Wprowadzenie do Indyjskiej Astrologii

Aby stać się znawcą astrologii indyjskiej trzeba poznać ze szczegółami Wedy i hinduską mitologię, filozofię i kosmologię oraz tajniki astronomii. NAKSZATRY są bardzo ciekawe i wykazują wiele podobieństwa do tego, co wiadomo z zachodniej astrologii lunarnej. Można powiedzieć, że astrologia hinduska tak czy owak jest lunarna z uwagi na 27 znaków księżycowych, które bardzo łatwo nałożyć na znaki solarne, gdyż mają wspólny początek. Wychodzi po 2 i ¼ Nakszatry na jeden znak solarny (Rasi).

Weda, według tradycji hinduskiej, oznacza podstawową wiedzę i prawdę. Zgodnie z jej zapisami na początku Brahman – Bóg (Archanioł), żyjący w błogim Świecie Duchowym, stworzył, z własnego światła, małe dusze (Dźiwa), czyli nas. Żyliśmy jak promyki jego światła, niezróżnicowani, nieaktywni, nieświadomi. Z czasem dusza – Dźiwa (Jiva) została ożywiona i zróżnicowana a my, pod wpływem otaczającej nas niczym nasze własne ciało i wszechświat, potęgi boga, rozpoczęliśmy życie w materialnym świecie. Celem materialnego życia jest uczestnictwo w dramacie i ciągła nauka. Wszystko dzieje się pod kontrolą i ku przyjemności Boga Śiwa. Wszechświat został stworzony przez Pana Brahma, zgodnie z wytycznymi i autorytetem wyższych form Boga Śiwa. Część przekazanej wiedzy stanowiła Astrologia. Brahma uzyskaną wiedzę przekazał synom, którzy z kolei przekazali ją swoim uczniom, jak Vyasadeva i Paraśara. Ci z kolei zapisali ją w księgach wedyjskich. Do dzisiejszego dnia astrologia na Dalekim Wschodzie przepojona jest odniesieniami religijnymi. Cztery filary religii to: Prawdziwość (Satya), Litościwość (Kszama), Czystość (Śuddhi) ciała, zdrowia, w jedzeniu, myśleniu, mówieniu i Surowość obyczajów. 

Astrologię wedyjską charakteryzuje duża ilość technik interpretacji horoskopu urodzeniowego. Przykładowo Daśas dostarcza narzędzi do dość precyzyjnego przewidywania nadchodzących trendów, zmian i wydarzeń w życiu człowieka. Astrolodzy wedyjscy głębiej dostrzegają to co spotka w życiu właściciela horoskopu. W tradycji astrologii wedyjskiej gwiazdy stałe i ich konstelacje odgrywają większą rolę niż w astrologii zachodniej. Rozmieszczenie 27 podstawowych gwiazd stałych w horoskopie jest dość głęboko analizowane podczas jego interpretacji. Bada się ostatecznie od 70 do nawet 120 gwiazd stałych!

Horoskop w astrologii wedyjskiej ma kształt kwadratu i jest wyliczany dla siedmiu świętych planet od Słońca do Saturna i dwóch niewidzialnych planet księżycowych: Rahu i Ketu. Istotne są wyliczenia tak zwanej HORA – godzin planetarnych, których bieg rozpoczyna się o wschodzie Słońca! Tabela pokazuje bieg Horas w kolejności w jakiej przemierzają planety od wschodu słońca w sobotę, ale też w inne dni, bo kolejność pozostaje stała acz w dół od każdej rozpoczynającej planety i dalej od Saturna znowu w dół.

• Saturn – Śani – rozpoczyna dzień w sobotę – Mantra: Om Śanaye Namah!
• Jowisz – Guru – rozpoczyna dzień w czwartek – Mantra: Om Gurawe Namah!
• Mars – Mangala – rozpoczyna dzień we wtorek – Mantra: Om Mangalaya Namah!
• Słońce – Surya – rozpoczyna dzień w niedzielę – Mantra: Om Suryaya Namah!
• Wenus – Śukra – rozpoczyna dzień w piątek – Mantra: Om Śukraya Namah!
• Merkury – Budha – rozpoczyna dzień w środę – Mantra: Om Budhaya Namah!
• Księżyc – Ćandra – rozpoczyna dzień w poniedziałek – Mantra: Om Ćandraya Namah!

