Śri Swami Veda Bharati (1933-2015)
Śri Swami Veda Bharati – Pandit dr Usharbudha Arya, urodzony 24 marzec 1933 w Dehradun, zmarły 14 lipca 2015 w Rishikesh (Riszikeśah) o godzinie 3-ej lokalnego czasu – był joginem, uczonym, poetą, jednym z dwóch głównych sukcesorów Swami Rama z Himalajów, inicjatorem i duchowym opiekunem międzynarodowej organizacji Jogi: AHYMSIN oraz 'wioski’ jogi Swami Rama Sadhaka Grama (SRSG). Uważa się go za jedngo z najwybitniejszych joginów i nauczycieli medytacji współczesnych czasów. W wieku lat czterech opanował już 4 tysiące zasad i reguł gramatyki sanskrytu w wykładzie Ryszi Panini stając się biegłym z gramatyki sanskryckiej.
Swami Veda Bharati urodził się w sanskryckiej rodzinie bramińskiej należącą do ruchu Arya Samaj (Arja Samadźah). Od wczesnego dzieciństwa uczył się Wed. Jako mały geniusz szybko opanował je pamięciowo i potrafił wyjaśniać ich niuanse. W wieku 12 lat był w stanie wyjaśnić każdy fragment czterech Wed na trzech poziomach interpretacji: boskim (adhidaivika), ludzkim (adhyātmika) oraz fizycznym (adhibhautika). W związku z tym już w tym młodym wieku 12 lat został wyznaczony głównym z czterech kapłanów pełnej ofiary wedyjskiej. Nie uczęszczał do formalnej szkoły, wiedzę zdobył z domu, z literatury i od światłych ludzi.

W wieku 18 lat wyjechał za granicę. Wiele lat spędził w Anglii, USA, Holandii i Ameryce Południowej, a także podróżując do większości państw świata. Działał na polu akademickim, pracując jako wykładowca sanskrytu i filozofii na uniwersytecie w Minneapolis w latach 1966-1973 dla społeczności azjatyckiej. Jego praca doktorska, wcześniej obroniona na Uniwersytecie w Amsterdamie, dotyczyła zebranych przez niego pieśni ludowych mieszkańców Surinamu. Działał też na rzecz podniesienia eduacji, m.in. w Ameryce Południowej założył szkołę dla dzieci i prowadził ją razem ze swoją żoną. W późniejszych latach po powrocie do Indii jego żona, pani Lalita Arya, założyła i po dziś dzień prowadzi edukacyjną organizację charytatywną dla dzieci pod nazwą 'KHEL’ w Dehradoon.
W Divali w 1969 roku w Minneapolis spotkał swojego mistrza duchowego, Swami Rama z Himalajów, który Inicjował go w Surya-vijnana-dikshah (Surja-widźńana-dikszan), jedną z najwyższych ścieżek medytacyjnej Jogi – rzadko nauczaną poza jaskiniami Himalajów i rzadko praktykowaną przez gospodarzy czyli ludzi żyjących w rodzinach. Swamiji postanowił kontynuować misję, którą wyznaczył mu Guru: „Zmniejszanie bólu na ziemi poprzez moc medytacji”.
W 1982 roku po ciężkiej chorobie i operacji serca, po której lekarze dawali mu niewiele czasu życia, Swamiji został wtajemniczony w sannjasę (czyli wyrzeczenie) przez swojego mistrza, Swamiego Rama Bharati z Himalajów. Zrezygnował wówczas z pracy na uniwersytecie w Minneapolis, a także zwolniony został ze zobowiązań rodzinnych (Swamiji ma syna i córkę, łącznie miał czworo dzieci). Ponieważ jego mistrz należał do zakonu Nirańdźani Daśanami (Daśanāmī), Swami Veda również został ascetą tej kongregacji zakonnej i uzyskał w nim pozycję mahamandaleśwary (najwyższy stopień wśród ascetów). Zajął się praktyką i nauczaniem Jogi, pisaniem licznych książek, głównie po angielsku, ale też w hindi i w sanskrycie. Swamiji jest jedyną osobą, która komponowała poezje w języku starowedyjskim (zbiór wydany pt. ’Chandāṁsi’ odręcznym pismem, oraz 'Divo duhitā’). Posługiwał się 18 językami, w tym palijskim, tybetańskim, perskim, biegle znał też holenderski. Jest autorem najobszerniejszego dotychczas opracowania pierwszych trzech ksiąg Jogasutr Patańdźalego, gdzie wyłożył sens większości głównych sanskryckich komentarzy.
