(1) Śiwaizm, w oryginale Śaiwa, dokładniej Śaiwa Sampradaya, jest najstarszą, najbardziej starożytną tradycją duchową, misteryjną i religijną Indii, Kaszmiru oraz Tybetu. Śiwaizm powiązany jest silnie z praktykami tantrycznej jogi albo jak kto woli jogi i tantry oraz tak zwanej jogi kundalini. Tantra śiwaicka jest generalnie dużo starsza od tantry buddyjskiej, a sam Śiwa Mahadewa, Śiwa Bóg Światłości (Wielkiej Światłości) działał o kilka tysięcy lat wcześniej zanim w Indii pojawili się Ariowie oraz zanim powstały tradycje duchowe takie jak buddyzm i dżinizm. Rozprawiając o śiwaizmie ukazujemy podstawową tantryczną wiedzę duchową i religijną na temat Śiwa Boga (Sziwa, Siwa) w odwedyjskim hinduizmie i jego ezoterycznym nurcie czyli w tantryzmie oraz wprowadzające przesłania nauk duchowych śiwaizmu (sziwaizmu, śaiwy) dla ludzkości udzielanych przez posłańców (aćarjów) Wielkiego Białego Bractwa Mistrzów Mądrości Dalekiego Wschodu z siedzibą w Himalajach. Każdy może znaleźć tu coś dla siebie, aby móc w końcu rozpocząć praktykę tantra jogi, którą liczni na zachodzie sataniści (asurzyści, tytaniści, lucyferyści) chcieliby zamienić na rodzaj chorobliwego i zboczonego okropnie seksualizmu z którym autentyczna tantrajoga nie ma nic wspólnego. Śiwaizm, szczególnie kaszmirski, północno-indyjski, przechowuje skarby najlepiej opracowanych technicznie metod ezoterycznych i misteryjnych jogi oraz tantry. Śiwaizm czyli Śaiwa zawiera w sobie metody i praktyki pracy, które tybetański buddyzm nazywa dzogczen, a należy pamiętać, że w jodze tantrycznej taki zbiór metod i praktyk technicznych znany jest jako mahasandhi – Wielka Doskonałość.
(2) Encyklopedycznie, śiwaizm, siwaizm, śaiwizm, a w oryginale Śaiwa, Śaiwa Sampradaya, (sanskrycka litera श transliterowana i wymawiana jest jako “ś”), błędne spolszczenie sziwaizm, szaiwizm – to generalnie monoteistyczny odłam hinduistyczny uznający Śiwa Boga za jedynego i najwyższego Boga, za Wielkiego Boga – Mahadewa, za Boga bogów – Dewadewa. Śiwaici uważają, że Bóg jednocześnie znajduje się w całym wszechświecie i wszystkich jego stworzeniach (immanencja), a także poza nim (transcendencja). Podobnie jak w przypadku innych religii odwedyjskich hinduistycznych, wierni śiwaici uznają istnienie wielu innych pomniejszych bóstw, ale są one zwykle widziane jako manifestacje Śri Śiwa Absolutu, a taka odmiana monoteizmu nazywana jest monizmem. Wyznawcy śiwaizmu uważają, że cały świat to maja (złuda, iluzja), sfera złudy i iluzji, dużą rolę w śiwaizmie odgrywa tradycyjna joga i mistyczna asceza (brahmaćarja). Ważnym symbolem kultu śiwaickiego jest linga. Śiwaizm stanowi 25-30% ogółu wyznawców hinduizmu, precyzyjniej to jakieś 300-350 milionów wyznawców (śiwabhaktas) na całym świecie. Podstawą praktyki duchowej śiwaitów jest joga oraz tantra ujęte w dwanaście sukcesyjnych linii przekazu. Podstawowe pisma religijno-mistyczne to głównie Śiwapurana oraz Lingapurana. Śiwaizm dzieli się na bardziej ascetyczny północnoindyjski (kaszmirski) oraz południowo indyjski (tamilski) w bardzo rozbudowanej oprawie kultowej. Tantra, dokładniej Śaiwa-Tantra to w zasadzie najstarsza nazwa dla tradycji duchowej obecnie określanej mianem śiwaizmu. Śiwaizm północnoindyjski stał się podstawą dla rozwoju buddyzmu i tantry buddyjskiej, która jest prostą kopią tantryzmu śiwaickiego.
