Krzyż celtycki (ang. Celtic Cross) – forma krzyża, od wieków znana wyznawcom religii przedchrześcijańskich, w którym czteroramienny krzyż umieszczony jest w okręgu, symbolizującym celtyckie wianki, tzw. ruta. Współcześnie (mimo swego przedchrześcijańskiego pochodzenia) krzyż celtycki jest jedną z form krzyża akceptowanego przez Kościół katolicki jako religijny symbol chrześcijan. Przede wszystkim stał się on jednak charakterystyczny dla celtyckiego chrześcijaństwa. Mimo to stosunkowo często jest również spotykany w ofercie tzw. sklepów ezoterycznych jako amulet lub talizman.
W celtyckich regionach Wysp Brytyjskich wolno stojące wysokie krzyże (ang. High Cross) zaczęto stawiać co najmniej w VIII wieku. Niektóre z nich noszą na sobie runiczne inskrypcje. Te wolno stojące krzyże przetrwały w Kornwalii i Walii, na wyspie Iona i na Hebrydach oraz w Irlandii. Inne kamienne rzeźby w tym kształcie można znaleźć w Kambrii i na pograniczu Szkocji, choć część z nich stawiana była według anglosaskiej, a nie celtyckiej tradycji. Najsłynniejsze “wysokie” krzyże to Cross of Kells w hrabstwie Meath oraz krzyże w Monasterboice, w hrabstwie Louth.
Ryc. Tradycyjny Magiczny Krzyż Celtycki
Krzyż umieszczony w okręgu zwany też krzyżem słonecznym od najdawniejszych czasów symbolizował słońce. Koło z dwiema przeciętymi osiami to jeden z najstarszych symboli solarnych Indoeuropejczyków, występujący zresztą nie tylko u Celtów, motyw pojawia się np. wśród Słowian wschodnich. W północno-zachodniej Europie czasów pogańskich stał się atrybutem nordyckiego boga Odyna, inaczej Wodana. Kształt tego symbolu przejęli chrześcijanie zamieszkujący Brytanię i Irlandię. Chrześcijańska wersja krzyża celtyckiego została trochę zmodyfikowana – ma wystające poza okrąg wszystkie ramiona i bardziej wydłużone dolne ramię stanowiące podstawę, dzięki czemu przypomina w większym stopniu klasyczny krzyż chrześcijański (łaciński).
Staroangielskim słowem oznaczającym “krzyż” jest “rood”. Wywodzące się z łaciny słowo “cross” przywieźli za sobą na Wyspy nordyccy najeźdźcy (Wikingowie) będący poganami. Krzyż celtycki powstał, poprzez przeprowadzenie linii na kalendarzu kołowym. Punkty dotknięcia krzyża z okręgiem to 2 razy równonoc i 2 razy przesilenie w kalendarzu. Tradycyjny krzyż dawnych Celtów jest równoramienny i zawiera poplątane wzory, które spotykają się w środku. To wskazuje na zgodność zrównoważonego własnej jaźni z całym wszechświatem. Krzyż przedstawia także skrzyżowanie dróg, miejsce magicznych spotkań. Szamani celtyccy nosili ten amulet, by nawiązać kontakt z innym tajemniczym światem i by móc bezpiecznie podróżować pomiędzy tamtym światem i naszym – rzeczywistym.
Krzyż celtycki jest symbolem utożsamianym ze wszystkim co celtyckie, zwłaszcza na Wyspach Brytyjskich. Znalazł się on na jednopensowej monecie z 1996 roku, reprezentując Irlandię Północną. Jako swój symbol wykorzystują go organizacje polityczne zabiegające o niepodległość mniejszości narodowych pochodzenia celtyckiego (Bretania, Walia, Irlandia, Szkocja). Do tego symbolu nawiązują też nacjonaliści (jako symbol oporu) lub też inne skrajne frakcje polityczne, nie tylko na terenach dawniej zamieszkanych przez Celtów (np. w krajach słowiańskich czy Grecji). Również niektóre z ruchów skinheadowskich. Symbol ten jest również wykorzystywany w swoim pierwotnym, religijnym znaczeniu przez neopogan i rodzimowierców celtyckich. Na terenie Niemiec jest zakazany jako symbol rzekomo neofaszystowski, a w zasadzie sprofanowany przez neofaszystów, którzy powinni używać swojego katolickiego krzyża z wiszacym na nim trupem Jezusa.
Krzyż celtycki to czteroramienny krzyż umieszczony w okręgu (krzyż celtycki niski). Wywodzi się z wierzeń celtyckich druidów jako między innymi, atrybut boga Odyna (Wodana). Poziome ramiona znaku symbolizują świat niematerialny, z kolei ramię pionowe świat fizyczny. Symbol ten oznacza zgodność z wszechświatem, drogę ku innemu światu, most do innego świata. Koło oparte na ramionach jest symbolem jedności, harmonii i kompletności. Współcześnie wykorzystywany jest i często nadużywany przez środowiska nacjonalistyczne jako symbol oporu i dążeń niepodległościowych. Zdarza sie że skinheadzi używają go w zastępstwie zakazanego hakenkreutza. “Schrystianizowana” forma krzyża celtyckiego (krzyż celtycki wysoki) z przedłużonym dolnym ramieniem jest często mylona przez katolików z krzyżem łacińskim (chrześcijańskim).
Warto pamiętać, że z badań nad językiem Proto-Celtyckim należącym do grupy dawnych języków Indoeuropejskich jasno wynika, że miał on osiem przypadków, oraz liczby pojedyńczą, podwójną i mnogą, podobnie jak indyjski starożytny Sanskryt! Podobna jest też konstrukcja czasów w gramatyce. Rozprzestrzenienie się Celtów w Europie pokrywa się w czasie z migracjami plemion Indo-Arjów, zatem wspólne korzenie wielu zjawisk kulturowych, duchowych i religijnych pomiędzy Celtami, a Arjami nie powinny dziwić. Wedle nowoczesnych symulacji komputerowych wychodzi, że językami z dialektów Proto-Celtyckich mówiono w Europie nawet w czasie 6100-4100 p.e.ch., a ostatecznie język Proto-Celtycki zaczął zanikać około roku 800 p.e.ch.
Ryc. Celtycka Europa Druidów – Stara Unia Europejska
W Polsce na pewno cały Śląsk, tak Górny jak i Dolny, całe Obodrze, a także tereny górskie czyli Górale w Sudetach i Karpatach to pozostałość dawnych plemion celtyckich i celtyckiej kultury Druidów, uczonych mędrców i kapłanów szamanów oraz sedziów sprawiedliwych. Bohemia to jak wiadomo Celtycka nazwa naszego południowego sąsiada, Czech, liczona włącznie z Morawami i Śląskiem Czeskim.
