Śri Swami Satyananda-Ji Saraswati – Mistrz Duchowy Wedanty i Tradycyjnej Jogi
Swami Satyananda Saraswati – urodzony 25 grudnia 1923, zmarły 5 grudnia 2009 – był sanjasinem, ascetą i mnichem wyrzeczonym, nauczycielem Wedanty i Jogi i prawdziwym Guru, Satguru (Sadguru), zarówno w swoich rodzinnych Indiach, jak i dla uczniów w wielu krajach na Zachodzie. Swami Satyananada jest uczniem Swami Sivananda-Ji (Ji czytamy po polsku Dźi) z Zakonu Saraswati, założyciela Divine Life Society, i sam na jego polecenie założył Bihar School of Yoga w 1964 roku, jedną z bardziej cenionych współcześnie szkół Jogi. Napisał ponad 80 książek o Jodze i Wedancie, w tym popularny podręcznik z 1969 roku „Asana Pranayama Mudra Bandha„, o podstawach praktyki jogicznej.
Śri Satyananda Saraswati urodził się w 1923 roku w Almora, Uttaranchal, w rodzinie rolników i kszatrijów, warny wojowników czyli świętych rycerzy wedyjskich. W młodości otrzymał klasyczne wykształcenie wedyjskie i studiował starożytny sanskryt, Wedy i Upaniszady, w tym Upaniszady Jogiczne i Śiwaickie. Świadkowie i rodzina podają, że zaczął mieć duchowe doświadczenia już w wieku sześciu lat, kiedy jego świadomość (ćittam i ciało eteryczne) spontanicznie opuściła ciało fizyczne i zobaczył siebie leżącego bez ruchu na podłodze. To doświadczenie bezcielesnej świadomości trwało nadal, prowadząc go do wielkich świętych sadhu i ryszich tamtych czasów, w tym takich jak Anandamayi Ma. Wspomina się, że spotkał tantrycznego bhairavina, Sukhmana Giri (Z Zakonu Giri Wedanty), który ofiarował mu potężną Inicjację Śaktipatah (Śakti Dikszan) i polecił mu znaleźć boskiego Guru (Deva-Guruh), aby ustabilizować jego duchowe doświadczenia. W innej opowieści swojego życia w „Jodze od brzegu do brzegu” wspominał, że tracił przytomność podczas niektórych medytacji i wyznał, że: „Pewnego dnia spotkałem Mahatmę, wielkiego świętego, który przechodził obok mojego miejsca urodzenia, a On … powiedział mi, że powinienem znaleźć Guru”.
Swami Satyananda-Ji (Ji czytamy po polsku Dźi lub w starym sankrycie Dźjij) urodził się w 1923 roku w Almorze w Indiach (stan Uttaranchalam) w rodzinie rolników, właścicieli ziemskich, ale z kasty kszatrijów, dawnych Rycerzy i Wojowników. Jego przodkowie byli Wojownikami (Kalarpinah), a wielu jego krewnych i znajomych, w tym jego ojciec, służyło w wojsku i policji czyli zawodach typowych dla warny kszatrijów, rycerzy wojowników, praktyków kalarpayat – sztuk walki, pierwotnych w stosunku do Shaolin Wushu. Jednak od najmłodszych lat stało się jasne, że miał inne przeznaczenie, ponieważ zaczął doświadczać duchowych wizji w wieku sześciu lat. Mając 20 lat opuścił rodzinę w poszukiwaniu boskiego Guru. Po długich i licznych wędrówkach odnalazł Śri Swami Sivananda-Ji Saraswati w Rishikesh, od którego otrzymał później inicjację jako Sannyasin w Zakonie Daśanami.
