SanatKumara – Murugan – Skanda – Subrahmanya – Karttikeya
Sanatkumara jest pierworodnym Synem Śiwa Boga i bratem Śri Ganeśa. W Indii najczęściej znany jest pod imieniem Śri Muruga – głównego inspiratora i autora Jogasutr spisanych przez Ryszi Patańdżali. Bóstwo Sanatkumara jest uważane za najwyższe duchowe źródło inspiracji, mocy i energii z tych, które dostępne są dla ludzi żyjących na Ziemi. W Bibli wspominany jako Przedwieczny. Nazywany Królem Oświeconych, Mistrzem Illuminati, Władcą Królestwa Szamabali. Na Sri Lance znajduje się Świątynia Kataragama poświęcona imieniu Sanatkumara. W literaturze buddyjskiej i teozoficznej wspomina się Sanatkumara jako Rudraćakrina lub Raudraćakrina – Króla Szambali. Sanatkumara znany jest pod wieloma imionami duchowymi, zawsze jako Król i Mistrz Wojowników Światłości: Murugan, Skanda, Karttikeya czy Subrahmanya.
Sanat Kumara (Kumāra), znany też jako Murugan (Piękny), Skanda (Atakujący), Karttikeya (Syn Plejad, Kārttikeya), Subrahmanyan czyli Przedwieczny, Wieczny Młodzieniec, Syn Sześciu Matek (Plejad) jest Władcą Świata i Królestwa Szambali. Jest Hierarchą przybyłym z ośrodka duchowego planety Wenus, a wcześniej z Plejad i istotą duchową o wielkim świetle. Jest również jednym z Siedmiu Świętych Kumarów, Wiecznie Młodych Wojowników, wyglądających zawsze jak Szesnastoletni Młodzieńcy. Bronią Sanatkumara jest łuk i włócznia, świętym zwierzęciem i wierzchowcem – paw. Małżonkami boga są Walli i Dewayani acz według wersji północnoindyjskich bóg nigdy się nie ożenił, tylko wziął sobie dwie dziewczyny za duchowe przyjaciółki jako zdobycz wojenną. Dla wyznawców hinduizmu to bóstwo jest jedną z niezliczonych, acz sześciu głownych form czy atrybutów Absolutu-Brahmana.
Foto: Władca Krainy Szambali – Śri Sanatkumara
Skanda Karttikeya Murugan – Mistrz Wojowników
Początkowo, Karttikeya to prawdopodobnie jeden z tamilskich Duchów Natury, zwany Murugu (Piękno), Król Przyrody. Do dzisiaj kult Karttikeya zawiera wiele elementów starożytnego szamanizmu, m.in. tańce, wprowadzające w trans i często nie odbywa się w świątyni, lecz na polu lub w lesie. Muruga jest patronem duchowej poezji i nauczycielem poetów. Bóstwo, pod imieniem Murugan, jest najbardziej popularny wśród Tamilów w Indiach, na Sri Lance i w innych krajach świata. Jest patronem Tamilów. Zwycięża chaos i przywraca boski ład. Chroni wyznawców przed demonami (asurami). Przekazał swemu ojcu Śiwa Bogu świętą sylabę Om wykradzioną przez demony. Tamilowie poświęcili temu bóstwu miesiąc pod nazwą Karthikai. W miesiącu tym odbywa się 6-dniowe święto ku czci bóstwa, zwane Skanda Śasti.
Legenda Mistrza Sanat Kumary i historii Ziemi – według nauk Wniebowstąpionych Mistrzów Wschodu – mówi, jak dawno temu poświęcił się i przyszedł na Ziemię wraz grupą 144 tysięcy Oświeconych Istot, by utrzymywać równowagę w jej najczarniejszej godzinie ludzkości. Sanatkumara lepiej znany jako Muruga lub Karttikeya, starszy Syn Śiwa Boga i Bogini Parwati pokonał demona Taraka-Asura i jego armię złych demonów ćpających odurzające, halucynogenne wytwory piekieł. Małżonki czy kobiety-przyjaciółki Śri Muruga Sanatkumara to wielkie mistrzynie jogi i sztuk walki, biegłe w walce mieczem i włócznią oraz w kilkunastu innych broniach do pokonywania demonów: wilkołaków i wampirów.
Na północy Indii kult publicnzy Śri Muruga zanikł i stał się bardzo ezoteryczny już w XVI wieku. Karttikeya Skanda Murugan znany jest jeszcze w Bengalu i Pendżabie. W stanie Karnataka ten bóg jest często czczony jako Najwyższa Osoba Boga. Na Sri Lance jest popularnym bóstwem wśród wyznawców zarówno hinduizmu i buddyzmu, gdzie niesie wedyjską ekumenię dla wyznawców zarówno buddyzmu jak i chrześcijaństwa. Sanatkumara czcili również Guptowie. Atarwa Weda opisuje to bóstwo jako syna boga ognia – Agni Dewa. Satapata Brahmana nazywa go synem Śri Rudra i dziewiątą inkarnacją Agni Dewa. Wspomniany w Czandogya Upaniszad jako “droga wiodąca do mądrości”. Sathya Sai Baba czci Sanatkumara pod jego najlepiej w języku telugu znanym imieniem Subrahmanya.
Gdy Sanat Kumara przyszedł na Ziemię, ludzie byli upadli do niskiego poziomu, że byli prawie jak zwierzęta, a władzę stanowiły niszczące ludzkość demony, asury i rakszasy. W tamtym czasie nikt na Ziemi nie szanował Brahmana Boga ani wewnętrznego, białego płomienia serca. To był najniższy poziom świadomości ludzi i inwazja jaszczurowatych demonów zwanych wężowymi, czy pierzastowężowymi. W obliczu takiej ciemności rada Duchowej Hierarchii zebrała się na przedyskutowanie sytuacjię. Sanat Kumara przekonał radę, by pozwoliła mu przyjść z Wenus, gdzie ówcześnie stacjonowały niebiańskie wojska i strzec płomienia serca na rzecz ludzi, aż przynajmniej niektórzy zaczną robić to samodzielnie.
Sanatkumara uzyskał zgodę Światłej Duchowej Hierarchii Mistrzów Mądrości i zaczął przygotowywać się do pójścia jz misją na ciemną planetę jaką jest ta pierwsza ziemia granicząca z piekielnymi sferami podziemnej Patalah. W tej ekspedycji ochronnej przed siłami ciemności i zaćpania oraz zaślepienia grupa Istot Światła, 144 tysiące oddanych Oświeconych Istot, postanowiło dobrowolnie wspierać Sanatkumara w tej misji. Niektóre z tych istot znane są dziś na świecie jako wielcy duchowi liderzy, którzy inkarnowali się tu wiele razy, by przynieść najwyższe prawdy i pomóc ludziom wyjść z ciemności i ignorancji. Istoty te potrafią wcielać się w ludzkie ciała, aby prowadzić duchowe nauczanie ludzi, a zwani są Awatarami i Awadhutami.