Z całą pewnością ludy europejskie zawdzięczają Celtom wejście w epokę żelaza, poznanie hutnictwa i kowalstwa, udoskonalenie garncarstwa i wprowadzenie żaren obrotowych. Plemiona celtyckie opanowały technologię pozyskiwania żelaza z rud bagiennych. Umiejętność wytwarzania i obróbka kowalska przyczyniła się w znacznej mierze do sukcesów militarnych celtyckich wojowników uzbrojonych w żelazne miecze. Znajomość kowalstwa pozwoliła także na zreformowanie rolnictwa. Dzięki wprowadzeniu głębokiej orki za pomocą żelaznych radeł uzyskiwali większe plony ziarna. Udoskonalili technikę mielenia stosując żarna obrotowe. Używane przez Celtów narzędzia kowalskie pozostały w niezmienionej formie do dnia dzisiejszego. Przez dodanie do gliny grafitu, Celtowie otrzymali trwalsze naczynia o specyficznym zabarwieniu. Przynieśli ze sobą sztukę uprawy ziemi i budowy domów, wartości które zostały wchłonięte i zasymilowane. Wynalezione przez Celtów pismo ogamiczne stosowane było w inskrypcjach w Irlandii i zachodniej Brytanii. Jego pochodzenie wiązało się w mitologii celtyckiej z bóstwem Ogmios (Ogma, Ogme) – boga uczonych i opiekuna literatury, który miał być jego twórcą.
Najstarsze wzmianki o Celtach pojawiają się w VI wieku p.e.ch., o Κελτοί Keltoi pisano po grecku, a o Celtae, Galli czy Galatae po łacinie. Wszystkie te określenia zaczerpnięte zostały najprawdopodobniej z języka celtyckiego i oznaczały “lud ukryty”. Na pewno, wedle dowodów archeologicznych, już w II-ej połowie V wieku p.e.ch., Celtowie, a wraz nimi Druidzi, przybyli na teren Dolnego Śląska. W IV wieku p.e.ch., Celtowie dotarli także na ziemie polskie. Pozostałości ich osadnictwa potwierdzają wykopaliska archeologiczne na terenie Śląska: w rejonie Góry Ślęży oraz na Płaskowyżu Głubczyckim i Małopolski, w okolicach Krakowa. Anartowie, oraz ich część czyli Anartofracti – sprzymierzeńcy Anartów, górskie plemiona celtyckie pozostające w znacznej niezależności od Imperium rzymskiego prowadziły osadnictwo w okolicach Krakowa i na Małopolsce. Ślady pobytu Celtów archeolodzy odkryli w latach 50-tych XX wieku oraz w latach 2007–2008 również w Kaliszu i w Kaliskiem oraz na terenach Kujaw.
Celtycka kultura Druidów miała wielki wpływ na rozwój duchowy Środkowej Europy. Pewnym śladem są sposoby świętowania świąt w domowej tradycji. To świętowanie świąt, jak dowodził Mircea Eliade, jest rdzennym przejawem ludzkiej religijności: wyrazem tego, w co w istocie wierzę, co w istocie uważam za ważne w moim świecie. Przygotowania świąt zamieniają czas linearny w czas spiralny – wszystko zaczyna się kręcić wokół kulminacji święta. Świętowanie świąt jest spotkaniem z sacrum – kulminacyjny moment zagęszczenia struktury czasu odczuwany jest jak punkt graniczny (rytuał przejścia).
W rytuale święta spotyka się nasza zwykła rzeczywistość (profanum) z rzeczywistością mityczną (sacrum). Odmienny stan świadomości pojawia się, kiedy otwarty zostaje portal do świata duchowego, portak do bóstw, bogów i bogiń. Kręgi kamienne na Pomorzu są podobnie jak Stonehenge kalendarzem słonecznym druidów, a także miejscem pradawnych celtyckich obrzędów. Można przy ich pomocy przewidzieć dni przesileń i równonocy słonecznych. Wspólnym rytem dla kultur szamańskich jest kultywowanie komunikacji ze światem duchów, utrzymywanie więzi z żywiołami przyrody – dla zdrowia, dobrych związków i plemiennej wolności – horyzontalnych relacji społecznych. Druidzi, kapłani celtyccy spod znaku solarnego koła i krzyża dziś odradzają swoje tradycje wraz z rozwojem holistycznej świadomości.
Druidzki szaman inicjowany w Stonehenge grając na bębnie wprowadza się w mistyczne uniesienie by udać się do duchów przodków i duchów przyrody aby przynieść moc i wiedzę jak poradzić sobie z problemami pacjentów. Zgodnie z druidzkim obrządkiem osiem razy w roku organizuje celtyckie rytuały, aby integrować ludzi z otaczającym światem, aby odczuwać powiązania z narodami zwierząt, roślin, kamieni, żywiołów przyrody i duchami przodków. Obrządek Druidów szanuje miejscowe obyczaje i jest otwarty na wyzwania losu.
Druidzi celtyccy przygotowują uczestników do wzięcia osobistego udziału w magicznych rytuałach o wschodzie słońca, w chwili astronomicznego przesilenia i kulminacji w południe najdłuższego dnia roku, a także w pozostałych trzech ważnych momentach, przesilania zimowego i równonocy. Uczestnicy mogą razem z kapłanem druidów wejść w mistyczne uniesienie i wypowiadać, przywoływać imiona starych bogów i ich właściwości, nawiązać osobisty kontakt z duchami przyrody. Kurhany naszych przodków radują się znowu słysząc druidzkie pieśni.
Na naszych oczach budzi się do jawnego życia wiedza będąca w ukryciu przez dziesiątki pokoleń. To nie jest przypadek, że pod znakiem celtyckiego krzyża kamienne kręgi przetrwały tysiące lat, a na magicznych kamieniach w wielu krajach żyje kilkaset gatunków porostów w tym wiele endemitów – gdzie indziej nie występujących na świecie. W pierwszym dniu wiosny uczniowie druidzccy ubierają się na zielono, a kto nie ma na sobie takiego koloru jest szczypany przez innych. Pije się rytualne piwo zabarwione na zielono, gotuje zielone potrawy, czasem nawet barwi na zielono rzeki.
Ryc. Kalendarz Ośmiu Świąt Celtyckich Druidów
Beltaine oraz Samhain, to najważniejsze święta w kalendarzu Druidów. Wyznaczane są odpowiednio na podstawie wschodów i zachodów Plejad z których wedle legend rasy czy plemiona Shide oraz Elven przybyły na Ziemię. W celtyckiej kulturze duchowej Lugh czytany także jako Llew jest Synem Boga, zrodzonym z dziewicy, który zabity czy zniszczony odrodził się, a święto ku czci tych odrodzin znane jest jako Lughnasa. Święto to odnosi się do Syriusza i Słońca oraz gwiazdozbioru dziewiczej Panny oraz przesilenia zimowego.
