Dattatreya i Tradycja Natha Sampradaya Hatha Joga

Starożytny Mistrz Dattatreya i Tradycyjna Hatha Joga Nathów

Sanskryckie słowo Natha (Nātha) jest imieniem własnym Siddha Sampradaya (tradycji inicjacyjnej siddhów), a samo słowo oznacza Opiekuna, Obrońcę, Strażnika, Adepta lub Schronienie. Powiązany termin sanskrycki Adi-Natha oznacza pierwszego lub Pierwotnego Władcę, Pierwszego Mistrza, i jest zatem synonimem Śiwa Jogeśwara, Mahadewa lub Maheśwara, a poza tymi mentalnymi koncepcjami, Najwyższej Absolutnej Rzeczywistości, Śiwa-Śakti, Brahmana, Stwórcy wszystkich rzeczy. Sylaba Na oznaczająca życie, składanie pokłonów, pozdrawianie, chwalenie, duchowe oddanie, dobro, pomyślność, perłę, pępek, wiedzę, odrzucenie zła i ciemności oraz identyczność oraz słówko Atha, które oznacza pewność, zgodność, wszystkość, początek lub prapoczątek, rozpoczęcie, a pisane przez długie „a” na początku oznacza symbolicznie jogiczną liczbę osiem odnoszoną do lotosu Siddha Ćakry oraz jej ośmiu płatków i ośmiu wielkich jogicznych mocy duchowych czyli aszta siddhi. Sylaba Tha sama w sobie oznacza Księżyc, energię księżycową, ida, także pokarm, jedzenie, górę czy wzgórze, szczyt górski, pomyślność, ochronę i protekcję przez zagrożeniami. Naatha to zatem ktoś kto jest pełnią życia, dostrzega niebezpieczeństwa i zagrożenia oraz ochrania przed nimi, ktoś z kim relacja jest pomyślna i dobroczynna, kto stoi mocno jak góra, jest nieugięty i nieporuszony, strzeże tajemnic, taki strażnik duchowych tajemnic i dawca pokarmu życia. Naathayoga jako aspekt w horoskopie, to nakszatra lub układ planet wskazujący na wysokie urodzenie osoby o naturze władcy, księcia lub króla, imperatora i obrońcy ludu, taki horoskop, który pokazuje kogoś przeznaczonego do sprawowania władzy królewskiej. Naathayoga to także wysoki etap w praktykach medytacji i abstrakcjach, w dhjanach, pokazujący wielką swobodę medytacji i władanie mocami duchowymi.

Kiedy Śri Kryszna miał opuścić swoje ciało, wezwał Mistrza Dattatreyę. Przemówił do Datty, ponieważ Dattatreya był Yugacaryą dla Dwapara Jugi (lub nauczycielem ery Śri Kryszny). Przemówił do Śri Datty i powiedział: „Po tym, jak opuszczę ciało, to, dla czego się wcieliłem (dharma), nie będzie przestrzegane, ponieważ ludzie wchodzą w Kali Jugę. Nie ma żadnego dopasowania, dlatego musisz stworzyć tradycję, która zachowa to, po co przyszedłem”. To działo się trochę przed 3102 rokiem p.e.ch., gdyż Kali Juga rozpoczęła się już po odejściu Śri Kryszny. Zrozumiał, że cel Jego wcielenia, którym było zachowanie Dharmy, Sanatana Dharmy, zostanie w Kali Judze zapomniany. Jego śmierć zapoczątkuje bowiem początek Kali Jugi (Ciemnego Wieku, Ery Mrocznych Czasów trwający 432 tysiące lat), a wszyscy, którzy nadejdą później, będą pełni chciwości i pożądania, trudnych do opanowania. Dlatego Śri Kryszna wezwał Nava Narayanów, inaczej znanych jako Święci Navanathowie z planu niebiańskiego, aby narodzili się na Ziemi i w ten sposób poprowadzili ludzkość. Następnie poinstruował Śri Dattatreję, aby skodyfikował system, który zachowa jego nauki. Śri Dattatreya kontynuował skodyfikowanie tradycji z jednym celem, którym jest „całkowite wyzwolenie” czyli Moksza albo Kaiwaljam. Wedle tradycji Dattatreya, linia przekazu jogicznego znana jako Nava Natha Sapradaya ma zatem licząc okrągło na rok 2000 e.ch., i koniec drugiego tysiąclecia, ponad 5102 lata, gdyż rok 2000 to w kalendarzu dharmicznym Indii wedyjskich 5102 rok Kali Jugi. W tym czasie na pewno było kilka okresów wzmożonego rozpowszechniania się Jogi, która nawraca niejako falami, zwykle na okres około tzrech stuleci.

Wyzwolenie ma dwie strony, jedną, gdy żyjesz, nie jesteś dotknięty ani ograniczony przez nic wokół ciebie, a drugą, gdy odchodzisz w Zaświaty, i masz bardzo mało pragnień. Jesteś całkowicie wolnym człowiekiem, wolną Duszą/Jaźnią. To są dwa aspekty wyzwolenia, kaiwaljam, niwanam lub mokszam. Celem wcielenia Śri Gopala Kryszny (i wszystkich boskich awatarów i Mistrzów) było zapewnienie, że nie będzie żadnych przeszkód dla tych, którzy chcieliby przestrzegać dharmy (dharma oznacza prawy styl życia lub podstawowe zasady istnienia – Sanatana Dharma – podstawowe zasady istnienia, reguły boskiego istnienia, na tej podstawie tworzony jest wszechświat). Dlatego Śri Dattatreya stworzył i skodyfikował tradycję Natha opartą na stanie świadomości Jogina Śiwy. Wykorzystał wieczny stan błogości Śiwy – całkowicie w Błogości, Aanandam, całkowicie wzniesiony i istniejący jako Źródło. Dlatego w tradycji Natha oświecenie czy duchowa iluminacja jest tylko jedną częścią. To nie jest koniec, to tylko jeden etap. Nie widzisz wielu tradycji, w których oświecenie jest tylko etapem. Większość tradycji kończy się oświeceniem. Co więc robisz? W tradycji Natha musisz stać się Śiwą. Oznacza to całkowite rozpuszczenie, dysolucję, anihilację czyli Laję, Mahalaję – Mohanji. W całkowitym rozpuszczeniu – nawet forma nasienia czy kropli (bidźa – która jest najsubtelniejszą formą) wpada do oceanu i staje się oceanem. Całkowita ekspansja, to jest Stawanie się Śiwą, Mahadewą, Wielką Światłością. To jest wzór lub struktura tradycji Natha, którą stworzył Śri Datta.

Ostatecznie nie ma większego rozróżnienia między tradycją Natha a tradycją Śri Dattatreya. Nauki tradycji Dattatreya oferują poszukiwaczom Królewską Drogę do Wyzwolenia czyli Raadźa Margah (Radża Jogę). Trasę obejmującą cztery ścieżki Karma Margah, Bhakti Margah, Dźńana Margah i Dhyana Margah Śri Śiwa Mahadewa. W tradycji Dattatreya mistrzowie, którzy przyszli później, byli wszyscy wyjątkowi, chociaż posiadali tę samą Śakti (Moc, Potęgę). Unikalne i szczególne wcielenia odróżniały każdego przed nimi. Każdy mistrz był Awadhutą (kimś, kto osiągnął etap wykraczający poza światowe troski i zmartwienia czerpiąc natchnienie od wyższej świadomości dawnych mistrzów i dewów). Dlatego tradycja Dattatreya jest również znana jako tradycja Awadhutów, Posłańców Niebios. Obecnie na czele tej tradycji stoi Brahmarishi Mohanji (Mistrz Brahmaryszi Mohandźi), którego jedynym celem jest wyzwolenie istot z cyklu narodzin i śmierci.

Czym jest Śiwaicka Natha Sampradaya?

Natha Sampradaya (Nāth Sampradāya, w devanagari: नाथ संप्रदाय), „Droga Mistrzów”, jest mistycznym źródłem śiwaizmu, zatem należy zawsze pamiętać, że Śaiwa opiera się na duchowej i mistycznej tradycji Nathów czy jak niektórzy wolą Siddhów. Boskie przesłanie wiecznych prawd i wiedza jak odnieść sukces na drodze do Duchowego Przebudzenia i Oświecenia są zamknięte w tradycji Natha, inaczej mówiąc, dziedzictwo tradycji jest strzeżone przez Nathów, gdyż to są Strażnicy Jogi i Tantry. Natha oznacza „strażnika, pana, właściciela, opiekuna lub adepta”, a sampradaya odnosi się do żywej tradycji teozoficznej, mądrościowej. Natha jest znawcą Jaźni, Duszy, Atmana, który opanował zawiłości swoich wewnętrznych ciał i stanów umysłu (manas, kama-manas, manomaya manakośam). Przez tysiąclecia Nathowie byli przekazicielami duchowej, mistycznej i ezoterycznej wiedzy oraz władającymi siddhi, mocami duszy, cudotwórcami. Natha Siddha zagłębiają się w umysł, przywołując łaskę Rudra-Śiwa, Mahadewa, Mistrza Joginów i kontrolując Kundalini Śakti, Moc Kundali, Moc Rytuału Ogniowego.

Korzenie tego czcigodnego dziedzictwa sięgają poza zapisaną historię, kiedy przebudzeni mistycy Tradycji Natha czcili Pana panów i Boga Bogów, Śiwę, zwanego Dewadewą czyli własnie Bóstwem bóstw, Bogiem bogów, i w kontemplacji jogicznej doświadczali swojej tożsamości w Nim jako Królem Jogi. Natha Sampradaya ujawniła poszukiwanie najgłębszego boskiego Ja, Duszy, Dźiwa-Atmana, zrównoważone przez kult świątynny, napędzane przez Kundalini Jogę, jako część wyższą Hatha Jogi jak i jako ważną część Laja Jogi, wytyczone przez monistyczny teizm, oświetlone przez potężny system prawidłowej nauki Jogi znany jako Guru-śishya, kierowane przez poruszające duszę pisma i przebudzone przez sadhanę i tapas. W ten sposób dała ludzkości mechanizmy do poruszania się naprzód w ewolucji.

Dwie Główne Tradycje Nathów

Tradycja Natha pierwotnie rozpoczęła się tysiące lat temu od Śri Adinatha (Ādinātha), powszechnie znanego jako Śri Śiwa. Następnie Śiwa przekazał sekret wyzwolenia swojej żonie Śri Parwati Dewi, która następnie przekazała go swoim dzieciom znanym jako Śri Ganeśa i Śri Muruga (Kartikeya, Skanda). Ganeśa (Ganapati) był dzieckiem, które robiło to, co każde dziecko robi, i opowiadało swoje sekrety swojemu najlepszemu przyjacielowi. Ganeśa zrobił dokładnie to i opowiedział sekret wyzwolenia swojemu najlepszemu przyjacielowi, którym był wówczas Śri Nandin, wielkiemu wyznawcy Śri Śiwy. Następnie był on przekazywany od nich przez wieki i ostatecznie połączył się z tradycją Dattatreya.

Istnieją dwie główne tradycje: Nandinatha Sampradaya rozpowszechniona przez Maharishi Nandinatha [około roku 200 p.e.ch.] i Adinatha Sampradaya założona przez Śri Matsyendranatha, a następnie rozwinięta przez Śri Gorakshanatha [około 900 e.ch.]. Te dwie ostatnie osoby są również czczone w buddyzmie tybetańskim jako Mahasiddhowie (wielcy magowie) i przypisuje im się niezwykłe moce. Adinatha Sampradaya stała się również znana jako tradycja Navanatha [dziewięciu Nathów]. Głównym założycielem i pierwszym znanym nauczycielem duchowym Nandinatha Sampradaya jest Maharshi Nandinatha. Mówi się, że Nandinatha Inicjował w Jogę i Tantrę ośmiu uczniów (Sanatkumara, Sanakara, Sanadanara, Sanantanara, Śivayogamuni, Patanjali, Vyaghrapada i Tirumulara) i wysłał ich w różne miejsca, aby szerzyli nauki niedualistycznej śaiwam, tardycji Śiwa Jogi na całym świecie czy raczej po całych Indiach i Tybecie oraz Azji.

Pierwsi święci Nawanatha zostali ustanowieni na ziemi przez samego Śri Dattatreyę. Byli to Matsyendranath, Gorakhnath, Jalandharnath, Kanifnath, Gahininath, Bhartrinath, Revananath, Charpatinath i Naganath. Ich misją było szerzenie przesłania bezwarunkowej miłości na całym świecie i pomaganie ludziom z różnych środowisk w zjednoczeniu się z Najwyższą Świadomością (Parama Brahman). Święci Natha szerzą przesłanie, że Bóg, Brahman, istnieje wszędzie, a nie tylko w jednym konkretnym miejscu lub formie. Ich nauki podkreślają, że Najwyższa Rzeczywistość może zostać zrealizowana tylko wtedy, gdy człowiek uwolni się z kajdan umysłu. Nauki dziewięciu Nawanathów były kontynuowane przez wieki, stając się w ten sposób rozbudowane w złożoności i przyjmując różne formy w różnych częściach świata.

Mówi się, że było czterech uczniów każdego z dziewięciu Świętych Nathów, od których nauki rozprzestrzeniały się na całym świecie. Każdy z Nawanathów był wyjątkowy i rozprzestrzeniał to samo przesłanie na różne sposoby. Niektórzy kładli nacisk na oddanie Bhakti, inni na wiedzę Dźńana. Jeszcze inni na Jogę, na Hatha Jogę, zjednoczenie z tym, co ostateczne. Natha Sampradaya (tradycja, linia przekazu Nathów), która później stała się znana jako głosząca, że ​​całe stworzenie zrodziło się z Nada – Dźwięku, Wibracji – Boskiej Zasady, Dźjoti – Światła – zasady fizycznej i Śiwy – najwyższej rzeczywistości, Parama Brahman, z której emanują te dwie powyższe zasady. Według nich wyzwolenie jest połączeniem duszy z Śiwą, a stan Vilayah (Wilajah) jest rozpuszczeniem ludzkiego ego i poczucia „ja” (Fana u Sufich).

