Bô Yin Râ – Życie i Nauki Mistrza Światła Himavatu (Himavantu)
Biografia w encyklopedycznym skrócie: Joseph Anton Schneiderfranken (ur. 25 listopada 1876 w Aschaffenburgu, zm. 14 lutego 1943 w Massagno/kanton Ticino) – niemiecki pisarz i malarz. Jego prawdziwe nazwisko brzmiało Schneider, ale zmienił je, dodając do zbyt popularnego w Niemczech nazwiska przyrostek Franken (od Frankonii skąd pochodził). Jego rodzina była niezamożna i bardzo konserwatywna, a ojciec podobno czytał tylko te książki, które wskazywał Kościół jako niezagrażające wierze. Swoje dzieła artystyczne i duchowe natomiast podpisywał jako Bô Yin Râ. J.A. Schneiderfranken dorastał w Aschaffenburgu i we Frankfurcie nad Menem. Malarstwo studiował na europejskich akademiach m.in. we Frankfurcie, Monachium, Paryżu czy Wiedniu. W latach 1912–1913 podróżował po Grecji, gdzie namalował i napisał wiele ze swoich dzieł, między innymi pierwsze filozoficzno-mistyczne dzieło „Światło z Himavatu”. Podczas I wojny światowej został wcielony do wojska i wysłany do Królewca, a wiosną 1917 roku skierowany do obozu jenieckiego w Görlitz jako tłumacz języka greckiego. Tam zafascynował się dobrze znanym mistykiem Jakubem Böhmem i w roku 1921 założył Stowarzyszenie Mistyki Jakuba Böhmego (Jokob Böhme Bund). W roku 1923 wyjechał do Szwajcarii, gdzie zmarł w 1943 roku. Mistyk Schneiderfranken napisał ponad 40 książek i namalował ponad 200 obrazów.
Na Śląsku Cieszyńskim koncepcje duchowe mistyka Bo Yin Râ cieszyły się wielkim zainteresowaniem, a jego obraz Jezusa z Nazaretu należał do najpopularniejszych wizerunków. Dzięki Tomaszowi Ogiermanowi Mańskiemu już po II wojnie światowej powstały liczne tłumaczenia dzieł Bo Yin Râ. Z tego względu jego twórczość należy uznać za jedną z najistotniejszych inspiracji alternatywnej duchowości regionu, związanej jak napisał w Credo, ze Światłem Himavantu. Jak wielu ezoteryków i mistyków żyjących na przełomie XIX i XX wieku, Bô Yin Râ rozwijał synkretyczny system duchowości oparty o wartości uniwersalne. W popularyzacji tych poglądów zasadniczą rolę odegrała jego twórczość, zarówno literacka, jak i jego malarstwo. Wiele jego książek o duchowości i mistyce ma stosunkowo niewielkie rozmiary, a mimo to stały się one prawdziwymi bestsellerami, tłumaczonymi na różne języki europejskie, i cztanymi przez kolejne pokolenia uczniów duchowości i mistyki. Zasadnicza część tych publikacji weszła w cykl zatytułowany Hortus Conclusus. Bô Yin Râ pisał w specyficznym stylu, tworząc rodzaj ezoterycznych traktatów na temat nowocześnie pojmowanej duchowości, opartej na wewnętrznym i osobistym doświadczeniu, zogniskowanym wokół idei immanencji sacrum (świętości), do praktykowania której szczerze zachęcał. Czasem w jego książkach pojawiają się wiersze. Niektóre utwory stanowią rodzaj fabularnych opowiadań o charakterze inicjacyjnym. W swoich opisach posługiwał się nieraz metaforyką narodzin Boga w człowieku zaczerpniętą z pism Böhme i z tradycji mistyki mistrza Eckharta (ok. 1260–1328) (Nastali 1999; Zsok 2001).