Litha – Przesilenie Letnie (Midsummer), najdłuższy dzień roku, odnosi się do Żywiołu Ognia, kierunku Południa.
Yule – Przesilenie Zimowe (Midwinter), najdłuższa noc, tradycyjnie wiąże się z Żywiołem Ziemi oraz kierunkiem Północy.
Ostara – Równonoc Wiosenna reprezentuje Żywioł Powietrza i kierunek Wschodni.
Mabon – Równonoc Jesienna reprezentuje Żywioł Wody i kierunek Zachodni.
Celtyckie domy budowano zazwyczaj z drewna na planie prostokąta. Na Wyspach Brytyjskich większość stanowią budynki na planie koła. Z czasem zaczęto stosować kamienne fundamenty a w czasach rzymsko-galijskich zamożni Celtowie zaczęli wzorować się na rzymskich willach ogrzewanych ciepłym powietrzem i wyposażonych w kanalizację. Świątynie budowano na ogół z kamienia na planie prostokąta (południowa Francja, Hiszpania) lub koła (północna Francja, Wielka Brytania). W Europie miejsca kultu otaczano wałami ziemnymi na planie czworoboku.
Ryc. Tradycyjny Krzyż Celtycki Druidów
Krzyż celtycki jako symbol magiczny
Wspominając o „ogólnej” historii celtyckiego krzyża nie sposób pominąć jego religijnego, mistycznego oraz ezoterycznego znaczenia, w tym ‘White Power’ jako potężnej Mocy Białej Magii kultywowanej przez Druidów. To pierwsze – religijne – swoją historią sięga dawnych tradycyjnych religii przedchrześcijańskich (pogańskich), a jego korzeni, jak łatwo się domyślić, szukać należy przede wszystkim w wierzeniach celtyckich druidów. Tam krzyż w specyficznej dla siebie formie nazywany był „na zmianę” celtyckim i słonecznym, należąc jednocześnie do najważniejszych i najstarszych symboli solarnych Indoeuropejczyków, a występował również wśród Słowian i ich wierzeń, które są jak najbardziej Indoaryjskie i Indoeuropejskie. Umieszczony w okręgu czteroramienny krzyż, często przyozdobiony tradycyjnymi celtyckimi wiankami z ruty, razem z wieloma innymi symbolami i tradycjami został zaakceptowany przez watykański kościół katolicki krótko po napadnięciu przez chrześcijan Starej Wiary, pogańskich kultów celtyckich, oficjalnie stając się lokalnym pomocniczym religijnym symbolem chrześcijan uznawanym po dzień dzisiejszy, tyle że z wydłużeniem dolnego ramienia na wzór łaciński.
W bardzo wielu publikacjach i pracach naukowych dotyczących pochodzenia religijnych symboli można zetknąć się z twierdzeniem, iż krzyż celtycki w chrześcijańskiej formie stanowi swego rodzaju symbol połączenia starej religii z nową, wskazując tym samym na swoistą symbiozę chrześcijaństwa z wierzeniami celtyckimi. Taką tezę stawia między innymi Dorothea Forstner w książce „Świat symboliki chrześcijańskiej” (Warszawa, wydawnictwo PAX, 2001). Jednak z symbolem Krzyża Celtyckiego stykamy się nie tylko w wierzeniach tradycyjnej starej wiary pogańskiej lecz także w tradycji i filozofii ezoterycznej – np. w spopularyzowanym dzięki telefonom linii 0-700 taliom kart do wróżeń zwanych tarotem (Krzyż Celtycki występuje tu jako jeden z rozkładów kart), czy w sklepach z amuletami i talizmanami. Ezoteryka przyjęła ten symbol w oparciu o celtyckie wierzenia druidów, wskazując na jego działanie ochronne, dodawanie poczucia siły i pewności siebie, a także – na przywiązanie do swoich korzeni i tradycji.
Popularny krzyż w okręgu był przez chwilę nawet zakazanym znakiem znajdującym się w w nielegalnych instrukcjach służb specjalnych, jednak z powodu faszystów urosło wokół niego wiele kontrowersji. Historia krzyża celtyckiego sięga czasów Słowian i Celtów, dla których krzyż w okręgu symbolizował słońce, będąc symbolem Boga Słońca, Swaroga czy Swarożyca. Z czasem zyskał akceptację części Kościoła katolickiego i zdobył grono miłośników wśród czytelników fantasy. Współcześnie po haniebnej karierze tego symbolu wśród nazistów krzyż celtycki został sądownie zatwierdzony jako jeden z symboli Narodowego Odrodzenia Polski, a za jego obrazę grozi kara. Krzyż ten ma jednak też pozytywny przekaz, gdyż symbolizuje most do innego świata. Poszczególne ramiona oznaczają połączenie człowieka z wszechświatem – poprzeczne ramiona to świat niematerialny, duchowy, a pionowe – świat ziemski, fizyczny, koło to znak jedności i okultystycznego braterstwa.
Krzyż celtycki niski, równoramienny, wadżrowy, wywodzi się czasem także od tzw. kręgu słonecznego, atrybutu Odyna (Wodana), jednego z najstarszych symboli solarnych. Plemiona germańskie wywodzone są po części od dawnych Celtów, zatem nic dziwnego, że przejęły także niektóre symbole. Krzyż celtycki wysoki jaki najczęściej można spotkać to już niestety wypaczające wpływy chrześcijan którzy przerobili go w ten sposób aby bardziej przypominal klasyczny krzyż łaciński. Krzyż celtycki poświęcony przez Druida w praktyce życia społeczności Celtów służył im jako amulet a noszący go wojownicy mieli być niepokonani, pokonując za to z łatwością wszystkich rywali. Krzyż Celtycki przez wielu zwolenników Starej Wiary Druidów uważany jest za symbol jedności z naturą (przyrodą) w jej czterech żywiołach i na trzech poziomach życia, acz nie można zapominać, że dla Celtów był też pomocny w czasie ich bohaterskich walk.
Krzyże celtyckie – to symbolika Odwagi i Zaufania – Krzyże celtyckie są połączeniem mocy symboli religijnych celtyckich, znaku krzyża czyli Indoeuropejskiej Wadżry oraz kręgu jako dysku Słońca, Surja. Krzyż celtycki otoczony okręgiem symbolizuje tarczę słoneczną. W ten sposób Celtowie łączą magiczne źródła i korzenie swojej starej religii obecnej na prawie całym eropejskim kontynencie, a także w Azji. Tarcza słoneczna odpowiada za zdrowie, odwagę i pewność siebie; krzyż – za opiekę aniołów stróżów, dawnych czterech głównych bóstw celtyckich. Tradycyjny krzyż dawnych Celtów jest równoramienny jako Wadżra i zawiera plecionkę z magicznych wzorów nieskończoności, które spotykają się w środku. To wskazuje na zgodność zrównoważonego własnego JA, odradzającej się Duszy z całym wszechświatem. Krzyż przedstawia także skrzyżowanie dróg, miejsce magicznych spotkań. Szamani celtyccy nosili ten amulet, by nawiązać kontakt z innym tajemniczym światem i by móc bezpiecznie podróżować pomiędzy tamtym światem i naszym – rzeczywistym.
