Matsyendra Natha – Mistrz Hatha Jogi – NavaNatha Sampradayah

Matsyendra Natha: Mistrz Hatha Jogi i Odnowiciel NavaNatha Sampradayah

Matsyendranātha, znany również jako Matsyendra, Macchindranāth, Mīnanātha i Minapa (VIII wiek lub przełom IX i X wieku) jest Świętym i Joginem, Sadhu i Jogi, w wielu tradycjach buddyjskich i hinduistycznych oraz wedyjskich. Uważany jest za mistrza odnowiciela Hatha Jogi, a także za autora niektórych z jej wcześniejszych tekstów. Jest również postrzegany jako założyciel lub odnowiciel tradycji Natha Sampradaya, ponieważ otrzymał nauki od Śiwa Mahadewa, Adiguru. Jest związany z Kaula Śaiwam. Jest również jednym z osiemdziesięciu czterech mahasiddhów i uważany za Śri Guru Gorakshanatha, innej znanej postaci w średniowiecznej Hatha Jodze przełomu tysiącleci. Jest czczony zarówno przez tradycję wedyjską, hinduistów, jak i buddystów, a czasami jest uważany za inkarnację Awalokiteśwary.

W tradycji Siddharów w stanie Tamil Nadu Matsyendranath jest czczony jako jeden z 18 Siddharów z przeszłości i jest również znany jako Machamuni. Świątynia Kasi Viswanathar w Thiruparankundram, Madurai, Tamil Nadu jest domem jego Jeeva Samadhi. Hatha Yoga Pradipika zaczyna się od słów: „Joga była znana najpierw Gorakhnathowi i Matsyendranathowi, a Swatmarama Yogi poznał ją dzięki łasce tych dwóch”. Matsyendra Natha Yogi jest uznawany za jednego z najwybitniejszych Joginów tradycji Natha Sampradaya i Maha Siddha. Cieszy się szerokim uznaniem jako Guru Gorakszanatha i jest mniej znany jako jeden z założycieli tantrycznej szkoły Kaula Sadhana. Matsyendra Natha jest niezbędną osobą dla joginów Natha Sampradaya, ponieważ jest Śri Guru i odnowicielem założycielem tej tradycji Jogi. Chociaż popierają pogląd, że Guru Gorakshanatha formalnie założył współczesny Zakon Nathów, Matsyendranatha i Jalandharnatha poprzedzają go na liście Guru Parampara – linii bezpośredniego przekazywania Tradycji Hatha Jogi. Z tego powodu Matsyendranatha znany jest również jako Dada (Guru) Matsyendranath, gdzie Dada (Dādā) oznacza „Dziadek Guru”. Baba to Ojciec, a Dada (Dādā) to Dziadek w tradycji Sampradaya Parama Para czyli w Linii Przekazu. Podczas gdy wszyscy Natha Yogi/ni jednomyślnie akceptują Śri Guru Gorakszanatha jako swojego Guru, Matsyendranatha z kolei jest uznawany za nauczyciela ich Guru, a zatem za ich Guru-Dziadka czyli Dada Guru, Dadadźi (Dadaji) lub Mahaguruh.

Tak zwanym badaczom, szczególnie Zachodnim, nie udało się dojść do jednomyślnej zgody co do dokładnej daty życia Dadaji Hatha Jogi, Śri Matsyendra-Natha. Według różnych opinii żył nie wcześniej niż przed siódmym wiekiem i nie później niż w dwunastym wieku e.ch. Najwcześniejsza data opiera się na fakcie, że żył równocześnie z Narendrą Devą, królem Nepalu, który wstąpił na tron ​​około 640 roku e.ch., i rządził aż do swojej śmierci w 683 roku e.ch. Najpóźniejsza data opiera się na biografii świętego Jnaneshvara, według której żył on niedługo przed nim w XII wieku. Zatem widać żył bardzo długo, jak na prawdziwego Mistrza Jogi Długowieczności przystało.

Tradycyjnie, Jogin to praktykujący Jogę, w tym sannyasin lub praktykujący medytację na odosobnieniu w duchowości indyjskiej. Forma żeńska, czasami używana w języku angielskim, to yogini, w spolszczeniu jogini. Yogi od X-XII wieku e.ch., oznacza najbardziej członków praktykujących w tradycji Natha Siddham związanej z śiwaizmem i hinduizmem, a w hinduizmie, buddyzmie i dżinizmie adpeta praktykującego Tantrę, śicślej Jogę Tantryczną (Tantrika Jogah). W mitologii wedyjskiej i hinduskiej bóstwo Śiwa i bogini Parwati są przedstawiani jako symboliczna para jogin i jogini w świętym związku małżeńskim, który odprawiali rodzice małżonki, czyli Parwati: Król Himalajów i Królowa Himalajów. Nie ma Jogi, jeśli nie wspomina się z głęboką czcią o Adiguru, Pierwszych Mistrzach Jogi, o Śiwadewie i Parwatidewi.

W klasycznym sanskrycie słowo Jogi (sanskryt, rodzaj męski: yogī, योगी; rodzaj żeńśki: yoginī) pochodzi od słowa yogin, które odnosi się do praktykującego Jogę, w jej stadium końcowym, finalnym czy realizacyjnym. Jogi jest technicznie mężczyzną, a Jogini (yoginī) to termin używany dla praktykujących kobiet. Oba terminy są nadal używane w tych znaczeniach, ale słowo Jogi jest czasem również używane ogólnie w odniesieniu do praktykujących Jogę mężczyzn i kobiet oraz powiązanych praktyk medytacyjnych należących do dowolnej tradycji dharmicznej lub metody duchowej, jednak Jogi/n/i jest na pewno osobą inicjowaną rytualnie w tej tradycji. Termin Jogini jest również używany w odniesieniu do boskich bogiń i oświeconych matek, czczonych jako aspekty bogini matki Śri Devi czy Śri Śakti w śaktyjskich szkołach. Jogin nie powinien być mylony z osobą praktykującą jedynie ascezę i nadmierne samoumartwianie się w metodach Tantry. W hinduizmie termin Jogin odnosi się do osoby głęboko praktykującej Jogę w sensie praktycznym i formalnym.

Początki Hatha Jogi wywodzą się z nauk, które Śri Parwati Dewi otrzymała od swojego boskiego małżonka Śri Śiwa Mahadewa. Kiedy Śiwa naucza Jogi, nazywany jest Adinathą lub Śrinathą, pierwotnym lub szanowanym Władcą i Strażnikiem Hatha Jogi. Adinathan jest wzorem do naśladowania dla wszystkich Joginów, aby osiągnąć mistrzostwo w Jodze takie jak On, a stawanie się świadomym tożsamości Jogina z Adinathem, jest pierwotnym celem ścieżki Jogi. Pierwszym ludzkim Guru na liście nauczycieli Hatha Jogi jest Matsyendranathan, który nauczył się Hatha Jogi i innych nauk tantrycznych bezpośrednio z ust Adinatha-Śiwa, niejako na czasy po tych w których działał także AdiŚankara. Cały wszechświat zawiera się w symbolice dziewięciu mistrzów, czterech epok, pięciu żywiołów, ludzi, zwierząt, bóstw, kierunków świata i jego środka oraz dziewięciu otworów lub bram ciała.

Wczesne życie Jogina Matsyendra Natha

Niewiele w sumie wiadomo o życiu Matsyendry: nazywany jest również Minanatha i jest również kojarzony z Lui-pą, którego wszystkie imiona tłumaczą się jako „Władca Ryb”. Legendy różnią się w opisach miejsca jego urodzenia. Giuseppe Tucci stwierdza, opierając się na dwóch tybetańskich dziełach – Siddha (Wylie: grub thob) i Taranatha’s „Possessing the Seven Transmissions” (Wylie: bka’ babs bdun ldan) – że Matsyendranāthan, który jest postrzegany w Tybecie jako awatara czyli zstąpienie Bodhisattwy Awalokiteśvary, pochodzi z Kaibarta lub społeczności rybackiej Kamarupa. Inne źródła podają, że jego miejscem urodzenia było Barisal (wtedy Chandradwipah). Według inskrypcji znalezionych w Nepalu w starożytnej kolonii Newari w Bungmati, domu Machhindranatha Chariot Jatra, jego świątynia została przywieziona z Assam w Indiach. Jest wymieniony w Sabaratantra jako jeden z dwudziestu czterech Kapalika Siddhas.

Data i miejsce urodzenia Mahasiddha Matsyendranatha mają wiele interpretacji z różnych źródeł tekstów, badań i historyków. Jedna z legend mówi w ten sposób: Kartikeya, syn Jogina Śiwa Mahadewa, wyrzucił Aagman Tantra Śakti do oceanu. Więc Władca Joginów Śiwa Mahadewa musiał wejść do morza, aby ją odzyskać. Ale wielka ryba połknęła Aagman Tantra. Przez dwanaście lat Aagman Tantra znajdowała się w żołądku dużej ryby, wieloryba. Aby odzyskać Tantrę, Mistrz Śiwa Mahadewa musiał zanurkować w oceanie, gdzie zobaczył promieniującą wszędzie jasność; zobaczył Aagman Tantra w żołądku ryby i wyjął ją, a wtedy wyszedł z niej Masyendranath.