Wszyscy z pierwotnych 144 tysięcy kosmicznych Istot, które przyszły z Sanat Kumarą, jest ciągle na Ziemi jako Hierarchia 144 tysięcy Świętych Mistrzów Mądrości, Ryszich i Siddhów. Jeśli niektórzy po wrócili do swych duchowych domów w Niebiosach, to tylko dlatego, że ktoś z ludzi został Wniebowziętym Mistrzem Duchowym odpowiedniej rangi, aby zastąpić w pracy wysłanników Boga z Szambali. Nieliczni tylko z Wysłanników zagubili się w karmicznych warunkach, które spowodowała inwazja demonów ciemności i mroku z ciemnych światów Patali. Przy siedmiu miliardach dwustu milionach ludzi, jeden Mistrz Światłości z Szambali przypada na 50 tysięcy ludzi. Kiedy liczba ludności rośnie, stan świata trochę się pogarsza, gdyż jeden Mistrz Światłości przypada na coraz większą liczbę ludzi, co oznacza wzrost ciemności w epoce kaliyuga. Gdy liczba ludności zacznie maleć, wtedy stan świata poprawi się, a jeden mistrz będzie przypadał na coraz mniejszą liczbę ludzi.
Sanatkumara uważany jest za bóstwo, mistrza inicjacji i wtajemniczeń duchowych, tego, który osobiście udziela łaski wtajemniczenia uświęcającego zwanego przemienieniem czy transformacją w Światłość! W ezoteryce, gnozie i okultyzmie owo misteryjne wtajemniczenie zwane jest Sohan lub Trzecim Wtajemniczeniem, czasem także Wielką Solarną Inicjacją Kundalini! Sanatkumara na północy Indii, w Himalajach i Tybecie jest uważany za bóstwo bardzo ezoteryczne, tajemne, a kult Sanatkumara i innych Kumarów sprawowany jest często w głębokiej tajemnicy i konspiracji jako rodzaj duchowości wtajemniczającej. Łączy się bowiem nie tylko z opanowaniem tajemnic sztuk walki, kalaripayat ale i z magią wojowników oraz słoneczną mocą ogniowej Kundalini Śakti.
Sanatkumara to Ojciec Mistrzów, Świętych i Bóstw jakie reinkarnują się w ludzkiej formie dla nauczania i prowadzenia ludzkości w duchowym kierunku, po Ścieżce Światłości Bożej. W japońskim starożytnym Sinto także jest wspomniane jako Mao-Son zstąpił z planety Wenus i ustanowił z pomocą towarzyszących mu licznie istot Świątynię Mocy i Woli Bogów na Ziemi, ukrytą w wysokich górach. Tradycja ta rozwija całą linię świątynnych wojowników z gór, którzy dbali o podtrzymywanie ładu i porządku pośród ludzi, usuwali złych i niesprawiedliwych władców. Wojownicy ci znani są jako Bushi i dawcy Kodeksu Bushido.
Ciemne siły panoszące się w astralnych przestzreniach Ziemi bardzo by chciały, aby Śri Sanatkumara wyprowadził się spowrotem na Wenus, aby opuścił Ziemię. Moc tego bóstwa jest mocą egzorcyzmu, mocą usuwania sił zła i pokonywania mrocznych demonów które uczą ludzi unicestwiania duszy z pomocą halucynogennych środków narkotycznych takich jak ayahusca, LSD czy DMT. Siła Sanatkumara to siła usuwania zła i pokonywania demonów w walce, acz większa część bitew z siłami ciemności odbywa się na planach przyległych do ziemi ale niewidzialnych dla zdecydowanej większości ludzi. Imię Karttikeya jednoznacznie wskazuje, że Sanatkumara czyli Śri Murugan pochodzi z systemu planet wokół gwiazd w wedyjskim gwiazdozbiorze Plejad. Sanatkumara jest dawcą Białej Magii, Huny i praktyk medytacji z Białym Światłem.
Osoby, które kojarzą astronomiczną i astrologiczną ezoterykę wenusjańskich cykli łatwo sobie uzmysłowią, że u podstaw mistyki i magii związanej z Śukra czyli Wenus będzie cykl ośmiolecia, jako że po ośmiu latach zaczynają powtrzać się na niebie te same położenia planety Wenus względem Słońca. Cykl inicjacyjny w świadomość SanatKumara – Muruga – Karttikeya dokonuje się poprzez siedem lat mistycznych i ezoterycznych przygotowań, a w ósmym roku dopełnia się transformacja. Na tej zasadzie udzielane są wszelkie Inicjacje, oczywiście od kompetentnych, żyjących Guru w linii przekazu związanej rzeczywiście z Sanat Kumarem.
Istoty tej rangi co Sanatkumar czyli Karttikeya nie przekazują wieści osobistych ani nauk poprzez channeling, a raczej posyłają na Ziemię kogoś z Duchowej Hierarchii Mistrzów, aby prowadził realne nauczanie duchowe, trening duchowy w czasie swej ludzkiej inkarnacji. Takie osoby nazywamy Awatarami, Awadhutami, Aćarjami, a także Swami lub Baba. Mistrzowie światłości nie stosują dla nauczania ludzi metod spirytystycznych takich jak czenneling, zatem wszystkie tak zwane przekazy od mistrzów nie pochodzą od mistrzów, tylko od demonów i innych astralnych złych duchów. Mistrzowie z Hierarchii Światłości, 144 tysięcy uczą ludzi tylko i wyłącznie metodą śravakayana “z ust mistrza do uszu ucznia”, zatem inkarnują się, rodzą się tak jak awatarowie Swami Premananda z Tamil Nadu czy Sathya Sai Baba z Puttaparti, nauczają przez całe życie, zwykle najpóźniej zaczynając prowadzenie ludzi około 16-tego roku życia, tak jak znany lepiej w Europie Swami Paramahansa Lalitamohan G.K.
Mistrzów przysłanych na ziemię przez Szambalę, przez Sanatkumara, poznamy po tym, że należą do szkół duchowych z bardzo długimi tradycjami ezoteryczno-mistycznymi, nauczają tantrycznej jogi oraz sztuk walki, często są naturalnymi liderami społeczności. Na pewno nie zakładają jakiś nowych własnych szkół duchowych ani nie próbują nauczać poprzez channeling, gdyż metody demonów łatwo rozpoznają, a także ludzi ostrzegają przed wszelkim asurycznym dziełem złośliwych posłańców ciemności i mroku. Od dzieciństwa spontanicznie akceptują hierarchiczny system przekazu duchowego oparty na wedyjskich inicjacjach. Uczą się u kompetentnych żyjących Guru i w ich imieniu jako kontynuatorzy boskich linii przekazu duchowego na Ziemi prowadzą nauczanie i prowadzenie ludzi.
Osoby zainspirowane przez Sanatkumara będą wrażliwe na piękno, chętne do wyrażania się poprzez rytmiczną i rymowaną poezję, będą także pościć w piątki, gdyż w ten sposób okazuje się duchową więź z Mistrzem Królem Duchowej Hierarchii Światłości. Zainspirowani przez Sanatkumara będą poszukiwać żyjącego Guru – Mistrza Duchowego z dobrej linii przekazu, oddadzą się pod boskie przewodnictwo Guru i poświęcą duchowej Drodze Oświecenia. Wszyscy zainspirowani przez Sanatkumara wystrzegają się ćpania narkotycznych środków halucynogennych i spożywania substancji, które zaburzają świadomość jak alkohol, ayahuasca, LSD i inne wynalazki bardzo złych demonów. Zresztą adeptom sztuk walki idących Ścieżką ku Oświeceniu za odurzanie się często obcinano głowę – aby więcej nie myśleli o piciu, paleniu ani ćpaniu.
