Wicca Magia i Bogini Himavanti – Misteryjne Tradycje Pramatki Życia

Wicca – Pochodzenie słowa i ideału

Wicca celebrowana klasycznie w Europie i na Bliskim Wschodzie oraz w Ałtaju jest zwykle misteryjną religią dualistyczną, zaś przewodnimi bóstwami są Potrójna Bogini oraz Władca Zwierząt (taki jak indyjski Paśupati, Rudra) czy czasami Bóg Gromu. Bóstwa są często postrzegane jako aspekty większej panteistycznej istoty, manifestujące się jako różnorakie bóstwa politeistyczne w różnych kulturach, w tym w celtyckiej, słowiańskiej, a szerzej indoeuropejskiej. Niemniej jednak istnieje wiele odmiennych i równoważnych sposobów celebracji wśród wiccan – od monoteizmu do ateizmu. Nieodłącznym aspektem jest praktykowanie wysokiej magii ceremonialnej, idącej w zgodzie z kodeksem etycznym znanym jako wiccańska porada (ang. Wiccan Rede). Kolejną charakterystyczną cechą jest obchodzenie świąt związanych z porami roku, w Europie zwykle wzorowanych na kalendarzu celtyckich druidów. W języku polskim używa się najczęściej nieodmiennego zapisu „Wicca”, zaś wyznawców tegoż misterium duchowo-magicznego nazywa się „wiccanami”, „wikkanami” lub „wikanami”. 

Termin „Wicca” zyskał sławę na przełomie lat 60-tych i 70-tych XX wieku; wcześniej zjawisko to nazywano „czarostwem”, “czarodziejstwem” (ang. witchcraft). Wicca (czytaj: Łitcza) to szaman, czarodziej, mag w rodzaju męskim, a Wicce (czytaj: Łitczej) to szamanka, czarodziejka, magini w rodzaju żeńskim. Słowa Wicca oraz Wicce pochodzą ze slangu języka Druidów, znane były dawnym Hunom, a głębiej z pierwotnego języka indoeuropejskiego. Staroangielskie Wiccan (czytaj: Łitczen) oraz germańskie Wichelen oznacza czarować, uroczyć, zauroczyć, oczarować, urzec, zakląć. Północno-germańskie wikkōn czy gotyckie, gockie weihs oznacza to co święte, świętość. Słowo używane współcześnie pochodzi ze staroangielskiego Wicca, oznaczającego czarownika, szamana, druida, maga, osobę która urzeka i oczarowuje innych. Istnieje hipoteza, iż korzeniem tego słowa jest proto-indoeuropejskie *weik- „rozdzielać”. dawny język angielski używa terminu wiccecræft zamiast witchcraft na oznaczenie czarodziejstwa, czarostwa, czarodziejskiego rzemiosła czyli rytuałów odprawiania czarów, uroków, zaklinania czy jak się mówi po polsku, zamawiania.

W starych angielskich opracowaniach i słownikach, słowa Wicca oraz Wicce używane są często jako synonimy dla augur czyli wróżbity, wróżbitki, dla przepowiadaczy przyszłości, wieszczbiarki, często także dla osób zajmujących się zaklinaniem fortuny, dobrego losu, a także grających i śpiewających pieśni. Słowo Wicche używano w odniesieniu do obu płci, a późniejsze Witch powstałe w XVI wieku tylko w odniesieniu do kobiet, zaś w rodzaju męskim zwykle zastępowano pojęciem Wizard lub Warlock oznaczające czarodzieja, maga, zaklinacza, gęślarza (od gry na gęślach). W dawnym angielskim termin Wicca używano głównie w odniesieniu do czarodziejstwa opartego na kapłaństwie czyli do kultu Bogini i Boga, a najbardziej do kultu Potrójnej Bogini. Pierwotnie wszelkie czarostwo, czarodziejstwo, szamaństwo, magia użyteczna – była praktykowana przez kapłanki i kapłanów Starej Wiary – a mamy tu na myśli tradycyjne przedchrześcijańskie magiczne kulty religii misteryjnych. Wikkanie zatem albo Łyczanie (spolszczenie od wymowy) to ci, którzy kontynuują tradycje dawnych kultów misteryjnych uprawiając lokalną Starą Wiarę albo próbują odrodzić i odnowić, na nowo ustanowić dawne kulty misteryjne związane z magią, czarodziejstwem, szamanizmem.

W sanskrycie “vika” oznacza dojenie krowy (Matka Ziemia to Wielka Krowa w Indii), a vIka przez długie “i” oznacza ptaka lub wiatr, co idealnie pasuje do działań i ideałów czarostwa i boskiej magii. Słowo vikka przez podwójne “kk” oznacza Słonia w wieku lat dwadzieścia, co w misteriach druidów oznaczało dopełniony cykl nauki i praktyki kapłana czy kapłanki. Tamilskie vikkam oznacza kogoś kto jest wielki, potężny i rozprzestrzenia słodki urok. Vikhanas to sam Bóg, Brahman, a także Muni, osoba połączona z samym Absolutem, z całą Boskością, Wszechduchem. Sanskryckie, indoeuropejskie vikaća oznacza otwarcie, dmuchnięcie, jaśnienie, promienność, to osoba która dmucha dla uzdrowienia kogoś, promieniuje lub jaśnieje dla otwarcia serca i duszy innych ludzi, a także ktoś kto ma piękne, bujne włosy, co akurat do Druidów pasuje. Jeśli chodzi o indyjskie kulty misteryjne, nie trzeba ich odnawiać, gdyż miewają się bardzo dobrze od wielu tysięcy lat, mają spisane historie sięgające na 7 do 10 tysięcy lat wstecz, liczne świątynie, uznane formy kultowe i bardzo dobrze rozwiniętą magię oraz linie przekazu mocy poprzez misteryjne Inicjacje, a wiele z nich trafiło w historii do Persji, Grecji i Egiptu dając podstawę pod rozwój tamtejszych misteriów jak misteryjny kult Bogini HA (boginie rodem z Indii o imionach zaczynających się na literę H). Można powiedzieć, że w odróżnieniu od Europy i Ameryki, gdzie wszystko prawie trzeba zaczynać na nowo, odbudować i odrestaurować, Wschodnia Wicca miewa się bardzo dobrze i kwitnie od tysięcy lat, podobnie jak szintoistyczna japońska Wicca czy dawna taoistyczna Wicca w Chinach i na Tajwanie. 

Wiccańskie wierzenia w Europie i na Bliskim Wschodzie różnią się, często zasadniczo, pomiędzy różnymi tradycjami czy nurtami wikkańskimi, jednakże można określić pewne wspólne mianowniki związane z poglądami na teologię, życie pozagrobowe, magię i kodeks moralny. Chociaż poglądy dotyczące teologii są wielorakie i zróżnicowane, wielu Wiccan obdarza szacunkiem Boginię i Boga. Te dwa bóstwa są często różnie rozumiane – jako aspekty jednej istoty, jako dwa biegunowe przeciwieństwa lub dwa, zupełnie niezależne, bóstwa. W niektórych panteistycznych i dualistycznych koncepcjach bóstwa różnych kultur mogą być postrzegane jako aspekty tej pary. Dla większości Wiccan Bóg i Bogini są wzajemnie uzupełniającymi się biegunami wszechświata i w tym względzie były porównywane do taoistycznego konceptu Yin i Yang oraz indyjskiego konceptu Śakti i Śiwa czy Ida i Pingala. Jako takie są często interpretowane jako „ucieleśnienia mocy życiowej przejawiającej się w przyrodzie”, zaś niektórzy Wiccanie postrzegają je jako symboliczne polaryzacje, a inni jako niezależne od siebie byty. Oba bóstwa mają symboliczne powiązania – Bogini łączona jest z Ziemią (np. Matka Ziemia, Prithivi) lub z Księżycem (Ćandra), zaś Bóg ze Słońcem (Surya). Bogini jest zwykle łączona z triadą – dziewica, matka i starucha, każda o innych powiązaniach – dziewictwem, płodnością i wiedzą stając się także sekretną, misteryjną Potrójną Boginią, podobnie jak w tradycji celtyckiej czy słowiańskiej…  

Wicca wedle Wiedzy Tajemnej

Okultystycznie, wedle Wiedzy Tajemnej, wszyscy bogowie są jednym Bogiem, zaś wszystkie boginie są jedną Boginią, co na wschodzie wyrażane jest ideą Viśvedevas – Wszchbogowie czyli wszystkie bóstwa jako jedno bóstwo, wielu ale działają jak jedna istota, wedle zasad niebiańskiego czy kosmicznego konsensusu. Prócz koncepcji monoteizmu, henoteizmu, panteizmu i dualizmu wielu Wiccan akceptuje podejście politeistyczne, wierząc w istnienie wielu rozmaitych bóstw, ile tylko mitologia i wgląd zdoła ujawnić. Podejście politeistyczne przyjmuje, że bóstwa są oddzielnymi bytami, decydującymi o samych sobie, co jednak nie stoi w sprzeczności z ich jednością ani występowaniem wspólnie w ważnych sprawach. Wicca staje się bardziej politeistyczna wraz upływającymi latami, przyjmując tradycyjny pogląd pogański, gdzie każde plemię, każdy klan ma swoje bóstwo opiekuńcze, swojego anioła opiekuńczego, a w związku z tym także własne totemy, flagi i symbole. Niektórzy Wiccanie (Wikkanie, Łyczanie) postrzegają bóstwa nie jako byty, a metaforyczne archetypy lub formy myślowe, co technicznie rzecz ujmując, pozwala im być ateistami czy agnostykami i nie stoi w sprzeczności z wizjami i wyobrażeniami niebiańskich bóstw, bo pracujemy z planem subtelnych myśli, z wyższym umysłem (ciałem przyczynowym) na którym owe idee są bytami, formami lub ideami, zależnie od naszych zdolności percepcji. Pogląd ten jest popierany przez wiele kapłanek i psychologów z zawodu, postrzegających bóstwa jako archetypy jungowskie istniejące w nieświadomości zbiorowej i łączące się z podświadomością, a wywoływane przez rytuały oraz inwokacje świętych imion bóstw. Bogini i Bóg manifestują się nam w snach i wizjach – mawiają przekonaniem.

Koncepcje wikkańskie dotyczące bóstw – dualizm, politeizm, panteizm, monoteizm – mogą wydawać się radykalnie od siebie odmienne, jednakże nie są wzajemnie wkluczające: niektórzy Wiccanie uznają zmienne pojmowanie natury tych istot za dobroczynne duchowo i praktyczne magicznie. Wicca współczesna wydaje się być ubogą krewną tego czym dawniej byli druidzi celtyccy, galijscy, a także tego czym byli filidzi jacy po nich nastąpili, jednakże trzeba pamiętać, że dzisiejsze pierwsze trzy inicjacyjne stopnie wikkańskie jakie zwykle funkcjonują to zaledwie cienie dawnych siedmiu stopni uczniowskich w tradycji mitraickiej przyniesionej do Grecji, Rzymu i Brytanii, do Europy przez Braterstwo Światłości zwane Braterstwem Mitry (Mithra), a także zaledwie cienie początkowego szkolenia w magicznej szkole Druidów, która była podobnie zorganizowana jak Braterstwo Mithry (Mitha Baradaran). Ruch Wicca na swoim najwyższym stopniu inicjacji jest zaledwie początkowym przygotowaniem do tego czym był pierwowzór Czarostwa czy Wicca w postaci Mitraizmu czy Druidyzmu. Trzeci stopień mitraickiego pierwowzoru (Miles – Żołnierz) wymagał biegłej znajomości demonologii i podjęcia realnej walki z siłami zła, w tym przeganiania wszelkich sił satanicznych, lucyferycznych czy arymanicznych, o czym zwykle praktycy XX-to wiecznej uproszczonej Wicca zupełnie nie mają pojęcia, i myli im się kult wikkański z kultami satanistycznymi czy lucyferycznymi, a przecież oczyszczanie siebie i innych od wpływów sił zła, w tym egzorcyzmowanie ludzi, zwierząt, miejsc i przedmiotów jest podstawową działalności Czarostwa i każdej Magii.

Wicca jest w swej esencji mistyczną religią immanentną – a dla wielu Wiccan takie postrzeganie zawiera w sobie elementy animizmu. Centralnym wierzeniem Wicca jest przekonanie, że Bogini i Bóg lub boginie i bogowie są w stanie oddziaływać poprzez ciała kapłanów i kapłanek, w trakcie rytuałów – ściągania Księżyca lub Słońca. Poglądy na kwestię życia pozagrobowego różnią się w zależności od kowenów (grup lokalnych, ang. coven) i samych Wiccan, jednakże reinkarnacja jest dominującym wierzeniem, o długiej jak na współczesność tradycji, ciągnącej się przynajmniej do kowenu w New Forest w latach 30-tych XX wieku. Wpływowi kapłani Wicca stwierdzili, że ludzka dusza przechodzi wielokrotnie w ciała tego samego gatunku, z każdym wcieleniem ucząc się nowych rzeczy i doskonaląc duchowo, jednakże ten pogląd nie jest uniwersalny, gdyż wielu Wiccan wierzy w reinkarnację poprzez ciała różnych gatunków, podobnie jak wierzy się w Indii i na Bliskim Wschodzie, w dawnej Grecji czy wśród Słowian i Celtów. Popularne powiedzenie brzmi „kiedyś wiedźma, zawsze wiedźmą” wskazuje na przekonanie, iż Wiccanie są kolejnymi wcieleniami innych Wiccan czy raczej wikkańskich dusz, które się odradzają razem ze swoją wiedzą i pociągiem do Magii. Pomimo różnych wierzeń Wicca nie kładzie nacisku na życie pozagrobowe, skupiając się miast tego na życiu doczesnym i jego możliwościach.

Wiccanie, którzy wierzą w reinkarnację, podzielają zwykle pogląd, iż pomiędzy wcieleniami dusza odpoczywa w Krainie Wiecznego Lata lub na Tamtym Świecie, w pracach Gardnera zwanych „ekstazą Bogini”. Wielu Wiccan wierzy w możliwość kontaktowania się z duchami zmarłych poprzez media lub tablice Ouija, zwłaszcza podczas sabatu w Samhain. Niektórzy, jak Alex Sanders, przeciwstawiają się takim praktykom, twierdząc: „oni są martwi; zostawmy ich w spokoju”. Na takie poglądy wpływ miał spirytualizm, bardzo popularny w czasach rozprzestrzeniania się Wicca w XX wieku, i z którym Wiccanie odrodzenia Czarowstwa w XX wieku, jak Buckland, Gardner i Sanders mieli silną styczność. Instynktownym przemyśleniem bodaj większości Wiccan jest pogląd, iż pełne, bogate życie doczesne będzie na pewno miało większy lub mniejszy wpływ na życie następne, zatem należy się skoncentrować na nim. Wielu Wiccan wierzy w magię, siłę, którą można manipulować poprzez czarostwo lub zaklęcia, a angielskojęzyczni Wiccanie używają czasem zapisu magick, który nie jest najszczęśliwszy bo kojarzy się ze sztuczkami prestidigitatorów. Wielu Wiccan zgadza się z definicjami oferowanymi przez magów ceremonialnych twierdzących, że magia jest nauką i sztuką czynienia zmian w zgodzie z wolą niebios, w zgodzie z porządkiem natury. Magia jako taka pochodzi z obszaru dzisiejszej Persji (Iranu), Afganistanu i Indii, z Chorasanu oraz dawnego Królestwa Magadha w Indii, dzisiaj stan Bihar z okolicznymi ziemiami Magów.

