Magia Ceremonialna – Wysoka Magia Rytualna

Magia ceremonialna to prawdziwa „arystokratka” na tle swojej ludowej koleżanki związanej z siłami przyrody i żywiołami. Stawia ona ogromne wymagania w stosunku do praktykującego Maga, Kapłana Słońca. Musi on nie tylko całe życie bardzo pilnie się uczyć i ćwiczyć, ale także prowadzić ascetyczny tryb życia. Poza tym samo zgromadzenie potrzebnych materiałów i urządzenie miejsca praktykowania magicznych rytuałów może poważnie nadszarpnąć budżet osób mniej zamożnych. Ponieważ w magii wysokiej mag ma do czynienia z potężnymi duchami światła  i bogami (bóstwami), narażony jest nieustannie na niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia, tak fizycznego, jak psychicznego. Magia ceremonialna nie jest łatwa, a wywodzi się z praktykowania rytuałów Ścieżki Słońca i Ognia. 

Trochę historii magii

Magia to boska sztuka służaca walce dobra, światła i prawdy ze złem i złymi duchami, wale z demonami. W starożytnej Persji byli kapłani (najwyżsi), których nazywano magami (mobedami). Ich religijnym przywódcą był Spitama Zaratustra, którego naśladowali, zajmując się interpretacją snów, praktykowaniem astrologii, gematrii, numerologii, eksterioryzacjami, praktykami z żywiołami i duchami przyrody oraz innymi naukami magii. Kiedy poznał ich świat rzymski i grecki, uznawano ich za osoby posiadające nadprzyrodzoną moc, za osoby wybitnie charyzmatyczne. Z biegiem czasu wszelkie zjawiska nadludzkie zaczęto przypisywać działaniu magów i określać mianem magii, a Zaratustrę jej twórcą. Wrogowie magii są zwykle wrogami dobra, prawdy i światła, chociaż satanizmy i demonizmy zostały nazwane dla zmylenia „czarną magią”, chociaż są jedynie czarnoksięstwem i aktywnością chaosu. 

Ahura Mazda, Armazd, Ormuzd – „Mądry Pan” i „Bóstwo Światła„; najwyższe bóstwo Persów, reprezentujące niebo, „Bóg Wszechwiedzący”. Bóg dobrych zaklęć, jasności, światła, dobra, opiekun wojowników i stwórca świata. Stanowił wcielenie mądrości, prawdy, wiedzy, płodności i dobroci. Jego przeciwnikiem jest Angra Mainju (Aryman), zły duch ciemności i bezpłodności. Życie przedstawia się jako walkę między nimi i jest to podstawowa nauka magii o walce światła przeciwko ciemności. W VII lub w VI wieku p.e.ch., prorok Spitama Zaratustra, założyciel zoroastrianizmu, głosił, że jedynie Ahura Mazda jest godny absolutnej czci. Ahura Mazda był zasadniczym elementem dobroczynnej przyrody, stworzycielem nieba i ziemi, źródłem prawa i moralności oraz najwyższym sędzią wszechświata. Magia od zawsze była białą magią, ale z czasem złe duchy wprowadziły do użytki pojęcie zarnej magii w miejsce demonizmu, czarnoksięstwa i satanizmu. 

Najbardziej znaną postacią pochodzącą z Mezopotamii, jeżeli chodzi o dziedzinę magii, był niewątpliwie Spitama Zaratustra (lub z greki, Zoroaster), wielki reformator religijny i znawca nauk magicznych. Nie wiadomo dokładnie, kiedy żył, chociaż szacuje się w kręgach brytyjskih uczonych, że jego życie przypadało na przełom VII i VI wieku p.e.ch., a wedle niektórych źródeł na mniej więcej 260 lat przed Aleksandrem Macedońskim (który żył w latach 356-323 p.e.ch). Czas jego życia umiejscawiany jest pomiędzy XIII-tym, a VII wiekiem p.e.ch. Spitama Zaratustra spisał swoje nauki w księdze zwanej Awesta, której starsza część zawiera 20 000 wierszy jego autorstwa zwanych gatha, a traktujących o odwiecznej walce dobra ze złem. To właśnie dzięki tym wierszom Zaratustra zyskał miano ojca magii. 

Z tradycji Mezopotamii pochodzą słowa „mag” i „magia”, acz słowo „Maga” oznacza w sanskrycie wedyjskim kapłana Słońca w postaci Ośmiu lub Dwunastu Aditya. Magowie byli kastą uczonych i kapłanów, zaś ich sztuka i wiedza nazwana była magią. Biblia wspomina o nich jako o „plemieniu”, z czego można by wnioskować, iż urząd ten był dziedziczny. Początkowo magowie rzeczywiście byli jednym z plemion zamieszkujących dorzecze Tygrysu i Eufratu, jednak z czasem to spośród nich zaczęto obierać kapłanów, zaś nazwa plemienia stała się nazwą urzędu. Magowie czcili ogień i współcześni im wierzyli, że potrafią nad nim panować, a także że mają władze nad błyskawicami. Uważa się również, że Magowie poznali sekret elektryczności i prawdopodobnie wynaleźli rodzaj baterii, za pomocą których produkowali prąd. Archeologowie odnaleźli nawet w okolicach Bagdadu przedmioty, które przypominały baterie i, po napełnieniu roztworem alkalicznym, były nawet w stanie wyprodukować pewną ilość energii elektrycznej. 

Słowo „magia” wywodzi się od nazwy najwyższych kapłanów w starożytnej Persji (dzisiejszy Iran) zwanych magami (magoi, mobed). W szóstym wieku przed naszą erą magowie znani byli z gruntowej wiedzy i zdolności profetycznych. Jako naśladowcy religijnego przywódcy zaratustry zajmowali się interpretacją snów, praktykowali astrologię, a także służyli radą władcom w istotnych dla państwa kwestiach. Kiedy poznał ich świat grecki i rzymski, uznano ich za bardzo tajemnicze osoby, znające głębokie sekrety i posiadające nadprzyrodzoną moc. O jakie dokładnie sekrety chodziło, nie wiadomo (w końcu były to sekrety), lecz na długi czas wszystko, co nadnaturalne, zaczęto przypisywać działaniu magów i określać mianem magii, Zaratustrę zaś częstokroć nazywano jej twórcą. Oczywiście żadna pojedyncza osoba ani nawet kultura nie mogła stworzyć magii. Magiczne praktyki przekazywane z pokolenia na pokolenie powstały w wielu różnych cywilizacjach, jak choćby cywilizacji starożytnych Indusów, Persów, Babilończyków, Egipcjan, Hebrajczyków, Greków i Rzymian. Zachodnia tradycja magiczna, taka, jaką znamy dzisiaj, zawdzięcza wiele wymianie myśli pomiędzy przedstawicielami różnych kultur. Do takich kontaktów dochodziło coraz częściej po trzecim wieku przed erą chrześcijańską, kiedy wódz Aleksander Wielki podbił Syrię, Babilon, Persję i Egipt, gdzie – na styku kultur starożytnego świata – założył miasto Aleksandrię. 

Aryman, Ariman, Ahraman, Dahak, Ahriman – ze staroirańskiego Angra Mainju – „Zły duch„, „duch Zniszczenia”; perski książę zła, demon zła i ciemności, kłamstwa i zniszczenia, złych czarów i czarnej magii; przywódca Zła przebywający w ciemnej, cuchnącej otchłani; pierwowzór chrześcijańskiego Szatana. Według maga Zaratustry, który był kuszony przez Arymana, ale wyszedł z tej próby zwycięsko, to właśnie Aryman sprowadził śmierć na ziemię, zabijając pierwowzór człowieka i zwierząt. W mazdaizmie (zaratusztrianizmie) było to uosobienie zła, ciemności i kłamstwa, w dualistycznej koncepcji tej religijnej, rytualnej magii wróg Spenta Mainju (czyli „ducha Stworzyciela”), emanacji Ahura Mazdy. Angra Mainju czyli Aryman toczy z nim odwieczną walkę której celem jest zniszczenie świata w chaosie ciemności, do pomocy stworzył armię demonów (daiwowie, daitya), między innymi – zawiść, zazdrość, nienawiść, chciwość itp., w tym demony planet – główne źródło niepowodzenia i złego losu. W późniejszych źródłach przeciwnikiem Angra Mainju jest sam Ahura Mazda. Angra Mainju nie ma jednak siły twórczej i na końcu dziejów zmagania dobra ze złem poniesie ostateczną klęskę. Aryman dorównuje potęga swemu bliźniaczemu duchowi, Ahura Mazdzie, ale, zgodnie z przepowiednia Zaratustry, ostatecznie zostanie pokonany przez „wszechwiedzącego pana nieba i ziemi”. 