Vel – Włócznia symbolem Sanat Kumara Murugana
Bóstwo Muruga-Karttikeya jest bardzio inspirującym dla młodych ludzi. Muruga jest młodzieńcem, młodszym synem ojca i matki wszechświata: Śiwa Boga i Parwati Dewi. Reprezentuje najwyższy poziom rozwoju jaki może osiągnąć ludzkość. Jest aktywny, szlachetny, odważny, współczujący, troskliwy, wesoły i przepełniony miłością. Muruga Skanda jest ucieleśnieniem miłości i światła. Starożytne pisma twierdzą, że narodził się po to, by uwolnić świat od negatywności, uwolnić świat od demonów wiodących ludzkość do zaćpania i upadku. W dłoni trzyma Vel, wielką złotą włócznię podarowaną mu przez jego matkę, Matkę ziemię (Gauri Parwati). Ten Vel – włócznia, spica jest promieniem najczystszej energii i mocy. Jest energią młodości, czystości i siły. Jest to włócznia mądrości i wiedzy, z pomocą której każdy może zmienić siebie samego i otaczający świat.
Mieszkańcy Malezji obchodzą Thaipusam – święto hinduskie, na pamiątkę dnia, w którym bogini Parvati podarowała synowi lance (spicę), aby mógł pokonać demona Soorapadam. Dla wielu Hindusów dzień ten wiąże się jednak z dniem urodzin magicznego bóstwa Subramaniam, znanego też jako Muruga czy Skanda. W czasie procesji wierni nakłówają swoje ciała jako fakirzy, przekłuwając je stalowymi szpilami i metalowymi hakami. Nie czują przy tym bólu, a z ich ran nie leci krew. Być może to efekt wcześniejszego smarowania skóry białym popiołem wibhuti i polewana jej sokiem z cytryny. Hindusi wierzą, że to wiara w anielskie bóstwo Murugan czyli Karttikaya chroni ich przed bólem i krwią!
Każdego roku w hinduskim miesiącu Thai, przypadającym na przełom stycznia i lutego, w czasie, gdy na niebie panuje gwiazdozbiór Pusham, w Kuala Lumpur i kilku innych miastach w Malezji odbywa się niezwykłe i wstrząsające dla Europejczyka święto. Dziesiątki tysięcy Hindusów w stanie ekstazy, radosnej modlitwy i medytacji, przebijają swe ciała włóczniami, hakami i różnorakimi igłami na znak pokuty i dla złożenia hołdu bóstwu Murugan – starszemu Synowi Boga Śiwa. Festiwal Thaipusam obchodzony jest na cześć bóstwa Murugana, tamilskiego bóstwa solarnego.
Murugan, znany także jako Subramanyan, Sanatkumara czy Skanda jest pierworodnym synem Śiwa Boga, boga Wolności i Oświecenia oraz jego żony Parwati. Jak głosi legenda Śiwa (Sziwa) kochał Parwati przez tysiąc lat zanim spłodzili pierwszego syna. Z wielkiego nagromadzenia boskiej energii, z nasienia Sziwa narodził się wspaniały i silny młodzieniec. Dlatego czci się go często jako bóstwo płodności. Ale w mitach występuje głównie jako pogromca bardzo złego i egocentrycznego demona Taraka Asura. Pokonał potwora dzięki szpadzie o nazwie „Vel”, którą otrzymał od matki w dniu swoich urodzin. Właśnie to wydarzenie jest upamiętniane przez święto Thaipusam, dzień urodzin Murugana, a zarazem dzień, w którym bóg-syn dostał święty miecz. Rytualne śpiewy w czasie procesji „vel, vel,…” oraz kaleczenie ciała różnego rodzaju włóczniami i szpadami nawiązuje do tego mitycznego wydarzenia.
Procesja licząca około miliona ludzi około 3-ciej nad ranem rusza ze świątyni Sri Mariannam z centrum Kuala Lumpur i przechodzi do światyń Batu. Wszystkie obrzędy odbywają się między rzeką Batu a kompleksem światynnym. Główna świątynia mieści się w jaskini, ale żeby do niej dotrzeć trzeba pokonać wysokie schody o 272 stopniach. Pielgrzymi golą głowy, malują ciała na żółto dla odstraszenia demonów, obsypują się popiołem, zażywają rytualnych kąpieli w rzece Batu i niosą ofiary z owoców, kwiatów i mleka do świątyni.
Wielu dźwiga kawadi – rodzaj ołtarza na cześć bóstwa. Jest to drewniana konstrukcja w formie łuku, zbudowana na żelaznej podstawie i umieszczona na ramionach pielgrzyma. Zdobią ją kwiaty i pawie pióra. Paw jest kolejnym atrybutem Murugana. Mity mówią, że bóg jeździł na tym ptaku, a jego mieniące się pióra wiązano ze słońcem, którego ucieleśnieniem jest Murugan. Z symboliką solarną wiąże się także żółty kolor oraz wszelkie strzały, włócznie i szpady kojarzące się z promieniami słonecznymi. Dlatego do kawadi przyczepia się mnóstwo haków i długich igieł, którymi niosący ołtarze przebijają ciała. Na hakach wczepionych w skórę wiesza się dzbany z mlekiem oraz owoce, przede wszystkim lemonki. Igły, włócznie i trójzęby służą także do przebijania ust i języków. Wielu pielgrzymów ma twarze poprzeszywane mnóstwem ostrych szpikulców.
Thaipusam jest szamańskim świętem „końca i początku” – to dzień, w którym należy rozliczyć się z przeszłością, zamknąć pewien rozdział, dokonać oczyszczenia, wybaczyć winy, rozliczyć się z długów, rozpocząć nowy etap. Włosy to rodzaj ofiary – niektórzy mężczyźni, kobiety a nawet dzieci, przed Thaipusam golą głowy. Włosy są dawane bogom, a skóra głowy jest smarowana złotawą mazią, której głównym składnikiem są prochy przodków. Wszyscy są przez te 3 dni całkowicie oddani Bogu a on zabierał ich ból i zmęczenie, pozwalając, by oddawali mu cześć nie czując przy tym cierpienia. Właśnie dlatego wierni, wprowadzeni przez swoich mistrzów w bardzo głęboką, szamańską ekstazę modlitewną, mogą mieć wbijane w ciało igły, haki i specjalne druty, do których przymocowywane są owoce albo ogromne instalacje na których stoją ołtarze (kavadi).
Pielgrzymi, którzy poprzekłuwali swoje ciało są traktowani ze szczególną czcią – są bliżej Boga Sztuk Walki. Każdy wierny, który miesiąc przed świętem pościł, może iść w procesji z darami, nie wymaga to wielkiego poświęcenia. Przymocowanie hakami i igłami do ciała dwumetrowej wysokości metalowego, ważącego ponad 15 kilogramów ołtarza zdobionego pawimi piórami, to już zupełnie inna sprawa – nawet dla Hindusów bohaterstwo. Pomiędzy grupami towarzyszącymi najdzielniejszym pielgrzymom w ich drodze do świątyni na górze przewijają się niewielkie zespoły muzyczne grające tylko na instrumentach perkusyjnych tzw. Kali Songs o jednostajnym, mocno ekstatycznym rytmie.