Inną legendą jest buddyjska wersja historii życia Matsyendranatha w tybetańskiej Wadźrajanie, historia numer osiem w Chaturaśīti-siddha-pravritti lub „Historie życia osiemdziesięciu czterech Siddhów” autorstwa Abhaya Datty. Ten tekst jest jednym z najstarszych zapisów o życiu Matsyendranatha. Poniżej znajduje się tłumaczenie z hindi wykonane przez Yoga Natha:

Guru Minapa urodził się we wschodnich Indiach i był rybakiem z urodzenia kastego w swojej gotrze. Jego Guru był Mahadeva (Śiwa), który pobłogosławił go przyziemnymi siddhis (mocami). W pewnej odległości od Kamarupa (współczesny Assam) znajdował się ocean zwany Ita (współczesna Zatoka Bengalska). Mieszkający tam rybacy codziennie łowili ryby i sprzedawali je na lokalnym targu. Pewnego dnia jeden z nich włożył haczyk do sieci wykonanej z bawełny, przymocował do niego kawałek mięsa i zarzucił sieć do oceanu. Do sieci wpadła ogromna ryba. Kiedy próbował wyciągnąć ją z morza, nie mógł; zamiast tego ryba wciągnęła go głęboko w wodę, aż w końcu poszedł na dno. Ryba go połknęła, ale cudownie, chroniony jego (dobrą) karmą, nie umarł.

W tym samym czasie Uma Devi poprosiła Mahadewę (Śiwę), aby opowiedział jej lekcję Dharmy, na co odpowiedział, że jego nauka jest bardzo tajemna i nie dla każdego: „Jeśli zbudujesz dom głęboko w oceanie (gdzie nikt nas nie usłyszy), to tam cię inicjuję” – powiedział jej. Uma Devi tak zrobiła, a gdy oboje tam dotarli, Śiwa zaczął opowiadać tajemną duchową lekcję. Podczas gdy on mówił, przybyła duża ryba (ta sama, która połknęła rybaka) i zatrzymała się tuż pod domem, w którym siedzieli. Śiwa jeszcze nie skończył swojej lekcji, ale Uma została przytłoczona snem. Śiwa opowiadał i od czasu do czasu pytał ją: „Czy rozumiesz, co mówię?”. I to był rybak, który słuchając z brzucha ryby, odpowiadał: „Tak, rozumiem”. Kiedy Mahadeva ukończył lekcję Dharmy, Uma Devi obudziła się ze snu i powiedziała: „Teraz możesz kontynuować”. Mahadeva odpowiedział: „Skończyłem lekcję; co jeszcze chcesz wiedzieć?”. Uma odpowiedziała: „Słuchałam przez chwilę, ale później zasnęłam i nie słuchałam”. Zdziwiony Mahadeva zapytał ją: „Kto więc powiedział: „Tak, zrozumiałam?”?”. Uma odpowiedziała: „Nie, to nie ja”.

Kiedy Mahadeva zastosował swoją jogiczną wizję, zobaczył, że mężczyzna w brzuchu ryby pod domem, w którym siedzieli, słuchał nauki od początku do końca. Więc pomyślał: „Teraz został moim uczniem”. Ale będzie musiał poczekać, aż nadejdzie jego czas.’ Więc rozkazał rybakowi praktykować sadhanę, której się nauczył (bez wyciągania go z ryby) i oświadczył, że przyjął go jako swojego ucznia. Tak więc przez dwanaście długich lat rybak praktykował swoją sadhanę wewnątrz ryby. Pewnego dnia w Śri Tapri inny rybak złapał tę dużą rybę i wyciągnął ją z wody. Po zobaczeniu jej (niezwykłego) ciężaru pomyślał, że może mieć złoto lub srebro w żołądku. Z zamiarem wyciągnięcia jej, rozciął jej brzuch i zobaczył siedzącego tam mężczyznę. Zszokowany tym rybak zapytał go: „Kim jesteś?” Odpowiedź nadeszła: „Byłem rybakiem takim jak ty. W czasach panowania króla Amuka ta ryba wciągnęła mnie do oceanu i połknęła”.

Kiedy ludzie, którzy zebrali się, aby go zobaczyć, obliczyli czas, który upłynął, odkryli, że minęło dwanaście lat. Wszyscy byli zdumieni widząc to cudowne wydarzenie. Od tego momentu stał się sławny pod imieniem Minapa. Później ludzie zaczęli go chwalić, a kiedy zaczął tańczyć, jego stopy zapadały się głęboko w ziemię, jakby ziemia była mokra. Kiedy kontynuował swój taniec na dużym kamieniu, jego stopy również głęboko w niego wchodziły, jakby był mokry i miękki jak błoto. Wszyscy wokół byli zdumieni widząc ten cud. Widząc ich zdumienie, Minapa powiedział:

„Dzięki wcześniej zgromadzonej dobrej karmie
I mocy intonowania Świętej Mantry
otrzymałem te piękne cechy; hej ho, mój Klejnocie Umysłu!”

Później spędził pięćset lat wykonując różne czyny dla podniesienia ludzkości. Minapa, Vajrapada i Acintapa (Achintya) to trzy imiona, pod którymi stał się sławny w różnych miejscach. Początkowo miał przyziemne Siddhi (nadprzyrodzone moce), ale później wkroczył na Prawdziwą Ścieżkę i rozpuścił się w Wiecznej Próżni (MahaŚunjatam).

Inna legenda mówi, że Matsyendra urodził się pod niepomyślną gwiazdą, co skłoniło jego rodziców do wrzucenia dziecka do oceanu. Dziecko zostało połknięte przez rybę, w której żyło przez wiele lat. Pewnego razu ryba popłynęła na dno oceanu, gdzie Śiwa przekazywał sekrety Jogi swojej małżonce, Parvati Devi. Po podsłuchaniu sekretów Jogi, Matsyendra Nath zaczął praktykować sadhanę Jogi w brzuchu wielkiej ryby. Po dwunastu latach w końcu wyłonił się jako oświecony Siddha. Ta historia jest często podawana jako źródło jego imienia „Władca Ryb” lub „Ten, którego Mistrz jest Władcą Ryb”. Istnieją inne wersje legendy, w tym taka, w której Matsyendranath urodził się jako ryba i został przemieniony w Siddhę przez Mistrza Śiwę.

Tybetańskie wersje tej historii opowiadają o rybaku, który został Siddhą o imieniu Mina, którego zjadła ryba podczas pracy w Zatoce Bengalskiej. Inna legenda mówi, że kiedy Gorakshanath odwiedził Patan w Nepalu, złapał wszystkie deszczowe węże Patan i zaczął medytować po rozczarowaniu się miejscowymi, którzy nie dali mu żadnej jałmużny, a nawet pogonili. W rezultacie Patan zmagał się z suszą przez długi czas. Za radą swoich doradców król Patan zaprosił Matsyendranatha, Guru Gorakshanatha, do Patan. Kiedy Gorakshanath dowiedział się, że jego nauczyciel jest w Patan, uwolnił wszystkie deszczowe węże i poszedł go zobaczyć. Gdy tylko deszczowe węże zostały uwolnione, Patan ponownie otrzymywał obfite opady deszczu każdego roku. Po tym dniu miejscowi mieszkańcy Patan czcili Matsyendranatha jako bóstwo deszczu (dewa deszczów).

Jeszcze inna legenda mówi, że virya (żywotność) lub nasienie Brahmy jest odpowiedzialna za narodziny różnych świętych i proroków na ziemi. Virya (wirjam) lub nasienie Brahmy zapłodniła każdą żywą formę i niosła w sobie najwyższe zasady i wartości moralne. Spadła na różne części ziemi wraz z nadejściem Kali Yuga. Najwyższa Boskość, Brahma, postanowił szerzyć wartości moralne (prawość, oddanie, wiedzę i Jogę). Virya wpadła do paszczy ryby, która zaszła w ciążę. Ryba i jajo w jej żołądku dotarły do ​​odosobnionego miejsca, w którym Mistrz Śiwa przypadkiem nauczał zasad stwarzania Matkę Parvati. Kiedy Parvati zapytała Śiwę: „Jaka jest podstawa wszelkiego Iluzorycznego Stworzenia (Maja)?”, odpowiedź nadeszła z jaja ryby, „Brahma Tatva” lub „Element Boga”. Mistrz Śiwa, olśniony poprawną odpowiedzią, zaczął patrzeć w rzekę i zobaczył dziecko w jaju. Natychmiast rozpoznał dziecko jako „Kavi Narayan”, poetyckie wcielenie Śri Kryszny. Następnie pobłogosławił dziecko i powiedział mu, że udzieli mu błogosławieństwa, gdy skończy dwanaście lat. W odpowiednim czasie ryba wypłynęła na brzeg morza w Maharasztrze. Para rybaków, która nie miała dziecka, zobaczyła jajko dziobane przez bociany. Gdy tylko jajko pękło, wyszło z niego dziecko, głośno płacząc. Rybak wtedy zdał sobie sprawę z tego cudu i pełen współczucia zabrał dziecko do domu. Dziecko nazwano Machhindranath – Macch (oznaczające rybę), Indra oznaczające (Bóg Indra) i Nath (oznaczające Strażnika – a zatem Strażnik Ryb Morskich). Dziecko było bardzo kochane w społeczności rybackiej. Od czwartego do piątego roku życia zaczęło chodzić ze swoim ojcem rybakiem na brzeg rzeki, aby łowić ryby. Jednak ze względu na wiedzę, którą otrzymało od Śiwy, nie mogło być świadkiem bólu złowionych ryb, zaczęło więc wrzucać je z powrotem do rzeki. Jego ojciec powiedział Matsyendranathowi, że zostanie żebrakiem, jeśli nie będzie wiedział, jak zarabiać na życie. Oświecone dziecko uznało, że lepiej żebrać i jeść bezgrzeszne jedzenie, niż zarabiać na życie w grzechu, zabijając.

