanej bezpośrednio i na stałe z ciałem. Ilość mana w danym obiekcie jest zmienna: może jej przybywać lub ubywać, dlatego człowiek może zabiegać o jej pomnożenie w sobie lub ją utracić przez nierozważne postępowanie. Uważano również, że manę można obiektowi odebrać poprzez stosowanie odpowiednich praktyk magicznych. Oczywiście – istniały również sposoby zabezpieczania się przed takimi zabiegami, np. poprzez nadanie obiektowi wtórnej, pozornej nazwy itp. (zobacz przykład: Miecz-Trawosiecz). Duża ilość mana posiadanej przez ludzi (zwłaszcza naczelników plemion, kapłanów) świadczy o ich ponadprzeciętności i domaga się otaczania ich należnym szacunkiem.Mana zapewnia człowiekowi autorytet i władzę, siłę fizyczną i mądrość, bogactwo, sprawność rąk i umysłu. W celu ochrony przed utratą mana lub jej szkodliwym działaniem stosuje się określone środki magiczne, ujęte w regułach tabu, których naruszenie uważa się za zbrodnię. Mana jest znana również i poza Oceanią. Indonezyjczycy uważają, że siedliskiem many jest głowa, dlatego też celem krwawych wypraw łowców głów na Borneo było zdobycie jak największej liczby many znajdującej się w czaszkach zabitych wrogów. W innych wierzeniach jej siedliskiem jest krew. 

MANAIZM  

Manaizm to jeden z elementów występujących w religiach pierwotnych, głównie w religiach Polinezji. Opiera się on na wierze w mana. Słowo to, pochodzenia melanezyjskiego, oznacza bezosobową, niematerialną siłę, rodzaj fluidu, który może przeniknąć żywe lub martwe ciało. Termin mana został wprowadzony do nauki w 1891 przez angielskiego antropologa R.H. Codringtona. Na Celebesie za siedlisko many uważane są włosy. Na Jawie sądzi się, że maną są wypełnione zęby. Indonezyjczycy wierzą, że człowiek posiada jeszcze drugą duszę, zwaną semangat, która przejawia się w postaci cienia. Niektórzy religioznawcy wyrażają przypuszczenie, że również pierwotny kult mieszkańców Archipelagu Japońskiego – shintō – stanowił odmianę manaizmu. Z podobnym pojęciem – manito – możemy również spotkać się w wierzeniach Indian północnoamerykańskich. 

Mana, Ho’omana oraz Ho’omaka 

Sztuka wytwarzania i gromadzenia energii życiowej czyli many. Na Hawajach sztuka ta ściśle jest związana z najwyższym bóstwem znanym pod imieniem I’o, które jest głównym źródłem many. Osoba dobrze przygotowana do uczniostwa, adept Huny zwany Ho’omaka (inicjowany) zapoznany jest praktycznie ze sposobami gromadzenia energii życiowej, many. Inicjacje na uczniów u Kahunów odbywają się tradycyjnie na skalnych półkach w otoczeniu gorącej lawy na zboczach aktywnych wulkanów. Patrząc na nauki zebrane w kilku tomach przez maxa Freedoma Longa, zawierają one jedynie wskazówki dla wstępnego oczyszczenia i częściowego przygotowania się do poziomu Ho’omaka – inicjowanego adepta Huny. Max Freedom Long z tego co sam posiadał jako dziedzictwo Huny raczej nie został adeptem Huny, nigdy nie otrzymał szamańskiej inicjacji, chociaż wygląda na to, że był do niej w niektórych aspektach przygotowywany. Wielu rzekomych ekspertów od Huny, szczególnie w środowisku zachodnich psychotroników i radiestetów, powinno raczej przyjąc do wiadomości, że na podstawie dzieła Maxa Freedoma Longa i jego nastepcy, mają niewystarczające pzrzygotowanie nawet do tego, żeby zostać najbardziej początkującymi uczniami inicjowanymi u Kahunów z Hawajów. Każdy test przydatności takiego Longowego kandydata na ucznia szamańskiego Kahunów jak surfowanie na wysokiej fali, długi plejadański wiosenny post na samych owocach lub sokach owocowych dla oczyszczenia organizmu, kilkudniowe rytualne tańce Hula non-stop bez spania czy intensywne biegi na długim dystansie, nawet więcej niż 150 kilometrów dziennie – może jedynie ukazać zadufanie osobników uważających się za wtajemniczonych w Hunę praktyków. Jak jeszcze przepytać z zasad budowy świątyni do szamańskich rytuałów i obrzędów prowadzonych przez Kahunów czy z kultowego kalendarza opartego o rytm Plejad czyli Makahiki, to okaże się, że zachodni mędrcy od Huny są jedynie przemądrzałymi głupkami, którzy nie umieją NIC, nawet tańczyć rytualnie, śpiewać czy przygrywać do tańca, jak to uczniowie Kahunów umieć powinni, chociażby dla zgromadzenia i wzmożenia przepływu energii życiowej, many. 

