Kaula Margah jako Szkoła Tantrycznej Jogi

Kaula Margah jako Tradycja Duchowa Tantrycznej Jogi

Kaula, znana również jako Kula, Kulamārgah („ścieżka Kula” lub „Kaulah”) i Kaulācāra („tradycja Kaula”, „reguła Kaulów”), jest tradycją tantryczną, jogiczno-tantryczną, która charakteryzuje się specyficznymi rytuałami i symboliką związaną z misteryjnym kultem Śakti i Śiwa, Śiwa Mahadewa, co jest związane także z kremacją zwłok lub cmentarzem, występującym w śaktyzmie i śiwaizmie. Kaula zachowuje swoiste charakterystyczne cechy szamańskiej tradycji Kāpālika, z której się wywodzi. Jako nauka jest podzielona na cztery podkategorie tekstów opartych odpowiednio na boginiach Kuleśvarī, Kubjikā, Kālī i Tripurasundarī. Teksty Trika są ściśle powiązane z tekstami Kuleśvarī i można je uznać za część Kulamārgah. Te podkategorie wyłoniły się jako misteryjne kulty Wielkiej Bogini o szerokim zakresie praktyk — niektóre z łagodnymi praktykami obejmującymi oddawanie czci Śiwie lub Sadaśiwie jako bóstwu gospodarza, podczas gdy inne obejmowały oddawanie czci potężnym magicznym boginiom za pomocą krwi, alkoholu i czasem erotycznych ofiar.

W późniejszej Hatha Jodze wizualizacja Kaula Kundalini wznoszącej się przez system sześciu głównych czakr ciała, tułowia i głowy jest nakładana na wcześniejszy system zorientowany na praktyki bindu czyli mistycznej kropli. Ponadto M.P. Pandit, wybitny ekspert od tradycji Trika, napisał kiedyś ciekawą notatkę o wyzwoleniu poprzez kaszmirski śiwaizm: „Istnieją cztery sposoby osiągnięcia tego wyzwolenia: Kaula Margah, gdzie jednostka wykonuje praktyki jogiczne, Śakti Margah, głównie poprzez przebudzenie i wzniesienie Mocy Kundalini, Śunya Margah, dotarcie do niedualności Śiwa Mahadewa poprzez akt Łaski oraz Ananda Margah, natychmiastowe samopoznanie, poznanie Wyższej Jaźni, Atmana, skutkujące wieczną błogością”.

Tantra jako Ezoteryczna Joga

Tantra to ezoteryczna tradycja Jogi, która szerzej rozwinęła się na subkontynencie indyjskim od połowy I tysiąclecia n.e. w hinduizmie i buddyzmie. Termin tantra w tradycjach indyjskich oznacza również każdy systematyczny, szeroko stosowany „tekst, teorię, system, metodę, instrument, technikę lub praktykę”. Kluczową cechą tych tradycji jest stosowanie mantr, dlatego też są one powszechnie określane jako Mantramārga („Ścieżka Mantry”) w hinduizmie lub Mantrayāna („Pojazd Mantry”) i Guhyamantra („Tajemna Mantra”) w buddyzmie. Słowo Tantra pojawia się w hymnach Rigwedy, takich jak w 10.71, w znaczeniu „osnowa (tkactwo)”. Można je znaleźć w wielu innych tekstach ery wedyjskiej, takich jak w sekcji 10.7.42 Atharvavedy i wielu braminach. W tych i post-wedyjskich tekstach kontekstowe znaczenie tantry to to, co jest „główną lub istotną częścią, głównym punktem, modelem, ramą, cechą”. W Smritis i eposach hinduizmu (i dżinizmu) termin tantra oznacza „doktrynę, regułę, teorię, metodę, technikę lub rozdział”, a słowo to pojawia się zarówno jako osobne słowo, jak i jako wspólny sufiks, taki jak atma-tantra oznaczający „doktrynę lub teorię Atmana (Jaźni)”. Joga Sutra Patanjali definiuje Jogę jako „uciszenie zakłóceń/dewiacji umysłu”. Zatem Tantra Joga to metody ezoteryczne w uciszaniu dewiacyjnych zakłóceń umysłowych ludzi Zachodu!