Natha Siddha dąży do osiągnięcia stanu niedualnego, do adwaitam, poprzez osiągnięcie nieśmiertelności w doskonałym i boskim ciele (diwja deham). Nauki Nathów były kontynuacją syntezy tantrycznej, ale Nathowie wprowadzili pewne szczególne teorie duchowe w sferze Jogi, Hatha Jogi. Na przykład Nathowie wierzą, że mikrokosmos jest echem makrokosmosu, a wszystko, co znajduje się w stworzeniu, ma swój odpowiednik w ciele. Dlatego ciało może być i powinno być używane do osiągnięcia ostatecznego wyzwolenia. Natha Jogini są również nazywani „Sahadźijami” (naturalnymi), ponieważ są adeptami spontaniczności, podążającymi za prostotą serca i umysłu.

Natha Jogini stawiają się w bliskiej relacji z Śiwą, Królem Joginów: uważają Go za czystą Świadomość (Śukla Ćittam, Śuddha Ćittam), podczas gdy Śakti, jego energia czy moc, jest Źródłem zmiany i różnorodnych doświadczeń z nią związanych. Dla Natha Joginów osiągnięcie wyzwolenia, mokszy, kaiwaljam w życiu jest głównym celem. Zewnętrzne praktyki religijne (dharmiczne) i wiedza z pism świętych są uważane za mniej wartościowe, ale bardzo pomocne. Kładą nacisk jedynie na bezpośrednią drogę, tak krótką, jak to możliwe, podążając ścieżką, poprzez którą mistyk odkrywa w sobie doświadczenie energii i mocy Wszechświata, Brahmandam. Nathowie wierzą w możliwość unieśmiertelnienia ludzkiego życia poprzez przekroczenie „niższego” ja (poprzez kontrolę umysłu (manasu) i Prany – oddechu witalnego i energii siły życiowej) do „wyższego” stanu czyli do wyższej Świadomości, paracittam.

W początkowych stadiach praktyki Jogi, Hatha Jogi, kontrola witalnego powietrza jest kluczową sprawą do transcendencji Jaźni/Duszy (Dźiwah) w Sobie (Atman). Kontrolowany oddech i umysł naturalnie prowadzą do stanu prawdziwej spontaniczności, sahadźam, a następnie ostatecznie do połączenia się z unmani – stanem transcendencji Jaźni/Duszy (kiedy ograniczone Ja/Ego łączy się z prawdziwym „Ja”, kiedy Dźiwah w Sercu łączy się z Atmanem/Duszą ponad Głową, w Sahasrarze). Poprzez sahadźa samadhi myśl staje się cicha, uspokajając wszystkie zmysły. Fałszywe poczucie obiektywności i dualności słabnie i ostatecznie znika. Jogin rozpoznaje spontaniczny wewnętrzny dźwięk (anahata nadam) i nadal go słucha, kierując pranę w stronę mediany, do Suszumny czyli do środkowego strumienia mocy. Kundalini budzi się i wznosi poprzez ćakry do najwyższego centrum, jednocząc się z Śiwą. Jest to naturalny lub sahadźa sposób osiągnięcia unmani (stanu poza myślą, wyższego umysłu, buddhi), i tak właśnie staje się awadhutą („a-wadhu” oznacza nieprzywiązany lub „bez narzeczonej”) i osiąga wyzwolenie.

Osoby zainteresowane tą tradycją będą musiały znaleźć prawdziwego Guru, Satguru lub Sadguru, który należy do linii Avadhoota Siddha i jest czczony jako równy samemu Śiwie czyli Bóstwu Nieba (Swarga, Dewaćczan), Wyższemu z Bóstw Niebios, na Swardze. W pewnym momencie swojej sadhany (praktyki duchowej, praktyki naprawczej) poszukiwacz duchowy zaczyna przyswajać dane nauki za pomocą podejścia intuicyjnego lub pozaintuicyjnego, a metody logiczne, dyskursywne i rytualne stają się drugorzędne, ponieważ osoba Nauczyciela Duchowego i Mistrza, Śri Guru czy Api Guru, ma największe znaczenie i najwyższą ważność w dochodzeniu na wyżyny ścieżki duchowego rozwoju. Im wyżej człowiek jest na Ścieżce ku Bogu, im wyższy poziom rozwoju duchowego, tym Guru, prawdziwy Guru jest ważniejszy, a mało istotnym jest tylko na samym początku poszukiwań, praktycznie przed rozpoczeciem jakiejś poważnej praktyki duchowej.

Natha Jogini wyrażają cel swojej sadhany w terminach Śaiwa (zjednoczenie się z Śiwą, osiągnięcie raju czyli Śiwalokah i doświadczenie zjednoczenia Śiwa i Śakti). Ta wierność Śaiva znajduje bardziej konkretną i widoczną reprezentację w świątyniach odwiedzanych przez Joginów, gdzie kierują oni swoją cześć do triady składającej się z Śiwa Mahadewa i Jogeśwara jako Gorakshanatha, Bhairawa ​​i Bogini (Śri Dewi, Śri Durga, Śri Śakti). Chociaż dzisiaj świątynie należące do Natha Joginów często mają posągi Gorakshanatha na ołtarzu, tradycyjnie był on reprezentowany przez jego carana-paduka, odciski stóp wyryte na marmurowym cokole przez dhuni, ascetycznym kominku na Ogień i popiuł Udi, kominku na Ogień, który płonie wiecznie. Zapewne trudno znaleźć Aśram z prawdziwą Jogą, bez poznania prawdziwej symboliki Ścieżki Nathów, Hatha Joginów.

Spośród 51 miejsc pielgrzymkowych Śakti Piṭham lub Śri Dewi, Natha Jogini działają jako kapłani sprawujący ceremonie rytuałne. Wśród tych miejsc znajdują się miejsca, w których rzekomo rozrzucono poćwiartowane przez asury czyli demony kończyny Śri Dewi. Trzy z nich mają szczególne znaczenie dla Natha Joginów: Jvalamukhi (gdzie spadł jej język), Devi Patan (gdzie spadło jej lewe ramię) i HingLaj (gdzie spadła jej korona głowy). Jwalamukhi, miejsce poświęcone Dewi z „językiem ognia” w Kangra, Himachal Pradesh, jest nadal regularnie odwiedzane przez Natha Joginów, którzy są odpowiedzialni za Gorakhdibbi (skrzynię Gorakha). Jest to rodzaj jaskini z basenem bulgoczącej wody podziemnej, w której Śri Dewi objawia się jako „języki ognia” lub gorejące żywe płomienie. Jogini, zwłaszcza wędrowni asceci i mnisi, zbierają się tam podczas Jesiennych Dziewięciu Wieczorów i Nocy Bogini (Mahaa Nawaratri). Tak jest również podczas wiosennego festiwalu Nawaratri odbywającego się corocznie w Dewi Patan (w pobliżu Tulsipur, dystrykt Gonda UP). HingLaj znajduje się we współczesnym Pakistanie na wybrzeżu Makran, do którego trudno dotrzeć.

Nawet na poziomie lokalnym zauważamy, że Bogini, Śri Dewi, Śri Durga, jest obecna w większości świątyń i miejsc będących własnością lub czczonych przez Natha Joginów. Imiona mogą się różnić w zależności od lokalnej formy, jaką przyjmuje Bogini, Śri Dewi – w miejscach takich jak Kadri i Jwalamukhi nazywana jest Jvala Mai (Dźwala Mai, Mateczką Płomienia Ognia), a w Nepalu Bhagawati – ale jej sanktuarium znajduje się w kompleksie świątynnym, a jej pudźa jest odprawiana codziennie przez prawdziwych Joginów, Strażników Tradycji Zakonu Jogi.

W legendach rozpowszechnionych w Bengalu, Uttar Pradesh, Uttaranchal, Nepalu, Pendżabie, Maharasztrze, Gudżaracie (a nawet w regionach Sindh i Beludżystan w Pakistanie) z szacunkiem mówi się o Nawanathach lub Dziewięciu Mistrzach, którzy są czczeni jako wcielenia Śri Śiwy. Mówi się, że są to ci, którzy sprzeciwili się śmierci i wszystkim innym kajdanom natury oraz siłom ciemności i żyją ezoterycznie poza percepcją i zrozumieniem zwykłych ludzi. Ich historie są podobne do popularnej w Tybecie i Bhutanie narracji o założycielu Wadżrajany, czyli buddyzmu tantrycznego, Guru Rinpocze, który w Indiach jest powszechnie znany jako Padma Sambhawa.

Słynny mistrz Nisargadatta Maharaj (Maharadźan) został zapytany w wywiadzie o świętych Nawanathów. Oto, co miał do powiedzenia:

„Nauki Dziewięciu Mistrzów są proste, zarówno w teorii, jak i w praktyce. Nawanatha nie staje się ani przez inicjację, ani przez sukcesję, ponieważ tradycja jest jak rzeka — wpływa do oceanu rzeczywistości, a ktokolwiek do niej wejdzie, jest niesiony. Istnieje sukcesja Guru i ich uczniów, którzy szkolą kolejnych uczniów, a zatem linia jest utrzymywana, ale ciągłość tradycji jest nieformalna i dobrowolna. Jest jak nazwisko rodzinne, ale tutaj rodzina jest duchowa. Adinatha Sampradaya stała się znana jako Nawanatha Sampradaya, gdy kiedyś w odległej przeszłości wyznawcy wspólnoty wybrali dziewięciu swoich wczesnych Guru jako wzorce, jako swojego credo. Nie ma jednak pełnej jednomyślności co do imion tych początkowych Dziewięciu Mistrzów.

Najpowszechniej akceptowana lista jest jednak następująca:

Matsyendranath
Gorakshanath
Jalandharnath
Kantinath
Gahininath
Bhartrinath
Revannath
Charpatinath
Naganath

Spośród tych dziewięciu Mistrzów, Gahininath i Revananath mieli wielu zwolenników w południowej części Indii, w tym w Maharasztrze. Niestety, Indie mają słabą tradycję dokładnego prowadzenia zapisów historycznych, a nacisk zawsze kładziono na treść, a nie na zapisy czasu i wydarzeń. Malcolm McLean, światowej sławy autor piszący o tematyce indyjskiej, zauważa, że ​​„Indie nie interesują się szczegółami historycznymi, ale rodzajem znaczenia, jakie życie świętych miało dla wyznawców, a które rozumieją tylko prawdziwi wyznawcy”. Znaczna część istniejących zapisków została spalona przez najeźdźców muzułmańskich w klasztorach czy aśramach i mathach lokalnych nauczycieli i mistrzów, ale wiele rzeczy jest doskonale zachowana przez kroniki w kilku Mathach Adi Śankaracarya.

„Śri Nawanatha Bhaktisaara” to święty tekst o świętych Nawanathach, skompilowany przez Dhundisutę Narhari Malu, syna wielkiego świętego Narahari. Ma 40 rozdziałów z prawie 7600 ovi lub wersetów. Typowi uczniwoie i badacze z zapałem kończą czytanie tego tekstu lub grantha w ciągu dziewięciu dni. Aby zapewnić przeciętnemu człowiekowi rozwiązania przyziemnych problemów życiowych, rozdziały są ułożone zgodnie z funkcjami życia. Niezliczona liczba osób skorzystała z tego rytuału czci, który sam w sobie jest świadectwem indyjskiej tradycji duchowej.

Utwór został skomponowany przez Dhundisutę Narahari Malu po intensywnej sadhanie i śpiewaniu mantr w jaskini (obecnie znanej jako jaskinia Narhari Malu) na północ od starożytnej i potężnej świątyni Bogini Wiedzy i Nauki Śri Saraswati założonej przez mędrca Wjasę we wsi Basar w dystrykcie Adilabad w Andhra Pradesh. Świątynia ta ma osiem świętych stawów w ośmiu kierunkach i została odnowiona przez Dźagadguru Śri Vidyadhar Swamiji z Shringeri Mutt (Matham).

W Nawanatha Bhaktisara jest wzmianka, że ​​na polecenie Śri Kryszny Nawa Narajanarowie (których było dziewięciu spośród 100 synów Ryszabhadewy) otrzymali rozkaz zstąpienia w następujący sposób:

1) Kavi Narayana odrodził się w postaci Matsyendranatha
2) Hari Narayana w Goraksha Natha pisanym jako Gorakhanath
3) Antariksha Narayana w Jvalendra Natha znanym jako Jalandharanath
4) Prabuddha Narayan w Kanifnath znanym jako Kanapa
5) Pippalayan do Charpatnath (Carpatnath)
6) Avirhotra Narayana w Nageshnath (Nageśnath)
7) Drumila Narayana do Bhartarinath
8) Chamas Narayana postaci Revannath i
9) Odpowiednio Karbhajan w postaci Gahininatha.

Historia Natha Sampradaya

Natha Sampradaya może być uważana za rozwinięcie wcześniejszej Siddha lub Awadhuta Sampradaya (Avadhoota Margah), starożytnej linii mistrzów duchowych, której założenie jest tradycyjnie przypisywane Śri Bhagavan Dattatreya, uważanej przez niektórych za inkarnację Śri Śiwy. Jednak ustanowienie Natha jako odrębnej historycznej tradycji rozpoczęło się na większą skalę od Maharishi Nandinatha około 200 roku p.e.ch., i ustanowienie się w południowych Indiach przez Thirumoolara, a następnie około VIII lub IX wieku w północnych Indiach z prostym rybakiem, Matsyendranathem (czasami nazywanym Minanathem, który może być utożsamiany z ojcem Matsyendranatha lub nazywany nim w niektórych źródłach).

Natha Sampradaya nie uznaje barier kastowych, a nauki Tajemnego Zakonu zostały przyjęte zarówno przez wyrzutków, jak i królów. Heterodoksyjna tradycja Adinatha Patha ma wiele podgrup, gałęzi i filii, ale wszystkie czczą wspólnie wielkich mistrzów Matsyendranatha i Gorakshanatha jako swoich twórców i najwyższych Mistrzów. Możliwe jest bycie indywidualnym gospodarzem Nathów, co nie wymaga porzucenia kasty ani gotry, normalnego zajęcia lub rodziny.