(3) Linga lub lingam to istotny termin z metafizyki hinduizmu. W najstarszych tekstach śiwaizmu linga obrazowana jest jako Pierwotne Kosmiczne Jajo z którego powstaje cały wszechświat i wszystkie stworzenia. Kamienny wedyjski czy hinduistyczny lingam to najczęściej obiekt kultowy Śiwa Boga, czyli Śiwalingam. Pochodzące z sanskrytu lingamy wywodzi się od znaczeń “znak”, “emblemat”, “przejaw”, “symbol”, “pieczęć”, “stworzenie”. Indyjski epos “Mahabharata” (wers 12.195.15) wyjaśnia, że lingam to ciało wędrującej duszy, kształt w jakim dusza wędruje pomiędzy kolejnymi wcieleniami. Stąd teozofowie przejęli termin lingaśarira (dosłownie: lingamowe ciało, znaków ciało) i konsekwentnie tłumaczą to pojęcie jako ciało eteryczne. Jako lingamów do celów kultowych w domach używa się naturalnych otoczaków o kształcie elipsoidalnym, symetrycznym, jajowatym, znalezionych w indyjskich rzekach uważanych i czczonych jako święte. Uważa się, że taki kształt oddaje obraz początkowy Wszechświata (Brahmanada) w jego stanie potencjalnym przed ekspansją, rozszerzaniem, a kształt ciała energetycznego, eteralu (linga-śarira) odzwierciedla wzór początku istnienia Wszechświata. Hindusi z nurtów śaiwa uważają, że posiadanie lingamu w domu lub noszenie przy sobie jako amuletu zapewnia adeptom szczęście i powodzenie życiowe. W metodach jogi i tantry wizualizuje się trzy lingamy – jajowate czy wazopodobne naczynia skupiające siły i energię boskiego ducha wewnątrz ciała:
- Swajambhu Lingam, ciemno-granatowy, indygo, znajduje się u podstawy tułowia i uważany jest za zbiornik energii witalnej, kojarzony z witalnością, długowiecznością, łonem i narządami rozrodczymi. Dusze Indygo mają silne promieniowanie z tego właśnie dolnego zbiornika energetycznego.
- Bana Lingam to złota linga wewnątrz piersi w obszarze fizycznego serca, kojarzona z duchową i materialną wiedzą oraz mądrością, z intuicją i religijną żarliwością. Złote, złocisto-purpurowe lub tęczowe dusze mają silne promieniowanie tego zbiornika energetycznego.
- Itara Lingam – biała krystaliczna linga, w rejonie ćakry zwanej trzecim okiem, uważana za źródło mocy paranormalnych jak jasnowidzenie i podobne. Kryształowe dusze mają silne promieniowanie tego zbiornika energetycznego.
(4) Lingam zainstalowany w mandirze najczęściej odnosi się do misteryjnego kultu śiwaickiego. Spotyka się jednak lingamy reprezentujące też inne bóstwa hinduistyczne, np. postacie trimurti (trójca święta). Lingamy w liczbie kilkudziesięciu mogą stanowić jedyne obiekty kultowe świątyni śiwaickiej. Na terenie Indii i Nepalu jest zlokalizowanych 12 głównych świątyń śiwaickich z wielkimi lingamami (zwanymi dźjotirlinga), jako centralnym obiektem jogiczno-tantrycznego kultu misteryjnego. Potoczne wyobrażenia lingamu jako fallusa (męski) czy jaja (żeński) pochodzą głównie od chrześcijańskich badaczy kultury indyjskiej i mają charakter skojarzeniowy, obrazoburczy i profanacyjny, a nie merytoryczny. Przykładowo, Abhinawagupta (X wiek) w tantrycznym traktacie “Tantra-Aloka” (Światło Tantry, wers 5.54) tak wyjaśnia znaczenie pojęcia lingamu: „Ten cały Wszechświat (Brahmanda) jest rozpuszczany w tym (lingamie), i ten cały wszechświat jest postrzegany jako przebywający w tym lingamie!” Linga jest rozumiana zawsze raczej jako kształt geometryczny superprzestrzeni w której zawiera się cały fizyczny Kosmos i bardzo trudno ten symbol kojarzyć z męskim członkiem jak chcieliby zachodni zwyrodnialcy i zboczeńcy seksualni uzurpujący sobie prawo wypaczania nauki wschodnich mistrzów duchowych pod szyldami teologicznymi chrześcijaństwa.