Młody Spitama Zaratustra od najwcześniejszych lat był prześladowany przez siły zła, które próbowały go zniszczyć, zanim on zdąży im przeszkodzić. Za każdym razem jednak młodzieniec zwyciężał i pokonywał je samą swoją mądrością. Cały ten okres minął mu na rozmyślaniach podczas przemierzania bezkresnych pastwisk jego ojczyzny. Gdy miał zaledwie piętnaście lat, zmarł jego stary ojciec, a bracia zaczęli kłócić się o podział majątku. W końcu jednak któryś z nich pomyślał o tym, by zapytać Zaratustrę, ale ten wziął tylko jeden medalion, symbolizujący życie duchowe. Za jego przykładem, bracia nawrócili się z chciwości i pogodzili się przy podziale majątku. Gdy Zaratustra miał zaledwie dwadzieścia lat, opuścił rodzinny dom i ruszył w podróż po różnych krainach i królestwach, mając nadzieję, że w końcu znajdzie odpowiedzi na tak nurtujące go pytania. Przez około dziesięć lat podróżował po świecie, spotykając wielu ówczesnych filozofów i świętych mężów, nie mogąc jednak przyjąć dla siebie filozofii żadnego z nich. Mniej więcej w tym okresie ożenił się też z niejaką Hvovi, o samym małżeństwie wiadomo jednak bardzo mało.

W wieku trzydziestu lat, bladym rankiem ruszył aby nabrać wody. Gdy zaobserwował jak niebo powoli nabiera koloru, doznał oświecenia. Niektórzy mówią, że wówczas w końcu zrozumiał wewnętrzne działanie wszechświata w przestrzeni filozoficznej, inni że dalej opisana historie nie jest tylko mitem, a prawdziwym zjawiskiem, które go spotkało. Otóż Zaratustrze miał objawić się Vohu Mana (Vahman), jeden z czołowych archaniołów Ahura Mazdy, Amesha Spenta. Przeniósł go magicznymi drzwiami do Niebios, gdzie miał mu przedstawić podstawy, jakimi rządzi się świat i sens wszystkiego, co dzieje się dokoła niego. Po powrocie Zaratustra poczuł się oświecony i wrócił, z zamiarem przekazania swojej rodzinie i bliskim tego, co widział. Gdy objawił swoje poglądy rodzinie, początkowo mieli pewne zastrzeżenia, ale w końcu jego kuzyn Maedyoimaha zdecydował się podążyć jego śladem i zostać wyznawcą jego religii. Następna nawróciła się Hvovi, żona Zaratustry, który pociągnęła za sobą ich szóstkę dzieci. Prorok był zadowolony z nawrócenia swojej rodziny, ale anioł nie objawił mu prawdy tylko dla tych kilku ludzi – miał uratować on cały świat. Gdy jednak wyszedł na ulice i zaczął tam głosić swoje objawienia, kapłani stawili mocny opór, przeganiając go. W całym mieście nawrócił tylko dwudziestu ludzi i z czasem zmuszony był razem z tymi ludźmi opuścić miasto.

Przez długie lata ta wąska grupa tułała się po świecie, szukając kogoś, kto by ich w końcu wysłuchał, bezowocnie. Za każdym razem lokalni władcy i kasta kapłańska opierali się zmianie istniejącego systemu wierzeń, woląc wierność swoim bożkom niż szczerej prawdzie. Tułaczka trwałaby wieczność, gdyby w końcu nie doszły ich słuchy o mądrym i rozważnym królu Vishtaspie. Słysząc te legendy, ruszyli do niego, uważając że tylko on może ich wysłuchać. Król Vishtaspa jako pierwszy postanowił przyjąć Zaratustrę na audiencję, ale zaprosił też do siebie wszystkich kapłanów, którym dał za zadanie szczegółowo przepytać Zaratustrę. Prorok nie zawahał się przy żadnym pytaniu i na wszystkie zgrabnie odpowiedział, co przekonało Vishtaspę. Król nawrócił się na zoroastryzm i zaczął go propagować, tworząc po raz pierwszy kastę kapłanów-magów dla tej nowej religii. Wciąż jednak byli w państwie wrogowie Zaratustry – użyli oni mrocznej magii by oskarżyć proroka o jej uprawianie, co spowodowało, że na krótko wylądował w więzieniu. Gdy jednak koń króla zachorował i jedynie Zaratustra umiał go wyleczyć, król się nawrócił i poprosił proroka o wybaczenie za zwątpienie – skutecznie.

Spitama Zaratustra i jego rodzina żyli w swoim nowym domu spokojnie przez długie lata. Tu też prorok zdobył dwóch najważniejszych uczniów, Frashaoshtrę i Jamaspę (ten drugi został potem jego zięciem). Religia zaczęła kwitnąć i rozpowszechniać się na inne kraje, aż w wieku około 77 lat Zaratustra widział jak kraj Vishtaspy został najechany przez służących złu barbarzyńców. Napadli oni na świątynię ognia i zgładzili większość modlących się tam kapłanów, w tym podobno samego Zaratustrę, który już dzień wcześniej czuł nadchodzącą śmierć. Inni natomiast mówią, że jego duch wniebowstąpił, ale to już zupełnie inna historia. W starożytnej Persji Sanat Kumara był czczony jako Ahura Mazda, który pojawił się Zaratustrze w obecności sześciu innych istot światła (Kumarów). Mówi się, że z powodu ich wielkiego światła Zaratustra nie widział własnego cienia na ziemi. Magia Sanat Kumara związana jest z Plejadami i Słońcem oraz Ogniem. 

Ahura Mazda znaczy „Pan Mądrości” lub „Wódz Zastępów Ra (Ognia)”. Spitama Zaratustra rozpoznał Ahurę Mazdę jako jedynego prawdziwego Boga, stwórcę wszechświata i zapoczątkował duchową tradycję opartą na strzeżeniu świętego płomienia. Nawet dziś zwolennicy zoroastryzmu na te pamiątkę rozpalają magiczny ogień na ołtarzu. Spotkania Ahury Mazdy z Zaratustrą i Yimą, pasterzem i pierwszym śmiertelnikiem, z którym Ahura Mazda rozmawiał, jak i jego nauki zapisane są w Zend Avesta. Ahura Mazda przedstawiony jest tu w siedmiu emanacjach, Amesza Spenty, które są „szczodrobliwymi nieśmiertelnikami”. Tym, kogo Yima i Zaratustra przywoływali najczęściej, był Spenta Armaiti, opisany poprzez cechy boskiej mądrości, oddania, poboczności, życzliwości, łaskawości, prawomyślności, pokoju, miłości i służenia. Badacze zoroastryzmu uważają go za wcielenie cnót służby, łaskawości i pogody, które towarzyszą oświeceniu. Ucieleśnia on „uniwersalnie szczodrobliwy spokój”, nie tylko osobisty pokój i miłość, ale pokój między wspólnotami i narodami. Implikuje on miłość bez oczekiwania na wzajemność, sumienność bez myślenia o nagrodzie i uniwersalne braterstwo ludzi.

Ahura Mazda (Ormuzd) uczy praw poświęcenia i służenia, szanowania czterech żywiołów i wyrzucania złego ducha (Angra Mainju) poprzez moc słowa mówionego. Dlatego można uzyskać pomyślność i pokój. Zawsze należy pamiętać o tych podstawach magicznych tradycji Wschodu. 

Ceremonialna Magia Rytualna

Magia ceremonialna czy rytualna to ogólny termin używany do określenia długich, pracochłonnych i skomplikowanych rytuałów. Nazywana jest magią ceremonialną ponieważ, podobnie jak w ceremoniach, wymagana jest duża liczba narzędzi jako niezbędna pomoc dla praktykującego. W magii orientalnej rytuał to wedyjski rich (ryć) lub współcześnie puja (pudża).

Magia ceremonialna jest traktowana jako rozszerzenie lub synonim magii rytualnej. Jest to podstawowy nauczany rodzaj magii bez którego inne metody są zwykle mało skuteczne, chociaż nie zawsze tak bywa.

Magia ceremonialna bazuje na tym, że 90 % osób cechuje odczuwanie i myślenie rytualne.  Spopularyzowana jest stosowana przez zakony i bractwa hermetyczne w celu wytworzenia okultystycznych zjawisk i efektów. Magia ceremonialna właśnie najczęściej jest określana ezoteryczną ze względu na jej elitarny charakter i otaczający ją nimb tajemnicy. Generalnie jednak słowo ezoteryka obejmuje magię jako całość. 