Swamiji panował nad siłą życiową, praną. Potrafił oddalać śmierć, wbrew ciężkim chorobom, które pisane mu były siłą karmana. W tym czasie pełnił też funcję duchowego zwierzchnika aśramu Swami Ramy (Swami Rama Sadhana Mandir) niedaleko Ryszikeś, sam również wybudował swoją aśramę – „Wioskę Swamiego Ramy dla Adeptów Jogi” (SRSG) dwa kilometry dalej i przez szereg lat kształcił w niej nauczycieli tradycyjnej wedyjskiej Jogi. Miał tysiące uczniów, wśród nich wielu wybitnych i znanych naukowców, twórców i artystów w ponad 80 krajach. Wielu uważa go za największego mistrza medytacji drugiej połowy XX i początku XXI wieku. Do jego wielkich zasług należy działanie na rzecz pojednania między religiami na gruncie Jogi. W jego aśramie medytowali ważni przedstawiciele prawie wszystkich religii świata. Byli wśród nich, oprócz autorytetów różnych nurtów Hinduizmu, mnisi buddyjscy z krajów buddyjskich, sufi i mistycy z Kaszmiru i Iranu, parsowie, kapłani chrześcijańscy, pastorzy, rabini, kapłani afrykańscy i indiańscy, a także niereligijni uczeni, racjonaliści.
Swami Veda Bharati bez wątpienia był jednym z najbardziej wpływowych współczesnych autorytetów Jogi, szczególnie w zakresie medytacji (dhjanam). Nie ma na świecie drugiej takiej osoby, która zgłębiłaby tyle rodzajów praktyk medytacyjnych wszystkich religii świata. Swami Veda Bharati posiadał szczególną więdzę i umiejętność wprowadzania uczniów w stan Joga Nidram (snu jogicznego). Był także jednym z największych współczesnych działaczy na rzecz światowego pokoju poprzez tworzenie gruntu do głębokiego porozumienia między kulturami i religiami. Czcigodnego Swami Veda Bharati można uznać za jedną z najwybitniejszych postaci przełomu XX i XXI wieku.
Swami Veda Bharati jest założycielem i przewodnikiem duchowym, aktualnie parama parah, zarówno światowej organizacji, Association of Himalayan Yoga Meditation Societies International (AHYMSIN), jak i Swami Rama Sadhaka Grama w Rishikesh w Indiach. Jest również przewodnikiem duchowym Sadhana Mandir Ashram, aśramu swojego mistrza w Rishikesh i Himalayan Institute Hospital Trust w pobliżu Dehradun w Indiach. Urodził się w rodzinie mówiącej w sanskrycie i wychował się w wielowiekowej tradycji sanskryckiej kultury duchowej. Od dziewiątego roku życia oczarowuje publiczność głębią swojej wiedzy i intuicją w Wedach i Jogasutrach Patandźali. Cała jego wiedza przyszła intuicyjnie, dzięki czemu uzyskał najwyższe stopnie naukowe: BA (z wyróżnieniem) (Londyn), MA (Londyn), D. Lit. (Holandia) i jest autorem wielu książek.
Został Inicjowany, otrzymał Dikszan od Guru, na jedną z najwyższych ścieżek Medytacji i Jogi przez swojego mistrza, sławnego Jogina Swami Rama Bharati z Himalajów. Tradycja Jogi himalajskiej i jego ogromne doświadczenie i stypendium pozwalają mu wygłaszać wykłady na szeroką gamę tematów. Potrafił prowadzić medytację w siedemnastu językach. Jego umiejętność prowadzenia słuchaczy do stanów wyciszenia i medytacyjnego spokoju (Joga Nidrah) jest dobrze znana jego uczniom w różnych ośrodkach, które założył na całym świecie. Swami Veda Bharati łączy w sobie to, co najlepsze w starożytności i nowoczesności. Jest natchnionym i kochającym nauczycielem, płodnym autorem, poetą i wykładowcą międzynarodowym.