Mistyk Bô Yin Râ zawsze podkreślał, że jego koncepcje są kontynuacją chrześcijańskiej teozofii bohemiańskiej i jako takie stoją w pewnych kwestiach w opozycji względem interpretacji członków Towarzystwa Teozoficznego, a przede wszystkim niektórych pomysłów Heleny P. Bławatskiej (1831–1891). Niezależnie od tej odrobiny krytyki (przeprowadzonej zwłaszcza w książce Mein Licht!, 1921), w systemie Bô Yin Râ istnieje wiele elementów wspólnych z koncepcjami członków Towarzystwa Teozoficznego, a co za tym idzie także Radża Jogi jaką uprawia się wewnątrz TT i nie ulega wątpliwości, że mogły one stanowić dla niego ważną inspirację. Fascynował się wielce wieloma współczesnymi mu autorami i dziełami jak chociażby „Nauką i Życiem Mistrzów Dalekiego Wschodu” czy cyklem nauk Yogi Ramacharaka czyli Atkinsona. Przede wszystkim uważał on siebie za inicjowanego i posłańca Białego Bractwa czyli Świetlistej Wspólnoty („Lichtgemeinschaft der Leuchtenden des Urlichts”), o czym wspominał na przykład w wierszu otwierającym Księgę rozmów (1934: 3–4). Idea ta była bardzo blika koncepcji Mahatmów z Himalajów i pochodzi z Bractw Himavantu, gdzie mamy trzy główne Zakony Mistyków, a łacznie Dziesieć Zakonów Mistyki i Duchowej Jogi łączącej z Mistrzami Świetlistej Hierarchii czyli z Wielką Białą Lożą. Podobnie jak członkowie Towarzystwa Teozoficznego Bô Yin Râ interesował się też głęboko duchowością Wschodu, szczególnie Naukami z Kół Mistrzów Tybetańskich i Hindukuszu. Pisał wręcz: „Czynimy dzieło Dalekiego «Wschodu», dzieło świecącego d n i a wieczności” (1923e: 17). Za istotny element wschodnich tradycji uważał uznanie reinkarnacji. Podobnie, jak członkowie Towarzystwa Teozoficznego był przeciwnikiem eksperymentów spirytystycznych (wywoływania duchów osób zmarłych).
Duchowa Trylogia Mistrza Bo Yin Ra obejmująca Księgę Boga żywego (1923a), Księgę człowieka (1923b) i Księgę zaświata (1923f) należała do kluczowych osiągnięć Bô Yin Râ, ponieważ w tych właśnie publikacjach została zawarta esencja jego nauk i przemyśleń. Autor już we wstępnie do Księgi Boga żywego zastrzegał, że pozycja ta została przeznaczona dla ludzi wątpiących i poszukujących. Jednocześnie podkreślał, że zawiera ona „prastarą mądrość” przechowywaną do tej pory w tajemnicy, dla której nadszedł czas objawienia (1923a: 26–27), a płynącą z niej wiedzę należy po prostu „p r z e ż y ć w swojem wnętrzu” (1923a: 28). W Księdze człowieka Bô Yin Râ zawarł podstawowy szkic swojego wykładu antropologii, bazującego na micie upadku. Natomiast Księga Zaświata (Bô Yin Râ 1923f) stanowi swoisty podręcznik sztuki umierania, interpretowanej w perspektywie nowej duchowości. Autor przestrzegał w nim: „Co dnia, co godzina widzimy tysiące ludzi, którzy na zawsze przekraczają «tamten brzeg», a nie mamy możności dopomóc im, albowiem nie posiedli oni w swem życiu ziemskiem sztuki umierania i tak oto idą tam nieprzygotowani, jak rozbitkowie, wyrzuceni przez burzę na ląd” (1923f: 11). Bô Yin Râ przyjmował holistyczną wizję świata – uważał, że to, co duchowe i materialne, stanowi nierozerwalną całość, a śmierć wyznacza jedynie przejście w duchowy wymiar istnienia, w którym mogą się urzeczywistnić w pełni wszystkie możliwości człowieka. W tej perspektywie materialna forma ciała jawiła się jako ograniczenie subtelnej manifestacji, dla której śmierć jest równoznaczna z wyzwoleniem.