Praktyki tantryczne obejmują również tajemne ceremonie inicjacyjne, podczas których jednostki wstępowały do ​​rodziny tantrycznej (kula) i otrzymywały tajne mantry bóstw tantrycznych. Mamy zatem w pełni okultystyczną i ezoteryczną tradycję wschodnich misteriów. Zarówno dla śaiwitów czy śiwaitów, jak i dla buddystów praktyki tantryczne często odbywały się w ważnych świętych miejscach (pithas) związanych z wielkimi i groźnymi boginiami, żeńskimi bóstwami. Jakkolwiek by było, wydaje się, że to właśnie w tych rytualnych przestrzeniach odwiedzanych zarówno przez buddystów, jak i śaiwitów rozwinęła się czy ściślej rozpowszechniła się pradawna praktyka Kaula i Anuttara Joga Tantra w VIII i IX wieku. Inną kluczową i innowacyjną cechą średniowiecznych systemów tantrycznych jest rozwój wewnętrznych Jog opartych na elementach subtelnego ciała (sūkṣma śarīra). Ta subtelna anatomia utrzymuje, że ​​w ciele znajdują się kanały energetyczne czy strumienie energii pranicznej (nadis), przez które przepływają pewne substancje lub energie (takie jak vayu prana, kundalini i śakti). Te tantryczne subtelne Jogi polegają na przepływaniu tych energii przez ciało energetyczne (Linga Śarira, Pranamaya Manakośa), aby oczyścić pewne węzły lub zwoje (granthi) i skierować energię do centralnego kanału (awadhuti, suszumna). Tantryczni mahasiddhowie opracowali systemy jogiczne z subtelnymi elementami ciała i zmysłów, które mogły prowadzić do magicznych mocy (siddhis), nieśmiertelności (amrtam), a także duchowego wyzwolenia (moksza, nirwana, kaiwaljam). Rytualna Joga zmysłowa, joga panowania nad zmysłami (wraz ze zmysłowymi elementami tantrycznego rytuału inicjacyjnego, takimi jak spożywanie duchowych płynów) pojawia się po raz pierwszy w buddyjskich dziełach zwanych mahajoga tantrami (które obejmują Guhyagarbha i Guhyasamaja).

W Śaiva Siddhānta tylko rytuał może pozbyć się „wrodzonych nieczystości” (anavamala), które wiążą indywidualne Ja, Ego czyli Anava, chociaż rytuał musi być wykonywany ze zrozumieniem ich natury i celu, a także z oddaniem. W ujęciu szkoły Trika (szczególnie w pracy Abhinavagupty) tylko wiedza (jñana, dźńana), która jest „rozpoznaniem” (pratyabhijña) naszej prawdziwej natury, prowadzi do wyzwolenia (moksza, nirwana, kaiwaljam). Joga tantryczna jest przede wszystkim ucieleśnioną praktyką, która jest postrzegana jako mająca boską ezoteryczną strukturę. Jak można zauważyć, joga tantryczna wykorzystuje „mistyczną fizjologię”, która obejmuje różne elementy psychosomatyczne znane jako subtelne ciało, zarówno sukszma śarira jak i widźńana śarira. Ta abstrakcyjna wewnętrzna struktura obejmuje cakry w spolszczeniu czakry („koła”), nadi („kanały”) i energie (takie jak prana, Kundalini, Candali, różne prany i wiatry witalne itp.). Ciało tantryczne jest również uważane za mikrokosmiczne odbicie wszechświata, a zatem jest postrzegane jako zawierające bogów i boginie, dewy i dewi, przypisane do ćakr. „Zinternalizowany obraz ciała jogicznego” jest podstawowym elementem niemal wszystkich praktyk medytacyjnych i rytualnych tantry, Tantra Jogi. Stosowanie mantr jest jednym z najczęstszych i najbardziej rozpowszechnionych elementów praktyki tantrycznej, szczególnie bidźa mantr czyli sylabicznych mantramów. Są one używane w rytuałach, a także podczas różnych praktyk medytacyjnych i jogicznych dhjan. Recytacja mantry (dźapa) jest często praktykowana wraz z nyasa („odkładaniem” mantry na pozycjach ciała), mudr („pieczęciami”, tj. gestami dłoni i ciała) i złożonymi wizualizacjami obejmującymi symbole boskie, mandale i bóstwa niebiańskie. Nyasa obejmuje dotykanie różnych części ciała podczas recytowania mantry, co uważa się za łączące bóstwo z ciałem Jogina czy Jogini i przekształcające ciało w ciało bóstwa. Asany także muszą być robione jako pozycje dawnych Mistrzów oraz Niebiańskich Bóstw, a nie jako ćwiczenia gimnastyczne.

Kaula i kula

Tłumaczenie terminu „Kula” czy „Kulah” w języku angielskim jak i polskim jest uważane za trudne i stwarza pewne problemy dla badaczy. Podstawowe znaczenie to „rodzina”, „grupa” lub „samodzielna jednostka”, generalnie przynależność do Rodziny, do Grupy Duchowej, która jest Rodziną Duchową, pochodzącą od Wielkiej Bogini, od Śiwa i Śakti. Gavin Flood wyjaśnia to jako odniesienie do orszaków pomniejszych Bogiń przedstawionych w literaturze szkolnej. Filozoficznie termin ten ma reprezentować jednoczącą łączność, pod różnymi obiektami, procesami i żywymi bytami tego świata, które można utożsamiać z tymi boginiami jako aspektami najwyższego bóstwa, w niektórych regionach Boga Śiwa Mahadewa, gdzie indziej Bogini, Śri Dewi, Śri Kaali. Innym znaczeniem czasami nadawanym terminowi kaula jest „grupa ludzi” inicjowanych, wtajemniczonych, zaangażowanych razem w praktykowanie dyscypliny duchowej. Joga oznacza tutaj duchową jedność i trwałe połączenie zarówno z Bóstwem jak i z żyjącym Guru oraz Linią Przekazu, Sampradayah.