Mahamandaleshwar Sri Swami Veda Bharati (1933 – 14 lipca 2015), były prezes Sadhana Mandir Trust, był rzadkim uczonym sanskrytu naszych czasów, niezrównanym pod względem głębokiej wiedzy, filozofii i praktyki medytacji. Urodził się w rodzinie mówiącej sanskrytem i wychował się w wielowiekowej tradycji wedyjskiej. Nauczał Joga-sutry wedle Maharyszi Patańdźali po raz pierwszy w wieku 9 lat, a Wed od 11 roku życia. Nigdy nie uczęszczając do żadnej szkoły, uzyskał tytuł magistra na Uniwersytecie Londyńskim i tytuł doktora nauk humanistycznych na Uniwersytecie w Utrechcie w Holandii. Jogasutry Patańdźali są kwintesencją Jogicznych i Samnjasowych Upaniszad i należy je studiować razem z Upaniszadami o Jodze i Samnjasie, których jest łącznie ponad trzydzieści.
W latach 1952-1967 rozpowszechniał nauki Jogi i wedyjskie w wielu częściach świata, w tym w Afryce i Indiach Zachodnich. W 1969 roku otrzymał najwyższe Inicjacje do tajemnic medytacji od swojego Guru Swami Rama Bharati z Himalajów, który połączył go ze świętą linią himalajskich joginów udzielając przekazu Dhjana Jogi. Następnie założył i prowadził grupy i ośrodki medytacyjne we wszystkich częściach świata. Miał dostęp do 17 języków i nauczał medytacji we wszystkich głównych językach świata i wyznawców wszystkich religii. Medytacja w Pełnie Księżyca: Swami Veda namawiał sadhaków Jogi na całym świecie, aby medytowali w wieczory Pełni Księżyca z innymi w swojej strefie czasowej. Medytacja w Grupie, typowo Himalajska, łączy człowieka ze zbiorowym umysłem i sprzyja ekspansji jego świadomości. Jego życzeniem było, aby medytacje w Pełnie Księżyca, Purnima Dhjanam, trwały po opuszczeniu przez niego ciała.
Kontynuując ustną tradycję żywej linii mędrców czyli Ryszich z Himalajów, Swami Veda nauczał: „योगः समाधिः | yogaḥ samādhiḥ | Yoga = samadhi | Yoga [jest] samadhi. Zaproponował, że cała nauka Jogi, Joga Widjam, musi być studiowana i praktykowana na podstawie tej definicji Jogi, która przypomina, że Joga jest Samadhi. Wszystkie inne definicje są jej podporządkowane. Ujawnił autentyczne nauki klasycznej Jogi poprzez swoje 1500-stronicowe komentarze do (pierwszych dwóch rozdziałów) Joga-Sutry Maharyszi Patańdźali. Komentarz ten został uznany przez uczonych i praktykujących za najbardziej autentyczny i autorytatywny. Zarejestrował ponad 3500 godzin kursów na temat wszystkich aspektów medytacji, dhjanam, jej tekstów i systemów filozoficznych, oprócz nauczania starożytnych tekstów, takich jak Wedy, Upaniszady i Bhagavad Gita w kontekście doświadczalnym dla medytacji, dhjanam. Podążając śladami swojego Guru, podtrzymywał żywe zainteresowanie naukowymi badaniami nad medytacją Jogi, Joga Dhjaną i poddał się licznym badaniom w dziedzinie neurofizjologii stanów medytacyjnych.
Swami Veda Bharati podkreślał uniwersalność Jogi jako nauki, która wykracza poza czas chronologiczny, granice geograficzne, dyskryminację religijną i stworzony przez człowieka sekciarstwo. Chociaż zawsze lubił trzymać się z daleka od ludzi, i żyć w odosobnieniu jak samnjasin, był dobrze znany ze swojego nauczania w różnych społecznościach i kulturach na całym świecie oraz ze swojej biegłości w nauczaniu uczniów zgodnie z ich własnym religijno-filozoficznym zapleczem. W ciągu swojego życia brał udział w licznych dialogach międzywyznaniowych, działaniach i konferencjach, których celem było polepszenie zrozumienia między różnymi religiami. Odkrył, że doświadczenie medytacji jest wspólnym mianownikiem wszystkich religii. Przygotowana z okazji Światowego Szczytu Pokoju Przywódców Religii i Duchowości ONZ w 2000 roku, jego krótka praca „Unifying Streams in Religions”, zapewnia świeżą perspektywę zbliżenia różnych wyznań.