Oglądanie tego obrzędu niemal zaczarowuje obcokrajowców. Pierwszym etapem jest podtrzymywanie w ekstazie po to, by odpiąć wszystkie haki i igły. Trwa to chwilę i co najbardziej zaskakujące – na ciele pielgrzyma nie ma żadnych śladów, nie ma ran, nie ma ukłuć, nie pojawia się nawet kropla krwi i nie zostają żadne blizny. Nawet widząc to na wyciągnięcie ręki – trudno uwierzyć. Kolejny szok – ogromne szpile, które wierni mieli wbite w policzki, język lub wargi są wyjmowane równie sprawnie i też nie pozostawiają żadnych śladów. Miejsca po nakłuciach są smarowane sokiem z limonki i posypywane białym popiołem i tylko po białym pyle można później poznać, że ktoś był przekłuwany. Po wyjęciu wszystkich elementów metalowych, zdjęciu wieńców z kwiatów zdobiących szyję pielgrzyma, rozwiązaniu chusty, którą miał przykrytą głowę – Mistrz ceremonii staje lub klęka naprzeciwko pielgrzyma i wykonuje przed jego oczami kilka magicznych ruchów zapaloną świeczką, szepcząc przy tym mantryczne zaklęcia.
Zanim Sanat Kumara czyli Murugan przyszedł na tę planetę jako Syn Boga Śiwa, specjalna grupa wysłanników zbudowała siedzibę dewów znaną jako Szambala na wyspie na morzu Gobi, a w Tybecie stworzyła himalajskie Królestwo Światłości Himawanta i Menaki. Dziś ten teren pierwszej Szamabali znamy jako pustynię Gobi. Sanat Kumara – Karttikeya Murugan umieścił ognisko wewnętrznego płomienia (potrójnego płomienia) na ołtarzu, gdzie pozostawało na planie fizycznym przez wiele wieków. Choć Sanat Kumara przebywał w tym ustroniu, nie inkarnował się fizycznie i pozostawał w swym wyższym ciele światła. Lecz później przybrał ciało, gdy demon Taraka Asura i jego armie dokonały inwazji na ziemię. W tej wspaniałej i wielce ofiarnej pracy duchowej wielu zostało podniesionych z ciemności ku Światłu.
Sanat Kumara Karttikeya zakotwiczył niebiański promień Światła ze swego serca do każdego serca na planecie i pomógł każdemu przyspieszyć rozwój przez dotknięcie świadomością duchową. Sanat Kumara, Mistrz Magicznych Wojowników, czyli Karttikeya Subrahmanyan niesie duchowy ogień. Prowadząc armie niebios, wyłapuje demoniczne węże, skorpiony i jaszczury, by zaprowadzić pokój i Królestwo Światłości. Reprezentuje Różany Krzyż i Rubinowy Krzyż, reprezentuje Wadźrę. Jego emblematem jest Garuda – Orzeł w Locie i Trójpłomień AUM, który sam w sobie symbolizuje rozpalenie potrójnego płomienia w sercu każdego człowieka.
Sanat Kumara – Karttikeya Murugan, znany jako Skanda i Subrahmanyan uczy ścieżki magicznych wojowników, służby (seva), bezinteresowności i oddania (bhakti), która prowadzi od permanentnego połączenia z Brahmanem Bogiem. Jego obecność można poczuć, słuchając ragas, spokojnej i uzwnioślającej muzyki, która zakotwicza płomień wolności i oświecenia. Wschodnie teksty i tradycje krajów leżących w pobliżu pustyni Himalajów i Pustyni Gobi wspominają Szambalę, a Biblia i tradycja Indian amerykańskich odnosi się do 144 tysięcy Świętych, Mistrzów i Proroków zwanych Siddhami i Ryszimi.
Foto: Vel – Spica, lanca, włócznia Śri Sanatkumara
Ahura Mazda jako Sanat Kumara
W starożytnej Persji Sanat Kumara był czczony jako Ahura Mazda, który pojawił się nauczać Zarathustrę w obecności sześciu innych istot światła (Kumarów). Mówi się, że z powodu ich wielkiego światła Zaratustra nie widział własnego cienia na ziemi, stając się świętym Mistrzem Mądrości. Ahura Mazda znaczy “Pan Mądrości”. Zarathustra rozpoznał Ahurę Mazdę jako jedynego prawdziwego Boga, stwórcę wszechświata i zapoczątkował duchową tradycję opartą na strzeżeniu płomienia Świętego Ognia. Nawet dziś zwolennicy zoroastryzmu na te pamiątkę rozpalają ogień na ołtarzu, a w świątyniach podtrzymują Ogień nawet od tysięcy lat.
Spotkania Ahury Mazdy z Zaratustrą i Yimą, pasterzem i pierwszym śmiertelnikiem, z którym Ahura Mazda rozmawiał, jak i jego nauki zapisane są w Zend Avesta. Ahura Mazda przedstawiony jest tu w towarzystwie siedmiu emanacji duchowych, Amesza Spenty, które są “szczodrobliwymi nieśmiertelnikami”. Tym, kogo Yima i Zaratustra przywoływali najczęściej, był Spenta Armaiti, opisany poprzez cechy boskiej mądrości, oddania, poboczności, życzliwości, łaskawości, prawomyślności, pokoju, miłości i służenia. Badacze zoroastryzmu uważają go za wcielenie cnót służby, łaskawości i pogody, które towarzyszą Oświeceniu. Ucieleśnia on “uniwersalnie szczodrobliwy spokój”, nie tylko osobisty pokój i miłość, ale pokój między wspólnotami i narodami. Implikuje on miłość bez oczekiwania na wzajemność, sumienność bez myślenia o nagrodzie i uniwersalne braterstwo ludzi. Ahura Mazda uczy praw poświęcenia i służenia, szanowania czterech żywiołów i wyrzucania Złego Ducha (Angra Mainju) poprzez moc słowa mówionego. Dlatego można uzyskać pomyślność i pokój.
Murugan – Sanatkumara w Tamil Nadu
Lord Muruga (Murugan) jest śiwaickim bóstwem popularnym w Tamil Nadu. Palani (Tiruawinankundi) jest trzecią Padai Veedu czyli Ziemią Sanatkumara. Starożytna świątynia w Palani stoi na wzgórzu o wysokości 450 metrów n.p.m. Bóstwo Murugan Karttikeya znajdujące się w jej najświętszym miejscu nosi imię Dandajudhapani Swami – Pana dzierżącego w dłoni kij czyli Swaminatha. Jest przedstawione w pozycji stojącej z buławą w ręku i ma jedynie przepaskę na biodrach. Symbolizuje wyrzeczenie się zgiełku tego świata i wszelkiego materialnego bogactwa, co praktykują oświeceni Swaminathowie. Uosabia wzniosłą zasadę „Wyrzeknijcie się wszystkiego, by Mnie osiągnąć”. Jest wyjątkiem na skalę światową, powstało bowiem z połączenia dziewięciu minerałów (nawabaszana). Stworzył je Siddhar Bhogar czyli Bhoganathar. Muruga znaczy „piękno”, stąd Lord Śri Muruga jest bogiem piękna i młodości, wiecznym młodzieńcem, na północy Indii i w Himalajach częściej znanym jako Sanat Kumara.