Wielu Wiccan uważa, że Magia jest prawem przyrody, niedocenionym i niezrozumiałym przez współczesną naukę, i jako taką nie uważają jej za ponadnaturalną, lecz jako część niezwykłych mocy ulokowanych w naturze, co wedle samych magów także jest prawdą. Trzeba pamiętać, że Braterstwo Mithra było i jest Braterstwem Magów niosącym dawne tradycje z samych persko-indyjskich źródeł wszelkiej Magii, podobnie zresztą jak tradycja dawnych Druidów wśród Celtów czy Galów. Niektórzy Wiccanie wierzą, że Magia jest po prostu pełnym użyciem wszystkich pięciu zmysłów, dającym zaskakujące rezultaty, podczas gdy inni nie zarzekają się, że Magia działa, ponieważ widzieli ją w akcji wiele razy. Wśród Arjów czyli w Persji i Indii, Magia zawsze była Boginią, Wielką Boginią, a zatem żywą duchową istotą, co przetrwało w Indii w formie przekonania o wyjątkowej Mocy Bogini chociażby jako Śakti (dosłownie Moc, Potęga). Tego samego nauczano w szkołach magicznych takich jak Braterstwo Mithraickie w Grecji i Rzymie. I to jest prawdziwy rodowód dzisiejszej Wicca, która jest pewną reakcją pogańską, zrzuceniem więzów ciemnoty chrześcijańskiej i tłumiącej Magię inkwizycji nałożonej przez watykańskiego demona Lucyfera.

Wiccanie rzucają czary bądź uroki podczas rytuałów, odbywających się w świętych kręgach, chcąc wprowadzić faktyczne zmiany w fizycznym świecie, jednak najważniejszy czar jaki powinni rzucić, to dla rozwinięcia sobie zdolności sięgnięcia do Źródła Magii jakim dla Magów zawsze jest Wielka Bogini (w Indii Mahadewi, Mahaśakti), w Egipcie Bogini Hathor, a w Grecji Hekate. Zwyczajowymi urokami są te używane do leczenia duchowego, ochrony przed złem, wzmożenia płodności czy wypędzania złych wpływów, szczególnie wypędzania złych wpływów Lucyfera czy innych tyranizujących demonów, dobrze opisanych chociażby w wiedzy tajemnej Proroka Henocha czy w demonologii perskiej pochodzącej od Proroka Zaratusztra – Wielkiego Maga Persów, a także w demonologii Króla Salomona od strony Kabały. Brak wiedzy o siłach zła i ciemności, brak wiedzy o demonach, o złym Lucyferze dyskwalifikuje każdego kto się określać próbuje jako Wikkanka czy Wikkanin, jako że ochrona przed złem to podstawa wszelkiej Magii. Wielu Wiccan, tych prawdziwych, słusznie nazywa swoje działania magiczne „Białą Magią”, w opozycji do „czarnej magii” czy “czarnoksięstwa”, działalności demonicznej związanej z satanizmem czy lucyferyzmem. Najdalej na trzeci stopień inicjacji w tradycji wikkańskiej, jeśli ma być zgodna z oryginałem w postaci perskiej Magii, Braterstwa Mithra czy Zakonu Druidów, trzeba się nauczyć oczyszczać siebie, miejsce, uczestników spotkań i przedmioty liturgiczno-magiczne ze wszelkich wpływów demonicznych, ze wszelkich wpływów Lucyfera i jemu podobnych demonów – sił zła. 

W porównaniu do prawdziwych starych szkół magicznych, współczesnej Wicca brakuje realnego szkolenia na Trzeci Stopień Inicjacji, który wymaga znajomości pierwszej magicznej broni w postaci władania włócznią (lancą, piką) dla kobiet, a władania mieczem dwuręcznym (szablą) dla mężczyzn. Nie może bowiem być na trzecim poziomie ktoś, kto nie jest biegły we władaniu jedną białą bronią, z dziesięciu jakimi zwykle posługują się bóstwa magii, w tym takie jak Bogini Kali czy Durga – magiczne formy Wielkiej Bogini w Indii, bardzo popularne wśród magów. Magiczne moce trzeciego poziomu rozwijają się jako reakcja na ciężki i intensywny trening biegłego władania pierwszą bronią, a tą dla kobiet jest włócznia (długi kij, pika, lanca), a dla mężczyzn miecz (lub szabla). Kolejne poziomy wymagają opanowania także jednej kolejnej broni z wianuszka dziesięciu broni Magicznych Bogiń. Bez tego elementu tak zwany trzeci poziom wtajemniczenia w Wicca jest faktycznie bezsilny czyli martwy i praktycznie nie istnieje w wydaniu XX wiecznej Wicca zrodzonej jako neodruidyzm czy neopoganizm. Druidzi nie tylko byli biegli we władaniu rozmaitymi broniami białymi o magicznym znaczeniu, ale także prowadzili szkoły w których uczyli młodzież jako przyszłych wojowników, uczyli fechtunku, walki bronią, a także walki wręcz do każdej białej broni. We współczesnych kowenach zwykle brakuje tego zasadniczego treningu dawnych prawdziwych Magów, aczkolwiek zdarzają się nieliczne wyjątki, gdzie Wikkanie i Wikkanki spotykają się na wspólne magiczne bieganie, strzelanie z łuku, ćwiczenia włócznią i mieczem czy zapasy. Kto nie ćwiczył mocy władania bronią magiczną wskazywaną przez Wielką Boginię ten nigdy nie pozna wyższych stopni Ścieżki Magów.

Jeśli chodzi o etykę i moralność, współczesna większość Wiccan trzyma się Porady Wiccańskiej: „jeśli nie krzywdzisz nikogo, czyń co zamierzasz, czyń co chcesz” (w oryg. an it harm none, do what ye will). Interpretowane jest to jako deklaracja wolności działań, z jednoczesną dbałością o konsekwencje i nie czynienie krzywdy innym ani sobie. Zatem dobrze przemyśleć swoje plany i zamierzenia pod kątem zadawania krzywdy, ranienia czy uśmiercania i działać tak, aby nie wyrządzać owej krzywdy. Magowie z Persji jednak radzili jedynie starać się o zminimalizowanie krzywdy czy cierpienia, a nie o jego całkowite wyeliminowanie, co czyni znaczącą różnicę. Wszyscy jednak wiemy, że Wicca XX wieku naśladuje wiele ze skrajnych ruchów religijnych i mistycznych takich jak Różokrzyż czy Hare Kriszna, gdzie zasada niekrzywdzenia za wszelką cenę jest podstawą funkcjonowania, co jednak dla Boskiej Magii nie zawsze jest przydatne, gdyż Magia Ochronna wymaga czasem zastosowania krzywdy na krzywdzicielu aby zaprzestał szkodliwych działań i nie wolno mieć przy działaniach magicznych żadnych wyrzutów sumienia. Metoda pokonywania agresora jego własną bronią, jego metodami, dobrze jest znana Wojownikom czyli Żołnierzom (Miles) już na trzecim poziomie inicjacji w Braterstwie Mithry (Boga Słońca). W magicznej piaskownicy współczesnego Wiccanizmu z XX wieku oczywiście takie poważniejsze operacje nie są zwykle potrzebne, zatem można na poziomie pierwszej inicjacji czy kandydowania do kowenu stosować się wyłącznie do zasady absolutnego niekrzywdzenia rodem z Hare Kryszna. Pomaga to zastopować produkowanie złego karmana i zbieranie surowej odpłaty za błędy, grzechy i szkody w przyszłości.

Elementem wiccańskiej etyki jest Prawo Trójpowrotu, które mówi – cokolwiek uczynisz dobrego czy złego, powróci do ciebie trzykroć mocniej, co na sam początek jest pewnym poważnym błędem, gdyż normalnie Prawo Odpłaty działa w ten sposób, że oddaje dokładnie tyle samo odmierzone miarą równą i dokładną. Zasada równego zwrotu dotyczy wszystkich i zawsze, a zwrot zwielokrotniony zdarza się bardzo rzadko, tylko wtedy, gdy człowiek połączony jest z boskością, z bóstwami niebios (z Boginią czy z Bogiem) więcej niż jedną nicią energetyczną, a takich ludzi jest bardzo mało. Zwykle człowiek połączony jest z Górą (Niebem, Bogami) jedną nicią, jednym sznurem świetlistym, czy to do serca czy do głowy czy do podbrzusza, jak to u ludzi bywa. Tylko bardziej rozwinięte dusze (jaźnie), bardziej związane z Boginią i Bogiem osoby mają czynne dwie lub trzy nici (sznury), a co za tym idzie są traktowane obrazowo mówiąc tak, jakby były dwiema lub trzema osobami. Wtedy zwrot karmiczny dla ich krzywdzicieli bywa podwójny lub potrójny, jednakże sama ilość inicjacji w Wikkę tutaj nie wystarczy aby uruchomić taki wielokrotny zwrot karmiczny, gdyż osoba nim objęta jest rzeczywiście Wybranką lub Wybrańcem Niebios, a także posiada stosownie do rangi znacząco większe Moce. W innym wypadku wszelkie myślenie o Potrójnym Zwrocie karmicznym jest niczym więcej niż prymitywną klątwą na wszystkich którzy Wikkowi czy Wikkance zrobili coś paskudnego, a jeśli przez twoje życzenia uda ci się wymusić tego rodzaju efekt jak zwrot większy niż równy, uruchamiasz prawo odpłaty dla siebie związane z nadużyciem Magii z powodu własnej chęci zemsty. Ból będzie jak ciebie dojadą zwroty za głupie myślenie o Potrójnym Zwrocie i wymuszanie zwiększenia cierpienia do poziomu większego niż prawo odpłaty przewiduje. Być może ktoś ze środowiska Wikkan był na takim poziomie ochrony przez Niebo, że inni doświadczali zwrotów trzykrotnych, ale jego czy jej spostrzeżenia odnośnie swego stanu nie są prawem zwrotu dla wszystkich, a jedynie wyjątkiem.

Wielu Wiccan pragnie kultywować również Osiem Cnót wspomnianych w „Pouczeniu Bogini” (ang. Charge of the Goddess) – radość, szacunek, honor, pokora, siła, piękno, moc i współczucie. Liczba Osiem w wielu tradycjach jest liczbą mocno związaną z Boginią, w tym z cyklem astronomicznym i astrologicznym Bogini Wenus, która po ośmiu latach wzdłuż Zodiaku rysuje pięcioramienną gwiazdę w kole Ekliptyki i powraca na to samo miejsce na tle gwiazd. Cykl Ośmiolecia uważany jest za podstawowy okres przygotowania się do sprawowania kultu Bogini i magicznych rytuałów w duchowości Wielkiej Bogini. Każdy rok to opanowanie jednej z wielkich cnót Bogini, a pięć okresów pojawiania się planety Wenus to praca nad rozwojem magicznych Mocy związanych z Pięcioma Żywiołami. W tradycjach kowenów pojawia się praktyka z pięcioma klasycznymi Żywiołami, jednakże w przeciwieństwie do antycznej Grecji, są one często postrzegane symbolicznie, nie dosłownie jako boskie duchy i boskie energie – innymi słowy, są to reprezentacje faz materii, chociaż w Magii są także Bóstwami i Boginiami. Pięć żywiołów może być przywoływane poprzez magiczne rytuały, przy użyciu magicznego kręgu. Są nimi w kolejności rozwojowej w górę – Ziemia, Woda Ogień, Powietrze (chińskie Drzewo) i Eter (Akaśa, „tchnienie” albo „duch”, chiński: Metal, Złoto), jednoczący pozostałe cztery, a w kolejności astrologicznej Ziemia (Koziorożec), Powietrze (Wodnik), Woda (Ryby), Ogień (Baran) i dalej powtórka elementów w kolejnych znakach. Eter (Akaśa) manifestuje się w czasie pięciu dni okolic Równonocy i Przesileń czyli przez 20 dni w roku, a także o Świcie i o Zmierzchu przez kilkadziesiąt minut. Pracę magiczną z Żywiołami zawsze rozpoczyna się od elementu Ziemi, we wszystkich szkołach Magii i Okultyzmu.

Koncepcję pięciu elementów Wikkanie objaśniają posługując się metaforą drzewa, składającego się z Ziemi (na której rośnie i z materii której składają się części stałe), Wody (żywica i wilgoć), Ognia (poprzez fotosyntezę), Powietrza (przetwarzanie dwutlenku węgla na tlen), zaś wszystkie cztery są zjednoczone duchem, Eterem. Każdy z Żywiołów wedle autentycznej Magii jest połączony z kierunkiem głównym na kompasie czy raczej ze stroną świata – Ziemia z północą, Woda z zachodem, Ogień z południem, Powietrze ze wschodem, zaś Duch czy Eter ze środkiem. Wszelkie inne przyporządkowania Żywiołów do stron świata są błędne i wynikają z braku elementarnej wiedzy o Żywiołach jako Mocach i Istotach Duchowych w Magii, a czasem też z zamętu czynionego celowo przez pomylonych umysłowo satanistów i lucyferian.

Istnieje wiele rytuałów wikkańskich stosowanych do celebracji sabatów, czczenia bóstw czy działań magicznych. Często mają miejsce podczas Pełni lub Nowiu Księżyca i wtedy nazywane są esbatami. Wówczas kowen (ang. coven) lub samotny Wiccanin udaje się do rytualnie wykonanego i oczyszczonego kręgu – jego prokurowanie może łączyć się z przyzywaniem ducha opiekuńczego (anioła czy bóstwa) dla każdego punktu głównego koła, związanego z opisywanymi wcześniej Żywiołami. Kiedy krąg magiczny został przygotowany można rozpocząć świętowanie, modlitwy do Bogini i Boga lub odmawianie zaklęć, wprawianie w ruch uroków. Do odprawiania rytuałów używa się zwykle specjalnego zestawu narzędzi – athame (sztylet), różdżki, pentagramu, kielicha, jak również besomu (ceremonialnego kija od miotły), kociołka, świec woskowych, kadzidła oraz noża z zakrzywionym ostrzem – boline. W tradycjach Druidów i Mithraitów prawo do noszenia i używania różdżki mieli jednak tylko dobrze wykształceni rabdomanci, a temu poświęcano cały czwarty poziom magicznej inicjacji, czego dzisiejszej Wicca zwykle brakuje, chociaż niektóre koweny mają dobrych radiestetów, dobrych różdżkarzy w swoim gronie. Ołtarz znajduje się zwykle w kręgu, zaś na nim rytualne narzędzia oraz wizerunki Boga i Bogini. W niektórych tradycjach przyjętym jest poszczenie i ablucje przed wstąpieniem do kręgu. Po zakończeniu rytuału, składane są podziękowania Bogu, Bogini i Strażnikom, a krąg jest zamykany.