Potem Matsyendranath uciekł z domu i udał się do Badrinath, gdzie medytował, żywiąc się owocami i wodą przez dwanaście lat bez przerwy. Pozostała po nim tylko skóra na kościach. Wtedy miał boską wizję Guru Dattatreya. Mistrz Dattatreya dał mu Mantra Diksha (Inicjacja Mantry) i natychmiast ignorancja Matsyendranatha zniknęła. Mistrz Datta zapytał go również: „Gdzie jest Iśvara?” Matsyendranath odpowiedział: „Iśvara jest wszędzie!”, na co Mistrz Datta skinął głową na znak zgody. Mistrz Śiwa również dał mu boską wizję i przypomniał mu, jak osiągnął Atma Dźnanam (Boską Wiedzę Duchową, Atma-Widjam), gdy był w łonie ryby. Powiedział do Mistrza Datta: „Daj Matsjendrze skuteczność i moc siddhi (mocy duchowych)”. Mistrz Datta poprosił wszystkich bogów nieba, dewów, aby udzielili mu tego błogosławieństwa. Poprowadził go do zwycięstwa nad Panca tattvam (Pięcioma Elementami, Żywiołami). Matsyendra otrzymał specjalne błogosławieństwa i wyróżnienia pokazane przez Śrungi (noszenie ozdób wykonanych z rogów zwierząt), Karnavedha (hinduskie sakramenty przekłuwania uszu), a także inne atrybuty, wraz z autorytetem do przewodzenia społeczności Nathów. W ten sposób Matsyendranath otrzymał pełną duchową realizację!

Mistrz Śiwa (Rudra, Duch Natury) nauczył go wszystkich tajemnic wojny (sztuki walki) i cudów, których użył do podniesienia ludzkości na duchu i uratowania jej przed złem, które szerzył Kali Purusha (Duch Ciemności i Zatraty). Od tego czasu Matsyendranath stał się Siddhą, który mógł widzieć od początku do końca czasu.

Legendy i Opowieści z Życia Mistrza Jogi

Legendy głoszą, że Mistrz Matsyendra urodził się pod niepomyślną gwiazdą. To uzasadniało, że jego rodzice wrzucili dziecko do oceanu, aby się pozbyć nadmiaru dzieci. To właśnie tam dziecko zostało połknięte przez rybę, w której żyło przez wiele lat. Ryba popłynęła na dno oceanu, gdzie Śiwa Mahadewa przekazywał sekrety Jogi swojej towarzyszce, Parvati, gdyż było to miejsce wolne od gapiów i podsłuchiwaczy oraz podglądaczy. Po podsłuchaniu sekretów Jogi, Matsyendra zaczął praktykować sadhanę Jogi w brzuchu wielkiej ryby. Po dwunastu latach wyłonił się jako oświecony Siddha. Podaje się, że to jest pochodzenie jego imienia „Władca Ryb” lub „Ten, którego Pan jest Władcą Ryb”. Istnieją inne wersje legendy, w tym taka, w której Matsyendra urodził się jako ryba i został przemieniony w Siddhę przez Śiwa Mahadewę. Tybetańskie wersje tej historii opowiadają o rybaku, który został przemieniony w Siddhę o imieniu Mina, który został zjedzony przez rybę podczas pracy w Zatoce Bengalskiej. Niektórzy uczeni doszukują się podobieństw między tą legendą, a biblijną historią o Jonaszu i wielorybie.

Inna legenda mówi, że kiedy Gorakshanathan odwiedził Patan w Nepalu, złapał wszystkie deszczowe węże Patan i zaczął medytować, po tym jak rozczarowali go miejscowi, ponieważ nie dali mu żadnej jałmużny na jego prośbę. W rezultacie Patan zmagał się z suszą przez długi czas dwunastu lat. Król Patan, za radą swoich doradców, zaprosił Matsyendranatha, Śri Guru Gorakshanatha, do Patan. Kiedy Gorakshanatha dowiedział się, że jego nauczyciel jest w Patan, uwolnił deszczowe węże i poszedł go zobaczyć. Gdy tylko deszczowe węże zostały uwolnione, Patan ponownie otrzymywał obfite opady deszczu każdego roku. Po tym dniu miejscowi z Patan czcili Matsyendranatha jako bóstwo deszczu.

Istnieje wiele legend w Indiach i Nepalu opisujących nadprzyrodzone zdolności i cuda (siddhi) dokonane przez Mistrza Matsyendranatha. Powszechnie uważa się, że podobnie jak Guru Gorakshanathan, on również osiągnął stan nieśmiertelności i został obdarzony niezwykłymi magicznymi mocami, jogicznymi siddhi, znacznie większymi niż termin „zwykły człowiek” może kiedykolwiek wyrazić. Autor Hatha Yoga Pradipika, Maharszi Swatmarama wspomina o nim jako o jednym z Wielkich Siddhów, który zniszczył władzę czasu (maya) mocą Hatha Jogi i stał się zdolny do wędrowania po Wszechświecie na własne życzenie. Słowo Hatha oznacza „siłę”, „moc”, „potęgę” (HYP 1.4 i HYP 1.9).

HYP 1.4 mówi: haṭha-vidyāṁ hi matsyendra-gorakṣādyā vijānate |
svātmārāmo’thavā yogī jānīte tat-prasādataḥ || 4||

HYP 1.9 mówi: ityādayo mahāsiddhā haṭha-yoga-prabhāvataḥ |
khaṇḍayitvā kāla-daṇḍaṁ brahmāṇḍe vicaranti te|| 9||

Czasami Matsyendranatha jest porównywany do bóstwa Śiwa Mahadewa w indyjskiej tradycji Natha, a w buddyjskiej tradycji Nepalu jest czczony jako Awalokiteśwara – bóstwo buddyjskiego Panteonu w postaci Bodhisattwy. Jedną z najbardziej niezwykłych cudownych mocy wymienionych w legendach o nim była jego zdolność do życia we własnym ciele i wchodzenia w inne ciała z wolnej woli i pozostawania tam przez dłuższy czas lub na stałe. Jeśli przyjmiemy to za prawdę, jest nieśmiertelny i ciągle przechodzi z jednego ciała do drugiego, ale tylko uczniom tradycji Natha manifestuje to, kim naprawdę jest. Uważa się, że w swojej wiedzy o naukach okultystycznych i boskiej magii nie miał sobie równych, wyłączając może tylko swojego wielkiego ucznia, Śri Gorakhnatha. Ma również reputację sławnego praktykującego nauki Tantry, i tak na przykład w jednej legendzie z Nepalu pojawił się jako wielki czarodziej, mahasiddha, który mocą boskiej magii wytępił armię króla Nepalu, którą później przywrócił Gorakhnath. Jest czczony jako Wielki Guru i ideał doskonałego sadhaki (praktyka) przez wielu współczesnych praktykujących Tantrę, szczególnie przez tych, którzy próbują podążać Ścieżką Mocy Kaula Śakti Margah.

Matsyendranath/a to imię, pod którym jest nazywany w północnej części Indii, podczas gdy Machamuni (Maćchamuni) to imię, pod którym jest znany w południowej części Indii. Słowo „matsya” oznacza rybę, więc tłumaczy się je jako „Władca Ryb”. Znany jest również pod różnymi innymi rybimi imionami, w tym Mina, Macchandar i Macchaghna. Jest kojarzony zarówno ze wschodnimi, jak i zachodnimi przekazami Kaula Tantra oraz ich późniejszym południowym wariantem znanym jako Sambhava. Przypisuje się mu wiele tekstów związanych z tymi tradycjami duchowymi i mistycznymi Jogi.