Legenda świątyni na wzgórzu
Istnieje legenda mówiąca, w jaki sposób Śri Muruga Karttikeya trafił w to uświęcone miejsce. Pewnego razu mędrzec Narada pojawił się przed Śiwa Bogiem ze złotym owocem mango. Król Śiwa spędzał wtedy czas w towarzystwie Matki Parwati i swoich synów: Winayakara (Ganeśa) i Subrahmanya (Muruga). Narada oznajmił, że to mango jest cudownym dźńanapalam, owocem mądrości, i podał je Śiwa Bogu, prosząc, by je zjadł. Jako kochający mąż, Śiwa przekazał mango swojej żonie Parwati, by to ona je zjadła. A Parwati, jako kochająca matka, chciała oddać owoc swoim dzieciom. Ponieważ mango było tylko jedno, a nie powinno się go kroić, Winajakara i Subrahmanja uradzili, że owoc dostanie ten, który jako pierwszy okrąży ziemię.
Subrahmanja wsiadł na pawia, który służy mu za wierzchowca, i ruszył w podróż. Tymczasem Winayakara okrążył swoich rodziców, który symbolizują świat, i to on otrzymał złote mango, owoc mądrości. Po powrocie Subrahmanya zorientował się, że został oszukany. W złości wyrzekł się swojej rodziny i przywędrował na to wzgórze, by zostać tam już na zawsze. Mistrz Śiwa i Parwati przybyli tam za nim, by go uspokoić i prosić o przebaczenie. Powiedzieli mu: „Pazham Nee” („Ty jesteś owocem”). Nazwa Palani jest powszechnie używaną synkopą tych dwóch słów [synkopa – skrót wyrazu powstający z powodu zaniku nieakcentowanej głoski lub grupy głosek wewnątrz wyrazu].
Mistrz Dandayudhapani Swami, bóstwo przewodnie Palani, jest synem Śiwa Boga i zięciem Wisznu. Nosi on też imiona: Kulandaiwelan, Balasubrahmanyan, Śanmukhan, Dewasenapati, Swaminathan, Wallimanalan, Dewayanaimanalan, Palaniandawar, Kurińdźiandawar, Arumugan, Dźńana Pandita, Sarawanan, Sewar Kodijon. Pielgrzymują tam mieszkańcy Tamil Nnadu, Kerali, Bengalu, Śri Lanki, Malezji, Afrykanie, Australijczycy, Amerykanie etc. Kult Muruga-Dewa czyli Sanatkumara przełamuje granice i zaciera podziały między ludźmi. Główna świątynia powstała z inicjatywy Ćimana Perumala, władcy Kerali, około VII wieku e.ch. Najakowie wznieśli Nawaranga Mandapam, fascynującą kamienną konstrukcję o czterech filarach i dziewięciu przęsłach. Inne części świątyni zbudowali królowie z dynastii Pandjów, swój wkład w budowę wnieśli także miejscowi przywódcy, członkowie różnych grup wyznaniowych oraz indywidualni wyznawcy.
Sanktuarium Bhogarnatha
Mieści się w południowo zachodnim korytarzu świątyni na wzgórzu. Siddhar Bhogar stworzył posąg bóstwa Sanatkumara (z połączenia dziewięciu minerałów) i codziennie oddawał mu cześć. Prawdopodobnie żył już w trzecim tysiącleciu p.e.ch., jako długowieczny Mędrzec związany z Szambalą, krija i laja jogą. W tym sanktuarium oddaje się cześć Bogini Nawadurga, Bhuwaneśwari oraz Maragathalingam, które czcił sam BhogaNathar. Mówi się, że istnieje podziemny tunel łączący sanktuarium z centralnym, najświętszym miejscem świątyni, gdzie mieści się główne bóstwo, dla którego – wedle tradycji – Bhogar, pogrążony w nirwikalpa samadhi, odprawiał codzienne obrzędy.
Rytuały Pańczamrytam i Rakkala Sandanam
Dewa Muruga jest Abhiszekapriya (tym, który lubi być namaszczany różnymi substancjami). Lubi zwłaszcza pańćamrytę (nektar owocowy o właściwościach leczniczych). Podobnie jest ze świętą rakkala sandanam (papką sandałową ofiarowywaną bóstwu na noc), której przypisuje się szczególne znaczenie. Kto nie czci Śri Muruga Karttikeya czyli Sanatkumara odpowiednimi rytuałami i mantrammai, ten na pewno nie ma łączności duchowej z tym wielkim bóstwem przybyłem do ludzkości z Plejad poprzez Ośrodek na Wenus. Na wzgórze świątynne można dotrzeć tradycyjną drogą pielgrzymów, składającą się z 697 stopni symbolizujących 22 stopnie tantrycznego wtajemniczenia (Mohana Tantra).
Sześć Siedzib Sanatkumara – Murugana
Kalijuga, wiek ciemności i upadku oraz władztwo Bogini Kali, trwa od ponad pięciu tysięcy lat. Wielu hindusów z południa uważa, że bóstwem przewodnim tej epoki jest Dewa Muruga (Kalijuga Waradan), którego włócznia symbolizuje zwycięstwo nad pychą, przemocą i niesprawiedliwością, i ostatecznie przywróci światu pokój i harmonię. Oddawanie czci Dewa Murudze czyli Królowi Szambali, Sanatkumarowi ma swój początek w czasach przedchrześcijańskich i stanowi jeden z ważnych aspektów religijnej tradycji Indii.
Jedna z wielu legend dotyczących początków kultu Śri Murugana mówi, że z trzeciego oka Śiwa Boga posypały się iskry, które spadły do Sarawana Poikai (jeziora) i przybrały postać sześciorga niemowląt. Żony sześciu Ryszich – Świętych Mędrców troskliwie zaopiekowały się tymi dziećmi. Ich poświęcenie i serce zostały wynagrodzone, gdyż kobiety te pojawiły się potem na niebie jako konstelacja Plejad. Wedle tantrycznego ezoteryzmu były boginiami z planet wokół gwiazd w konstelacji Plejad (Krittika, Bahuliak), gdzie po spełnionej pracy wróciły do domu. Kiedy boska małżonka Parwati Dewi dostrzegła niezwykłą urodę dzieci, objęła je tak mocno, że pod wpływem tego uścisku stały się jednym ciałem o sześciu głowach i dwunastu ramionach. W tej formie Śri Muruga Karttikeya jest znany jako Śanmukha lub Arumuga Swami.
Tamilski poeta Nakkirar (około VI-VIII w e.ch.) wysławiał w swych dziełach Śri Muruga, Skanda, Karttikeya czyli Sanatkumara. Jego najważniejsze dzieło to Tirumurugartrupadai, poemat w 317 wersach opisujący sześć najważniejszych siedzib Śri Muruga Dewa (Aarupadai Veedu). Są to:
– Tirupparunkunram
– Tiruczendur
– Palani
– Swamimalai
– Tiruttani
– Palamuthirczolai
Świątynia Subramaniam
Świątynia Subramaniam w Tirupparunkunram leży w odległości około dziesięciu kilometrów na południe od Madurai. To starożytne sanktuarium datuje się na II w p.e.ch. Według legendy to właśnie tutaj Śri Muruga Subrahmanya pojął za żonę Tewyayani, córkę Indra Dewa, po swoim zwycięstwie nad asurami – demonami ze świata ciemności i złych mocy oraz zaćpania i egoizmu. Świątynia wzniesiona na północnym stoku, około 100 m od podnóża, ma gopurę [wieża na planie prostokąta budowana nad bramą wejściową świątyń na południu Indii] liczącą sobie 45 m i siedem kondygnacji. W głównym sanktuarium wykutym w kamieniu stoi bóstwo Śri Murugana. W skale wydrążone są też mandapy [płaskie budowle sakralne z kolumnami] o dekorowanych płaskorzeźbami filarach, platformy oraz inne sanktuaria z dekoracyjnymi reliefami i płaskorzeźbami. Wszystkie ceremonie abhiśeka odbywają się w sanktuarium głównym. Na szczycie wzgórza mieści się sanktuarium Kaśi Wiśwanathara, obok stoi pomnik poety Nakkirara w pozie znamionującej szacunek.