Kowen, ang. coven (st. ang.: covin, covent, fr.: covine) – to grupa wyznawców Wicca lub innej misteryjnej religii pogańskiej czy neopogańskiej, działająca zazwyczaj w tej samej miejscowości lub regionie. Słowo pochodzi z języka gaelickiego szkockiego, w którym znaczyło tyle co “zgromadzenie”, “konfederacja”, “zharmonizowanie” i było używane gdy zbierali się wodzowie klanów celtyckich aby coś uradzić. Łacińskie convenire oznacza po prostu schadzkę, zejście się razem, wspólnotę, połączenie, bycie razem. W XX wieku pojawiła się idea organizowania kowenów na wzór chrześcijańskich zborów domowych mających zawsze maksymalnie dwanaście uczestników i jednego moderatora na wzór Jezusa i 12-tu apostołów, jednakże oryginalna Magia perska, w tym mitraizm oraz celtycki druidyzm raczej preferują sześciu stałych uczestników plus osoba prowadząca jako mały kowen, a 28 stałych uczestników plus kapłan czy kapłanka jako duży kowen, gdyż Magia odnosi się do liczb magicznych zwanych także doskonałymi. Spotkania poświęcone nauce astrologii ezoterycznej i magicznej bywają prowadzone w liczbie dwunastu Znaków Zodiaków oraz rytuały powiązane z Ekliptyką, ale także w Magii księżycowej wymaga się 28 osób, gdyż reprezentują perskie stacje księżycowe. Typowa liczba z Magii księżycowej jednak to liczba Dni Faz Księżyca czyli 16-cie, gdzie mamy 15 uczestników i jedna osoba prowadząca zgromadzenie, konwent magiczny. Liczba pełnego miesiąca księżycowego to 30 osób, jedna osoba jako jeden dzień, plus zwykle kapłańska Trójca dla reprezentowania Magicznej Trójbogini czyli razem 33 osoby. Najmniejsza grupa liczona jako jednostka mocy magicznej to Trójkąt Światła czyli trzy osoby dobrze ze sobą zsynchronizowane, współpracujące, pozostające w harmonii.

Magia działa po linii sympatii, harmonii, współpracy, zatem wszelka diskordia w świecie magów jest surowo zakazana i karalna. Liczba przynajmniej 13 osób w kręgu wpływu była wymagana z uwagi na pewne prawo magiczne, które ustala na jaką maksymalnie ilość osób może wpływać magiczna grupa, ale 13-cie to liczba z czasów gdy ludzkość miała mniej niż 6,3 miliarda ludzi. Odkąd liczba ludności zbliżyła się do 7 miliardów, potrzeba jednak 14 stałych, mocno osadzonych w praktykach uczestników – jeśli robimy coś w intencji całej ludzkości. Pentagram wyznacza jedną z figur magicznych zgromadzenia, a jeśli w każdym kącie gwiazdy pięciopromiennej ustawimy po jednej osobie, mamy dziesięć osób, gdy dodamy po jednej osobie na środku pięcioboku w środku gwiazdy, mamy 15 osób. Jeszcze kapłan czy kapłanka w środku i mamy 16 osób do wykonania najprostszego rytuału z Energią Księżyca.

Wicca (Wikka, Łycza) podobnie jak dawna tradycja Druidów czy Braterstwo Mithry, pełna jest różnych rytuałów przejścia czyli inicjacyjnych wtajemniczeń jak nazywa to Okultyzm. Najważniejszym z nich jest Inicjacja poprzez którą osoba dołącza do Sztuki Czarowstwa czy Czarodziejstwa i zostaje Wiccaninem czy Wiccanką. Wspomina się o zasadzie „roku i jednego dnia” pomiędzy momentem rozpoczęcia studiów nad Sztuką Wicca a momentem Inicjacji, jednak terminowanie w Szkołach Magów zwykle jest dłuższe, w cyklu Marsa to dwa lata zwykle zanim osoba została przyjęta do Braterstwa, a w Persji przyjmuje się zwykle 1001 dni jako okres Nowicjatu i Przygotowania do Inicjacji, a to jest 2 lata i 8 miesięcy. Hierofanci – osoby uprawnione do wykonywania rytuałów Inicjacji mają jednak wielką swobodę inicjowania w przyśpieszonym tempie lub odwlekania Inicjacji, jeśli ktoś nie jest gotowy. Magowie zawsze jednak patrzą w układy gwiazd, które muszą być odpowiednie dla wykonywania rytuałów inicjacyjnego wtajemniczania. Przykładowo Merkury (Hermes) nie może być w ruchu wstecznym ani mieć maleficznych obciążeń w aspektach w czasie Inicjacji, podobnie Wenus jeśli chodzi o Bogini i Jowisz jeśli chodzi o Boga. W prawdziwej Magii nie istnieje coś takiego jak praktykowane przez część Wiccan współczesnych samoinicjowanie, a Nowicjusz czy Kandydat (Kandydatka), z perska Daavtalab zawsze musi przejść rytuał przeprowadzony przez kogoś, kto ma w tym solidne doświadczenie i większy staż magicznej praktyki, najlepiej u prawdziwego Maga czyli z perska u Maguša (š czytamy pomiędzy polskim ś-sz) czy Mogha (Moghan). Rytuały poświęcania się Sztuce, Ścieżce czy Bogini i Bogu są oczywiście jak najbardziej pomocne i wskazane, ale jedynie jako psychiczne i duchowe przygotowanie do Wtajemniczenia.

Najważniejsze dla Magów czy Druidów święta, wielkie zgromadzenia czy Sabaty odbywają się zawsze w czasie pięciu eterycznych dni z kulminacją w Dniach Przesilenia oraz Równonocy, przy czym za najistotniejsze trzeba zgodnie z Magią przyjąć Przesilenie Zimowe zwane wśród Magów Świętem Światła i Mocy. Dobrze jak kolejne większe i mniejsze zgromadzenia odbywają się w rytmie cyklu czterdziestu dni czyli co sześć tygodni, a wtedy wypada osiem świąt w roku co daje słynne wenusjańskie koło ośmioszprychowe w tradycjach poświęconych Bogini. Oprócz tego w ciągu każdego ośmiolecia powinno być jeszcze pięć Wielkich Sabatów odpowiednio do rytmu planety Wenus i wykreślanego na Ekliptyce Pentagramu Kosmicznego. Szczegóły wyznaczania tych wielkich ceremonii magicznych pozostawmy jednak Magom i Druidom oraz bardziej doświadczonym kapłanom czy kapłankom Wicca. Stare tradycje związane z Wielką Boginią i Magią Bogini uważały, że dobrym Przygotowaniem do Inicjacji jest osiem lat kandydowania jako Daavtalab czyli pełny cykl Bogini w rytmie Wenus czy Hathor, Hekate. Wśród Wiccan kładzie się zwykle ogromny nacisk na indywidualny kontakt z bóstwem i cyklicznymi zmianami dokonującymi się w przyrodzie, a drogą do osobistego doświadczenia religijnego jest uczestnictwo w wiccańskich misteriach opartych na elementach Magii Ceremonialnej. Jednakże, dobra znajomość Magii Ceremonialnej oznacza bycie Druidem albo Magiem, a to jest dobrych 20 lat praktycznej, intensywnej nauki u innego doświadczonego Druida czy Maga – Nauczyciela. Zatem można powiedzieć, że przy systemie wprowadzania w ceremonie wikkańskie trwającym rok i jeden dzień, jest to może 1/20 tego co daje prawdziwa magiczna szkoła Druidów czy Magów. Cokolwiek robisz, nie spoczywaj na laurach, ucz się dalej!

„Liniowi” Wiccanie na Zachodzie zorganizowani są w autonomiczne koweny, zaś na ich czele stoi para – arcykapłanka i arcykapłan – przeprowadzeni przez wszystkie trzy stopnie wtajemniczenia wikkańskiego. Inicjacja i praktyka nowych kapłanów jest przeprowadzana w kowenie, jednakże nie jest to wymogiem i wielu inicjowanych Wiccan nie jest powiązanych z żadną grupą ani de facto Inicjowanych. Zawsze są jednak Daavtalab czyli Kandydatami z własnej woli. Często podnoszoną jest tradycja 13 członków jako największej ilości Wiccan w kowenie, jednak ponownie nie jest to żelazna reguła, a zgodnie z regułami Magii i Mocy liczby uczestników powinny być dla wielu działań precyzyjnie ustalane. Po przekroczeniu jednak tej ilości koweny są często rozdzielane, co wcale nie jest pożyteczne jednakże często ze sobą współpracują. Grupa kowenów jest nazywana „gajem” (ang. grove). Inicjacja jest tradycyjnie poprzedzona okresem oczekiwania równym rokowi i jednemu dniu. W tym czasie przyszły Wiccanin studiuje teksty i uczy się. W niektórych kowenach odprawiany okres ten rozpoczyna się rytuałem „neofity”, lub „dedykacji” czyli oddania i poświęcenia. Często, choć nie powszechnie neofita jest dopuszczony do udziału w niektórych rytuałach i praktykach.

Magiczne Boginie w wielu tradycjach są bardzo hermetyczne i kontaktują się jedynie z Wybranymi osobami, a to poznać po znakach i omenach specyficznych dla danej Bogini. Najprostsze omeny to wyraziste sny które mają dotychczasowi kapłani czy kapłanki o osobach i danej Bogini. Nie ordynuje się na stopnie kapłanów rytualnych osób, które nie zostały Wybrane przez Boginię, szczególnie w przypadku Potrójnej Bogini. Nawet w tradycjach dawnych Słowian zasada ta była rygorystycznie przestrzegana, a osoby nie będące Wybranymi Bogini nie miały nawet prawa podejść w pobliże Ołtarza Bogini. Ludzie zmieniają zasady ustanowione przez bóstwa nieba, jednak Boginie i Bogowie nie zmieniają zasad, a jedynie wymagają dostosowania się ludzi do zasad ustanowionych przez Niebiosa przez Bóstwa. Wspominanych w tradycjach Magów, Druidów czy w Braterstwie Mithry omenów i znaków jest przynajmniej kilkadziesiąt. Ważnym omenem jest także zdolność do tworzenia lokalnej grupy czyli kowenu, ale jeszcze bardziej do stworzenia Świątyni Bogini i Świętego Gaju, Świątyni, która jest prawdziwym centrum misteryjnej tradycji Wielkiej Bogini. Wśród zachodnich Wicca jakoś mało słychać o Świątyniach Bogini czy o Świętych Gajach, zatem można uznać, że neowikka współczesnych czasów ciągle jest w stadium podstawowego odnawiania i na początku swej organizacji. Idea jednej chociaż świątyni w danym kraju, dostępnej dla wszystkich nurtów Wikka, ciągle czeka na swoich budowniczych… 

Lunarna Bogini i Magia 

W Europie, już od czasów neolitycznych, rozwija się matriarchalny „kult Diany” czyli kult Bogini, kult Wielkiej Bogini oraz Troistej Bogini. Wicca często jest nazywana „Starą Religią” (ang. The Old Religion) chociaż buntują się na to chrześcijańscy pseudonaukowcy od antropologii i religioznawstwa. Diana – z łaciny Diana, a z grecka Ἄρτεμις Artemis – to w mitologii rzymskiej bogini łowów, przyrody (świata roślinnego i zwierzęcego, gór, lasów, gajów, źródeł leczniczych), płodności, Księżyca lub Światła Księżycowego jako światła magicznej Mocy (Śakti). Pierwotnie, była italską boginią wszelkiego życia na ziemi, nosiła przydomek Genitalis (Pomocna, przy porodzie). W VI wieku p.e.ch., została utożsamiona z grecką Boginią Artemidą (Artemis). W sztuce starożytnego Rzymu najczęściej przedstawiano ją na wzór Artemidy, to jest w krótkim chitonie, z łukiem i kołczanem ze strzałami, z półksiężycem. Łuk i kołczan oznacza, że wyznawcy i wyznawczynie Bogini dobrze posługiwali się łukiem i strzałami jako jedną z podstawowych broni magicznej Bogini. Początkowo miejscem kultu Diany były święte gaje, później świątynia na Awentynie zbudowana przez Serwiusza Tuliusza. Specjalnym rodzajem kultu była obdarzana Diana w gaju pod Arycją (staroż. Aricia, ob. La Riccia), gdzie za pomocą wody z miejscowych źródeł kapłani leczyli chorych. Jan Długosz w swojej kronice utożsamił rzymską Dianę ze staropolską Dziewanną, ale Diana była także przekładana na słowiańskie tradycje jako Dzidzi Layla (Leyla).

Bóstwa lunarne – to typ bóstw uranicznych, będących personifikacją Księżyca, jego faz, funkcji i stanów, np. bóstwa zaćmienia Księżyca lub księżycowego halo, jak bogini Hine-korako u Maorysów z Nowej Zelandii. Kult lunarny ukształtował się prawdopodobnie w okresie matriarchatu, a wielu religioznawców uważa, że to jeden z najstarszych kultów w historii religii. Jego powszechność sprawiła, że niektórzy badacze uznali mity lunarne za podstawę wszelkiej mitologii i religii, a założenie to stanowi podstawę panlunaryzmu. Bóstwa lunarne w licznych religiach plemiennych uznawano za stwórców świata i ludzi (np. bóg Arebati u Pigmejów, bogini Ataentsic u Irokezów) bądź bóstwa naczelne (np. bóg Alignak u Eskimosów z Alaski). Ruch i rytm Księżyca jest podstawą praktyk ceremonialnych w tradycjach magicznych związanych z Boginią, a cały długi cykl księżycowy to średnio 18,6 roku, kiedy to zaćmienia w węźle księżycowym powracają na to samo miejsce na tle gwiazd pasa Ekliptyki. Kapłani i Magowie księżycowi osiągają pełnię dojrzałości, kiedy w swojej pracy przejdą pełen cykl księżycowy, podobnie jak to jest z mniejszym cyklem Bogini opartym o planetę Wenus, który w hermetyzmie jest cyklem inicjalnym, zapoznawczym.

Luna – z łaciny Luna znaczy ‘Księżyc’, z grecka Σελήνη Selḗnē znaczy ‘Księżyc’ – to w mitologii rzymskiej bogini Księżyca; utożsamiana z grecką Selene. Pierwotnie była bóstwem sabińskim, wcześnie jednak utożsamiano ją z italską i rzymską Boginią Dianą. W sztuce starożytnego Rzymu czy raczej Italii najczęściej przedstawiano ją na wzór greckiej Selene, to jest w świetlistej szacie, z półksiężycem, na rydwanie zaprzężonym w dwa konie. W starożytnym Rzymie wzniesiono dla niej kilka świątyń, z których najbardziej doniosła znajdowała się na Awentynie. W jej sanktuarium na Palatynie (gdzie czczono ją pod przydomkiem Noctiluca ‘Świecąca Nocą’) każdego wieczoru zapalano światło ku jej czci. Selene jest greckim bóstwem związanym z kultem Księżyca. Według wierzeń misteryjnych starożytnych Greków przemierzała nocne niebo na srebrnym rydwanie, zaprzężonym w parę białych koni (lub mułów albo krów), który najbardziej jaśniał w czasie księżycowej pełni. Swą wędrówkę rozpoczyna (wynurzała się z fal Okeanosa) na Wschodzie i kończy (zanurza się w falach Okeanosa) po drugiej stronie widnokręgu, na Zachodzie. Przypisuje się jej wpływ na praktyki magiczne i stan zdrowia. Selene ma skrzydła przestronne, a blask, który rozsiewa po niebie, rodzi się z jej głowy nieśmiertelnej i ogarnia całą ziemię. Poświatą swoją ozdabia wszystkie rzeczy, a jej złota korona rozświetla ciemne powietrze. W połowie miesiąca boska Selene kąpie się w Oceanie i ubrana w szaty świetliste, zaprzęga jasne rumaki do wozu, z którego lecą dalekie promienie. Wtedy moc jej największa, a jej światło staje się wróżbą dla ludzi. Wieszczenie z blasku Księżyca to także Sztuka znana magicznym kapłanom i kapłankom Wielkiej Bogini.