W 2002 roku założył Swami Rama Sadhaka Grama w Rishikesh, gdzie mieści się siedziba Association of Himalayan Yoga Meditation Societies International (AHYMSIN) i gdzie działa jako centrum jego globalnej sieci obejmującej blisko 100 grup w 26 różnych krajach, szerząc nauki tradycji himalajskiej. Możemy najlepiej odwdzięczyć się za jego niezwykłe wysiłki, korzystając z owoców (phalah) jego doświadczalnych nauk, aby pogłębić naszą własną praktykę Jogi dla naszego własnego oświecenia i dobrobytu wszystkich ludzkich istot oraz czujących stworzeń.
Dzięki swojej wyjątkowej osobowości emanuje duchowym pokojem, boską miłością i radością, gdziekolwiek się znajduje. Został uhonorowany przez Swamich z Indii, którzy nadali mu tytuł Mahamandaleśwara, umieszczając go w gronie około 30 najlepszych Swamich w Indii. Jedyny tytuł wyższy od Mahamandaleshwary to Śankaracarya, tytuł nadany jego mistrzowi, czcigodnemu Śri Swami Rama Bharati z Himalajów. Himalaje są domem mędrców od tysiącleci. Ci wielcy mędrcy żyli i przekazywali wiedzę o naukach Jogi uczniom, którzy następnie stali się mistrzami przekazującymi nauki w nieprzerwanej linii od czasów wedyjskich. Tysiąc dwieście lat temu Śankaracarya zorganizował swoje nauki w pięciu ośrodkach Tradycji Himalajskiej. Jako jedna z tych pięciu, nasza tradycja jest linią Bharati połączoną z linią Śankaracarya w Shringeri.
Himalajska Tradycja Jogi nie jest tradycją, w której nauczyciel ogłasza się Guru, a uczniowie mają wierzyć we wszystko, co mówi, raczej nauki pochodzą z Tradycji, a uczeń może spojrzeć na Tradycję, Sampradayah, aby wesprzeć i zrozumieć to, co mówi Nauczyciel i Przewodnik. Początkowym celem tradycji jest obudzenie Boskiego Płomienia w każdym człowieku, a celem jest, aby każdy uczeń (śiszjah, ćelah) stał się mistrzem Tradycji, poznając prawdziwe Ja, Boską Dźiwah. Zadaniem nauczyciela, dzięki Łasce Guru, jest bezinteresowna pomoc uczniom w drodze do najwyższego oświecenia.
Główne zasady i praktyki wszystkich znanych systemów medytacji są zawarte w Himalajskiej Tradycji Jogi i w większości systemy te powstały z niej. Na przykład: Vipassana (Vipaśyanam) kładzie nacisk na świadomość oddechu, a Transcendentalna Medytacja koncentruje się na powtarzaniu mantry, podczas gdy większość praktykujących Hatha Jogę zwraca uwagę głównie na postawę, mudrę i bandhy. Himalajski medytujący uczy się jednak siedzieć w prawidłowej pozycji, całkowicie się relaksować, praktykować prawidłowy oddech, głęboki oddech Jogi, następnie łączyć świadomość oddechu z mantrą.
Tradycja uczy konkretnych metod treningu ludzkiego umysłu. Budzi energię zwaną Świadomością (Ćittam) w znaczeniu czyjejś podstawowej natury – „Ty jesteś Tym” – dopóki mała, egocentryczna osobowość i identyfikacja z tym, co zewnętrzne nie zostaną zastąpione wiedzą o Wiecznym Ja – wiecznie czystym, wiecznie mądrym, wiecznie wolnym. Metody te są naukowe, systematyczne i wewnętrzne, a ich kulminacją jest tajemnica inicjacji i bezpośrednie przekazywanie energii Świadomości uczniom, aż staną się pełnoprawnymi Mistrzami.
(Materiały opracowane na podstawie wykładów i wzmianek na warsztatach Mistrza Jogi Śri Swami Lalitamohan-Dźi G.K.)
Dodaj komentarz