Krzyż Celtów, jako talizman pomaga:
– uzyskać i utrzymać doskonałe zdrowie;
– zdobyć odwagę i pewność siebie udać się w pozazmysłowe światy.
Jako amulet chroni przed:
– niebezpieczeństwami podczas ziemskich podróży;
– chroni w czasie podróży duchowych;
– chroni przed tchórzliwym ustępowaniem w sporach.
Krzyż słoneczny czy celtycki to koło oparte na dwóch przecinających się prostopadle liniach. Obecny jest już w neolicie, wydrapane znaki z okresu paleolitu znaleziono na ścianach jaskini w Pirenejach. Megalitycza struktura w Szkocji, Callanish – to kamienny krąg ustawiony na bazie wadżrowego, słonecznego krzyża. Wydrapany lub malowany symbol można znaleźć na naczyniach jako motyw zdobniczy w wielu kulturach: Samara, na obszarze Pirenejów, Anatolii, Równiny Irańskiej, w dolinie rzeki Indus. W epoce brązu symbol pełnił głęboką rolę kultową. Bywał kojarzony z “kołem rydwanu”, gdzie wydaje się być symbolem solarnym (rydwan Słońca), u Celtów z “kołem Taranisa”. Używali go nawet (i używają do dziś) Indianie Północnoamerykańscy z plemienia Caddo jako symbol ognia i słońca. Jako symbol Ziemi – w dzisiejszej astronomii to cztery kierunki, cztery pory roku wpisane w świat, w glob ziemski. Jako “zawieszki kołowe” – “Raedchenanhaenger”/ “Radanhaenger”, około 1550-1000 p.e.ch., to przykład z Kultury Pól Popielnicowych, Zurich, Szwajcaria, obecnie w Landesmuseum. Mamy ten symbol także u Słowian Wschodnich, jako krzyżyk z Daniłowa Małego, Podlasie (XI w.e.ch.).
Krzyż celtycki był silnie czczony przez Celtów jako magiczny amulet ich Starej Świętej Wiary. Wierzyli oni, że krzyż daje im nadprzyrodzone siły, dzięki niemu nic im się nie stanie i każdego rywala są w stanie pokonać. „Są trzy jedności, a każda z nich jest niepodzielna. Jeden Bóg, jedna Prawda i Wolność jedyna – ta, która równoważy wszelkie przeciwieństwo.” Powyższa triada mówi o Najwyższej Troistości, która u Celtów zawierała się nie tylko w wierze, ale i w symbolach, takich jak krzyż, zwany celtyckim, który stanowi najdoskonalszy symbol kosmogonii druidycznej. Składa się on z trzech koncentrycznych kręgów, pozostających do siebie w stosunku 1/3/9.
1. Pierwszy Krąg, zwany Keugant (Krąg Bogów), jest kręgiem nieosiągalnym dla żywych i dla zmarłych, można go przekroczyć (i to tylko nieliczni) jedynie za sprawą objawienia boskiego. Druidzi należą do tego kregu jeśli przejawiają magiczne moce białego światła.
2. Drugi Krąg – Abred (Krąg Wędrówek) jest kręgiem w którym Osobowość Duchowa Istoty Żywej zdolna jest ewoluować i stawić czoło doświadczeniom zmysłowym na jakie poddawane może być ciało fizyczne. Należą tutaj ci, którzy wiarygodnie pamiętają swoje wędrówki w poprzednich żywotach.
3. Ostatni Krąg Trzeci – Gwenved (Biała Światłość) jest to krąg w którym Wiedza jest osiągalna pod postacią Światła, do którego pragną utorować sobie drogę nasze ciała fizyczne za sprawą doświadczeń w Kręgu Abred.
Krzyż Celtycki to oś, pomost między światami, chroni i wybawia z trudnych sytuacji. Wzmacnia pewność siebie, przywiązanie do swoich korzeni i tradycji. Wierzono, że ma wpływ na rozwój telepatii, jasnowidzenia, telekinezy, dawał wenę twórczą i natchnienie. Osłania od niepowodzeń i chorób. Chroni przed niebezpieczeństwami w podróżach, także tymi duchowymi, przed ustępowaniem w sporach. Krzyż celtycki jest także symbolem jedności bóstw, bogów i bogin, symbolem swobodnego prawa wyboru bóstwa i jego kultu, swobodnego wyboru dowolnego Druida jako przewodnika duchowego, a akceptowalna równość bóstw obejmuje również bóstwa młodsze i napływowe (np. chrześcijańskie), których ranga nie powinna nigdy być wywyższana ponad tradycyjnie wyznawane postcie czy formy kultowe Starej Wiary, jak Bóg Dagda czy Bogini Danu.
Ryc. Ozdobny Krzyż Celtyckich Druidów
Narodowy Krzyż Celtycki w Irlandii i Szkocji
Chyba każdy Irlandczyk posiada Krzyż Celtycki. Choć najpopularniejsze są te kamienne, to można na przykład wyryć go na obrączce, świecznikach, czy też nadrukować na kopercie. Ponadto takie Krzyże znajdują się często na drzwiach do Irlandzkich pubów. Taki krzyż symbolizuje doskonałość, cykliczność oraz nieskończoność. Jest to najbardziej znany, celtycki symbol. Spotkać go można w Irlandii niemalże na każdym kroku. Celtyckie Krzyże kamienne są często bardzo wysokie a do tego mocno rzeźbione. Ten celtycki symbol wręcz wtapia się w Irlandzką kulturę, mimo, iż często obok niego, występuje niestety także bardziej współczesny, chrześcijański czy łaciński krzyż. Nikogo nie zdziwi jego widok, na pamiątkowej koszulce Irlandzkiej, na kubeczku, czy też kuflu do piwa. Takie gadżety można kupić we wszystkich sklepikach i budkach z Irlandzkimi pamiątkami.
Z pewnością, to, że Krzyże Celtyckie są tak bardzo popularne, wzięło się z popularności samej Irlandii. Co roku zbiera się tam wielu turystów, którzy w ramach zakupów pamiątkowych przywłaszczają sobie takie Krzyże i poznają ich historie. Obecnie w Polskich sklepach możne teraz także bez problemu zakupić taki symbol nieskończoności. Trzeba pamiętać, że katolicyzm w pewein sposób podkradł, zawłaszczył symbol krzyża celtyckiego, aby wprowadzić w błąd niepiśmienną i nie potrafiącą czytać ludność podbijanych terenów, aby zawłaszczyć dusze poprzez adopcję jego istotnego i ukochanego symbolu. Dzisiaj o tym wiemy, że adopcja ‘celtyka’ była częścią wojny katolickiej z druidami i tradycyjną wiarą dawnych Celtów.