Powszechnie uważano Boginię Artemidę (w późniejszym czasie także magiczną Boginię Hekate) za boginię Księżyca (lub księżycowej poświaty), stąd kult Selene należał w Grecji do rzadkości lub był bardzo hermetyczny. Boską cześć oddawano Selene głównie na Peloponezie ale też trzeba pamiętać, że część czcicieli z uwagi na praktykę magiczną z Boginią nie była znana publicznie i praktykowała czary księżycowe w ukryciu. W sztuce Selene przedstawiana jest zwykle jako urodziwa „białolica” kobieta z wielkimi skrzydłami u ramion, w świetlistym peplosie i himationie, z pochodnią w ręce, z półksiężycem, w diademie. Artemida, także Artemis; z grecka: Ἄρτεμις Ártemis, łac. Diana – to w mitologii greckiej bogini łowów, zwierząt, lasów, gór i roślinności; wielka łowczyni. Uważana również za boginię płodności, niosącą pomoc rodzącym kobietom. Podobnie jak Apollo był bogiem słońca i życia, tak Artemidę uznawano za boginię księżyca i śmierci. Wierzono bowiem, że bliźniacze rodzeństwo charakteryzuje podobna konstrukcja duchowa. Ze względu na związek między obrotami księżyca a przypływami i odpływami morza Artemidę zaczęto uważać za bóstwo opiekuńcze rybaków. Jej atrybutami były łuk, strzały i kołczan, a ulubionym zwierzęciem łania.

Artemida to Bogini-dziewica surowo karcąca za rozwiązłość seksualną i zboczenia. Ulubionym zajęciem Bogini Artemidy było przemierzanie nocą dzikich górskich dolin, kotlin, gajów i lasów. Podróżowała zawsze w towarzystwie wiernych jej nimf (anielic). Jej obecność najbardziej odczuwano w pobliżu rzek i źródeł, w okolicach podmokłych i bagiennych. Uważano, że to podczas księżycowych nocy bezpieczniejsi są podróżni i trzody – Artemida była bowiem postrachem dla groźnych zwierząt. Jej ukochanym terenem łowieckim była Arkadia – dziewicza kraina wzgórz i zalesionych kotlin. Bliskie pokrewieństwo z Apollem, a także afirmacja życia spowodowały, że uznano ją za wielką miłośniczkę tańca i muzyki. Artemida nie ma litości dla dziewcząt z jej orszaku, jeśli złamią śluby dziewiczej czystości i wierności, nie ma także litości dla tych, co na magiczne rytuały przychodzą podglądać kobiece wdzięki czy się erotyzować. Bogini Artemida przedstawiana jest zwykle jako młoda dziewczyna z łukiem i strzałami w lesie, w towarzystwie łani lub psów łowczych, często także ze swym orszakiem dziewiczych nimf. We włosach Bogini Artemidy lśni diadem w kształcie półksiężyca. Ulubionym napojem Bogini Artemidy jest woda źródlana, którą ceni wyżej niż ambrozję i poleca posty na samej wodzie źródlanej przez okresy takie jak sześć tygodni. Artemida utożsamiana jest z rzymską dziewiczą Boginią Dianą oraz z boginią księżyca i śmierci, Hekate, pochodzącą z Azji Mniejszej.

Chang’e – po chińsku: 嫦娥; pinyin: Cháng’é – w mitologii chińskiej bogini Księżyca, która pierwotnie nosiła imię Heng’e (姮娥), które zmieniono w II wieku z powodu obecności pierwszego znaku w imieniu cesarza, przez co uległ on tabuizacji (stał się tabu). Według chińskich wierzeń była żoną łucznika Houyi. Pewnego dnia Houyi otrzymał w darze od bogini Xiwangmu ziele nieśmiertelności. Podczas nieobecności męża Chang’e – Heng’e zjadła je, na skutek czego stała się nieśmiertelna i wzniosła się na Księżyc, gdzie żyje w Pałacu Rozległego Zimna (Guanghangong, 广寒宫). Houyi bezskutecznie próbował dogonić żonę. Chang’e przedstawiana jest w ikonografii jako wytworna dama. Często przedstawia się ją w towarzystwie zająca, który wedle chińskich wierzeń mieszka na Księżycu, gdzie wyrabia z ziół lekarstwo dające nieśmiertelność. Cześć Chang’e oddaje się podczas Święta Środka Jesieni. Dawna taoistyczna Bogini Heng’e jest jedną z głównych postaci taoistycznej Magii związanej mocno z osiąganiem nieśmiertelności, co wymaga zdolności podróżowania na Księżyc w ciele subtelnym w czasie eksterioryzacji.

Hekate z greckiego: Ἑκάτη Hekátē, łac. Hecate – Trójbogini, Potrójna Bogini, pierwotnie bóstwo Tracji i Karii, w mitologii greckiej bogini Księżyca, Światła, blasku księżycowego, czarów, uroków i magii, czarostwa czy czarodziejstwa, rozdroży (miejsc sprzyjających czarom), widm, pokuty i ekspiacji, zemsty za krzywdy, słusznej pomsty za wyrządzone realnie zło, bogini ludzkiego losu i przeznaczenia. Bogini wiedzy o ziołach i roślinach trujących, wiedzy i duchach i demonach oraz nekromancji. Bogini Hekate włada ziemią, morzem i niebem, jest Boginią Zbawicielką, Królową Niebios, Matką Aniołów i władczynią świata boskich Dusz. Często jej posągi stały na rozstaju dróg i stąd Rzymianie nadali jej przydomek Hekate Trivia. Z czasem jednak wizerunek bogini bardzo się zmienił. Umiłowana przez bogów, faworyta Zeusa (Dzeusa), któremu piastowała dzieci, jest łaskawa dla ludzi: zsyła bogactwo, siłę i sławę, osłania żołnierzy w bitwach i żeglarzy na morzu, czuwa nad sprawiedliwością w sądach, wspiera ofiary przestępstw i prowadzi zawodników do mety.

Bogini Hekate przedstawiana jest ze zwierzęcymi głowami np. psa, węża i konia; w innych wyobrażeniach krowy i dzika czasem też lwa. Jej atrybutami najczęściej były miecz i pochodnia, wąż, jak również bicz i sznur. Bogini Hekate panuje nad mocami ciemności i chaosu które poskramia i przepędza. Wzywana jest w rytuałach ochronnych przed atakami siła zła, ciemności i mroku (szarości). W ikonografii często trzyma dwie pochodnie oraz klucze. Hekate jest jednym z najbardziej ochronnych bóstw, często czczonym w greckich domostwach, szczególnie w Atenach, gdyż przynosi błogosławieństwo i i dobrobyt dla rodziny. Bogini Hekate szczególnie sprzyja całym rodzinom które ją wzywają. W Italii i Rzymie identyfikowana z Boginią Triwią, po łacinie Trivia. W dawnej Anatolii dawano dzieciom imiona z przedrostkiem Hekat- od imienia Bogini, aby były chronione przed ciemnością i wpływami świata podziemnego (Hadesu i Tartaru) oraz aby były chronione przed czarami i urokami wszelkiego złego oka.

Bogini Hekate często porównywana jest do egipskiej Bogini Heqet (Ḥaqā́tat, Heqat) chroniącej dzieci w czasie narodzin, czasem wywodzi się jedną postać od drugiej lub uważa za podobne bóstwo czy wręcz tę sama Boginię. Semicki, w tym egipski rdzeń językowy Haqq, Haqat (HQT, HQ) związany jest z Prawdą i Prawdomównością. Bóg Apollo nosił także przydomek Hekatos. Angielska wymowa dwusylabowa brzmiąca “He-Kat” jest nieprawidłowa, gdyż końcowe “E” jest długie i śpiewne w oryginalnych inwokacjach tej Bogini. Postać z jedną twarzą czy głową jest uważana za starszą i podstawową, w postać z trzema twarzami, głowami lub postaciami jako Trójbogini jest bardziej mistyczna i duchowa oznaczając żeńską Trójcę, Triadę czy Troistość magicznego Trójkąta: Dziewczynę, Matkę i Babcię (Staruchę). Kapłankami Potrójnej Bogini mogły być tylko kobiety mające potrójne kobiece kwalifikacje Dziewczyny, Matki i Babki, zatem takie, co dochowały się dzieci oraz wnucząt, oczywiście jedynie z wiernego związku poświęconego Wielkiej Bogini.

Hekate jest przyjaciółką Bogini Artemidy, boginie razem chodziły na łowy i odwiedzały Persefonę w Podziemiu czyli w Hadesie (sanskryckie: Patala). Niektórzy wierzą, że Bogini Hekate jest także boginią podziemi i że strzeże bram Hadesu lub ma moc przeprowadzać przez Bramę Podziemia, przez co musi się jej słuchać pies Cerber. Gdy Hades porwał Persefonę, Hekate pomagała Demeter w poszukiwaniach. Owijała siebie i ją Mgłą, by ludzie widzieli w nich śmiertelniczki. W nocy używała swoich pochodni by oświetlać im drogę. Hekate jako Bogini, może przybrać każdą ludzką lub zwierzęcą formę. W Pamiętnikach Półbogów została opisana jako kobieta o ciemnych włosach oraz mocno zielonych oczach, ubrana w srebrna suknię pokrytą wzorami. W Domu Hadesa, Hekate pokazuje się Hazel jako piękna, choć śmiertelnie blada kobieta z całkowicie czarnymi oczami. Patrząc na nią, ma się wrażenie, że spogląda się na trzy różne postacie; jak na fotografię, na której ktoś się szybko rusza. Wiadomo, że miała jasne włosy, a ubrana była w ciemną suknię. Hekate jest tajemnicza i zagadkowa, jak na boginię magii przystało. Oferuje Hazel swoją pomoc. W przeszłości była rozgoryczona brakiem zaufania od Bóstw Olimpu, mimo iż to ona podtrzymuje niewiedzę śmiertelników i mugoli, aż dojrzeją do poznania wiedzy i mądrości magicznej. Uważa się Hekate za najpotężniejszą magiczną boginię czy wręcz Boginię Magię. Jej atrybutami są pochodnia, wąż mądrości, jak również bicz. Uczyła wiele czarodziejek starożytności m.in.: Pazyfae, Medeę, Kirke. Tak samo jak Bóg Słońca Helios obdarowuje swoje dzieci magicznymi mocami.

Młoda Hekate jako boginka dziewica starannie uczyła się od matki wszelkich jej tajemnych sztuk i magicznych rytuałów i zaklęć, które ta jej wpajała. Pierwotnie Grecy czcili ją jako opiekunkę ludzkości i strażniczkę praw magicznych, praw duchowych, strażniczkę dobrych praw ładu, porządku i harmonii. Hekate jest ogólnie strażniczką ludzkości, dla dobrych jest dobra i nagradzająca, a dla złych jest karą i pomstą, podobnie jak kabalistyczna Szekinah. W swojej młodości, Hekate zdobyła jej najbardziej definiującą cechę – swoje trzy twarze, lub trzy postacie. Jej ulubionym zwierzęciem jest wielki, czarny pies, który na jej polecenie przenosi wieści lub strzeże jej ulubieńców, a także magiczny czarny kot. W czasie bitew dobrych Bogów ze złymi Tytanami, kiedy Bóg Słońca Helios walczył przeciwko Asterii, tytanicznej matce Hekate, ona stanęła po stronie dobrych Bogów z Olimpu i pomogła Magią w walce Bogu Heliosowi pokonać swoją tytaniczną matkę. Legenda ta pokazuje także wielką próbę w życiu niektórych Magów, kiedy trzeba się opowiedzieć na wojnie po stronie Dobra, Prawdy i Światła, nawet za cenę śmierci własnej matki (rodzica) jeśli ten stanie po złej stronie. Bogini Hekate w swej wewnętrznej dobroci pomogła Bóstwu Słońca swoimi czarami i przyczyniła się do upadku swojej matki, a wkrótce też poległ jej ojciec, który także stanął po stronie złych i demonicznych Tytanów (Olbrzymów, Nefilim), jednak Bogini Hekate pozostała do końca po stronie dobrych bóstw Olimpu – Empireum Niebios. Hekate jest Boginią Magii, szczególnie magii wojennej i obronnej, magii służącej do walki ze złem po stronie dobra i światła, a także magii śmierci (Marana), chociaż chrześcijaństwo przez wieki robiło niesłusznie z Bogini Hekate nieomal czarnomagiczną demonicę.

Hekate kojarzono z jedną z bogiń pomagającą odbierać porody, tą nadającą dzieciom ich tajemne “duchowe” imiona, a także opiekunkę wszelkich bram, przejść i rozstajów dróg, co tworzy pewne podobieństwo z rzymskim Janusem, ujawniając także fizyczne podobieństwo – gdyż Hekate przedstawiano o trzech twarzach, a Janusa o dwóch. Niektórzy rzymscy autorzy uznawali Hekate za siostrę, matkę, lub córkę Janusa. Moc Bogini Hekate tak działa, że przemienia jej wrogów w zwierzęta, które muszą jej służyć, a tak zdobyła zarówno swoją czarną suczkę jak i swojego czarnego kota, a raczej czarną kocicę. Magiczna wiedźma Gale, służka Bogini Hekate, któregoś razu nie utrzymała sekretów Troistej Bogini Hekate i jej ulubienie dla służki nagle przemieniło się w surową karę za zdradę tajemnic, a ukochana czarownica służebnica została przemieniona w czarnego kota, w czarną kocicę i zmuszona do służby Bogini Hekate w postaci kocicy na wieki. Swojego słynnego czarnego psa, a raczej czarną sukę, zdobyła już w czasach wojny trojańskiej. Gdy po upadku Troi, królowa Hekabe chciała się ratować i skoczyła do morza, Bogini Hekate przemieniła ją w czarnego psa, w czarną sukę i uczyniła swoim zwierzęciem. Zdrajcy czy wrogowie osób będących w związku magicznym tak mają, że jak wyjawią sekrety, zaszkodzą, to stają się z czasem czarnymi zwierzętami w służbie Magów, szamanek czy czarownic, a kara za nadużycia wobec magicznych Dusz z poziomu Bogini Hekate trwa bardzo długo, aż do końca cyklu istnienia świata.

Hezjod w „Teogonii” w następujący sposób szkicuje portret Bogini Hekate:

Ta zaś [Asteria], brzemienna, Hekate zrodziła, którą nad wszystkich
uczcił Dzeus, syn Kronosa, i dary przyznał jej świetne:
ma bowiem ziemi cząstkę, część jałowego morza,
ale także część bierze z rozgwieżdżonego nieba;
u nieśmiertelnych bogów cieszy się czcią najwyższą,
bo i teraz, gdy ktoś z ludzi żyjących na ziemi,
piękne ofiary składając – jak każe obyczaj – błaga,
to przyzywa Hekate – wielka cześć też mu przypadnie
łacno, kiedy bogini modlitw wysłucha życzliwie
i dostatku użyczy, ma przecież siłę po temu.