Abhinavagupta z Kaszmiru (1000 roku e.ch.) wspomina o Siddha o imieniu Macchanda, którego małżonka nazywa się Konkanamba (Bogini z Konkan). Wskazuje to, że Matsyendra żył w południowych Indiach, prawdopodobnie w Dekanie, w IX–X wieku. Zreformował praktyki Kula, Kaulah, które były związane z Joginami mieszkającymi na terenach kremacyjnych. Tradycja i legendy Nathów, które można znaleźć w kilku tekstach, w tym w Matsyendrasamhicie i wczesnośredniowiecznym Maithili Gorakshavijaya, utrzymują, że uczeń Matsyendry, Gorakshanath, zreformował skomplikowane i ulegające kobietom postępowanie Matsyendry, ratując tradycję przed uwikłaniem w krainę kobiet – co mogło wypaczyć Jogę jak i Tantrę. W przekazach tybetańskich, kobieta lub kraina kobiet, to idiomy oznaczające słabych i uległych mężczyzn, mnichów o profilu maminsynka lub nieudacznika życiowego, który skupia się na trudnościach i własnych obawach. Gorakszanatha intensywnie przecidziałając zniewieścieniu mnichów, wprowadził solidny trening i wychowania jak dla Wojowników, a Hatha Joga stała się także podstawą praktyki Kalarpayat – Sztuki Walki, jak za czasów Króla Himalajów i Króla Ramy.

Dzieła Guru Matsyendra-Natha

Matsyendra jest uznawany za autora dzieł Hatha Jogi i tantrycznych (magicznych, bo Tantra to Biała Magia), takich jak Kaulajñānanirnāya („Dyskusja o wiedzy dotyczącej tradycji Kaula”), Matsyendrasamhita i „Akula-Viratantra”, jedne z najwcześniejszych tekstów o Hatha Jodze w sanskrycie z najpóźniej XI wieku. James Mallinson, Alexis Sanderson, David Gordon White i inni teoretyzują, że wiele dzieł zostało przypisanych mu pośmiertnie, co zwykle nie jest prawdą, gdyż wiadomo, że dzieła zwykle spisywali uczniowie zapisując nauki jakie otrzymali od Mistrza.

Uczniowie Matsyendra

Matsyendranatha jako Siddha Jogin jest wymieniany jako mający ośmiu uczniów. Lista jego uczniów różni się w zależności od świątyń i linii, ale obejmuje Gorakshanatha, Jalandharnatha, Kanifnatha (Kanhoba), Gahininatha, Bhartri Natha, Revana Natha, Charpatinatha i Naganatha. Wraz z Matsyendranathem są oni nazywani Nawanathami czyli Dziewięcioma Mistrzami Strażnikami Hatha Jogi. Chociaż Gorkshanatha jest uważany za bezpośredniego ucznia Matsyendranatha, niektórzy uważają, że żyli w odstępie setek lat, a Gorakszanatha medytował z Matsyendrą jako Parama Guru.

Cuda Mistrza Matsyendra

Podczas swojej podróży Matsyendranath postanowił oddać cześć Bogini Hingali. Ale problem polegał na tym, że ośmiu Bhairavas (groźne manifestacje Pana Shivy) strzegło świątyni. Próbował wejść, ale strażnicy go zaatakowali. Więc zwrócił się do bogów, a cała broń zgniła i zardzewiała. Następnie, za pomocą czaru rzucającego święty popiół, zahartował swoje ciało jak stal. Wyzwał Bhairavas, którzy rzucali w niego niebezpieczną bronią, ale wszystkie okazały się tępe. Odparł każdą broń i tym samym udowodnił, że są nieudacznikami.

Bogini Hingala szybko ogłosiła wszystkim wokół: „On jest wielkim świętym. Nie bójcie się! Pozwólmy się pobłogosławić jego boską wizją”. Słysząc to, wszyscy poczuli się zachęceni. W chwili, gdy Matsyendranth podszedł bliżej, będąc niezwykle zadowolonym, Bogini pojawiła się przed nim. Dała mu dwie nowe bronie: Sparsha Astra i Bhinna Astra.

Matsyendra w Nepalu

Macchindranāth (lub Bunga Dyah w języku Newari) to bóstwo deszczu czczone zarówno przez hinduistów, jak i buddystów w Nepalu, bóstwo interreligijne. Hindusi uważają go za inkarnację Śiwa Mahadewa, Króla Joginów, podczas gdy buddyści uważają go za inkarnację Bodhisattwy Awalokiteśwary. Pierwsza oryginalna świątynia Machhindranath znajduje się w miejscu zwanym Bungamati, podczas gdy druga świątynia Macchindranāth leży w południowej części placu Patan Durbar od 1673 roku.

Rato Matsyendranath z Patan, Nepal

Świątynia Rato Machhindranath (Czerwony Matsyendranath), Nepal

Świątynia Hyangu (czerwona) Macchindranath, znana również jako Świątynia Bunga. Dyaa, ponieważ znajduje się w Bungamati, a także w Patan, znana również jako Świątynia Rato Macchindranath, jest jedną z najstarszych świątyń Matsyendranatha, pochodzącą najpóźniej z XVI wieku. Znajduje się w południowej części placu Patan Durbar. Każde z czterech dobrze wykonanych drewnianych drzwi tej świątyni jest strzeżone przez dwie figury lwów, podczas gdy cztery rogi świątyni są strzeżone przez khyah, figurę podobną do yeti.

Murti czyli Postać Rato Macchindranatha (Matsyendranath) spędza sześć miesięcy w roku w tej świątyni. Wieś Bungamati, uważana w Nepalu za miejsce urodzenia Matsyendranatha, jest tradycyjnym miastem Newarów położonym 10 kilometrów (6,2 mili) od centrum Kathmandu, stolicy Nepalu. Świątynia Rato Macchindranatha znajduje się w sercu tej wioski i jest znana jako jego drugi dom. Po festiwalu rydwanów Rato Macchindranath spędza następne sześć miesięcy w tej świątyni.

Seto Matsyendranath z Katmandu, Nepal

Toyu (biała) świątynia Macchindranath znana również jako JanaBaha. Dyaa – ponieważ znajduje się w JanaBaha, w Katmandu w innej ważnej świątyni Macchindranath w Nepalu. Biały Machhindranath (Matsyendranath) jest również znany jako Jana-baha Dyo, ponieważ świątynia znajduje się w Jana Baha (Bahal).

Bhoto Jatra (भोटो जात्रा) – Święto Rydwanów

Ważnym wydarzeniem związanym z bóstwem jogicznym jest coroczna procesja rydwanów znana jako Bunga Dyah Jatra lub Rato Macchindranath Jatra. Co roku mieszkańcy Patan, Lalitpur obchodzą święto, aby okazać szacunek bóstwu deszczu. To święto jest jednym z najstarszych i najdłuższych obchodzonych w Patan, a obchodzone jest w kwietniu–maju. Obchodzone jest tuż przed rozpoczęciem pory monsunowej, aby miasto otrzymało obfite opady deszczu dla dobrego wzrostu upraw. Podczas procesji wizerunek Bunga Dyah umieszczany jest na wysokim rydwanie o wysokości około 65 stóp i ciągnięty etapami ulicami Patan przez miesiąc.

Przed rozpoczęciem festiwalu rydwanów, rytuał Mahasnana jest przeprowadzany w pomyślnej godzinie, jak wskazali astrologowie, około 15 dni przed festiwalem rydwanów. Bóstwo jest zabierane na platformę w Lagankhel, która znajduje się około 200 metrów od świątyni Machindranath w Ta, w Bahal Lalitpur. Tam, przed tłumem, posąg bóstwa Matsyendra otrzymuje kąpiel w świętej mieszance wody z miodu, mleka i wody przyniesionej przez panedźus (kapłanów) w czterech srebrnych kalasa (naczyniach). Następnie czterech kapłanów wylewa świętą wodę (dźalam) z czterech kierunków na platformie do bóstwa i uważa się, że z któregokolwiek kierunku, z którego dźalam pierwszy dotknie bóstwa, z tego samego kierunku rozpocznie się monsun lub spadnie pierwszy deszcz.

Po mahasnana, jeśli jest to wymagane, dokonuje się napraw posągu bóstwa bóstwa i maluje się na nowo twarz. Po zakończeniu malowania twarzy wykonuje się różne rytuały dla bóstwa podobnego do Bareychukegu; Ihi; Bara tyegu, jak dla człowieka, a na końcu wykonuje się Dashakarma Vidhi. Podczas gdy wszystkie te czynności zmierzają do świątyni, rydwan lub ratha jest robiony w Pulchowk przez klany Barahi i Yawal, spośród których jeden wykonuje tylko prace linowe, a drugi tylko prace stolarskie. Podczas budowy rydwanu nie używa się gwoździ do łączenia stawów ogromnego rydwanu, ale są one wiązane tylko linami i vedami. Jedyną częścią, która wykorzystuje żelazo do trzymania, są cztery koła. Po zakończeniu budowy bóstwo jest wniebowzięte w boskim pojeździe, tj. trzy dni przed ciągnięciem rydwanu.