Praktyki Kaula opierają się na tantrze, na jodze tantrycznej, bo tantra to joga tantryczna, Tantrika Yogah, ściśle związanej z tradycją Siddham i Śaktą (jeśli ci siddha odnoszą się do nurtów divya lub manava, można łatwo znaleźć ich teksty, jeśli siddha należą do właściwego nurtu siddha, który odnosi się do praktyk skoraptowanych daityas i danavas, ciekawy umysł musi jeszcze znaleźć coś tekstowego na ten temat). Wspólnoty Kaula są znane ze swoich skrajnych przedstawicieli, którzy zalecają lekceważenie absurdalnych i nierozumnych tabu i obyczajów społecznych jako środek wyzwolenia. Takie praktyki były później często stonowane, aby przyciągnąć zwykłych gospodarzy, jak w kaszmirskim śiwaizmie. Istnieje również idea o skierowanej w dół, szóstej twarzy Mahaśakti (Adhomukhi). Tantraloka nazywa to Patalaamnaya, gdzie mieszkają asury i nagowie, istoty wymagające oczyszczenia i wyzwolenia. Adharaamnaya to również jego nazwa. Gdzie indziej nazywa się Bauddhaamnaya i jest związana z Wadźrajoginią, którą Tybetańczycy utożsamiają z Hatakeśvari. Tutaj paralela z hinduizmem jest oczywista, ponieważ hinduistyczne bóstwo Hatakeśvara ze swoją małżonką rządzi w Vitala, drugim od dołu królestwie asurów w Patala Lokam, świecie upadłych. Oczywiście, znacznie bardziej popularne polecenia daivika (duchowe, świetliste) i manushya (mentalne, ludzkie) przeważają wśród Kulas i Kaulas, chociaż nadal są owiane tajemnicą – na lepsze.

Podstawowe Koncepcje Kaula Margah

Koncepcje czystości, poświęcenia, wolności, mistrza przewodnika duchowego (Guru) i serca są podstawowymi koncepcjami tradycji Kaula Tantry.

Czystość i nieczystość

W tej ofierze mądry człowiek powinien użyć tego samego składnika, który jest zakazany w serii pism. Jest on zanurzony w nektarze lewicy. (Tantrāloka) Czynności lub obiekty nie są postrzegane jako nieczyste same w sobie, raczej postawa jest czynnikiem decydującym. Duchowa ignorancja, awidja, jest jedyną nieczystością, a wiedza, widjam, jest czysta. Dopóki ktoś jest utożsamiany z najwyższą świadomością, nie ma nic nieczystego. Adept nie jest dotknięty żadną zewnętrzną nieczystością i wykorzystuje to, co naganne, aby osiągnąć transcendencję. Tutaj pojawia się antynomiczny i aspołeczny charakter Kaula i leworęczne formy Tantry czy Joga Tantry.

Ofiara

Ofiara Kaula (yajna, spolszczone jako jadźńa) jest definiowana przede wszystkim jako wewnętrzny akt ofiarniczy. Każda czynność wykonywana w celu przywołania najwyższej rzeczywistości jest nazywana poświęceniem. Jednakże, gdyby poświęcenie było wykonywane tylko wewnętrznie, brakowałoby zewnętrzności, a zatem ograniczenia i dualizm. Dlatego adepci Kaula wykonują również symboliczne zewnętrzne poświęcenia, wykorzystując święte miejsce mocy i różne rytuały. Istnieje sześć głównych typów poświęceń według „sześciu podpór”, rzeczywistość zewnętrzna, para, ciało, centralny kanał subtelnego oddechu (suszumna), umysł (manas) i Śakti (moc).

Wolność – Vairagya i Kaivalya – Nirwana i Moksza

Kaula podkreśla język samowystarczalności, wyzwolenia czy uwolnienia i wolności, swobody. Społecznie Kaula można postrzegać jako alternatywne społeczeństwo, kompletne samo w sobie, które wspiera wolność oddanego od wewnętrznych ograniczeń mentalnych i egoistycznych oraz od zewnętrznych społecznych i kulturowych uprzedzeń. Na poziomie społecznym dekondycjonowanie jest realizowane poprzez oderwanie się od tradycyjnych ograniczeń w odniesieniu do tego, co jest uważane za czyste i nieczyste, oraz poprzez przyjęcie duchowej rodziny Guruh – Mistrza Duchowego i Linii Przekazu. Na poziomie mentalnym wolność osiąga się poprzez przebudzenie Kundalini poprzez asany (asany Paśupata), pranajamy, mudry lub mantry, wzmocnienie i sublimację energii witalnej (pranah) i mentalnej oraz podniesienie świadomości (ćittam). Kulminacją tego procesu jest duchowe oświecenie.

Absolutną wolność (mokszam, kaiwaljam) można znaleźć tylko w objawieniu jedności Ducha z Bogiem, stanie opisanym jako Atma-vyapti lub ponowne wchłonięcie do prawdziwego Ja (Atman) lub Śiva-vyapti: ponowne wchłonięcie do najwyższej świadomości Śiwa Boga, Mahadewa (Wielkiego Boga). Być wolnym oznacza być uwolnionym od konieczności odrodzenia uwarunkowanego ograniczeniami karmicznymi, to prawdziwa moksza i kaiwalja, wyzwolenie, zbawienie. Świadomość rozszerza się na czystą rzeczywistość, poziom, który uważa się za istniejący poza czasem i przestrzenią, gdzie moce wiedzy i działania są nieograniczone, nie ma żadnych warunkujących pragnień ani potrzeb do spełnienia, a błogość jest bezpośrednio obecna w świadomości.