Dla prawidłowego ustalenia godziny planetarnej – Hory – potrzeba pamiętać, że zarówno dzień jak i noc dzieli się na 12 równych odcinków czasu. Oznacza to, że latem hora dzienna jest długa a hora nocna krótka, zaś zimą odwrotnie, bo 1/12 dnia to zimą ledwie 40 minut, zaś 1/12 nocy to i ponad 1,5 godziny zegarowej wypadnie. Jeśli takie wyjaśnienie nie jest oczywiste, to znaczy że rozumiemy dlaczego sporo czasu wymaga na opanowanie astrologii wedyjskiej! Bieg planet przykładowo w środę za dnia jest następujący: budha – ćandra – śani – guru – mangala – surya – śukra – budha – ćandra – śani – guru – mangala! Noc rozpoczyna kolejna planeta: surya i mamy kontynuację przez kolejnych 12 równych części nocy, a czwartek od wschodu słońca rozpoczyna znów planeta guru, czyli Jowisz.

Astrologia wedyjska podobnie jak współczesna indyjska nie bierze pod uwagę planet zewnętrznych, chociaż Uran (Urnah) prawdopodobnie był znany pradawnym mędrcom. Uzasadnia się, że planety poza Saturnem nie wpływają w ogóle na losy jednostek, a jedynie co najwyżej na całą planetę lub cywilizację i to w niewielkim stopniu. Wyjaśnia się także, iż wpływy obiektów niewidzialnych układają się w dwie siły znane jako Rahu i Ketu – odpowiednio Głowa Smoka i Ogon Smoka Niebieskiego. Współcześnie analiza Rahu i Ketu ogranicza się jednak zwykle do ich postaci węzłów księżycowych i zachodniej astrologii w tym względzie. Prawdopodobnie, pomimo badania znaków ptolemejskich to jednak pomijanie planet zewnętrznych poza Saturnem (Uran, Neptun, Pluton) daje bardziej sensowne wyniki w analizie horoskopów urodzeniowych, jako że wiedza intuicyjna o planetach niedawno odkrytych nie miała nawet jak być sprawdzona doświadczalnie w przeciągu setek czy tysięcy lat obserwacji. Pluton od odkrycia nawet jednego obiegu wokół Słońca nie wykonał – to i nie można nawet jednego obiegu podsumować. Działanie archetypowe planet do Saturna ma za sobą długą tradycję i można powiedzieć że poprzez obserwacje jest dobrze udokumentowane, nawet jak dalej nie do końca wiadomo naukowo jak się ten wpływ rzeczywiście odbywa. Fizykalny wpływ Księżyca oraz Słońca na życie na Ziemi bywa jednak przedmiotem wykładu na studiach astronomicznych.

Typowa kolejność opracowywania planet odpowiada panowaniu planet nad kolejnymi dniami tygodnia w ich ustalonym wedyjskim porządku: niedziela – Słońce, poniedziałek – Księżyc, wtorek – Mars, środa – Merkury, czwartek – Jowisz, piątek – Wenus, sobota – Saturn. Każda planeta rządząca całą dobą wedyjską jest planetą panującą od wschodu słońca w danym dniu, a człowiek urodzony w nocy przykładowo z czwartku na piątek jest zawsze pod władzą Jowisza, rządzącego czwartkiem od wschodu słońca włącznie z następującą po dniu nocą, aż do piątkowego wschodu słońca, kiedy nad kolejną dobą obejmuje władzę Wenus! Tak planety rządzą i całą dobą i jeszcze konkretnymi horami w ciągu każdej doby. Za początek doby przyjmuje się ściśle moment kiedy tarcza słońca zaczyna się wyłaniać, a nie kiedy się już cała wyłoni albo kiedy wychodzi jej środek ponad horyzont, co jest bardzo istotne dla ustalenia zjawisk i często dyskutowane w środowisku astro-specjalistów.

Bieg żywiołów – Tattwas – także liczony zawsze z rozpoczęciem wedyjskiej doby od wschodu słońca to przez kolejne 24 minuty po kolei: eter (akaśa) – wiatr – ogień – woda – ziemia. Pięć żywiołów po 24 minuty to daje dokładnie 2 godziny zegarowe. Cykl się znów powtarza, a każde kolejne dwie godziny są w ajurwedzie związane z innymi systemami czy narządami wewnętrznymi organizmu. System wedyjski wymaga dokładnej znajomości czasu miejscowego, ale w starożytności pomiary czasu były na bardzo wysokim astronomicznym poziomie. Dokładnie w czasie wschodzenia i w czasie zachodzenia słońca czy księżyca wykonuje się rozmaite rytuały, stąd obserwacja tych momentów jest bardzo ważna i istotna. Dość powiedzieć, że tradycyjna doba wedyjska podzielona jest na 30 godzin po 48 minut każda zwanych Muhurtami lub na 60 Tattwas właśnie (bo 2×24 minuty daje 48 minut). Opanowanie miar czasu i sposobów ich wyliczania to podstawa bez której nie ma sensu brać się za jakieś interpretacje horoskopów, bo najpierw trzeba się nauczyć myśleć po wedyjsku!