Inicjacja, Diksza/n jest w Jodze bardzo ważna, najważniejsza, a każdy praktykujący z czasem po roku lub maksymalnie pięciu latach wstępnego przygotowania poprzez solidną naukę i praktykę Jogi, powinien podjąć Ścieżkę Inicjacji, Joga Dikszam. Kto nie podjął Inicjacji w Jodze, ciągle jest jeszcze w „zerówce„, a klasie najniższej, przygotowującej do podjęcia praktyki Jogi, Diksza-Sadhanam (czasem ludzie tak przez kilka wcieleń z powodu błędów w podejściu do Jogi, błędów w praktyce podstaw Jogi, braku wiedzy o Jodze, braku solidnej praktyki pod kierunkiem Guru lub Nauczyciela (Aćarja) – powtarzają i powtarzają „zerówkę”). Nauczanie Początkowe to jest od chwili Pierwszej Dikszy, a druga część podstawówki czy gimnazjum to od Drugiej Dikszy, potem liceum lub technikum, to poziom Trzeciej Dikszy, a w końcu jakaś szkoła wyższa lub pomaturalna, to poziom Czwartej Dikszy… Tak sobie można prosto wyobrazić poziomy inicjacyjne jako kolejny coraz wyższy poziom edukacji i praktyki, w sumie to praktycznej edukacji w prawdziwej Jodze, w której z ujęcia tantrycznego (mistyczno-magicznego) wspomina się Cztery Kręgi: Dharma, Artha, Kama i Moksza, a z punktu wedyjskiego najczęściej Samadhi-Padah, Kriya-Padah, Vibhuti-Padah i Kaivalya-Padah (zawsze cztery kolejne poziomy praktykowania)…
W wieku osiemnastu lat przyszły Swami – Mistrz Duchowy – opuścił dom rodzinny, aby szukać boskiego mistrza duchowego. W 1943 roku, w wieku dwudziestu lat, spotkał swojego Gurudeva Sivananda-Ji Saraswati i zamieszkał w aśramie Sivanandy w Rishikesh (Rszikeśah). Swami Sivananda-Ji inicjował go do tradycyjnego reformowanego przez Adi-Śankara Zakonu Daśanami Sannyasa dniu 12 września 1947 roku nad brzegiem Ganga-Nadi czyli Rzeki Ganges i nadał mu Święte Imię Swami Satyananda Saraswati, wraz z zakonnymi tytułami, Swami oraz Saraswati. Pozostawał w Aśramie u Gurudeva Sivanandy przez kolejne dziewięć lat, ale otrzymał od niego niewiele dalszych formalnych instrukcji, jedynie pogłębianie praktyki, utrzymywanie Samadhi świadomie bez odlotów i omdleń, odpowiednie odosobnienia i praktyka nauczania Jogi.
W 1956 roku Gurudeva Sivananda-Ji przekazał najwyższe wtajemniczenie w tradycyjną Krija Jogę oraz wysłał Swami Satyanandę, aby szerzył duchowe nauki Wedanty i Jogi. Swami Satyananda-Ji, osiedliwszy się w Munger, Bihar, wędrował jako mnich wędrowny po Indiach, poszerzając swoją wiedzę na temat praktyk duchowych i spędzając trochę czasu w odosobnieniu oraz okazjonalnie dając wykłady nauk wedantyjskich lub jogicznych. Śri Swami Satyananda-Ji Saraswati wyruszył jako wędrowny mnich sannyasin i podróżował pieszo, samochodem, pociągiem, a czasem nawet na wielbłądach i słoniach po Indiach, Afganistanie, Birmie, Nepalu, Tybecie, Cejlonie i całym subkontynencie azjatyckim, a podczas swoich podróży spotykał ludzi ze wszystkich warstw społecznych i zaczął formułować głębsze pomysły na temat tego, jak propagować naukę i praktykę tradycyjnej wedyjskiej Jogi.
W 1962 roku Śri Swami Satyananda Saraswati z Zakonu Adi-Śankara Śiwa założył organizację International Yoga Fellowship Movement w Rajnandgaon. Zainspirowało to powstanie wielu kolejnych aśramów i ośrodków jogi (Joga-Śalah, Dharma-Śalah, Domów Jogi) pod duchowym przewodnictwem Swami Satyananda-Ji w Indiach i na całym świecie, w wielu innych krajach. Po długim czasie nauk w Rishikesh u swojego Guru, Swami Satynanda-Ji w 1963 roku założył Szkołę Jogi Bihar – Bihar School of Yoga (BSY) w skrócie Bihar Yoga używana wymiennie z nazwą Satyananda Yoga.