Tradycja i Żywi Guru Nandinathów

Nandinatha Sampradaya to Tradycja, Linia Przekazu, gdzie najwcześniejszymi znanymi przykładami Guru byli Maharishi Nandinatha (około 200 p.e.ch., III/II wiek przed e.ch.) i jego uczniowie: Patanjali (autor Joga Sutry) i Sundaranatha (znany jako Tirumular w południowych Indiach, którego Tirumantiram kompleksowo objaśnia ścieżkę Śaiwa Dharma). W ostatnich czasach ta starożytna linia mistrzów i Nandinatha Sampradaya trwa chociażby poprzez Kailasa Paramparâ, Linię Guru, w której pierwszym niedawno znanym Siddhą był „Rishi z Himalajów” [około 1700-1840], tak nazwany, ponieważ zstąpił z tych świętych gór Dachu Świata. W południowych Indiach Inicjował w Jogę Kadaitswami Natha (około 1810-1875), który z kolei Inicjował Chellappaswami Natha (1840-1915). Chellappan przekazał władzę duchową mędrcowi Yogaswami Natha (1872-1964), który w 1949 roku Inicjował Satguru Sivaya Subrimunyaswami Natha. Na swojego pierwszego następcę wyznaczył Satguru Bodhinathę Veylanswami Natha, obecnego przywódcę klasztoru hinduistycznego związanego z Dattatreją i Linią Nathów na wyspie Kauai na Hawajach, gdzie dzika Przyroda i bliskość magicznych kapłanów Huny, Kahunów, niewątpliwie pomaga w praktyce duchowej i osiąganiu celów Jogi oraz Tantry.

Istnieje wiele legendarnych opowieści o pochodzeniu Nathów.

Jedna z nich brzmi następująco: Na początku była tylko Śunjata (pustka, świetlista próżnia, przestrzeń, przestwór). Z niej zmaterializowała się bańka, którą była Hiranyagarbha (złote jajo). W tej Hiranyagarbham nieobjawiony Wszechduch Purusza manifestuje się jako Adinatha – Pierwszy Mistrz. Adinatha wykonuje tapasyam (tapah) lub wysiłek, ascezę, ekspiację, pokutę przez ogromny okres czasu. Tapasya to asceza mistyczna dla osiągnięcia siddhi lub spełnienia dążeń, jednak zwykli praktycy Jogi najczęściej wykonują jako praktykę ekspiacyjną czyli pokutę za papas i mahapapas, zatem jako oczyszczenie z błędów, pomyleń i wielkich błędów czy grzechów. Następnie z Adinatha o wielkiej mocy duchowej wynikłej z Tapasyam wyłoniła się Bogini lub Devi o imieniu Ketaki. Z jej ust wyrósł Brahma, Stwórca, z jej piersi wyrósł Wisznu, a z jej łona pojawił się Rudra. Symbolicznie zatem, Duchowość, Brahmanya z ust pochodzi.

Trzy bóstwa spacerowały wzdłuż niebiańskiej rzeki Gangi, Ganga-Nadi, gdy natknęły się na zwłoki na jej brzegach. Zwłoki te były w rzeczywistości ciałem Adinatha, który umieścił się tam dla emanacji mahajoginów – wielkich mistrzów Jogi, znawców Czterech Ścieżek Mahajogi: Mantra, Hatha, Laja i Radża Jogi. Bogowie spojrzeli na zwłoki – Wisznu i Brahma stwierdzili, że są one nieczyste i zasugerowali, aby je zostawili i poszli dalej. Jednak Rudra oświadczył, że żadne zwłoki nie powinny pozostać nieskremowane i że on wykona zadanie kremacji zwłok. W tym celu Wisznu stał się drewnem opałowym, Rudra wciągnął zwłoki Adinatha, umieścił je na szczycie stosu i podpalił je Brahmą w formie Ognia pogrzebowego. Gdy zwłoki Pierwszego Mistrza Adinatha płonęły, z pępka najpierw wyrósł Mahasiddha Matsyendra-Ji, z jego jata (splot skołtunionych włosów) wyrósł Mahasiddha Goraksha-Ji (potocznie Gorakh), z kości wyrósł Jalandhara Natha (często określany jako Haddi-pada, haddi oznacza kość), z kończyn wyrósł Chaturanga (Chaurangi, Ćauranga-Natha), a z uszu wyrósł Kryszna (nazywany Kanifnathą lub Kanerinathą, Kanhapą, co w potocznym języku kan oznacza ucho).

Po swoim wynurzeniu z ciała Adinatha, Mahasiddha Chaturanga wstępuje, aby założyć Siddhalokam, Świat Doskonałych, skąd później powróci, aby wykonywać boską białą magię na ziemi jako syn legendarnego króla Andhra Śalivahana. Następnie Śri Rudra bierze Ketaki za żonę, a czterech wyłaniających się Nathów, Strażników Tajemnic Jogi, którzy pozostają, zostaje wziętych za ich dzieci. Mahasiddha Matsyendra Natha najpierw zdobył tajemną mantrę i jogiczne śastry, spisaną Joga Widję, Wiedzę Jogi, ukrywając się w rybie i słuchając ich przekazu w rozmowach między Rudra- Śiwą i Ketaki. Został potem guru Mahasiddha Jalandhary (Dźalandhara Natha), który Inicjował Gorakshę, który przekazał je innym. Zapamiętajmy, że kto nie otrzymał od Mistrza, reprezentatywnego Śri Guru Inicjacji, nie jest osobą praktykującą Hatha Jogę, może być tylko kandydatem czy kandydatką do Wtajemniczenia z pomocą Dikszanu.

Następnie Śri Ketaki, zwana także Durgą lub Gauri, wystawiła na próbę ich Joga-nishthę (integralność), próbując ich oszukać i omamić. Wszyscy, z wyjątkiem Mahasiddha Gorakshy, który uważa ją za swoją matkę, nie zdali testu i zostali przeklęci na różne sposoby: Śri Matsyendra stracił zainteresowanie wykonywaniem praktyk jogi i zamiast tego wycofał się do gaju bananowców, gdzie miał cieszyć się igraszką z 1600 pięknymi kobietami. Śri Kryszna (w postaci Mahasiddha Kanifnatha) został wygnany, aby wędrować wśród mlecchas i innych plemion (wersja bengalska mówi o kraju o nazwie Dahuka, który niektórzy utożsamiają ze Sri Lanką). Mahasiddha Jalandhara natychmiast został sprzątaczem, który musiał czyścić królewskie toalety, ale wszyscy mieli odzyskać swój jogiczny splendor po przejściu udręk i ascezy. W ich powrocie do zdrowia po afektywnych omamieniach, próbach pokus iluzorycznych, Mahasiddha Goraksha miał być głównym bohaterem, a inni wielcy praktykujący Jogę, zarówno mężczyźni, jak i kobiety, mieli się wyłonić w tym procesie. Za swoją głęboką i solidną joga-niszthę, Mahasiddha Goraksha Natha został nagrodzony synem o imieniu Śarvarinatha (Carpati lub Carbaripa w niektórych wschodnich źródłach). Później intensywnie praktykując Jogę osiągnął stan całkowitego mistrzostwa w Jodze. Śri Dewi Durga, jako Mistrzyni Tantra Jogi (tantrika-yogah, tantryczna Joga), testuje kandydatów tworząc stany iluzoryczne i sprawdza czy Jogin trzyma się Rzeczywistości i Prawdy, Sat oraz Satyam, czy też łatwo ulega oszukaniu, omamieniu, wierzy w brednie i wpada uzależnienia psychodeliczne.

Podobna historia pochodzenia Nathów, Strażników Jogi i Tantry, mówi, że ryba połknęła Śri Matsyendranatha. Będąc w środku ryby, podsłuchał tajne instrukcje przekazane przez Śri Śiwę jego żonie, Parvati, Dewi Durdze, przekazane jej na dnie oceanu, aby nie została podsłuchana. Po uratowaniu go z rąk ryby przez innego rybaka, Matsyendranatha przyjął Inicjację na samnjasina (jogina ascety) od Siddha Charpati. To właśnie Matsyendranath stał się znany jako założyciel Adinatha Sampradaya (Linia Przekazu Najwyższego Strażnika). Dwoma najważniejszymi uczniami Mahasiddha Matsyendranatha byli Mahasiddha Caurangi i Mahasiddha Gorakshanatha. Ten ostatni przyćmił swego Mistrza w znaczeniu, że jest początkiem dla wielu gałęzi i podsekcji Natha Sampradaya, także współczesnych linii Nathów czyli Strażników Ścieżki Hatha Jogi lub na wyższym etapie Siddha Jogi oraz Śiwa Jogi. Nawet dzisiaj Mahasiddha Gorakshanath jest uważany przez wielu za najbardziej wpływowego ze starożytnych Nathów i Mahasiddhów. Uważa się, że napisał pierwsze dzieła traktujące o starożytnej Laja Jodze i podnoszeniu czy ściślej przeprowadzaniu Kundalini-Śakti przez Nadi Suszumnę – Wielki Centralny Kanał Energetyczny. Uważa się również, że był pierwotnym propagatorem Hatha Jogi. Jako poddany próbie przez Boginię, Śri Ketaki czyli Durgę, poznał przekaz Hatha Jogi pochodzący od małżonki Rudra-Śiwa. Rudra to postać bardziej starożytna i pierwotna, a Śiwa to postać niejako późniejsza, jedna pradawna linia rodzinna przekazu wywodzonego od Króla Himalajów i jego Małżonki, to te same Dusze, Jaźnie, tylko w kolejnych świadomych i bardzo potężnych duichowo inkarnacjach, które zresztą są co pewien czas ponawiane, tak, że mamy 28 wcieleń Rudra-Śiwa jako Króla Jogi i Tantry.

MISTYCZNE ŹRÓDŁO ŚAIWIZMU

Natha Sampradaya, „droga mistrzów”, „ścieżka strażników” jest mistycznym źródłem śiwaizmu. Boskie przesłanie wiecznych prawd i jak odnieść sukces na drodze do oświecenia jest zamknięte w tradycji Natha. Natha jest znawcą Jaźni/Duszy czyli Atmana, znawcą, dźńanim, który opanował zawiłości swoich trzech wewnętrznych ciał i stanów umysłu. Przez tysiąclecia Nathowie są przekazicielami ezoterycznej wiedzy i cudotwórcami władającymi siddhi, mocami duszy, mocami Atmana. Natha Siddha zagłębiają się w umysł, manas, kama-manas, przywołując łaskę Siwa Adinatha i kontrolując działanie Kundalini Śakti. Bez wsparcia, korekty i łaski Adinatha oraz jego Mahasiddhów i Siddhów, Nathów, nikt ani nie przebudzi ani nie ożywi Kundalini Śakti, nie ma co do tego żadnych wątpliwości.

Korzenie tego czcigodnego dziedzictwa jogicznego sięgają poza zapisaną historię, kiedy przebudzeni mistycy Natha czcili Śri Siwę Adinathę, i w kontemplacji jogicznej doświadczali swojej tożsamości czy jedności w Nim. Ścieżka Przekazu Natha Sampradaya wniosła wyjątkowy wkład w duchową historię ludzkości. Jest napędzana poszukiwaniem najgłębszego boskiego Ja, wyższej Jaźni, Dźiwa-Atmana, potem Atmana i Paramatmana. Jest równoważona przez kult świątynny i napędzana przez Kundalini Jogę, która w swej istocie jest częścią praktyki Ścieżki Laja Jogi. Jest wytyczona przez monistyczny teizm i oświetlona przez potężny system guru-śiṣya czyli duchowej więzi ucznia (śiszja) ze Śri Guru czyli z Mistrzem Przewodnikiem Szkoły Jogi. Jest kierowana przez poruszające duszę pisma i przebudzona przez sadhanę oraz tapas (żarliwy wysiłek ascetyczno-mistyczny). W ten sposób dała ludzkości mechanizmy do poruszania się naprzód w ewolucji, w rozwoju świadomości jednostki oraz ewolucji społeczeństwa.

Linia Przekazu Nandinatha Sampradaya sięga czasów Maharishi Nandinatha [około 200 rok p.e.ch.], a następnie jego ucznia Tirumulara, który odbył wędrówkę z Himalajów do obszaru tamilskiego w południowych Indiach. W ostatnich czasach ta parampara [linia] sukcesji guru rozpoczęła się od Rishi z Himalajów [około 1770-1840], kontynuując do Bodhinathy Veylanswami-Ji, który obecnie jest głową klasztoru hinduskiego na Kauai. Najwcześniejszymi znanymi przykładami Adinatha Sampradaya byli Maharishi Adinatha, Mahasiddhowie Matsyendranatha i Gorakshanatha (najpóźniej około 950 roku e.ch., zwykle jednak umiejscawiani na VIII-IX i X wiek e.ch.), nauczyciele i główni guru Siddha Siddhanta Śaiwam i założyciel znanego zakonu Kanphata Yogîs.

W XXI wieku Adinatha i Nandinatha Sampradaya są zarówno żywe, jak i pełne życia, kontynuują nieprzerwaną linię sukcesji Świętej Wiedzy Jogi i Tantry. Łączy ich wspólna teozofia (boska mądrość), zasady i reguły, sadhany i wiele pism duchowych do studiowania – w tym Wedy, Agamy i Jogasutry Patanjali (które tylko Guru, Mistrz Jogi może objaśnić, a każdy werset w nich jest Praktyką Jogiczną), chociaż siły historyczne, społeczne i geograficzne w ciągu ostatnich 1200 lat ukształtowały pewne różnice między nimi. Ważne jest podkreślenie tych różnic, ponieważ wiele z tego, co jest dziś pisane lub omawiane przez uczonych na temat Nathów, odnosi się do północnej szkoły i stylu życia Gorakshanatha, a nie do południowej szkoły Tirumular, która jest praktykowana w południowych Indiach i na Sri Lance.