Podstawową metodą Kaulów jest doświadczenie wolności świadomości w sercu, ostatecznie odzwierciedlonej w centrum istoty jako Khecari Mudra. Ta mudra (postawa) oznacza „zdolność świadomości do swobodnego poruszania się (carati) w przestrzeni (kha) serca”. Uczeń uczy się rozpoznawać Śiwa Boga jako ostateczną rzeczywistość. Praktyki dotyczące świadomości są wyjaśnione w takich tekstach jak Vijñāna Bhairava Tantra, Spanda Kārikās i Śiva Sūtras.

Kaszmirski Śaiwizm opisuje wolność jako svātantrya – wolność tworzenia, utrzymywania i niszczenia wszechświata odnoszącego się do samego Śiwa Boga. Uważa się, że Śiwa, ponad wszelkimi ograniczeniami lub uwarunkowaniami, tworzy wszechświat woli jako zabawny wyraz boskiego ducha (lila). Tutaj kaulas różnią się od Advaity i Wedy, gdzie istnieje koncepcja, że ​​maya (kosmiczna iluzja) jest nałożona na Brahmana (Absolut), wywołując rodzaj iluzorycznego stworzenia. Tutaj stworzenie jest uważane za rzeczywiste, a wola tworzenia jest uważana za wolną i nieskrępowaną. Svatantrya jest identyczna z Ananda (błogością) i Vimarśa (świadomością refleksyjną/autoświadomością).

Guru jest Ścieżką

„Guru jest ścieżką” (gurur upāyaḥ), Guru jest Drogą, Prawdą i Życiem. To stwierdzenie z najbardziej czczonego świętego tekstu kaszmirskiego śiwaizmu, Śiwa Sutry, podsumowuje koncepcję szkoły dotyczącą relacji guru-uczeń. Kaula funkcjonuje jako tradycyjna głęboka forma Guru Jogi, gdzie jedyną niezbędną praktyką ucznia jest poddanie się swojemu Guru, Żywemu Mistrzowi Duchowemu, akceptując duchowy impuls nadany mu przez jego mistrza czyli Guruh. Uczniowie wybitnie otwarci na duchowy wpływ żyjącego boskiegoi Guru są nazywani duchowymi synami i uważa się, że znają najwyższy stan świadomości dzięki bezpośredniemu połączeniu z oświeconym sercem żyjącego Guru. Uważa się, że Guru tworzy pojedyncze Ja (Atman) ze swoimi uczniami, ściślej, Jaźń Guru musi być Paramatmanem z którym połączone są Atmany, Wyższe Jaźnie uczniów. Jako taki prowadzi uczniów do odkrycia ich własnego Atmana ze swoją własną świadomością, wywyższoną do najwyższego stanu, od poziomu Dźiwah, przez Dźiwatman, aż ku Atmanowi i Puruszy.

Serce i Jaźń

Aham, serce lub „subiektywne Ja”, prawdziwa Jaźń, jest centralnym pojęciem w tradycji Kaula, postrzeganym jako najświętsza rzeczywistość, dom świadomości (Cit) i błogości (Ananda), miejsce zjednoczenia kosmicznej pary Śiwa i Śakti. Termin Aham odnosi się do tej samej rzeczywistości co inne terminy, takie jak Anuttara (niezrównany), Akula (poza grupą), Śiwa (Iśwara), Cit (najwyższa świadomość), a także „żeńskie” aspekty, takie jak Ananda i Śakti. Każdy termin przynosi określony punkt widzenia, ale żaden z nich nie może w pełni opisać Najwyższej Rzeczywistości.

Na poziomie jednostki serce, Anahatam, jest siłą wiążącą wszystkie świadome doświadczenia – jednostka jest uważana za Kula składającą się z ośmiu elementów: pięciu zmysłów, ego (ahamkara), umysłu (manas) i intelektu (budhi). Te osiem nie są odłączonymi, niepowiązanymi procesami, ale raczej zjednoczoną, powiązaną rodziną („kaula”) opartą na świadomości jako wspólnym podłożu. Kaula zaleca praktyki, które reintegrują osiem „promieni” duszy w najwyższej świadomości. Odpowiada temu grupa Mistrz/Guru oraz ośmiu uczniów całkowicie wiernych i oddanych.

Na poziomie kosmicznym „Serce Iśwara” (Aham) jest podłożem rodziny 36 elementów tworzących wszelkie przejawy. Koncepcja „Serca Duchowego” jest tak ważna, że ​​nawet najwyższa realizacja w kaszmirskim śiwaizmie jest opisywana w odniesieniu do niej. Khecari Mudra to postawa opisana jako „zdolność świadomości do swobodnego poruszania się (carati) w przestrzeni (kha) serca”, Aham, Anahatam, („kha” + „carati” tworzą „khecari”).

Praktyki Duchowe Kaulów

Podobnie jak inne szkoły tantryczne, Kaula wybiera podejście pozytywne (afirmatywne): zamiast narzucać sobie ograniczenia i potępiać różne działania, obejmuje takie działania w duchowym świetle. Tak więc ludzka seksualność, miłość, życie towarzyskie i dążenia artystyczne są uważane za pewne wektory ewolucji duchowej. Główny nacisk w Kaula położony jest na praktyczne metody osiągania wyzwolenia, mokszy, kaiwaljam, zamiast angażować się w złożone debaty filozoficzne. Wszystko, co przyjemne i pozytywne, może być zintegrowane w jej życiowej praktyce.