(5) Triśula – w sanskrycie त्रिशूल triśūla – trójząb, symbol misteryjno-religijny i jogiczny w tradycji wedyjskiej i hinduizmie, jeden z najważniejszych atrybutów Śiwa Boga w śiwaizmie i tantrycznej jodze. Trzy zęby triśuli Śiwa Boga symbolizują zazwyczaj stworzenie (narodziny), podtrzymywanie życia (samo życie) i zniszczenie (kres, śmierć). Niekiedy interpretuje się je jako przeszłość, teraźniejszość i przyszłość, a także jako trzy osoby Boga, Trimmurti itd. Bywa symbolem trzech gun lub jedności trzech stanów świadomości (turija), a także trzech klejnotów sanatana dharmy (Guru, Dharma i Sangha). W buddyzmie triśula jest głownie symbolem trzech klejnotów (triratna), co zostało przejęte jako główny koncept w czasie wyłaniania się tradycji buddyjskiej z ówcześnie istniejących szkół śiwaickich oraz tantrycznych (śaktyjskich). Według jednego z mitów Śiwa Dewa trójzębem odciął głowę Ganeśa Dewa, który bronił swemu ojcu dostępu do swojej żony kąpiącej się w łazience.
(6) Śiwa Bóg, Śiwa Dewa – w sanskrycie शिव – łaskawy, przychylny, życzliwy, miłosierny, litościwy – to jeden z najistotniejszych dewów (aniołów, bóstw) w hinduizmie i całej dharmicznej tradycji odwedyjskiej. Tworzy Trimmurti (rodzaj świętej trójcy hinduistycznej) razem z bóstwami Brahmą i Wisznu, w której symbolizuje unicestwiający i odnawiający aspekt boskości, jednak sam w sobie jest kompletny i nie potrzebuje skojarzeń ekumenicznych z pozostałymi bóstwami. Przez śiwaitów uważany jest za Boga Jedynego (Eka), tożsamego z bezpostaciowym wszechprzenikającym Brahmanem. Śiwa nosi 1008 głównych imion, wspomina się także o 10 tysiącach Imion Śiwa Boga, i przedstawiany jest najczęściej jako Nataradźa – niebiański mistrz boskiego tańca, ale także jako lotosowy jogin i asceta, jako dobroczyńca, głowa świętej rodziny oraz jako niszczyciel zła, niszczyciel chaosu i niegodziwości. Wśród hinduistów Śiwa Boga czczą głównie śiwaici i smartyści. Śiwa jest jedną z najbardziej złożonych istot boskich w hinduizmie i mitologii indyjskiej. Jego rozmaite przedstawienia zawierają w sobie bowiem wiele pozornych sprzeczności. Rudra to imię Śiwa Boga w Wedach, najstarsze znane kultowe Imię Boże. Rudra znaczy dosłownie “ryczący, wyjący”, symbolicznie jako dźwięki przyrody, dźwięki natury. Przedstawiany jest ambiwalentnie, jako gniewny łucznik (Śarwa), także lekarz, opiekun bydła. Rudra uważany jest za ojca Marutów – niebiańskich dworzan i świetlistych bóstw z orszaku Indry. Imieniem Śiwa jako Absolutu, Wielkiego Ogromu jest też wedyjskie imię Jahwah znane już ze świętej Rygwedy.
(7) Kailas, Kailasa lub Kailaśa Parvata to góra w Tybecie, na której Śiwa Bóg w formie osobowej mistrz joginów żyje, mieszka i medytuje. Jest obiektem pielgrzymek śiwaitów oraz wyznawców licznych innych religii azjatyckich, dla których ta góra jest również święta. Śiwapura to miasto Śiwa, siedziba Boga Najwyższego i Łaskawego. Bywa lokalizowane na szczycie góry Kailasa, ale w jej eterycznej przestrzeni, nie dla wszystkich widocznej. Miasto Śiwa Boga posiada cztery główne bramy. Przepływa przez teren Grodu Śiwapura siedem świętych rzek symbolizujących siedem strumieni boskiej energii, siedem promieni ewolucji. Wszystko wewnątrz tego grodu Śiwa pokrywa jaśniejący diamentowy pył. Opisy misteryjne grodu Śiwapury zawierają już traktaty Brahmandapurana i Wajupurana. Śiwaloka to raj Śiwa Boga, Najwyższej Osoby Boga, cel aspiracji jego świeckich wyznawców, gdzie Śiwa Mahadewa zasiada na najwyższym Tronie Niebios. Statuetki Śiwa Boga obsypane cudownie materializowanym przez siddhów (cudotwórców) białym popiołem wibhuti symbolizują zniszczenie widzialnego wszechświata, gdy nastanie właściwy czas Mahapralaja. Śiwa Bóg otworzy wówczas swoje trzecie oko i wszystko co materialne w niższych Trzech Światach spłonie, a zostanie “tylko popiół”. Wibhuti uzyskiwany z rytualnego ognia jako biały proszek Udi jest powszechnym akcesorium kultowym wśród śiwaitów, używanym między innymi do nakładania śiwaickiej tritilaki czyli trzech linii na czole.