W 1964 roku założył słynne w drugiej połowie XX wieku Bihar School of Yoga w Munger z zamiarem, aby działała jako centrum szkoleniowe dla przyszłych nauczycieli Jogi, a także oferowała szkolenia z Jogi dla nowicjuszy i adeptów. Mawiał już wtedy, że ludzie, którzy najbardziej obawiają się poprawiania i korygowania ze strony nauczyciela czy mistrza, to ci sami, którzy robią najwięcej błędów.
Wśród osób, które uczestniczyły w kursach w Bihar School of Yoga, byli studenci z zagranicy i studenci, którzy później wyemigrowali z Indii. Niektórzy z nich z kolei zaprosili Swami Satyananda-Ji do nauczania w swoich krajach. Przez następne dwadzieścia lat czyli do połowy lat 80-tych XX wieku, wykładał i nauczał, w tym w czasie tournée po Europie, Australii, Nowej Zelandii, Japonii, Singapurze i Ameryce Północnej, które miało miejsce od kwietnia do października 1968 roku. Studenci zagraniczni i emigranci zakładali również nowe ośrodki nauczania w swoich krajach, gdyż wspaniała, mistyczna i magiczna filozofia Jogi bardzo ich pokolenie przyciągała.
Swami Satyananda-Ji jest jednym z pionierów Jogi w XX wieku, przedstawiając techniki wykonywania asan, mudr i bandh, pranajam, pratjahary, dharany, dhyany, w tak metodyczny i prosty sposób, że każdy może doświadczać rozwoju fizycznego, umysłowego, emocjonalnego i duchowego (daivam). Wyciągnął na światło dzienne wiedzę o Jodze Tantrika, o prawdach Wedanty, Upaniszad i Puran, buddyzmie, dżinizmie, sikhizmie i nawet mistycznym chrześcijaństwie, łącznie z nowoczesną naukową analizą praw materii. Na podstawie starożytnych pism zinterpretował, wyjaśnił i objawił mniej znane dotąd praktyki pradawnej Jogi, chociaż nie wszystkie oczywiście, a tylko to, do czego uczniowie dojrzewali. Dużo więcej praktyk, w tym bardzo subtelnych, ciągle ukrytych jest w archiwach dawnych Mistrzów Duchowych Jogi, w aśramach skarbnicach w Himalajach, w Pamirze i Kszmirze oraz w Tybecie.
Rikhiapeetham
W 1988 roku Śri Swami Satyananda-Ji przekazał aktywną pracę swojego aśramu i organizacji swojemu duchowemu następcy, Swami Niranjanananda Saraswati, i opuścił ośrodek w Munger. We wrześniu 1989 roku przeprowadził się do miejscowości Rikhia, Deoghar, Jharkhand w Indiach. Tam mieszkał jako Paramahamsa Sannyasin i wykonywał potężne starożytne wedyjskie sadhany (praktyki i serie praktyk współzależnych), w tym Pancagni („Pięć Ogni”), intensywną praktykę duchową wykonywaną na zewnątrz, otoczony pięcioma ogniami pod indyjskim silnym Słońcem. To właśnie podczas sadhany Pancagni twierdził, że otrzymał boski nakaz „Dbaj o swoich sąsiadów, tak jak ja dbałem o ciebie”. Tam również przeprowadził 12-letnią wielką praktykę Rajasooya Yajna, która rozpoczęła się w 1995 roku pierwszą Sat Candi Maha Yajńam, przywołując Kosmiczną Matkę poprzez ceremonię tantryczną. Podczas tego wydarzenia Swami Satyananda-Ji ostatecznie przekazał swoje duchowe obowiązki i pełny przekaz Purna Sannjasy Swami Niranjananandzie (Nirandźana Swami).
Podczas pobytu w Rikhia podjął się zadania budowy domów dla bezdomnych i założył aśram Rikhiapeetham. Jego działalność opiera się na trzech głównych naukach Sri Swamiego Sivananda-Ji – żyć aby asłużyć, kochać i dawać poprzez działalność Sivananda Matham, która zapewnia bezpłatną opiekę medyczną i podstawowe udogodnienia mieszkańcom Rikhia i sąsiednich wiosek oraz dostarcza mieszkańcom wsi metody rozwijania własnego źródła utrzymania, umożliwiając w ten sposób rozwój lokalnego samowystarczalnego społeczeństwa.