Głównymi środkami stosowanymi w praktyce Kaula są rodzina duchowa, praktyka rytuałów inicjacyjnych, dla związków miłosnych żyjących jako para męsko-damska (rytuały seksualne pary małżeńskiej, takie jak maithuna), ciało (duchowa alchemia wewnątrz własnego ciała), energia (śakti) (kontrolowana zwłaszcza poprzez stosowanie mantr i mistycznych fonemów) i świadomość (postrzegana jako uosobienie całego bytu i samego wszechświata). Ciekawe są zasady, gdyż dla powstającej pary najpierw zasięga się porady astrologicznej w postaci horoskopu wedyjskiego oceniającego czy dana para ma wysokie szanse na trwały związek miłosny i wspólny rozwój duchowy, dopiero wtedy dostaje pozwolenie na założenie związku miłosnego i rodziny, co czasem jest zwalczane jako podejście do tworzenia związków na Zachodzie (chociaż ci, co zwalczają takie podejście, sami latają do rozmaitych wróżek lub doradców psychologicznych). Pierwsza faza rozwoju jest związana z osiągnięciem stanu niedualności, opisanego jako „wchłonięcie w duchowe serce”, nirvikalpa samadhi lub doświadczenie „niestworzonego Światła” świadomości (prakāśa) (przeczytaj kilka subiektywnych opisów tego doświadczenia w źródłach jogicznych i tantrycznych).

Praktyka Grupowa Kaulów

Praktyki grupowe, które są ograniczone do członków Kaula (Duchowej Rodziny), obejmują rytuały, uroczystości, inicjacje i sekretną tantryczną unię seksualną dla par miłosnych. Celem takiej praktyki jest inicjacja nowicjuszy, poszerzenie świadomości i wyrażenie błogości już osiągniętej, gdy uczestnicy stają się coraz bardziej zaawansowani w praktyce. Nie ma i nigdy nie było seksu grupowego ani z przypadkowymi osobami, jest to wbrew jodze i wbrew tantrze, które zawsze odnoszą się do miłości, pielęgnują i cenią sobie więzi miłosne. Kluczem do skuteczności praktyki grupowej jest harmonia umysłów i serc uczestników. Kiedy zostanie utworzona zgodna grupa duchowa, może ona znacznie przyspieszyć duchową ewolucję jej członków. Tylko grupy i wspólnoty harmonijne uważa się za rozwojowe i pomocne dla rozwoju duchowego, a takie, gdzie ciągle są jakieś dupiaste lub finansowe aferki uważane są za szkodliwe. Abhinavagupta oświadcza, że ​​taka grupa może wejść w stan jedności i uniwersalnej świadomości bez wysiłku. Wyjaśnia to pojęciem odbicia (pratibimba), procesem zjednoczenia, bezwysiłkowym przepełnieniem duchową energią, daiva praną.

Relacja między częściami Kaula jest realizowana poprzez wzajemne odbicie. Odbicie (pratibimba) jest tutaj używane w znaczeniu „zawierania obrazu innych obiektów wewnątrz”, koncepcji podobnej do hologramu. Liczba możliwych interakcji i odbić między członkami Kaula jest znacznie większa niż liczba elementów, które zawiera. Kaszmirski śiwaizm głosi, że każda część jest w istocie Akulą (Śiwą), zatem istnieje połączenie między częściami poprzez ich wspólny substrat Akula. Ponieważ każda część zawiera Akulę, w swej istocie automatycznie zawiera wszystko, w ten sposób wzajemne odbicie ma być realizowane. Każda osoba i każda część Rodziny, Kaula, ma obowiązek żyć w harmonii i zgodzie, być w jedności serca z pozostałymi częściami Rodziny.

Prawie połowa Tantraloki poświęcona jest rytuałom, zwykle przywołującym zjednoczenie uzupełniających się zestawów, takich jak mężczyzna i kobieta, zdolność i jej obiekt lub wdech i wydech. Praktyka rytuału może obejmować budowę mandali, wizualizację Bogini lub grupy Bogiń (Śakti), recytację (Dźapas), wykonywaną w stanie „spoczynku wewnątrz kreatywnej świadomości” (camatkāra), ofiarowanie w Ogniu, Agni, i jego zinternalizowaną wersję – spalenie przedmiotów i środków wiedzy w „Ogniu” niedualnej świadomości (parāmarśa). Siła rytuału leży w jego powtarzaniu, w sile wizualizacji, liczbie uczestników mocno praktykujących. Czysty uczeń Kaula Margah osiągnie najwyższy stan nawet przez krótki czas przebywając w obecności Guru bez żadnych instrukcji, ale mniej przygotowani potrzebują wzmocnienia i stopniowej akumulacji. Jednoczymy się w Rodzinie Duchowej naszymi Sercami, czystymi Jaźniami, poprzez Serce Wielkiej Bogini, poprzez Serce Śiwa Mahadewa.