(8) Indyjskie tradycje duchowe wiele mówią o licznych dobrodziejstwach, jakich ludzie doznali od Śiwa Boga, i o czynach, których dokonał w trosce o nich. Na przykład, gdy rozlała się demoniczna trucizna mogąca zniszczyć wszystkie trzy wszechświaty, Śiwa Bóg ją wypił. Przed śmiercią uchroniła go jego żona Uma Parwati Dewi, obejmując jego szyję tak mocno, że trucizna nie mogła się rozejść dalej po jego ciele. Inna historia opowiada o tym, jak Ganga Dewi (Bogini personifikacja Gangesu) spadała z nieba, a Śiwa Bóg ją schwycił, chroniąc przed potłuczeniem, a jej wody stały się długimi włosami Śiwa Boga – co oznacza, że rzeki na Ziemi są włosami Śiwa Boga. We włosach Śiwa Boga umieszczony jest cienki sierp księżyca w Nowiu. Może on symbolizować powiązanie Śiwa Boga z miesięcznym cyklem czasu, a przecież w każdy Nów mamy nowy miesiąc księżycowy śiwaizmu (nowy miesiąc synodyczny w cyklu od nowiu do nowiu trwa średnio około 29 i pół doby). Piękny sierp księżyca stanowi ozdobę głowy Śiwa Boga, która symbolicznie, jako pasywny aspekt, odnosi się do cechy czułości, wrażliwości i przebudzenia w boskiej światłości. Śiwa to bóstwo o trzech oczach. Oko “trzecie” jest okiem mistycznym czy duchowym, położonym na środku czoła od podstawy brwi i u ludzi zwykle zamkniętym, ślepym, zaciemnionym. W hinduizmie nazywane jest okiem poznania, okiem Mądrości Bożej. Uzyskanie poziomu rozwoju, gdy możliwe jest jego otwarcie, równoważne jest z dotarciem do stanu świadomości Śiwa Boga. Popularna w Indiach jest opowieść o tym, jak Śiwa Bóg spopielił poprzez spojrzenie z jego trzeciego oka, bóstwo Kamadewa (później jednak przywrócił go do życia) za próbę wprowadzenia go w stan lubieżności seksualnej podczas ascezy. Czyn ten upamiętnia przydomek Śiwa Boga o znaczeniu Niszczyciela Kama – Bezcielesnego, a to bóstwo erotyzmu i seksu.
………………
(16) Śiwa Bóg nosi 1008 świętych imion i przedstawiany jest najczęściej jako Nataradźa – mistrz i władca tańca, ale także jako Jogeśwara – jogin i asceta, jako dobroczyńca, głowa rodziny oraz jako niszczyciel zła o imieniu Hara. Wśród hinduistów Śiwę czczą głównie śiwaici i smartyści. Imię Boga, Śiwa, zwykle nie odmienia się, pozostawiając jego brzmienie w oryginalnej formie. Śiwa jest jedną z najbardziej misteryjnych istot boskich w hinduizmie i całej mitologii indyjskiej. Jego rozmaite przedstawiania zawierają w sobie bowiem wiele pozornych sprzeczności i tajemnic mistycznych. Śiwa przedstawiany jest jako Boski Ojciec, Baba-Dźi, Śiw-Baba, Bóg-Mężczyzna i Jogin o czterech ramionach i trzech oczach, gdzie środkowe jest okiem mistycznym, położonym na środku czoła i zamkniętym. Niektóre rzadsze wizerunki ukazują go z różną liczbą głów większą niż jeden. Trzy głowy symbolizują trzy guny i władzę nad teraźniejszością, przeszłością i przyszłością, a pięć głów symbolizuje pięć żywiołów, władzę joginów nad materią. Charakterystyczne dla niego są też włosy spięte w kok nad jego głową. Jego najbardziej znaczącym atrybutem jest trójząb, czyli Triśula. Małżonką Śiwa Boga jest Uma Śakti znana pod postacią Durgi, Kali, Parwati i Uma Devi, czasem też z Nim razem przedstawiana jako boska Para Rodzicielska, Święte Małżeństwo Doskonałe. Zgodnie z Brahma Waiwarta Puraną (2.6.13-95) drugą żoną Śiwa Boga jest święta rzeka Ganga. Zwierzęciem związanym z Śiwą jest wąż mądrości, owinięty wokół Jego szyi, a tym świętym mistycznym wężem jest zwykle indyjska kobra.