Huna Awaiku

Awaiku w tradycji hawajskiej powstały z Kumulipo w procesie tworzenia wszechświata. Z pierwotnej jedności I’O wyodrębniły się w formy żeńskie i męskie. Ich domem jest Lanikeha, „wysokie niebo”. Pozostając generalnie niedostrzegalne dla ludzkiego oka, mogą przyjmować ludzie kształty i kondensować się w postać odczuwaną dotykiem. Zwykle są postrzegane w postaci świetlistych błysków i świetlistych kul na kształt gwiazd. Ich symbolem są gwiazdy widoczne o świcie na niebie. Dla Hawajczyków w praktycznym rozumieniu Awaiku to opiekunowie czy aniołowie wysokiej rangi przybywający od Matki Natury. Kahiki Na, daleki świat gdzie wszystko pozostaje w równowadze, również odnosił się do miejsca skąd Awaiku przybywają. Dla Kahunów Awaiku były mocą współdziałającą przy uzdrawianiu i sprowadzaniu pożądanych okoliczności, np. deszczu czy uzdrowienia. 

`Aumakua Ho’ike i ka Po 

Wędrówka do sfery czy świata Po w tradycji hawajskiej to wędrówka do przeszłości przodków. Wędrować po linii czasu wstecz możesz dowolnie daleko. Spotkasz tam swoich praprapradziadów i prapraprababcie, prawujków i praciocie, których nie mogłeś spotkać w życiu. A jednak czasem wydają Ci się dziwnie znajomi, czasem ich umiejętności odnajdujesz w swoim życiu, ich porażki również. Po w tradycji hawajskiej to Wielka Noc – ta Noc, która istniała zanim nie pojawił się widzialny Wszechświat. Po to miejsce, gdzie Dusze istnieją zanim nie pojawią się w maleńkim ludzkim ciele. Wiele zagadek obecnego życia może być rozwiązanych poprzez hawajską koncepcję reinkarnacji – Hawajczycy wierzą, że to wspomnienia przodków pojawiają się w naszej pamięci. To ich grzechy i honor niesiemy w życie,czasem myśląc, że to wspomnienia dawnych wcieleń. Po’e Aumakua uważane przez Maxa Freedoma Longa omyłkowo za Sferę Wyższych Jaźni, jest częścią Po – rzeczywistością, gdzie „rezydują” dusze Przodków, Krainą Przodków, Hawajskim Hadesem. Wędrujemy w medytacjach do obszarów naszej świadomości, gdzie ukryte są zagadki sprzed wielu pokoleń. Odkrywamy swoje korzenie, aby drzewo życia mogło zdrowo rosnąć również dla naszych dzieci. 

Holoholona Mana Kia’i 

Szamani wielu kultur świata z głębokim szacunkiem odnosili się co mocy zwierząt. Traktowali wszelkie żywe istoty jako materialny wyraz Ducha Natury. Z jednej strony szamani dążą do kontaktu z mocą zwierzęcia w celu podjęcia współpracy, z drugiej strony dostrzegają moc Natury w człowieku. W szamańskiej rzeczywistości zwierzęta pełnią rolę komunikatorów zdarzeń. Ostrzegają, wspomagają i chronią. W tradycji hawajskiej moc zwierząt reprezentuje opiekę zwierzęcych Aumakua rozumianych jako Duchy Zwierząt. Na Hawajach niektóre zwierzęta mają szczególną moc: honu – żółw, kohala – wieloryb, mano – rodzaje delfinów i rekinów, hahalua – płaszczka. Tradycja mówi o zaprzyjaźnionych mano, które w zagrożeniu pomagały swoim podopiecznym. Hawajczycy tworzyli bliskie relacje ze zwierzętami reprezentującymi ich Aumakua – Przodków. Znaczenie pojawiających się nagle zwierząt w nietypowych sytuacjach odczytywano z uwagą. Wiele hawajskich legend opowiada o ostrzeżeniach przekazanych od Aumakua poprzez I’o – hawajskiego orzełka czy ai’e – białą sowę. O Mo’o – jaszczurze zamieszkującym wulkaniczne jaskinie krążą opowieści do dziś. Oddalając się od Natury, zapominany, że jesteśmy jej częścią i ze zwierzętami dzielimy ponad 90 procent materiału genetycznego. Hawajskie techniki pomagają odbudować połączenie z zapomnianą mocą Natury – reprezentowaną poprzez Moc Zwierząt. 