Praktyki Fizyczne Kaulów

Kaula kładzie szczególny nacisk na ciało fizyczne w praktyce duchowej „jako naczynie Najwyższego” i jako takie nie jest przeszkodą torturowaną w praktykach ascetycznych. Powtarzające się zanurzanie w stanie niedualności ma wywoływać wtórne skutki w ciele fizycznym ze względu na aktywność energii duchowej (Śakti) i może być nazywane tantryczną alchemią ciała (patrz alchemia wewnętrzna). Zaczynając od rozszerzonej świadomości Boskiej czy Wyższej Jaźni (Atman), ciało (a w końcu także rzeczywistość zewnętrzna) jest nasycane doświadczeniem niedualności, które powoduje lepsze i dokładniejsze rozróżnianie fałszu od Prawdy, ciemności od Światła, śmiertelnego od Wiecznego (Nieśmiertelnego).

Niedualność, Adwaitam, doświadczana początkowo tylko w świadomości, ćittam, rozszerza się na całe ciało. Adept Kaula Margah odkryje Kaulikam – moc (siddhi) identyfikacji z Uniwersalną Świadomością doświadczaną w ciele fizycznym, generowaną spontanicznie, bez żadnego wysiłku (formalna medytacja, pozycje – Asanam, koncentracja Dharana i inne formy wysiłku w Jodze, w tantrycznej Jodze). Proces ten jest opisany jako zejście energii niedualnej świadomości do fizycznej sfery, a ściślej do powłoki pranicznej, do ciała eterycznego znanego jako Linga Śarira. Następnie świadomość manifestuje się jako wolna siła, wchodząc w zmysły i wytwarzając ekstrawertyczne Samādhi. W tym momencie świadomość, umysł, zmysły i ciało fizyczne są „rozpuszczane” w jedności, rozszerzane w duchowe światło świadomości. Praktyk widzi jak całe kluby jogiczne uprawiają zgubnie niepoprawne pseudo asany które do niczego nie prowadzą oprócz kontuzji. Adept Kaulów widzi jak kilka chorych psychicznie prostytutek produkuje fikcyjne afery porządnym Joginom takim jak chociażby Manouso Manoso i podejmuje działania duchowe dla likwidacji tych prostytuckich kanalii niszczących Jogę…

W konsekwencji, każde postrzeganie zewnętrznej rzeczywistości staje się niedualne, zamiast biegunów widzimy postać ciągłą przechodzącą w stany lepsze lub gorsze, widzimy kontinuum, a nie jedynie same skrajności. Staje się możliwe życie zanurzone w ciągłym stanie zjednoczenia z Śiwą, Mahadewą, z Wielkim Oświeconym Bogiem, nawet podczas wykonywania codziennych czynności. Ta forma ekstrawertycznego, wszechogarniającego Samādhi jest szczytem duchowej ewolucji, Bhairavi Mudrą, Dźagadanandą lub Bhava Samadhi. Jogin tantryczny doświadcza wszystkiego jako Czystego Światła i ekstazy (cit-ananda) i nie czuje już żadnej różnicy między wnętrzem a zewnętrzem, widzi Prawdę w Czystym Świetle.

Yamala – Miłosna Para Tantryczna

Abhinavagupta: „Para (yamala, yāmala, dosłownie sparowani, dopasowani, dwoje spiętych klamrą, związani jako para czyli małżeństwo, dokładna para mająca wszystko wspólne, bliźnięco podobna w upodobaniach, także bliźniaczy płomień oraz podwójnie urodzeni, zatem o wysokiej czystości połączenia warny) jest samą świadomością, jednoczącą emisją i stabilnym miejscem zamieszkania. Jest absolutna, szlachetna kosmiczna błogość składająca się zarówno z Śiwy (mężczyzna), jak i Śakti (kobieta). Jest to najwyższy sekret Kula, ani uśpiony, ani wyłaniający się, jest płynącym źródłem zarówno uśpienia, jak i wyłaniania się” – naucza się w traktacie Tantraloka, Światło Tantry.

Praktyki erotyczne szkół Kaula dla par miłosnych, znane również jako „tajemniczy rytuał”, są wykonywane z „zewnętrzną Śakti” (partnerką miłosną), w przeciwieństwie do czysto medytacyjnych praktyk, które obejmują tylko własne energie duchowe („wewnętrzne Śakti”). Rolą erotycznego miłosnego rytuału Kaula jest zjednoczenie pary, Jogini (wtajemniczonej kobiety) i Siddhy (wtajemniczonego mężczyzny), i wywołanie u jednego w drugim stanu trwałego przebudzenia. To osiągnięcie jest możliwe dzięki intensywności ich wzajmnej miłości. Nie ma seksu tantrycznego poza miłosną parą, a bzykacze kolejnych panienek nie są tantrykami tylko burdelowymi alfonsami do utylizacji w szambie.