W 1994 roku, w trwającym miesiąc darsznie jogicznym dla inicjowanych uczniów, Śri Swamiji przekazał przesłanie Bhakti Jogi. Nauczał, że celem ludzkiego życia jest urzeczywistnienie Boga, Brahmana, poprzez miłość (preman) i służenie (sewanam) Bogu, Brahmanowi, poprzez pomaganie ludzkości. Przepowiedział, że podczas gdy Hatha Joga i Radźa Joga są panaceum dwudziestego wieku, całkowite oddanie Bogu i Bhakti Joga będą panaceum dwudziestego pierwszego. Wiemy zatem, że Bhakti Joga, na sposób jogiczny solidnie praktykowana jest lekarstwem na bolączki ludzkości w XXI wieku.
Swami-Ji wszedł w stan Mahasamadhi, czyli opuścił ciało z własnej woli dnia 5 grudnia 2009 roku, w 86 roku życia, tuż przed ukończeniem 86 lat, niczym Gautama Buddha, zapraszając wszystkich adeptów i przyjaciół aby mu towarzyszyli w czasie wielkiego odejścia. W 2009 roku podczas Sat Candi Mahayajna i Joga Purnimy (Yoga Poornima) o północy dnia 5 grudnia, świadomie z własnej woli odszedł z tego świata osiągając Mahasamadhi i łącząc się z Wyższą Świadomością czyli z Parama Atmanem, z Parama Śiwą, gdyż zrealizowany na Ziemi Atman, świadomość w Sahasrarze wysoko ponad głową, zakotwiczona w ciele potrójnie, w ośrodku serca jako Dźiwa, w swadhiszthanie jako Swah, a w głowie jako Dhi, odchodzi do Parama Atmana, pogrąża się całkowicie w Świadomości Śiwy. Ponieważ odszedł nocą, jest oczywiste, że zamierza się odrodzić kolejny raz aby znów rozpraszać ciemności. W dwudziestym wieku działało kilkudziesięciu Mistrzów Jogi, którzy razem ożywili i rozpowszechnili tradycję Jogi, ale ciągle jest ona porządnie praktykowana głównie w Indii, gdyż na Zachodzie przeważa jedynie płytkie cielesne zainteresowanie, a także bardzo mało jest adeptów praktykujących solidnie przez okresy dłuższe niż saturniczny cykl 30 lat. Uczeń Jogi, sadhaka, musi pod kierunkiem Śri Guru (Błogosławionego Guru) praktykować przynajmniej 12 do 22 lat, inaczej nie opanuje Jogi wystarczająco głęboko i wszechstronnie aby móc uczyć i samodzielnie jakąś grupę Jogi prowadzić! Om Namah Śiwayah!
Nauczanie Duchowe Wedanty i Jogi
Nauki Śri Swami Satyananda-Ji opierają się na naukach jogi Swami Sivananda-Ji. Podkreślają integralne podejście znane jako System Jogi Satyanandy. Przedstawiają tradycyjną Jogę jako styl życia mający na celu poprawę jakości życia, w tym codziennych czynności, interakcji, myśli i emocji, gdzie człowieka trzeba naprowadzać usilnie do praktyki oraz filozofii jogicznej, korygować do życia zgodnego z Wiedzą Jogi (Joga-Widjam, Yoga-Vidyam).