Rysunek: Magia Złotego Om i Kolorów Światła 

Om Kara Złota

Magia Ceremonialna czy rytualna wywodzi się od Sztuki, którą w średniowieczu parali się przede wszystkim królowie, bogaci rycerze, możni, niektórzy alchemicy. Magia Wysoka, Ceremonialna angażuje w swe działania siły nadprzyrodzone, anielskie i boskie, częstokroć też podporządkowuje sobie moce i istoty demoniczne. Nadto dysponuje szeroką gamą środków wpływających na umysły i wolną wolę innych ludzi. Warto jednak wziąć pod uwagę fakt, że jest tylko i wyłącznie narzędziem. Jako taka może zostać wykorzystana zarówno w celu czynienia dobra, jak i zła.

Magia rytualna składa się z odprawienia formalnej ceremonii, która przynajmniej w części odbywa się w miejscu przeznaczonym do takich celów i w odpowiednim czasie.

Trening w Mocy, podobnie jak nauka Magii Wysokiej (Ceremonialnej), wymaga dużego poświęcenia i samodyscypliny. Dodatkową, od razu rzucającą się w oczy zbieżnością jest choćby medytacja. Używana w celu zajrzenia w głąb siebie, uspokojenia umysłu, zbadania swych uczuć. Później staje się elementem odczuwania świata zewnętrznego, narzędziem koncentracji, wreszcie i wpływania nań. Ponadto stanowi kolejną drogę do podporządkowania ciała, fizyczności, komendzie silnej woli, umysłu. Kto nie wierzy może się przekonać starając się utrzymać na wodzy myśli i ciało podczas minimum półgodzinnego bezruchu w trakcie ćwiczenia medytacji. Po kwadransie uporczywa potrzeba zmiany pozycji czy nawet głupie swędzenie staje się przerażająco nieodparte. Że nie wspomnimy już o myślach, z których każda dąży we własnym kierunku niezależnie od innych, a to trzeba opanować i myślami nauczyć się gruntownie kierować.

W magii rytualnej trzeba często poczekać na odpowiednią fazę księżyca i odpowiedni wiatr, a także porę dnia. Wschódsłońca, pierwsza kwadra i wiatr ze wschodu to coś nowego, początek, zmiana na lepsze. Południe, pełnia i wiatr z południa to największa siła i moc. Odpędzanie zła, oddzielanie i kończenie czegoś najlepiej udaje się o północy, przy północnym wietrze i trzeciej kwadrze.

Magia rytualna składa się z kombinacji różnych elementów, takich jak wypowiadanie specjalnych słów, wydawanie dźwięków, wibrujący śpiew, ustalone ruchy. Rytuały wymagały trzymania w rękach wielu różnych rekwizytów. Przykładowo czarodziejska różdżka, która w rękach maga była berłem – symbolem władzy służyła niejednokrotnie do zwoływania duchów i aniołów.

Niech mądry mag pozna siłę
działań, czynów, gestów i słów
wypowiadanych w powadze obrzędu.
To jest droga do serca
ze wszystkich najkrótsza
Wypełniona światłem, łagodna i prosta.
Ten, kto szuka zaklęć dla dokonania zmian
znajdzie wolę życia, która zawiedzie go do celu.
Niech niewinni – z ukrycia,
w spokoju i ciszy dojrzą potęgę słowa i czynu,
której zgiełk świata tylko by osłabił.

Stanęliśmy u progu świata magii ceremonialnej. Szczerze mówiąc, wszystkie czary i rytuały nie są niczym innym, jak jeszcze jednym sposobem na dotarcie do tajemnych sił natury, które drzemią w każdym z nas. Magia ceremonialna nie ma nic wspólnego z kultem diabła, wywoływaniem duchów czy czekaniem na UFO. Poprzez lata, to pradawne rzemiosło zostało związane z całą gamą nieodpowiednich skojarzeń. Jeśli chcesz, magię ceremonialną można nazwać magią białą lub wysoką. Mogłeś słyszeć o białej i czarnej magii choć niektórzy mówią,że w rzeczywistości takie rzeczy w ogóle nie istnieją, a są tylko biali i czarni magowie. Jeśli pracujesz z magią, używając jej dla samolubnych i szkodliwych celów, jest to magia czarna. Jeżeli działasz dla dobra innych, próbując choćby w małym zakresie uczynić świat miejscem lepszym i używając swoich umiejętności w sposób rozumny – jest to magia biała.” Nic dodać, nic ująć. Oczywiście nie trzeba dodawać, że jeśli masz niskie motywy Natura zawsze znajdzie sposób, aby cię powstrzymać.

Prawda jest jednak taka, że w starożytności terminu magia biała używano w odniesieniu do tych praktyk i rytuałów w których opierano się o boski Promień Białego Światła i jego odcienie. Terminu czarna magia używano do prac które oparte były o używanie demonicznego Promienia Czarnego Światła czy raczej czarnej energii mroku. I po rodzaju oraz źródle energii rozróżniano białą magię od czarnej, asurycznej, a nie po konotacji moralnej. Właściwie magia ceremonialna nie jest czymś, co można opisać lub przedyskutować. Można jej jedynie doświadczyć. Głównie polega na uzyskiwaniu władzy nad materią i jeżeli wolisz, jest to bardzo stara i bardzo piękna forma pozytywnego myślenia. Kiedy wykonasz jakiś z rytuałów przekonasz się, że twoje zrozumienie magii zwiększa się o wiele szybciej, niżbyś jedynie czytał o nich jedynie w teorii.  

Rytualna Magia Wysoka

Jednym z podziałów panujących w magii jest podział na magię wysoką i niską. Magia wysoka to magia ceremonialna, wymagająca odpowiednich, często drogich lub trudno dostępnych rekwizytów, polegająca generalnie na kontaktach z duchami i uzyskiwania pożądanych zmian poprzez wpływanie na owe duchy. Magia zwana niską to czarostwo, magia ludowa, rzemiosło wiejskich czarownic wykorzystujące moc drzemiąca w naturze. Z nazwy można wnioskować, że magia wysoka jest bardziej skuteczna lub „prestiżowa”– i tak jest w rzeczywistości, chociaż zależy to w dużej mierze od osoby maga. Jest to jednak dyscyplina znacznie trudniejsza, wymagająca bezwzględnego oddania, poświęcenia i żelaznej samodyscypliny. Należy także liczyć się z czyhającymi na nieudolnego maga niebezpieczeństwami.

Magia naturalna związana jest głównie z wierzeniami pogańskimi (np. Wicca), natomiast magia ceremonialna dotyczy raczej obszarów gdzie znane są elementy boskiej magii jak praca z aniołami i bóstwami. Ponadto magia wysoka zalecana jest raczej osobom bardzo wszechstronnie i gruntownie wykształconym i majętnym – takie zresztą właśnie praktykowały ją przez wieki. Magia ludowa to magia prostych rytuałów, łatwo dostępnych rekwizytów – kamieni, świec, sznurków, ziół itp., pozwalająca na dużą dowolność w postępowaniu. Magia ta pochodzi wprost od ludu, który magicznymi zabiegami wspierał swoje starania w dziedzinie rolnictwa czy życia codziennego. Celem rytuałów było więc „zamówienie” choroby, zapewnienie lepszych zbiorów czy zdobycie serca ukochanego, a także zapanowanie nad niesprzyjającymi zjawiskami atmosferycznymi.

Zwolennicy magii naturalnej podają na jej obronę, że działać będzie ona w rękach każdego, kto będzie miał dostatecznie dużo dobrej woli. Każdy może poznać jej podstawowe reguły i sam układać zaklęcia i rytuały. Innym aspektem świadczącym za magią naturalna jest fakt, że w przeważającej większości jest ona magią dobrą, mająca na celu pomaganie ludziom i zmienianie świata na lepsze. Nie jest to jednak absolutnie jednoznaczny podział, albowiem i w magii ludowej znaleźć można „proste przepisy” na uprzykrzenie życia bliźnim – chociażby w magii voodoo (wudu), która jest, bądź co bądź, magią ludową (choć nie tak prostą i dowolną jak ludowa magia europejska). Istotą Voodoo są jednak poważne trwające czasem nawet 40 dni rytuały, a zatem jest to magia ceremonialna. Nie istnieje Voodoo bez pracy z Loa (Bóstwami, Aniołami).