Ho’oponopono i Kala Mihi

Tradycyjne hawajskie Ho’oponopono to wiedza kahunów, szamanów hawajskich o tym, jak budować i utrzymywać szczęśliwe i zdrowe relacje z otoczeniem. Obejmuje umiejętność skutecznego działania na poziomie fizycznym – Pono, zmiany na poziomie emocjonalnym i umiejętność tworzenia połączeń duchowych z bliskimi jak również z Naturą. Tradycyjny hawajski proces Ho’oponopono nie jest życzeniową prośbą połączoną z „wybaczeniem” sobie. Nie jest powtarzaniem formułek z intencją zmiany drugiej osoby jak to się niektórym fanom Huny wydaje. Ho’oponopono to duchowa mądrość szamanów hawajskich wynikająca z wglądu w naturę ludzką. Umiejętność prowadzenia Ho’oponopono obejmuje umiejętność poprowadzenia osoby przez trudne przeżycia wciąż obecne w ciele, włączając w to traumy z dzieciństwa, toksyczne więzy, klątwy rodzinne, obecność duchów zmarłych, zalążków chorób, itd. Aby być w stanie prowadzić tego typu pracę, potrzebe są nie tylko informacje, ale również doświadczenie, wewnętrzna spójność i przestrzeganie zasad Pono w życiu. Do prowadzenia tradycyjnego Ho’oponopono niezbędna jest dłuższa realna praktyka z Kahunami, nie wystarczy przeczytanie książki, czy uczestnictwo w trzydniowym warsztacie!  

Uczniowie kahunów doświadczają rytuałów Kala i Mihi – pierwszych kroków w tradycyjnym hawajskim Ho’oponopono. Budują pierwszą szamańską Ohanę, która staje się później fundamentem do uzdrawiania relacji w rodzinie. Otwierają serce przy pomocy hawajskich energii Hi’iaka. Uczą się i praktykują pierwszą hawajską pieśń. Praktykują hawajskie techniki tworzenia połączeń, badają swoje połączenia w szczęśliwych i trudnych relacjach. Odkrywają moc Uhane i Unihilipi. Uczą się rozumieć, na czym polega utrata energii życiowej i jak odwrócic ten proces. Badają wpływ najbliższej rodziny na swoje życie. Rozpoczynają wędrówkę w tradycje rodzinne i społeczne. Uczą się pracować z Maną – duchową energią stosowaną przez Kahunów do uzdrawiania. Poznają zasady tworzenia zdrowych relacji – Aloha i Pono, a także poziomy zaburzeń według tradycji hawajskich – Hala, Hewa, Ino (sposoby uwalniania poczucia winy). Uczą się kim są Kumu, Kumuna, Kahuna, Haku, Alakai, Haumana. Uczą się rozróżniać zachodnie koncepcje uzdrawiania od tradycyjnych hawajskich zwanych pobieżnie Huną. Przeprowadzają rytuały – medytacje uzdrawiania relacji z Rodzicami, Dziećmi, a także  uzdrawiają relacje z partnerami, pomiędzy kobietami i mężczyznami, małżonkami. Uczniowie Kahunów praktykują stosowanie w życiu wiedzy o połączeniach Aka. 