(17) Synami Śiwa Boga są Ganeśa i Karttikeja (znany również jako Sanat Kumara, Muruga/n, Skanda). We wczesnym średniowieczu i starożytności Karttikeja występuje jednak czasem jako jedyny syn Śiwa Boga. Idea ta została zapożyczona przez gnostyków i później pierwszych chrześcijan dając ideę Syna Bożego. Czasami Śiwa Bóg ukazywany jest jako jeżdżący na swoim anielskim białym byku Nandi Dewie. Powszechne jest też przedstawianie osobowego Śiwa Boga jako kochającego ojca i męża, w towarzystwie jego żony Parwati i syna Ganeśa, czasem też drugiego syna Murugana (Sanat Kumara). Takie przedstawienia, znajdujące się głównie na kolorowych obrazach, ukazują szczęśliwą i radosną rodzinę – Świętą Rodzinę. Jak podaje legenda, Ganeśa urodził się pod nieobecność ojca. Dorastał więc, wychowywany przez swoją matkę Parwati Dewi. Pewnego razu matka poprosiła go, by pilnował drzwi w czasie kąpieli. Nagle pojawił się Śiwa i chciał się dostać do środka, lecz Ganeśa odmówił mu jako nieznajomemu, bo wcześniej był zbyt mały i nie widział jeszcze swego ojca. Rozwścieczony i wojowniczy Śiwa odrąbał mu głowę. Gdy Śiwa dowiedział się, że był to jego syn, postanowił naprawić wyrządzoną krzywdę i nadał Ganeśi głowę pierwszego napotkanego zwierzęcia, które napotkał, a był nim słoń. Od tego czasu indyjski patron mędrców, wiedzy i nauki Ganeśa przedstawiany jest jako uduchowiony i mądry mężczyzna z głową słonia. Morał z tej historii jest taki, że emocje i czyny ojca zmieniają oblicze syna, zmieniają i kształtują twarz i głowę syna. Oczywiście, zbyt częsta i długa nieobecność ojca w domu jak widać zaburza relacje z dziećmi, a szczególnie z synami i może prowadzić do poważnych konfliktów.
(18) Popularne jest w Indii przedstawienie osobowego Śri Śiwa Boga jako himalajskiego ascetycznego jogina, bez majątku i odzienia: pogrążonego w medytacji, siedzącego na wysokim szczycie na górze Kailaśa (Kailasa) w pozycji lotosu, a obok niego z reguły stoi wbity w ziemię atrybut: trójząb, siedzącego na skórze tygrysa bądź wędrującego po górach. Tu sławiony jest jako Mistrz joginów-ascetów, Iśwara Guru, który zawsze jest emanacją Śiwa Boga zgodnie z regułą, że Guru jest Śiwą, a Śiwa jest Guru. Wokół jego ramion owinięte są święte węże (naga-kundala; a w hinduizmie wąż symbolizuje m.in. opiekę boską, a hinduiści wierzą, że zwierzęta te gromadzą się przy świętych). Jego ciało nasmarowane jest świętym popiołem, a jego rozpuszczone włosy symbolizują wody Gangesu. W wędrówkach tych czasem towarzyszy mu jego małżonka Śri Parwati Dewi, córka Króla Himalajów. Najpopularniejszym przedstawieniem Śiwa Boga jest Nataradźa czyli Śiwa jako mistrz i władca tańca. Prawie każdy element tej postaci Śiwa Boga coś symbolizuje. Śiwa-Nataradźa tańczy z prawą nogą stojącą na zabitym demonie (asurze) co oznacza, że Bóg zwycięża nad niewiedzą, ciemnotą i złem. Trzymany w jednej z rąk bęben symbolizuje akt tworzenia, jedność pierwiastka męskiego (pingala) i żeńskiego (ida). Ogień w drugiej ręce oznacza, że gdy nastanie odpowiedni moment, świat zostanie przez Śiwa Boga zniszczony przy końcu cyklu czasów. Pozostałe dwie ręce stanowią symbol opieki, jaką Śiwa, Bóg Ojciec, Śiw-Baba, otacza swych bhaktów oraz możliwości dostąpienia mokszy (zbawienia). Cały zaś taniec to alegoria nieustannego niszczenia i tworzenia się wszechświata, a otaczający Śiwa Boga krąg płomieni świadczy o tym, że prawdziwa natura boska jest tymczasowo niedostępna dla ludzi. Wyznawcami Boga Śiwa byli i są wielcy awatarowie jak Kryszna i Rama, a szerzej, wszyscy awatarowie, w tym Gautama Buddha oraz każda emanacja czy awatara Wisznu.