Ten integralny system łączy sześć głównych gałęzi Jogi czy ściślej praktykuje z nich to, co jest wspólne, a nie szczególne, gdyż daje to podstawę dla kultywowania sześciu głównych nurtów Jogi. Podstawy Hatha, Radża i Krija Joga są określane jako Jogi zewnętrzne, ponieważ koncentrują się na poprawie jakości ciała i umysłu, ekspresji zmysłów i zachowania. Mają na celu odnowienie i dostrojenie różnych aspektów osobowości aspiranta. należące do radża Jogi jako stopnie inicjacyjne praktyki Karma, Bhakti i Dźnana Joga są określane jako Jogi wewnętrzne, ponieważ dotyczą kultywowania pozytywnego nastawienia do sytuacji życiowych i wyrażania kreatywności. Tutaj idee i percepcje mogą zostać przekształcone, w oparciu o doświadczenie aspiranta, zrozumienie i sadhanę (utrzymywaną praktykę), umożliwiając harmonijną ekspresję wewnętrznych cech i właściwości Duszy (Jaźni, Dźiwa, Atman). Mamy zatem system, który zaczyna od Hatha Jogi i podstaw cielesnych Radża oraz Krija Jogi, a potem kieruje głębiej w wewnętrzne stopnie Radża Jogi, ku poziomom redukcji Karmana (Karma Joga), ku Bhakti Jodze (Ścieżce Oddania i Uwielbienia Boga) oraz ku Dźńana Jodze czyli Ścieżce Wiedzy i Intuicyjnego Zrozumienia kulminującego Boską Mądrością.
W ten sposób system Jogi w nauczaniu Swami Satyananda-Ji odnosi się do cech głowy, serca i rąk – intelektu, emocji i działania – i próbuje zintegrować fizyczny, psychologiczny i duchowy wymiar Jogi w każdej praktyce. Nauczyciel nie tylko uczy ale także poprawia i koryguje błędy uczniów, a każda metoda korygowania powtarzających się błędów jest uznana za właściwą.
Opierając się na klasycznych tekstach Hatha Jogi, w tym takich z przed 3-5 tysięcy lat i swoich osobistych doświadczeniach, Swami Satyananda-Ji przedstawił Hatha Jogę w swoim szeroko stosowanym i wielokrotnie tłumaczonym dziele „Asana Pranayama Mudra Bandha”. Imię Swami Satyananda-Ji jest ściśle związane z rozpowszechnianą formą praktyki t Joga Nidram, techniki głębokiego relaksu, odprężenia, a głębiej czyszczenia zmysłów i umysłu ze skalań i błędnych poglądów, w tym z licznych obsesji, urojeń, dewiacji i lęków współcześnej ludzkości.
Swami Satyananda-Ji Saraswati napisał ponad 80 książek o Wedancie i Jodze, w tym popularny podręcznik z 1969 roku: „Asana Pranayama Mudra Bandha”. Pisma Swami Satyananda-Ji (Satja-Ananda-Dźi-i) zostały opublikowane przez Bihar School of Yoga, a od 2000 roku przez Yoga Publications Trust, założoną przez jego ucznia i sukcesora Śri Swami Niranjanananda-Ji.
Szkoła Południowa i Północna
Jeszcze w latach czterdziestych i pięćdziesiątych XX wieku filozoficzny aspekt Jogi znany był na Zachodzie tylko garstce osób, natomiast praktyczna strona na Zachodzie nie była znana prawie wcale, oprócz pionierów takich jak Śri Ramacaraka Atkinson. Joga była od zawsze postrzegana jako praktyczna filozofia, podobnie jak chiński taoizm, który zawsze się ćwiczy i praktykuje w życiu, jako forma dyscypliny stosowana do wzmocnienia ducha, umysłu, ciała i życia.
Wiedza filozoficzna, głęboka i wszechstronna Joga-Widjam (Yoga-Vidyam) została rozpowszechniona na Zachodzie dopiero w minionym stuleciu głównie dzięki Yogi Ramacharaka i Towarzystwu Teozoficznemu (od 1893 roku w USA i Kanadzie), Śri Swami Vivekananda-ji, Sri Aurobindo Gosh, Śri Ramana Maharishi, Śri Swami Kuvalayananda-Ji, Śri Swami Rama Bharati, Swami Muktananda-Ji, Baba Ram Das, Śri Swami Sivananda-Ji. Wszystkie wymienione osoby stosowały zasady Jogi w swoim życiu i przyczyniły się do rozpowszechnienia tradycji szkół Jogi. Obecnie w Indiach uznawane są dwa główne nurty czy szkoły Jogi: szkoła Południowa (Dravidian, Dakszinamurtyam) i szkoła Północna (Uttarayanam, Himaćalam).