Wszystkie podpowiadane w książkach Mistrza Bô Yin Râ działania i praktyki mają prowadzić do odkrycia „rzeczy samej w sobie” i „królestwa przyczyn” (Bô Yin Râ 1923f: 38). Taką funkcję inicjacyjnego przewodnika duchowego pełni również jego malarstwo. Mistrz Bô Yin Râ szczególną rolę przypisuje cyklowi dwudziestu obrazów z 1924 roku zatytułowanemu Welten: Eine Folge kosmischer Gesichte (Światy. Cykl kosmicznych wizji), w którym zobrazował proces kosmogonii, co poświadczają tytuły dzieł (nп. Emanacja, In principio errat verbum, Lux in tenebris, Raum und Zeit, Geburt Des Kosmos, Himavat). Mistrz Bô Yin Râ malował świetlistymi, nasyconymi kolorami. Kompozycje jego obrazów budują dynamiczne formy usytuowane na pograniczu tradycji symbolizmu i dążącej ku geometrii abstrakcji. W podobnym stylu zostały namalowane także obrazy wchodzące w cykl „Duchowe”, który zawiera przedstawienia fantastycznych przestrzeni, nieraz jakby z innych planet. Oniryczny, a nawet na swój sposób ikonoklastyczny, charakter malowanych przez niego krajobrazów podkreśla to, że zazwyczaj są one puste – nie ma w nich żadnych istot – ludzi ani zwierząt, a w wielu kompozycjach trudno odróżnić formy naturalne od elementów cywilizacji. Corinna Treitel (2004: 128) słusznie nazwała tę sztukę „realizmem okultystycznym”. Jednym z najbardziej znanych obrazów Bô Yin Râ jest portret Chrystusa na charakterystycznym żółtym tle (Treitel 2004: 131). Autor twierdził, że w ten sposób uchwycił postać Chrystusa napotkanego w trakcie jednej ze swoich duchowych podróży (Schott 1954; Treitel 2008: 131, fig. 10).
Dokładniejsza biografia Mistrza Bo Yin Ra odnotowana dzięki licznym uczniom i rodzinie
Bô Yin Râ, Joseph Anton Schneiderfranken, urodził się 25 listopada 1876 w Aschaffenburgu, w Niemczech w pobliżu Frankfurtu nad Menem. Jego przodkami byli chłopi, leśnicy i rzemieślnicy wiejscy. Ojciec, Joseph Schneider, pochodził z Burgstadt, w Frankonii. Matka, Maria Anna, z domu Albert, pochodziła z Hösbach, w pobliżu Aschaffenburg.
W 1880 roku rodzina Schneiderów przeniosła się do Frankfurtu nad Menem, gdzie od wiosny 1886 roku do 1890 roku wysłali dziecko do szkoły podstawowej Merian. W tych latach jego rodziców dotknęły wydarzenia, które doprowadziły do przerwania nauki dziecka przed terminowym ukończeniem. W następstwie tych wydarzeń, młody Joseph musiał uczyć się rzemiosła i pracował jako tokarz i ślusarz aby wesprzeć rodzinę.
Po bardzo trudnym okresie, w wieku niemal szesnastu lat spełniły się jego najgłębsze marzenia, gdy został przyjęty do Instytutu Sztuki Städelsche we Frankfurcie. Tutaj ukończył trzy semestry: jeden w lecie 1892 roku, dwa kolejne w zimie 1892/93 i 1894/95. Następnie, od października 1896 do kwietnia 1898, pracował w teatrze miejskim we Frankfurcie w pracowni artystycznej. W tym czasie krewny załatwił mu staż u jednego z czołowych niemieckich artystów tego czasu, Hansa Thoma (1839-1924), który przez półtora roku dawał prywatne lekcje utalentowanemu uczniowi, bez opłat za naukę.
W późniejszych latach młody artysta również korzystał z sugestii i opinii dwóch wybitnych malarzy i rzeźbiarzy: Fritza Boehle (1873-1916), oraz Maxa Klingera (1857-1920). Schneiderfranken ukończył Instytut Sztuki Städelsche na zakończenie semestru letniego 1899, w klasie mistrzowskiej prof. Waszyngtona Beera (1837/07).
Od września 1900 do końca czerwca 1901 roku kontynuował studia w Akademii Sztuk Pięknych w Wiedniu, pod kierunkiem prof. Ch. Griepenkerla (1839/16). Jesienią 1901 roku zamieszkał w Monachium, jego sąsiadem i przyjacielem był malarz, Gino Parin (1876-1944), którego umiejętności i wiedza, były bardzo cenne.