Trasa procesji rydwanów zaczyna się w Pulchwok i przebiega przez Gabahal, Sundhara, Lagankhel i kończy się w Jawalakhel. Wcześniej święto nazywano świętem trzech stanów, tj. Kathmandu, Bhaktapur, Lalitpur jako bóstwo zostało przyniesione przez sojusz tych trzech stanów. Tak więc, wcześniej 1-szy dzień festiwalu mieli obchodzić mieszkańcy Kathmandu, potem Bhaktapur, a następnie 3-eci Lalitpur, a ostatniego dnia wszystkie trzy miasta partnerskie spotykają się na Jawalakhel Jatra z innymi mieszkańcami pobliskich miast z Kirtipur i innymi z doliny.

Po dotarciu rydwanu do Jawalakhel, festiwal kończy się Bhoto Jatra, co dosłownie oznacza „święto kamizelek”. Podczas ceremonii urzędnik rządowy trzyma czarną kamizelkę wysadzaną klejnotami z czterech stron rydwanu, aby wszyscy zgromadzeni ludzie mogli na nią spojrzeć. Po zakończeniu festiwalu rydwan zostaje rozmontowany, a Rato Macchindranath zostaje zabrany do świątyni w pobliskiej wiosce Bungamati, która jest pierwszym domem boga deszczu. Rato Macchindranath spędza następne sześć miesięcy w tej świątyni. Machhendranath jest ważnym świętem dla ludu Newar. Obchodzą go, ponieważ Macchendranath uratował ich kiedyś przed suszą i dał wodę, sprawiając, że Karkotak uwolnił wodne węże.

Narodziny Gorakshanatha i Odrodzenie Matsyendranatha

Według tej legendy, pewnego dnia Mahasiddha Matsyendranathan przybył do wioski po jałmużnę, w której mieszkał pobożny bramin (brahman) o imieniu Sarvopadya. Jego żona Saraswati była piękną, pobożną, obowiązkową i lojalną kobietą. Jednak byli nieszczęśliwi, ponieważ nie mogli począć dziecka. Spojrzała na odwiedzającego Jogina z wielkimi oczekiwaniami po udzieleniu mu jałmużny. Szybko zrozumiał, na co cierpi kobieta, wyciągnął trochę wibhuti (świętego popiołu z rytualnego Ognia lub z materializacji rytualnej) i powiedział jej: „zmieszaj ten święty popiół z kheer (daniem z mleka, ryżu i cukru) i zjedz go dopiero po wzięciu stosownej kąpieli o zmroku, co spełni twoje życzenie”.

Następnie Saraswati rozmawiała ze swoją sąsiadką o Joginie i świętym popiele wibhuti. Sąsiadka zasiała w jej umyśle wątpliwość, aby nie ufać takim wędrownym Joginom. Następnie wrzuciła wyznaczony święty popiół do dołu z krowim łajnem poza wioską. Jej nieszczęście z powodu głupkowatego postępowania polegało na tym, że sama zniszczyła pożądany rezultat. Dwanaście lat później Mahasiddha Matsyendranath wrócił do miasta i zapytał kobietę, co stało się z popiołem i czy poczęła dziecko. Przyznała, że ​​wyrzuciła popiół na stos krowiego łajna za radą sąsiadki. Następnie wyszli, aby obejrzeć to miejsce. Matsyendra zmiótł nagromadzone krowie łajno i znalazł dwunastoletniego chłopca, idealnego Jogina, ponieważ praktykował tam jogiczną sadhanę od dnia swego urodzenia. Mistrz Matsyendra posypał go popiołem wibhuti i nadał mu imię Goraksha (Go-Rakha to krowi popiół, a Go-Raksha to obrońca krów).

W innej historii przygodowej Matsyendranath, którego ciało jest piękne i przystojne dzięki uprawianiu Hatha Jogi, jest przetrzymywany jako niewolnik seksualny przez plemię szalonych czarnych pseudo joginek, które uważają go za nieodparcie pożądanego. Nie chcą go puścić, a on jest całkowicie pod ich urokiem, zaczarowany w sieci Maji – albo tak mu się tam podoba, z powodu zauroczenia, że ​​nie chce wyjeżdżać. Gorakshanath słyszy o tym i, zdeterminowany, by uratować swojego Guru z sieci czarów ciemnej magii, wymyśla oszustwo – przebiera się za tancerkę i w tym przebraniu wchodzi do owianego tajemnicami królestwa czarownic i pseudo joginek. Występując przed Matsyendranathem, Goraksha uderza w bęben, mówiąc: „Obudź się, Matsyendra!”. Obaj uciekają stamtąd, a Goraksza daje Matsjendranathowi „kurs odświeżający” moce w Hatha Jodze, aby przywrócić mu pełnię siebie po okresie zauroczenia czy ściślej magicznego zaczarowania przez lokalne złe wiedźmy matriarchalnego królestwa. Dwóch wielkich guru-uczniów joginów szkoli siebie nawzajem i innych w Hatha Jodze, zakładając w ten sposób linię Natha Joginów, Strażników Jogi. Historia pokazuje również jak należy ratować Nauczyciela czy Mistrza, jeśli jakieś złe wiedźmy dokonają czarnoksięskich obrzędów, które spowodują zauroczenie, odurzenie czarami, urokami czy klątwami. Historia wspomina, że owe czarnoksięskie wiedźmy kultywujące jakieś swoje własne fragmentaryczne elementy Jogi i Tantry, odgrażały się zniszczeniem Jogi, a także Mistrza Matsyendranatha i jego ucznia Gorakszę, a nawet całej linii przekazu Jogi i Tantry. Należy zatem strzec praktyki, ścieżki i tradycji Jogi, Tantra Jogi, a szczególnie Hatha Jogi przed czarnoksięskimi (satanicznymi) wypaczeniami oraz mrocznymi czarownicami (czarna tantra asurycznych pseudo joginek), które chcą poddać sobie ważnych mistrzów pod kontrolę, pozbawić siddhi lub uwięzić w swoich chuciach i roszczeniach odnośnie Jogi czy postępowania. Takich historii i ostrzeżeń przed atakami demonicznych panienek uprawiających jakieś czary i uroki ze szkodą dla Jogi, Tantry i porządnych szkół przekazujących autentyczną Jogę wiodącą do uzyskania Mocy, Siddhi, jest więcej, stąd potem zabezpieczenie systemu treningowego Natha Sampradaya przed wypaczeniami ze zniewieścienia i poddania żądzom oraz chuciom zdesperowanych czarnoksięstwem szkodliwych przedstawicielek kobiecego rodu czyli asurzyc.

Jeden z wielkich uczniów Gorakshy, Swatmarama, skomponował traktat Hatha Yoga Pradipika, który jest nadal w druku i które zawiera nauki Hatha Jogi o pranajamie, czakrach, asanach, kundalini, bandhach, nadi i mudrach. Hatha Yoga Pradipika to genialny tekst, choć jest przeznaczony głównie dla sannyasinów i wędrownych joginów tantrycznych, których ścieżka prowadzi do przezwyciężenia pragnień i żądz. Przebudzenie następuje naturalnie poprzez praktykę w tradycyjnej linii przekazu wiedzy i praktyki. Praktyka to Sadhana (bardziej początkowa) oraz Abhjasa (bardziej zaawansowana, mocno pogłębiona, stała i wytrwała). Hatha Joga to równoważenie i harmonizowanie energetyczne, ale także praktyki takie jak egzorcyzmy od wpływów uroków i sił złego oka jak w historii uwolnienia Matsyendra-Ji.

Niektóre Świątynie i Miejsca Pielgrzymek do Matsjendra-Natha w Indiach

• Świątynia Shri Kshetra Machindranath Samadhi maymba Sawargaon, pathardi, dystrykt Ahmadnagar
• Świątynia Macchindranath w Kille-Machhindragad Tal: Walwa (Islampur) Dystrykt: Sangli, Maharasztra
• Vishwayogi Swami Machindranath Mandir, Mitmita: Aurangabad
• Świątynia Macchindranath, UJJAIN, Madhya Pradesh
• Świątynia Machhindra Nath, wewnątrz Ambagate, Amravati
• Machindra Nath Tapobhumi, Devacho Dongar, Kudal, Maharashtra, Dist Sindhudurg. (To święte miejsce jest wspomniane w szóstym rozdziale Navnath Grantha);
• Macchendranath Guru Peeth w Sri Guru Parashakthi Kshethra: Madyar: Mangalore, dystrykt Dakshina Kannada.
• Machendranath Gudi w świątyni Sri Kadri Manjunatheshwara, Mangalore, dystrykt Dakshina Kannada, Karnataka.