Główne różnice pomiędzy szkołą południową i północną to:

• Najważniejszym wykładem Nandinatha Sampradaya jest Tirumantiram Tirumulara (spisane około 200 p.e.ch.), podczas gdy wykładem Adinatha Sampradaya jest traktat Siddha Siddhanta Paddhati Gorakshanatha (spisany najpóźniej około 950 e.ch.).
• Większość tekstów Nandinatha Sampradaya jest w języku tamilskim, podczas gdy teksty Adinatha Sampradaya Hatha Joga są napisane w sanskrycie, i zwykle są znacznie starsze.
• Nandinatha Sampradaya jest najbardziej wpływowa na południu Indii, podczas gdy Adinatha Sampradaya jest najbardziej widoczna na północy Indii, w tym w Kaszmirze i okolicy, w sumie wzdłuż całego Hindukuszu.
• Filozofia Nandinatha Sampradaya jest znana jako Saiva Siddhanta, podczas gdy Adinatha Sampradaya jest znana jako Siddha Siddhanta.
• Na południu Indii praktykuje się w cieńszych strojach, gdyż jest bardzo gorąco, a na pólnocy, w Himalajach, mróz bywa do -40 stopni, to praktykuje się w cieplejszej odzieży i ciało jest bardziej szczelnie okryte, nawet latem.
• Na południu częściej poleca się pić zimną wodę i brać zimną kąpiel, a na północy bardziej gorącą wodę i gorącą kąpiel – chyba, że ktoś akurat praktykuje jakieś sadhany ogniowe i nie może dotykać wody przez kilka dni lub tygodni.
• Jedzenie ma południu Indii bywa też bardziej owocowe i witariańskie, a na południu więcej jest produków laktowegetariańskich. Ogólnie, żywienie Joginów, o ile nie poszczą, jest zdecydowanie laktowegetariańskie.
• Podstawowa różnica filozoficzna dotyczy środków wyzwolenia od konieczności odrodzania w kolejnych wcieleniach: Adinathowie uważają, że wyzwolenie, moksza, nirwana, kaiwalja, jest całkowicie zależne od naszych własnych myśli i czynów, od naszych decyzji i dążeń, a łaska, krpah Bóstwa jest jednym z pomocnych środków. Jednocześnie Nandinathowie bardziej wierzą, że nie można go osiągnąć bez łaski Rudra Śiwy, Adinatha. Adinathowie bardziej kładą nacisk na zjednoczenie serca, umysłu i duszy ze Śri Guru, który jest manifestacją Adinatha.

Nandinatha Sampradaya wysoko ceni konieczność żywego Nauczyciela, który utrzymuje otwarte kanały do ​​Śri Murugana, pierwszego wyrzeczonego i tradycyjnego protoplasty linii. Nandinatha Sampradaya jest częścią tradycji Siddha Jogi (Siddha oznacza „osiągnięcie”, „owoc”, „spełnienie”, „doskonałość”), a jej Guru często wykazywali się niezwykłymi mistycznymi zdolnościami i mądrością. Nauczyciele ci uświadomili sobie jedność z Najwyższym Bogiem Śiwa Mahadewą i połączyli się tak całkowicie, jak to tylko możliwe, z tym Boskim Źródłem wszystkiego. Z takim uświadomieniem przychodzi nieograniczona błogość i bezpośrednie panowanie nad każdą mocą we wszechświecie. Istnieje wiele opowieści o cudownych mocach wykazanych przez mistrzów południowej linii. Pomoc, nawet spojrzenie tak wysoce zrealizowanego Siddhy, może znacząco przyspieszyć praktykę duchową. Bez Diksha (inicjacji) takich Nauczycieli (Aćarjów Jogi), ludzkie instynkty nigdy nie doprowadzą do tej najwyższej realizacji jogicznej.

Natha Sampradaya jest inicjacyjną tradycją guru-śishya (z relacją wieczystej więzi mistrza i ucznia). Członkostwo w sampradaya jest zawsze przyznawane przez Inicjację czyli Dikszan od Guru lub Aćarja Diksha (Hierofanta), albo posiadacza czy dzierżawcy linii przekazu, albo innego członka sampradaya, którego zdolność do inicjacji została uznana przez jego Diksha-Guru. Inicjacja Natha jest przeprowadzana jako formalna ceremonia, w której pewna część świadomości i energii duchowej (Śakti) Guru jest przekazywana śishya. Neofita, będący teraz Nathą, otrzymuje nowe Imię, które ma wspierać jego nową tożsamość oraz kierunek rozwoju duchowego. Inicjację jako Natha otrzymuje się po pewnym okresie wstępnego przygotowania, które trwa zwykle od 1 roku do 5 lat.

DWANAŚCIE PANT NATH

Adinatha Sampradaya jest tradycyjnie podzielona na dwanaście nurtów lub Panth. Według Davida Gordona White’a, te Panthy nie były podziałem monolitycznego zakonu, ale raczej połączeniem oddzielnych grup pochodzących od Matsyendranatha, Gorakshanatha lub jednego z ich uczniów. Według Rajmohana Natha (1964, cytowane w Bandyopadhyay, P. K. (1992)), dwanaście Pantha Natha jest następujących:

1. Adinatha
2. Minanath
3. Gorakhnath
4. Khaparnath
5. Satyanath
6. Balaknath
7. Golaknath
8. Birupakshanath
9. Bhatriharinath
10. Ainath
11. Khecaranath
12. Ramachandranath

Jednak zawsze było o wiele więcej odłamów i rodzin Nathów, niż można wygodnie umieścić w dwunastu formalnych Panthach. Tak więc mniejsze wędrowne podgrupy samnyasinów są zazwyczaj ignorowane lub łączone w jedną lub drugą formalną Panthę. Pojęcie Pantham ma na celu wskazanie głównych gałęzi linii. Najliczniejszym Pantham jest Gorakhnatha Pantham. Większość innych Panth powstała po Goraknath, stworzonych albo przez Nathę, po którym zostały nazwane, albo, co bardziej prawdopodobne, przez jego zwolenników, którzy woleli odróżnić się od szerszej tradycji Gorakhnath, wskazując, do której gałęzi pochodzą od Gorakhnath. Niektóre Panthy mogły również rozgałęzić się wcześniej, od Minanatha lub Adinatha Panth i Balaknatha Panth, które twierdzą, że pochodzą od Dattatreya.

Zawsze jest dość trudno mówić o życiu większości Natha Siddhas, takich jak dokładny czas i miejsce ich urodzenia oraz drobne fakty z ich biografii. Istnieje kilka powodów tego, jedną z najważniejszych z nich jest to, że Jogini kultywujący ascezę mistyczną zazwyczaj nie lubią rozmawiać o szczegółach swojego życia i mówić o tym, kim byli, zanim zostali ascetami. Wyrzeczenie się świata i przejście ceremonii wstąpienia do zakonu ascetów było zawsze traktowane bardzo poważnie w Indiach i było uważane za nie mniej niż śmierć i nowe narodziny, akceptując starą osobowość jako martwą. Dlatego też adepci wstępujący do Zakonu Nathów i przechodzący przez Ceremonię Inicjacji byli uważani za „podwójnie urodzonych”, tak jakby umarli i narodzili się na nowo. Po ceremonii nadawano nowe imię i przeprowadzano ceremonię symbolizującą śmierć adepta dla świata. Po niej (w idealnym przypadku) był zobowiązany zerwać wszystkie swoje poprzednie relacje ze społeczeństwem, w którym żył wcześniej, i ze swoją własną rodziną, dosłownie „stać się martwym” dla nich i dla siebie i zacząć nowe życie od punktu zerowego. Od tego momentu adept samnjasy był zmuszony zostawić za sobą wszystkie swoje przywiązania i ambicje, które pielęgnował wcześniej i całkowicie pochłonęła go praktyka Jogi i służby swojemu Guru.

Nawet dzisiaj wśród południowych Natha Joginów z linii Nandinatha Sampradayam uważa się za złą praktykę pytanie Jogina o jego poprzednie życie, a nawet nazwisko, jeśli nie był skłonny go podać. Z tego powodu szczegóły życia Natha Siddha Margi dostępne w kilku różnych źródłach są zazwyczaj pokryte niejasnością i pełne niepewności oraz sprzeczności. Dlatego, chociaż czasami można znaleźć pewne pisemne informacje na ten temat, czasem prawie niemożliwym jest wydanie właściwych osądów co do miejsca urodzenia i statusu rodzinnego większości Natha Siddha, chyba, że jest się siddhą i się wie.

Podobnie trudno jest mówić o dokładnym miejscu śmierci części ważniejszych Natha Joginów. Nawet dzisiaj Nathowie zazwyczaj nie piszą imion zmarłych Joginów na większości swoich grobów, jest to bardzo stara tradycja. Uważając to za bezużyteczne, nigdy nie powiedzieliby, że niektórzy Natha Jogini umarli. Jeśli tak powiesz, natychmiast cię poprawią, mówiąc, że Jogini nigdy nie umierają, a jedynie zmieniają ubrania, co oznacza, że ​​pozostawili tylko swój wygląd zewnętrzny, ale tak naprawdę nie umarli z powodu porzucenia płaszcza jakim jest ciało na dane wcielenie. Krytycznym punktem, którego nie można zignorować, jest to, że identyfikują się nie ze swoimi fizycznymi ciałami, ale ze swoimi duchami, a Atmanem czy Atmą (w rodzaju żeńskim). Przyjmuje się, że po śmierci dusza/jaźń wyzwolonego Jogina może ale nie musi narodzić się na nowo, w zależności od jego życzenia.

Innym powodem tak dużej niepewności wokół tej kwestii jest to, że szczegóły życia najbardziej znanych Natha Siddhów krążyły w formie legend i pieśni ludowych przez długi czas i istniały w takim stanie przez setki lat. W tym czasie były przekazywane z osoby na osobę jako tradycja ustna i zostały spisane całkiem niedawno. Nawet dzisiaj kładzie się wielki nacisk na przekaz ustny nauk i praktyk oraz historii tradycji, nie na spisywanie, gdyż prawdziwy Jogin wszystko ma w sercu i duszy, zatem nie potrzebuje formalnych spisów ani kronik. Słuchając tej samej historii od dwóch różnych osób, możemy zauważyć, jak bardzo ich relacje mogą się różnić. Narrator mógł coś pominąć lub zapomnieć, coś zostało dodane, aby udramatyzować historię lub coś zostało przesadzone. Często gawędziarz wplatał w opowiadaną przez siebie historię szczegóły jakiejś innej historii lub mieszał imiona, robiąc to przez pomyłkę (zapominając) lub celowo, w celu udramatyzowania opowieści i uczynienia jej bardziej ekscytującą.

W przybliżeniu to samo wydarzyło się w przypadku większości legendarnych opowieści o Natha Siddhach. Za każdym razem, gdy ta sama historia była powtarzana, przyjmowała nową formę, nieco różniącą się od poprzedniej i często mieszała się z regionalnymi kolorami obszarów, w których była opowiadana. Z tego powodu istnieje wiele wersji tych samych legend przedstawiających życie Natha Siddha krążących w różnych częściach Indii. Wszystkie opowiadają te same wydarzenia ale też lokalne wydarzenia z okresu w którym Natha Siddha gościł w danym rejonie językowym. Mimo to często są tak różne i wymieszane, że trudno jest wydać właściwy osąd na temat oryginalnej historii przed przejściem przez wszystkie te transformacje. Sprawę trochę pogarsza jeszcze rozpoznawanie kolejnych wcieleń mistrza przez uczniów i opowieści z kolejnych żywotów tak, jakby były z jednego życia na ziemi. Dattatreya sam jest postacią, która inkarnuje się w trzech kolejnych wcieleniach, w krótkich odstępach, tak jak znany współcześnie Saibaba. Bardziej istotnym jest dobór opowieści w celach dydaktycznych, aby były pouczające dla uczniów i niosły Światło.

Miejsca Święte Nathów

Istnieje wiele jaskiń i świątyń starożytności rozsianych po subkontynencie indyjskim związanych z Nathami i Siddhami, niektóre mają kilkaset lat zaledwie, inne są z V-VIII wieku e.ch., a jeszcze inne mają nawet 9 czy więcej tysięcy lat istnienia za sobą. Kilka bardziej znanych z nich w Indiach jest poświęconych Mahasiddzie Gorakshanathowi. Zgodnie z tradycją Natha Sampradaya jego sanktuarium mahasamadhi (grobowiec) znajduje się w świątyni Gorakhnath Mandir i zarazem Gorakhnath Math w Gorakhpur (w sanskrycie: Goraksha Puram) w stanie Uttar Pradesh, nad rzeką Rapti, 100 kilometrów od granicy z Nepalem, a miasto to jest Domem Gorakszanatha. Jednakże, Bhagavan Nityananda wspomina, że sanktuaria samadhi Matsyendranath i Gorakshanath znajdują się także w Natha Mandir w pobliżu świątyni Vajreshwari około kilometra od Ganeshpuri, w stanie Maharashtra, Indie. Relikwie po wybitniejszych Mistrzach Nathów często są dzielone na kilka praktykujących ośrodkóœ, zatem nie jest to nic dziwnego. Gorakhpur było wielkim i ludnym miastem w czasach Cesarza Mogołów, Akbara, który dbał o jego rozwój i rozbudowę. Z Gorakhpur i Świątynią Nathów wyraziste powiązania ma znany mistrz Krija Jogi, Paramahansa Yogananda Giri.

Sri Ganapathy Sachchidananda z Mysore, współczesny Guru tradycji Datta (Dattatreya), założył dziewięć świątyń dla Navanathów w Indiach. Istnieje również starożytna świątynia zwana „Świątynią Navamukunda” w Thirunavaya, Kerala, o której mówi się, że pochodzi z „Dvaapara Yuga”. Oto historia związana z tą świątynią:

Dziewięciu duchowo oświeconych synów króla Rishabhy, znanych jako Navayogis (dziewięciu ascetów, dziewięciu mistyków), było stałymi podróżnikami. Podczas swojego pobytu dotarli do zbiegu rzek Bagmathi i Gandaki, skąd najstarszy syn, Kavi, otrzymał salagram Wisznu. Salagramy to kamienie znalezione w dorzeczu rzeki Gandaki w Nepalu, ze specjalnymi znakami, takimi jak spirala, czakry, nić, gwiazda, trójkąt itp., które zostały na nich utworzone i uważane są za święte z obecnością Boga Wisznu.