Świątynia Śenthilnathana
Jedna z najbardziej popularnych świątyń Śri Muruga Dewa leży w Tirućendur nad brzegiem Oceanu Indyjskiego. Zwrócona na zachód gopura o wysokości 40 m z dziewięcioma kondygnacjami została wzniesiona w XVII wieku. Główne sanktuarium mieści bóstwo Sanatkumara w formie Śenthilnathana. W sanktuarium zwróconym na południe znajduje się majestatyczny wizerunek Śri Śanmukhi. Kilkadziesiąt metrów dalej, od strony północnej, jest wykuta w naturalnym piaskowcu jaskinia mieszcząca wizerunek Śri Walli.Po południowej stronie świątyni znajduje się Nazhi Kineru (studnia), we wnętrzu której mieści się mniejsza studnia z kryształowo czystą wodą. Według mitologii to właśnie w tym miejscu Śri Murugan rzucił swoją włócznię, by spod ziemi wytrysnęła woda dla jego spragnionych bhaktów. Legenda głosi, że to w Tirućendur po sześciu dniach modlitw i postu Śri Muruga pokonał demona Surapadmana włócznią, którą podarowała mu matka Śri Durga. Po tym zwycięstwie wrócił do Tirućendur, by zanieść modlitwy Śiwa Bogu, swemu Ojcu.
Co roku w październiku/listopadzie przez sześć dni uroczyście świętuje się to zwycięstwo nad Surapadmana Asurem – Demonem Ciemności i Mroku oraz Zaćpania. Jest to najważniejsze święto w Tirućendur. Do świątyni przybywają tysiące wyznawców, by pościć i modlić się przez sześć dni. Ich oddanie dla Śri Murugana i głęboka wiara przejawiają się tym, że mimo trudów wracają do tego malowniczego sanktuarium co roku, by oddać Mu cześć za zwycięstwo nad Taraka Asurem, który dawał fałszywą wiedzę prowadzącą do upadku poprzez ćpanie rozmaitych demonicznych roślin halucynogennych, co jest metodą piekieł dla wykolejenia i wyniszczenia ludzkości.
Świątynia Palani i Dandayuthapani Dewa
Początki popularnej świątyni na wzgórzu w Palani w Ghatach Zachodnich sięgają starożytności. Mistrz Sanatkumara Subrahmanya Murugan jest tam czczony w postaci Śri Dandayuthapani Dewa. U stóp wzgórza stoi jeszcze starsza świątynia zwana Tiruwawinankudi, także poświęcona Śri Murudze jako Bóstwu Nieba. Jej powstanie wiąże się z następującą historią: Śiwa Bóg Aniołów (Dewów) oznajmił swoim dwóm synom, że ten, który jako pierwszy okrąży świat, otrzyma w nagrodę szczególny owoc mango. Śri Muruga wsiadł na swojego pawia i pędem ruszył w drogę, Śri Ganeśa zaś okrążył swoich rodziców, wskazując w ten sposób, że to oni są całym wszechświatem, i tak wygrał mango. Rozczarowany takim obrotem sprawy Śri Muruga przywdział strój jogina pustelnika, by z dandą (laską ascety) w ręce opuścić górę Kailasa. Jego boscy rodzice próbowali mu to wyperswadować, mówiąc „Palam Ni”, co w języku tamilskim oznacza: „Jesteś owocem wszelkiej mądrości i wiedzy” (derywacją tych słów jest „Palani”). Śri Muruga nie dał się przebłagać i powędrował na południe. Zatrzymał się w Tiruwawinankudi, potem zaś przeniósł na szczyt wzgórza.
W tym samym czasie mędrzec Agastya poprosił swojego ucznia Idumbana o przyniesienie bliźniaczych wzgórz Śiwagiri i Śaktigiri z góry Kailasa na południe. Idumban transportował je w kawadi, specjalnym nosidle. W pobliżu wzgórz Palani postawił je na ziemię, by nieco odetchnąć. Gdy chciał ruszyć w dalszą drogę, nie mógł ich już podnieść. Na czubku jednego ze wzgórz ujrzał chłopca z pałką w ręku. Wywiązała się między nimi sprzeczka. Idumban zginął z ręki chłopca, który okazał się Śri Murugą. Agastya Ryszi ubłagał Murugana, by przywrócił Idumbana do życia. Sanatkumara obiecał też spełnić życzenie Idumbana, by każdy, kto spełniając złożone śluby, przyniesie kawadi do świątyni Śri Muruga – Mistrza Magicznych Wojowników, otrzymał boskie błogosławieństwo. Sanktuarium Idumbana mieści się na szczycie wzgórza.
Tradycja głosi, że posąg Śri Murugana, stojący w najświętszym miejscu świątyni, stworzył nieco młodszy od mędrca Agastya siddha Bhoganathar z chińska zwany Lao Tsy, łącząc dziewięć różnych minerałów o właściwościach leczniczych. Stąd wszystkie substancje wchodzące w kontakt z posągiem również zyskiwały właściwości lecznicze. Odkąd na powierzchni posągu wykryto ubytki, we wszystkich ceremoniach abhiśeka wykorzystuje się inny posąg stojący w sanktuarium głównym.
Jeszcze do niedawna pielgrzymi zmierzający do świątyni na szczycie wzgórza musieli pokonać 697 stopni. Od 1966 roku można wjechać na górę kolejką szynową. Przed sanktuarium rozciąga się rozległy czworokątny dziedziniec. Sama świątynia jest bardzo obszerna, otoczona pięknymi mandapami i bogato zdobionymi filarami. W ciągu roku odwiedza je nieprzebrana rzesza pielgrzymów. Obchody Panguni Uttiram, najważniejszego święta, trwają dziesięć dni w marcu/kwietniu w świątyni u stóp wzgórza. Posąg Pana w formie nazywanej Muttu Kumaraswami codziennie wynosi się na procesję, w której uczestniczą tysiące wiernych.
Świątynia Śri Swaminatha
Dziesięć kilometrów od Kumbakonam, na sztucznie usypanym pagórku w Swami Malai, stoi świątynia Śri Swaminathana – innej formy Sanatkumara jako Strażnika i Mistrza Swamich – Oświeconych. Aby dotrzeć do głównego sanktuarium, bhaktowie muszą pokonać sześćdziesiąt stopni symbolizujących tradycyjny indyjski sześćdziesięcioletni cykl. Sanktuarium poświęcone Minakszi i Sundareśwarze, wzniesione przez króla Waragunę z dynastii Pandya, oraz sanktuarium ku czci Ganeśa stoją u podnóża schodów wiodących na górę. W połowie schodów stoi naturalnych rozmiarów posąg przedstawiający Śri Murugę, który przekazuje mantrę pranawa swemu boskiemu ojcu, Śiwa Bogu. W geście szacunku Śiwa Bóg ma złożone dłonie i pochyloną głowę. Bóstwo główne, stojące w najświętszym miejscu świątyni, to mierzący 1,8 m granitowy posąg.