Głównym propagatorem jogicznej Szkoły Południowej jest T. Krishnamacharya, nauczyciel Deshikachara i Iyengara. Szkoła Południowa pochodząca od Ryszi Agastya wierzy, że najwyższy poziom perfekcji może być osiągnięty przez zdobycie fizycznej perfekcji jako solidnej podstawy. Szkoła południowa bardziej nastawiona jest na intensywny fizyczny trening Asan, Mudr i Bandh oraz opiera się o południowych Siddhów Jogi i Tantry. Szkoła Południowa bardziej radykalnie koryguje i poprawia błędy uczniów, a nauczyciele częściej używają Joga-Dandy czyli Kija Jogi zwanego także Dharma-Dandą czyli Kijem Dharmy, gdyż tak zaleca Ryszi Agastyar.
Szkoła Północna jest szkołą bardziej medytacyjną, stosującą jako podstawę swojej filozofii Upaniszady oraz Joga Sutry Patandźali Maharyszi, a pochodzi od Siedmiu Maharyszich (Sapraryszi). W Joga Sutrach główna uwaga kierowana jest na zarządzanie umysłem (manas) i schematami myślenia. Joga Śri Patandźali Ryszi jest rozpoznawana zasadniczo jako Północna szkoła Jogi, z naciskiem na Vaidika Yogam czyli wedyjskie podstawy kultury i tradycji Jogi. Joga północna to Joga Ryszich z Kaszmiru, Pamiru i Himalajów, a zalicza się doń także Joga z Tybetu!
W ramach Północnej Szkoły jogi funkcjonuje wiele różnych tradycji i kultur jogicznych, aczkolwiek najpotężniejszą jest kultura i tradycja Śiwa Jogi z Himalajów i Tybetu, w tym Paśupata. Wszystkie mają jedną cechę wspólną: Joga jest praktyką i dyscypliną, poprzez którą możliwe jest wzmocnienie własnej natury, realizacja sensu człowieczeństwa i wyzwolenie ukrytego wewnętrznego potencjału, który prowadzi do osiągnięcia stanu zrównoważonej, perfekcyjnej istoty ludzkiej, a w terminach prawdziwej Jogi – do Samadhi.
To właśnie w ciągu ostatnich 70-100 lub nieco więcej lat wizjonerscy mnisi indyjscy, sadhu, sanjasini, swami i tirthowie przeczuwali, że właśnie Joga stanie się potrzebą przyszłych społeczeństw. W szkole Północnej osobą, która uruchomiła proces bardziej masowego upowszechniania Jogi stał się Paramahansa Swami Yogananda-Ji od Krija Jogi, a także Swami Sivananda-Ji, pieszczotliwie nazywany „Guru dziadkiem” Jogi Swami Satyananda-Ji. To on nadał dynamicznego rozpędu rozpowszechnianiu się tradycyjnej indyjskiej Jogi, przesuwając Jogę z poziomu akademickiej na Zachodzie filozofii „cośtamwiemy o Jodze” do realnej praktyki Jogi, tak jak uczono Jogę w czasach Wedyjskich i Wedantyjskich.
Najpierw Swami Yogananda-Ji otrzymał od swojego Mistrza Duchowego polecenie, a potem także Swami Satyananda-Ji, uczeń Swamiego Sivananda-Ji otrzymał, od swojego Śri Guru, ten w latach pięćdziesiątych XX-go wieku misję rozwinięcia, w oparciu o starożytny system Jogi, uniwersalnego dla całej ludzkości systemu Jogi prostego i dostosowanego do duchowo do czasów, tak aby każdy człowiek, niezależnie od jego rasy, pochodzenia, sprawności fizycznej, wieku mógł z niego korzystać w życiu codziennym, poprawiać zdrowie, poprawiać formę cielesną, aby była bardziej odpowiednia dla Samadhi, bo w Jodze prawidłowo kultywowanej o to chodzi, aby ciało, serce, umysł i Duszę (Dźiwah) uzdatniać i kierować ku Samadhi w tej żyjącej na Ziemi formie. Zbiory ćwiczeń, chociaż fajniastych, jeśli nie przygotowują do Duchowych Inicjacji i Wtajemniczeń oraz Wyższych Form Praktyki wiodących ku Samadhi – nie są Jogą i nie mają żadnego sensu. Nie ma zatem ćwiczenia pod szyldem Jogi czegokolwiek, co tam w ręce wpadnie i do gustu komuś przypadnie.