Lista Dwunastu ze świętych miejsc pielgrzymkowych związanych z Matsyendranath w Indiach i Nepalu

• Matsyendranath Guru Peeth jest w Sri Guru Parashakthi Kshethra: Madya Mangalore na południu Indii. Najbliższe lotnisko to Bengaluru i Mangalore.
• Świątynia Shri Kshetra Matsyendranath Samadhi znajduje się w Mayamba Sawargaon, District Beed, Maharashtra (Garbhagiri Parvat)
• świątynia Machindranath w Kille-Machindragad Tal: Walwa (Islampur) Odległość: Sangli, Maharasztra
• Świątynia Machindranath, Ujjain, stan Madhya Pradesh, Indie
• Świątynia Rato (kolor czerwony) Machhendranath stoi około 400 metrów na południe od placu Durbar w Patan (Lalitpur) w Nepalu, na dużym dziedzińcu znanym jako Ta Baha. Została zbudowana w 1673 r. na fundamentach starszych świątyń. Świątynia czci Matsyendranatha, jogina Nath z początku X wieku, uznawanego za potomka Pana Shivy, jego nauczyciela.
• Świątynia Kadri Manjunath, Mangalore, Karnataka
• Hellapatnam w Bengalu
• Chitrakoot – Karvi, (granica Madhya Pradesh i Uttar Pradesh, w pobliżu brzegów rzeki Piyushini
• Gumbahatta – Kalimpong, dystrykt Darjeeling, Bengal Zachodni
• Thiruparankundram – w pobliżu Madurai, Tamilnadu
• Vishwayogi Swami Machindranath Mandir, Mitmita, Aurangabad, Maharashtra
• Machhindra Nath Mandir, wewnątrz Ambagate, Amaravati, Maharasztra

Znaczenie słowa „Hatha”

Sanskryckie słowo Hatha oznacza potężny wysiłek. Potężny wysiłek jest konieczny, aby uwolnić się od nieczystości (Kleśas Malas). Joga ma na celu osiągnięcie stanu równowagi poza zasięgiem skrajności (samah), który jest ostatecznie wolny od wysiłku i cierpienia. Ten stan naturalnej, bezwysiłkowej równowagi może zabłysnąć po oczyszczeniu nieczystości, które go blokują, przez Jogę potężnego wysiłku (Hatha Joga).

Naturalny, bezwysiłkowy i spontaniczny stan równowagi jest również zawarty w słowie Hatha, ponieważ sylaba Ha symbolizuje Słońce, a sylaba Tha jest symbolem Księżyca, które reprezentują skrajności ciepła i zimna, trucizny i eliksiru, wdychania i wydychania oraz podobnych dualnych zasad. Dlatego połączenie sylab Ha i Tha, słowo „Hatha” reprezentuje, najpierw świadomość, a następnie równowagę, a na końcu zjednoczenie biegunowości.

Wykorzystywanie, harmonizowanie i regulowanie przeciwstawnych sił w ciele i umyśle jest ważną nauką Jogi. Sukces w takich praktykach będzie również odzwierciedlał się na zewnątrz i pomoże w wysiłkach na rzecz regulacji konfliktów i opanowania przeciwstawnych sił, nie tylko w ciele i umyśle, ale także w środowisku. Poprzez stosowanie sześciu gałęzi Jogi przeciwieństwa połączą się, a przyczyny cierpienia mogą się rozpuścić. To, co teraz wydaje się inne, może nabrać tego samego smaku (samarasa).

Mówi się również, że Matsyendra jest autorem Matsyendra Samhita, zbioru mantr i hymnów wedyjskich tradycji Siddham do praktyki dla adeptów Hatha Jogi. Najbardziej w Hatha Jodze znana jest jednak Asana o nazwie Masyendra, która należy do Asan i Mudr noszących Imiona wybitnych Mistrzów Jogi. W sanskrycie Poorna (Purnah) oznacza „pełny” lub „całkowity”, Matsya oznacza „rybę”, Indra oznacza „siłę lub króla”, a Asana oznacza „pozycję ciała”. Dlatego w językach zachodnich Poorna Matsyendrasana jest popularnie nazywana Pozycją Władcy Ryb. Poorna Matsyendrasana, podobnie jak Ardha Matsyendra Asana (Pół Ryba) to zaawansowana pozycja siedząca, nazwana na cześć indyjskiego mędrca – Matsyendranatha.

Zgodnie z rozdziałem 1, wersetem 27 traktatu Hatha Yoga Pradipika, „praktyka tej pozycji Matsyendrasana zwiększa ogień trawienny do tak niewiarygodnej wydajności, że wyeliminuje to wszystkie choroby żołądka, budząc w ten sposób moc węża i przywracając równowagę w Bindu”. W praktyce Poorna Matsyendrasana postawa jest kombinacją balansowania (uziemienia kości siedzących), skręcania (skręcania od podstawy kręgosłupa), podskakiwania (chwytanie przeciwnego uda przeciwną ręką), głębokiego zginania różnych stawów (ramiona, kręgosłup, biodra, kolana i kostki) oraz wydłużanie i kurczenie mięśni kręgosłupa. Przez pryzmat symboliki mądrość Śiwa Mahadewy i Parwati Dewi może być postrzegana jako wewnętrzny głos, a Matsyendranath może być kojarzony z osobą poszukującą swojej prawdziwej tożsamości. Kiedy już stanie się świadomy i posłucha wewnętrznego głosu, zostanie skierowany na ścieżkę Oświecenia. Początkowo ta pozycja może wydawać się restrykcyjna, ale konsekwentna sadhana, praktykowana przez Mędrca Matsyendranatha w brzuchu ryby, może pomóc przezwyciężyć wyzwania, jakie niesie ze sobą ta pozycja. Matsyendra rodzi się z brzucha Ryby, a zatem należy najpierw ćwiczyć Matsya Asanę, a potem Matsyendra Asanę.

Święte Praktyki Duchowe – Sadhana

Natha Sampradaya to inicjacyjna tradycja Guru-uczeń, z Guru na Śiszja (Ćelah). Członkostwo w Sampradaya jest zawsze przyznawane przez Inicjację (diksza, dikszan) przez diksha-guru — albo posiadacza uprawnień w linii nauczania, albo innego członka Sampradaya, którego zdolność do udzielenia Inicjacji została uznana przez jego Diksha-Guru (Mistrza Hierofanta). Sama Inicjacja Natha jest przeprowadzana w ramach rozbudowanej uroczystej formalnej ceremonii, podczas której część świadomości i energii duchowej (Śakti) Guru jest przekazywana inicjowanemu uczniowi. Ponadto nowy Natha otrzymuje Nowe Imię lub czasem modyfikację Imienia, aby wesprzeć swoją nową tożsamość. Ta transmisja lub święty „dotyk” dłoni Guru jest symbolicznie utrwalana przez nałożenie popiołu wibhuti czy udi na kilka części ciała. Z linią Nathów tradycyjnie kojarzone są różne praktyki jogiczne i tantryczne, ale ponad nimi wszystkimi jest ścieżka oddania Guru, która jest tutaj częścią praktyczną Hatha Jogi i znana jest jako Guru Joga.

Kiedy ktoś próbuje nawiązać bezpośredni kontakt z Bogiem, Brahmanem, Śiwą, wszelkie próby oszukiwania i negocjacji są bezużyteczne. Całkowite poddanie się Guru jest jedyną alternatywą i jedyną metodą praktyki oddania. Aby otrzymać wszystko, trzeba zrezygnować ze wszystkiego, osobistych przywiązań, aspiracji i ambicji. Iśwara-Pranidhana można przetłumaczyć jako „ofiarowanie swojego życia Bogu”, ale trzeba pamiętać, że Iśwara to także Api Guru, Starszy Mistrz i Przewodnik Duchowy czyli bardzo Doświadczony Nauczyciel, Starszy Rangą i zwykle Starszy Wiekiem. W praktyce oznacza to całkowite poddanie się Woli Bożej, Woli Nieba, Bóstwa, poświęcenie swojego życia Bogu i Niebiosom, które nazywane są ogólnie Swargah. Boska relacja między Matsyendranathem i Gorakshanathem jako Guru i uczniem służy jako wspaniały historyczny przykład. Jest to jedna z podstawowych koncepcji wszystkich tradycji dharmicznych i linii duchowych istniejących w Indiach, że Guru powinien być uważany za ucieleśnienie Boskości, emenację Iśwara, Jogina Doskonałego. Kiedy oddani poszukiwacze duchowi, aspirancji Jogi, stają się gotowi na swoją duchową podróż, sam Bóg przyjmuje postać Guru, aby ich prowadzić. Poprzez Guru Bóg objawia się aspirantowi i prowadzi go ścieżką Jogi.