W odległości około 1,5 km od świątyni znajdują się pracownie, w których słynący z kunsztu kontynuatorzy tradycji Ćolów tworzą posągi z brązu na zamówienie bhaktów z Indii i cudzoziemców.
Świątynia Tiruttani
Nazwa Tiruttani znaczy „błogi spokój”. To właśnie tutaj przybył Pan Muruga, by oddać się medytacji i to tutaj znany jest jako Tanikaśalam. Świątynia mu poświęcona leży około 90 km od Chennai na wzgórzu o nazwie Tanikai Malai. Prowadzi do niej 365 stopni. Można też do niej dojechać zwykłą drogą.
Według przekazów to właśnie w tym miejscu Śri Murugan Sanatkumaran poślubił Śri Walli (Vallidevi). Główne święto w tej świątyni obchodzi się co roku w dniu adi karttikai w lipcu/sierpniu. Tłum odzianych w żółte szaty pielgrzymów niesie na ramionach kawadi o różnych kształtach i rozmiarach na znak ślubów złożonych Śri Tiruttani. Wierni pokonują schody w radosnym tańcu do wtóru muzyki i pieśni sławiących to święto. Tego samego dnia nad Sarawana Poikai, u stóp wzgórza, odbywa się święto łódek.
Świątynia Palamuthirczolai
Świątynia Palamuthirczolai stoi w gęstej dżungli porastającej zbocza wzgórz Alagar w odległości około 20 km na wschód od Madurai. W jej skład wchodzą: sanktuarium Ganeśa – młodszego syna Śiwa Boga, sanktuarium Muruga – starszego Syna Bożego i sanktuarium Śiwa Boga, w tradycji Rygwedy znanego też jako Yahvah. Z racji usytuowania panuje tam spokój i cisza zakłócana jedynie przez dokazujące małpy. W pobliżu znajdują się wodospady, tworzące malownicze jeziora, w których pielgrzymi odbywają rytualną kąpiel. To sanktuarium ma wyjątkowe znaczenie, ponieważ według przekazów w tym miejscu Pan wraz ze swoimi dwiema małżonkami przyjmowali wielbicieli.
Śri Muruga Subrahmanya Karttikeya obdarzył wielu swych żarliwych bhaktów talentem układania poematów i pieśni głoszących Jego chwałę. Wśród nich był m.in. Kumara Guruparan, autor Pillai Tamil, i Dewaraja Swamigal, autor Kanda Śasti Kawasam. Czasem Sanatkumara – Władca Szambali sam układał pierwszy werset pieśni czy poematu, a potem zsyłał natchnienie na bhaktów, by kontynuowali dzieło. Tej rzadkiej łaski dostąpili Arunagirinathar, który ułożył Tirupugazh, oraz Kaććijappa Śiwaćariar, autor Kanda Puranam. Swymi tekstami wnieśli wielki wkład w rozwój języka i kultury Tamil Nadu.
Wymienione powyżej siedziby Śri Murugana wraz z innymi świątyniami wzniesionymi na Jego cześć są żywym świadectwem kultu, jakim otaczają to bóstwo tysiące wielbicieli. W każdym z tych miejsc zrzucają oni z siebie brzemię uprzedzeń kastowych, różnic kulturowych i językowych. Jednoczy ich jeden cel – ujrzenie Mistrza Muruga Karttikeya – Mistrza Niebiańskich Rycerzy, dzięki czemu choć przez krótką chwilę mogą zaznać spokoju i wewnętrznego ukojenia.
Nauczanie Sanatkumara – Karttikeya
Jak łatwo się domyślić, skoro Śri Murugan Subrahmanya jest Synem Bożym zrodzonym z Śiwa Boga i Bogini Uma Parwati, zatem nauczanie duchowe prowadzone przez Sanatkumara będzie zawierać zarówno przekaz Bogini jak i przekaz Boga. Mamy zatem Śakti tantrę i Śiwa tantrę jako dwie dopełniające się części przekazu ezoterycznego z Szamabali – Krainy Światłości. Jogi śiwaickie i jogi śaktyjskie to specjalność Sanatkumara, Mistrza z Plejad, którego główną rezydencją od milionów lat jest Śukraloka czyli planeta Wenus – placówka duchowa Plejadańskich Mistrzów Oświecenia w Układzie Słonecznym. Jako że Mistrzowie Szambali są jednocześnie Rycerzami Światłości, Niebiańskimi Wojownikami – nauczają jednocześnie i tantrycznej jogi i kalaripayat (sztuki walki). Wszyscy zainteresowani powinni sobie pamiętać, że poniżej czarnego pasa w mistycznych, ale bardzo realnych sztukach walki do Szambali na pewno nie wejdą. Nie dadzą rady otworzyć sobie bramy tej świątyni oświecenia i wyzwolenia…
Na północy Indii zachowała się wspaniała Świątynia Sanatkumara Muruga Karttikeya w Pehowa w Haryana. Mamy tam ślady pradawnej linii przekazu wywodzącej się od czterech Boskich Mędrców, znanej jako Devarishi Sampradaya lub Kumara Sampradaya. Jedna z gałęzi tej linii znana jest później jako Sanakadi Sampradaya lub Hamsa Sampradaya co oznacza Przekaz Wielkiej Wędrownej Gęsi (Łabędzia). W czasach Kriszny czyli ponad 3100 lat p.e.ch. powstała południowa Nimbarka Sampradaya założona przez Mistrza Szambali znanego jako Nimbarkacharya, co bardziej szczegółowo opisuje Bhavishya Purana. Aktualnie od 12 wieku e.ch. linia ta jest bardziej wisznuicka niż tantryczna.
Kumara Sampradaya to szkoła czterech przekazów pochodzących od czterech synów Brahma Boga: Sanaka, Sanandana, Sanatana i Sanatkumara. Mistrz Sanatana zapoczątkował przekaz Sanatana Dharmy. Z tej bardzo starożytnej linii przekazu wywodzi się Śri Hamasa Bhagavan oraz Mauni Narada Ryszi czy Śri Śrinivasacharya. Tradycja czterech Kumarów z Wenus i Plejad spowodowała powstanie czterech Matas – siedzib Śankaraczarjów, strażników hinduistycznej duchowości.
Foto: Czterech Kumarów Szambali: Sanaka, Sanandana, Sanatana i Sanatkumara
ŚUKRA – Mistyczne Cykle Wenus
Wenus jest trzecim, po Słońcu i Księżycu, najjaśniejszym obiektem regularnie widocznym na niebie. Dlatego każda praktycznie z prowadzących obserwacje astronomiczne starożytnych cywilizacji: indyjska, japońska, babilońska, egipska, grecka czy chińska obserwowały i notowały ruchy planety Wenus. Babilończycy nazywali planetę Wenus Isztar od imienia bogini będącej ucieleśnieniem kobiecości i miłości. Starożytni Egipcjanie wierzyli, że „gwiazda poranna” i „gwiazda wieczorna” to dwa odrębne obiekty, nazywając je odpowiednio Tioumoutiri i Ouaiti. W mitologii perskiej przedstawiano ją jako boginię Anahita.
