Duchowe nauki tradycyjnie przekazywane są w formie świętych i wzniosłych pieśni zwanych bhadżanami oraz w formie poematów czyli różnego rodzaju wierszy. W swej istocie nawet Pisma Wedyjskie są poematami, zwykle zachowującymi specyficzny rytm i miarę wersu. Wiele duchowych aforyzmów zostało jako mądrość ludowa przekazanych w postaci rymowanych, rytmicznych wersetów. Poezja i układanie pieśni to często oznaki duchowej inspiracji. Oczywiście tematyka musi być odpowiednia. W Indii i Tybecie doskonale znane są mistyczne pieśni Bhadżany oraz recytowane wedyjskie poematy. Znana jest muzyka duchowa Qawwali stosowana tak przez joginów jak i przez sufich. Wielu ryszich, wedyjskich mędrców otwierała usta tylko po to, aby recytować święte wersety objawionych pism duchowych i mistycznych. Duchowe wiersze, poematy oraz pieśni mają swoje istotne kanony i formy, których warto się nauczyć aby poznać miarę tego, co płynie z głębi duszy oraz jako inspiracja od aniołów czy świetlistych bogów – dewów.