Akua Uhane Noho

Akua Uhane noho jest hawajską tradycją egzorcyzmów wykonywaną przez Kahunów. Kiedy Uhane – duch zamiast odejść w pokoju to świata zmarłych pozostanie blisko żyjących bliskich, niesie to czasem niechciane konsekwencje i przykre doznania. Według tradycji hawajskich świat żywych i zmarłych jest ze sobą połączony, jednak dla żyjących jest lepiej pozostawać w towarzystwie żywych a nie zmarłych. Tradycja hawajska mówi, że dusza po śmierci wędruje do Po’e Aumakua, aby stać się światłem wsparcia dla kolejnych pokoleń lub do Milu – świata zapomnienia. Hawajczycy mieli jednak świadomość, że nie wszyscy ludzie żyli dobrym życiem, ale nikomu bez poważnego powodu nie życzyli cierpienia po śmierci. W hawajskim świecie wierzeń nie istniało piekło w sensie chrześcijańskim. Najgorszą karą dla duszy po śmierci było zapomnienie. Uwolnienie od wpływów i obecności złych dusz zmarłych jest błogosławieństwem dla wszystkich w rodzinie, szczególnie dla małych dzieci. 

Moe Uhane 

Moe Uhane to hawajska tradycja Śnienia kultywowana przez Kahunów. Praktyką śnienia w dawnych kulturach zajmowali się wyłącznie szamani, na Hawajach – Kahuni, w Indii i Tybecie tantryczni Guru klasycznej Jogi. Praktyka śnienia ma zawsze określone cele. Kahuni dążyli w swoim działaniu do zwiększenia efektywności swoich praktyk wpływania na rzeczywistość – śnienie było jednym ze sposobów. Śnienie to umiejętność kontroli i wpływania na sny, które śnimy w trakcie odpoczynku nocnego. Sny które można „prowadzić” zwykle różnią się od zwykłych przypadkowych skojarzeń i zwykle pamiętamy je długo po obudzeniu. Większość ludzi potrafi raz lub kilka razy w życiu przypomnieć sobie we śnie, że doświadczana rzeczywistość jest śniona. Jednak zwykle osoba nie jest w stanie powtórzyć takiego doświadczenia na życzenie. Kahuna praktykował umiejętność kontrolowanego prowadzenia świadomego snu nocnego, co czyniło sen potężnym narzędziem oddziaływania na rzeczywistość. Innym rodzajem Moe Uhane, które znacznie częściej było elementem uzdrawiających praktyk, jest śnienie na jawie, w stanie Hakalau. Halakau to stan zmienionej świadomości łączący normalne postrzeganie rzeczywistości z głębokim jej odczuwaniem. Zwany jest czasem jako stan świadomości Kahuny. Osiąganiu takiego stanu służą określone techniki. Śnienie to potężne narzędzie Kahunów to postrzegania rzeczywistoŚci w nowy sposób. Nowe postrzeganie przynosi nowe rozwiązania, których nie potrafiliśmy znalezć w zwykłym, znanym stanie umysłu. 

Kumulipo 

Kumulipo to w tradycji hawajskiej Huny najstarsza pieśń, opisująca stworzenie wszechświata, proces powstania życia na Ziemi i pojawienie się człowieka. Pieśń kontunuje opowieść o rodze ludzkim, od zarania aż do czasów obecnych. W ezoterycznym sensie Kumulipo to opowieść o Naturze Człowieka, głębią i zakresem wglądu wykraczająca znacznie poza współczesne zdobycze psychologii. W sensie tworzenia Kumulipo to mapa kreacji, zarówno całego znanego Wszechświata jak również każdego działania w każdym momencie i w każdym miejscu. Kumulipo było dla szamanów hawajskim świętym narzędziem – łączącym ich z energiami boskimi. Stosowano go z delikatnością i należytym mu szacunkiem szacunkiem. Przypomina pewne specjalne tantryczne praktyki Jogi z pierwotnym dźwiękiem Prańava. 

E ka lahui e 

Ludzie lojalnego serca; potomkowie menehune; przybysze z nieba, plejadanie. 