Bihar School of Yoga
Założenie aśramu jogicznego w postaci Bihar School of Yoga przez Swami Satyananda-Ji było kulminacją życzenia Swami Sivananda-Ji o rozwijaniu zintegrowanej ścieżki Jogi, inaczej Jogi Integralnej. Ponieważ Swami Satyanada-Ji jest jednym z pionierów w upubliczniania Jogi i łamania mitów na temat Jogi, poza Indiami system Jogi prezentowany przez Bihar School Yoga jest znany jako Satjananda Joga lub czasem jako Satja Joga (Satya Yoga), chociaż to oznacza po prostu Prawdziwą Jogę. Satyanada Yogah znana jest na całym świecie jako system Jogi mocno osadzonej w tradycji starożytnej Jogi i jednocześnie u podstaw adaptowany do potrzeb współczesnego stylu życia ludzi na Zachodzie. Satyananda Joga wykorzystuje praktyki wszystkich podstawowych gałęzi Jogi: Hatha, Raja, Krija oraz Karma, Bhakti, Jnana, a także Mantra Jogi tworząc z nich zintegrowany pakiet jednolitych i jednocześnie elastycznych praktyk, które w prosty sposób mogą być dostosowane do indywidualnych potrzeb. Swami Satyananda-Ji rozwinął praktyczne i głębokie rozumienie praktyk Jogi pochodzące z Wedyjskich, Puranicznych i Tantrycznch tradycji. Przez długie lata studiował starożytne skrypty oraz eksperymentując na sobie różne praktyki poznawane od wielkich Mahatmów i Ryszich z Himalajów.
W tradycji Jogi znane są zestawy (Dźuti) rozmaitych ćwiczeń Jogi jak chociażby serie Pawanamuktasany, techniki Śakti Bhandam na rozwój mocy wewnętrznej, a także wiele ćwiczeń na bazie Pranajamy oraz Pratjahary, w tym takich jak:
- antar mouna – praktyka medytacyjna polegająca na powstrzymywaniu się od mówienia i zachowaniu ciszy;
- ajapa japa (adźapa dźapa) – praktyka medytacyjna polegająca na ciągłym, spontanicznym powtarzaniu mantry w myśli;
- trataka – praktyka koncentracji polegająca na stałym wpatrywaniu się w jeden punkt, często w płomień ognia;
- cidakaśa dharana – praktyka koncentracji na przestrzeni świadomości rozumianej jako obszar głowy od czakry gardła (okolica gardła) poprzez czakrę trzeciego oka (okolice punktu między brwiami) do guru czakry (okolice czubka głowy),
- prana vidya – praktyka sterowania przepływem prany (wewnętrznej energii) czyli chi kung (qigong) jogiczny;
- joga nidra (yoga nidra) – jogiczna technika psychicznego snu, w trakcie której osiąga się głęboką fizyczną, mentalną i emocjonalną relaksację i która może prowadzić do osiągnięcia wyższych stanów medytacyjnych, zawiera oczywiście świadome śnienie, jasne sny oraz szeroką interpretacje zjawisk sennych, nie tylko relaksację.
Typowe zajęcia Jogi w stylu Swami Satyananda-Ji oraz innych nauczycieli i mistrzów Szkoły Północnej są kombinacją praktyk asany, pranayamy, medytacji i/lub joga nidram, co angażuje fizyczne, mentalne, emocjonalne i duchowe aspekty ludzkiej natury. Joga nie zapomina o zasadach etyki oraz zasadach ascezy i czystości, o Jamach i Nijamach, które są w podstawach każdej tradycyjnej Jogi.
Mantra Dikszan! Objaśnienia do Inicjacji w Jogę!