W ich wywyższonym stanie, oboje zostają wchłonięci przez świadomość Wyższej Jaźni, Atmana. Stając się zjednoczeni na wszystkich poziomach, fizycznym, astralnym, mentalnym, a nawet w swojej świadomości, odtwarzają najwyższą parę Śiwa i Sakti, i pozostają w związku wieczystym, nie szukają już nikogo innego dla erotycznej przyjemności. Ofiara Kaula jest zarezerwowana dla nielicznych, elity, która może utrzymać stan Bhairava (duchowego oświecenia) w zjednoczeniu seksualnym własnego związku miłosnego. Inne pary, nawet jeśli odtwarzają rytuał co do joty (tak jak postrzegane z zewnątrz), jeśli nie osiągają świadomości Bhairava, po prostu angażują się w zwyczajny akt seksualny.

„Inicjacja ustami Jogini (yoginī-vaktra)” jest metodą, za pomocą której adept jednoczy się z oczyszczoną Joginī i otrzymuje unikalne doświadczenie oświeconej świadomości. Zwykle postrzega ją zarówno jako swoją kochankę, małżonkę jak i aspekt Guru. Energia miłosna i duchowa wytwarzana podczas tantrycznego aktu seksualnego kochającej się pary jest uważana za formę „subtelnej emisji”, podczas gdy akt ejakulacji jest uważany za formę fizycznej emisji. W kaszmirskim śiwaizmie energia emisji (visarga śakti) jest przeżywana jako forma ānandy (błogości), ekstazy miłosnej.

W zależności od orientacji świadomości, introwertycznej lub ekstrawertycznej, emisja może być dwojakiego rodzaju: wypoczęta i wzniesiona. W śānta, wypoczętej formie emisji, skupienie jest pochłaniane tylko na własnym Ja w akcie transcendencji. W udicie, wzniesionej formie, skupienie jest projektowane na Jaźń (Atman) ukochanego – stan związany z immanencją. Santodita (poza udita i śānta) jest formą jednoczącą, przyczyną emisji śānta i udita. Santodita jest opisywana jako uniwersalna błogość (cidānanda), niepodzielna świadomość, kaula (grupa dwóch jako jedna) i „wypływ pulsacji Śiwa i Śakti”, gdzie kochająca się para staje się parą Śiwa-Śakti. Ten rodzaj przełożenia aktu fizycznego na umysłowy i na samą świadomość jest charakterystyczny dla tantrycznego światopoglądu na związek miłosny.

Praktyka Mantry

Medytacja mantryczna jest najpowszechniejszą formą praktyki tantrycznej. Nie ma praktyki mantry nie ma praktyki tantry. W systemie Kaula praktyka ta jest szczególnie związana z grupą fonemów. Mamy w sanskrycie 50 fonemów (varṇa) alfabetu sanskryckiego dewanagari oraz siddham jest używanych jako mantry „nasiona” czyli matrika mantry lub bidźa mantry oznaczające różne aspekty świadomości (cit) i energii (śakti). Grupa (kula) fonemów sanskryckich tworzy kompletny opis rzeczywistości, od najniższego („ziemia”) do najwyższego poziomu (świadomość Śiwa Mahadewa).

Rytualne „ustawienie” fonemów imituje emanację kosmosu z najwyższej świadomości Jaźni Śiwa Mahadewa. W innym rytuale fonemy są identyfikowane z określonymi strefami ciała poprzez praktykę nyāsa, napełniając ciało duchową energią. Ten mistyczny stan kulminuje w kaula ciała (doskonałość zespołu organów, zmysłów i umysłu), a taka istota jest znana jako siddha (spełniony). Adept osiąga formę oświecenia ciała, gdzie poprzez moc mantr rozpoznaje bóstwa w ciele. Inicjacja w praktykę mantry opiera się na przekazaniu mocy i połączeniu (linii) serca. Słowo lub fonem samo w sobie nie jest użyteczne, ponieważ nie ma skuteczności, dopóki uczeń nie otrzyma Inicjacji, Dikszanu, od autentycznego mistrza. Tantram, w tym Tantrika Yogah, Kaula Tantra, praktykuje w większej ilości Bidźa Mantry.

Zastosowania terminu Kaula

Podczas gdy jawna rzeczywistość jest opisywana jako Kula (odmiana prostsza terminu Kaula), czynnik jednoczący, Bóstwo, jest określany jako Akula. „A” oznacza „poza” lub „nie”, zatem „Akula” jest „poza kula”. Ponieważ podłożem wszelkich manifestacji jest Akula, taka jest również podstawa każdej Kula. Tak więc rodziny Kula są zjednoczone przez wspólne podłoże, transcendentną Akulę. W każdym z jej przypadków, na różnych poziomach wszechświata, Kula jest skurczeniem się (saṃkoca) całości, zatem w każdej Kula istnieje skurczona forma Wszechświata, skurczona forma samego Śiwa (Akuli). Takie potwierdzenie zostało spopularyzowane pod hasłami takimi jak „Świadomość jest wszystkim” w niektórych ostatnich publikacjach związanych z kaszmirskim śiwaizmem dla opinii publicznej.