Na początku lata 1902 roku uczęszczał do Akademii Julian w Paryżu, gdzie jego nauczycielami byli Tony Robert-Fleury (1837/11) i Jules Joseph Lefebvre (1836/12). W następnym roku wrócił ponownie do pracy w Akademii w Wiedniu.
W 1903 roku wziął ślub z Irmą Schönfeld (ur. 1876) z Wiednia.
Od 1904/08 studiował w Berlinie.
W 1906 roku JA Schneiderfranken publikuje rysunki piórem i wystawia grafiki w Berlinie i Lipsku. W tym samym roku wyjechał na sześć tygodni do Włoch.
W 1908 roku odwiedził południe Szwecji. W latach 1909-1912, jego studio było w Monachium.
W latach 1909-12 jego studio znajdowało się w Monachium i to tam po raz pierwszy spotkał swojego duchowego przewodnika, którego odnalazł ponownie w Grecji. W Atenach, do których podróżował w latach 1912-13, napisał swój pierwszy tekst – Światło z Himavatu. Tekst ten podpisał inicjałami BYR, pochodzącymi od przybranego imienia zwanego imieniem duchowym lub imieniem duszy, które otrzymać od mistrzów Białego Bractwa – Bo Yin Râ.
Około roku 1912 rozpoczął malarskie eksperymenty, analogiczne do abstrakcyjnych prób Wassily Kandinsky`ego (1866–1944). Ich celem stało się przedstawienie w sztuce rzeczywistości wykraczającej poza wrażenia zmysłowe.
Okresem który wywarł trwały i głęboki wpływ na na jego twórczość malarską i pisarską był rok pomiędzy 1912 i 1913, który Bo Yin Râ spędził podróżując po Grecji. Był pod wielkim wpływem kultury helleńskiej, nauczył się nawet języka greckiego. Tu naszkicował liczne pejzaże i przygotował rękopisy kilku książek, które później opublikował w krótkich okresach czasu, były to pierwsze prace z cyklu Hortus conclusus.
Z Aten, w 1913 roku, wysłał swój pierwszy tekst, małą broszurę zatytułowaną „Światło z Himavatu„, do Lipska, gdzie została opublikowana w następnym czyli 1914 roku. Ten tekst podpisał inicjałami BYR. Himavat to jedna z nazw dla Gór Himalajów lub dla Góry Himavant, oznaczającej tradycję sanjasinów Parvata używanych przez tradycyjne nurty duchowości wedyjskiej oraz jogi z Hindukuszu, Pamiru, Kaszmiru i Tybetu.
W latach 1913 do 1915 pracował w Monachium. W 1915 roku w E. Schulte Gallery w Berlinie wystawił kolekcję swoich greckich krajobrazów.
W 1915 roku, Irma Schneider-Schönfeld, pierwsza małżonka Bo Yin Ra umiera przedwcześnie na cukrzycę.
W roku 1916 pracował w Berlinie, gdzie wydał kolejne teksty: „Słowa Mistrzów”, „Z Krainy Jaśniejących” oraz „Wola Do Radości”, w 1917 roku; wszystkie trzy ukazały się również w Lipsku, podpisane tylko inicjałami BYR.
Powołany do służby wojskowej w listopadzie 1916 roku, Bo Yin Râ stacjonował najpierw w Królewcu, w Prusach Wschodnich, a następnie przeniesiony na wiosnę następnego roku, do Görlitz (Zgorzelec) na Śląsku. Tutaj pełnił służbę aż do końca I wojny światowej. Jako tłumacz dla internowanych obywateli greckich, przygotowywał raporty medyczne dotyczące pacjentów szpitala.
W 1918 roku zawarł powtórnie małżeństwo z wdową Heleną Hoffmannową (ur. 1887) z Görlitz, która wprowadza do małżeństwa dwójkę dzieci Riję (ur. 1909) i Illi (ur. 1912).
W 1919 roku urodziła się córka Devadatti (imię inspirowane indyjskimi naukami duchowymi Himavatu). Kurt Wolff-Verlag Leipzig publikuje „Księgę żywego Boga”.