„Zamontuj ten Salagram w najświętszym miejscu dla dobra ludzkości” – usłyszał Kavi asareeri (boski głos nawołujący).

Kavi podróżował po całych Indiach w poszukiwaniu odpowiedniego miejsca na zainstalowanie salagramu Wisznu i umieścił go na północnym brzegu rzeki Bharatappuzha (Nila) w Thirunavaya w Kerali, gdzie sam Wisznu, którego salagram reprezentował, przebywał podczas yaaga (również yajna, havanam lub rytuał ognia) odprawionego przez Brahmę na południowym brzegu. Kavi opuścił to miejsce pewien, że jego obowiązek dobiegł końca, ale salagram zapadł się w ziemię. Następnie jego siedmiu braci przyniosło inne salagramy Wisznu i powtórzyło proces, a one również zapadły się głęboko w ziemię.

W końcu najmłodszy z braci, Karabhajan, przybył w to samo miejsce i dowiedział się o daremnych próbach swoich braci. Wiedział, że tak się stało, ponieważ nie wykonano niezbędnych, właściwych rytuałów instalacji salagramów Wisznu. Zainstalował salagrama, ponieważ Mukunda obdarzał zmarłych dusze Mokszą, Nirwaną, ze wszystkimi niezbędnymi rytuałami. Tym razem instalacja czyli umocowanie Salagramu zakończyła się sukcesem. Później tych dziewięciu braci (Navayogis) przybyło w to miejsce i wykonało jaagam (yaagams) dla uspokojenia bóstw niebiańskich i dobrobytu ludzi. Miejsce to było więc znane jako Tiru-navayogi, na pamiątkę dziewięciu braci, a słowo to z czasem przekształciło się w obecną formę Tirunavaya.

Od Tirumular do Himalajskiego Rishi

Po osiągnięciu doskonałego oświecenia, przejściu Trzeciej Bramy Królestwa Światłości i ośmiu jogicznych siddhi u stóp mistrza Maharishi Nandinatha w Himalajach, Rishi Tirumular znany jako Mahasiddha Sundaranatha został wysłany przez swojego Satguru (Mistrza Prawdy, Prawdziwego Mistrza), aby ożywić tradycję Śaiwa Siddhantam na południu Indii. W końcu dotarł do Tiruvavaduthurai, gdzie w języku tamilskim zapisał prawdy Śiwa Agamów i drogocenne Wedy w Tirumantiram, księdze zawierającej ponad 3000 ezoterycznych wersetów. Przez stulecia płaszcz Kailasa był przekazywany od jednego Mistrza Jogina Siddhę do drugiego. Wśród tych luminarzy był bezimienny Rishi z Himalajów (około 1700-1840, gdzie 1770 rok to czas pojawienia się mistrza mającego z wyglądu około 50-70 lat w Bangaloore), pierwszy znany Siddha Nandinatha Sampradaya w czasach nowożytnych, który pod koniec XVIII wieku wszedł do herbaciarni w wiosce niedaleko Bangalore, usiadł i wszedł w głębokie Samadhi. Nie poruszył się przez siedem lat ani nie przemówił. Po jego darśanam (potocznie: darśan, darshan) przychodziły strumienie oddanych wielbicieli. Ich niewypowiedziane modlitwy i pytania otrzymywały tajemniczą odpowiedź w snach lub pisemnych, papierowych wiadomościach, które manifestowały się w powietrzu i opadały niczym liście na podłogę. Pewnego dnia Rishi opuścił wioskę, aby później przekazać swoją moc Kadaitswamidżiemu.

Ślady setek uczniów Tirumulara zaginęły w ruchomych piaskach czasu i marniejących kart zapisanej historii. Nie są szeroko zapisane ani lepiej znane Imiona ani biografie czy żywoty licznych Guru i Świętych, którzy żyli w wiekach między 200 rokiem p.e.ch., a końcem XVIII wieku e.ch., kiedy to Rishi z Himalajów, Himalaya Rishi pojawił się w Bengaluru (Bangalore). Przejście 2200 kilometrów z Himalajów do Bangalore nie było wówczas tylko uciążliwe, mogło zagrażać życiu. Wymagało ogromnej wytrzymałości i wymagało prostoty, której niewielu potrafiło dotrzymać, a tradycja lubi piesze wędrówki. Nandi Sampradaya zresztą niechętnie ujawnia dane o swoich mistrzach duchowych, a bardziej wspomina od czasu do czasu jakiegoś ze wspaniałych mistrzów duchowych, Joginów i Tantryków, jeśli jest to pomocne w praktykowaniu i postępach na ścieżce rozwoju duchowego metodami Jogi oraz Tantry, w tym tantrycznej Hatha Jogi. Historia zna wielu mistrzów Jogi z ponad dwóch tysięcy lat od czasów Tirumulara, jednak nie zawsze mistrz się głośno chwalił przynależnością do Zakonu Nathów, gdzie obowiązują pewne zasady, w tym utrzymywanie tajemnicy praktyki. Taka zresztą rola cudownych Strażników Jogi i Tantry, mają strzec abu nic nie zginęło i od czasu do czasu prostować to, co ludzi pokrzywili i wypaczyli swoimi niewłaściwymi pomysłami i prymitywnymi poglądami oraz chorymi żądzami.

Herbaciarnie były wówczas, w XVIII wieku w Indii miejscami spotkań, miejscem odpoczynku i odnowy dla podróżników, można było w kawiarence, w jej ogrodzie, przesiadywać tygodniami, a bywa, że miesiącami. Tutaj sklepikarz przygotowuje gorącą herbatę, zręcznie nalewając wrzący napar tam i z powrotem między dwiema filiżankami trzymanymi w odległości metra, aby schłodzić go do idealnej temperatury. Rishi z Himalajów stał się legendą, gdy przez siedem lat siedział w herbaciarni bez ruchu, pozostając w medytacyjnym Samadhi. Ludzie przybywali z daleka i bliska, aby być świadkami tego cudu, tak wielu, że trzeba było zainstalować mosiężną barierkę, aby tłumy nie dotykały go i nie zakłócały jego medytacji, jogicznej dhjanam. Herbaciarnia ostatecznie stała się świątynią, ponieważ ludzie przychodzili zobaczyć duchowego giganta o niezwykłych mocach Jogi czyli Żywego Siddhę. Moce te nigdzie nie były bardziej widoczne niż w magicznym sposobie, w jaki modlitwy były wysłuchiwane w jego Obecności. Czasami odpowiedzi spadały z góry na małych kawałkach papieru, a to już cud był nadzwyczajny, bo samolotów ani dronów nie było.

Adhinatha Sampradaya – Północna Szkoła Himalajska Nathów

W Hindi Adinath Sampradaya jest tradycją sadhu większej czy wielkiej tradycji Nathów (Nāthas). Praktycy i sympatycy tej tradycji otrzymują zwykle inicjacje aż do poziomu samnyasa diksza, a jako ascetyczni mistycy i mnisi wyrzekają się w ten sposób życia typowoe gospodarza domu i biznesu, a następnie żyją jako sadhu, w tym jako naga sadhu, wężowi sadhu, co odnosi się do praktyk rozwoju Duchowej Mocy czyli Kundalini Śakti. Wierząc, że sadhu powinni żyć sami, dopóki nie osiągną celu, mieszkają w jaskiniach, chatach pustelniczych, opuszczonych budynkach lub pustych domach i zwykle z dala od miast i wsi lub na ich uboczu, w miejscach gdzie jest żywa dzika Przyroda. Na odniesienie do Adinatha Sampradaya wskazuje Rajmohan Nath (1964), który wymienia Adinathów wśród dwunastu tradycyjnych zakonów i linii duchowych tradycji Natha Sampradaya. Adinatha Sampradaya jest również wymieniona wśród podziałów grup i nurtów mistycznych Nathów w Census Report, Punjab, 1891, s.114. Lepiej znanym sadhu posiadającym autentyczny status Guru w Adinatha Sampradaya jest Shri Gurudev Mahendranath, zwany także jako Dadaji (Guru Dziadek) który żył w latach 1911-1991 roku. Chociaż otworzył przekaz Diksha zachodniemu wariantowi tradycji Nathów, celowo zakończył Adinatha Sampradaya, odmawiając nadania Purna Sannyasa Diksza, Inicjacji wymaganej do sukcesji odnogi zachodniej. Sanskrycki termin Adi Natha oznacza „pierwszy” lub „pierwotny Strażnik lub Mistrz, Władca”, a zatem jest synonimem Śiwa Jogina, poza koncepcjami mentalnymi, „Najwyższej Rzeczywistości”, jako twórcy wszystkich rzeczy. G.W. Briggs zauważył, że „chociaż Adinath mógł być joginem poprzedzającym Matsyendranatha, jest on obecnie utożsamiany z Śiwą, a imię to jest używane do prześledzenia pochodzenia tradycji Nathów do największego z Joginów, Mistrza Śiwa.

Lawrence Miles z pochodzenia jest Brytyjczykiem, który w 1949 roku przybył do Indii, do ówczesnego Bombaju i w 1953 roku przyjął inicjację jako sannyasin w tradycji Adi-Natha Sampradaya od Shri Sadguru Lokanatha – Digambara Avadhoota z Uttarkashi (U.P.) w Indiach – i otrzymał imię inicjacyjne Mahendranath (Mahendra to Wielki Indra, Król Swargi, Nieba, zatem Natha Strzeże Drogi Niebios). Największe osobiste zainteresowania Shri Gurudeva dotyczyły praktyk duchowych joginów z Adinatha Sampradaya i Uttara Kaula. W 1963 roku otrzymał inicjację tantryczną od Shri Pagala Baba z Ranchi do tradycyjnej Uttara Kaula północnych tantryków i został jego duchowym następcą. Jako nauczyciel cudzoziemiec w Indii i sukcesor dharmy starożytnych Linii Przekazu Adinatha i Uttara Kaula, Shri Mahendranath napotkał spore trudności z nauczaniem i inicjowaniem uczniów w tych starych tradycjach. Hindusi nie chcieli przychodzić ani się uczyć u obcokrajowca z Europy, a ludzie na Zachodzie w tamtych czasach byli stosunkowo mało otwarci na prawdziwą Jogę oraz ezoteryczną Tantrę, co zresztą znamy z autopsji pracując w krajach europejskich, gdzie nie jest łatwo nauczać prawdziwej Jogi będąc wtajemniczonym Guru. Aby sprostać tej sytuacji i nadać dychowym oraz okultystycznym dążeniom duchowym większy wyraz w krajach zachodnich, Shri Gurudeva Mahendranath zainicjował powstanie Międzynarodowego Zakonu Nathów. Tradycja i inicjacja Guru, którą przekazał, obejmuje nie tylko nauki mądrości ze źródeł indyjskich, bhutańskich i poznanego soto zen, ale także klejnoty taoizmu i taką mądrość, jaką odkrywa na nowo nauka i joga w czasie głębokiej medytacji i kontemplacji. International Nath Order (pierwotnie Western Nath Order czyli Zachodni Zakon Nathów) został założony przez Shri Gurudev Mahendranath w 1978 roku w celu dzielenia się wiedzą o rozwoju duchowym i magiczną mocą z innymi szczerymi ludźmi szukającymi Jogi i Tantry na Zachodzie. INO prezentuje i promuje pewną syntezę nauk tantrycznych linii Adinatha i Uttara Kaula rozpoczętą przez Dadaji jako ścieżkę duchową dla zachodniego gospodarza. Inicjowani w International Nath Order są znani jako Naths (mężczyźni) lub Devis (kobiety). Shri Gurudev Mahendranath opuścił ciało i wszedł w mahasamadhi 30 sierpnia 1991 roku. Jego ostatnią rezydencją była pustelnia Shambhala Tapovan w pobliżu rzeki Vatrak w Mehmadabad, w stanie Gujarat, w Indiach. Był pierwszym i zarazem ostatnim Guru obu linii przekazu, Adinatha i Uttara Kaula, pochodzącym z Zachodu, z Europy, aczkolwiek Zakony Duchowe Jogi i Tantry nie przestały istnieć wraz z jego śmiercią, i każdy może sobie poszukać mistrza Natha Sampradaya w Indiach, gdyż ciągle żyje wielu wspaniałych Śri Guru, sadhu i samnjasinów, którzy jednak niechętnie przyjmują ludzi z Zachodu.

Linia Przekazu Nath Panth, w sanskrycie Natha Pantham została rozpowszechniona przez Śri Guru Gorakshanatha jako medium i ścieżka do trwałego urzeczywistnienia stanu duchowego zjednoczenia bez żadnych szans na niepowodzenia. W komentarzu do Hatha Yoga Pradipika zwanym „Jyotsna”, Brahmananda Natha tak wyjaśnił pochodzenie tradycji Nathów:

adinaathah sarveśam naathanam prathamah tato naathasampradayah pravrtta iti naathasampradayino vadanti ||

„Adinatha, znany także jako Adi Iśa, Adi Iśwara, Dewadewah jest „Pierwszym ze wszystkich Nathów”, to on ustanowił sukcesję Natha Sampradayę, dlatego też nazywa się ona Adinatha Sampradaya – Sukcesja Pierwszego Mistrza.”