Astrologia wedyjska bazuje na prawie karmy, które mówi, że sposób życia w poprzednich wcieleniach ma istotny wpływ na życie doczesne. Dżjotisza przywiązuje również znaczną wagę do rozwoju duchowego człowieka. Ciało człowieka składa się z materii i umysłu. Materia przejawia się w formie energii żywiołów: ziemi, ognia, powietrza, wody i eteru. Człowiek w każdej chwili zmienia swoje ciało, manifestując się jako młodzieniec lub starzec. Ukryty w ciele duch jest ponad ciałem i w chwili śmierci człowieka przenosi się do innego ciała. Nie jest to powód do rozpaczy ponieważ nowe życie może być lepsze. Astrolog wedyjski powinien rozumieć tę filozofię ponieważ jest ona obecna w horoskopie urodzeniowym. Ściślej zapis horoskopu urodzeniowego to obraz karmana przyniesionego z poprzednich wcieleń. Można poszukać jakie przeszkody się mogą pojawić i jakie perspektywy najlepiej rozwijać, co trzeba pokonywać i przezwyciężać aby się rozwijać. Celem życia człowieka jest pozbycie się karmy, tak dobrej jak i złej. W ten sposób uwalniamy się od ponownych narodzin i śmierci, i powracamy do świata duchowego, przepełnionego szczęściem i miłością. W celu łatwiejszego przejścia do tego stanu Weda proponuje Mahamantry, takie jak Gayatri – główna wedyjska Mahamantra rozpuszczająca karmana z pomocą światła. Jogin to osoba z karmą “ani dobrą ani złą”, ale taki stan trzeba sobie wypracować, czasem przez kilka wcieleń!

We współczesnych Indiach astrolodzy nadają imiona nowonarodzonym dzieciom, zgodnie z pozycją Księżyca w horoskopie, aranżują małżeństwa, przypisują talizmany, kamienie, herby, święte mantry, by zrównoważyć negatywne oddziaływanie planet. Do wykonywania tych odpowiedzialnych funkcji wymagana jest kilkunastoletnia nauka astrologii w specjalnych szkołach.

ŻYWIOŁY – 12 ZNAKÓW SŁONECZNYCH

Zgodnie z tradycją ezoteryczną cztery podstawowe żywioły w przyrodzie: Ogień, Ziemia, Powietrze i Woda, ożywiają nasze ciało i duszę. W horoskopie urodzeniowym są one reprezentowane przez 12 bazowych modeli energetycznych zwanych solarnymi znakami zodiaku. Do poszczególnych żywiołów przynależą następujące znaki zodiaku:

• Agni – Ogień: Baran, Lew, Strzelec
• Prithiwi – Ziemia: Byk, Panna, Koziorożec
• Waju – Powietrze: Bliźnięta, Waga, Wodnik
• Apas – Woda: Rak, Skorpion, Ryby

Znaki Ognia i Powietrza reprezentują aktywną, apollińską energię męską. Znaki Wody i Ziemi reprezentują dionizyjską, bierną energię płci pięknej. Kolejne cztery żywioły w znakach solarnych dają tak zwany czwór-miesiąc, jedną trzecią roku, a w każdej takiej trzeciej części roku zaleca się kilkudniowe praktyki duchowe intensywnego typu. Zawsze w religiach objawionych wypadają jakieś trzy większe święta w roku, co jest odbiciem tego astrologicznego, kosmicznego prawa czwór-żywiołu.

JAKOŚCI ZNAKÓW SŁONECZNYCH (RASI)

Znaki dzielimy również na Kardynalne, Stałe i Zmienne.

• Znaki Kardynalne: Baran, Rak, Waga i Koziorożec symbolizują działanie skierowane na cel.
• Znaki Stałe: Byk, Lew, Skorpion i Wodnik stabilizują rzeczywistość.
• Znaki Zmienne: Bliźnięta, Panna, Strzelec i Ryby posiadają umiejętności adaptacyjne i nastawione są na częste zmiany.