Dlatego sadhana joginów Zakonu Nathów koncentruje się wokół niezachwianej wiary i oddania dla Śri Guru (nazwijmy tak głównego mistrza nauczyciela uprawnionego do udzielania Inicjacji oraz Praktyk Ścieżki). Niektóre praktyki mogą pomóc w osiągnięciu przebłysków Boskiego Stanu, ale żadna z nich nie pomoże w trwałym osiągnięciu tego samego stanu, ponieważ do tego potrzebna jest sama Boska Łaska (Daiva Krpah). Bhagavan Krishna jako Śri Guru mówi w Bhagavad-Gicie do swego ucznia, Ardźuny: „Prawie niemożliwe jest przekroczenie mojej Boskiej iluzji (Maji) składającej się z trzech trybów ignorancji (gunas). Tylko ci, którzy całkowicie się Mi poddali, mogą ją przekroczyć”. Uzyskując Śaktipat (przebudzenie osobistej boskiej mocy) poprzez nadzór i łaskę swojego Guru, można uzyskać Parama Padah (Najwyższą Ścieżkę dla Urzeczywistnienia Jaźni/Duszy). Cierpliwy i szczery uczeń, śiszja, ćelah, może osiągnąć ustanowienie w tym stanie tylko dzięki Łasce Guru. Adi Guru Śiwa Mahadeva mówi: „Nic i nikt nie jest większy od Guru, potężniejszy od Guru, ani wyższy od Guru, ani ważniejszy od Guru. To jest porządek Śiwa, porządek Śiwa, porządek Śiwa.’

Na pierwszym etapie inicjacji w tradycję Siddham (w południowych Indiach Guru Nath są również nazywani Siddhami), Guru Mantra jest dawana adeptom Jogi przez jego Guru, przez Hierofanta. Jest obowiązkowa dla uczniów, którzy decydują się podążać ścieżką mistyczno-ascetyczną, a także jest dawana świeckim uczniom Hatha Jogi. Słowo mantra oznacza „kontrolować umysł” oraz „ochraniać umysł”. Guru mantra różni się od wszystkich innych rodzajów mantr w Jodze, jakie się zwykle trochę przynajmniej praktykuje na rozmaitych zajęciach pod szyldem Joga. Musi być nieustannie powtarzana przez sadhaka Nathów podczas jego codziennych czynności, szczególnie w podstawowym etapie jego sadhany jogicznej. Pozwala to oczyścić wszelką aktywność umysłu (manas, kamamanas) i jednocześnie zachować świadomość praktykującego, od razu przenosząc go poza wszystkie jego ograniczenia i trudności do wyższych sfer duchowych. Tak więc Guru Mantra odgrywa ważną rolę w podnoszeniu Boskiej Mocy, znanej również jako Kundalini Śakti. Pamiętać trzeba, że Mantra to słowo lub kilka słow, fraza w sanskrycie!

Natha Jogini nie przyjmują żadnego pisemnego dzieła zawierającego słowo Tantra w nazwie jako kanonicznego lub oficjalnie akceptowanego pisma ich linii przekazu, nie są zatem jak się czasem mówi zwolennikami żadnej z pisemnych Tantr. Nie oznacza to jednak, że lekceważą praktyki, które można sklasyfikować jako tantryczne. Tantra to Kundalika-Matha. Zakładając, że zaakceptujemy definicję słowa Tantra w tym świetle, Nathów można zakwalifikować jako adeptów tantrycznych per se, ponieważ koncepcja wznoszącej się Kundalini odgrywa ważną rolę w ich nauczaniu, a przecież w Hatha Jodze sprawy zwiazane z Kundalini Śakti to mniej więcej trzeci poziom licząć cztery lub pięć poziomów Inicjacji. Gorakszanathar wyjaśnia Kundalini jako Boską Moc, Daiva Śakti, istniejącą w dwóch stanach, jeden jest uśpiony (jako śpiący, swapnah), a drugi jest przebudzony (suśupti). Podczas snu pojawia się jako zwinięty wąż, który śpi w czakrze Mooladhara położonej u podstawy kręgosłupa, mającej cztery płatki lotosowe. Po przebudzeniu przez błogosławione praktyki jogiczne porusza się w górę przez centralny kanał Suszumna do czakry Sahasrara, wysoko ponad głową, do swojego ostatecznego celu, do Atmana i Parama Atmana. Podczas swojej podróży przechodzi przez czakry i na każdym etapie łączy się ze swoim małżonkiem Śiwą Mahadewą, z Wielkim Promiennym Światłem Świadomości.

Linia Nathów, Szkoła Natha Sampradaya, wywarła ogromny wpływ na życie duchowe Indii i poza ich granicami. Nath Jogini odegrali znaczącą rolę w propagowaniu śiwaizmu w całych Indiach i wpłynęli na rozwój wielu późniejszych tradycji śiwaickich i śaktyjskich w całym kraju. Ponadto liczni Jogini z linii osiągnęli stan Siddha i przyczynili się do rozprzestrzeniania i ochrony wedyjskiej odwiecznej Sanatana Dharmy. Ich własne życie jest przykładem duchowych ideałów życia. Nathowie są Strażnikami Jogi, Hatha Jogi, a także Strażnikami Dharmy! Jogini z linii Natha opracowali złożony system, który później stał się znany jako Hatha Joga. Te praktyki Hatha Jogi proponowane w celu utrzymania i zdrowia ludzkiego ciała, a nawet pięciu ciał w jakie obleczona jest Dusza/Jaźń, Dźiwah, okazały się bardzo skuteczne jako medycyna alternatywna, jako Siddham Ajurweda. We współczesnym świecie miliony ludzi stosuje zasady Jogi w swoim życiu, praktykując podstawowe ćwiczenia Hatha Jogi jako sposób na utrzymanie dobrego zdrowia. Niektórzy osiągają Duchowe Oświecenie, Boską Iluminację, dzięki tradycji Krija Jogi jaka zawarta jest w naukach Hatha Jogi. Idee i praktyki wprowadzone przez Guru Gorakshanathę znacznie wyprzedziły swoją epokę, a jego nauki nie straciły aktualności aż do dziś, i zaleca się ich solidne kultywowanie w taki sposób jak zostały polecone.

Nauki Mistrza Matsyendra Natha

Matsyendranatha lub Machhendranath pozostawił po sobie kilka świętych tekstów należących do tej mistycznej szkoły. Uważa się, że jest autorem Kaula-jnana-nirnaya („Decydująca mądrość Kaulów”) i zapewne napisał Yogavishaya („Tematyka Jogi”) pod pseudonimem Minanath czyli drugą wersją swojego imienia. Aby osiągnąć wyzwolenie. mokszam, kaivalyam, które jest celem tych w tradycji Nathów, aby stać się adeptem, trzeba znaleźć prawdziwego Guru o randze Matsyendranatha, który należy do linii Avadhuta/Siddha i jest czczony jako sam Śiva, Król Joginów. Taki Nauczyciel i Mistrz może wyjaśnić swojemu uczniowi sztukę zatrzymywania oddechu i sam proces wchłaniania umysłu, co skutkuje przebudzeniem Kundalini Śakti, bez żadnego widocznego wysiłku z jego strony. Mówiąc prościej, Samorealizację czy ściślej Urzeczywistnienie Jaźni/Duszy, można osiągnąć tylko poprzez osobisty wysiłek i doświadczenie, poprzez osobistą praktykę Jogi rozpoczynanaą od udoskonalania oddechu, Jogi, która rozwija wyższy poziom świadomości. Stopniowo, początkowo czysto fizyczne aspekty praktyki oddechowej rozwijają się w elementy metafizyczne i ostatecznie prowadzą praktykującego do celu.

Gorakh Bodh, książka zawierająca intensywny dialog między Guru a jego uczniem, powinna zostać przeczytana przez każdego, kto pragnie podążać ścieżką Jogi. Innym dziełem, porównywalnym pod względem wielkości bezpośredniej wiedzy przekazywanej przez nauczyciela swojemu uczniowi, jest Tripura Rahasya, w której Paraśurama rozmawia z Dattatreyą. Gorakh Bodh jest jedną z najlepszych książek do zrozumienia Nath Joginów. Książka jest rozmową między Guru, a uczniem, między Matsyendranathem i Gorakshanathem. Jest to praktyczna, twarda dyskusja, daleka od filozoficznego sporu. Stwierdza, co można zrobić i osiągnąć, ponieważ zostało to osiągnięte i zrealizowane przez samych rozmawiających Joginów.

Poniżej znajduje się fragment z Księgi Drugiej rozmów:

Gorakhnathan pyta:

Swamiji (Swamidźi)! Skąd pochodzi Prana? Skąd powstaje umysł? Skąd pochodzi mowa? Gdzie znika mowa?

Matsyendranath mówi:

‘Avadhu’ Prana powstaje z poznania (avagati) ducha! Umysł pochodzi z Prany. Mowa pochodzi z umysłu. Mowa znika w umyśle. Poznanie wytwarza pranę. Wyłania się z rozpoznania ducha; to jest początek wiedzy.

Zapalony przez pranę umysł wytwarza bezpostaciową myśl; dźwięk mowy ją niesie, kształtując i wyrażając wcześniej bezpostaciową myśl w formie słowa. Wzbogacona przez umysł i wyrażona w mowie, myśl staje się „świadoma” (wypowiedziana) i ponownie rozpuszcza się w umyśle.

Im więcej myśli rodzi się w umyśle i jest wchłanianych lub odbieranych, tym silniejsza staje się świadomość.