Po chwili epik z Beocji dodaje:

a do Hekate się modlą […],
łatwo czcigodna bogini przyniesie połów obfity,
łatwo też i odbierze już bliski, jeżeli tak zechce;
ona ma moc i w stajniach z Hermesem bydło pomnażać,
stada wołów, obszerne także dla kóz zagrody,
trzody owiec wełnistych, jeżeli w sercu swym zechce,
to z niewielu rozmnoży, a wiele znowu umniejszy.

Bogini Hekate jako sacrum w równym stopniu zbawia ludzi dobrych, jak i potępia złych, a kontakt z nim jest tyleż kojący dla dobrych, co zabójczo niebezpieczny dla złych. Mitologia dorobiła Bogini Hekate twarz tancerki, bo oto widzimy dziewczynę tańczącą z pochodniami przy blasku księżyca. Jest romantycznie i magicznie, a mówiąca wszystko konstelacja gwiazd zerka na nas z nieboskłonu ani zbyt jasno-niebieskiego, ani zbyt ciemno-granatowego. Władysław Kopaliński pisze o Bogini Hekate jako o wielkiej dobroczynnej bogini wielu dziedzin życia – wojny, rady, gier, jeździectwa, rolnictwa, a także jako o opiekunce kobiet. Bogini Hekate ukazuje się magom, prawdziwym czarodziejom i czarodziejkom z płonącymi pochodniami w obu rękach, w towarzystwie wyjących psów lub też pod postacią zwierząt: suki, wilczycy, klaczy, a czasem lochy czy lwicy. Atrybutami Hekate są: bicz, pochodnie, wąż, czarny pies, wilczyca, klacz, czarny kot, magiczne i trujące zioła. Aby ubłagać Hekate, wynoszono jej na rozdroża resztki ofiar składanych umarłym. Trójbogini Hekate ma trzy twarze lub trzy postacie, Artemidy (postać na Ziemi), Seleny (postać na Niebie) oraz Persefony (postać w Podziemiach, w Hadesie). Bogini Hekate jest w Grecji uważana za dobrą i łaskawą boginię, która oprowadza zmarłych po zaświatach, a także pomaga wskrzeszać umarłych wydobywając ich z Królestwa Podziemi, z Hadesu. Doświadczenia mistyczne związane z Boginią Hekate to świadome sny z istotami ze świata Krainy Umarłych oraz świadome eksterioryzacje z podróżami do Krainy Hadesu, włącznie ze spotkaniem Króla Hadesu.

Hekate jest boginią łaskawą dla ludzi, ochrania wojowników słusznej sprawy w czasie bitew. Pomaga rybakom i żeglarzom na morzu – osłania ich nawet przed gniewem samego Posejdona, u którego nieraz wyjednuje potrzebne łaski i pomoc. Czuwa również przy boku Temidy, aby wszystkie sądy były sprawiedliwie wydawane, a kara została wymierzona faktycznemu złoczyńcy. Grecy i Anatolijczycy obawiają się jej gniewu, bowiem rozsierdzona bogini może zesłać na nich zarazę, zły urok lub nieodwołalną klątwę za rozwiązłość seksualną, zboczenia, zdradę lub nadużycia. Jako powiernica żony Hadesa, Hekate stała się postacią magiczną, zostaje królową boskiej magii, wieszczenia i wróżb, przepowiedni i okultyzmu, królową wiedzy tajemnej, ponadto jest patronką płodności, a także świata podziemia czyli Hadesu zwanego na zachodzie współcześnie światem astralnym. Czasami ukazywano ją jako gigantyczną kobietą z wężami na głowie zamiast włosów. Hekate można spotkać na cmentarzach i rozstajach dróg, gdzie przechadza się chętnie i często. Jej nadejście zwiastuje nieludzkie wycie i skowyczenie wszystkich okolicznych psów, które zawsze towarzyszą jej w podróży. Imię bogini bardzo często i chętnie przyzywa się w trakcie obrzędów i praktyk magicznych. Aby zjednać sobie przychylność Hekate i uzyskać od niej pomoc, Grecy składali jej ofiary z placków jęczmiennych i miodu przy rozstaju dróg, w nocy, przy świetle pochodni, a dla świątyń lub kapłanek Hekate ofiarowano czarną sukę (żywą) aby służyła. Hekate Hezjoda to ulubienica bogów i ludzi, bogini, do której modlono się najczęściej i która niemalże zawsze wysłuchiwała ludzkich próśb składanych z pomocą magicznych kapłanek czy kapłanów w formie odpowiednich rytuałów.

Boginię Hekate spotyka się na rozstajach trzech dróg, które rozchodzą się w stronę trzech światów, zatem w specyficznych miejscach na Ziemi, gdzie są Bramy do Podziemia, do Niebios i stamtąd na Ziemię. Nie wszyscy potrafią znaleźć takie miejsca, ale łatwiej w nich o sny w Zaświecie, łatwiej o przywołanie duchów z Zaświata, łatwiej o mistyczny kontakt z Bóstwami Nieba. Trzy drogi z owego miejsca muszą iść w górę, w dół i na poziomie równym do świata ludzkiego. Wiedza Tajemna o Bogini pozwala jak widać skutecznie szukać odpowiednich miejsc dla składania jej ofiar oraz dla aranżowania przywołania i spotkania Bogini Hekate. Dla ludzi złych i zdeprawowanych, dla osób niemoralnych, spotkanie z Boginią Hekate może być zgubą i zatratą. Swoim magicznym Adeptom i Adeptkom ukazuje właściwą ścieżkę – tę, którą należy wybrać spośród trzech rozchodzących się w różne kierunki – ścieżkę Inicjacji, prowadzącą do jej mądrości. Bogini Hekate jest patronką i opiekunką Ścieżki Inicjacji, Ścieżki Magii, ruchów ezoterycznych i okultystycznych opartych na wskazywanej przez Boginię Ścieżce Misteryjnych Inicjacji. Hekate pojawia się także w ustronnych miejscach: na szczytach gór, głęboko w lasach czy dzikich puszczach, na zapomnianych przez ludzi polanach. Włada dzikimi zwierzętami, takimi jak lwy czy wilki. W jej towarzystwie widywano psy, wilki, jelenie, lwy, a także węże. Jej misteria obejmują często magiczną transformację w zwierzę, przypominającą szamańską zmianę kształtów. Podobnie jak sama bogini przybierała formę różnych zwierząt, tak i jej misteria umożliwiają adeptom zmianę i doświadczenie świadomości dzikich bestii, które utożsamia się z Hekate.

Magom i czarownicom daje Hekate moc nad siłami natury, moc nad Żywiołami, zdradza sekretne tajemnice ziół magicznych i uczy jak sporządzać z nich eliksiry. Hekate ukazuje Adeptom i Adeptkom ścieżkę poszukiwań prawdy w najgłębszych poziomach wyobraźni, w głębi umysłu, serca i duszy. Hekate utożsamia się z Księżycem, z Boską Duszą Księżyca i często przydziela się jej rolę bogini światła księżycowego. Nazywa się ją wtedy Mene lub Mena, nawiązując do drugiego imienia Selene, bogini Księżyca, ale i świata podziemnego, a w sanskrycie Mena czy Mene to po prostu Matka, Macierz, Dobra Mateczka. Hekate jest przewodniczką prowadzącą adeptów poprzez królestwo śmierci, boginią iluminacji i iluminatów, wyobrażaną często jako żywy płomień rozświetlający mrok niewiedzy i zapomnienia. W literaturze czarownice często przywołują jej imię w czasie odprawiania dobroczynnych czarów i ceremonii magicznych.

Hekate można z języków wschodnich w tym indyjskich wyprowadzić jako “eksklamację” czyli magiczne zawołania, okrzyki, głośne, niejako wykrzykiwane modlitwy, a także wyrażanie emocji krzykiem, wyrażanie woli lub dezaprobaty okrzykami. Sanskryckie “Hak”, “Haka” wskazuje także na metaliczny dźwięk, litery i głoski dźwiękowe, dźwięk, wibrację, wołanie, krzyk czy okrzyk, naukę medycyny, wołanie słonia, wzywanie czy nawoływania, prawość, trzymanie się prawości, posługiwanie się wołaniem, krzykiem, wibracją dźwięków i znakami liter. Wszystko to są magiczne elementy sztuki inwokowania, sztuki wzywania bóstw nieba w ceremoniach wykonywanych przez Magów. Istnieje bardzo ciekawe podobieństwo między słowem “Hekate” a egipskim określeniem “Hekau” czy “Hheka” oznaczającym Magię, Moc Transformacyjną którą posługują się bóstwa niebiańskie, a którą można uruchomić Słowem Mocy, specjalnym zaklęciem. Specyficzny cykl księżycowy Bogini Hekate to 100 miesięcy księżycowych, liczonych zwykle od Pełni do Pełni uważany za najkrótszą kadencję dla kapłanów czy kapłanek na powierzonych im lub podjętych stanowiskach, co oznacza prowadzenie rytuałów przez 100 kolejnych Pełni Księżyca, co daje jakoś akurat cykl 8 lat znany jako cykl Wenus.

Hekate miała też wiele przydomków. Oprócz wspomnianych już wcześniej, nazywano ją też Aphrattos (Bezimienna) lub Pandeina (Straszliwa). Jako boginię magii i światłości (pochodnia rozjaśniająca mroki) można ją też wiązać z celtycką Cerridwen, boginią druidzkich czarów, której atrybutem jest święty kocioł wiedzy. Stąd też wizerunek czarownicy czy wikkanki jako kobiety warzącej swój wywar w ogromnym kotle. Eliksir czarownicy był źródłem wiedzy tajemnej, nieznanej zwykłym ludziom. Legenda głosi, że pewnego razu sługa Cerridwen skosztował kilku kropel eliksiru, przez co posiadł ogromną wiedzę oraz zdolność widzenia przeszłości i przyszłości. Inicjacja w misteriach Bogini Hekate to zdobycie wiedzy ukrytej głęboko w sekretnych komnatach świata boskich Dusz. Hekate prowadzi nas duchowymi ścieżkami do bram świata zmarłych, za którymi ukryte są nieznane ludziom tajemnice o życiu i śmierci oraz odradzaniu. Klucz do nich znajduje się w ręku Trójbogini Hekate, a oświetlająca drogę pochodnia to płomień iluminacji, który rozświetla nie tylko ścieżki leśne i podziemia, ale i wnętrza naszych Dusz. Wiedzę Tajemną, Magię i Okultyzm uczniowie i uczennice Bogini Hekate studiowali przez trzy dni w okolicy Nowiu Księżyca czyli w czasie gdy Księżyc jest ciemny, jako że ciemność należy rozjaśniać Światłem Wiedzy.

Trzy twarze czy głowy Hekate pokazują także na jej Trzy Święta rozpoczynające trwające czteromiesięczny cykl czterech astrologicznych Żywiołów, a mamy tutaj: jako pierwszy cykl Koziorożec (Ziemia), Wodnik (Powietrze), Ryby (Woda) oraz Baran (Ogień), następnie jako drugi cykl Byk (Ziemia), Bliźnięta (Powietrze), Rak (Woda) oraz Lew (Ogień), a jako trzeci cykl czy trzecią twarz: Panna (Ziemia), Waga (Powietrze), Skorpion (Woda) i Strzelec (Ogień), co daje podział roku na trzy części lub trzy twarze, trzy postacie Bogini Hekate. Trzy twarze pokazują też na cykl inicjacyjny trwający trzy noce i trzy dni czyli trzy pełne doby nauki i praktyki, także na trzydniowe rytuały w magii ceremonialnej. Magiczne działania rytualne związane z Hekate powtarzamy Trzy Razy, robimy przez trzy kolejne wieczory, przez trzy kolejne Pełnie Księżyca, a jeśli chodzi o szczegóły to pozostaną tajemnicą tych, którzy podejmują bliższy związek z Boginią Magii, bardzo bliską bóstwu Hermesa Trismegistosa z którym w Grecji często występuje jako tajemna Bogini Hermetyków. Trzy twarze czy postacie Bogini Hekate pokazują też istnienie w Trzech Czasach, w teraźniejszości, przeszłości i przyszłości, oraz wglądowe widzenie tychże jednocześnie. Trzy Wielkie Święta Bogini Hekate trwają trzy razy po trzy dni, zatem przez dziewięć kolejnych wieczorów jako magiczną nowennę (indyjskie Navaratri) uprawiamy intensywnie Magię Wielkiej Bogini Hekate.

Hekate jako bogini pochodząca z tytanicznych rodziców, jest symbolem czarownicy, która odwraca się od mrocznych sił zła, nabiera wiedzy o niebiosach i prawdziwych bóstwach nieba, zaczyna służyć dobrym bogom i boginiom Olimpu, staje po stronie sił światłości (Ohrmuzda), niejako powraca do świata niebios z krain tytanicznej, demonicznej ciemności i ciemnoty. Sama w końcu otrzymuje pochodnię światłości i oświecenia ochoczo służąc tym, którzy poszukują wyższej wiedzy i niebiańskiej magicznej boskiej Mocy, Świętej Magii. Hekate poprzez swoją postawę w wojnie zła przeciwko dobru staje po stronie Boga Słońca, Heliosa (perski Mithra, indyjski Mitra), pomaga dopełnić zagłady demonicznych Tytanów (Olbrzymów, Gigantów, Nefilim), chociaż była półboską istotą z upadłych rodziców nadużywających Magii do niestosownych celów co czyniło z nich czarnoksiężników i czarnych magów. Hekate to bogini chroniąca tych, co ze świata ciemności satanistycznej i lucyferycznej powracają na dobrą ścieżkę, do wysokiej magii ceremonialnej bóstw Nieba, do Białej Magii – jedynej alternatywy dla tych, co pragną Dobra, Światła, Prawdy i Życia Wiecznego. Rośliny związane symbolicznie z Hekate to czosnek, cyprys, mandragora, a także rośliny trujące jak belladonna.