Trzeba zatem przypominać, że kto kocha Krzyż Celtycki, ten w głębi duszy ma głęboki i tajemny związek z druidami i celtycką starą wiarą, a zaproszenie na wzywanie imienia Dagda Boga, czy Wielkiej Bogini Danu może wspomnienie starej magicznej wiary obudzić i na dobrą drogę wyzwolenia ze zniewolenia i omamienia katolicyzmem nawrócić. Część dusz odradzających się na polskiej ziemi to wedle celtycekiej wiary w wędrówkę i odradzanie się dusz, dokładnie dusze starych Celtów, a także ich Druidów i wyznawców Starej Wiary, często ciężko doświadczone przez wojownicze chrześcijaństwo i buntujące się w sercu przeciwko katolicyzmowi i innym postaciom chrześcijaństwa.
Za jedno ze znaczeń symbolu ‘celtyka’ uważa się przywiązanie do swoich korzeni oraz tradycji, a postrzeganie to pochodzi oczywiście z kultury celtyckiej. Każda z osób, która mniej lub bardziej dokładnie zetknęła się z historią krajów wyspiarskich wie zapewne, iż Anglicy od dawien dawna usiłowali przejąć kontrolę nad zamieszkującymi Wyspy Brytyjskie ludami celtyckimi (Irlandczykami, Walijczykami oraz Szkotami), co udało się w pewien sposób za sprawą narodzin Wielkiej Brytanii. Przez lata walk o niepodległość Irlandii, Walii i Szkocji, broniącym swojej pełnej niezależności względem Anglii niepodległościowcom stale towarzyszył symbol Krzyża Celtyckiego, chcąc nie chcąc nabierając tym samym wyrazistego politycznego i ideologicznego znaczenia. Ponieważ gdzie walka o niepodległość, tam zawsze w mniejszym lub większym stopniu pojawia się nacjonalizm i patriotyzm plemienny czy narodowy, Krzyż Celtycki stając się symbolem niepodległościowym, siłą rzeczy stał się więc symbolem nacjonalistycznym.
Oczywiście, symbol ten towarzysząc wezwaniom do niepodległości zawsze był połączony z walką o prawo do wyznawania wiary swoich ojców czyli do sprawowania rodzimego, szmańskiego kultu celtyckich druidów i Wielkiej Bogini. Nie ma zatem zastosowania do celów czysto politycznych, a jedynie celów niepodległościowych i politycznych związanych z restauracją, odnowieniem tradycyjnej wiary przodków, wiary i tradycji celtyckiej. Kto zatem w duchu niepodległościowym używa ‘celtyka’ winien praktykować także obrzedy i ceremonie starej wiary druidów, która była także obecna na ziemi polskiej w czasach jej świetności, przynajmniej w rejonach Obodrza czyli calego dorzecza rzeki Odry po obu jej stronach.
Ryc. Krzyż Celtycki Wysoki – Skatoliczony
Spłycanie i profanowanie tego symbolu jedynie do kręgów subkulturowych takich jak skinheadzi nie powinno mieć miejsca, gdyż jego wymiar jest znacznie głębszy, a sam celtyk był obecny w celtyckim ruchu nacjonalistycznym wiele lat zanim na dobre zaczęto mówić i pisać o nacjonalistycznym odłamie skinheadów czy innych subkulturach nacjonalistycznych. Krzyż Celtycki jest jednym z najdłużej używanych symboli przez eropejskich rodzimowierczych nacjonalistów. Jako znak reprezentujący europejski nurt narodowego-rewolucjonizmu został rozpowszechniony w latach sześćdziesiątych XX wieku na fali kultury oporu i rewolucji New Age, a używały go wówczas francuskie organizacje nacjonalistyczne.
Celtyk szybko zdobył popularność również w Hiszpanii gdzie rozpropagowała go niezależna i radykalna grupa autonomistów baskijskich, kulturowo powiązana z tradycjami celtyckimi. W Belgii gdzie spopularyzowali go flamandzcy nacjonaliści dążący do rozdziału belgijskiego państwa na Flandrię i Walonię, także podtekstem było i jest zrzucenie jarzma katolickiej okupacji i odrodzenie dawnych tradycji celtyckich. Z biegiem lat ‘celtyk’ „rozlał się” po całej Europie, a obecność tego znaku wśród tak wielu europejskich ugrupowań nacjonalistycznych szukających korzeni w starej religii i tradycji celtyckiej można tłumaczyć bijącym z niego symbolem oporu, przywiązania do wartości – dawnej tradycji, kultury, głównie religii celtyckiej, czy dążenia do pełnej niepodległości i odrodzenia starej wiary.
W kilku krajach Europy Zachodniej, w tym Niemczech, symbol celtyckiego krzyża uchodzi obecnie za nielegalny, a jego niezgodność z prawem rozumie się poprzez „szerzenie nienawiści”, którego mają się dopuszczać osoby eksponujące celtyka na koszulkach, flagach czy transparentach. W rzeczywistości chodzi o chrześcijanskie i katolickie tłumienie powrotu narodów do starej przedchrześcijańskiej wiary prorzodków. Zakazy tworzone są przez aktywistów katolickcih i chrześcijańskich zwalczających odradzającą się religię celtyckich druidów i w ramach faszystowskiej inkwizycji sterowanej przez Watykan.
Współczesne nacjonalizmy w Europie przychylają się coraz bardziej do poczucia solidarności i troski nie tylko o własną Ojczyznę, lecz także o nasz europejski Kontynent. W dobie, w której praktycznie wszyscy europejscy nacjonaliści nie zważając na historyczne zaszłości szukają porozumienia i wyrażają chęć współpracy z aktywistami z sąsiednich krajów, wspólne maszerowanie pod flagami nie tylko narodowymi ale i z symbolami podkreślającymi wspólną europejską, celtycką solidarność i wspólny opór wobec dzisiejszego, generalnie złego, katolicko-kapitalistycznego systemu politycznego powinno stać się niepisaną normą. Takim jednoczącym symbolem powrotu do dawnej solidarności plemion i narodów jest właśnie Krzyż Celtycki – symbol uwolnienia od katolickiej i chrześcijańskiej okupacji, terroru i wyzysku, symbol przywrócenia panowania dawnej wiary druidów, magii i okultyzmu, panowania Dagda i Danu, Boga Stwórcy i Wielkiej Bogini oraz ich przejawień.