Magia ceremonialna to prawdziwa „arystokratka” na tle swojej ludowej koleżanki. Stawia ona ogromne wymagania w stosunku do praktykującego. Musi on nie tylko całe życie bardzo pilnie się uczyć i ćwiczyć, ale także prowadzić ascetyczny tryb życia. Poza tym samo zgromadzenie potrzebnych materiałów i urządzenie miejsca praktykowania magicznych rytuałów może poważnie nadszarpnąć budżet osób mniej zamożnych. Ponieważ w magii wysokiej mag ma do czynienia z potężnymi duchami i bogami, narażony jest nieustannie na niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia, tak fizycznego, jak psychicznego. Oczywiście obie dziedziny posiadają wiele elementów wspólnych. Jest to przede wszystkim osoba maga, jego umiejętność wizualizacji, potęga i umiejętność koncentracji, a następnie wyzwolenia mocy osobistej. Praktykowanie jednego rodzaju magii nie wyklucza także zajmowania się drugim z nich. Prawdziwi magowie są bowiem wszechstronni.  

Magia wysoka, ceremonialna to takie białomagiczne antylicho dla wszystkich demonicznych aktywności w jakie zaangażowana jest ciemniejsza część rodzaju ludzkiego. Magia wysoka jest istotną częścią szkół białej magii i oryginalnie służy do kontaktu z wyższymi dobrymi duchami, aniołami i bóstwami Nieba. Magia wysoka pochodzi z Niebios od aniołów i bóstw nieba, od istot ze światła i na magicznych kręgach światła oraz ogniowych ceremoniach jest oparta. 

Zasady Praktykowania Magii Rytualnej

Aby praktykować Magię, szczególnie tę ceremonialną, najlepiej jest dołączyć do jakiejś mocno i zdecydowanie oraz regularnie praktykującej grupy w okolicy lub w twoim kraju. Wiele umiejętności dziedziczy się od tych, którzy już wiele lata dużo praktykowali z efektami. Energia grupy wzmaga praktykę i siłę ceremonii. Nie należy jak mawiał Mistrz Magii Henoch aliasHermes lekceważyć grupowej praktyki. Oprócz tego, wiele potężnych rytuałów wykonuje jednocześnie siedem, dziesięć lub szesnaście osób, a bywa, że potrzeba 108 osób do rytuału magicznego.

Osoba pragnąca praktykować magię która nie ma możliwości lub chęci do przyłączenia się do jakiejś organizacji i/lub osiągnięcia personalnych instrukcji może ciągle nauczyć się tej sztuki/nauki bezpiecznie i efektywnie. Jedynymi ograniczeniami są wymówki, które pochodzą z codziennego życia, które nie dostarcza ni czasu, ni źródeł do praktyki jakiegokolwiek życia duchowego. Niechęć do grupy jest zwykle oznaką lenistwa i niechęci do praktyki magii.

Nauka, praca i stres wydają się zawsze konspirować razem aby nie pozwolić na nic innego niż przyziemne i rozgoryczone spojrzenia na życie. Dla tych samotnych praktykujących (i prawdopodobnie dla tych, którzy nimi nie są, a którzy mogą też coś z tego zyskać), którzy znajdują czas i źródła przeszkód w swej praktyce, wskazuję na kilka rzeczy, które mi bardzo pomogły:

  1. Nigdy nie pozwól sobie na wymówki. Jeżeli znajdziesz jakąś wymówkę aby nie ćwiczyć, niezależnie od okoliczności, może to i na pewno zdegraduje cię bardzo mocno.
  2. Jeżeli masz na prawdę mało czasu, zwykłe codzienne praktyki jak Mniejszy Rytuał Penatagramu może być wykonany wyobrażając sobie świątynie, narzędzia i strój.
  3. Jeżeli musisz robić to często (pkt. 2) to zaplanuj sobie przynajmniej raz w tygodniu czas na pełne wykonanie rytuału, ze wszystkimi parafrenaliami.
  4. W szkole lub pracy praktykuj asany. Nie mam na myśli żadnych wymyślnych pozycji a raczej te podstawowe i po prostu bycie świadomym swej pozycji, utrzymywanie wyprostowanego kręgosłupa, stóp płasko na ziemi i czujnego umysłu (tzn. żadnego marzenia na jawie) i spokojne, regularne oddychanie.
  5. Praktykuj adoracje aniołów, bóstw i Bogów. Są one doskonałymi „przypomniaczami” podczas dnia do bycia skupionym na Wielkim Dziele.
  6. Jeżeli tylko możesz, próbuj kochać wszystko i każdego z kim się spotkasz bez rozróżniania ludzi na lepszych i gorszych, bez ich dyskryminowania z powodu koloru skóry czy wyznania.
  7. Jeżeli pkt. 6 jest dla Ciebie za trudny, na prawdziwie szczerym poziomie, spróbuj po prostu doceniać miejsce wszystkich i wszystkiego w skalach i równowadze wszechświata. Bądź szczęśliwy. Jeżeli jesteś aktywnie i rozmyślnie szczęśliwy (jeżeli nawet jest to trudne) to nie tylko nabierasz zwyczaju bycia w takim stanie, lecz dodatkowo wpłynie to na ludzi wokół ciebie. Oni skłaniają sie do bycia szczęśliwymi wzamian i traktują cię z większą uprzejmością i respektem niż normalnie. To jest potęga magji…
  8. Ćwicz swą wolę poprzez czynienie przysiąg (zaczynając najpierw od małych). Te które ja stosowałem to nie jedzenia żadnego „junk food” (żarcie z barów szybkie obsługi, gotowych mrożonych dań itp.) przez tydzień, nie kłócenia się z pewnymi osobami nie zależnie od tego co powiedzą przez 24 godziny itp., itd. Kreatywność i twórczość bardzo pomagają w tym ćwiczeniu (jak wszędzie indziej).
  9. Afirmuj codziennie, że celem twych praktyk i wszystkiego co robisz jest nic innego niż Wielkie Dzieło. I że oświecenie i rozwój duchowy które to umożliwia ciężka praca są prawdziwie jedynymi rzeczami w życiu które na prawdę mają znaczenie.

Medytacje, spożywanie mniejszej ilości chemikaliów, czytanie o magyi, religii, filozofii i innych tematach z wielu różnych punktów widzenia są również bardzo wartościowe dla samotnie praktykującego maga ceremonialnego. Pamiętaj, że ostatecznie twoja ścieżka jest między tobą a tobą (tobą i twą Prawdziwą Jaźnią, twym Aniołem Stróżem) i chociaż inni mogą proponować pomocne rzeczy, to jest twą odpowiedzialnością osiągnąć samemu oświecenie.

Bądźcie błogosławieni! Niech wszyscy osiągną Moc! Miłość jest Prawem!

Żyjcie bez karmicznych ograniczeń.  

OCCULTUM – Laboratorium Magiczne

Przyjrzyjmy się miejscu, w którym mag studiuje nauki tajemne i odprawia magiczne rytuały. Tradycyjnie nazywa się je occultum lub laboratorium magiczne. Laboratorium musi być w kształcie odpowiednim dla zasady złotego podziału. Laboratorium takie powinno mieścić się w pomieszczeniu bez okien, oświetlonym słabym, ale równomiernym światłem. Ściany muszą być słonecznie białe, bez żadnych wzorów czy zabrudzeń. Samo pomieszczenie także musi być idealnie posprzątane i dobrze przewietrzone. Mag nie powinien do niego wpuszczać nikogo, a zatem drzwi muszą być zaopatrzone w zamki.

Na suficie pomieszczenia należy namalować czteroramienną gwiazdę, której ramiona wskazują cztery strony świata (podobną do róży wiatrów). Ściany pomieszczenia także muszą być zgodne dokładnie z czterema stronami świata. W części wschodniej laboratorium, czyli na idealnie wschodniej ścianie ustawia się ołtarz magiczny, czyli stół o wymiarach 70 na 50 centymetrów, pomalowany na biało. Po obu jego stronach ustawia się pod ścianami dwie szafy na magiczne utensylia. Koło szaf stać powinny: po jednej stronie komoda, a po drugiej stół i krzesło. Ołtarz, szafy, komoda, oraz stół i krzesło muszą być pomalowane na słonecznie biało. Z tyłu ołtarza ustawia się dwa sprzęty czarne: pulpit na magiczne księgi oraz okrągły stolik pomocniczy. W sumie sprzętów jest siedem (stół z krzesłem liczy się jako jeden mebel).