Do wiosny 1923 roku autor mieszka i pracuje w Görlitz (Zgorzelec). Tutaj, w 1920 roku założył Towarzystwo Jakoba Böhme`go, którego członkami byli artyści z różnych dziedzin. (Niemiecki mistyk i filozof Jakub Böhme, urodzony w pobliskim Alt-Seidenberg w 1575, mieszkał w Görlitz od 1599 roku do śmierci w 1624). W Görlitz Bo Yin Râ zakończył cykl dwudziestu perspektyw duchowych, wystawione przez Towarzystwo Jakoba Böhme w 1921 roku, które następnie były opublikowane w tomie Światy.
W tym czasie został również wybrany na prezesa Stowarzyszenia Artystów Górnych Łużyc.
W 1919 roku wystawiał pejzaże i kompozycje kwiatowe na Kaiser-Friedrich-Museum w Görlitz. W tym roku pojawiło się również pierwsze wydanie w cyklu Hortus conclusus, czyli „Księgi O Żywym Bogu”. Praca została opublikowana przez Kurta Wolffa w Lipsku, w jego wydawnictwie „Verlag der Weissen Bücher”. To wydanie, pierwszy raz pokazało nazwisko autora jako Bo Yin Râ, zawarte przedmową niemieckiego powieściopisarza Gustava Meyrinka (1868-1932), którego praca Der Golem (Lipsk: Kurt Wolff Verlag, 1915) stała się sensacją wydawniczą i przyniosła autorowi szerokie uznanie.
W 1920 roku, dzięki Kurtowi Wolffowi, opublikowano wielu dalszych prac Bo Yin Ra: część z nich była gotowa do druku już od kilku lat. Prace te obejmują „Księgę Sztuki Królewskiej”, „Księgę o Zaświecie”, „Księgę o Człowieku”, „Księgę o szczęściu” oraz „Księgę Rozmów”.
W 1921 roku ukazało się „Więcej Światła”, a poza cyklem, „Refleksje o dziedzinie sztuki” . Również w 1921 roku ukazały się „Iskry” (zbiór niemieckich mantr, a ściślej afirmacji i konfirmacji dla rozwoju duchowego), które zostały wcześniej wydrukowane, jako publikacje w czasopiśmie Magische Blatter w Lipsku, w 1920 roku.
Wiosną 1922 roku autor spędził dwa tygodnie na wyspie Capri, wizyta, której wrażenia są odzwierciedlone w późniejszej pracy „Tajemnica”. W 1922 roku zostały opublikowane „Misterium Golgoty” , „Księga Miłości” i „Światy” , który zawiera cykl dwudziestu obrazów duchowych.
W 1923 roku nastąpiły decydujące punkty zwrotne w życiu zewnętrznym Bo Yin Ra, w tym roku on i jego rodzina wyjechała z Niemiec i zamieszkała w Szwajcarii, w Horgen, nad jeziorem w Zurychu. W tym samym roku poznał szwajcarskiego wydawcę dr Alfreda Kobera-Staehelina (1885-1963), który później był znany jako dziennikarz i komentator polityczny. Dr Kober uznawał wartości i znaczenie bezprecedensowych dzieł Bo Yin Ra i zaczął publikować wszystkie dzieła autora. W 1923 roku pojawiły się również tytuły: „Słowa Żywota”, „Tajemnica”, a poza cyklem, „Zagadki Okultyzmu”.
Rok 1924, przyniósł publikację kolejnych sześciu tytułów nauki duchowej: „Droga do Boga”, „Księga Pociechy”, „Mądrość Jana”, „Magia Kultu i Mit”, „Psalmy”, oraz „Duch i Forma”.
W 1925 Bo Yin Râ przeniósł się z rodziną z Horgen do Massagno – Lugano w kantonie Ticino, gdzie zamieszkał aż do śmierci, formalnie zostali obywatelami Massagno w 1938 roku.
W 1925 roku ukazał się „Wysoki Cel” i „Małżeństwo” .