Często na najwyższym poziomie rzeczywistości Śiwa i Śakti tworzą najwyższą parę lub ostateczną Kula (rodzinę). Śiwa, pod różnymi nazwami (Anuttara – Absolut, Brahman; Prakāśa – niestworzone Światło, Praświatło; Cit – najwyższa Świadomość; Akula – poza grupami manifestacji) i Śakti, pod podobnym mnogością nazw (Vimarsa – odbicie w świadomości, Visarga – twórcza energia, która emituje Wszechświat, Kundalini – fundamentalna energia ciała, Spanda – wibracja pozaczasowa, Kauliki – to, co jest „wybuchnięte” w Kula). Oboje są zawsze w nierozerwalnej jedności w doskonałym stanie błogości. Ostatecznie nie ma różnicy między Śiwą i Śakti, są różnymi aspektami tej samej rzeczywistości. Najwyższa „rodzina” z definicji obejmuje zarówno manifestację, jak i transcendencję. Miłosna para, Yamala, która funkcjonuje jako ideał związku Śiwa i Śakti postrzegana jest jako Oświecona Boska Para, a nawet jako manifestacja, Awatara Śiwa i Śakti na Ziemi.

W kaszmirskim śiwaizmie Najwyższa Świadomość (Cit, identyczna z Akula) jest uważana za podłoże manifestacji. Świadomość jest ostateczną zasadą, monadą Wszechświata, zawsze obecną jako podłoże w każdym obiekcie zewnętrznym, czy to grubym (fizycznym, sthula), subtelnym (mentalnym i emocjonalnym, sukszma) czy najsubtelniejszym (odnoszącym się do ciała przyczynowego lub duszy, karuna). Tak więc świat zewnętrzny, ciało, umysł i dusza są uważane za pokrewne części całości, konkretyzację najwyższej świadomości. Z tej perspektywy Kula jest całością manifestacji, w grubej, subtelnej i najwyższej formie. Nawet jeśli Cit nie jest bezpośrednio zaangażowany w proces manifestacji (jak mówi się, że jest niemanifestowany), jest zawsze obecny w każdym możliwym aspekcie manifestacji. Tak więc mówi się, że jest substancjalną przyczyną manifestacji (manifestacja jest zrobiona z Cit, „jak garnki są zrobione z gliny”), a także przyczyną sprawczą („jak garncarz jest przyczyną sprawczą w działaniu tworzenia garnków”).

Ściśle powiązaną koncepcją jest Kaulika, siła wiążąca Kula. Termin ten dosłownie oznacza „wybuchnięty w Kula”. Kaulika to inna nazwa Śakti, energii duchowej. Śakti, jak opisano w kaszmirskim śiwaizmie, robi coś paradoksalnego – tworzy Wszechświat, z całą jego różnorodnością, a jednocześnie pozostaje identyczna z Śiwą, absolutną transcendencją. Tak więc Kaulika jest energią zarówno ducha, jak i materii. Łącząc te dwie rzeczy, Kaulika tworzy ścieżkę ewolucji dla świadomości od ego do ducha. Manifestacja Kauliki pochodzi z Absolutu (Anuttara) w procesie kosmicznego tworzenia (mahasristi). Tak więc Kaulika nie powinna być postrzegana jako zwykła energia lub po prostu łącznik między materią a duchem, ale także identyczna z Absolutem, Brahmanem, Anuttarą. Nawet jeśli jest dynamicznym aspektem Absolutu, nie jest niższa od Śiwy, jako jego boska małżonki.

Teksty – Kaśimiri Kaula

Podczas gdy Kaula jest przede wszystkim tradycją ustną i nie przywiązuje dużej wagi do tworzenia tekstów, istnieją pewne teksty związane z tą tradycją. Muller-Ortega, podążając za Pandeyem, podsumowuje literaturę szkoły kaszmirskiej w następujący sposób:

Siddha-yogeśvarī-mata-tantra
Rudra-yāmala-tantra
Kulārṇava-tantra
Jñānārṇava
Nityā-ṣoḍaśika-arṇava
Svacchanda-tantra
Netra-tantra
Tantrarāja-tantra
Kālīkula

Netra Tantra (Tantra [Władcy] Oka) to tekst tantryczny przypisywany nie-Saiddhantika Mantra Mardze czyli grupie praktyków śiwaizmu, powstałej czy rozpowszechnionej w latach 700-850 e.ch., w Kaszmirze. Skomentował go kaszmirski filozof Pratyabhijñā Kshemaraja (około 1000–1050), który był związany z rodziną królewską i używany na dworach przez urzędników śiwaickich w roli królewskiego kapłana (Rājapurohita). Netra Tantra, która ma również imiona Mrityujit i Amṛteśavidhāna, wychwala Śiwa i Śakti jako najwyższe istoty w postaci Amṛteśvarabhairava i Amṛtalaksmī. Amrteśvara dosłownie oznacza Boga Amrity, Ambrozji, napoju nieśmiertelności. Mrtyunjaya (Zwycięstwo nad Śmiercią) może być późniejszym rozwinięciem tego bóstwa. Netra Tantra jest podzielona na 22 adhikary lub rozdziały które opisują różne aspekty czczenia Amrteśy. Dzieło podzielone na 22 adhikary o nierównej długości, opisujące Śaktis czyli Moce Duchowe Amritesha, Dikszany czyli Inicjacje, czakry w ciele, Joginki, bhutów i hymny medytacyjne. Netra Tantra wydaje się być mieszanką wielu tradycji w obrębie Śaiwizmu czy Śaiwy, jak również innych wspólnot duchowych hinduizmu.

(Opracowanie na podstawie wykładów i praktyk prowadzonych przez Śri Lalitamohan-Dźi G.K.)