Ołtarz należy przykrywać obrusem w kolorze stosownym do rodzaju odprawianego zaklęcia. Dodatkowo na ołtarzu stawia się symbole czterech Żywiołów: świecę, kadzielnicę, szklaną kulę i czaszkę. Wszystkie te przedmioty także musza spełniać pewne wymagania. Do tego Mag powinien posiadać odpowiednie szaty, dopasowane do rodzaju obrzędów oraz dnia tygodnia (podporządkowanemu planecie), w który czary odprawia, a z pewnością musi mieć trzy: w kolorze białym, czarnym/fioletowym i czerwonym. Szaty owe są luźnymi, wygodnymi tunikami, które nie krępują ruchów i nigdzie nie cisną. Z przodu, pośrodku, powinny mieć wyhaftowany pentagram w odpowiednim kolorze. W pasie przewiązuje się je sznurem. Do szat mag zakłada stosowną biżuterię, przede wszystkim pierścienie wykonane z metalu odpowiadającemu dniu tygodnia (oraz planecie), z osadzonym odpowiednim kamieniem.

Poza strojem, mag powinien posiadać zapas kadzideł, olejków eterycznych, świec, ziół, kamieni oraz rytualne noże, sztylety, miecze – często wykonane ze szlachetnych metali i ozdobione szlachetnymi kamieniami. Przed przystąpieniem do ważnych rytuałów mag powinien pościć (także seksualnie) przez co najmniej 9 dni, a tuż przed obrzędem dokonać magicznego oczyszczenia poprzez rytualną kąpiel w zimnej wodzie. Mag powinien bezwzględnie być wegetarianinem i pić jedynie źródlaną wodę. Najlepiej, jeżeli jego dietę stanowią głównie warzywa i ewentualnie chleb (szczególnie przed przystąpieniem do obrzędów). Poza tym powinien pozostawać ogólnie wstrzemięźliwy i codziennie medytować, aby wzmacniać swoje siły psychiczne. Tylko tak wzmocniony mag jest w stanie stawić czoła potężnym mocom, które stara się okiełznać. Częstym powodem braku należytych rezultatów z uprawiania magii jest nieodpowiednia dieta, zły sposób odżywiania, brak postów i wstrzemięźliwości.  

Pomoce Magiczne

Chociaż prawdziwy mag może osiągnąć wszystko swoją własną mocą – którą samodzielnie osiągnął na skutek swojej duchowej dojrzałości podczas magicznego rozwoju, to może on zdecydować się na używanie magii ceremonialnej i wszelkich pomocy, które do niej należą. Trzeba pamiętać, że wykonywanie rytuału bez zewnętrznych pomocy jest etapem bardzo zaawansowanym i z reguły niemożliwym do osiągnięcia bez ćwiczenia na konkretnych przedmiotach.

Korzyścią, jaką oferuje magia ceremonialna jest to, że poprzez powtarzane używanie jednego instrumentu do tej samej operacji, można osiągnąć rezultaty bez użycia własnej mocy. Magia ceremonialna umożliwia zatem łatwiejszą pracę z okultystycznymi mocami poprzez użycie różnych narzędzi pomocniczych. W zasadzie wszystkie zewnętrzne urządzenia, wszystkie magiczne instrumenty, są pomocą dla świadomości i pamięci maga. Poprzez kierowanie uwagi na określony instrument, reprezentowane przez niego zdolności i moce sprowadzone są do świadomości maga. Gdy tylko mag, podczas aktu ewokacji, weźmie w dłoń dowolny instrument, otrzyma pożądany kontakt i właściwy rezultat bez żadnego specjalnego wysiłku. Jeśli, na przykład, bierze w dłoń swoją magiczną różdżkę, która reprezentuje jego absolutną wolę, to natychmiast zostanie osiągnięty kontakt z pożądanym duchem, dzięki różdżce, poprzez wolę maga. To samo zdarzy się w odniesieniu do wszystkich innych magicznych pomocy, gdyż one również symbolizują duchowe moce, prawa i jakości.

Mag, Mobed który chce używać magii ceremonialnej, powinien być bardzo drobiazgowy jeśli chodzi o jego magiczne instrumenty, gdyż te rzeczy mają być traktowane z prawie religijnym zachwytem. Ich wartość wzrasta z ostrożnym, dokładnym i pełnym uwagi używaniem. Magiczne instrumenty są tym samym, co święte relikwie i pomagają magowi stworzyć konieczną świątynną atmosferę wymaganą dla magii ceremonialnej. W momencie ich zastosowania, mag musi być prawie w stanie ekstazy. Jeśli instrument zostanie użyty dla jakiegokolwiek innego celu niż ten, dla którego jest przeznaczony, traci swoją magiczną skuteczność i nie może dłużej służyć oryginalnemu celowi.

Skoro każdy magiczny instrument wymaga odpowiedniego uczucia szacunku ze strony maga, to musi być utrzymywany poza wzrokiem osób niewtajemniczonych, by uniknąć jego profanacji. Zatem, zanim mag sięgnie po swój magiczny instrument, musi przejść proces mentalnego oczyszczania poprzez modlitwę, bądź odpowiednią medytację. Nigdy nie może dotknąć magicznego instrumentu, jeśli nie jest on potrzebnym składnikiem ceremonii. Musi zawsze być świadomy faktu, że każdy magiczny instrument symbolizuje najbardziej boskie prawa, a zatem musi być traktowany jak relikwia. Jedynie w rękach maga pamiętającego o tym wszystkim, instrument przyniesie zamierzony skutek.

Stosując wszystkie środki zalecane odnośnie podejścia do wszelkich magicznych instrumentów, mag wytworzy w sobie wyjątkowo silną manifestację wiary, woli i wszystkich właściwości prawa, a tym samym tak zwiększy swój magiczny autorytet, że będzie w stanie swoją wolą wpłynąć na istotę czy moc, by wytworzyła ona rezultaty, jakich on oczekuje. Nawet jeśli mag nie używa swoich magicznych instrumentów przez bardzo długi okres czasu, to wciąż pozostaną one w stałym kontakcie z wartościami, jakie symbolizują. Jako że każdy instrument jest magicznie ładowany (tj. dedykowany) określonym celem, to nigdy nie traci swoich magicznych mocy, o ile jest właściwie używany, nawet przez całe wieki od momentu jego ostatniego zastosowania. Jeśli ładowanie i konsekracja magicznych instrumentów zakłada, że mogą one być użyte jedynie przez określonego maga, dla którego zostały stworzone, to żaden inny mag nie może ich używać. Nie posiadałyby żadnej skuteczności nawet w rękach maga, który jest w pełni wtajemniczony w świętą naukę magii, chyba że byłyby one przez niego naładowane dla jego własnych celów.  

Ryc.: Zarathustra – Kapłan Boskiej Magii Rytualnej

Wielki Biały Mag i Prorok Zaratusztra

Dni tygodnia w magii rytualnej

Dni tygodnia, pory dnia, a nawet godziny mają konkretne odniesienia do magicznych energii. Każdy dzień ma podporządkowany sobie kolor, planetę, liczbę i wiele innych elementów. Znajomość tych prawidłowości może zwiększyć skuteczność zaklęć, jeśli rzuci się je o odpowiedniej porze. Dzień to pora światła, kiedy energia Słońca jest silna i aktywna. Dzień sprawia, że chcemy badać, odkrywać, iść do przodu. Jest to dobra pora na interesy, handel, komunikację, odważne posunięcia, sprawy zawodowe i finansowe. Czas wzrostu, zyskiwania siły i mocy, a także budowania i wzmacniania energii miłosnych.

Najbardziej pełnymi mocy porami dnia jest wschód i zachód Słońca. Chwila, kiedy Słońce wstaje nad horyzontem i rzuca pierwsze promienie na uśpioną Ziemię, jest chwilą magii. Wschód Słońca wzmacnia i naładowuje wszelkie nowe początki, nowe perspektywy, pracę, miłość, a także nowe kierunki, które zdecydowaliśmy się obrać w życiu. Jest również porą na odzyskiwanie sił i zdrowia, leczenie złamanego serca. Rytuały odprawiane o wschodzie Słońca są niezwykłe i pełne mocy. Należy wówczas ustawiać się twarzą w kierunku wschodnim, oczywiście najlepiej w otwartej przestrzeni. O zachodzie Słońca stajemy podczas rytuałów z twarzą zwróconą ku zachodowi. Jest to pora na wejście w głąb siebie, uwolnienie się od stresu, ulżenie niepokojom, wyjaśnienie codziennych nieporozumień, poszukiwanie głęboko ukrytej prawdy. Kolory zachodu Słońca mają silne właściwości magiczne. Barwy nieba można dodatkowo wykorzystywać do wzmacniania swoich zaklęć. Każdy dzień tygodnia naładowany jest dodatnio (energia męska, aktywna) lub ujemnie (energia żeńska, pasywna). Każdego dnia jedna z energii przeważa, jednak obie są w danym dniu obecne. Wykorzystanie tych energii z pewnością wzmocni działanie zaklęć. Magiczny dzień/doba rozpoczyna się zawsze o wschodzie słońca. Zatem cała noc należy do mijającego dnia.