Gorakshanath mówi:

Swamiji! Czym jest świadomość? Czym jest jej istota? Czym są narodziny? Czym jest śmierć? W jakim miejscu nadal pozostaje pięć elementów? Jesteś prawdziwym Guru; uprzejmie odpowiedz na moje pytanie.

Matsyendranath mówi:

Avadhu! Światło (Jyoti, spolszczenie: Dźjoti) jest świadomością (ćittą); nieustraszoność jest istotą. Przebudzenie jest narodzinami; sen jest śmiercią. Pięć elementów nadal pozostaje w świetle.

Ta opinia została wyrażona przez Matsyendranatha.

Światło, Dźjoti, o którym tutaj mowa, nie jest zjawiskiem fizycznym – jest światłem zrozumienia, dźńaną (jnanam), które świta poszukiwaczowi. Światło w tekstach jogicznych odnosi się do światła wiedzy. Stając się przebudzonym, zaczniesz rozumieć każdy aspekt życia i śmierci, a przy właściwym zrozumieniu strach zniknie. Jogin rozpozna życie w przebudzeniu i śmierć we śnie, a strach nie będzie już na niego wpływał. Naturalnego snu nie należy się obawiać, a budzenie się po śnie jest postrzegane jako naturalny proces (podobny do życia po śmierci).

Kiedy świadomy umysł osiąga podświadomość, swah, wchodzi w stan przypominający sen. Następnie, przebudzony, umysł powraca do stanu świadomego, dźiwah; takie są ruchy świadomości. Pięć elementów zamieszkuje świadomość (światło) pustki i łączy je ze sobą w określonych proporcjach. Tylko najwyższe światło mądrości i wiedzy o ogromnych proporcjach może mieszać i sklejać materiały budowlane o takiej złożoności, aby stworzyć materię, dzięki czemu proces tworzenia może trwać.

Navanatha Sampradaya jest tradycją, sposobem nauczania i praktyki. Nie oznacza poziomu świadomości. Jeśli zaakceptujesz nauczyciela Navanatha Sampradaya jako swojego Guru, dołączasz do jego Sampradaya. Zazwyczaj otrzymujesz znak jego łaski – spojrzenie, dotyk lub słowo, czasami żywy sen lub silne wspomnienie. Czasami jedynym znakiem łaski jest znacząca i szybka zmiana charakteru i zachowania. Niektóre legendy mówią, że pierwszym nauczycielem Nathem był Ryszi Dattatreja, wielka inkarnacja Brahmana, Wisznu i Śiwa; inne tradycje nazywają Śiwę pierwszym (Adi) Guru. Osobliwością nauk jest pewna ich prostota, zarówno w teorii, jak i w praktyce. Jest to sztuka aby tak objaśniać skomplikowane praktyki, aby były łatwo zrozumiane i dobrze przekatykowane przez uczniów, nie jest to upraszczanie Jogi ani Tantry, jest to znajdowanie drogi do obudzenia zrozumienia u ucznia Jogi.

Tradycja „Dziewięciu Mistrzów” (Navanatha Paramparam) jest jak rzeka – wpływa do oceanu Rzeczywistości, a ktokolwiek do niej wejdzie, jest przez nią niesiony. Istnieje szereg Guru i ich uczniów, którzy z kolei szkolą kolejnych uczniów, dzięki czemu linia jest utrzymywana jako zawsze żywy przekaz od Matsyendranatha Mahasiddha, jednakże ciągłość tradycji jest nieformalna i dobrowolna. Jest jak nazwisko rodzinne, ale tutaj rodzina jest duchowa. Przynależność do tradycji jest kwestią uczuć i przekonań ucznia Hatha Jogi i Śiwa Jogi. W końcu wszystko jest werbalne i formalne. W rzeczywistości nie ma ani Guru, ani ucznia, ani teorii, ani praktyki, ani ignorancji, ani realizacji. Wszystko zależy od tego, za kogo siebie uważasz. Poznaj siebie poprawnie, poznaj prawdziwie kim jesteś jako Boska Dusza. „Nie ma nic, co mogłoby zastąpić Poznanie Jaźni/Duszy. – Natha Guru Nisargadattaraj z jego książki „Jam Jest” czyli „Aham Asmi”.

Natha Sampradaya świadczy o tym cnotliwym oddaniu. Podkreśla wiedzę, która pochodzi z oddania, jak oddanie po wiedzy. Naucza bhakti. W ten sposób powstali uczniowie o ogromnych zasługach. Śri Gahininathan stworzył Śri Nivrttinatha, a Śri Nivrttinath stworzył Śri Jnaneshvar Maharaj jako ideał. Wygląd i styl życia ascetów i mistyków Nathów są bardzo podobne do innych ascetów z północnych Indii, noszą dhoti (nigdy bieliznę lub spodnie), pokrywają swoje ciała popiołem i często noszą włosy w dźatah (długie włosy), także splecione w dredach. Jednak niektórzy Nathowie noszą krótkie włosy. Zazwyczaj żyją przy dhuni czyli świętym ogniu i wielu pali święty ogień. Jest bardzo mało kobiet ascetek wśród Nathów rzeczywiście praktykujących Hatha Jogę. Fałszywi nathowie, pseudo nathowie palą marihuanę, różne fajki wodne oraz fajki z tytoniem, co jest brytyjskim zboczeniem i wskazuje na upadek moralny oraz brak sił oraz mocy duchowych. Prawdziwy Siddha nie stosuje ani używek ani narkotyków, zachowuje czystość, śaućam.

Życie duchowe gospodarzy Nathów składa się z praktyk dharmicznych tradycji, w szczególności wspólnego śpiewania bhadźanów (kirtanów) i słuchania publicznych występów bardów Nathów śpiewających epickie romanse o legendarnych ascetach Nathów, królach i bohaterach. W niektórych regionach gospodarze Nathów pełnią funkcję dziedzicznych kapłanów świątynnych. Nathowie od dawna są kojarzeni z różnymi praktykami, dzięki którym, jak się mówi, osiągnęli siddhi, czyli moce duchowe, oraz stan dźīwanmukti, wyzwolenie duszy za życia. Często mówi się, że osiągają to drugie w ciele uczynionym nieśmiertelnym dzięki Jodze lub alchemii czyli tantrze. Odnowienie i rozpowszechnienie Hatha Jogi przez Nathów było kontynuacją procesu rozpoczętego w przekazie Matsyendra Samhita. Obejmowało ono reformę rytuału tantrycznego, przeniesienie go do ciała indywidualnego Jogina i usunięcie złożonych parafernaliów Tantry i transgresyjnych rytuałów. Jest to wyraźnie stwierdzone w tych wczesnych tekstach Nathów.

Ostatni wers Goraksha Śataka mówi:

Pijemy kapiącą ciecz zwaną bindu, nie wino. Jemy odrzucenie obiektów pięciu zmysłów, nie mięso. Nie obejmujemy ukochanej, ale suszumna nadi, jej ciało wygięte jak trawa kuśa. Jeśli musimy odbyć stosunek płciowy, odbywa się to w umyśle rozpuszczonym w pustce (śunjatah), a nie w pochwie.

Praktyka khecari mudra jest znaczącą praktyką Hatha Jogi, w której Jogin wkłada język do jamy nad miękkim podniebieniem, aby napić się nektaru nieśmiertelności – Hatha Yoga Pradipika

Matsyendra Nath (Gorakṣa Śataka verses 1,2)

śrīguruṁ paramānandaṁ vande svānandavigraham|
yasya sannidhyamātreṇa cidānandāyate tanuḥ ||1||

antarniścalitātmadīpakalikā svādhārabandhādibhiḥ
yo yogī yugakalpakālakalanāttvaṁ ca jegīyate |
jñānāmodamahodadhiḥ samabhavad yatrādināthaḥ svayaṁ
vyaktāvyaktaguṇādhikaṁ tamaniśaṁ śrīmīnanāthaṁ bhaje ||2||

„Pozdrowienia dla Guru, (który jest) ucieleśnieniem wiecznej błogości, który obdarza (ucznia) błogim stanem doświadczającego ja jako Najwyższe Wieczne Ja, a przez samą bliskość do którego ciało staje się transcendentne jako czysty i błogi umysł”. ||1||

„Temu Joginowi, który w każdym wieku i epoce przebywa wewnątrz tego samego stałego światła płomienia swojej duszy, będąc tam ustanowionym dzięki cnocie swojej praktyki i którego nie dotyczą zmiany czasu; który zrealizował swoją jedność z samym Adi Nathem, który jest jak wielki ocean wiedzy i błogości, który jest czymś więcej niż cechy, które vyakta i āvyakta mogą opisać, temu czcigodnemu Mīnanātha czczę nieustannie”. ||2||

(Om Namah Śiwaayah! Artykuł jest opracowaniem wykładów i uwag o praktyce Hatha Jogi danych przez Mistrza Swami Lalitamohan Baba-Ji G.K)