Ponieważ Mistrz Śiwa nie jest ograniczony tylko do tradycji przekazu Hatha Jogi Nathów, ale jest również czczony jako Wielkie Bóstwo hinduizmu, jako Niebiański Bóg Bogów, istnieje wiele opowieści o Nim w różnych pismach duchowych Indii. Jednak niektóre opowieści są unikalne tylko dla tradycji Natha Sampradaya lub jej licznych odgałęzień, które były rozpowszechniane głównie jako przekaz ustny wśród Nath Joginów, Sadhu Strażników Jogi. Jedną z nich jest historia o Śiwie opowiadającym swojej małżonce Parvati o doktrynie nieśmiertelności, którą podsłuchał Mahasidha Matsyendranath. Przedstawiona historia ma kilka wariantów różniących się od siebie w mniejszych szczegółach. Zawsze trzeba pamiętać, że Nathowie to Starożytny Zakon Jogi i Tantry, Zakon Mistyczny i Ezoteryczny, założony przez Śiwa Mahadeva, znanego również jako Adinatha, Adiguru, Adiśwara. Następnym znanym Wielkim nauczycielem jest Mahasiddha Matsyendranath, który jest także nauczycielem słynnego Mahasiddha Gorakhnatha, a mistyczna tradycja sikcesji zachacza jeszcze po drodze o Gopala Krysznę oraz Dattatreję. Jogin zwany Balaka-Nathem w tradycji Nathów, ponieważ zawsze wyglądał jak nastolatek, uduchowiony młodzieniec, to nikt inny, jak Mistrz Śriguru Nagaraja Babaji (Nagaradźa Babadźi). Nathowie byli Joginami z natury, a do Zakonu Nathów nawet jako praktykujący świecki można dołączyć dopiero mając wielką atencję do praktyki Jogi, a także występując w obronie Jogi oraz Tantry, kiedy pojawiają się wobec Jogi lub Tantry jakieś nieprzychylne rozwojowi duchowemu dewiacyjne wypaczenia. Wszystkie ważne prace na temat Jogi, Hatha Jogi, takie jak Goraksha Śataka, Gheranda Samhita, Hathayoga Pradipika, Hatha Joga Rahasya itd. zostały napisane przez joginów z Zakonu Nathów. Asany, pranajama, bandhy i mudry, cała sthulla krija, a nawet kriya joga, były przez nich praktykowane i doskonalone z wielką gorliwością i poświeceniem. Zazwyczaj byli wędrownymi Joginami i byli popularnie nazywani Kaanphatas (kanfatami) lub tymi z rozdartymi uszami, ponieważ często przebijali chrząstkę uszu i nosili duże kolczyki, tak jak robił to Śri Maheshwarnath, uczeń Śriguru Nagaradźa Babadźi.

Sriguru Babaji to nikt inny jak sam Adinatha. SadaŚiva Adinatha jest utożsamiany ze Śriguru Babaji, Mahavatarem Nagaraja Babaji od sekretów Krija Jogi, ponieważ jest założycielem wszystkich nauk i  ścieżek Nathów. Sriguru Babaji to legendarny Jogin, urodził się w 203 roku który, jak się uważa, utrzymywał swoje ciało fizyczne w młodzieńczym stanie przez wiele setek lat, nawet do czasów XXI wieku, a to 1800 lat nieśmiertelnego jogina w jego ciele zwanym Linga Śarirą (ciało eteryczne, powłoka praniczna). Uważany jest za manifestację Najwyższej Istoty, Paramatmana i jest czczony przez wielu wyznawców różnych szkół duchowych oraz religii jako wielki Jogin, MahaaYogi, który nauczał Kriya Jogi jako jednej ze ścieżek do osiągnięcia wyzwolenia (mokasza, nirwana, kaiwaljam). Niektórzy nazywają go również Mahaavatar Babaji, Kriya Babaji lub Nagaraaja Babaji. Istnieje silny związek między tamilskimi Siddhami, Natha Pantham, kaszmirską Śaiwą i Sriguru Babaji, jak wyjaśnia to wielu nauczycieli tradycji Nathów. Dla nas wszystkich jest on Sriguru Babaji, a tradycyjną mantrą, której używamy, aby go przywołać, jest „Sri Gurubhyo Namah”. Każdy, kto powtarza tę mantrę z uwagą i pokorą, zostaje natychmiast pobłogosławiony przez Sriguru Babaji, Om Babaji. Trataka na Mistrzach Jogi, Wielkich Guru i Świętych, Sadhu jogicznej tradycji jest jedną z podstawowych praktyk w szkole Hatha Jogi, albowiem Trataki uczy się zasadniczo od pierwszych zajęć Jogi, a najbardziej polecane są właśnie Trataka na Ogniu czyli Agni Tratakam oraz Siddha Tratakam czyli Skoncentrowanie, Zogniskowanie wzroku i słuchu, serca, umysłu i zmysłów na Doskonałych Mistrzach Jogi. Nie ma ze ćwierć muhurty (12 minut) medytacji skupionej wzrokowo i słuchowo na Mistrzu Szkoły czy Linii Przekazu, to nie ma praktyki Jogi, ani Tantry, nic nie ma.

Śri Guru Maheshwarnath był jednym z pierwszych uczniów Sriguru Nagaraja Babaji. Jego rodzice byli Kaszmirczykami. Kiedy wielki Jogin Shyama Charan Lahiri znany jako Mahaśaya po raz pierwszy spotkał Sriguru Kriya Babaji, to on właśnie był tym, który zaprowadził go do siedziby Mahavatara Babaji w jaskini. Linia Mahavatara Babaji pochodzi z Panth Gorakhnathi Natha, a włąściwie z jej starszej i bardziej pierwotnej wersji należącej później już do gałęzi zwanego Bairag, w którym znajdują się również znamienite imiona, takie jak Bhartara Hari, wielki król, który został joginem lepiej znany jako Raja Bhartrihari (lub Bhartri). Raja Bhartrihari był również bratem królowej Menaavanti, która była matką innej legendarnej postaci tradycji Natha – Raja Gopichanda. Radźą miał młodszego brata Wikramadityę (Chandraguptę drugiego), który rządził po zrzeczeniu się tronu i rządził w latach 1076-1126, co pozwala datować powstanie gałęzi Bairag Pantha (Vairagya Pantha). Pamiętaj, że medytuje się i praktykuje Kriya nie po to, aby spotkać Sriguru Babaji, ale aby osiągnąć wysoki poziom świadomości, który doprowadzi cię do zrozumienia i doświadczenia z pewnością tego, co on reprezentuje. Definicja Mahavatara – Mahaa oznacza wielki, awataara oznacza zstąpienie boskości do ciała. Mówiąc prościej, oznacza to wielkie wzniesienie boskości i świętości w istocie, ale o wiele większy od tego wszystkiego jest duchowy wzrost Babaji, o wiele, wiele poza zrozumieniem ograniczających barier przeciętnego umysłu. Jego osiągnięcia są rzadkie i niemożliwe do zrozumienia dla nas, ponieważ przekroczył wszelkie ludzkie ograniczenia i granice. Babaji w języku hindi oznacza po prostu czcigodnego Ojca, Baabaa – Ojciec, Ji lub Jee czytane Dźi z długim „i” – Czcigodny, podobnie Dada-Ji to Czczigodny Dziad/ek czyli Guru naszego Guru. Dla uczucia i wygody możemy zwracać się do Niego tylko jako do Babaji, chociaż jest on teraz nazywany wieloma innymi imionami przez swoich wyznawców na całym świecie. Wielu mistrzów Natha Sampradaya niewiele o sobie mówi, praktykuje w tajemnicy, gdzieś w jakiejś jaskini, uprawia mocną ascezę mistyczną dla oczyszczenia i sublimacji świadomości, dla uwolnienia od karmana, zatem Nagaradźa Babadźi wpisuje się doskonale w tradycję Nathów – jakieś dwa lub trzy miejsca jego pojawień są lepiej znane, a i trochę uczniów zostawił na pamiątkę dla potomnych. Tradycja Adinatha zatem od III wieku e.ch., kiedy na jego początku urodził się Mahavatar Babaji zwany także Nagaradźą lub Krija Babadźim miewa się całkiem dobrze, chociaż jest w znaczący sposób tradycją tajemną, ukrytą przed oczami ludzi i świata profanów goniących za swymi żądzami. Tak tylko od czasu do czasu przychodzimy do ludzi na tym świecie, pokazujemy nasze Perły Mądrości i Mocy, a jak nie ma zbyt wiele dusz aby prawdziwie kultywować nasze Święte Ścieżki, znikamy w jaskioniach Himalajów, stajemy się eteryczni.

Tarka Śastra (Tarka Vidyam)

Tarka Shastra (तर्कशास्त्र, IAST: tarkaśāstra) to sanskryckie określenie filozofii dialektyki, logiki i rozumowania oraz sztuki debaty, która analizuje naturę i źródło wiedzy oraz jej ważność. Shastra w sanskrycie oznacza to, co daje naukę, instrukcję lub polecenie. Tarka oznacza debatę lub argument. Według jednego z obliczeń istnieje sześć shastr. Vyākaraṇa jest jedną z nich. Cztery z shastr są szczególnie ważne: Vyākaraṇa, Mīmāṃsā, Tarka i Vedanta.

Tarka shastra (śastra) ma koncepcje zwane purva paksha i apara paksha. Kiedy ktoś podnosi kwestię (purva paksha), druga strona ją krytykuje (apara paksha). Wtedy rozpoczyna się debata. Każdy próbuje poprzeć swój punkt widzenia, powołując się na różne odniesienia. Znaczenie słowa tarka jest również specyficzne, ponieważ nie oznacza ono czystej analizy logicznej, ale złożoną aktywność dyskursu kierowaną przez ścisłe definicje i cele.

Tarka-Sangraha to podstawowy tekst, który jest przestrzegany jako wytyczne dla logiki i dyskursu od czasu jego powstania w drugiej połowie XVII wieku n.e. Tarka można przetłumaczyć jako „hipotetyczny argument”. Tarka to proces zadawania pytań i przesłuchań krzyżowych, który prowadzi do określonego wniosku. Jest to forma przypuszczenia, która może być wykorzystana jako pomoc w osiągnięciu ważnej wiedzy.

Jest kilku uczonych znanych jako dobrze znających Tarka śastra: Adi Shankara (VI w. n.e.), Udyotakara (Nyāyavārttika, VI – VII w.), Vācaspati Miśra (Tatparyatika, IX w.), Ramanujacharya (IX w.), Udayanacharya (Tātparyaparishuddhi, X w.), Jayanta Bhatta (Nyāyamanjari, IX w.), Madhvacharya (XIII w.), Visvanatha (Nyāyasūtravṛtti, XVII w.), Rādhāmohana Gosvāmī (Nyāyasūtravivarana, XVIII w.) i Kumaran Asan (1873–1924). Paruthiyur Krishna Sastri (1842–1911) i Sengalipuram Anantarama Dikshitar (1903–1969) specjalizowali się w Vyākaraṇa, Mīmāṃsā i Tarka shastra.

Termin Tarka (तर्क, „racjonalizacja”), a inaczej Anusmrti, odnosi się do prac, których głównym tematem jest rozumowanie, logika, i które zajmują się przedstawianiem zwykłych środków poznania, tj. prac na temat Nyāyi, Vaiśeṣiki i materialistycznych systemów filozofii. Tarka (तर्क, „rozum”, „logika” oraz „rozumowanie”) – W Vedāncie rozum jest używany w trzech celach — aby ustalić prawdziwe znaczenie Pisma Świętego, które jest naszym jedynym źródłem wiedzy na temat Dharmy i Brahmana, aby rozwiać wątpliwości i przeciwne przekonania i aby przekonać nas o prawdopodobieństwie istnienia tego, co ma być poznane, tj. Brahmana. W Śaiwam, w tradycji śiwaickiej Jogi i Tantry, Tarka (तर्क, „sąd”, „osąd”, „zdrowy osąd”, „rozsądzanie”) odnosi się do jednego z sześciu członków (aṅga) Ṣaḍaṅgayogi, jak nauczano we wczesnym Śaiva Siddhānta. Tarka jest również znana jako Ūha lub Anusmṛti (w buddyjskich formach Ṣaḍaṅgayogi). Ṣaḍaṅgayoga jest nauczana jako standardowa joga Śaivasiddhānta (Siddhānta), głównego nurtu dualistycznej tradycji zgodnej z Wedami. Zobacz na przykład teksty Raurava-āgama, Kiraṇa-āgma, Sarvajñānottara-āgama, Svāyambhuvasūtrasaṃgraha z VI wieku, Mālinīvijayottara z VII wieku i Tantrasadbhāva z IX wieku. Dzięki tarka (osądowi, sądzeniu, osądzaniu) pomocniczemu Jogin jest w stanie ocenić swój postęp i zapobiec stagnacji na ścieżce Jogi. Egzegeta śiwaicki Abhinavagupta interpretuje to również jako kluczowy element odróżniający Ṣaḍaṅgayogę od innych, nie-śaiwackich szkół Jogi. Poprzez tarkam Jogin może ocenić swoje osiągnięcie i, zdając sobie sprawę, że nie jest to najwyższy poziom nauczany w pismach śaiwackich, odrzucić go i zmotywować się do podjęcia wysiłków, aby przejść na następny, wyższy poziom osiągnięcia. Niestety, niewłaściwe używanie rozumowania, tarkam czy anusmrtim, prowadzi do zdemonienia, zakałapućkania, i stania się rodzajem Taraka Asura, demona rozumowania zamiast żywego obudzenia Budhi, którego funkcją jest Tarka.

Tarakeshwara lub Tarakeshvara (sanskryt: तारकेश्वर, Tārakeśvara; hindi: Tārkeśvar) jest formą hinduskiego bóstwa Śiwa, Króla Joginów, w jego roli psychopompa, przewoźnika lub wybawiciela duszy od odrodzenia (moksha). Śiwa Taarakeśwara zajmuje się dziedzinami, które uwielbiają także asury czyli demony, w celu zwodzenia ludzi. Mantry wielbiące Śiwa są z tego powodu wielką pomocą i ochroną dla osób wchodzących w dziedziny astralne i patalowe, gdyż utrudniają demonom takim jak Taraka-Asura przechwytywanie dusz ludzkich na rzekome przewodnictwo duchowe lub pokazy iluzji astralnych. Tarakeśwara Śiwa chroni adeptów i bhaktów, oddanych wielbicieli przed omamieniem przez istoty demoniczne.