Niedziela – Pierwszy dzień magicznego tygodnia

Energia: męska
Planeta: Słońce – Ravi, Surya
Kolor: pomarańczowy, żółty, złoty, biały
Drzewo: brzoza

Magiczne zastosowanie: zdrowie, przywództwo, leczenie, powodzenie, samowiedza, szczęśliwość, ego, nadzieje, radość, siła, indywidualność, władza, ojcowie i mężowie, ochrona, moc, władza, uduchowienie, awans, fortuna…

Poniedziałek

Energia: żeńska
Planeta: Księżyc – Ćandra
Kolor: biały, srebrny, kremowy, jasnozielony
Drzewo: wierzba

Magiczne zastosowanie: kobiece tajemnice, ochrona, emocje, sny, jasnowidzenie, dom, rodzina, medycyna, kobieca płodność, wiadomości, złodziejstwo, podróże, podświadomość, leczenie, małe zwierzęta i dzieci, siostry i żony, macierzyństwo, instynkt.

Wtorek

Energia: męska
Planeta: Mars – Mangala
Kolor: czerwony i pomarańczowy
Drzewo: ostrokrzew

Magiczne zastosowanie: odwaga, zemsta, pokonanie wrogów, wyższe wykształcenie, przemoc, szybkie działanie, operacje, rozpraszanie złych zaklęć, małżeństwo, wojna, więzienie, polowanie, współzawodnictwo polityczne i fizyczne, przywództwo, żądza, leczenie chorób krwi.

Środa

Energia: męska
Planeta: Merkury – Hermes – Budha
Kolor: żółty, szary, fiołkowy, kolory opalizujące
Drzewo: leszczyna

Magiczne zastosowanie: umysłowa jasność, komunikacja, pisanie, strategia, dywinacja, młodzi ludzie, wiedza, negocjacje, interesy, nauczanie, nałogi, rozsądek, długi, lęk, strata, leczenie i samodoskonalenie, percepcja, grupa, podróż.

Czwartek

Energia: męska
Planeta: Jowisz – Guru
Kolor: purpurowy, błękit królewski
Drzewo: dąb

Magiczne zastosowanie: szczęście, powodzenie, rozwój, ekspansja, hojność, męska płodność, starsi ludzie, sprawy prawne, zdrowie, honor, bogactwo, stroje, pragnienia, męskie zawody, duchowe osiągnięcia, realizacja Boga.

Piątek

Energia: żeńska
Planeta: Wenus – Śukra
Kolor: różowy, morski, zielony, kolory pastelowe
Drzewo: jabłoń

Magiczne zastosowanie: miłość, przyjemność, pokój, romans, małżeństwo, atrakcyjność, przyjaźń, delikatność, łatwość, partnerstwo, sztuka, muzyka, sprawy seksualne i sercowe, fizyczne piękno, zapachy i perfumy, działalność społeczna, życie towarzyskie, kobiece problemy, ochrona.

Sobota – Szabat

Energia: żeńska
Planeta: Saturn – Śani
Kolor: czarny, ciemny fiolet, ciemny szary, indygo
Drzewo: olcha

Magiczne zastosowanie: pokonywanie przeszkód, duchowa komunikacja, medytacja, życie, wolność, samodyscyplina, ochrona, pokonywanie ograniczeń, odnajdywanie zagubionych osób i przedmiotów, starsi ludzie, zakończenia, śmierć, niszczenie chorób i plag, pokonanie tych, którzy nas ograniczają, obrona psychiczna.  

Magia jako wyzwanie antropologiczne

Antropolodzy oraz etnolodzy (dzisiaj bardzo często te dwie specjalności się łączą): mają dzisiaj bardzo dużo do powiedzenia na temat samego faktu wyzwania, jakie niesie magia we współczesnym społeczeństwie. Przede wszystkim to im stawia się pytanie: Czy istnieje zjawisko, które możemy określić jako doświadczenie magiczne i czy można je, w pewnym sensie, odróżnić od doświadczenia religijnego? Ktoś może sądzić, że pytanie jest niewłaściwie sformułowane, ponieważ nie brakuje głosów — przede wszystkim w Stanach Zjednoczonych — według których doświadczenie religijne, w sensie ścisłym nie istnieje. Istnieją jedynie pewne elementy religijne, które wyrażają się w określonym continuum stanów psychicznych oraz postaw ludzkich, od których nie można ich całkowicie oddzielić.

Takie twierdzenia, które są często wypowiadane zbyt pochopnie i w sposób apodyktyczny, eliminują problem różnicy pomiędzy doświadczeniem magicznym i doświadczeniem religijnym, ponieważ wykluczają samo istnienie doświadczenia religijnego. Inne opinie — przeciwnie — poświęcają tyle miejsca „religijności ludowej” w doświadczeniu religijnym, że określają nim zjawiska, które inni badacze zaliczają do magii. Wielu antropologów jest pod wpływem klasycznego studium Arnolda Van Gennepa oraz jego sposobu używania terminu „magiczny — religijny”, który opiera się na teorii, zgodnie z którą zabiegi magiczne są jedynie obrzędami przemiany używanymi w religii. Według Van Gennepa religia i magia idą w parze, obok siebie. Jeśli są oddzielone, to wtedy „teoria bez praktyki staje się metafizyką, zaś praktyka bazująca na innej teorii staje się nauką”.

Bardziej wyważona wersja idei Van Gennepa znajduje się w teorii modlitwy Rolanda L. Grimesa, jednego z najbardziej znanych współczesnych znawców rytów i autora publikacji na ten temat. Według Grimesa „modlitwa ma charakter magiczny, jeśli oczekuje się od niej uzyskania określonych efektów, jak uzdrowienie czy pokój na świecie. Jeśli modlący się zanosi prośby, abyśmy byli nastawieni pokojowo, to jego modlitwa ma charakter egzorty i jest ceremonialna (…). Magia opiera się na tym, co ma charakter deklaratywny, aby osiągnąć to, co zawarte jest w imperatywie”. Idąc dalej po tej samej linii, protestancki liturgista Tom F. Driver uważa, że „bez magii religia jest bezsilna.

Ponieważ ryty religijne są technikami transformacji, jak to zrozumiał Van Gennep, a zatem, jeśli oddziela się religię od magii, to efektem jest oddzielenie z jednej strony metafizyki, z drugiej strony nauk empirycznych, a sama religia zanika. Taki los spotkał religię liberalną w społeczeństwie zachodnim. Ponieważ zrezygnowała ona z własnej magii, nie ma zbyt wiele do zaoferowania, a liczba jej wiernych jest coraz niższa”. Driver jednak nie krytykuje religii „liberalnej” z punktu widzenia osoby zachowawczej. Przeciwnie, czyni to, wychodząc z teologii wyzwolenia pochodzenia latynoamerykańskiego, która podejmuje pewne elementy magii ludowej, odczytując je w kontekście politycznym: „Magia — pisze — nie może być zrozumiana poza kontekstem społeczno-politycznym”.

Spostrzeżenia autorów, którzy idą śladem Van Gennepa, potwierdzają, że dokładne określenie, czym jest doświadczenie magiczne, stanowi rodzaj wyzwania. Ponadto uporczywe poszukiwanie religii całkowicie oddzielonej od magii, przekształciło się w bezsensowną walkę przeciwko religijności ludowej w Ameryce Południowej, w Afryce, w Azji (nie mówiąc już o pewnych rejonach Europy, jak chociażby o południowych Włoszech). Okazała się przy tym ona wyjątkowo szkodliwa dla Kościołów oraz tradycyjnych wspólnot, a równocześnie bardzo przychylna dla „nowych religii”, do których zgłosili swój akces wierni, zawiedzeni nadmierną racjonalizacją praktyk religijnych.