Ao – Po 

Hawajskie mity o siłach Ao oraz Po, dwóch siłach wszechświata, sile męskiej i jasnej oraz żeńskiej i ciemnej, odzwierciedlają ideę tworzenia świata z jakiegoś mrocznego chaosu czy ciemnej energii (materii). Z wielkiego chaosu o naturze wodnej, u początku czasu, Stwórca, Bóg KU oddzielił od siebie Ao oraz Po, powodując w ten sposób powstanie dnia i nocy, dobra i zła, światła i ciemności. Ao to siła męska, związana z niebem, dniem i światłem. Po to siła żeńska związana z ziemią, ciemnością i nocą. Następnie bóstwo KU współpracując z bóstwem LONO, bogiem Nieba oraz bóstwem KANE, głównym bogiem wzrostu i rozwoju, zaczęły tworzyć ziemię oraz wszystkie żywe stworzenia. Po tym jak bóg KANE stworzył pierwszą ludzką parę, mężczyznę i kobietę, załamał się z powodu złych skłonności jakie owi pierwsi ludzie przejawiali zaraz po ich stworzeniu. Zdecydował zatem, że ludzie będą śmiertelni przechodząc przez proces narodzin i śmierci dla swego oczyszczenia i doskonalenia. Pozostawił zatem ludzi na ziemi i powrócił do niebios, aby żyć w świecie swego pochodzenia. Siła bóstwa KANE przejawia się przez skłonność do łączenia się w pary i rozmnażania oraz przez siłę przetrwania i przeżycia w każdych warunkach, a także przez skłonność do przedłużenia gatunku oraz chronienia i wspeirania własnego potomstwa w społeczności. 

HUNA I BOGOWIE: KU – LONO – KANE – KANALOA 

Mamy trzy pojęcia związane z siłami czy istotami wyższymi w szamanizmie hawajskim czyli w Hunie: akua – bogowie, bóstwa, wielkie duchy, ’aumakua – opiekuńcze duchy przodków oraz awaiku – anioły. `Aumakua składa się z au w znaczeniu zdolności do dalekich podróży oraz makua w znaczeniu przodków, ojców. `Aumakua to deifikowane duchy przodków mieszkające w krainie Pö, coś jak zbiorowa świadomość wszystkich przodków przebywających w przestrzeni z czasów przed stworzeniem. Niektórzy utożsamiają `Aumakua z boginią Pele lub przyjmują, że jako bogini Ognia jest ona opiekunką Przodków, Ojców i Matek. Przyjmuje się, że najważniejszymi `aumakua są ci przodkowie, którzy komunikuja się z nami w czasie snów lub w inny sposób. Na tahiti `aumakua znane są pod nazwą Oromatua, a za najważniejszych uważa się dawnych sprawiedliwych władców i bohaterskich wojowników. Niektórzy kahuni kojarzą `aumakua z bóstwem Kane, które także posiada funcje opieki nad przodkami i związane jest z męskimi `aumakua.

W Hunie jest także zawarta wiedza o aspektach świadomości poprzez bóstwa: podświadomość w tym instynkty kontroluje bóstwo KU, świadomość i serce LONO, nadświadomość czy boskość w postaci Boga Stwórcy kontroluje KANE a także Bóstwo KANA-LOA. Każdy z nich ma swoje cechy i funkcje, a razem wpływają na strukturę fizyczno-duchową człowieka. Bliższa analiza pojęć `aumakua oraz Kane wskazuje, że Max Freedom Long, chociaż starał się jak najwięcej dowiedzieć, totalnie pomylił się tworząc trynitarną koncepcję rzekomego Wyższego Ja, Wyższej Jaźni, gdyż zasadniczo nie ma takiego pojęcia w hawajskich naukach kahunów. `Aumakua to duchy własnych przodków, pewna zbiorowość, silnie związana z rodziną i plemieniem, z której niektóre mogą nam jakoś pomagać. Kane zaś to wyraźnie jeden z Akua czyli wielkich duchów niebios, bogów, kojarzony ze Słońcem oraz Stwórcą wszystkiego. Zasadniczo bogowie tacy jak Ku, Lono oraz Kane nie są trzema aspektami ludzkiej jaźni czy świadomości ale boskimi imionami Wielkich Akua, z pomocą których adept oswaja się z Lanikeha – ze światem duchowym bóstw nieba. Pośród najważniejszych bogów (akua) mamy Czwórnię Loa (Roa): Ku, Lono, Kane i Kanaloa. 

AKUA AUMAKUA – BOGOWIE I BOGINIE HUNY 

HAUMEA (Bogini) 

Haumea – w mitologii hawajskiej bogini urodzaju i porodu dzieci. Wraz z Kane Milohai, jest matką Pele, Kā-moho-ali‘i, Nāmaka, Kapo and Hi‘iaka. Była potężną czarodziejką czy szamanką, zrodziła wiele różnych istot. Została zabita przez Kaulu. Współcześnie, planeta karłowata 136108 Haumea została nazwana jej imieniem. 