Imiona Bogini Hekate

Apotropaia (Odwracająca zło/Ochraniająca);
Chthonia (Ziemska/Podziemna);
Enodia (W Drodze);
Klêidouchos (Dzierżąca klucze, Kluczniczka);
Kourotrophos (Opiekunka dzieci);
Melinoe;
Phosphoros (Przynosząca lub Dająca Światło, Światłodawczyni);
Propolos (Służąca/Zwracająca);
Propulaia/Propylaia (Strzegąca Bramy);
Soteira (Zbawicielka);
Trimorphe (Trójpostaciowa, Troista);
Triodia/Trioditis (Na skrzyżowaniach trzech dróg);
Trivia (Tróista, Imię Rzymskie);

W czasie dnia po Nowiu Księżyca spełnia się rytuał Deipnon, uroczystą wieczorną Wieczerzę Hekate, często jako główny lub jedyny posiłek tego dnia. Głównym celem Wieczerzy Hekate jest oddanie czci dla Wielkiej Bogini oraz zmarłym przodkom, ale także zatopienie się w spokoju jej istoty całą swoją duszą tak, aby się ożywić, przebudzić i zmartwychwstać w świadomości Hekate. Kolejną ważną rzeczą jest oczyszczenie i posprzątanie domostwa oraz odpokutowanie za wszelkie złe życzenia mieszkańców domostwa, które mogłyby wzbudzić surową, rzeczywiście Potrójną Odpłatę Bogini. Deipnon składa się z trzech części:

1. Złożenie jadła ofiarnego na potrójnym rozstaju dróg;
2. Rytuały i ofiary pokutne, ekspiacje;
3. Oczyszczenie i posprzątanie domostwa;

W jadle składanym w ofierze dla Bogini Hekate muszą być surowe jajka, czosnek, por i cebula, małe placki zbożowe, a także miód lub ryby. Ofiarę wykłada się do domowej kapliczki bogini Hekate w obejściu, u Greków przed drzwiami domostwa zaraz po zachodzie Słońca. Kapliczka przed domem ma w swojej górnej części miejsce na ofiarę pokarmową (co jest też zwykle karmnikiem dla ptaków). Ulica i ścieżka do domu tworzą skrzyżowanie trzech dróg w kształcie litery T wymagane jako minimalne miejsce na ofiarę chociaż lepsze są trzy ścieżki podwórka w kształcie litery Y. Po złożeniu ofiary, wracając do domu nie wolno się odwracać i spoglądać na złożone w ofierze jadło. Dom należy gruntownie odkadzić i wysprzątać, szczególnie z resztek i psującej się żywności. Należy też na nowy miesiąc księżycowy wyczyścić i umyć wszystkie sprzęty używane w magicznych ceremoniach. Należało także w tym dniu lub wcześniej uregulować wszelkie zaległe rachunki, zapłaty, oddać wszelkie długi, a także jeśli to możliwe przeznaczyć coś na wsparcie ubogich.

Wieczorem następnego dnia po Deipnon obchodzi się Noumenia czyli powitanie Nowego Sierpa Księżyca i Nowego Miesiąca, którego wypatruje się po Nowiu. W trzeci wieczór obchodzi się Agathos Nous czyli dzień Dobra i Dobrych Duchów. Noumenia, pojawienie pierwszego po Nowiu sierpa celebrowane jest jako najświętszy dzień miesiąca księżycowego, także jako dzień spotkań misteryjnych bractw religijnych. Na ołtarzach Bogini Hekate oraz Boga Hermesa w świątyniach i w domach prywatnych ofiarowuje się kadzidła, girlandy kwiatów, placki jęczmienne oraz czerwony sok winogronowy (czasem wino czerwone). Wykonuje się w świątyniach lub w domach ceremonie i rytuały, nieomal tak ważne jak obchody misteryjne Nowego Roku. Celebracja jest Powitaniem Blasku i Mocy Bogini Księżyca, Selene, Luny. Spożywa się z rodziną uroczystą wieczerzę, bóstwom i domownikom ofiaruje ciastka miodowe. Warto także pamiętać, że Wielka Bogini, Troista Bogini, Hekate, jako swój przymiot ma Wieczne Dziewictwo, a na magicznych rytuałach nie ma żadnych seksualnych prowokacji ani orgii, które w każdym wydaniu są dla Bogini niemiłe, stanowią wymysł satanistyczny, nie mają nic wspólnego z Magią ani magicznym kultem czarownic Hekate. Nie ma i nigdy nie było żadnych rytuałów seksualnych, nawet symbolicznych z pomocą gadżetów, chociaż podszyta częściowo satanizmem Wicca z XX wieku takowe wprowadziła i jeszcze bezrozumnie obrażając Troistą Wielką Boginię nazwała je wielkimi. Może są wielkie ale tylko w głupocie satanistycznych erotomanów – zboczeńców, którzy o kultach hermetycznych i magicznych nie mają zwykle nawet zielonego pojęcia, a wpychają naiwnych ludzi w sidła Potrójnej Odpłaty za zbrodnie przeciwko Wielkiej Bogini. 

Foto: HQT – Bogini Heqet – Magia Żaba – Hekate

W języku polskim Wikkanin to Wiedźmin, a Wikkanka to Wiedźma. Wiedźma – to w przedchrześcijańskich słowiańskich społecznościach kobieta posiadająca wiedzę, związaną z ziołolecznictwem, medycyną, przyrodą oraz magią. Osoba szanowana przez społeczeństwo, zwracano się do niej po rady i ratowanie życia oraz zdrowia. Pierwotnie w kulturach słowiańskich wiedźmę nazywano wiedma, widma (sanskryckie: Vidya Ma czyli Matka Wiedzy). Wiedźma posiadająca zdolności lub cechy magiczne nazywana była Ciotą, szczególnie na Wielkopolsce. Pierwotnie aż do połowy IX wieku na terenach wschodnich słowiańszczyzny, owo określenie nigdy nie było pejoratywne. W wyniku ekspansji ludobójczego i zaborczego chrześcijaństwa oraz piętnowania rytuałów ludowych i słowiańskich zwyczaj gromadzenia i przechowywania wiedzy przez osoby w wybranych rodach szlacheckich uległ częściowemu zapomnieniu. Wiedźmy oskarżano o złośliwe czary, dlatego obecnie Wiedźma często utożsamiana jest z czarnoksiężnicą, chociaż jest czarownicą, maginią, ekspertką od wyczarowania pomyślności, dobrego losu, miłości, pracy, zdrowia. Współcześnie wciąż można spotkać kobiety parające się zielarstwem i magicznym szeptunkiem, głównie we wschodniej Polsce, jak również wywodzące się z tradycji prawosławnej Szeptunki, inaczej Zamawiaczki. Obecnie wyznawcy religii Wicca uważają się za kontynuację „starożytnych” kultów czarownic. „Czarownica” (ang. witch) jest określeniem, które dotyczy kobiet jak również mężczyzn. Wiedźmin to rodzaj męski od Wiedźmy. W Polsce zamiast używać angielskich określeń Wikkanin czy Wikkanka, lepiej mówić Wiedźmin oraz Wiedźma, co brzmi swojsko i natychmiast wiadomo o co chodzi. Ragana – to dosłownie Wiedząca – ogólnobałtyjska nazwa Wiedźmy, pierwotnie termin określający wróżkę, czarodziejkę. U Prusów bogini śmierci i przeistoczenia, Wiedźma – a jej święte zwierzę to ropucha, podobnie jak u egipskiej bogini Heqet.

Wikka w swojej czci dla Bogini i Boga bardzo przypomina indyjskie tradycje misteryjne Śakti i Śiwa, znane jako śaktyzm (tantryzm) i śiwaizm, gdzie rządzi Boska Para Rodzicielska, Bogini i Bóg. Najstarsze tradycje pochodzą z czasów wedyjskich i obrazowane są boskimi parami takimi jak Prithivi (Matka Ziemia) oraz Dyaus (Niebo), a także przez Priśni (Bogini) oraz Rudra (Bóg) czy starszą niż Śakti i Śiwa Boską Parę w postaci Bogini Himavanti oraz Boga Himavanta. Śiwa czy Rudra mając na głowie lub we włosach Siep Księżyca przypominają europejskie rogate bóstwo, chociaż chodzi tutaj o Moce Księżycowe i celebrowanie Powitania Sierpa Księżyca. Wikka przypomina także kabalistyczną Boską Parę Elohim, Szekinę oraz Jahwah. Bogini Himavanti nazywana jest także Meną (Mene) i posiada liczne atrybuty greckiej Mene, co czyni ją podobną lub identyczną w swej istocie do Hekate.

BOGINI ISIS – EZOTERYCZNY KULT EGIPTU I EUROPY

IZYDA (ISIS) – w mitologii egipskiej władczyni nieba i ziemi, córka Nut, żona i siostra Ozyrysa, matka Horusa, jedno z wcieleń Wielkiej Macierzy; utożsamiana później z grecką Demeter. Wraz z bratem i synem stanowili naczelną triadę bóstw Egiptu. Kiedy Set (brat Ozyrysa) zabił Ozyrysa, Izyda odnalazła jego szczątki i przywróciła męża do życia. Od momentu podboju Egiptu przez Aleksandra Macedońskiego, kult Izydy uległ silnej hellenizacji, a Serapejon, w Aleksandrii, stał się najważniejszą świątynią, w której była czczona. W tej współcześnionej formie obok Izydy występował jej nowy towarzysz Serapis, a jej syn Horus otrzymał nowe, greckie imię Harpokrates. Świątynie poświęcone bogini otrzymywały odtąd dwie różne nazwy: albo Serapejon (od imienia jej Paredra) albo Izydejon (od jej własnego imienia). Kobiety z dynastii Ptolemeuszy uznawały Izydę za swoją protektorkę. Żona Ptolomeusza II, Arsinoe, występowała publicznie jako żywe wcielenie bogini i nosiła jej suknie i atrybuty. Tak samo robiła Kleopatra VII.

Najważniejsze ośrodki kultu, poza Aleksandrią, znajdowały się w Abydos, Busiris i File. Z Egiptu kult bogini rozprzestrzenił się we wszystkich koloniach greckich i w całym basenie Morza Śródziemnego, głównie w miastach nadmorskich, gdzie była czczona jako patronka marynarzy i kupców, z przydomkiem Pelagia co znaczy “Morska”. W Grecji, w Koryncie, stała się tak popularna, że zajęła miejsce naczelnego bóstwa miasta. W II w. p.n.e. jej kult dotarł na Sycylię i do Italii. W Kampanii, w Puteoli, wówczas najważniejszym mieście portowym południa, powstał Serapejon, a w Herkulanum i Pompejach zydejony. Stąd kult bogini dotarł do Rzymu. Cesarz Kaligula wybudował Izydzie świątynię na Polu Marsowym, zwanej tam Izydą Polną (Isis Campensis). Na północy Italii, głównym centrum kultu była Akwileja. Jego wyznawcami byli także Kommodus i Domicjan. Kult Izydy przetrwał aż do VI w. n.e.

KULT BOSKIEJ IZIS

Głównym świętem Izydy w Rzymie były jesienne Isia, odbywające się między 28 pażdziernikiem a 4 listopadem. Jego treścią był mit o Izydzie i Ozyrysie. Kolegium sakralne składało się z dożywotnich duchownych, ubierających się w olśniewająco białe szaty. Na ich czele stał najwyższy kapłan propheta czyli prorok. Wyznawcy bogini, tak mężczyźni jak i kobiety, byli stowarzyszeni w różnych sekretnych bractwach. Członkowie bractwa “pastoforów”, w czasie religijnych procesji nosili kapliczki z posążkami bogini i z symbolami jej kultu. Bractwo “melaneforów” (czarne kolegium), ubierało się w czarne szaty. Istniało też kolegium “hipostolów” i tak zwani “pausarii”, którzy się opiekowali ołtarzykami wystawianymi bogini. Obok kultu publicznego pod koniec okresu helleńskiego powstały misteria na cześć boskiej Izydy. Kult misteryjny zarezerwowany był dla wtajemniczonych, miał charakter ezoteryczny, opierał się na wierze w zmartwychwstanie po śmierci (tak jak zmartwychwstał dzięki Izydzie Ozyrys).

Z autorów antycznych o Izydzie wspominał: Herodot, Tacyt w swych Dziejach (IV,83), Plutarch w traktacie De Iside et Osiride, Dionizjos z Halikarnasu i Józef Flawiusz. Kilka litanii, za pomocą których, modlono się do bogini zamieścił w Metamorfozach Owidiusza (księga XI). W sztuce Izyda była często przedstawiana w pozycji siedzącej z małym Horusem na kolanach lub przy piersi oraz jako kobieta z dyskiem słonecznym między krowimi rogami i berłem lub znakiem anch w dłoni. Jako Izyda Pelagia, była przedstawiana z żaglem w dłoni. Bogini poświęcona była róża, a korona z róż zwanych “Świętymi różami abisyńskimi”, stanowiła część wyposażenia zmarłych. Jej świętym zwierzęciem była krowa.

KULTY SŁOWIAŃSKIE W POLSCE

W Polsce po roku 1031 nastąpiła tak zwana reakcja pogańska, czyli trwające w niektórych zakątkach Polski aż kilkadziesiąt lat, powstanie ludowe przeciw władzy królewskiej i kościelnej. Powstanie zostało ogólnie zdławione przez Kazimierza Odnowiciela za pomocą zbrojnych rycerzy cesarza niemieckiego. Przystąpiono wówczas do energicznego zwalczania kultu pogańskiego, niszczenia świątyń, posągów, a także dowodów pisemnych istnienia zaawansowanej religii słowiańskich. Innymi słowy, specyficzny brak źródeł jest spowodowany historią, czyli mniej lub bardziej gwałtowną, inkwizycyjną chrystianizacją danego kraju. Tak jak i w reszcie pogańskiej Europy, na miejscach Gontyn (Kącin) zostały pobudowane kościoły, ludność została masowo ochrzczona, a wiedźmy-szamanki i Żyrzcy – zgładzeni, jeśli nie udało im się uciec lub zakamuflować. Święte gaje i drzewa wycinano, posągi ordynarnie niszczono. Huczne święta pogańskie, odzwierciedlające cykle przyrody, starano się zastąpić świętami kościelnymi. Dlatego przykładowo Święto Kupały – przesilenie letnie zostało oficjalnie przemianowane na święto Jana Chrzciciela, chociaż nic nie wskazuje na to, że urodził się on akurat w tym czasie.

Wierzenia uchroniły się przede wszystkim w baśniach, pieśniach i przekazach ustnych w tradycji ludowej. Po obrzędach pogańskich pozostały też mimo wszystko bogate obrzędy ludowe, których kościołowi watykańskiemu nie udało się zabronić. Bóstwa i stworzenia mitologiczne zostały za to zdegradowane do roli demonów i przejawów szatana, czyli starożytnego zła czczonego przez ciemnych i nieokrzesanych przodków. Najstaranniej wyklęte były bóstwa związane ze swobodną seksualnością – uznawaną przez katolicyzm za jedną z głównych przyczyn grzechu.

KULT BOGINI – MATKI – WICCA W POLSCE

Czczona w Polsce przed inwazja chrześcijaństwa BOGINI LAILA czy LEILA, której kult był między innymi na Jasnej Górze w Częstochowie to pewnie tradycyjna rodzima WICCA. Był tam piękny klasztorek dla dziewic poświęconych Bogini i wielka szkoła duchowa, kapłańska dla Ofiarnic Bogini. Ale ciekawe ile polskie Wiccanki wiedza o tym starym kulcie i jego rytuałach. Kwiat Lilii jak najbardziej był i jest symbolem Bogini rodzimej Wiccani, obowiązkowa to cześć wystroju na majowe gody będące zaślubinami z Boginią Laila. Białe suknie zwyczajowo też używano na takie inicjacyjne okazje dla dziewcząt i świece woskowe, koniecznie własnoręcznie z węzy zawinięte. I dużo tańczono, ale “konia z rzędem”, kto załapie, które to kujawiaczki czy krakowiaczki były TAŃCAMI dla CZCI BOGINI potem stając się częścią ludowej KULTURY.