W ciągu następnych czternastu lat Bo Yin Râ opublikował następujące prace:
w 1926 roku: „Zmartwychwstanie” i „Modlitwa”,
w 1927 roku: „Sens Życia”, „Księga o Żywym Bogu” (forma ostateczna), „Dlaczego używam imienia Bo Yin Ra”,
w 1928 roku: „Drogowskaz”, „Księga Człowieka” (forma ostateczna), „Stosowanie mantry”,
w 1929 roku: „Księga o Zaświecie” (forma ostateczna),
w 1930 roku: „Upiór wolności”, „Misterium Golgoty” (forma ostateczna), „O moich pismach” ,
w 1931 roku: „Księga Miłości” (forma ostateczna),
w 1932 roku: „Droga Moich Uczniów”, „Księga Sztuki Królewskiej” (forama ostateczne). „Z Mojej Pracowni Malarskiej”,
w 1933 roku: Refleksje na temat sztuki „Królestwo Sztuki” (forma ostateczna),
w 1934 roku: „Ponad Codzienność”, „Wiekuista Rzeczywistość”, „Życie W Świetle” ,
w 1935 roku: „Listy do Ciebie i Do Wielu Innych”, „Dlaczego Używam Imienia Bo Yin Ra” ,
w 1936 roku: „Hortus Conclusus”, „Więcej Światła” (forma ostateczna),
w 1937 roku „Kodycyl do Mojej Nauki Duchowej” ,
w 1938 roku „Marginalia” ;
w 1939 roku: „O bezbożności”, „Stosunki Duchowe” „Rozmaitości” .
Mistrz Bo Yin Râ zmarł w Massagno w Szwajcarii dnia 14 lutego 1943.
Jego spuścizna obejmuje czterdzieści książek i blisko dwieście obrazów.
W 1974 , Helena Schneiderfranken i jej trzy córki założyły Fundację Bô Yin Râ. (Bo Yin Râ Stiftung, w języku niemieckim), która znajduje się w Bazylei w Szwajcarii, jej prezesem jest dr Otto Lienert. Warto sięgać do nauk Mistrza Bo Yin Ra, gdyż są cennym uzupelnieniem publikujących w tym samym okresie teozofów oraz mistyków, chociażby Anie Besant czy Alice A. Bailey. Wyraźnie widać wpływy orientalne pochodzące z okolic Dachu Świata czyli Himavantu oraz mistykę inspirowaną greckimi tradycjami hermetycznymi.
Książki Mistrza Bô Yin Râ ciągle cieszą się dużą popularnością w Polsce, o czym świadczą zarówno oficjalne wydania kolejnych tytułów, jak i prywatne tłumaczenia upowszechniane w postaci maszynopisów w czasach PRL. Zainteresowanie myślą Bô Yin Râ w kulturze polskiej miało swoją kontynuację w czasie II wojny światowej i w okresie powojennym. Jego największym propagatorem stał się Tomasz Ogierman Mański, który sponsorował przepisywanie już istniejących tłumaczeń i powstawanie nowych przekładów. Oprawione maszynopisy wysyłał potem do największych bibliotek w Polsce, w nadziei, że w ten sposób teksty Bô Yin Râ trafią do obiegu czytelniczego w Polsce. W latach 70-tych i 80-tych XX wieku w czasach Polski Ludowej, PRL, dzieła Bo Yin Ra cieszyły się wielkim uznaniem w tak zwanym drugim obiegu, gdzie krążyły jako tak zwana „bibuła” czyli literatura podziemna drukowana na powielaczach, dla klubów i domów kultury, w małych nakładach po 50 sztuk jednorazowo, bo więcej przepisy nie pozwalały bez oficjalnej ścieżki z cenzurą PRL. Wielu zdeklarowanych adeptów i praktyków Bractw Himawantu w Polsce korzystało z tej literatury mistycznej.
Koncepcje Bô Yin Râ przyczyniły się do ukształtowania solidnej duchowości wprowadzającej do uniwersalnych poziomów mistyki.
Na podstawie książki: „Bo Yin Ra – Wprowadzenie Do Jego Prac”, wydanie drugie (poprawione), Berkeley (Kalifornia) 2004 oraz innych źródeł biograficznych i wspomnieniowych.
LINKI:
Tutaj w tym dziale znajdziesz do poczytania kilka dzieł Mistrza Bo Yin Ra online:
Dodaj komentarz