HI’IAKA (Bogini) 

Siostra bogini Pele, najmłodsza i najbardziej ukochana, stała się synonimem uzdrawiającej energii, poświęcenia i pełnego oddania. Hi’iaka jest siostrą Pele, urodzoną w kształcie jaja. Jej częste imię to Hi’aka i Ka poli o Pele tłumaczone dosłownie jako „Hi’aka pod pachą Pele” znaczeniu (nadanym przez misjonarzy) „Hi’aka w sercu Pele” co się zmieniło w idę, że Hi’iaka była najmłodszą i ulubioną siostrą Pele. Aczkolwiek, najwcześniejsze wzmianki pokazują, że Hi’iaka była jedyną siostrą Pele, która przybyła z nią na Hawaje. Inne „siostry” Hi’iaka są w zasadzie tylko aspektami orginalnej Hi’aki. Ale „pacha” równie dobrze może być eufemizmem dla innej części ciała, więc Hi’aka mogła być córką Pele. Wszystkie „siostry” Hi’aka mają formy chmur, choć samo imię odnosi się bardziej do „podtrzymywania” chmur, a nie do samych chmur. Zatem jest Hi’iaka-wawahi-lani czyli podtrzymująca chmury – dziury w niebie; Hi’iaka-kapu-enaena czyli podtrzymująca czerwoną/gorącą górę chmur; Hi’iaka noho-lani czyli podtrzymujaca chmury wspinające się do nieba, i td. Słowo hi’iaka nie ma odrębnego znaczenia, ale hi’i oznacza „nieść coś,” a ka’a „ruszać się jak chmura”. Innym ciałem Hiaki są pala’a – krzaki paprociowe. Jest również związana z drzewem ‘ohi’a lehua. Ponieważ wiatr podtrzymuje chmury, i ponieważ odbyła wiele podróży to dla rodziny Kahili reprezentuje ona żywioł wiatru i posługiwanie się żywiołem wiatru. 

KANALOA 

Bóg oceanów, podziemi czy zaświatów oraz dawca wszelkiej magii. Posiada władzę nad bóstwami, które zostały pokonane przez Stwórcę i wiernych mu bogów, a następnie strącone do Podziemia. Imię bóstwa jednego z wulkanów na Hawajach, zatem, bóstwo jest powiązane z ogniem i gorąca lawą wulkaniczną. Kanaloa był znany jako bóg uzdrawiania i  oceanów, często był reprezentowany przez ośmiornicę  lub kałamarnicę również w formie rzeźbionej figurki. Użycie ośmiornicy jako symbolu ma związek ze znaczeniem liczby osiem oraz z faktem, że słowem określającym obydwie postacie, jest he’e; oznacza ono „przepływać”, jak np. w ‘przepływ siły życiowej” i „znikać, uciekać” jak np. znikanie choroby. Niektóre rzeźby Kanaloa przedstawiają go z okrągłymi oczami, żadne inne bóstwo nie było w ten sposób przedstawiane. Według przekazów z wyspy Kauai, jeśli udałoby ci się spojrzeć w oko Kanaloa, zobaczyłbyś powyższy wzór. Po hawajsku, słowo kanaloa używane jest także jako „muszla morska lub stały, nie do ruszenia, ustalony, nie do zwyciężenia.”  

KANE 

Kāne, Kane-loa – w mitologii hawajskiej jeden z czterech głównych bogów hawajskich, obok Kanaloa, Kū i Lono. Był symbolem życia w naturze. Jako siła stwórcza był ojcem wszystkiego, co żyje. Identyfikowany ze Słońcem. Bóstwu Kane odpowiada Maoryski bóg Tāne, Tāne Mahuta, Tāne nui a Rangi. 

KU, Kū –  Kū-ka-ili-moku

Bóg instynktownych mocy człowieka, zdolności do walki. Bóg wojny, jeden z czterech głownych bóstw czczonych na Hawajach. Małżonek bogini Hina. Ku znaczy wstawanie, a Hina siadanie lub upadanie. Bogowie Kū, Kāne, oraz Lono sprawiają, że Światło oświetla i oświeca Ziemię. Ku podobnie jak i jego wspólnicy są bogami niestworzonymi, którzy żyją w odwiecznej nieskończoności. Pierzaste bóstwo 'aumakua hulu manu uważane jest za reprezentanta lub manifestację bóstwa Ku. Bogu wojny składano czasem ofiary z ludzi, głównie z jeńców pojmanych w czasie rozmaitych wojen czyli z wrogów kraju i ludzkości. Świątynie bóstwa Ku nazywano domami światła. U maorysów odpowiada mu Tūmatauenga, czyli Bóg wojny Māori. Bóstwu Ku poświęcona jest większość roku z wyjątkiem czterech miesięcy świętowania plajadańskiego bóstwa Lono i obchodów MaKahiki. 