Chrześcijaństwo próbowało skierować tradycyjny kult BOGINI na Żydóweczkę MARYJĘ, ale przez kilka stuleci się to niezbyt udawało i Świątynki Bogini żyły po kniejach własnym życiem, choć każdą złapaną przerabiano na kult Maryjki, przyczyniając się do wzrostu antyżydowskich fobii w religijnym narodzie polskim, od wieków i tysiącleci cześć BOGINI LEILI składającym. Przymioty Bogini przepisywano na siłę do Maryjki, takie jak Królowa Niebios, ale to imię LAILA, LEILA podobnie w różnych regionach wymawiane było regularnie i potajemnie czczone jeszcze w XIX wieku przez ŻYRCÓW – kapłanów ofiarniczych. Istnieją nawet tradycyjne rytuały zachowane wśród ponad 50 kapłańskich rodzin żyjących w Polsce, które kult Bogini LAILI przechowały i prowadzą ciągle, acz trzeba mieć bardzo sporo szczęścia by trafić na tych, co kult przechowują włącznie z nieodłączną historią męczeństwa i prześladowań jego wyznawczyń i wyznawców. To wyznawcy kultu Bogini Laila zainicjowali rewolucję antychrześcijańską w latach 30-tych drugiego tysiąclecia z apogeum około roku 1036. To cześć polskiej historii, tej prawdziwej, o której się dziwnie tak mało uczy na lekcjach historii.

Dawne słowo dziewka miało też znaczenie kobiety młodej poświeconej Bogini LEILI, stąd nadano mu później pejoratywne znaczenie, choć oznaczało pierwotnie raczej zakonne kapłaństwo w kulcie Bogini. Imię BOŻENA pochodzi zresztą od “BOGU ŻONA” – kobiety Bogu Ślubem czasowym lub wieczystym poświeconej. Do ognia ofiarnego wrzuca się surowe polana, ręcznie zebrane i łamane bez używania toporka czy piły. Ogień ofiarny dla Bogini LAILI zapala się w palenisku, które jest otoczone kamiennym kręgiem z nieociosanych polnych kamieni. Pięknie się śpiewa w kręgach duchowe, jednoczące pieśni i ładnie tańcuje. LAILA jest matką dwóch synów o duchowych cechach, będących parą bliźniąt kapłanów. Imię i cechy są podobne do rosyjskiej i litewskiej Bogini LADA, ŁADA czy libijskiej LETO. Oznacza kobietę, matkę, a po polsku bardziej zdrobniale, dzieweczkę lub mateczkę, oczywiście taką BOSKĄ..

LAILA vel ŁADA urodziła jako bliźnięta duchowe, parę LELA i POLELA. LEILA oznacza tu też matkę LELA. Długosz w swych kronikach wspomina ŁADĘ (LAILE) jako BOGINIE MAZOWSZA to polecamy warszawiankom i okolicznym ludom z mazowieckiego. Rosyjska przyśpiewka nawiązująca do kultu BOGINI tak ładnie sobie brzmi: LELIJ, LELIJ, LELIJ ZIELENYJ I ŁADO MOJE! To przy okazji jeden z misteryjnych kolorów LEILI, zielony wychodzi. Może rodzime Wiccanki podchwycą temat i rozwiną go gruntownie, chcemy tu tylko zasygnalizować temat. Przy okazji, jeśli o potomstwo MATECZKI chodzi, to LEL, gwarowo LELEK oznacza tyle, co “zdrowy i silny młodzieniec”, POLEL oznacza “narodzony po LELU”, bo to drugi brat bliźniak w kolejności urodzin. Kojarzeni jako dwie gwiazdy na niebie, w gwiazdozbiorze bliźniąt, z Kastorem i Polluksem. SOWA jako ptak mądrości i wróżby też towarzyszy świętej Bogini LAILI – Matce Bożej i Królowej Niebios.

Co do rytuałów, to wszędzie uczą w wielu tradycjach, że najpotężniejsze rytuały to te, które w niezmienionej formie i z wielkim zrozumieniem praktykowane są w tym samym miejscu, o stałych porach przez długi okres czasu. Stąd świątynie, stupy, kapliczki, święte wzgórza, kamienne kręgi, sabatowe polanki i regularny rytm wypełniania rytuałów, aby nabrały WIĘKSZEJ MOCY. Wedle tantrycznych buddystów, rytuał odprawiony 111 tysięcy razy w tym samym miejscu o stałej porze zaczyna działać na wyższym poziomie MOCY, i coś w tym na pewno jest. A na LITWIE i ŁOTWIE LAILA odpowiednio znana była jako LAIME oraz LAJMA czy LAJME, wieszcza BOGINI SZCZĘŚCIA (DOLI), patronka porodów, urody, urodzaju owsa i patronka krów. Owsianka rytualnym pokarmem ofiarowanym BOGINI LAIME była, i owszem, a całe, zdrowe pierwociny z ziaren owsa wrzucano do ognia ofiarnego w ramach święta plonów, czyli zaraz po żniwach. Łotewskie LAUMET znaczy czarować, to wiadomo, kogo tak zwani chrześcijanie uznawali za czarownice. W języku bałtów mówiono ŁAUMA – pierwotna BOGINI ziemi i narodzin, patronka wiedźm i czarownic – to już w czasach późniejszych odinkwizycyjnych. ŁAUMA była małżonka PERKUNASA, czyli PERUNA, władcy grzmotów. Tak to sporo o BOGINI LEILI wyciągnąć można z danych historycznych. A warto pamiętać też łaciński, italijski kult LUNY – Bogini Księżyca, Światła Księżycowego oraz wszelkiej Magii, bo podobieństwo pewne samo się nasuwa do LAILI, ŁADY.

Z ważniejszych rzeczy, należy pamiętać, że świętym drzewem kobiet w kultach słowiańskich jest LIPA, w odróżnieniu od świętego drzewa mężczyzn, czyli DĘBU. Inicjacji dziewcząt dokonywano obrzędowo pod LIPAMI, a chłopców pasowano na wojowników czy kapłanów pod DĘBAMI. To medytowanie pod LIPAMI Wiccankom trzeba polecić. Obrzędy pod LIPAMI sprawowano około połowy marca i połowy września, w istocie w czasie równonocy wiosennej i jesiennej. Naukę stosowania ziół zaczynano od wyjaśnienia znaczenia kwiatu lipowego i miodu lipowego, używania naczyń z drewna lipowego i różnych tam magicznych pałeczek czy laseczek, tez lipowych, a stare miejscowości od LIPA w nazwie to miejsca kultu lub dawnych świątyń słowiańskich, także miejsc uzdrawiania i sabatów. Także spotkania sabatowe wiedźmy staropolskie robiły akurat w sobotnie popołudnia, to warto wznowić może tradycję, cokolwiek artystyczna, bo i taneczna przy ogniowych kręgach i w pobliżu LIPY, najlepiej jeszcze na wzgórzu. Świątyńkę LAILI budujemy obowiązkowo z drewna lipowego, oczywiście. A i kapłanki na łożu lipowym sypiać by powinny!

Cała świątynia Laili na Jasnej Górze, aż do spalenia jej przez sektę paulinów, ściągniętych do Polski z Węgier była piękną starożytną konstrukcją zbudowaną z drewna lipowego, to szybko się spaliła, razem z załogą, czyli uczennicami i kapłanami, około 3 tysiące osób lub więcej zginęło, w tym jakieś 80 Żyrców, kapłanów ofiarniczych. I szkoda, ze tablicy pamiątkowej jeszcze tam nie ma w tej zbiorowej mogile kultu BOGINI LAILI. Ale przynajmniej wiadomo, o co chodzi z tym tępieniem zlotów sabatowych i z tępieniem ludzi tańczących o pełni księżyca, bo jeszcze za Piłsudskiego, wywożono do Łagrów, takich jak Kartuska Bereza kobiety tańczące liturgiczne tańce Bogini o pełni księżyca lub osadzano w wariatkowie, zresztą zakłady typu wariatkowo utworzono po to, aby osadzać tam nawiedzonych i herezje głoszących, a dopiero później stały się bardziej szpitalami, choć jeszcze w latach 60-tych XX wieku były miejscami torturowania głównie więźniów politycznych i społecznych mniejszości, także seksualnych. Łysa Góra Świętokrzyska powinna być jak najbardziej odrestaurowana jako miejsce na kult BOGINI, który tam czasem jeszcze po cichu ktoś też sprawuje, podobno!

Ale wracając do LIPY to w kulturze SŁOWIAN jak i u Germanów LIPA jest kobiecym Drzewem Życia, drzewem o leczniczych, uzdrawiających właściwościach, drzewem, które z czcią nabożną całowano i składano przed nim ofiary. Przedmioty kultowe przechowywano w naczyniach glinianych, często zakopywano w ziemi, aby nie wpadły w niepowołane ręce. BOGINI jest związana z WODĄ ŻYCIA, a już Prasłowianie w kulturze łużyckiej czcili Boginię Matkę – Śiwa – związaną z Księżycem, która w ręce niesie gliniane naczynie z WODĄ ŻYCIA. Obrzęd krakowskiego LAJKONIKA pochodzi z tradycyjnych świąt i ceremonii poświeconych BOGINI LAILI, podobnie i piękne śpiewania z LAJ, LAJ, LAJ! Oczywiście o elementach sztuka magicznych takich jak zielarstwo czy wahadlarstwo trzeba pisać więcej, ale to juz może osobno. Pozdrawiamy szczególnie Wiccanki – Kapłanki!

WANDA DYNOWSKA I WIELKIE BRACTWO BOGINI

Mistrzyni Śri Umadevi Wanda Dynowska zainicjowała całym cyklem nauk tzw. biblioteki-polsko indyjskiej działalność Wielkiego Białego Bractwa Bogini Himawanti (Himawantu) w Polsce, a było to, już dawno temu, bo w okresie międzywojennym XX w e.ch.! Śri Wanda Dynowska położyła przeogromne zasługi pod rozprzestrzenienie w Polsce duchowej myśli Orientu rodem z Hindukuszu. I to wszystko pomimo pewnych oporów materii i drobnych represji przez które nie mogła żyć i działać w Polsce, swej Ojczyźnie! Aktualnie, dzięki Bogu, ciągle jeszcze żyjącym Mistrzem Duchowym, powszechnie cenionym i uznanym w świecie duchowym, w Indii i Nepalu oraz Tybecie jest Swami Baba Paramahansa Lalita Mohan Guru-Ji, jeden z przywódców, członków Wyższej Rady Duchowej Zakonu Himawanti, którego świeckim, niezakonnym ramieniem jest Bractwo Zakonne Himawanti. Bogini Himawanti, inaczej Menaka to rodzaj żeński od Mahatma Himavant, Wielkiego Ducha Himalajów. Bogini Himawanti jest ezoteryczną Śri Vidyą, strażniczką Boskiej Wiedzy Tajemnej (Gupta Vidya) Hindukuszu, północnej Indii i Himalajów, podobnie jak jej południowy odpowiednik Śri Lalita Devi. Zwykle ludzie nie dostają od swych Guru jako członu imienia Bogini, jeśli są płci męskiej, chyba, że bardzo wyjątkowo, gdy reprezentują Najwyższą Formę Bogini z racji Inkarnacji. I tak jest w wypadku Swami Lalita Mohan Guru-Dźi, który jest Inkarnacją oficjalnie uznawaną, Śri Vidyam, Boskiej Wiedzy Duchowej, mając świadomość Bogini Lalita Devi, wśród ezoteryków północy nazywanej Boginią Himawanti (Mohan to przymiot męski Boga Śiwa oznaczający władzę pokonywania sił iluzji i mroku)! A swoją drogą to ruch Bogini Himavanti jest silnie kobiecy na wschodzie, duch Bogini budzi się i można poczytać wiele jak działają siostry i bracia Mistrza Mohan-Dźi w kilku krajach takich jak Indie!

Oczywiście na naukę u jakiegokolwiek dobrego MISTRZA trzeba sobie bardzo zasłużyć, to nie każdy pewnie z uwagi na częste jeszcze przez ciemnotę szkalowanie najwyższych żyjących świętości trafi do Boskiego Guruji takiego wspaniałego i wielkiego jak Śri Lalita Mohan Babaji! Bogini Himawanti, jak ktoś tego jeszcze nie wie tego, jest siostrą Mahawatar Babaji, Mistrza znanego z nauczania Kriya Yogi linii Giri Yoganandy! Laja Marga i Krija Joga są bardzo bliźniaczo podobnymi metodami praktyki Drogi. Proponujemy też czytać i studiować Prawo Karmy, bo w prawie karmy dużo napisano o tym, jaki zły los tworzy sobie człowiek, kiedy szkaluje zarówno dobrego człowieka, skromnego Nauczyciela, jak i Boskiego Guru, Awatara. Los tych, co zadają cierpienie Awatarom, Mistrzom czy Nauczycielom Duchowym jest zaiste opłakany w świetle prawa karmy, boskiej nieuniknionej odpłaty!!! To wersety Dharmy typu: “Każdy, kto Boskiego Guru szkaluje, życie swoje całkiem zrujnuje” są zapisem PRAWA KARMY, zasad odpłaty, a chore jeszcze na inkwizytorstwo zwykle dominikańskie, jednostki, które chcą zataić historyczną wiedzę o Kulcie Bogini w Polsce i o tegoż Kultu Odnowieniu, powinny o tym pamiętać! I co ważniejsze Prawa Karmy nic nie zmieni, jego działanie jest nieuniknione, a wyzwalające wyjątki ściśle określone. Mistrz Duchowy, Lalita Mohan Paramahansa jest reprezentantem Linii Przekazu Himalajskiej Loży Mistrzów. To największy zaszczyt dla człowieka móc czytać nauki, które przekazuje w tym kraju, a które dla miłośników Boskiej Wiedzy (Brahma Widya) i Wielbicieli Bogini w jakiejkolwiek formie są najcenniejszymi Klejnotami, tak drogocenną DHARMĄ, że hindusi zaczęli lekcje dawane po polsku tłumaczyć na Hindi, i zaliczać do tajemnej Świętej Wiedzy całej ludzkości.

DESIDERATA ŚWIĘTEJ MATKI!

Święta Matko wszystkiego Stworzenia, Tyś pramatką wszelkiego życia tej całej planety. Chwała Tobie, pokłon i cześć! Menā, Tyś jest Matką Bogini Pārwatî, Królowej Jogi i Tantry, małżonki Pana Śiwa Mahādewa. Tyś jest Święta Mateczko, Bogini Himawanti praświatłem, z którego wyłaniają się wszelkie żyjące istoty, Tyś jest rodzicielką każdej żywej istoty, jaka wchodzi do istnienia na tej planecie Gāya! Błogosławione Twe Łono, które stwarza i rodzi każdy gatunek stworzeń widzialnych i subtelnych, jakie żyją i rozwijają się na Ziemi, duszo żywa. Tyś Bogini jest praduszą Świętych Gór Himalaya, a Twoim małżonkiem Pan Himalayów, Boski Himawant, Mistrz El Morya, Obraz Doskonały Boga Śiwa – Mahādewa, Strażnika Planety, Losu i Przeznaczenia. Święta Matko Boża, Bogini Himalaya, Tyś Królową Dewalaya, Tyś Królową Nieba Layas, Tyś w Koronie świetlisto–diamentowego Światła Ducha, Tyś odziana w jaśniejący płaszcz, niczym blask porannego Słońca, odbijający się od potężnych lodowców Himalayów. Chwała Tobie, pokłon i cześć, wśród codziennych Pokłonów, jakimi Ciebie i Boskiego Guru, Twego Posłańca, uwielbiają wszyscy Samnyasini i Uczniowie Drogi Duchowej jaka wiedzie do Niebios Dewalayam!