(19) Oprócz antropomorficznych wizerunków Śiwa Boga istotną rolę odgrywa ponadosobowy kult Śiwa Dewa symbolizowanego przez Lingam (lingę). Lingam ma kształt pionowej zaokrąglonej kolumny lub bryły o kształcie owalnym, pierwotnego jaja z którego zrodził się wszechświat. Lingam jest Bindu, pierwszym punktem skupienia i pierwszą kroplą energii. Linga Śiwa charakteryzuje się niezwykle symbolicznym charakterem; na ogół uważa się, że stanowi brahmiczny symbol nieskończoności Boga, jego Anantę. Lingam jest czasem błędnie i obrazoburczo kojarzony na zachodzie z fallusem i niekiedy uważa się, że stanowi pozostałość nie-aryjskiego kultu fallusa jako jeden z niewielu rzekomo niearyjskich elementów odciśniętych w hinduizmie Arjów. Większość śiwaitów czczących lingam jednak nawet nie kojarzy lingamu z fallusem ani tym bardziej nie utożsamia go z narządem płciowym, toteż nazywanie lingamu symbolem fallicznym jest niepoprawne, kłamliwe, a nawet bluźniercze! Filozofia tantry rozumie Śiwa Boga metaforycznie – jako męski czyli aktywny i uświadamiający aspekt wszechświata i każdego człowieka. Żeńskim aspektem natomiast jest energetyczna Śakti Dewi.
………………
(27) Około VI-VIII wieku e.ch., odrodziła się i rozprzestrzeniła stara śiwaicka tradycja Nathów której ówczesnym ojcem czy może bardziej propagatorem uważany jest autor wielu prac i wybitny jogin Gorakszanatha. Podstawowa idea Nathów to wymierna praca nad doskonaleniem ciała fizycznego (sthulla śarira) i eterycznego (linga śarira, prana śarira) w celu przedłużenia życia ludzkiego i poprawy jego jakości, w celu maksymalnego wykorzystania czasu i zasobów dostępnych dla praktyki jogi i osiągnięcia mokszy oraz kaiwalji (wyzwolenia z kołowrotu wcieleń). Narzędzia pracy z ciałem to także Rasajana (alchemia i farmakologia), Ajurweda (tradycyjna medycyna) i kompilacja systemu ćwiczeń fizycznych na bazie Asan, Mudr i Bandh oraz Kalaripayat (Sztuki Walki). Z tego wyłoniło się to, co obecnie znamy jako Hatha Joga współczesna. Nathowie zidentyfikowali i opisali na potrzeby Hatha Jogi tantryczny system sześciu ćakr tułowia i głowy, położyli nacisk w praktyce na odwrócone pozycje ciała, bandhy i mudry, skomplikowane pranajamy i wiele innych technik praktyki tantrycznej jogi o wysokiej efektywności. Tradycja Nathów to konfederacja mistrzów i adeptów będących wielbicielami Adinatha Śiwa jako pierwszego Guru szkoły Hatha Jogi oraz Kalaripayat (Sztuki Walki). Natha przynależy do prastarej linii przekazu siddhów, joginów siddhów. Przetransformowanie ciała fizycznego i eterycznego (pranicznego) w Sahadźa Siddham jest jednym z najbardziej zasadniczych celów praktykowania w Natha Sampradaya.