W astrologii wedyjskiej planeta znana jest jako Śukra, co oznacza „czysty”, “błyszczący”, “lśniący” lub „jaśniejący” w sanskrycie, a dniem tej planety jest piątek zwany Śukrawara. Śukra w dewanagari शुक्र, jasny – hinduistyczne bóstwo planety Wenus, jeden z Dziewięciu Porywaczy Nawagraha znany także jako Uśanaś i Kavya “Pochodzący od Mędrca”. Kapłan i nauczyciel, pogromca asurów dający ludziom wiedzę o przyszłości, przeszłości i teraźniejszości. Jako jedna z dziewięciu Nawagraha, ma wpływ na bogactwo, przyjemność i rozród; jest synem mędrca Bhrigu, nauczycielem i pogromcą dla wszelkich demonów: Daitjów, i Asurów. We współczesnych językach chińskim, koreańskim, japońskim i wietnamskim planeta jest określana jako „złota gwiazda” (chiń. 金星, kor. 금성, jap. 金星, wiet. Sao Kim), w oparciu o filozofię Wu xing. Wenus, Śukra jest zatem Złotą Gwiazdą, wyznacza także ośmioletni cykl zwrotu karmicznego i poprawy dla nauki niepokornym, którzy nie szanują Praw Boga w przyrodzie i relacjach między ludzkich.
Jeśli zaznaczyć na kole zodiaku kolejne koniunkcje Wenus i Słońca, to zobaczymy, że układają się one w pięcioramienną gwiazdę, ale to tylko jedna z niezwykłych cech związku Wenus z Ziemią. Wenus i Ziemia poruszają się wokół Słońca po zsynchronizowanych orbitach. Czas obiegu Wenus to 0.615 roku ziemskiego – liczba, która mało różni się od złotej proporcji (0.61803), czyli liczby najbardziej harmonijnego podziału. Osiem naszych lat (czyli okrążeń Ziemi wokół Słońca) równe jest trzynastu okrążeniom Wenus. Oczywiście nie dokładnie, ale w dużym przybliżeniu. Ciekawe, że dla wielu cywilizacji liczby 5, 8 oraz 13 były uważane za święte lub związane z magią miłosną oraz dharmą.
Gdyby spojrzeć na Słońce, Ziemię i Wenus z odległego punktu w kosmosie, to byłoby widać, jak obie te planety krążą ruchem prawie jednostajnym po orbitach mało różniących się od koła – szczególnie orbita Wenus jest bardzo regularna. Z naszego punktu widzenia, z Ziemi, wygląda to trochę inaczej: co jakiś czas Wenus pozornie wyprzedza Słońce – wtedy na naszym niebie wstaje rano przed świtem i świeci jako Gwiazda Poranna, czyli Jutrzenka, Fosforsos, Heosfroros. Potem zwalnia, pozwala się Słońcu dogonić i przestaje być widoczna w jego blasku, a po kilkunastu dniach wynurza się po drugiej jego stronie i wtedy świeci jako Gwiazda Wieczorna, Wesperos. Ten cykl pojawień się Wenus rano i wieczorem powtarza się co 583.92 dnia – czyli, okrągło licząc, co 584 dni, podczas gdy rok ziemski ma 365 dni. Podobnie jak ze Słońcem, wszelkie koniunkcje Wenus z gwiazdami, w tym z Plejadami powtarzają się co 8 lat.
Okresy, kiedy Wenus świeci jako Gwiazda Wieczorna i jako Gwiazda Poranna, różnią się energią, klimatem duchowym, a ludzie urodzeni w różnych fazach Wenus mają jakieś specyficzne odmienne właściwości. Pięć cykli pojawień Wenus równe jest – z dokładnością do 9 minut – ośmiu ziemskim latom. Warto przyjrzeć się tym liczbom: 5 cykli pojawień Wenus – 8 ziemskich lat – 13 okrążeń Wenus wokół Słońca. Liczby 5, 8 i 13 należą do tak zwanego ciągu Fibonacciego i występują wszędzie tam, gdzie zjawiskami rządzi złota proporcja. Nie darmo Wenus uważana była za boginię harmonii i piękna oraz złotego podziału! Skoro w ciągu 8 lat, dokładnie 2920 dni (5 x 584 dni), wypada całkowita liczba zarówno okrążeń Wenus wokół Słońca, jak i jej pojawień na ziemskim niebie, oznacza to, że co osiem lat Wenus i Słońce wracają do tych samych miejsc w zodiaku. Mamy zatem ośmiolecie jako podstawowy wenusjański cykl dharmy – rozwoju duchowego. Można ludzkie życie badać analizując ośmioletnie cykle w których jest po 5 ważnych węzłów magicznej gwiazdy czyli pentagramu wenusjańskiego w horoskopie.
Wenus jest klasyfikowana jako planeta skalista (inaczej: typu ziemskiego) i jest czasami nazywana „planetą bliźniaczą” albo „siostrą Ziemi” – ze względu na podobną wielkość, masę i skład chemiczny. Jest pokryta nieprzezroczystą warstwą dobrze odbijających światło chmur kwasu siarkowego, które nie pozwalają na obserwację jej powierzchni z kosmosu w świetle widzialnym. Ma najgęstszą atmosferę ze wszystkich planet skalistych w Układzie Słonecznym, składającą się głównie z dwutlenku węgla. Na Wenus nie ma obiegu węgla, który powodowałby wiązanie węgla w skałach. Istnieją przypuszczenia, że w przeszłości na Wenus były oceany, tak jak na Ziemi, ale odparowały, gdy temperatura powierzchni wzrosła. Obecny krajobraz Wenus jest suchy i pustynny, tworzony przez pokryte pyłem skały. Jesliby chcieć na Wenus założyć jakąś bazę z ludzkimi firmami życia, musiałaby taka kolonia znajdować się pod powierzchnią Wenus i mieć zagwarantowaną dobrą aprowizację we wszystko, co jest do życia konieczne.
Inwokacje Imion Władcy Śambhalah
Om Śri Murugāya Namah!
Om Śri Kumārāya Namah!
Om Śri Skandāya Namah!
Om Śri Kārttikeyāya Namah!
Om Śri Subrahmanyāya Namah!
Om Śri Sanatkumārāya Namah!
Subrahmanyam – Typowy Bhajdźan – Inwokacja
Subrahmanyam Subrahmanyam Shanmukha Naatha Subrahmanyam
Subrahmanyam Subrahmanyam SwameeNaatha Subrahmanyam
Śiva (4) Subrahmanyam Hara (4) Subrahmanyam
Śiva Śiva Hara Hara Subrahmanyam Hara Hara Śiva Śiva Subrahmanyam
Śiva śaravana Bhava Subrahmanyam Guru śaravana Bhava Subrahmanyam
Śiva Śiva Hara Hara Subrahmanyam Hara Hara Śiva Śiva Subrahmanyam!
Bibliografia
– Marta Jakimowicz-Shah, Andrzej Jakimowicz: Mitologia indyjska. Warszawa: WAiF, 1986, seria: mitologie świata.
– Marjorie Leach: Uniwersalny leksykon bóstw. Poznań: Oficyna Wydawnicza ATENA, 1998.
– Skanda Purana, by G. V. Tagare.
– Studies in Skanda Purāṇa, By Ganesh Vasudeo Tagare,Published 1996 Motilal Banarsidass.
Dodaj komentarz