Błogosławieni wszyscy Samnyasini i Uczniowie Świątyni Dewalaya, Błogosławieni wszyscy, którzy trudzą się dla Chwały Bogini Himawanti. Mateczko, Tyś najstarszą Dewi, najstarszą Boginią tej planety, a wszystkie istoty, tak ludzie jak Dewy i Upadewa (Półanioły) zrodzone są z Twojego Niepokalanego, Przenajświętszego Łona. Tyś jest opiekunką i strażniczką Nieśmiertelnych Mistrzów Mędrców w Himalajach. Pomóż mi wypełnić Boską Misję, dla jakiej zostałem na ten świat przysłany i godnie powrócić do Krainy Twej Niebiańskiej Światłości na Niebiosach Devalaya. Tyś jest Pramatką Wieczną Bogini, Królowo Aniołów Świetlistych, która prowadzi ludzi Ścieżką Inicjacji do Niebios. Tyś Władczynią Ścieżki Uczniostwa, Drogi Światła Siedmioducha, Strażniczką sekretu Siedmiu Ćakramów, o których bez Ciebie ludzie nic nie mogą wiedzieć. Ty Mateczko Przenajświętsza kontrolujesz życie wszystkich zrodzonych stworzeń, albowiem każda pierwsza para żyjących istot wyszła z Twego Wielkiego Łona. Każde życie wychodzi o Bogini z Twego Łona i do Twej Światłości zmierza każda żyjąca dusza stworzeń. Święta Menā, tyś jest największym skarbem całej ludzkości, Ty stwarzasz gatunki i formy istot i Ty Mocą Woli wprowadzasz żywe stworzenia do istnienia. Ty Matko Niebiańska opiekujesz się rozwojem dusz w każdej formie stworzenia aż do ich kresu.

Tyś jest Świętą Teściową Śiva – Jahwah, Mahādewa, Największego Anioła, Przeogromnej Wielkiej Łaski, pozwalającej duszom żywym oczyszczać się i rozwijać w odpowiednich dla nich formach. Ty manifestujesz się jako Śri Lākinî, Rudranî, Bogini całej ożywionej Przyrody, Tyś jest Duszą Życia, Tyś jest Świętą Duszą Matką całej Przyrody i Ciebie czuć wokół każdego Stworzenia! Ciebie wielbimy i Ciebie czcimy codziennymi pokłonami i każdego Twojego Posłańca, jakiego przysłałaś dla Zbawienia i Wyzwolenia ludzkości. Tyś Najświętszą Królową, Strażniczką Życia na planecie Ziemia, Tyś Boginią – Władczynią i Rodzicielką Stworzeń. Tyś jest uroczą siostrą Yamadewa, Anioła Władcy Śmierci, który czuwa nad długością życia cielesnych form, aby istoty mogły się rozwijać i doskonalić oraz doświadczać skutków swoich czynów. Tyś Bogini Himawanti dobroczynną Łaską, która wydłuża życie, dodając dni i lat! Ciebie wielbimy Boska Mateczko, Rodzicielko Stworzeń i Mocą Twą oczyszczamy cały kraj ze wszelkiego skażenia i skalania, albowiem Tyś jest Menā nieskalana i Twoje Światło oczyszcza istoty, dając Przebudzenie. Twój Duch o Bogini przenika całą planetę i ożywia stworzenie jak blask porannego Słońca pośród rosy. Ty karmisz i podtrzymujesz swoje dzieci, a są to wszystkie oddychające, żyjące na Ziemi Stworzenia.

Ku Twej Chwale Mniejszy Śiwa, Pan Himawant śpiewa Hymny Czci i Chwały. Tyś objawiła, aby każdy Samnjasin i każdy Uczeń Drogi wiernie służył swemu Guru, spełniając rychło każdą prośbę, radę czy polecenie. Twój Duch, Praświatło o Szekinah zapisuje każde zdarzenie i każdy czyn Stworzeń Ziemi i Tyś jest Kroniką Żywą przestrzeni tej planety. Tyś jest Bogini Akaśą, Eterem, Duchem wszystkich żywych stworzeń. Bogini Himawanti, Ty stwarzasz ciągle nowe rasy i gatunki żywych istot, a kiedy jedna forma ewolucji się wyczerpuje i giną, dajesz duszom wcielającym się, nową, lepszą i wyższą formę przejawienia. Królowo Niebios Dewalaya, Światłości Pochłaniającej grzechy i skalania, prowadź mnie, ożywiaj i ochraniaj i bądź na zawsze strażniczką Drogi, jaką podejmuję przyjmując Święte Inicjacje Ścieżki Laya! Śrî Himawanti, Twój kult sprawują wszyscy prawdziwie religijni ludzie, półniebianie i anioły–niebianie na Niebiosach, w Królestwie Bożym. Każdy inteligentny i uczony człowiek, anioł czy upadewa, gorliwie czci Święte Imiona Twoje o Menā, Śri Himawanti Dewi!

Chwała Tobie i Cześć Królowo i Władczyni wszelkiego życia tej planety Ziemia. Ciebie czci i rozumie każdy, kogo ekologiczna i społeczna świadomość jest obudzona i rozwinięta, a wszyscy szamani i uzdrowiciele tej planety działają w Twoim Duchu i czerpią siłę z Twej Boskiej Mocy, bo Tyś jest Praświatłem i Praźródłem Życia wszystkich stworzeń. Ty Menā tworzysz formy przejawienia spełniając Dobrą Wolę Bożą i za Tobą Najświętsza Matko podąża każdy prawdziwie religijny człowiek. Twoich Tajemnic strzegą Wtajemniczeni Mistrzowie Nieśmiertelności i Życia Wiecznego i dla obrony imienia Twego w ogniu stosów inkwizycji, ginęły miliony Twych wielbicieli i kapłanek! I dzięki Tobie trwa oraz rozwija się wszelkie życie albowiem Ty odradzasz życie w nowej formie i Ty posiewasz wszystko, co rośnie, żyje i oddycha. Tyś jest najbardziej godna czci i chwały, Najwyższa, Niebiańska Dziewico, Niepokalana. Ciebie nie dotyka żaden grzech ni skalanie materialnych stworzeń, Tyś Odwieczna, nigdy się nie rodzisz ani nie umierasz, Tyś Światłem Wiecznym. Chwałę Twoją podziwiamy w rozkwicie życia każdej wiosny i w pięknych barwach jesieni. Chwałę Twoją Menā, widzimy w pięknie przyrody i wspaniałości życia, a każdy rozumny człowiek, wielbi Ciebie i wysławia, bo Tyś jest Koroną Życia i Chwałą Stworzenia Święta Lākinî – Himawantî.

Ach, Menā oczyszczaj ten kraj, oczyszczaj całą planetę, niech Twój kult wszędzie rozkwita, albowiem nadchodzi nowa Wiosna Twojej Chwały. Prabogini, o Tobie pamięta każda kultura i wszędzie jest pamięć o Twoich Kapłankach, bo Tyś źródłem życia, Pramateczką stworzeń żywych. Ty inspirujesz obrońców życia stworzeń, gorliwych obrońców przyrody, Ty Najświętsza Matko pośród Bogiń inspirujesz prawdziwych ekologów. Ty Bogini zgromadzasz wszystkie Dzieci Światła, zgromadzasz córki i synów Boga Żywego, Boga Życia w każdym kraju, aby jako Wspólnota Himawanti tworzyli Społeczność Świętych i Wtajemniczonych oraz Wspólnotę Kapłańską dla Kapłanek i Kapłanów Bogini. Ku Tobie lgnie każde Serce, otwarte dla Boga i Proroków, Posłańców, ku Tobie lgnie każdy, kto Syna Bożego czy Córkę Bożą Miłuje! Ty nauczasz Prawdziwej, Najwyższej Miłości i Tworzysz Wspólnoty Miłości bez zazdrości, bo z Twojego Serca płynie Liliowy Blask Boskiego Miłowania! Chwała Tobie Bogini Śrî Himawanti Dewi, Chwała i cześć po wszystkie wieki wieków, aż do skończenia świata! Om Ah Hum! (Amen!)

WIELKA PRAKTYKA BOGINI – PRAMACIERZY STWORZENIA

Praktyka duchowa i ofiarnicza jest podstawą wszelkiego rozwoju wewnętrznego, podstawą tak kultu jak kultury, która jest duchowa, jeśli odnosi się do wielkich ideałów ludzkości jak Światło, Miłość czy Prawda. Rozpoczynamy duchową praktykę związaną z żeńską Boskością, Boginią od skupienia, wyciszenia, odczuwania przestrzeni, harmonizowania z Przyrodą, pojednania z życiem, od akceptacji życia, jako wielkiej duchowej wartości! Z Wielkiego Praświatła i z Pramiłości wyłania się postać pięknej, żeńskiej istoty, wiecznej duszy, która jest Wspólną Jaźnią, wspólną Duszą wszystkich stworzeń, Duszą wszystkiego, co żyje, a w szczególności ludzkości! Odczuwamy energię i moc, odczuwamy ducha Bogini, uświadamiamy sobie coraz bardziej swoje pojednanie z Miłującym Sercem Bogini, ze współczującą i pełną miłosierdzia dla wszystkich stworzeń Śri Himawanti Devi, czczoną w Polsce jako Divya Laila, a w Egipcie i Europie Zachodniej jako Bogini Isis.

Oddychamy trochę głębiej, aby odświeżyć i zregenerować swoje wnętrze, aby potężna moc Bogini Dobroci i Prawdy przeniknęła do ciała i do umysłu! Całe serce i cały umysł, całe nasze wnętrze przepełnia się myślą o imieniu, dźwiękiem imienia Bogini, a usta delikatnie, choć z wewnętrzną mocą szepcą wiele razy frazę modlitwy, która przywołuje, inwokuje Świętą Obecność Macierzy Świata, o której tyle uczyli w przekazywanych misteriach Helena i Nikołaj Roerich czy Śri Umadevi Wanda Dynowska!

Om Śri Himavantyai Namah! Chwała Tobie Królowo Światła i Boskości!
Om Śri Himavantyai Namah! Om Śri Himavantyai Namah! Om Himavantyai Namah!
Chwała Tobie Najświętsza Mateczko, Chwała i Cześć!

Szczere serce i rzetelna praktyka szybko i zawsze bezpiecznie otwierają Wrota Niebios tym, którzy praktykują z Najświętszym imieniem Bogini Śri Himavanti Devi! I chociaż czciciele Świętej Bogini bywają represjonowani publicznie w krajach ciemnoty i zacofania religijnego takich jak Polska czy Iran, to Rozumny i Serdeczny Kult Bogini odradza się, ogarnia coraz większe rzesze oddanych Poszukiwaczy i Wielbicieli, wyświęca nowe Kapłanki i Kapłanów oferując też możliwość uczestniczenia w misteryjnych, ezoterycznych szkołach i bractwach duchowego rozwoju, nie tylko w zamkniętych Aśramach na Wschodzie! Odkrycia z przełomu II/III tysiąclecia pokazują, że rytuały związane z Bogini sprawowano w Europie już setki tysięcy lat temu, a nie tylko przez ostatnich kilka tysięcy lat. Więcej nauk i praktyk szukaj w grupach Wielbicieli Bogini – Pramatki Stworzenia!

Om Śri Himawantyai Namah!

Siedzenie w kręgach i śpiewanie pieśni poświęconych Bogini przy rytualnym kręgu Ognia, szamańskie tańce i ekstatyczna muzyka porywająca dusze do czynów wzniosłych i szlachetnych, wszystko to towarzyszy tradycji kulturowej i kultowej Bogini – Pramatki Stworzeń! W całej Europie przez ostatnich kilkadziesiąt lat Kult Bogini uległ pewnej odbudowie po wiekach katolickiego ucisku i terroru! Ale mówiąc językiem Biblii, Boska Matka powraca z wygnania i zajmuje jako Królowa Niebios oraz Ziemi, jako Śri Himawanti Dewi należne swoje miejsce, a ci, którzy rugowali Matkę Wszechrzeczy z jej Tronu odchodzą w wieczny niebyt. Mówi o tym nawet proroctwo biblijnej Apokalipsy, a Zły Smok Vaticanus nie jest w stanie pokonać Niewiasty, Dziewiczej Bogini Przedwiecznej, jaką jest Najwyższa Matka Adimata, Amma, Amba, Bogini Himawanti znana pod bardzo wieloma imiona we wszystkich kulturach, jako obleczona w słońce i księżyc z koroną dwunastu gwiazd – ścieżek jogi i tantry! Tańce dla Duchowej Jedności i Pokoju, piękne śpiewania, szamańskie inicjacje oraz wtajemniczenia, to wszystko jest szczególnym dziedzictwem SŁOWIAN, narodu polskiego i innych! Dlatego oddajemy się najlepiej codziennie powtarzaniu i kontemplowaniu Boskiego Imienia: OM ŚRI HIMAWANTYAI NAMAH! DŹAI SIDDHI HUM!

Recytuj, choć frazę „Om Himavantyai Namah” w cyklach po 108 razy w połączeniu z głębokim oddychaniem i medytacją posyłania Światła oraz Miłości do wszystkich stworzeń z całego swego serca! Chwała i Cześć Bogini Światła, Miłości i Prawdy, Śri Himawanti Dewi! Wielbiciele Bogini są w większości polskich miast, a duchowa kultura Bogini odradza się ogarniając kraj!

Wszystkich ludzi DOBREJ WOLI zapraszamy do rozsyłania niniejszej publikacji na wszelkie dostępne polskojęzyczne adresy emailowe w celu rozpowszechnienia Prawdziwej Wiedzy o Kulturze Bogini! Możesz też wydrukować niniejszy tekst i rozpowszechniać w formie ulotki dla przywrócenia prawdziwej, indoeuropejskiej kultury duchowej narodom europejskim, a szczególnie słowiańskim!

Om Himavantyai Namah! 

Opracowanie i redakcja artykułu dla portalu Himavanti:

Arkadiusz Bolesław Lisiecki – Indrapati – Wrocław;

Paweł Ćwięka – Kafi – Kraków, Gliwice 

LINKI

Bogini Himawanti – Miłość, Światło i Prawda 

http://www.himavanti.org/pl/c/himavanti/bogini-himavanti-milosc-swiatlo-i-prawda

HATHOR – Egipska Bogini Magii Syriusza i Plejad

http://www.himavanti.org/pl/c/himavanti/hathor-egipska-bogini-magii-z-syriusza-i-plejad 

Lalita Devi – Bogini Śri Lalita Tripurasundari

http://www.himavanti.org/pl/c/himavanti/lalita-devi-bogini-sri-lalita-tripurasundari 

Bogini Kali Dewi 

http://www.himavanti.org/pl/c/himavanti/bogini-kali-devi 

Tantra – Śri Vidya – Święta wiedza i magia Bogini Kundalini 

http://www.himavanti.org/pl/c/medytacje-kundalini-tantra-joga-samadhi/tantra-sri-widja-swieta-wiedza-i-magia-bogini-kundalini 

Kundalini – Indyjski kult Bogini Miłości, Prawdy i Mocy 

http://www.himavanti.org/pl/c/medytacje-kundalini-tantra-joga-samadhi/kundalini-indyjski-kult-bogini-milosci-prawdy-i-mocy 

Wirat – Ścieżka Mahadewi (Wielkiej Bogini) 

http://www.himavanti.org/pl/c/ezoteryka-serca/042-wirat-sciezka-mahadewi