(28) Nathowie nauczali również, że praca z ciałem zapewnia nie tylko korzyści fizyczne, ale także psychiczne, umysłowe i duchowe. Nathowie nauczali o związkach pomiędzy karmanem, a ciałem fizycznym – gdzie okazało się, że przez ciało można pracować ze znacznie bardziej subtelnymi składnikami człowieka, w tym z ciałem pranicznym. Nathowie byli i są bardzo praktyczną grupą czy wspólnotą – niewiele uwagi poświęcali suchej teorii natomiast dużo praktyce jogicznej i objaśnieniom, w szczególności jej psychotechnicznemu komponentowi. Z tantry odrzucali czy pomijali nadmiar rytualizmu i przesadną gadatliwość. Ich pragmatyzm ilustruje fakt, że wśród nich byli hinduiści, buddyści, dżiniści, ale także łatwo przyjmowali oni islam, gdy ten prawie wyparł buddyzm z terytorium Indii. Znaczący wpływ na Nathów miał hinduski kult Śiwa Boga, Adinatha, gdyż w sposób istotny Tradycja Nathów to jednak uniwersalizujący duchowość i jogę śiwaizm oraz śaktyzm. Stopniowo szkoła Nathów została całkowicie skojarzona z Jogą i Śaiwą, a Nathami mianuje siebie wiele nurtów religijnych śiwaizmu indyjskiego, tak bardzo udało się Nathom uczynić nieoceniony wkład w dalszy rozwój Jogi i Tantry, a ściślej Jogi Tantrycznej do której od zawsze należy autentyczna Hatha Joga.
(29) O wiele późniejsza praca wybitnego Jogina Ryszi Swatmaramy “Hatha-Joga Pradipika” przejęła wiele z tradycji Nathów i jako dzieło systematyczne przekazuje praktyki Nathów, włącznie z wielbieniem i czcią dla Śiwa Boga jako Jogeśwara oraz Adinatha i Adiguru – Doskonałego Jogina i Mistrza Jogów. Jest to praca bardziej techniczna, która szczegółowo opisuje praktyki Hatha Jogi – w tym asany, pranajamy, bandhy, mudry, dietę praktykującego, miejsce do praktykowania i wiele innych, jak również wyjaśnia związek Hatha i Radźa-Jogi: „Asany, a szczególnie specjalne sposoby oddychania i inne techniki – taką jest Hatha Joga, którą zazwyczaj praktykuje się, dopóki nie będzie osiągnięty wynik – stan królewski Radźa Jogi – Uświadomienie Jedności.” Tradycja Nathów przenika wiele różnych nurtów uznawanych za hinduistyczne i dżinistyczne, podkreślając ważność i rangę praktyk jogicznych i kalaripayat. Istnieją wśród Nathów zarówno grupy monastyczne (mnisie) jak i grupy oparte na praktyce domowej i rodzinnej. Nathowie w czasie wojen przemieniali się w monastycznych wojowników całkowicie oddanych sprawie wolności oraz wyzwolenia Indii od wszelakiej okupacji. Praktyki ezoterycznej strony Hatha Jogi nauczanej przez Nathów wymagają ścisłego poddania kierownictwu dobrego Śri Guru posiadającego solidne kwalifikacje. Nie ma Jogi bez Mistrza. Nathowie często używają imion duchowych ze słowami Yogi lub Nath/a. Słowo Natha oznacza władcę, protektora, obrońcę, strażnika oraz mistrza. Zwykle wymienia się linię dziewięciu głównych Nathów poczynając od Adhinatha, Mistrza Śiwa Jogeśwara, a lista pozostałych ośmiu Nathów może się lokalnie różnić, w zależności od linii sukcesji nauczycieli i uczniów. Wśród wielkich imion Nathów wymienia się: Nagardźuna (II i III wiek), Matsjendranatha (VIII, IX i X wiek – Minanatha), Kanhapa (X wiek), Gorakszanatha (XI i XII wiek – Mahajogi), Dźalandara (XII i XIII wiek – Balnath, Hadipa), Ćaurangi (Puran Bhagat, Sarangadhara), Ćarpatha, Bhartrihari (z Udźdźain), Gopićanda (z Bengalu), Ratannath (XIII wiek), Mastnatha (XIII wiek).