Krzyż celtycki jest religijnym symbolem druidów i celtyckiej starej wiary, zatem jego patentowanie czy zastrzeganie sobie przez jakieś polityczne grupki nacjonalistyczne, jak to miało miejsce w Polsce jest absolutnie nielegalne i bezprawne! W szczególności, jeśli owe grupki nie mają legalnego związku z druidami, kapłanami celtyckiej Starej Wiary, nie modlą się do celtyckich bóstw, jak Bóg Dagda czy bogini Danu, nie sprawują obrzędów celtyckiej religii, Starej Wiary. Zastrzeganie prawne Krzyża Celtyckiego w jakiejkolwiek formie jest tak samo nielegalne jak zastrzeganie sobie praw do znaków religii taoistycznej, hinduistycznej, symboli słowiańskiego Peruna czy semickiego Elohima.
Prawo międzynarodowe nie zezwala na zastrzeganie sobie praw do historycznych symboli wielkich tradycji religijnych, nawet przez ich odnogi, gałęzie i sekty. Nawiązanie religijne w Krzyżu Celtów polega na pokazaniu wzorca popieranego przez starych bogów w Walhalli, Krzyż oznacza, że wszędzie – w czterech stronach świata sprawowane są te same cztery rytuały, a druidzi nauczają tej samej wiedzy i praw, Krąg solarny oznacza równość wszystkich Celtów, klanów i plemion celtyckich, tak przed Bogiem i Boginią, słońcem oraz prawem i społecznością.
Celtic cross może być kamienny albo też wyryty na obrączce, świeczniku, nadrukowany na kopercie albo na talerzu w restauracji czy wyrysowany na drzwiach do pubu. W Irlandii celtyckie krzyże można spotkać na każdym kroku z pamiątkami, ale zdarzają się też krzyże wolno stojące, których można dotknąć i poczuć Moc. Są zrobione z kamienia wiele lat temu. Pierwsze z nich powstały w VIII wieku, ale jako symbol pojawiły się jeszcze na długo przed erą chrześcijańska. Te adoptowane przez chrzescijaństwo i katolicyzm nazywane są High Cross (Wysoki Krzyż), gdyż ich dolna odnoga jest wydłużona.
Mimo przedchrześcijańskiego pochodzenia tego symbolu Kościół katolicki adoptował jego rangę i zatwierdził, że jest też ważny, gdyż Irlandczycy zaciekle walczyli w jego obronie. Pomimo tych wszystkich runicznych inskrypcji na podstawach niektórych krzyży zahaczających o czary i okultyzm i sprzedawania ich obecnie jako amulety i talizmany w sklepach ezoterycznych i na Allegro, krzyże te są powszechnie akceptowane. Kamienne krzyże stawiane ongiś w miejscach Starego Kultu Świętej Wiary Celtów można znaleźć obecnie w różnych zakątkach Irlandii. Najmłodszy ze schrystianizowanych nie ma nawet 700 lat. Kilka nieco starszych celtyckich krzyży stoi w pobliżu okrągłej wieży w miejscowości Kells w hrabstwie Meath, którą widują codziennie tamtejsi Polacy, kiedy rano przecierają oczy by iść do roboty.
Celtycki krzyż jest wpisany w okrąg, symbolizujący słońce, cykliczność, nieskończoność, doskonałość. Dzisiejszą nazwę „cross” czyli „krzyż” wywodzącą się z łaciny przywieźli tu emigranci z przekłutymi nosami z obecnej Danii, Szwecji i Norwegii zwani Wikingami. Nawiasem mówiąc byli poganami i mało wiedzieli o tym, co zdarzyło się kiedyś na krzyżu. Mimo to pojęcie celtyckiego krzyża wprowadzili do słownika. Krzyż celtycki jest symbolem utożsamianym ze wszystkim co celtyckie, a także jest wykorzystywany obecnie przez różne ugrupowania polityczne zmierzające do odrodzenia Świętej Wiary Druidów. Zbudowany z kamienia prawdziwy kilkusetletni krzyż celtycki jest nazywany wysokim krzyżem, bo przeważnie jest wysoki – „high cross”.
Krzyż Celtów często jest bogato rzeźbiony, z ornamentem. Jakieś sceny religijne, albo wzory mistyczne czy okultne. Oprócz Irlandii można je spotkać jeszcze w Szkocji i Walii, na Hebrydach i na wyspie Iona. W Irlandii zachowały się w dobrym stanie wysokie krzyże w ponad 30 miejscowościach. W w hrabstwie Meath Cross w Kells też coś da się obejrzeć. Najlepiej w mieście Kells zachowany jest Krzyż celtycki przezwany imionami Św. Patryka i Św.Kolumbana. Ma ponad 3 metry i wygląda bardzo dostojnie, cały pokryty jest rzeźbami. Dopatrzono się już wśród nich Adama i Ewy, Izaaka, kilku świętych, rozmnożenia chleba i ryb, ukrzyżowania i tak dalej. Cokół wstawiony jest po prostu w podstawę. To najstarszy krzyż w Kells, postawiono go w IX wieku w ramach przejmowania świętych miejsc Starej Wiary przez chrześcijańskiego najeźdźcę i okupanta z Watykanu.
Ryc. Celtycki Krzyż Druidów
Religia celtyckiego krzyża
Krzyż Celtycki, celtyk to tzw. ‘Druid Power’, magiczna Moc Druidów. Najstarsze wierzenia o charakterze chtonicznym, żeńskim, symbolizujące płodność, urodzajność i bogactwo a jednocześnie siły niszczące, śmierć i nędzę. Możliwe, że aspekt unicestwienia zawarty w wierzeniach matriarchalnych jest powodem często okrutnych i krwawych obrzędów. Kalendarz obchodów świąt oparty był na cyklu księżyca, który miał rangę najważniejszego ciała niebieskiego. Wysoka pozycja kobiet w kulturze celtyckiej jest związana nie tylko z kultem płodności. W tradycji celtyckiej kobieta uosabiała prastare bóstwa kobiece mające władze nad światem i mężczyzną. W starych legendach władza i pierwiastek kobiecy były spójne.
Matrony (matres, matrone, celt. mathair) – przedstawiane jako 3 siedzące postacie dojrzałych kobiet, karmiących niemowlęta lub trzymające rogi obfitości bądź kosze z owocami. Epona (znana w Galii) była boginią urodzaju oraz świata zmarłych, przedstawiano ją na koniu lub w pozycji siedzącej z atrybutami: rogiem obfitości, koszem owoców i kluczem. Wiele celtyckich słów posiada wyraźnie indyjskie lub indoeuropejskie, pochodzenie, nawet wspomniane ‘mathair’.