FAZY ROZWOJU

Poszczególne znaki zodiaku, począwszy od równonocy wiosennej czyli znaku Barana, symbolizują kolejne etapy rozwoju człowieka. Ich znaczenie przedstawia się w formie archetypowych symboli, czyli opisując typowe sytuacje z życia ludzi, odpowiadające poszczególnym znakom. Symbolika archetypów zazwyczaj przedstawia treści zawarte w nieświadomości zbiorowej ludzi. Archetypowy charakter solarnych znaków zodiaku uzasadnia ich podobieństwo znaczeniowe do domów w horoskopie. Z punktu wiedzy wedyjskiej i jogi należy zwrócić uwagę na analogię znaków słonecznych – Rasi – do płatków lotosu Anahata w sercu oraz lotosu Gurućakry na szczycie głowy. Oba lotosy mają 12 płatków i 12 bidźa mantramów, czy 12 promieni energii, co bardzo dobrze oddaje analogię do 12 słonecznych znaków zodiaku.

ASPEKTY POMIĘDZY ZNAKAMI

Planety ogniskują energię znaku, w którym przebywają, “aspekty planet ” odzwierciedlają również relacje energetyczne pomiędzy znakami zodiaku.

• Trygon – 120°. Energie znaków tego samego żywiołu w pełni z sobą harmonizują.
• Sekstyl – 60°. Fazy Wody i Ziemi oraz Powietrza i Ognia są komplementarne.
• Kwadratura – 90°. Pogodzenie energii tych znaków jest możliwe, ale ich integracja wymaga wysiłku i czasu.

Energie znaków reprezentujących te same jakości wynoszą: 90° i 180° i są nieharmonijne.

NAKSZATRAS – ZNAKI KSIĘŻYCOWE

SYSTEM PTOLEMEJSKI (Gwiazdozbiorowy, Współczesny Indyjski)

1. Aświni – 13-27 IV
2. Bharani – 27.IV – 11.V
3. Krittika – 11-25.V
4. Rohini – 25.V-8.VI
5. Mrgaśira – 8-21.VI
6. Ardra – 21.VI – 5.VII
7. Punarwasu – 5-19.VII
8. Puśja – 19.VII – 2.VIII
9. Aśleśa – 2-16.VIII
10. Magha – 16-30.VIII
11. Purwa Falguni – 30.VIII – 13.IX
12. Uttara Falguni – 13-26.IX
13. Hasta – 26.IX – 10.X
14. Ćaitra – 10-23.X
15. Swati – 23.X – 6.XI
16. Waiśakha – 6-19.XI
17. Anuradha – 19.XI – 2.XII
18. Dźjesztha – 2-15.XII
19. Mula – 15-28.XII
20. Purwa Aśadha – 28.XII – 11.I
21. Uttara Aśadha – 11-24.I
22. Śrawana – 24.I – 6.II
23. Dhaniszta – 6-19.II
24. Śatabhiszek – 19.II-4.III
25. Purwa Bhadra – 4-17.III
26. Uttara Bhadra – 17-31.III
27. Rewati – 31.III-13.IV

RASI – Zodiak Solarny (Sajana i Nirajana ma takie same nazwy znaków ale inne daty)

1. Baran – Meśa
2. Byk – Wrśabha
3. Bliźnięta – Mithuna
4. Rak – Karka/tha
5. Lew – Simha (Sinha)
6. Panna – Kanja (Kanyaa)
7. Waga – Tula
8. Skorpion (Niedźwiadek) – Wrśćika
9. Strzelec – Dhanus
10. Koziorożec – Makara
11. Wodnik – Kumbha
12. Ryby – Mina (Meena)

TATTWAS – ŻYWIOŁY

1. AKAŚA – Eter, Duch, Przestrzeń, Kosmos
2. WAYU – Wiatr, Powietrze
3. AGNI – Ogień
4. APA – Woda
5. PRTHIWI – Ziemia

Za ojca współczesnej popularnej astrologii indyjskiej uważa się często starego mędrca Paraśara Muni. Paraśara żył 1500 lat przed erą chrześcijańską i był jednym z pierwszych astrologów wykonujących horoskopy urodzeniowe ludziom wszystkich kast. Specjalizował się w astrologii medycznej. Kopie jego manuskryptów znajdują się w Indiach. Paraśara jest również autorem pięknych ezoterycznych hymnów poświęconych Ryg Wedzie, które były mantrami na cześć bóstw planet. Innym ważnym astrologiem, żyjącym w tamtych czasach był Ranawira, który specjalizował się w astrologii porównawczej, kobiecej oraz psychologicznych aspektach astrologii. Astrologia wedyjska kładzie nacisk na psychologiczne poznawanie charakteru człowieka, ale ma także charakter bardzo prognostyczny, gdyż wskazuje dobre okresy w życiu, ostrzega przed niebezpieczeństwami.