LAKA (Bogini) 

Bogini Laka opiekuje się świątynnym tańcem hula, jest żeńską mocą słoneczną, aktywną, otwartą i wspierającą działanie. 

LONO 

Lono, Lono-loa – bóstwo udanych plonów i dobrobytu, bóg nieba i pokoju, odpowiednik bóstwa Rongo z innych obszarów Polinezji. Bóstwo Lono obejmuje swoją władzę na Hawajach kiedy jesienią Plejady zaczynają pojawiać się na wieczornym niebie po zachodzie słońca czyli od wesperalnego wschodu Plejad. Jest to czas pory deszczowej na Hawajach, a także początek panowania boga z Nieba czyli boga z Plejad. Święto to zwane Makahiki trwa cztery miesiące, aż Plejady przestają być widoczne na wschodniej stronie nieboskłonu. W czasie związanego z Plejadami święta wizerunek bóstwa przenoszony jest z wyspy na wyspę, odwiedzając wszystkei główne ośrodki kultu na wyspach hawajskich. Na koniec cyklu obchodow Makahiki wizerunek bóstwa jest symbolicznie uśmiercany, a wedle mitu bóg Lono udaje się na odpoczynek do krainy Kahiki. Lono to także słowo używane przy modlitwie śmierci kierowanej przez Kahunów przeciwko wrogom i osobom szkodliwym dla społeczności. Symbolizowało ducha osoby zmarłej, którego proszono w modlitwie aby wszedł w ciało osoby, wyciągnął siły życiowe (najpierw następował skurcz kończyn, drętwienie postępujące od dołu do góry ciała, gdy doszło do serca – człowiek umierał, duch mógł pobawić się nadwyżką siły życiowej) i doprowadził do jej śmierci. Gdy celem ataku ducha był znawca Huny (wiedzy tajemnej) mógł się zabezpieczyć. Święta ku czci Lono mają ludziom przypominać, że tajemnica stworzenia ludzkości ukryta jest w Plejadach, a sama ludzkość przez boskie istoty posiadające moce tworzenia i niszczenia pochodzące z Plejad została stworzona. 

Māui 

Māui (Maui), Maui-loa – bohater mitologii hawajskiej i całej Polinezji (znany na Nowej Zelandii, wyspach Samoa, Tahiti i Tonga). Posiada cechy boga-stwórcy (wydobył okoliczne wyspy z morza, podniósł sklepienie nieba, spowolnił bieg słońca), herosa kulturowego (zdobył dla ludzi ogień) i trickstera (z upodobaniem stosował podstępy i przemieniał swą postać, głównie na ptasią). Z kolei jego wyprawa do krainy zmarłych celem zdobycia nieśmiertelności (nieudana) spokrewnia go z bohaterami epickimi takimi jak Gilgamesz.

Nu’u 

Nu’u – bohater mitologii hawajskiej. Za jego życia, długo po śmierci pierwszego człowieka, świat miał się stać przerażającym i złym miejscem. Jedynym dobrym człowiekem, jaki pozostał, był właśnie Nu’u (Nu’u-pale „Nu’u modlący się”). Uratował się wraz z rodziną przed potopem, budując ogromne czółno z nadbudówką na pokładzie. Nu’u zabrał ze sobą też psy, świnie, korzenie kava i orzechy kokosowe. Wody rozlały się nad całą ziemią i wszyscy ludzie zginęli; tylko Nu’u wraz z rodziną pozostali przy życiu. W czasie, gdy potop zaczynał ustępować, wielka łódź wylądowała na szczycie Mauna Kea na Wielkiej Wyspie (określenie największej wyspy archipelagu Hawajów – Hawai’i). Następnie gdy złożył Niebu (Plejadowm) ofiarę z kava, świni i orzechów kokosowych, zszedł do niego z tęczy bóg Kāne i wytłumaczył „swój błąd”. Chrześcijańscy misjonarze w XIX w. uważali go za postać analogiczną do biblijnego Noego.