Kult wody – głównie rzek i źródeł (zwłaszcza gorących), łączący kult uzdrawiania, zapładniania. Rzeki identyfikowane w postaci bóstw żeńskich i męskich, źródła niekiedy w postaci par bóstw. Nie do końca wyjaśniony jest totemizm przewijający się w najstarszych wierzeniach celtyckich. Relikty tego kultu są widoczne przedstawieniach figuralnych odnalezionych w sanktuariach. Wśród pojawiających się zwierząt najczęściej odkryto wyobrażenia zwierząt (lub ich pojedyncze figurki ) takich jak: koń, jeleń, dzik i niedźwiedź. Rolę totemów pełniły też rośliny a zwłaszcza drzewa: dąb, cis i jabłoń. Z najstarszymi kultami związane są krwawe ofiary składane z ludzi i zwierząt. Z tymi obrzędami związane było picie krwi, ceremonialne ludożerstwo. Specyficznym zwyczajem celtyckim był “kult obciętych głów”.
Najprawdopodobniej w epoce brązu narodziły się bóstwa solarne, a zmiana wiązana jest czasowo z przemianami zachodzących w obrzędach pogrzebowych. Bóstwa solarne związane były z pierwiastkiem męskim. Najprawdopodobniej początkowo każde plemię miało swojego boga, który często występował w towarzystwie bóstwa żeńskiego. Niektórzy z nich zyskali większą sławę. Możliwe, że występowali pod różnymi imionami. Stare, chtoniczne wierzenia, nadal miały swój udział w obrzędach związanych z kultem solarnym.
Współczesna wiedza na temat mitologii celtyckiej związana jest z późniejszym okresem występowania bóstw solarnych i w najszerszym zakresie dotyczy tradycji iryjskich. Obrzędowość celtycka związana jest przede wszystkim z przełomowymi chwilami roku: przesileniami letnim i zimowym oraz wiosennym i jesiennym zrównaniem dnia z nocą. Święta bardziej lub mniej wiązały się z kultem przodków. Celtowie wierzyli w nieśmiertelność i wędrówkę dusz. Wierzenia schyłkowe – wraz z postępującą romanizacją do panteonu bóstw celtyckich zostały wprowadzone bóstwa rzymskie i mistyczne wierzenia bliskowschodnie, południowej Galii kult egipskiej Izydy, także kult małoazjatyckiej Kybele i kult irańskiego boga Mitry (mitraizm).
Najważniejszym świętem było Samhain – pożegnanie lata, obchodzone 31 października. W tym dniu wygaszano ogień na ołtarzach i zapalano nowy. Nocą, podczas tego święta, duchy zmarłych pojawiały się w świecie żywych. W połowie zimy, w Wigilię 1 lutego, świętowano Imbolc – święto oczyszczenia przez ogień i wodę. Początek lata świętowano w Wigilię 1 maja. Beltaine – Ognie Beltosa związane było z kolejnym rytuałem wygaszania i ponownego rozpalania ognia. Druidzi rozpalali je z dziewięciu rodzajów drzew. Na Wigilię 1 sierpnia przypadało święto boga Lugha – Lughnasadh.
Mówiąc o Celtach, nie sposób pominąć Druidów. Te postacie, uromantycznione w późniejszych czasach, były po prostu typową dla wszystkich wczesnych społeczności Indoeuropejskich klasą szamanów. Innymi słowy, byli oni odpowiednikiem indyjskiej kasty braminów lub irańskich magi i, tak samo jak tamci, specjalizowali się w uprawianiu magii, ofiar i wróżbiarstwa. Kojarzeni są szczególnie z dębem i jemiołą; tej drugiej być może używali do wytwarzania lekarstw lub środków halucynogennych. Aby wyjaśnić skojarzenie, uważa się, że słowo druid pochodzi od rdzenia słowotwórczego oznaczającego dąb, choć rdzeń ten, prawdopodobnie indoeuropejski, ogólnie oznaczał solidność.
Bardowie, z drugiej strony, byli tymi, którzy wychwalali czyny i odwagę wojowników plemienia. Kultura celtycka nie była kulturą historyczną, co znaczy, że nie ma spisanej historii; była to historia przekazywana ustnie; nie oznacza to, że była ona łatwo zapominana, bowiem w dziejach, kultury opierające się na ustnych przekazach historycznych przykładają do nich większą wagę niż te oparte na przekazach piśmiennych. Zakłada się, iż szczególnie dobrzy w tym byli bardowie, gdyż słowa w postaci pieśni są łatwiejsze do zapamiętania. Mogła w dodatku istnieć klasa “jasnowidzów” lub “proroków”. Strabon nazywa ich vates, od celtyckiego słowa oznaczającego “zainspirowany” lub “ekstatyczny”. Jest przeto całkiem możliwe, iż społeczeństwo celtyckie posiadało nie tylko element opartej na rytuałach i cudotwórstwie religii druidów, ale również szamański element kontaktu z zaświatami (światem umarłych).
Najwyższym bogiem panteonu celtyckiego zdaje się być Dagda. Jego imię oznacza ‘Dobry Bóg’ – ‘dobry’ nie tylko w sensie moralnym, lecz we wszystkim, co robił (wszechpotężny). Dagda uosabia postać ojca, protektora plemienia; jest też bogiem podstawowym, źródłem wierzeń w inne celtyckie bóstwa płci męskiej, które de facto były jego wariantami.
Bogowie celtyccy byli istotami dosyć mocno nieokreślonymi – być może powinno się ich traktować raczej jako klan niż jako sformalizowany panteon. W pewnym sensie, wszystkie bóstwa celtyckie były jak grecki bóg Apollo, którego nigdy nie dawało się opisać jako boga mającego jakąś jedną, przypisaną funkcję. Opowieści irlandzkie opisują Dagdę jako postać o niezmiernej mocy, wyposażoną w maczugę i kocioł. W Dorset znajduje się słynny, wycięty w kredowej glebie, kontur ityfallicznego giganta z maczugą. Choć powstał on prawdopodobnie w czasach rzymskich, bardzo prawdopodobne jest, iż symbolizuje on Dagdę. W Galii, Dagda przedstawiany był jako Sucellos, mężczyzna z młotem i pucharem. Wkładając czy zakładając amulet krzyża celtyckiego szepce się imię Dagda przywołując bóstwo tego symbolu.
Małżonka Dagdy była znana pod różnymi imionami. Najczęstszym z nich było Morrigan (Królowa Demonów), czasem wymawianie jako Morrigna. Nazywano ją też Nemain (Panika) albo Badb Catha (Kruk Bitwy). Mówiono, iż zmienia się ona we wronę albo kruka i napawa się widokiem krwi na polu bitwy. DANU To Bogini matka, inny aspekt Wielkiej Bogini. Jedna z triady bogiń wojennych znanych jako Morrigan. Łączy się ją z boginią księżyca Aine z Knockaine, która chroni zbiory i bydło. Co najważniejsze, jest matką Tuatha de’ Danann, plemienia bogów.