Tarakasura (sanskryt: तारकासुर) jest potężnym asurą czyli demonem w historii hinduizmu, dosłownie oznacza nienaturalny, wynaturzony, sztuczny. Jest synem asury Vajrangi (Wadźranga) i jego żony Vajrangi. Taraka Asura miał trzech synów, także demonów: Tarakakshę, Vidyunmali i Kamalakshę, którzy byli znani jako Tripurasura. Został zabity przez Kartikeyę – Syna Boga Śiwa. Według Skanda Purany Kartikeya (Skanda, Murugan) został mianowany dowódcą bogów, dewów, odpowiedzialnym za jego przeznaczenie, jakim było pokonanie asury Taraka. Bóstwa ofiarowały mu szereg darów, aby go wzmocnić. Taraka, król asurów rodzaju daitja, daityas, wezwał miliony czy nawet miliardy pomniejszych asurów do obrony swojego demonicznego królestwa, a jego siły dowodzone były przez asurę Kalanemi. Ochrona przed asurami i wszelkimi innymi siłami złego to odpowiedzialność mistrzów i strażników Jogi oraz Tantry, praca Joginów i Nathów. Kiedy demon Taraka-Asura przybył do Śonitapuram i tam zamieszkał, wszystkie inne demony, asury, uczyniły go swoim królem, panem i władcą, co generalnie jest schematem powstawania demonicznych rządów na tym świecie.

Tarka w sanskrycie tarkaḥ (तर्कः), to nie tylko logika i rozumowanie oraz zdrowy osąd, wnikliwy osąd, Tarka to również negatywne aspekty używania słabego umysłu do produkowania przypuszczeń, domysłów, zgadywania, spekulacji, dyskutowania, siania wątpliwości, powątpiewania, sprowadzenie do absurdu, wniosek sprzeczny z przesłankami, reductio ad absurdum. Chociaż Tarka w Jodze i Tantrze jest systemem czystego i jasnego rozumowania logicznego, rozmyślania i przemyśliwania na bazie głębokiego zogniskowania i skupienia się na temacie czy zagadnieniu, w szerokim kontekście ujmowania, jednak słabe poziomy skoncentrowania i skupienia nie są w stanie wnikać dość głęboko i pozostają w sferze płycizny na której mamy wszelkie złośliwe sposoby użycia osądu, rozeznawania czy dociekania. Tarka to imię liczby sześć, które sugeruje, że prawdziwa Tarka oparta na Dharanie musi mieć cechy zarówno doskonałości jak i sztuki oraz magii. Dla kultywowania Tarka najlepszym motywem jest Satyam czyli dążenie do Prawdy. Zawsze oprócz założeń badamy także motywy i powody jakie kryją się za poglądami czy głoszonymi treściami, jest to część poziomu Tarka w praktyce Jogi oraz Tantry. Niezdolność do abstrakcyjnego myślenia wyklucza stadium Tarka i uniemożliwia poznanie duchowe sfer metafizycznych, wyklucza również odczuwanie subtelne odpowiednie dla Budhi Jogi, ale potrafii doprowadzić do stanu niskich i zabuzronych pomysłów ideologicznych zwanych potocznie teoriami spiskowymi. Taraka-asura potrafi silnie manipulować słabymi umysłami koncepcyjnie wyznającymi teorie spiskowe, zajmującymi się sianiem wątpliwości, ale niezdolnymi do wglądu duchowego ani myślenia abstrakyjnego, a co gorsza mającymi braki w logice formalnej.

Tārā, a także Ugratārā czyli groźna Tārā, jest pradawną hinduską boginią szczęścia i pogody ducha, reprezentuje Świat Wieczności. W Nepalu i Tybecie znana jest również jako „Bogini Mądrości”. Śri Tara jest małżonką hinduskiego bóstwa niebiańskiego Brihaspati, bóstwa czy ducha planety Jowisz. Według niektórych Puran, Tara spłodziła lub była matką dziecka o imieniu Budha, bóstwa Merkurego, poprzez Candrę i miała syna o imieniu Kacha poprzez ród Brihaspati. W tradycji śiwaizmu i śaktyzmu w tradycji duchowości indyjskich Bogini Tara (sanskryt: तरा, Tārā) jest drugą od góry z dziesięciu mahawidji, zatem dziewiąta licząc od dołu listy. Uważa się, że jest formą Adiśakti, tantrycznego wcielenia Parvati jako córki Króla i Królowej Krainy Światła Śang Śung w Himalajach. Jej trzy najsłynniejsze formy to Ekajaṭā, Ugratara i Nīlasarasvatī (pisana również jako Neelasaraswati, Neela Saraswati lub Neelsaraswati). Najsłynniejszym ośrodkiem duchowości i kultu jest świątynia i pole kremacyjne Tarapith w Bengalu Zachodnim w Indiach. Od imienia Tāra w rodzaju męskim pochodzi słowo Avatāra. Tārā posiada ikonografię podobną do tantrycznej Bogini Kālee. Tara Devi jest źródłem Nada Jogi i przewodnim bóstwem Jowisza. Według nauk jogicznych Tara Devi mieszka w Anahata Cakrze. Słowo Tara powstało z litery „tru”. Beejakshara mantram Tary Mahadevi to „Threem”, które później zostało zmienione na „Streem” przez samą TaraDevi. Vasishta Maharshi śpiewał mantrę „Threem” i czcił bogonię Tarę Mahadevi. Objawiła się mistrzowi Jogi Vasishta Maharshi i Inicjowała go w praktykę sylabicznej „Streem” beejakshara mantram. Będzie zadowolona, ​​jeśli zostanie oddana jej cześć poprzez ofiarowanie niebieskiej lilii (neeli kaluva) w nocy, wieczorem, i lubi trzeci dzień (tadiya), który następuje przed nowiem i przed pełnią Księżyca.

Jogin zaczyna od odłączenia umysłu od bodźców zewnętrznych, a następnie skupia się na tattwach, na żywiołach [takich jak ziemia, woda, ogień, wiatr, eter zwany akaśą itp.] z coraz głębszym wchłonięciem. Osiąga zinternalizowaną wizję rzeczywistości i porównuje ją ze swoją autorytatywną, pisemną wiedzą najwyższego poziomu. Za pomocą tarka [rozumowania, rozsądzania, rozróżniania], ontologicznego osądu wartościującego, dostrzega, że ​​jest ona inna od Śiwy i w ten sposób ją przekracza, stając się jednym z Śiwą w procesie duchowej fuzji, całkowitego połączenia lub wchłonięcia przez Śiwę. Wniebowstąpienie Jogina nieuchronnie prowadzi go do Rzeczywistości, Sat, Om Tat Sat którą jest Śiwa u szczytu wszystkich ścieżek duchowych. Tarka kultywowana jest generalnie jako grupa praktyk pomiędzy Dharaną, a Dhjaną. Tarka esencjonalnie, to filozoficzna refleksja nad Esencją w którą Jogin wraz z Samadhi wstępuje aby całkowicie się w niej zanurzyć, przeobrazić w boską postać i ostatecznie roztopić w procesie zjednoczenia.

Sześć magicznych działów Hatha Jogi oraz różnych szkół mistycznych Śaiwa i Tantry wymieniają Tarkę (Anusmrti) jako jeden z działów, a czasem Tarka jest włączona do działu Dharana czyli nauki prawidłowego skupiania i myślenia, do instrukcji posługiwania się umysłem i myślą oraz wizualizacją. Zwykle wymienia się jako sześć działów osławionej szatangam czy ṣaḍaṅgam grupy praktyk zebrane w działy jako: Prāṇāyāma, Pratyāhāra, Dhāraṇā, Tarka (Anusmrti), Dhyāna oraz Samādhi, co jest elegancką kolejnością wedle stopnia trudności dla opanowania materiału w praktyce, jednak poszczególni mistrzowie często podają grupy ćwiczeń w kolejności w jakiej wprowadzają ćwiczenia prowadząc uczniów, a to zależy od zdolności ucznia, jego stanu czystości czy raczej splamień i lokalnych zwyczajów. Uczniom o dużym stopniu szkodliwości nie daje się praktyk z grupy pranajamy na początku, aż się oczyszczą ze szkodliwych dążeń, a to dlatego, żeby ich złe i szkodliwe dążenia myślowe nie nabrały mocy, gdyż Prana w Pranajamie energizuje myśli, aby stawały się rzeczywistością. W takim wypadku, na początek dajemy Pratjaharę albo także Dhjanę, żeby uwolnić zmysły i umysł od szkodliwych pomysłów i nauczyć skierowywać myślenie i wyobraźnie na piękne tematy w medytacji. Osobom o słabych i ułomnych ciałach, niezdolnych do praktykowania w Pozycji Lotosu, Padmasanam, daje się trochę więcej ćwiczeń z grupy Sthula Kriyah czyli Asany, Mudry i Bandhy, żeby udoskonalić ich kiepską formę i poprawić zdolność do praktyki w Asanam czyli w Padmaasanam, bo w Jogasutrach, Pozycja Lotosu, to po prostu Asana…

Ludzie brahmaniczni, uduchowieni z natury, należący duchowo do najwyższej Warny, nie potrzebują intensywnie oczyszczać umysłu ze wszelkiego rodzaju szkodliwych myśli i błędnych kierunków dociekania ani z chorych teorii spiskowych. Zatem dział Tarka dla nich nie musi być pomiędzy działami Dharany i Dhjany, a może być pomiędzy Dhjaną, a Samadhi, lub nawet wcale nie jest potrzebny, bo myślenie nielogiczne i chaotyczne nie jest im znane. Położenie działu czy grupy ćwiczeń oraz ich stosowanie zależy od stanu uczniów, a także od epoki w jakiej Mistrz naucza. Klasyczna Joga brahmaniczna, wspomina jedynie oczyszczanie związane z pojęciem vitarka, gdzie echa i ślady zakłócających myśli czy emocji są usuwane lub porządkowane z pomocą przemyśliwania i porządkowania, co jest podobne do puranicznej smaranam. Vitarka to bycie w stanie bez Tarka i to jest podstawą do wchodzenia w Samadhi. Vitarka czasem nazywana jest wyższą logiką potrzebną do uzyskiwania Prawdy (Satyam). Kiepski poziom funkcjonowania w dziale Tarka nazywa się w Jodze i Tantrze pojęciem Kutarka, co oznacza błędy logiczne, błędne skojarzenia, a także złośliwe doszukiwanie się błędów i nadużyć, tam gdzie ich nie ma lub tam gdzie okoliczności dopuszczają wyjątek. Tarka w Jodze i Tantrze to także rozróżnienie między tym, co należy zachować w tajemnicy, a tym, co lepiej odłożyć na bok lub nagłośnić, obnażyć. W Jodze i ogólniej w indyjskiej filozofii Tarka wykracza poza świadome myślenie i rozumowanie. Jest to rodzaj refleksyjnej analizy, która jest możliwa tylko poprzez zwrócenie się do wewnątrz i uspokojenie umysłu. Gdy umysł jest spokojny, jogin może zacząć widzieć Rzeczywistość, w tym siebie takimi, jakie są naprawdę – i to jest poziom Sat, Satyam.

Tarka (osąd lub rozumowanie), definiowane jako „ustalenie tego, co należy kultywować, a co należy odrzucić”. Tarka w Jodze klasycznej to zasada Viveka, fundament Krija Pada w Jogasutrach Maryszi Patańdźali, także praktyka Szkoły Nathów. „Rozważając w sercu lotos w kolorze wschodzącego słońca, z ośmioma płatkami zawierającymi [osiem bhavas] dharmy itp. i owocnią, intelekt [Yogina] staje się stabilny w ciągu miesiąca. W ciągu sześciu staje się znawcą Sruti (pisma). W ciągu trzech lat sam staje się autorem pism. Rozważając tam swoją [fizyczną] formę (w sercu), postrzega zasadę intelektu”. — Mālinīvijayottara Tantra.

Śri Adinaathaaya namo’stu tasmai
Yenopandishta hatha-yoga-vidya||

„Skłaniam się Sri Adinaathowi, który przekazał mądrość Hatha Jogi”

Złote Myśli o Natha Sampradaya

W Indiach Hatha Joga jest kojarzona w tradycji ludowej z joginami Natha Sampradaya poprzez jej tradycyjnego założyciela Mahasiddha Matsyendranatha. Każda osoba praktykująca Hatha Jogę powinna znać swoją Sampradayam.

Yogaswami należał do Śaiva Siddhanta i był 161-szym przywódcą Zakonu Nandinatha Sampradaya.

Śri Adi Śankara, Śankarcarya jest założycielem „Daśanami Sampradaya” wedyjskiego monastycyzmu i tradycji kultury duchowej „Shanmata”. Śankara kojarzy Hatha Jogę z Daśanami Sampradaya i mistyczną postacią Śri Dattatreya.

W liniach przekazu Navanatha Sampradaya znanych jest, studiowanych i czczonych jest dziewięciu Nathów.

Zaproś Boską Energię Mistrza Śiwa, Adinatha, do swojej Przestrzeni Życiowej! Mahadeva uosabia moc, spokój i świętą sztukę, a piękne obrazy oraz posągi wykonane przez praktyków Jogi to ponadczasowe arcydzieło z Indii!

W swoich komentarzach Śri Adi Śankara wspomina o 99-ciu różnych poprzednikach Daśanami Sampradaya.

W swoim komentarzu do Brhadaranyaka Upanishad Śri Adi Śankara oddaje cześć nauczycielom Brahmavidya Sampradaya, pierwotnie rozumianej jako kontynuacja nauczania Brahma Dewa o czterech głowach (twarzach).

Postać Dattatreya przedstawia Adi-Guru Adinatha Sampradaya, z trzema głowami symbolizującymi Brahmę, Wisznu i Śiwę jako rodzaj Trimurti, Trójcy Świętej. Otoczony czterema psami i krową, ten łagodny mistrz duchowy, jogin i święty sadhu uosabia Wedy i matkę ziemię, a pochodzi z czasów okresu przechodzenia od Dwapara Jugi do Kali Jugi, w pobliżu 3102 roku p.e.ch. Dattatreya wspiera linie nauczania Brahmy, Wisznu oraz Śiwa, a w każdej oczywiście praktykuje się Jogę i Tantrę. Każda z trzech głów Dattatreya symbolizuje po cztery Znaki Zodiaku od Równonocy Wiosennej, zatem jest każdej przypisany zestaw czterech żywiołów Przyrody i każda postać praktykuje Jogę Opanowania Żywiołów.