PELE (Bogini) 

Pele – hawajska bogini wulkanów, córka bogini Haumei i boga Kane Milohai. Według jednej z hawajskich legend bogini przypłynęła na Hawaje z Tahiti w pirodze podarowanej przez króla rekinów. Pływała wokół wysp szukając miejsca do osiedlenia – wybrała wulkan Kīlauea. Według Hawajczyków zamieszkuje krater Halema’umau. Nawet mniej religijni mieszkańcy wysp z szacunkiem i respektem odnoszą się do wciąż żywych opowieści o Pele pojawiającej się nagle na drodze w postaci staruszki, która zatrzymuje samochód i prosi o ogień. Bogini Pele towarzyszy Hawajczykom od zawsze – jako moc opiekuńcza, która daruje ludziom nową ziemię, z drugiej strony jako pełna mocy bogini, która może w każdej chwili odebrać dorobek życia, posyłając rzeki lawy w kierunku wioski. Pele jest kwintesencją nieprzewidywalnej energii wulkanów – z ich pięknem i budzącą respekt mocą. 

ULI (Bogini) 

Pradawna bogini całego stworzenia, bogini Księżyca; Hi´iaka w modlitwie wezwała ją do ożywienia Lohi´au. 

BIBLIOGRAFIA: 

– Pūku’Ii, Mary Kawena, “Tales of the Menehune” Retold by Caroline Curtis; Kamehameha Schools Press, Honolulu, Hawaii Revised 1994 for Bigfoot Encounters by Bobbie Short; 

– Luomala, Katherine Dr., (Anthropologist) “The Menehune of Polynesia” 1951; 

– „Voices On The Wind, Polynesian Myths” 1955 and „Oceanic, American Indian and African Myths of the Snaring Sun” 1988; 

– M. Beckwith, Hawaiian Mythology; University of Hawaii Press: Honolulu, 1970.

– G. Dumezil, Mitra-Varuna (MIT Press: Cambridge, 1988).

– P. Turner & C. R. Coulter, Dictionary of Ancient Deities (Oxford University Press: New York, 2001).

– Pukui, Mary Kawena; E. W. Haertig, Catharine A. Lee (June 1983). Nana I Ke Kumu (Look to the Source). Hui Hanai. ISBN 978-0-9616738-0-2. 

– G. Grey, Nga Mahi a Nga Tupuna, fourth edition. First published 1854. (Reed: Wellington), 1971.

– G. Grey, Polynesian Mythology, Illustrated edition, reprinted 1976. (Whitcombe and Tombs: Christchurch), 1956.

– M. Orbell, The Concise Encyclopedia of Māori Myth and Legend (Canterbury University Press: Christchurch), 1998.

– A. Smith, Songs and Stories of Taranaki from the Writings of Te Kahui Kararehe (MacMillan Brown Centre for Pacific Studies: Christchurch), 1993.

– E.R. Tregear, Maori-Polynesian Comparative Dictionary (Lyon and Blair: Lambton Quay), 1891.

– Kamakau, Samuel Manaiakalani; Mary Kawena Pukui, Dorothy B. Barrère (1993). Tales and Traditions of the People of Old: Na MoʻOlelo a Ka PoʻE Kahiko. Booklines Hawaii Ltd. pp. 64. ISBN 0-930897-71-4. 

– Dudley, Michael Kioni; Keoni Kealoha Agard (1990). A Hawaiian Nation: Man, Gods and Nature. Illustrated by Daniel K San Miguel. Nā Kāne O Ka Malo Press. pp. 32. ISBN 1-878751-01-8.

– Kamakau, Samuel Manaiakalani; Mary Kawena Pukui, Dorothy B . Barrère (1964). Ka Poʻe Kahiko: The People of Old. Translated by Mary Kawena Pukui. Bishop Museum Press. pp. 53–54. ISBN 0-910240-32-9.

– Kirch, Patrick; Roger Curtis Green (2001). Hawaiki, Ancestral Polynesia: An Essay in Historical Anthropology. pp. 80. ISBN 0-521-78879-X. 

– Malo, David, Hawaiian Antiquities, first published in English in 1898, available as Bernice P. Bishop Museum Special Publication 2, Second Edition, 1951. 

Opracowanie z materiałów i notatek na podstawie warsztatów Huny i Tengri prowadoznych przez Aćarjaćarja Swami Lalita-Mohan Dźi G.K.