LUG także LUGH, LLEU Bóg słońca, heros, młody, silny, złotowłosy, mistrz wszystkich sztuk i rzemiosł. Pewnego dnia przybył na dwór Dagdy i zażądał, by dopuszczono go do towarzystwa bogów. Strażnik zapytał go, co potrafi. Na wieść o każdej sztuce, którą Lug opanował, strażnik odpowiadał, że jest już wśród bogów ktoś, kto to potrafi. Lug spytał się jednak na koniec, czy jest ktoś, kto zna je wszystkie, a ponieważ takiego nie było, został wpuszczony i zdobył sobie miejsce wśród bogów, których potem poprowadził do zwycięstwa w drugiej bitwie pod Moytura. Rzymianie utożsamiali Luga z Merkurym. Był jednym z najpopularniejszych i najbardziej czczonych bogów celtyckich, a jego imię możemy odnaleźć dziś w różnych formach w nazwach wielu miast, takich jak Lyons, Loudun, Laon, Leon, Lieden, Leignitz, Carlisle.
Szamański totemizm przewija się w najstarszych wierzeniach celtyckich. Relikty kultu totemicznego są widoczne przedstawieniach figuralnych odnalezionych w sanktuariach celtyckich. Wśród pojawiających się zwierząt najczęściej odkryto wyobrażenia zwierząt lub ich pojedyncze figurki takich jak: koń, jeleń, dzik i niedźwiedź. Rolę totemów pełniły też rośliny a zwłaszcza drzewa: dąb, cis i jabłoń. Według legendy Druidzi używali koniczyny aby odpowiadać na zapytania które z trzech możliwych aspektów bóstwa jest władne uporać się z problemem. Koniczynka to drugi obok harfy druidzki symbol Irlandii. Znalezienie w dniu przesilenia letniego koniczyny czterolistnej podwaja “szczęście”. Koniczyna symbolizuje krzyż celtycki i trójce bóstw celtyckich, które często mają trzy imiona od trzech różnych funkcji. W czasach przedchrześcijańskich była magicznym symbolem druidów co zasymilowało najeźdźcze chrześcijaństwo imperialne w celu omamienia prostego ludu za murzem Hadriana.
Siedem darów świętych Druidów
W 1995 roku w rozdziale Wezwanie Przyszłości w książce Odrodzenie Druidów Filip Carr-Gomm – Wódz Zakonu Bardów, Oratorów i Druidów (The Order of Bards Ovates and Druids) napisał, że duchowe związki z boskim źródłem wiedzy pozwalają kontynuować tradycje celtyckie bez konieczności odtwarzania ciągłości przekazu z pradawnych czasów. Nawiązaniu tych związków służą:
1. Filozofia wyrażająca świętość życia i naszego miejsca w relacjach do wszystkich żywych stworzeń.
2. Powrót do Natury (Przyrody): osiem rytuałów związanych z porami roku pomaga dostroić się do rytmów natury, znaleźć miejsce w społeczności żyjących istot.
3. Powrót do zdrowia: wraz z duchowymi praktykami i wzrostem świadomości ciało i umysł stają się krzepkie. Holistyczny dar zdrowia i długowieczności.
4. Życie jest podróżą – czyli rytuały przejścia, błogosławieństwo przy narodzinach, małżeństwie, śmierci i innych inicjacjach.
5. Otwarcie na inną rzeczywistość: odmienne stany świadomości związane z rodzimą tradycją Celtów i Druidów.
6. Rozwój osobisty rozwijający twórczy potencjał, psychiczne i intuicyjne możliwości i intelektualny oraz duchowy wzrost.
7. Magia jako sztuka transformowania idei w rzeczywistość, wiedza o tym, jak używać mocy duchowej inspiracji w druidyzmie znanej jako Aven.
Współcześni Druidzi znani są z podejmowania społecznych akcji w obronie zagrożonej przyrody i jej sanktuariów, w obronie wolności obywatelskich, praw do Rodzimej Wiary i pożytecznych przedsięwzięć dla lokalnych społeczności.
Ryc. Biały Krzyż Celtycki – Symbol Białej Magii Druidów
Kultura Celtów a Unia Europejska
Warto na podstawie mapy występowania plemion celtyckich jasno zdać sobie sprawę iż podstawą kultury starej Europy jest kultura i religia Celtów wraz z dawnymi tradycjami i porzadkiem prawnym tej starej pllemiennej demokracji opartej na równości i sprawiedliwości oraz bóstwach Starej Świętej Wiary Europejczyków. Dziś symbol znany jako Krzyż Celtycki może być bez problemu symbolem Zjednoczonej Europy, symbolem zjednoczenia ludów, plemion i narodów Unii Europjskiej, a także symbolem zrzucenia watykanskiego jarzma religii chrześcijańskiej, wyzwolenia ludów z narzucanej siłą i obcej nam duchowo religii żydowskiej w postaci katolicyzmu i podobnych, odkatolickich form chrześcijaństwa. Pod symbolem Krzyża Celtyckiego powracamy do wiary naszych przodków, do Świętej Wiary naszych prawdziwych Bogów i Wielkiej Bogini. Szczególnie Francja, Austria, Szwajcaria, Belgia, Hiszpania, Północne Włochy, Czechy, Południowe Niemcy, Węgry, Portugalia i Wielka Brytania oraz Irlandia, to najbardziej celtyckie regiony Unii Europejskiej! Demokracja Szwajcarska znana od wieków zasadza się na dawnych zwyczajach i prawach plemion celtyckich! Południe Polski, rodzimi Górale i Ślązacy, to także wyrazista pozostałość po dawnej Celtyckiej Europie, podobnie jak całe południowe Obodrze.
Ryc. Krzyż Celtycki – Znak Walki o Wyzwolenie Narodów
Literatura
1. Ryszarda Bulas, Symbole pogańskie na celtyckich krzyżach: mity – symbole – obrazy; Lublin, Wydaw. KUL, 2002.
2. Alina Krajewska, Krzyż celtów. Misterium i poezja;
3. Jerzy Gąsowski, Mitologia Celtów, Wydawnictwa artystyczne i filmowe, Warszawa 1987.
4. T.G.E. Powell, Celtowie.
5. Barry Cunliffe, Starożytni Celtowie.
6. Friedrich Schlette, Celtowie.
7. Myles Dillon i Nora K. Chadwick, Ze świata Celtów.
8. Sylvia i Paul F. Botheroyd, Słownik mitologii celtyckiej.
(Bractwo Himawanti w ramach swoich wielu aktywności prowadzi działalność na rzecz poznawania i odnawiania starych tradycyjnych obrządków z czasów przedchrześcijańskich)
Dodaj komentarz