Dzisiaj jesteście inicjowani w proces praktyki mantry. Mantra oznacza siłę, która może uwolnić umysł od jego zwyczajnych oraz szkodliwych stanów identyfikacji i pozwala na większą kreatywność i podatność umysłu, gdy jest on udoskonalany. Mantra jest wibracją dźwiękową. Wibracje dźwiękowe mogą zmieniać pole wibracyjne ciała, mózgu i umysłu, a wibracje dźwiękowe, które są znane jako mantry, odnoszą się do różnych ośrodków psychicznych oraz czakr w ciele człowieka. Mantry są połączeniem różnych dźwięków, spółgłosek i samogłosek, a wraz z powtarzaniem mantry stopniowo doświadcza się pewnej zmiany w osobowości człowieka. Pierwsze doświadczenia to spokój umysłu wraz z relaksem i skupieniem uwagi, otwarcie na duchowe doznania. Następnie następuje stopniowy rozwój koncentracji, w wyniku którego percepcje sensoryczne są izolowane od ich zwyczajnego przyciągania do świata obiektów i są skupione wewnętrznie.
Poprzez mantrę pojawia się nowa świadomość, nowe postrzeganie. Tak więc znaczenie słowa mantra jest siłą, która może uwolnić umysł od zwyczajnych wzorców zachowań. Relaksacja to pierwszy etap, koncentracja to drugi etap, uwolnienie głębokiego wewnętrznego stresu to trzeci etap, a pozwolenie na zamanifestowanie się kreatywności to czwarty etap praktyki mantry. Istnieje wiele tradycji, nawet w Indiach, jak i za granicą, które uważają, że mantry są z natury religijne i bardzo duchowe. W rzeczywistości Joga wierzy, że to prawda. Zgodnie z praktykami i zasadami Kundalini Jogi, w naszym ciele znajdują się różne ośrodki psychiczne. Te ośrodki psychiczne lub czakry reprezentują określone przejawy energii i świadomości. W miarę rozwoju tych różnych ośrodków psychicznych przechodzimy przez odmienne stany percepcji. Te odmienne stany umysłu lub percepcji nie są czymś, czego należy się bać, a wręcz przeciwnie. Sen to odmienny stan umysłu, zarówno swapna jak i suszupti oraz nidra. Przyjemność i ból to odmienne stany umysłu. Te lepsze i wznioślejsze stany psychiczne osiąga się za pomocą wibracji dźwiękowych, które wpływają na mózg, a także na umysł.
Wielki Święty Boży: Paramahansa Swami Satyananda-Ji Saraswati
Jeden z największych Świętych ostatnich czasów XX-ego i XXI-ego wieku, Śri Swami Satyananda-Ji, zapowiedział integrację Jogi ze społeczeństwem i zachęcał do duchowej ewolucji wszystkich ludzi, bez względu na kasty, wyznania, denomonacje, religie czy narodowości plemienne. Ustrukturyzował wizję Jogi danej od Śri Gurudeva Śri Swami Sivananda-Ji – filozofię, praktyki, zastosowania i styl życia – w praktyczny i naukowy system pradawnej Jogi. Opracowywał serie i metody ćwiczeń starożytnych systemów Jogi i Tantry i dosłownie wprowadził je do każdego zakątka świata, praktycznie do wszystkich stref językowych i do każdego kraju na ziemskim globie. Swami Satyananda poleca typowe ogólne mantry dla wszystkich praktykujących Jogę, jak Gayatri Mantram, Maha-Mrtyunjaya Mantra, Imiona Durga Dewi, a i oczywiście Om-karam. Nie ma Jogi bez Inicjacji, nie ma Jogi bez Mantry, nie ma Jogi bez Guru lub uznanego Aćarji posłanego przez Śri Guruh. Faktycznie, Mistrz Śiwa zapoczątkował dwanaście metod nauczania i praktykowania Jogę, którą rozpoczyna się generalnie od przyjęcia Inicjacji z rąk Śri Guruh, a podstawową powszechną praktyką jest wedyjska Mantra-Joga. Potem przychodzi stopień czy krąg Hatha-Jogi, a w końcu Laja Joga oraz szczeble Radża Jogi (Radźa Joga).
(Opracowanie na podstawie wykładów Śri Swami Lalitamohan-Dźi G.K. oraz dostępnej literatury biograficznej)
Dodaj komentarz