Magia ma swoje źródło bardziej w woli niż w intelekcie, bardziej w działaniu niż w przekazie teoretycznym. Doświadczenie magiczne nie dotyczy sacrum jako takiego, lecz jest bardziej nastawione na przyciągnięcie i manipulację sacrum, aby użyć go do celów, jakie stawia sobie ten, kto podejmuje działania magiczne. Te cele mogą być szlachetne, gdy chodzi o osiągnięcie „wyższych” poziomów świadomości i poznania, lecz również mogą być bardzo przyziemne, gdy chce się osiągnąć korzyści ekonomiczne albo miłość. Jakikolwiek byłby cel, to struktura doświadczenia magicznego, pozwalająca odróżnić je od doświadczenia religijnego, pozostaje taka sama. Michael Bertiaux, postać bardzo ważna we współczesnym świecie ruchów magicznych w Stanach Zjednoczonych, napisał, że moc magiczna przejawia się w ten sam sposób (choć nie z tą samą intensywnością) niezależnie od tego, czy chodzi o odkrycie tajemnic Atlantydy, czy też dotyczy ona przewidywania rezultatów wyścigów konnych z zamiarem wygranej w zakładach. Upadek kościołów i religii spowodowany jest tym, że brakuje w nich Magii.  

Ceremonia – Magiczny Rytuał  

Samooczyszczanie

Chociaż rytualna kąpiel cieszy się wśród magów dużą popularnością, istnieją tez inne sposoby oczyszczania ciała, np. stojąc na wietrze, wyobraź sobie, że porywa on ze sobą twoje negatywne myśli i emocje. PAMIĘTAJ oczyszczanie nie dotyczy wypędzania diabłów i demonów, ale zwyczajnego uwolnienia się od negatywnych myśli. Myśląc o przygotowaniu rytuału JUŻ GO ODPRAWIASZ. W tym momencie bowiem zostają wprawione w ruch energie a świadomość ulega tzw. „przesunięciu”.

Oczyszczanie przestrzeni

Pod pojęciem „przestrzeni” należy rozumieć obszar, na którym zostanie odprawiony rytuał. Oczyszczanie przestrzeni jest nieodłączną częścią rytuałów domowych – rzadziej występuje w trakcie rytuałów odprawianych pod gołym niebem. Wytrzyj podłogę. Zamieć ją zwykłą miotłą lub umyj. Kiedy będzie już czysta zastosuj magiczną miotłę. Nie musisz dotykać nią podłogi. Pracuj energetycznie, wyobrażając sobie, że miotła wymiata całe zło, choroby oraz psychiczne „śmieci”. Innym sposobem oczyszczenia jest rozsypanie soli lub jej mieszaniny ze sproszkowanymi ziołami (np. tymiankiem, rozmarynem, kopalem, szałwią lub draceną). W akcie rozsypywania zostaną uwolnione energie soli oraz ziemi. Rytuały przeprowadzane pod gołym niebem nie wymagają wielkiego oczyszczenia. Znaczna część środowiska naturalnego nie podlega psychicznym „zanieczyszczeniom” w tym wymiarze co domy mieszkalne. Wystarczy jedynie wsparte wizualizacją tradycyjne zamiatanie magiczną miotłą.

Tworzenie świętej przestrzeni

Na tę część rytuału składa się ustawienie ołtarza oraz utworzenie magicznego kręgu. Ustaw ołtarz pośrodku kręgu. Gdy przy nim staniesz winieneś mieć zwróconą twarz na północ. Teraz możesz przystąpić do wyznaczania magicznego kręgu. Zobacz i poczuj jak energia wypływa z twoich koniuszków palców, tworząc strumień wibrującego, purpurowo-niebieskiego światła. Powoli obejdź krąg, poruszając się zgodnie z ruchem wskazówek zegara. Uwolnij energię ze swego wnętrza i przy pomocy wizualizacji uformuj ją w kolistą jaśniejącą wstęgę o średnicy równej średnicy twojego kręgu. Powstały krąg winien otaczać cienie i ołtarz. Krąg winien być tworem żywym, jaśniejącym, rzeczywistym. Poczuj jego energię, doświadcz fizycznie istnienia jego krawędzi. Kiedy będzie on już solidny i kompletny zatrzymaj strumień wypływającej z ciebie energii. Odwróć dłonie ku ziemi i skieruj ją na powrót do siebie. Zamknij przepływ. „Strzep” dłonie – to konieczne.

Inwokacja

Inwokacja to akt metafizyczny. Nie tylko przywołuje do nas Boga i Boginię, ale również stymuluje nas, abyśmy mogli dostrzec boską cząstkę zawartą we własnym wnętrzu – nietykalną, niezmienną istotę, którą jest więź ze Starymi Ludźmi. Księgi magiczne zawierają zwykle kilka inwokacji. Pamiętaj, że improwizowane inwokacje,a najlepiej zapamiętuje się rymowane, są często znacznie mniej skuteczne niż najstarsze modlitwy. Nowe inwokacje trzeba wypraktykować skupioną praktyką, zwykle poleca sie 100 tysięcy powtórzeń lub więcej, aby nabrały mocy.

Celebrowanie rytuału

Jeśli rytuał jest odprawiany podczas sabatu następuje on zazwyczaj po inwokacji. W czasie tych rytuałów nie musisz mieć poważnego wyrazu twarzy. Śmiech i swoboda w skupieniu pełni bowiem magiczną i rytualną funkcję. Przykładowo szczery i radosny śmiech z rzuconej klątwy może ją czasem skutecznie unieszkodliwić.

Pobudzanie energii

Jest to działanie o charakterze magicznym. Sięgając po magię bądź pewny potrzeby jej wypełnienia i emocjonalnego zaangażowania się w jej realizację. Pamiętaj najczęściej najprostsze zaklęcia są najskuteczniejsze. Magiczny krąg lub kula kumuluje moc w czasie pobudzania energii. Gromadząc ją dla potrzeb zaklęcia na jeden ze starych sposobów (taniec, wibrujący śpiew, wizualizacja) wyznawcy magii usiłują utrzymać moc w swoich ciałach zanim osiągnie ona punkt kulminacyjny. Gdy tak się staje następuje jej wyzwolenie i przesłanie w miejsce docelowe. Po zakończeniu magicznych zabiegów odpocznij chwilę.

Uziemianie mocy

Po wysłaniu energii, moc, która pozostaje w tobie zaczyna cię „rozpierać”. Należy wówczas ją „uziemić”. Weź szczyptę soli ki rozsyp ją wokół kręgu. Możesz także spróbować wizualizacji, nadając nadmiarowi energii postać purpurowej mgiełki, wypełniającej krąg i ciebie samego. Weź do ręki dowolnie wybrany obiekt (magiczny nóż, pentakl) i wyobraź sobie jak pochłania on tę nadwyżkę. Staraj się trzymać ten przedmiot w dłoni lewej, receptywnej. Odłóż ów przedmiot, kiedy krąg będzie już oczyszczony a ty powrócisz do normalnego stanu.

Podziękowanie Bogini czy Bogu (Loa, Deva)

Niektórzy z wyznawców magii nazywają tą część rytuału „pożegnaniem bóstw”. Tak więc kończąc rytuał podziękuj bóstwom i poproś aby ponownie zaszczycili cię swą obecnością podczas kolejnego ceremoniału.

Przerwanie kręgu

Metoda ta jest uzależniona od tego w jaki sposób zbudowałeś krąg. Najłatwiej stosuje się zabieg następujący. Podziękuj dobrym bóstwom światła. Stań przed ołtarzem i wyciągnij przed siebie dłoń receptywną. Wyobraź sobie jak pochłaniasz wytworzoną przez krąg energię. W celu przecięcia kręgu możesz też zastosować magiczny nóż czy rytualny sztylet albo miecz. Wyobraź sobie jak panująca w kręgu moc zostaje wessana przez jego ostrze. Niezależnie od metody podziękuj władcom czterech stron świata za ich obecność i poproś aby sprawowali pieczę również nad twoimi przyszłymi rytuałami.  

Magiczna Inicjacja 

W przeszłości, Magia, szczególnie Magia Bogini (Śakti, Devi) była religią tajemną a jej wyznawcy przechodzili duchowe inicjacje. Tradycyjnie większość magów było zrzeszonych w grupach tajemnych – grupach zajmujących się wspólną nauką, praktykami religijnymi i magią. Niektóre z nich zajmowały się głównie nauką, inne pozostawały zamkniętymi wspólnotami i rzadko przyjmowały nowych członków. Wspólnotowe grupy ograniczają zazwyczaj liczbę członków do 8-16, choć są takie, która mają ich mniej lub więcej. Przykładowo liczba 13 członków w Kowenach Wiccan i Wiccanek symbolizuje ilość miesięcy księżycowych w roku. Zgodnie z tradycją magiczne grupy są kierowane przez Wielką Kapłankę oraz Wielkiego Kapłana. Są to magowie, którzy po latach praktyki i doświadczeń przeszli przez trzy kolejne inicjacje, pozwalające im kierować magiczną grupą i nauczać innych. 