Każda sampradaya i parampara może mieć kilka akhara monastycznych i wojennych (kultywujących Kalarpayat).

„Sahaja”, czytane jako „Sahadźa” jest jednym z czterech słów kluczowych tradycji Natha Sampradaya, obok Svecchacara, Sama i Samarasa.

Dvaitadvaita to dualność i niedualność, dwaita dla poszukujących praktyków, sadhaków, adwaita dla zaawansowanych joginów, którzy osiągnęli już wyższą świadomość duchową i połączenie z bóstwem, z dewatam. Dwaita Adwaita to dwa poziomy praktyki Natha Sampradaya, bheda lub bhedana (wznoszenie, podnoszenie) gdy wznosimy się w górę aby dosięgnąć świadomości bóstwa, abheda lub abhedana gdy Jogin lub Jogini pozostaje w jedności z bóstwem poprzez połączenie. Adwaita dotyczy ostaecznego zanurzenia i jednoczącego rozpuszczenia się indywidualnej świadomości, pindam, w duchu i nadświadomości bóstwa, dewaty. Praktyka z Iszta Dewą, Kula Dewą oraz Adidewą jest bardzo ważna dla praktyki Jogi.

Czterech Kumarów, Ćatur-Sanah, Sanakadi: Sanaka (Starożytny), Sanandana (Zawsze Szczęśliwy, Szczęściarz), Sanātana (Odwieczny, lub Sanatsujata) i Sanat Kumāra (Wiecznie Młody, Nieśmiertelny Młodzieniec; Kartikeya, Skanda, Murugan), tradycyjnie uważa się za czterech stworzonych aktem kreacji w umyśle Synów Boga Brahmy, Boga Stwórcy, zatem prawdziwych Synów Bożych, a do tego najstarszych stworzonych Synów Brahmy-Stwórcy. Zostali stworzeni przez Brahmę, Boga Stwórcę w celu rozwoju stworzenia, ale wybrali przyjęcie dożywotnich ślubów umiaru i wstrzemięźliwości oraz powściągliwości, w tym celibatu (brahmacarya), stając się sławnymi Joginami, którzy poprosili Brahmę, Stwórcę czy Stwórczego Ducha o błogosławieństwo pozostania wiecznie w postaci subtelnych i duchowych młodzieńców. Ich cechą jest, że kiedy się inkarnują, od wieku około pięciu lat zaczynają intensywnie zgłębiać nauki duchowe oraz mocno praktykować tak, że szybko wchodzą na poziom praktyki siddhów i mahasiddhów, są archetypami czterech rodzajów awatarów, zstąpień boskości, które rozpoznaje się dzięki echom jakie manifestują już w wieku około pięciu lat. Symbolizują także i tworzą tradycję czterech głównych uczniów spadkobierców sanatana dharmy i nathi oraz czterech rodzajów Jogi oraz Tantry. Oprócz tych czterech Kumarów wspomina się jeszcze trzech młodszych stworzonych później.

Czterej Kumarowie ucieleśniają zasadę Sattwam, Czystości, Prawodziwości, Świetlistości – zatem przewodzą wśród innych stworzeń w manifestowaniu pierwotnej zasady czystości oraz Brahmaćaryam. Dzieci, które tak jak czterej kumarowie, nauczą się recytowania Czterech Wed i ich rozumienia mając około cztery do pięć lat są uważana za cenne dla duchowości wedyjskiej i indyjskich sampraday. Zwykle żyją jedynie w celu nauczania dharmy, jogi i tantry, a jeśli zostanie to takiemu dziecku uniemożliwione w jakiś sposób, marnieją i umierają lub w cudowny sposób znikają. Światem w jakim zamieszkują jest mostyczna Dźanarlokam, świat dźanów, dusz czystych powstałych na początku całego stworzenia, dusz, które pojawiają się w gotowej młodzieńczej postaci lub inkarnują się jako wzorce świętości.

W okresie po stworzeniu tego Wszechświata, Brahmandam, oraz powstania Stworzonych Synów Brahmy – Stwórcy, jak opowiada literatura puraniczna Paurāṇika Yogah, Śrī Nārada Muni jest młodszym bratem Czterech Kumarów, który przyjął Inicjację w Jogę od swoich starszych braci. Ich dyskusje jako Guru i ucznia są zapisane w Upaniszadach, a słynna rozmowa znajduje się w Chāndogya Upaniṣad, a także w Śrī Nārada Purāṇa i literaturze Pañcarātra.

Śri Nārada Muni jest odnotowany jako Główny Nauczyciel we wszystkich czterech wisznuickich liniach przekazu Vaiṣṇava Sampradāya. Zgodnie z tradycją, zainicjował Śrī Nimbārkācāryę w świętą 18-sylabową Śrī Gopāla Mantrę (Klim Krishnaaya Govindaaya Gopijanavallabhaya Svaha) i wprowadził go w filozofię Yugala upāsana, oddanego kultu boskiej pary Śrī Rādhā Kṛṣṇy. Zgodnie z tradycją, był to pierwszy raz, kiedy Śrī Rādhā Kṛṣṇa byli czczeni razem przez kogokolwiek na Ziemi poza Gopi z Vṛndāvany. Śrī Nārada Muni następnie uczył Nimbarkę istoty służby oddania w Śrī Nārada Bhakti Sūtras. Śrī Nimbārkācārya znał już Wedy, Upaniszady i resztę pism, ale doskonałość została znaleziona w naukach Śrī Nārada Muniego.

Śri Sainatha z Śirdi został znaleziony jako dziecko mające około trzech do pięciu lat, znalazcą był indyjski fakir związany z tradycyjnymi zakonami sufich i tantrycznych joginów. Jedna legenda wspomina, że rodzice porzucili dziecko oddając je fakirowi na wychowanie, gdy udali się na pustelnię z powodu problemów życiowych, inna deifikuje Śirdi Sai Baba jako pochodzącego od boskich rodziców o niebiańskim charakterze. Ponieważ dziecko błyskawicznie opanowało wiedzę duchową, suficką i jogiczną, oraz zaczęło przejawiać nadludzkie moce i zdolności znane jako siddhi, uznano, że jest jedną z takich dusz kumarowych, chociaż może być duszą później stworzoną, w tym taką jak Sana, Ribhu, Santasujata czy innych, którzy zostali stworzeni w późniejszym czasie.

Według Bhavishya Purana i jego eponimicznej tradycji, duchowa linia przekazu znana jako Nimbārka Sampradaya, a także mistrz Śrī Nimbārkāchārya pojawił się w roku 3096 p.e.ch., kiedy wnuk Ardżuny zasiadał na tronie. Według tradycji, Nimbārka urodził się w Vaidūryapattanam, dzisiejszej wiosce Mungi, w rejonie Paithan we wschodnim Maharasztrze. Jego rodzicami byli Aruṇa Ṛṣi i Jayantī Devī. Razem wyemigrowali do Mathury i osiedlili się w miejscu znanym obecnie jako Nimbagrāma (Neemgaon), położonym między Barsānā i Govardhan. Nimbarka Sampradaya podąża za doktryną Svābhāvika Bhedabheda (Bheda-Abheda), znaną również jako Dvaitādvaita (Dwaita-advaita). Doktryna Svābhāvika Bhedābheda została opracowana przede wszystkim w dziełach Nimbārki i Srinivasacharya, szczególnie w komentarzach Nimbarki do Brahma Sūtr: Vedānta pārijāta saurabha i Vedānta Kaustubha.

Śaiwowie i Nathowie wiedzą, że Śiwa Mahadewa przyjął formę Dakshinamurti, wielkiego nauczyciela i medytując w pozycji lotosowej zwrócony twarzy na południe, przestrzegając ślubowania milczenia czyli mauna. Czterech Kumarów zbliżyło się do Śiwa jako Mahaaguru (Wielki Mistrz, Wielki Nauczyciel) w celu samorealizacji czy ściślej w celu Urzeczywistnienia Jaźni, Duszy, w celu Uświadomienia Atmana, a raczej ascencji Duszy/Jaźni, Dźiwah do stany Atmana czy w rodzaju żeńskim Atmy. Nauczał ich o Najwyższej Rzeczywistości, Brahmanie, wykonując gest chin mudra (ćin) swoimi dłońmi siedząc w pozycji pełnego lotosu, padmasanam. Opuszka palec wskazującego dotyka opuszki kciuka, aż czuć pulsowanie serca i krwi, wskazując jednocześnie na zjednoczenie Brahmana i Dźiwa (Duszy, Jaźni). W ten sposób Śiwa Mahadewa w postaci Dakszinamurti uczynił Kumarów swoimi duchowymi uczniami, ćelah. Odtąd wraz z kolejną Awatarą, czterej Synowie Brahmy inkarmują się lub są odnajdywani razem z Awatarą Śiwa Dakszinamurti i działają dla dobra Misji Śiwa jako Guru, jako tak zwani dzierżawcy linii przekazu czyli Natha Sampradayam.

Istnieją trzy główne śiwaickie sampradayam znane jako „Kailasa Parampara” (Linia przekazu z Góry Kailasa) – Nandinatha Sampradaya, Adinatha Sampradaya i Meykanda Sampradaya. Filozofia tamilskiej Śaiva Siddhanta uważana jest za spadkobierczynię nauk Mistrza Śrfi Sanatkumary, jednego z czterech Wielkich Kumarów (Sanatkumara → Satyanjana Darshini → Paranjyoti rishi → Meykandar). Nandinatha i Meykandar Sampradayas są związane z Śaiva Siddhantam, podczas gdy Adinatha Sampradaya jest związana z Natha Śaiwam. Inne popularne sampradaye śaiwickie to Veeraśaiva Sampradaya, Lingayata Sampradaya i Śrouta Sampradaya.

Tradycja Trika Śaiva wywarła duży wpływ na inne indyjskie tradycje duchowości i ezoteryzmu, szczególnie na tradycje Hatha-Jogi, takie jak szkoła Nathów Gorakṣy i śankaryjski ruch samnjasinów zakonów Daśanāmī, którzy czerpią dużą część swojej praktyki jogicznej i idei subtelnego ciała z pism Trika.

Ponieważ zakony nathów są to tradycje tantryczne, niezbędnym warunkiem wstępnym do praktyki Jogi, także w przekazie Trika jest inicjacja tantryczna znana w Jodze jako dikṣa. Mālinīvijayottara Tantra, główne źródło tradycji Śaiwa oraz Trika, stwierdza: „Bez inicjacji nie ma kwalifikacji do Śiwa Jogi”. Śiwa Joga lub MahaaJoga, to ogólna nazwa wszystkich systemów Jogo oraz Tantry wywodzonych od Śiwa Mahadewa, Śri Dakszinamurti.

Praktyka utkranti (utkrānti), zwana także „jogicznym odejściem”, jest również nauczana w niedualnych tantrach Śaiva, takich jak tantra Mālinīvijayottara, która wykorzystuje energię życiową czyli pranę wznoszącą się przez kanał centralny, suszumnę, aby zakończyć życie i przejść do zjednoczenia z Siwą. Energia ta dosłownie wynosi trzy aspekty czy pierwiastki duszy do góry i wznosi do świadomości Atmana, a wyżej do Śiwaloki. W Tybecie praktykowane to jest jako tak zwana Phowa. Tekst mówi, że to porzucenie ciała może nastąpić pod koniec życia, po opanowaniu wszystkiego, co się miało opanować, i renuncjacji tego, co się nie zamierzało osiągnąć. Utkranti nawiązuje do intensywnej praktyki Abhjasy oraz przejściu do jej skrzydła znanego jako Wairagjam (Vairagyam). Paramahansa Yogananda, w czasie ostatnich lat życia, próbował powstrzymywać samoistne utkranti duszy wyzwolonej, Dźiwanmukta, jednak w końcu musiał pozwolić Duszy/Jaźni na opuszczenie ciała poprzez utkranti dhjanam. Podobnie, Haidhakan Babaji, chociaż był zaledwie czternaście lat po pojawieniu się w jaskini jako młodzieńcza Awatara, jednak trudno było utrzymać cielesną powłokę we współczesnym industrialnym świecie.

Babaji należy do Smritgaami, gdzie Smrit oznacza pamiętać, a gaami oznacza przychodzić, co w tłumaczeniu oznacza, że ​​kiedykolwiek pamiętasz lub myślisz o Mahavatar Nagaraja Kriya Babaji, On odpowie na twoje wezwania. Om Babaji.

Medytuj więc w poniedziałkowe wieczory między godziną 9.00 a 10.00-tą. Skup wzrok na wizualnym obrazie Adinatha Śri Mahavatara Nagardźa Kriya Babaji w Kutastha, w punkcie między brwiami, wewnątrz głowy, i myśl o Nim, módl się do Niego i rozmawiaj z Nim jak dziecko ze swoim ojcem, jak oddany uczeń z Mistrzem. Przyjmij Jego schronienie (Babajim Śaranam Gaćchami, Kriya Babaji Śaranam Gaćchami, Gurum Śaranam Gaćchami), a On uwolni cię od wielu nie do zniesienia cierpień. On złagodzi twoje światowe i duchowe problemy i poprowadzi cię na wszystkie sposoby. Ta sansara, świat cierpienia, jest pułapką i nie wiemy, jak nawigować po głębokich morzach i oceanach sansarycznych. Jeśli przyjmiesz jego schronienie, będziesz pod jego opieką, ochroną i przewodnictwem, nie spotka cię żadna krzywda i będziesz w stanie pokonać wszystkie problemy, bez względu na to, jak duże lub małe. Śri Babaji jest naszym wioślarzem i sternikiem łodzi życia, będzie nawigował dla nas i poprowadzi naszą łódź życia w tym oszałamiającym, nieprzewidywalnym świecie sansarycznym.

(Materiały zebrane z nauk podczas warsztatów i zajęć Jogi prowadzonych przez Mistrza Duchowego Śri Lalitamohan Babaji G.K.)