………………
(42) Wczesna nauka starożytnego śiwaizmu zawarta chociażby w Śwetaśwatara Upaniszadzie wspomina o osiąganiu stanu Dewa-Atma-Śakti czyli Mocy Ducha Światła, poziomu na którym Daiwam, Boskość, przejawia się jako Moc Jaźni, Moc Duszy, Moc i Potęga Atmana. Adepci tradycji Śaiwa medytują nad rzeką z pięcioma strumieniami wód pochodzącymi z pięciu źródeł, dziką pierwotną rzeką pięciu witalnych energii pranicznych oraz pięciu kolorów organów ciała. Praca z pięcioma elementami czy żywiołami przyrody należy do podstaw Jogi i Tantry w całej tradycji śiwaickiej. Materialny, przejawiony świat składa się z dwóch składników, z których jednym jest Pradhana która jest zniszczalna i przemijająca oraz Hara która jest nieprzemijająca, trwała i wieczna. Poprzez wytrwałą i konsekwentną medytację oraz kontemplację Hara człowiek staje się w końcu jednym z Hara, co jest wskazywane jako Ścieżka Wyzwolenia, Droga Mukti lub Mokszy, Ścieżka Kaiwaljam, Droga Zbawienia. Ostateczny stan to Kewalatwam – pełnia zjednoczenia z Boską Jaźnią, z Parama Atmanem. Ludzie praktykujący Jogę lub Tantrę powinni w sposób znaczący zajmować się Om, dźwiękiem Pranawy, który jest zawsze wskazywany jako wiodący do Boga, do stanu poznawania Brahmana, Wszechducha, a także Wielkiego Boga, Hara. Jedną z wedyjskich praktyk śiwaickich jest codzienna modlitwa kierowana do Bóstwa Sawitra, który przynosi Oświecenie, duchową iluminację. Sawitr daje także wiele natchnienia i inspiracji z oświeconego poziomu niebiańskiego. Joga śiwaicka w każdej postaci zaleca także kultywowanie medytacji refleksyjnych, w których wglądamy do własnego wnętrza, do głębi serca i Duszy, do głębi Dźiwatmana, Żyjącej Duszy-Jaźni, aby znaleźć inspirację i rozwiązania jakiś bieżących problemów i zadań życiowych. Brahman, Absolut, Wszechduch jest we wszystkich stworzeniach jako podstawa czy fundament świadomości, jest w całej przyrodzie, ukryty w głębi całego przejawionego świata, jednak tylko niektóre ludzkie istoty zdają sobie z tego sprawę i żyją w świadomości Boga. Śiwa często wspominany jest ważniejszymi imionami, takimi jak Iśana, Rudra czy Hara, w sumie wymienia się Siedem lub Jedenaście głównych form Śiwa. Adepci tradycji śiwaickiej kultywują modlitwy błogosławieństwa skierowane do poszczególnych postaci przejawianych przez Śiwa Boga, Iśa, błogosławiąc w tym procesie także wszystkich szczerze praktykujących Jogę i Tantrę Śiwa. Święte Bractwo Himawanti jest starożytną tradycją duchową Jogi i Tantry która wywodzi się od rodziców Uma Parwati, od Króla Himawanta i Śri Mena Dewi.
Wiele Błogosławieństw na Drodze Przebudzenia i Urzeczywistnienia!
Om Namaśśiwaja! Hum!
(C) Swami Paramahansa Aćaryaćarya Lalitamohan Babaji – Mistrz L.M.B.
Wydanie Pierwsze – Toruń 1983; Wydanie Drugie – Toruń 1996
Wydanie Trzecie – Poprawione i Uzupełnione – Gliwice 2009
SIÓDMA MANDALA HRIDAYA SUTRAM (HR 97-112)
(Niniejsza publikacja zawiera jedynie fragmenty oryginalnej lekcji ezoteryczno-hermetycznej Hridaya. Całość materiału tej lekcji dostępna jest w wydaniu broszurowym lub książkowym, dostępnym na warsztatach i treningach tantrycznej jogi dla adeptów/adeptek i sympatyków Bractwa Zakonnego Himawanti oraz Kaśmiri Śaiwa – śiwaizmu kaszmirskiego.)
Dodaj komentarz