Sama inicjacja (dikszan) jest bardzo ważnym wydarzeniem. Ceremonia powoduje, że osoba inicjowana przechodzi głęboką zmianę – staje się członkiem Wspólnoty Magów, zostaje przedstawiona Bogini i Bogu, ale także, podobnie jak w przypadku innych inicjacji, poszerza się jej wrażliwość na inne rzeczywistości i formy energii. Istnieje wiele tradycji magii, choć większość z nich opiera się na wspólnej filozofii. Każda linia przekazu posiada swoje własne rytuały, prawa i obrzędy magiczne, często różne od tradycyjnych. Wszystko to jest spisywane w księgach ezoterycznych i okultnych. W przeszłości, te księgi były ręcznie przepisywana przez każdego, nowo-inicjowanego członka Wspólnoty. Ta tradycja jest żywa do dzisiaj, chociaż coraz częściej używane są nowoczesne środki.  

Magia Bogini Białego Światła

Warto pamiętać, że rytuały i ceremonie związane z ezoteryczną Boginią Światła Lalita Tripura Sundari czy Menaka Devi wraz z całą otoczką nauk i dodatkowych praktyk rozwoju wewnętrznego stanowią klasyczny i dobrze znany od Indonezji przez Ural i Indie po Egipt przykład dobrze rozwiniętej praktyki magii ceremonialnej, magii rytualnej. Zresztą wielu indyjskich szamanów i magów zakazuje publicznego wymawiania sekretnego imienia Bogini Menaka jak i tysiąca innych znanych imion Bogini Światła.

Magia Bogini Białego Światła opiera się na blasku białego światła, który jaśnieje jak światło słońca odbite od wysokich himalajskich lodowców. Nastrój wysokich gór i potężnego słonecznego blasku to nastrój do praktyk magii Dachu Świata. Słowo Hima, Himah oznacza biały blask, białe światło słońca, a także energię świtu poranka, wschodu słońca w górach. Menaka oznacza Białą Magię Bogini, czyli śaktyzm albo swojsko wicca z Dachu Świata, tantrę Bogini.

Rytuał oczyszczania z sylabą „Ha” należy do podstawowych praktyk oczyszczających.Jest on znany i wśród tybetańskich buddystów i wśród hinduistycznych tantryków.  W istocie jest to długi wydech oczyszczający z lekko słyszalną sylabą brzmiącą jak przeciągłe „Haaa”, ale też z odpowiednimi gestami rąk oraz z wizualizacją energii biegnącej odpowiednimi kanałami w ciele i na zewnątrz. Szczegółów można nauczyć się na licznych kursach i zajęciach wprowadzających w Magię HA.

Samo słowo ‘Magya” wyjaśniane jest jako złożenie sylab „Ma” oraz „Gya”, gdzie „Ma” to sylaba usuwająca trucizny i pokusy, oczyszczająca serce i duszę oraz świątynię, a „Gya” to nasienie od słowa „Gaya” oznaczającego to co jest zwyciężone lub osiągnięte, dom, gospodarstwo domowe, własność, dobra. Gaya to także imię demona pokonanego i zniszczonego przez Boga Śiva (Sziwa). Razem Ma-Gya to usunięcie demonicznych pokus i trucizn, oczyszczenie dóbr i własności, domu czy gospodarstwa. Gaaya, gAya przez długie „A”pisane to pieśń, tak zwana pieśń matki Ziemi.

Magya to zatem zwycięstwo nad truciznami i pokusami, zwycięstwo nad demonami, a przecież jądrem magii są wszelkie metody panowania nad demonami, wyrzucania demonów, egzorcyzmów, pokonywania demonów w walce na wzór Bogów i Bogiń. Religia bez magii jest zatem niczym, które zostanie szybko upadłym pośmiewiskiem dla demonicznych istot. Bogini Menaka jest Matką, Pramatką dwóch głównych form żeńskich, Parvati (Góra lub Obłok) i Gangi (Rzeka), gdzie Parvati ma formy takie jak Tara, Uma, Kali czy Durga, natomiast Ganga przyjmuje postać siedmiu świętych rzek. Magowie tej Bogini jako patronki spędzają dużo czasu nad górskimi strumieniami praktykując.

Magia Bogini Menaka jest zatem energetycznie Białą Magią, opiera się o prawa i zasady magii białego światła solarnego. Z magii Menaki pochodzi tak zwana Medytacja Transmisyjna polegająca w skrócie na wibrowaniu sylaby pranawy, czyli Om (AUM) w ośrodku trzeciego oka w głowie i transmitowaniu, przesyłaniu przez trzecie oko promieni białego światła z tak zwanego Wielkiego Centralnego Słońca (Amba, Ambika, Ambari). Zaleca się też takie wygodne i łatwe praktyki jak skupianie na świetle świtu oraz na oglądaniu blasku wschodzącego słońca o poranku. Pora świtu jest normalną porą praktyki medytacyjnej każdego białego maga, ponieważ kontemplacje światła świtu, rozpraszania nocy stanowią fundament Białej Magii.

Zdolność skupiania i generowania białego, promiennego blasku solarnego jest podstawową wymaganą umiejętnością. Ludzie nie mogą często medytować o świcie ponieważ nie pozwala im na to element mroku, owładnięcie przez promienie czarnej energii demonów planety. Daje to tak zwaną depresję poranną, z jej słabościami, kacem energetycznym i nieprzytomnością.Schizofrenicy zwykle źle znoszą białe, biało-błękitne i biało-srebrzyste światło duchowego uzdrawiania, a w skrajnych przypadkach przejawiają agresję przeciw Białemu Światłu. Biały mag jest całkiem wolny od takich przypadłości, a pora świtu jest głównym czasem wzmagania sił duchowych i własnej praktyki duchowego rozwoju w promieniu Białego Światła.

Aby w pełni opanować magię Bogini Menaki (Śri Himavanti), Pramatki trzeba opanować dziesięć tradycyjnych przedmiotów czy rodzajów tantrycznych sztuk magicznych. Magia ta zajmuje się zarówno uzdrawianiem stworzeń jak i pokonywaniem wrogów, zapewnianiem szczęścia i dobrobytu, sprowadzaniem miłości, ustanawianiem pokoju w dowolnym miejscu, usuwaniem przeszkód i trudności, tak jak to jest i w innych poważnych szkołach magii.

Mantram. Magiczne Przywołania Bogini Białej Magii

  • Devii Om! Devii Om! Devii Om! Devii Om!
  • Om Śrii Devii! Om Śrii Menakaa!
  • Om Menakaayai Namah!
  • Om Śrii Menakaayai Namah!
  • Om Śrii Haim Menakaayai Namah!
  • Menakaa! Menakaa! Menakaa Devii Om!
  • Jaya Jaya Devii, Jaya Jaya Devii, Śrii Menakaa Devii Om!
  • Om Maa, Jaya Maa, Jaya Jaya Maa! (Spolszczenie: Oom Maa Dźaja Maa, Dźaja Dźaja Maa)

Om – oznacza Brahmana, Boga i Bogini razem jako Ducha Wszechrzeczy
Devii (Dewi) – oznacza Boginię w ogólności, żeńską formę dobrego Bóstwa
Śrii (Śri, Shree) – Pomyślność, wedyjska Bogini pomyślności i dobrego losu
Menakaa, inaczej Mena, dusza gór Himalajów, Pramatka wszystkich stworzeń, w tym bogów i ludzi
Namah (Nama’aaaa) – Chwała, Cześć, Pokłon, Uwielbienie, Pozdrowienie
Jaya (Dźaja) – zwycięstwo, sukces, osiągnięcie celu

Melodii, recytacji, skupienia, wizualizacji, sposobów i gestów rytualnych inwokacji uczymy się w grupach na wspólnych praktykach magii Bogini Menakaa. 

Bądźcie błogosławieni! Niech wszyscy osiągną Moc! Miłość jest Prawem!

(Fragmenty z wykładów i publikacji Starożytnego Zakonu Białych Magów Wschodu) 

Komentarze

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *